آب و توسعه پایدار
سال:1401 | دوره:9 | شماره:1 |تعداد مقالات:14

حکمرانی «کارآمد»، پیش نیاز مدیریت منسجم وبهم پیوسته آب تلقی می شود. حکمرانی هنگامی به کارآمدی دست پیدا می کند که بتواند قواعد خود را به خوبی تدوین، اجرا و با تحقق تصمیمات، صاحب اقتدار شود. کارآمدی در حکمرانی مانند سایر توانایی ها، دریک شب و ناگهان کسب نمی شود. در مقایسه با انبوه اسناد و تصمیمات اجرا نشده در حکمرانی ناکارآمد که هیچ گاه شانس اجرا و تشخیص تصمیمات نادرست از درست در عمل بوجود نمی آید، بدست آمدن فرصت اجرا و تحقق تصمیمات در حکمرانی کارآمد، شرایطی است که «امکان» ارزیابی مراحل و چگونگی اجرای تصمیمات و بررسی کیفیت تصمیمات اجرا شده در عمل را بدست می دهد. این فرصت، شاید مانند گشودن پنجره ای اصلی است برای نظارت وتشخیص صحت تصمیمات در عمل و یا کاستی های آن، که برای بالارفتن از «مارپیچ تکاملی» کارآمدی، امکانات و فهم تازه ای را فراهم می کند...

تعارضات اجتماعی حول محور آب، شور شدن منابع آب، افت سطح آب زیرزمینی و. . . بیان گر وجود نارسایی های اساسی در سیستم مدیریت آب کشور است. بخشی از این پیامدها، ناشی از عوامل طبیعی همچون خشکسالی، تغییر اقلیم و. . .، بخشی دیگر متاثر از سیاست های حکمرانی آب است. حکمرانی و مدیریت از منظر کلی شباهت دارند؛ اما در واقع مدیریت در قالب فعالیت های اجرایی و حکمرانی، بستر ساختاری موجود بر اجرای آن فعالیت ها است. حکمرانی آب طیفی از نظام های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و اداری است که برای توسعه و مدیریت منابع آب و عرضه خدمات آبی در سطوح مختلف جامعه وجود دارند و سازوکاری مستقیم برای به زیستی مردم به شمار می رود. دلیل دیگر اهمیت حکمرانی ارتباط با بعضی از شاخص های کلان جامعه است. شاخص های حکمرانی خوب باتوجه به شرایط هر جامعه متفاوت است. در فرآیند ارزیابی حکمرانی خوب، باید هر نوع قضاوت و ارزیابی، مبتنی بر معیارها و شاخص های معین باشد. بومی سازی شاخص ها در هر جامعه ای رسیدن به پایداری در حوزه مورد نظر را تسریع خواهد نمود. در این مقاله با هدف آگاهی از دانش جهانی به منظور اجرای حکمرانی خوب آب کشور، مراحل مختلف تغییرات مدیریت آب دنیا بررسی و به اثرات آن بر سیاست گذاری و مدیریت داخلی آب کشور اشاره شد. سپس مطالعه تطبیقی از مدیریت و دانش بومی منابع آبی با شاخص ها و اصول حکمرانی خوب انجام گرفت. در نهایت با تبیین زمینه ها و ساختار اصول حکمرانی در کشور، مشخص شد حکمرانی خوب از طریق پاسخگویی، حق اظهار نظر و عدالت اجتماعی که درجه اهمیت بالایی دارند، میسر خواهد شد.

پیامدهای منفی و فزاینده تغییر اقلیم در سال های اخیر مانند خشک سالی های متمادی در هم افزایی با افزایش جمعیت شهرها و رشد شهرنشینی سبب شده است تا اکثر کشورهای جهان ازجمله ایران با کمبود منابع آب قابل دسترس مواجه شوند؛ اما در پاسخ به این کمبودها، مدیران و تصمیم گیران سطوح مختلف بدون توجه به منافع گروداران و شرکت دادن آن ها در تصمیم گیری های مرتبط، بر راه حل های عرضه محور تاکید دارند و از پرداختن به مدیریت یکپارچه منابع آب خودداری نموده اند. این پژوهش با هدف شناخت و ارزیابی چالش های حکمروایی و مدیریت یکپارچه منابع آب شهرها به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. به این منظور پس از تعیین و استخراج شاخص های مورد نظر با استفاده از نظرات خبرگان دانشگاهی و مدیران و تصمیم گیران مرتبط با موضوع، از روش های وزن دهی آنتروپی شانون برای وزن دهی به این چالش ها و از روش ترکیبی رتبه بندی TOPSIS برای تعیین و نمایش وضعیت شهرهای استان بوشهر نسبت به هم استفاده شده است. بر اساس نتایج؛ چالش های "تفرق سازمان های تصمیم گیر در مدیریت منابع آب" و "تاکید بر سیاست های عرضه محور آب" به ترتیب با وزن های089/0 و086/0 به عنوان مهمترین چالش شناخته شدند. نتایج بررسی شاخص های منتخب حکمروایی منابع آب و آنالیز مدل کمی پژوهش نشان داده است که شهرهای بوشهر، گناوه و دیلم در سطح "حکمروایی کاملا مطلوب"، شهر برازجان در سطح "حکمروایی مطلوب"، شهرهای اهرم، خورموج و عسلویه در سطح "حکمروایی متوسط"، شهرهای کنگان و جم در "سطح حکمروایی نامطلوب" و شهردیر در سطح حکمروایی کاملا نامطلوب" قرار دارند.

درک سیستم های منابع آب زیرزمینی برای حفاظت و نظارت از آنها بسیار مهم است. با وجود مطالعات بسیاری که در زمینه مدیریت منابع آب و مسایل مربوط به آن و امنیت زیستی انجام گرفته است، تلاش برای شناسایی سیستماتیک، طبقه بندی و یا تجزیه و تحلیل گروداران و اهمیت نقش و جایگاه آنان در مدیریت مشارکتی و حکمرانی منابع آب بسیار نادر است. بنابراین هدف این مطالعه شناسایی و درک اهمیت گروداران از نظر قدرت و منافع در حوزه حکمرانی منابع آب زیرزمینی در دشت همدان-بهار می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل کشاورزان بهره بردار از منابع آب زیرزمینی و کارشناسان سازمان های مرتبط با منابع آب زیرزمینی دشت همدان-بهار است. براساس نتایج ماتریس نظرات کارشناسان و کشاورزان، سازمان آب منطقه ای، جهاد کشاورزی و سازمان آب و فاضلاب به ترتیب با میانگین های 6/7، 93/35 و 6/77 بالاترین قدرت و همچنین از نظر منافع، کشاورزان، استانداری و اداره کل منابع طبیعی به ترتیب با میانگین های 6/97، 5/5، 16/7 منافع بالاتری دارد. همچنین نتایج آزمون من ویتنی نشان داد تفاوت معنی داری بین نظرات دو گروه از نظر قدرت و منافع گروداران وجود ندارد. از نظر هر دو گروه، بیشترین منافع مربوط به کشاورزان می باشد چرا که به عنوان بازیگران و گروداران اصلی در استفاده و بهره برداری از منابع آب زیرزمینی می باشند، براساس ماتریس گروداران استراتژی های لازم برای هر بخش اتخاذ شد. نتایج این مطالعه می تواند به عنوان درک و شناسایی اولیه گروداران و سپس به عنوان مبنایی برای تجزیه و تحلیل با تاکید بر توسعه برنامه ها و استراتژی های لازم جهت بهبود حفاظت و بهره برداری از منابع آب زیرزمینی مورد توجه و استفاده قرار گیرد.

بسیاری از مناطق کشورمان با رکود قابل توجه منابع طبیعی از جمله دسترسی به آب کافی و پایدار مواجه بوده و پیامدهای نامطلوب آن در بسیاری از شاخص های پایداری این مناطق پدیدار شده است. حکمروایی خوب، عموما به عنوان مهمترین ابتکار عمل برای پاسخ به کمبود منابع آب کشاورزی کشور شناخته می شود. بر این اساس شناسایی مداخلات اولویت دار جهت تحقق حکمروایی آب اهمیت زیادی دارد. با این آگاهی، این تحقیق به بررسی و شناسایی مولفه های اصلی و پیشران های کلیدی حکمروایی منابع آب کشاورزی در شهرستان طارم پرداخته است. داده های مورد نیاز به روش مصاحبه نیمه ساختاریافته با 29 نفر از مدیران و کارشناسان جهاد کشاورزی، اداره حفاظت از محیط زیست و اداره آبفای روستایی جمع آوری و با بهره گیری از نرم افزار مکس کیودا (MAXQDA) مولفه های اصلی حکمروایی منابع آب کشاورزی کدگذاری و شناسایی شدند. سپس اثرات متقابل عوامل مذکور با بهره گیری از پرسشنامه مقایسه زوجی توسط 15 نفر از متخصصین و مدیران آب تعیین و به روش آینده پژوهی در نرم افزار MICMAC بررسی شد. براساس یافته های تحقیق، مدیریت منابع آب کشاورزی در شهرستان طارم ناکارآمد بوده و تسهیل مشارکت گروداران و تمرکززدایی و تفویض اختیارات به سطوح محلی، از مهمترین پیشران های کلیدی تحقق حکمروایی خوب منابع آب کشاورزی شناسایی شدند. از طرف دیگر توسعه ارتقای راندمان آبیاری، اتخاذ سیاست ها و قوانین تنظیمی مصارف آب و همچنین مدیریت مناسب آب های سطحی و زیرزمینی به عنوان اهداف کلیدی حکمروایی منابع آب کشاورزی قابل شناسایی و پیشنهاد می باشد.

خشکسالی، افزایش جمعیت، صنعتی شدن جامعه و گسترش شهرنشینی از عواملی است که منجر به بحران منابع آب در کشور شده است بنابراین باتوجه به وضعیت موجود منابع آب کشور، راهکارهای مبتنی بر برنامه ریزی و تغییر الگوهای مصرف می تواند شرایط بحران کم آبی را کاهش دهد. در این راستا، بازاریابی اجتماعی نقش موثری در اصلاح الگوی مصرف آب، دارد. بنابراین هدف پژوهش حاضر شناسایی و تحلیل عوامل موثر بر بازاریابی اجتماعی در حوزه صنعت آب و فاضلاب کشور بود. این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از آنجایی که روش اجرا، توصیفی-پیمایشی بود با رویکرد آمیخته اکتشافی انجام شد. در مرحله کیفی تیم مشارکت کننده تحقیق 16 نفر از خبرگان دانشگاهی و سازمانی بودند که به روش هدفمند و تکنیک گلوله برفی انتخاب شدند. در مرحله کمی جامعه آماری، کارشناسان آب و فاضلاب کشور به تعداد 3500 نفر بودند که حجم نمونه مطابق جدول کرجسی و مورگان 346 نفر تعیین و برای نمونه گیری از روش تصادفی ساده استفاده شد. برای شناسایی عوامل از روش تحلیل محتوا و برای تحلیل روابط متغیرها از روش معادلات ساختاری با نرم افزار اسمارت پی ال اس استفاده شده است. نتایج نشان دادند عوامل موثر بر بازاریابی اجتماعی، شامل 20 مولفه در قالب 6 بعد (خودپنداری-کنترل رفتاری ادراک شده-دینداری-هنجارهای ذهنی-نگرش-هنجارهای اخلاقی) می باشند. همچنین نتایج معادلات ساختاری نشان دادند عوامل نگرش با ضریب (0/436) بیشترین و دینداری با ضریب (0/310) کمترین تاثیر را بر بازاریابی اجتماعی دارند.

با بروز بحران آب در ایران و ظهور پیامدهای متعدد آن، محققان علوم مختلف علل را بررسی و برای پیشگیری از آن راهکارهایی ارایه نمودند، اما اکثر آنها به روابط پیچیده و تعاملات بخش آب با نظام های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی وسیع تر نپرداخته اند. تحقیق حاضر بر این تفکر استوار است که برداشت های متفاوتی در مورد مسیله آب در ایران وجود دارد و این تفاوت در معانی و برداشت ها بر تصویب قوانین و اتخاذ سیاست های آبی کشور موثر بوده است. در این تحقیق، با استفاده از روش تحلیل گفتمان و با تلفیق رویکردهای فرکلاف و لاکلا و موف، نظام معنایی موجود در قانون توزیع عادلانه آب بررسی شد. یافته ها در دو بخش تحلیل ویژگی های متن قانون و بررسی ارتباط آن با شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ارایه شد. نتایج حاکی از تاثیرپذیری این قانون از ارزش های انقلابی و شرایط حاکم بر جامعه در سال های ابتدایی پیروزی انقلاب اسلامی بود. ابهام در تعریف مفاهیم از جمله عدالت و مصالح عمومی، عدم باور به محدودیت ها در منابع آبی و زودهنگام بودن بحران، عدم باور به موجودیت طبیعت و اکوسیستم های زنده و غفلت از نقش عاملیت شهروندان، قانون توزیع عادلانه آب را به قانونی ناعادلانه تبدیل کرده است که حقوق طبیعت و نسل های آینده را نادیده می گیرد.

تاب آوری به عنوان ظرفیت بالقوه جامعه در معرض مخاطرات، با هدف حفظ یا رسیدن به سطح مناسبی از عملکرد، برای سازگاری یا مقاومت در برابر تغییرات شناخته می شود. باتوجه به تغییرات اقلیمی، نواحی روستایی ازجمله مناطقی هستند که در معرض آسیب پذیری بیشتری قرار دارند. باتوجه به اهمیت موضوع تاب آوری در شناخت نحوه رویارویی با مسایل بحرانی، مطالعه حاضر به بررسی نقش تنوع معیشتی در تاب آوری و سطح رفاه جامعه روستایی در مواجهه با تغییر اقلیم با بهره گیری از روش تحلیل عاملی و با استفاده از 5 شاخص و 38 زیرشاخص در سال 99-1398 پرداخته است. در این راستا، تعداد 206 پرسشنامه در دهستان جارو از توابع بخش پلنگ آباد، شهرستان اشتهارد در استان البرز تکمیل شد. نتایج نشان می دهد 38 عامل مورد پرسش در هشت گروه قرار گرفته اند. همچنین، نتایج حاکی از آن است که در گروه نخست به عنوان مهمترین گروه، بسیاری از شاخص ها مانند مشارکت در فعالیت های اشتغال زایی جمعی، آشنایی با نیازهای جدید بازار، توسعه کسب وکار از طریق به کارگیری فناوری های نوین، تجربه کار در محیط های متنوع شغلی، یادگیری مهارت های جدید فعالیت های اقتصادی، نشان دهنده اهمیت شناخت نیازهای اساسی بازار و افزایش توانایی روستاییان برای انجام فعالیت های جایگزین کشاورزی در مواقع بحران می باشد.

مدیریت ریسک اقلیمی (CRM) رویکردی سازمان یافته از ترکیب رخدادها، روندها، پیش بینی ها و پیش نگری های اقلیمی در تصمیم گیری های مرتبط با توسعه برای به حداکثررساندن منافع و به حداقل رساندن آسیب ها یا زیان های احتمالی است. تغییر اقلیم ماهیت مخاطرات را تغییر و پیرو آن عدم قطعیت رخداد مخاطرات را افزایش داده و در نتیجه شیوه های مرسوم مدیریت بحران را وادار به بازتعریف می نماید. تجربه تاریخی رخداد مخاطرات اقلیمی همانند آنچه امروزه در ایران به شکل سیل های ویرانگر و خشکسالی های مداوم شاهد آن هستیم ممکن است دیگر مبنای مناسبی برای مدیریت بحران نباشد. بنابراین اگر خواهان آن باشیم که توسعه بر مبنای سازگاری باشد، باید روندهای قابل مشاهده و پیش نگری های بلندمدت توسط مدل های اقلیمی را در نظر گرفت. شاخص جهانی ریسک اقلیمی (CRI) یکی از مواردی است که در این مقاله بررسی شد. نمره شاخص CRI ایران در سال 2019، 27 و رتبه جهانی CRI آن 18 بوده است که درکنار افزایش قابل توجه نسبت به میانگین بیست ساله (2019-2000) نشان دهنده ریسک اقلیمی زیاد ایران است. بر همین اساس برنامه های سازگاری ملی (NAPs) همانند برقراری نظام مدیریتی سازگار با تغییر اقلیم، برنامه مدیریت خشکسالی و بهبود بهره وری آب باید اساس برنامه ریزی های کلان کشور همچون برنامه های ملی آمایش سرزمین باشد.

این پژوهش به منظور طراحی و ارایه الگوی ترویجی بهبود مدیریت آبیاری برای مقابله با بحران کم آبی در استان آذربایجان شرقی انجام شده است. ترویج بهبود مدیریت آبیاری یک عامل کلیدی مهم برای دستیابی به بهره وری کل عوامل تولید و کمک به تغذیه جمعیت در حال رشد زمین می باشد. مدیریت صحیح آبیاری در کشاورزی می تواند یکی از مهمترین و اساسی ترین راهکار های مقابله با بحران کم آبی محسوب شود. بر این اساس شناخت صحیح از فرآیند آبیاری، مدیریت بهینه آن، ترویج و نحوه استفاده مناسب تر آب کشاورزی ضروری به نظر می رسد. اطلاعات مورد نیاز از طریق تکمیل پرسش نامه گرد آوری شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارشناسان ترویج استان آذربایجان شرقی بود (343=N). نتایج مطالعه نشان داد رابطه معنی داری بین میزان تحصیلات، سابقه کار، رضایت از شغل با میزان فرهنگ سازی مدیریت آبیاری وجود دارد. یافته های پژوهش کمبود میزان آگاهی کارشناسان ترویج و کشاورزان، عدم یکپارچگی اراضی کشاورزی، گران تر تمام شدن وسایل روش های نوین آبیاری و عدم انتخاب نوع کشت مناسب را نشان می دهد که مانع از پیشبرد توسعه کشاورزی در منطقه است.

اجرای کلان طرح هایی همچون شبکه جمع آوری و تصفیه فاضلاب شهری با هدف استفاده مجدد از آب در صنعت و کشاورزی، ارتقای سطح بهداشت محیطی و کیفیت زندگی، بدون توجه به مشارکت اجتماعی، ممکن نیست و یا هزینه های بالایی را سبب می شود. هدف اجرای این پژوهش تحلیل جامعه شناختی مشارکت اجتماعی مردم در اجرای چنین پروژه هایی است. روش پژوهش، پیمایش بوده و با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته، تاثیر متغیرهای مستقل بر وابسته سنجیده شد. جامعه آماری کلیه خانوارهای ساکن شهر زرند کرمان هستند و یکی از این طرح ها در این شهر در حال اجرا است و نمونه گیری تصادفی خوشه ای به تعداد 375 نفر از بین آنها انتخاب شد. داده ها درب منازل گردآوری شده و با کمک نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان می دهد، متغیرهای مستقل با وابسته رابطه خطی مستقیم دارند و توانسته اند 36 درصد تغییرات متغیر وابسته را پیش بینی کنند از سوی دیگر بر اساس ضرایب تاثیر رگرسیون خطی (β, ) طبقه اجتماعی و فرهنگی (0/16=β, )، وجود چالش در دفع فاضلاب خانگی (0/17=β, )، آگاهی از شیوه های اجرای طرح فاضلاب (0/16=β, )، مشارکت در امور اجتماعی (0/26=β, )، رضایت از کیفیت زندگی شهری (0/24=β, ) و اعتماد اجتماعی و نهادی (0/15=β, ) بر تمایل به مشارکت در پیاده سازی طرح تصفیه فاضلاب شهری زرند موثر هستند. در بخش دیگری از یافته ها مشخص شده مهمترین آثار این طرح از نظر مردم افزایش آب برای صنعت، کاهش خطرات ریزش چاه ها و بهبود کیفیت بهداشت محلات خواهد بود. در راستای اجرای بهینه این طرح پیشنهادهایی در انتهای نوشتار ارایه شده است.

بتن متخلخل تصفیه گر به عنوان فناوری نوین در توسعه فضای شهری به منظور کنترل و تصفیه فیزیکی رواناب های شهری در سال های اخیر مورد توجه بسیاری از کشورهای صنعتی قرار گرفته است. استفاده از ترکیبات بازیافتی در ساخت بتن به منظور کاهش فشار بر منابع طبیعی و همچنین کاهش تولید گاز دی اکسیدکربن به منظور حفظ محیط زیست و توسعه پایدار چالش اساسی صنعت عمران می باشد. در این پژوهش جهت رسیدن به اهداف و ضرورت فوق، از دو نوع سنگ دانه بازیافتی سرامیک و بتنی خردشده و یک نوع سنگ دانه پامیس با خواص پوزلانی به منظور ساخت بتن متخلخل استفاده شد. 6 طرح اختلاط با اولویت نفوذپذیری بالا، مقاومت کافی و تصفیه پذیری مناسب طراحی شدند. بر این اساس آزمایشات خواص مکانیکی (شامل جذب، چگالی، تخلخل، نفوذپذیری و مقاومت فشاری) و تصفیه پذیری (حذف TOC) بر روی نمونه های بتنی انجام پذیرفت. نتایج مطالعات نشان داد استفاده از پامیس تا 25 درصد جایگزین با مصالح ساختمانی بازیافتی میزان تخلخل و نفوذپذیری بتن به ترتیب 13 و 43 درصد افزایش و میزان چگالی و مقاومت فشاری آن به ترتیب 12/5 و 39 درصد کاهش نسبت به نمونه شاهد داشته است. در بحث حذف آلاینده آلی TOC افزایش عملکرد 13 درصدی برای نمونه با 25 درصد جایگزینی پامیس مشاهده شده است. عملکرد فوق العاده طرح اختلاط حاوی سنگ دانه های پامیس در مقاومت مکانیکی و تصفیه پذیری می تواند رویکرد نوین در استفاده از مصالح بازیافتی در توسعه و ساخت فضای شهری به حساب آید.

احداث سازه هایی مانند آبشکن علی رغم کنترل فرسایش، می تواند به دلیل شکل گیری ساختار موضعی جریان مانند انبساط و انقباض ناگهانی در مقطع عبور جریان، شکل گیری جریان رو به پایین و برخورد آن به بستر کانال در بالادست آبشکن و شکل گیری لایه برشی و آشفتگی های ناشی از آن، باعث ایجاد فرسایش موضعی و تهدید برای سازه باشد. در این تحقیق با استفاده از مدل عددی دو بعدی SRH-2D الگوی جریان در اطراف دیواره آبشکن، با زوایای قرارگیری 45، 90 و 135 درجه در کانال شبیه سازی شد. نتایج نشان داد در آبشکن با زاویه 45 درجه، طول ناحیه برگشت جریان نسبت به زاویه قرارگیری 90 و 135 درجه، به ترتیب نزدیک به 2 و 8 برابر کمتر خواهد شد. درحالی که در آبشکن با زاویه قرارگیری 90 درجه، طول ناحیه برگشت جریان در حدود 3/5 برابر کمتر از حالتی است که آبشکن با زاویه 135 درجه در کانال قرار گرفته باشد. همچنین تنش برشی در نواحی نزدیک به کف در حالت آبشکن با زاویه 45 درجه کمترین مقدار و آبشکن با زاویه 135 درجه بیشترین مقدار را دارا می باشد.

مفهوم "حکمرانی محلی آب" در ایران مورد توجه ذی مدخلان متعدد از جمله سیاست گذاران می باشد. مطالعات میدانی نشان می دهد که حکمرانی مشارکتی مبتنی بر جوامع محلی نه فقط مورد تأیید پژوهشگران، بلکه کارشناسان دستگاه های دولتی، سمن ها و نمایندگان جوامع محلی است. اما در ایران سعی جدی برای ایجاد این نوع حکمرانی نشده است. عده ی زیادی از سیاست گذارن موثر و با نفوذ معتقد هستند که نگاه ملی و منافع ملی قربانی نگاه و منافع محلی می شود. بنابراین، تمرکزگرایی در مدیریت آب در ایران که گفتمان غالب است مانع از ایجاد حکمرانی محلی آب شده است. در این مقاله، این موضوع با توجه به حوزه های قضایی و رویکرد حقوقی بازنمایی می گردد. پیامدهای سیاستی در قبال مسائل مهم حقوقی از جمله مالکیت آب و فرهنگ سیاسی با توجه به مسایل و چالش ها حکمرانی آب در حوضه های آبریز (با نگاه ویژه به دریاچه ارومیه) بررسی می شود. هدف گفتمان سازی برای سیاست گذاری پایدار در حکمرانی منابع آب و خاک می باشد. حکمرانی محلی آب به معنای استقلال از حاکمیت مرکزی یا هرج و مرج سیاسی نیست. این امر مستلزم به رسمیت شناختن نهادهای غیررسمی و محلی در چارچوب حقوقی با در نظر گرفتن مؤلفه های فرهنگی و اخلاقی می باشد. بنابراین، استدلال می شود که علاوه بر واقعیت های اجتماعی-اقتصادی و سیاسی، گفتمان های فرهنگی و اخلاقی باید در استراتژی مبتنی بر مشارکت چندجانبه برای اجرای موفقیت آمیز سیاست های عمومی در زمینه آب و خاک مورد توجه قرار گیرد.