مجله پژوهش آب ایران
سال:1401 | دوره:16 | شماره:2 (پیاپی 45) |تعداد مقالات:10

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از این پژوهش، بررسی راهکارهای تعادل بخشی منابع آب زیرزمینی در راستای سازگاری با تغییراقلیم است. منطقه مورد مطالعه این پژوهش، منطقه هشتگرد واقع در غرب استان البرز به وسعت 6/1170 کیلومترمربع، و یک آبخوان آبرفتی با مساحت 7/410 کیلومترمربع است. بر این اساس شبیه سازی دو پارامتر بارش و دما در منطقه هشتگرد با سه مدل اقلیمی HadGEM2-ES، EC-ERATH و GFDL-CM3، با استفاده از سه سناریوی انتشار RCP2. 6، RCP4. 5 و RCP8. 5 انجام گرفت. پس از شبیه سازی اقلیمی، ریزمقیاس نمایی با استفاده از مدل LARS-WG v6 انجام گرفت. پس از ارزیابی اثر تغییراقلیم در منطقه، به منظور ارزیابی وضعیت کمی آبخوان، با استفاده از مدلMODFLOW در نرم افزار GMS شبیه سازی انجام گرفت و پیش بینی وضعیت آتی تحت شرایط تغییراقلیم آنالیز شد. نتایج شبیه سازی اقلیمی نشان داد که مقادیر شبیه سازی شده در مقایسه با داده های مشاهداتی حاکی از افزایش میانگین بارش و کاهش دما در اکثر ماه های سال است که بررسی تفاوت بین مقادیر بدست آمده در سطح آماری 95% حاکی از معنی دار بودن اختلاف و مناسب بودن نتایج شبیه سازی است. از طرفی نتایج شبیه سازی وضعیت کمی آبخوان حاکی از ادامه روند افت آبخوان بوده و نتایج استخراجی نشان می دهد که بیش ترین میزان افت در سناریوی انتشار RCP 8. 5 و کم ترین میزان افت در سناریوی RCP 2. 6 ثبت شده است. میزان افت آبخوان در سناریوی RCP 2. 6 در سه مدل بین 8/7 تا 8 متر، در سناریوی RCP 4. 5 بین 9/7 تا 8/8 متر و در سناریوی RCP 8. 5 بین 5/8 تا 7/9 متر بدست آمد. پس از ارزیابی وضعیت آتی، سناریوهای تعادل بخشی آبخوان به منظور سازگاری با تغییراقلیم در منطقه با استفاده از 5 راهکار ارزیابی با ارزیابی بهبود وضعیت نسبی آبخوان آنالیز گردید. نتایج اعمال راهکارهای تعادل بخشی نشان داد که در سناریوی تامین آب شرب از طریق سد طالقان و جایگزینی آب چاه های منطقه نیز مشخص شد که حجم 20 میلیون مترمکعب آب به صورت انتقالی برای تامین آب شرب شهر هشتگرد بایستی تخصیص یابد و جایگزین 20 میلیون مترمکعب آب برداشت شده از چاه های منطقه شود. بر این اساس در این سناریو ضمن انتقال آب و در نظر داشتن ضریب آب برگشتی مصارف شرب به میزان 60%، مشخص گردید حجمی معادل 32 میلیون مترمکعب آب کمتر از آبخوان برداشت می شود. در نتیجه تدوین راهکارهای اثربخش برای تعادل بخشی منابع آب زیرزمینی در تمام محدوده های مطالعاتی کشور که در شرایط وقوع تغییرات اقلیمی نیز حادتر خواهد شد، بسیار حایز اهمیت است.

بررسی و پایش خشک سالی مهم ترین ابزار مدیریت خشک سالی محسوب می شود که می توان با استفاده از پارامترهای اقلیمی و هیدرولوژیک,شروع و پایان,محدوده مکانی و شدت اثر آن را مشخص نمود و در صورت وجود برنامه های مقابله با خشک سالی,زمان تشکیل کارگروه بررسی و مقابله را معین کرد.برای تحلیل و بررسی پدیده خشک سالی,اولین مرحله,کمی کردن این پدیده است که این مهم با استفاده از شاخص های خشک سالی محقق می شود.در پژوهش حاضر,به بررسی خشک سالی هواشناسی با استفاده از شاخص های خشک سالی در منطقه دامغان در استان سمنان پرداخته شده است.برای این منظور,مقادیر بارش ماهانه در ایستگاه های دامغان,حسین آباد,خورزان,قوشه,معبد و آستانه,در یک دوره آماری مشترک (98-1376),گردآوری شد.پس از بررسی روند بارش سالانه در هر ایستگاه,تداوم و بیشینه خشک سالی با استفاده از شاخص های SPI,DI,PN,CZI,MCZI و ZSI تعیین شد.برای بررسی عملکرد این شاخص ها و انتخاب تطبیق-پذیرترین شاخص برای منطقه از فرضیه کمینه استفاده شد.با توجه به نتایج به دست آمده,شاخص DI در برآورد خشک سالی شدید و برآورد ترسالی شدید,نسبت به بقیه شاخص ها عملکرد مطلوب تری داشت.در مرحله بعد,با استفاده از همبستگی اسپیرمن بین پارامتر بارش و شاخص های خشک سالی,شاخص PN بهترین عملکرد را داشت.برای مقایسه شاخص ها در زمینه برآورد تغییرات تراز آب های زیرزمینی,از میانگین های متحرک زمانی در دوره های 3,6,9,12,18,24 و 48 ماهه استفاده شد که در نهایت شاخص SPI به عنوان تطبیق پذیرترین شاخص در برآورد تغییرات سطح آب های زیرزمینی منطقه دامغان مشخص شد.

تحلیل خطر سیل، از اهمیت بسزایی در طراحی و برنامه ریزی جهت کاهش خسارت های ناشی از وقوع سیل برخوردار است. سیل پدیده ای چندبعدی است که با مشخصه های وابسته بهم توصیف می شود. لذا لازم است همه مشخصه های آن به صورت همزمان تحلیل شود تا برآورد دقیقتری از ریسک وقوع آن به دست آید. در این مطالعه، تحلیل دو و سه متغیره سیلاب در حوضه آبخیز بازفت واقع در استان چهارمحال و بختیاری انجام شد. به این منظور، سه مشخصه سیل شامل حجم سیل (V)، زمان تداوم سیل (D)، و دبی اوج سیل (P)، از 98 رخداد ثبت شده در ایستگاه هیدرومتری این حوضه استخراج شد. توابع مفصل تودرتو برای مدل کردن ساختار وابستگی این سه متغیر انتخاب شد. شش تابع مفصل کلایتون، جویی، فرانک، تی استیودنت، گوسی و گامبل برای پیوند دو و سپس سه متغیر یاد شده استفاده شد. در نهایت، با استفاده از توزیع توام بدست آمده، دوره بازگشت های توام اولیه، ثانویه و شرطی محاسبه شد. بر اساس آزمون کلموگروف-اسمیرنوف مناسبترین توزیع حاشیه ای برای داده های حجم سیل، دبی اوج سیل و زمان تداوم سیل بترتیب لوگ گاما، ویبول و لوگ نرمال تعیین شدند. دو متغیر دبی اوج و حجم سیل بهترین زوج برای ایجاد تابع توزیع دومتغیره هستند که در مرحله بعد با متغیر سوم، یعنی زمان تداوم سیل، پیوند داده شدند. مقایسه توزیع های چندمتغیره ایجاد شده با مفصل تجربی متناظر نشان داد که در پیوند دومتغیره PV، مفصل فرانک (NSE=0. 996) و در پیوند سه متغیره PVD، مفصل گامبل (NSE=0. 978) بهترین برازش را بر داده های مشاهداتی داشتند. مقایسه مقادیر چندک متغیرهای سیل برای دوره های مختلف بازگشت تک متغیره، دومتغیره و سه متغیره متناظر در حالت های AND و OR در حوضه بازفت نشان داد که مقدار دوره بازگشت ثانویه محاسبه شده، از حالت AND متناظر آن کوچکتر و از حالت OR متناظر آن بزرگتر می باشد. همچنین مقایسه دوره بازگشت های شرطی توام نشان داد که دوره های بازگشت شرطی نوع دوم (یعنی دوره بازگشت وقوع یک متغیر سیل به شرط وقوع دو متغیر دیگر سیل) از مقادیر مربوط به نوع اول (یعنی دوره بازگشت وقوع دو متغیر داده شده به شرط وقوع متغیر سوم) بیشتر است.

الگوی خیس شدگی اطراف قطره چکان آبیاری عامل مهمی است که باید در طراحی و مدیریت سامانه های آبیاری قطره ای مورد توجه قرار گیرد. در سال های اخیر استفاده از مدیریت پالسی در سامانه های آبیاری قطره ای به لحاظ تاثیری که بر توزیع رطوبت در خاک و درنتیجه رشد و توسعه ریشه گیاه دارد، افزایش یافته است. در پژوهش حاضر اثر مدیریت های مختلف آبیاری قطره-ای پالسی با زمان قطع و وصل مختلف بر روی ابعاد پیاز رطوبتی و توزیع رطوبت در یک خاک رسی مورد بررسی قرار گرفت و عملکرد مدل عددی HYDRUS-2D در شبیه سازی توزیع رطوبت در خاک تحت شرایط مدیریت پالسی نیز ارزیابی شد. بدین منظور تیمارهای آزمایشی شامل سه تیمار مختلف مدیریت پالسی و دو تیمار مختلف زمان قطع جریان بین پالس های آبیاری در داخل یک جعبه خاک آزمایشگاهی اجرا شدند. نتایج نشان داد که افزایش تعداد پالس های آبیاری باعث افزایش 8 و 12 درصدی عمق و عرض جبهه رطوبتی گردید. هم چنین افزایش سه برابری زمان قطع جریان نیز باعث افزایش 5/3الگوی خیس شدگی اطراف قطره چکان آبیاری عامل مهمی است که باید در طراحی و مدیریت سامانه های آبیاری قطره ای مورد توجه قرار گیرد. در سال های اخیر استفاده از مدیریت پالسی در سامانه های آبیاری قطره ای به لحاظ تاثیری که بر توزیع رطوبت در خاک و درنتیجه رشد و توسعه ریشه گیاه دارد، افزایش یافته است. در پژوهش حاضر اثر مدیریت های مختلف آبیاری قطره-ای پالسی با زمان قطع و وصل مختلف بر روی ابعاد پیاز رطوبتی و توزیع رطوبت در یک خاک رسی مورد بررسی قرار گرفت و عملکرد مدل عددی HYDRUS-2D در شبیه سازی توزیع رطوبت در خاک تحت شرایط مدیریت پالسی نیز ارزیابی شد. بدین منظور تیمارهای آزمایشی شامل سه تیمار مختلف مدیریت پالسی و دو تیمار مختلف زمان قطع جریان بین پالس های آبیاری در داخل یک جعبه خاک آزمایشگاهی اجرا شدند. نتایج نشان داد که افزایش تعداد پالس های آبیاری باعث افزایش 8 و 12 درصدی عمق و عرض جبهه رطوبتی گردید. هم چنین افزایش سه برابری زمان قطع جریان نیز باعث افزایش 5/13 و 20 درصدی عمق و عرض جبهه رطوبتی شکل گرفته اطراف قطره چکان آبیاری در یک خاک رسی شد. باتوجه به سنگین بودن بافت خاک، بررسی نحوه تغییرات رطوبت خاک در زمان های مختلف پس از شروع آبیاری نشان داد که اعمال مدیریت پالسی و تقسیط عمق آبیاری باعث گردید رطوبت لایه سحطی خاک به بیش از حد ظرفیت زراعی نرسد بنابراین می تواند شرایط مطلوب تری از لحاظ رشد در مزرعه برای گیاه فراهم کند. هم چنین مقایسه آماری مقادیر شبیه سازی شده توزیع رطوبت در خاک و ابعاد پیاز رطوبتی توسط مدل عددی با مقادیر اندازه گیری شده نشان داد که مدل عددی HYDRUS-2D دقت مناسبی در برآورد ابعاد پیاز رطوبتی (R2=0. 95, 0. 97) و شبیه سازی توزیع رطوبت در یک خاک رسی (RMSE=0. 018) تحت سامانه آبیاری قطره ای پالسی دارد. بنابراین می توان از مدل عددی HYDRUS-2D برای شبیه سازی جبهه رطوبتی و توزیع رطوبت در خاک به منظور طراحی، مدیریت و برنامه ریزی آبیاری قطره ای با مدیریت پالسی استفاده کرد.

کاهش شدید منابع آب شیرین سطحی و بحرانی شدن منابع آب زیرزمینی در چند دهه ی اخیر در بیشتر مناطق کشور به عنوان مهم ترین مسایل کشور مطرح است. به همین دلیل راهکارهای مناسب جهت بهره برداری از منابع آب نا متعارف مانند آب های شور زیرزمینی، دریا و زه آب های کشاورزی می تواند به کاهش اثرات منفی کاهش منابع آب کمک کند. در این پژوهش یکی از راه های بهره برداری از منابع آب شور مورد بررسی قرار گرفت. شیرین کردن آب شور به روش تبخیر و میعان آن، به کمک انرژی خورشید جهت استفاده گیاهان (آبیاری تقطیری)، یکی از روش های ساده ترین برای تولید آب شیرین قابل استفاده در کشاورزی می باشد. در این پژوهش با اجرای سازه های پلاستیکی و پلی کربنات به بررسی تاثیر جنس و اندازه سطوح مختلف تقطیرکننده در روش آبیاری تقطیری بر عملکرد و کارایی مصرف آب در گیاه گوجه فرنگی پرداخته شد. آزمایش در 7 تیمار و 4 تکرار بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو نوع جنس سطح تقطیر کننده شامل صفحه ی پلاستیکی شفاف (P) و صفحه ی پلی کربنات (PC) دو جداره شفاف و سه اندازه سطح خارجی متفاوت شامل 48/0، 72/0 و 96/0 مترمربع انجام شد. جهت مقایسه نتایج یک تیمار با آبیاری قطره ای زیرسطحی (آبیاری با آب شیرین) نیز به عنوان تیمار شاهد در نظر گرفته شد. در این آزمایش پارامترهای تعداد میوه، وزن تر میوه، وزن تر و خشک اندام هوایی، حجم آب شیرین تولید شده در هر تیمار، میزان نشت یونی، دمای سطح برگ و کارایی مصرف آب اندازه گیری شد. نتایج نشان داد تیمار P3 (صفحه ی پلاستیکی با سطح خارجی 96/0 متر مربع) بیشترین میزان تولید آب شیرین در طول آزمایش را به میزان 21 لیتر به خود اختصاص داده است. در مقابل تیمار PC3 (صفحه ی پلی کربنات با سطح خارج 48/0 متر مربع) کمترین میزان تولید آب شیرین را به میزان 5/16 لیتر داشته است. شفافیت تیمارهای پلاستیکی شفاف و در نتیجه عبور نور بیشتر به داخل سازه نسبت به تیمارهای پلی کربنات می تواند دلیل این تفاوت در تولید آب شیرین باشد. باتوجه به تولید بیشترین مقدار آب شیرین در تیمار P3 بیشترین تعداد میوه، وزن تر میوه و وزن تر و خشک گیاه نیز در این تیمار مشاهده شد. در مقابل کمترین مقدار وزن تر و خشک گیاه، تعداد و وزن تر میوه در تیمار PC3 مشاهده شد. بیشترین و کمترین کارایی مصرف آب نیز به ترتیب در تیمارهای P3 (حدود 69 درصد بیشتر از تیمار شاهد و PC3 حدود 36 درصد کمتر از تیمار شاهد) بدست آمد.

بیوچار یک ترکیب آلی غنی ازکربن است که در فرآیند گرماکافت تولید شده و ویژگی های فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی خاک را بهبود می بخشد. در زمینه اثر زمان در کاربرد بیوچار بر ویژگی های فیزیکی خاک تحقیقات چندانی صورت نگرفته است. این پژوهش با هدف بررسی نقش زمان در کاربرد کاه و کلش برنج و بیوچار حاصل از آن بر ضرایب رطوبتی خاک FC)، PWP و (PAWC و هدایت هیدرولیکی اشباع (KS) در خاک لوم رسی انجام گرفت. آزمایش بصورت فاکتوریل با فاکتورهای اصلاح کننده بیوچار در سطح صفر (شاهد C)، 5/0 (B1)، 1 (B2)، 2 (B3) درصد وزنی و اصلاح کننده کاه وکلش برنج در سطح صفر (شاهد C)، 5/0 (D1)، 1 (D2)، 2 (D3) درصد وزنی و فاکتور زمان در چهار سطح 2 (T1)، 3 (T2)، 6 (T3) و 9 (T4) ماه پس از افزودن اصلاح کننده ها به خاک در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار به صورت آزمایش گلخانه ای انجام شد. نتایج نشان داد که اثر اصلی و متقابل تیمارها اثر معنی داری بر ویژگی های مورد مطالعه دارد. با افزودن بیوچار ویژگی هایی از قبیل رطوبت ظرفیت مزرعه (16%)، آب قابل استفاده گیاه (60%) و هدایت هیدرولیکی اشباع خاک (68%) در زمان اول، افزایش یافت. ویژگی هایی مثل نقطه پژمردگی دایم (13%) نسبت به شاهد در زمان اول، کاهش پیدا کرد. افزودن کاه و کلش برنج ویژگی هایی از قبیل رطوبت ظرفیت مزرعه (12%)، آب قابل استفاده گیاه (39%) و هدایت هیدرولیکی اشباع خاک (40%) نسبت به شاهد در زمان اول، افزایش داد و ویژگی هایی مثل نقطه پژمردگی دایم (6%)، نسبت به شاهد در زمان اول، کاهش یافته است. با بررسی مقایسه میانگین ها بیشترین FC، PAWC و KS و کمترین PWP در تیمار B3T1 مشاهده شد. افزودن بیوچار به خاک می تواند یکی از روش های مدیریت و اصلاح خاک محسوب شود و برای افزایش پایداری ماده آلی خاک و بهبود ویژگی های فیزیکی خاک مورد استفاده قرار گیرد.

طی چند دهه گذشته، شیوه های مدیریتی متعددی با هدف مدیریت حجم و بار آلایندگی زه آب در اراضی کشاورزی معرفی و مورد بررسی قرار گرفته اند که زهکشی زیرزمینی کنترل شده (CTD) یکی از این روش ها است. علیرغم اهمیت ارزیابی نتایج بکارگیری CTD، تاکنون بیشتر یافته ها و ارزیابی های صورت گرفته، ناشی از مطالعات در مقیاس مزرعه بوده و تاثیرات اجرای آن بر روند کیفیت و کمیت زه آب در مقیاس حوضه آبریز (پس از خروج از مزرعه تا رسیدن به نقطه تخلیه) به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. در این پژوهش اثرات زهکشی زیرزمینی کنترل شده بر بار رسوب، نیتروژن کل و نیتروژن محلول (نیترات) در حوضه آبر یز قره سو استان گلستان و با استفاده از مدل AnnAGNPS مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور انطباق بیشتر داده های هواشناسی مورد استفاده در مدل با شرایط اقلیمی منطقه در زمان بهره برداری از پروژه زهکشی زیرزمینی، از میانگین پنج سال آماری 1395 تا 1399 استفاده شد (سال های وقوع هر سه وضعیت نرمال، ترسالی و خشکسالی). به منظور واسنجی و صحت سنجی مدل، سال های آبی 1397-1396 (واسنجی) و 1398-1397 (صحت سنجی) انتخاب گردید. درجه انطباق بین داده های مشاهداتی و شبیه سازی شده رواناب خروجی از حوضه، با استفاده از نمایه های ضریب کارایی مدل (E)، RSR وPBIAS محاسبه و به ترتیب به میزان 85/0، 48/0 و 6/2-برای دوره واسنجی و 76/0، 44/0 و 9/10-برای دوره صحت سنجی به دست آمد. این مقادیر برای پارامتر رسوب به ترتیب 73/0، 43/0 و 7/31-(واسنجی) و 66/0، 54/0 و 1/29-(صحت سنجی) بود. نتایج نشان داد که مدل در شبیه سازی پارامترهای مورد بررسی، از کارآیی مناسبی برخوردار است. دو سناریوی عمق 2/0متر (CTD0. 2) و عمق 6/0متر (CTD0. 6) به ترتیب برای کنترل بیش از حد زهکشی و عمق توصیه شده برای کنترل زهکشی انتخاب گردید. برای سناریوی CTD0. 6، نتایج شبیه سازی های مدل حاکی از کاهش اندک رواناب (6/3%) و کاهش نیتروژن کل (28/15%) و نیتروژن محلول (12/46%) در خروجی دهانه رودخانه قره سو (در طول فصل رشد) بود. افزایش بار رسوب ناشی از اجرای سناریوی CTD0. 6 در طول فصل رشد، 6/7% بود. برپایه نتایج مدل، کنترل زهکشی زیرزمینی در عمق تقریبی 6/0متر، نقطه تعادل مناسبی برای کاهش بار نیتروژن و رسوب در مقیاس حوضه آبریز می باشد.

تغییر اقلیم و فعالیت های انسانی دو عامل اصلی موثر بر تغییر رواناب در حوضه های آبریز بوده و تفکیک اثرات آنها از اهمیت زیادی برای طرح ریزی کاربرد اراضی، مدیریت منابع آب و فعالیت های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برخوردار می باشد. در این تحقیق، سهم اثرات تغییر اقلیم و فعالیت های انسانی بر کاهش رواناب در حوضه کرخه با روش تحلیل حساسیت هیدرولوژیکی تفکیک شده است. روند در مقادیر سالانه بارش، رواناب، دمای هوا و تبخیر و تعرق پتانسیل از سال 1369 تا 1399 با آزمون من-کندال تعیین گردید. نتایج نشان می دهد که رواناب روند کاهشی در سطح معنی داری 0. 01 را نشان می دهد، در حالی که هیچ روند معنی داری در مقدار بارش مشاهده نمی شود. دمای متوسط سالانه هوا و تبخیر و تعرق پتانسیل روند افزایشی در سطح معنی داری 0. 01 را نشان می دهند. نتایج نشان می دهد که نقطه تغییر در سری رواناب سالانه بر اساس آزمون پتیت و روش منحنی تجمعی دوگانه بارش-رواناب، در سال 1378 رخ داده است. بنابراین دوره پیش از تغییر و دوره پس از تغییر، به ترتیب قبل و بعد از سال 1378 است. میانگین رواناب سالانه در دوره پس از تغییر برابر با 34. 4 درصد نسبت به دوره پیش از تغییر کاهش یافته است. نتایج روش تحلیل حساسیت هیدرولوژیکی نشان می دهد که تغییر اقلیم و فعالیت های انسانی منجر به کاهش رواناب به ترتیب برابر با 36. 2 و 63. 8 درصد در حوضه کرخه شده است. نتایج این مطالعه می تواند مرجعی برای توسعه، بهره برداری و مدیریت منابع آب و حفاظت از محیط زیست باشد.

شوری و سدیمی بودن خاک یکی از مشکلات مهم جهانی در زمین های فاریاب در نواحی خشک و نیمه خشک است. بنابراین ارزیابی روش های کارآمد در اصلاح خاک های شور-سدیمی اهمیت دارد. در این پژوهش، تاثیر بیوچار های تولیدی در دما های پیرولیز 300 و 500 درجه سلسیوس و پسماند در مقایسه با شاهد و سوپرجاذب بر آبشویی نمک ها از خاک و ویژگی های فیزیکی و شیمیایی خاک مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش حاضر در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه آبیاری دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان در سال 1396 به اجرا در آمد. خاک شور-سدیمی (لوم سیلت) از لایه 30-0 سانتی متری مرکز تحقیقات شوری خاک رودشت در شرق اصفهان، ایران جمع آوری شد. پنج ترکیب مختلف از باگاس نیشکر، شلتوک برنج، کود گاوی و سرشاخه های درخت کاج به عنوان اصلاح کننده های آلی در نظر گرفته شد. 17 تیمار با سه تکرار برای بررسی آبشویی انتخاب شد: شاهد (CT)، پنج ترکیب پسماند و بیوچارهای ساخته شده از این ترکیبات در دماهای 300 و 500 درجه سلسیوس و همچنین سوپرجاذب استاکوزورب (SA). مواد اصلاح کننده در نمونه های خاک اعمال شده و در رطوبت 80% حد خمیری به مدت 40 روز نگهداری شدند. سپس ستون های آزمایشی با خاک تیمار شده پر شده و با 4 حجم آب منفذی آبشویی انجام شد. هدایت هیدرولیکی اشباع خاک و شوری زه آب خروجی در مدت زمان آبشویی اندازه گیری شد. در یک زمان یکسان، ترکیب باگاس نیشکر، سرشاخه های هرس درخت کاج و پوسته شلتوک برنج (BWR) مقدار شوری زه آب کمتری نسبت به سایر ترکیب ها داشت، که نشان دهنده کاهش شوری بیشتر در این تیمار بود. هدایت هیدرولیکی اشباع خاک با کاربرد همه اصلاح کننده ها به طور قابل توجهی افزایش یافت. با تبدیل پسماند به بیوچار نسبت Mg2+/Ca2+ در محلول خاک کاهش یافته و در نتیجه پایداری خاک افزایش یافت. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان می دهد که کاربرد اصلاح کننده، بیوچار ترکیب باگاس نیشکر، سرشاخه های هرس درخت کاج و پوسته شلتوک برنج در دمای 300 درجه سلسیوس (BWR300) و سوپرجاذب استاکوزورب، تیمارهای مناسب برای اصلاح خاک های شور-سدیمی در مناطق خشک و نیمه خشک هستند. پژوهش های بیشتری برای تعیین مقدار ماده اصلاح کننده در درازمدت و برای کاربرد در مقیاس بزرگ برای کیفیت های آب و بافت های خاک متفاوت در شرایط شور-سدیمی مورد نیاز است.