پژوهش در علوم توانبخشی
سال:1399 | دوره:16 | شماره:- |تعداد مقالات:46

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر یک دوره تمرینات ادراکی-حرکتی بر مهارت های عصب روان شناختی کودکان دارای آسیب بینایی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-منفرد، 3 کودک (2 پسر و 1 دختر) 4 تا 7 ساله مبتلا به اختلال بینایی با حدت بینایی 70/20 و 200/20 به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند از بین کلیه کودکان مبتلا به آسیب بینایی مراجعه کننده به اداره بهزیستی شهر اصفهان انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل مقیاس رشد زبانی، مقیاس ادراکی-حرکتی Guzel، آزمون Stanford-Binet و مقیاس عصب روان شناختی Conners بود. در تحقیق حاضر از خط پایه چندگانه استفاده گردید که در آن پس از موقعیت خط پایه، مداخله ادراکی-حرکتی به آزمودنی ها ارایه شد. مدت موقعیت خط پایه برای شرکت کنندگان اول، دوم و سوم به ترتیب 3، 5 و 7 هفته به طول انجامید و مدت زمان مداخله برای هر یک از آن ها 8 هفته (هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت یک ساعت) در نظر گرفته شد. خروج شرکت کنندگان مطابق با ورود آن ها به برنامه تمرینی، به طور پلکانی صورت پذیرفت. نمودار داده ها رسم گردید و سپس محفظه ثبات و روند هر سه شرکت کننده در موقعیت خط پایه و مداخله مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: طی تحلیل دیداری، نمودار داده ها نشان داد که تمرینات ادراکی-حرکتی بر مهارت های عصب روان شناختی سه آزمودنی به ترتیب با Percentage of non-overlapping data (PND) برابر با 5/87 درصد، اثربخش بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرینات ادراکی-حرکتی می تواند منجر به بهبود مهارت های عصب روان شناختی در کودکان با آسیب بینایی شود.

مقدمه: چشم ساکن یک پیش بینی کننده کلیدی در اجرای کارامد تکالیف مهاری و هدف گیری می باشد. در پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات چشم ساکن بر بهبود عملکرد تیراندازان تپانچه مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی کنترل شده بود. از بین 60 زن و مرد تیرانداز شرکت کننده در رشته تپانچه ده متر حاضر در مسابقات مطرح کشور، 20 تیرانداز با میانگین سنی 22 سال و رکورد بین 555-545 متر، پس از تکمیل فرم رضایت نامه، به صورت هدفمند انتخاب شدند و بر اساس نمرات رده بندی شده پیش آزمون، از بالاترین نمره به پایین ترین نمره و به صورت یک در میان (روش ABBA) در دو گروه تمرینات چشم ساکن و تکنیکی (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان 10 کوشش را در هر یک از مراحل پیش آزمون، پس آزمون و آزمون یادداری اجرا نمودند. پروتکل تمرینی گروه چشم ساکن مطابق با الگوی به دست آمده از الگوی تیرانداز نخبه به همراه دستور العمل کلامی به مدت هشت جلسه و در شش بلوک 10 شلیک پی درپی بود. داده ها با استفاده از آزمون های Independent t، Repeated measures ANOVA و تعقیبی Bonferroni در نرم افزار SPSS و سطح 05/0 > P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون Repeated measures ANOVA در گروه های مورد بررسی از مرحله پیش آزمون تا یادداری نشان داد که این تغییرات برای گروه تمرینات چشم ساکن معنی دار بود (001/0 = P). بر اساس نتایج آزمون تعقیبی Bonferroni، گروه تمرینات چشم ساکن در مراحل پس آزمون (010/0 = P) و یادداری (020/0 = P) نسبت به مرحله پیش آزمون عملکرد تیراندازی بهتری داشتند. مطابق با نتایج آزمون Independent t، تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینات چشم ساکن و تکنیکی در مرحله پس آزمون (007/0 = P) و یادداری (004/0 = p) مشاهده گردید نتیجه گیری: تمرینات چشم ساکن از طریق هدایت بیرونی توجه دیداری، می تواند موجب بهبود یادگیری مهارت تیراندازی تپانچه شود.

مقدمه: کودکان دبستانی مجبور هستند هر روز کوله پشتی خود را در مسیرهایی با ویژگی ها و شیب های مختلف حمل کنند. با این حال، دانش موجود درباره اثرات آن بر بیومکانیک راه رفتن بسیار محدود است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر حمل کوله پشتی در وزن و شیب های مختلف بر کینتیک راه رفتن دانش آموزان دبستانی بود. مواد و روش ها: پسر دبستانی 10 تا 12 ساله ساکن شهر تهران، هفت مرحله راه رفتن روی تردمیل شامل سه تکلیف در سطح صاف (بدون کوله و با کوله پشتی 10 و 15 درصد وزن بدن به عنوان گروه شاهد)، دو تکلیف در شیب 15 درصد مثبت و دو تکلیف در شیب 15 درصد منفی را اجرا نمودند. مقادیر مربوط به متغیرهای نیروی عکس العمل عمودی (پیک اول، پیک دوم، نرخ بارگذاری، نرخ پوش آف و زمان رسیدن به پیک) در حین راه رفتن روی تردمیل استخراج گردید. یافته ها: نتایج آزمون ANOVA نشان داد که شیب تاثیر معنی داری بر متغیرهای پیک اول و دوم، نرخ بارگذاری، نرخ پوش آف و زمان رسیدن به پیک حین راه رفتن داشت (001/0 = P)؛ در حالی که اثر وزن کوله پشتی بر این متغیرها معنی دار نبود. نتیجه گیری: حمل کوله پشتی در سرپایینی اثرات بیشتری بر سیستم حرکتی کودکان دارد. بنابراین، به نظر می رسد استراتژی کنترل حرکتی متفاوتی داشته باشد. تعدیل و اصلاح شیوه های حمل بار (کوله) می تواند از راهکارهای پیش رو برای کاهش اثرات منفی فشار بر سیستم اسکلتی-عضلانی کودکان باشد.

مقدمه: فرایند جستجوی بینایی، منجر به پیش بینی حرکات حریف در ورزش ها می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه دقت پیش بینی و رفتار جستجوی بینایی بازیکنان هندبال در سه موقعیت دفاع بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، 20 نفر از بازیکنان هندبال تیم ملی جوانان و پیشگامان اصفهان با دامنه سنی 16 تا 19 سال شرکت نمودند که به روش هدفمند انتخاب شدند. ابتدا فیلم هایی از موقعیت های مختلف بازی توسط پژوهشگر در سه موقعیت (1 × 1، 2 × 2، 3 × 3) ضبط گردید. سپس بازیکنان هندبال این سه موقعیت از وضعیت حمله-دفاع را با عینک ردیابی بینایی مشاهده کردند و پیش بینی بازیکنان در مورد نتیجه موقعیت توپ (فینت-شوت-پاس) به صورت شفاهی توسط پژوهشگر و رفتار جستجوی بینایی آن ها با استفاده از عینک ردیابی بینایی ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA و آزمون تعقیبی Bonferroni مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: اختلاف معنی داری در پیش بینی، تعداد و مدت کل تثبیت های بینایی بازیکنان ماهر در سه موقعیت وجود داشت (001/0 = P). پیش بینی، تعداد و مدت تثبیت ها در موقعیت 3 × 3 بهتر از دو موقعیت دیگر بود (001/0 = P). همچنین، بازیکنان برای تشخیص موقعیت به مناطق سر، تنه و دست بازیکن حریف توجه می کردند. نتیجه گیری: هندبالیست های مدافع برای پیش بینی و تشخیص الگوی بازیکن مهاجم در موقعیت 3 × 3 نسبت به موقعیت های 2 × 2 و 1 × 1، بر اطلاعات زمینه ای و کینماتیک بازیکن مهاجم تمرکز می کنند. همچنین، رفتار جستجوی بینایی در موقعیت 3 × 3 بهتر از دو موقعیت دیگر برای بازیکن قابل تشخیص می باشد.

مقدمه: خستگی عضلانی می تواند موجب اختلال در عملکرد مناسب استراتژی های ثبات پاسچرال و به دنبال آن، کاهش پایداری و افزایش احتمال آسیب در ورزشکاران شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر هشت هفته برنامه تمرینی بر پایداری سر و گردن در ضربه تسوکی در زمان خستگی عضلات گردن ورزشکاران کاراته کای نخبه مرد بود. مواد و روش ها: 24 ورزشکار کاراته کای مرد لیگ برتر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (12 نفر با سن 62/2 ±,92/20 سال، وزن 68/11 ±,00/71 کیلوگرم و قد 05/0 ±,77/1 متر) و شاهد [12 نفر با سن 21/2 ±,08/22 سال، وزن 24/13 ±,15/72 کیلوگرم و قد 06/0 ±,78/1 متر) قرار گرفتند. گروه تجربی، هشت هفته تمرینات حس عمقی گردن را هر هفته 3 جلسه انجام دادند. جابه جایی و شتاب زاویه ای سر و گردن حین اجرای ضربه تسوکی و بعد از اجرای پروتکل خستگی، در دو مرحله قبل و بعد از اجرای تمرینات با استفاده از دستگاه آنالیز حرکت ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های Paired t، Independent t و ANOVA در سطح معنی داری 05/0 > P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تفاوت معنی داری بین دو گروه در جابه جایی زاویه ای (تجربی 85/1 ±,95/2، شاهد 15/2 ±,15/4) و شتاب زاویه ای قبل (تجربی 62/9 ±,29/16، شاهد 23/12 ±,17/70) و بعد (تجربی 98/15 ±,69/24، شاهد 92/14 ±,86/70) از برخورد ضربه به کیسه بوکس (اغتشاش خارجی) مشاهده گردید (05/0 > P). نتیجه گیری: برنامه تمرینی حس عمقی می تواند منجر به کاهش بی ثباتی پاسچرال سر و گردن در مواجهه با اغتشاش خارجی در زمان خستگی ورزشکاران شود. بنابراین، می توان از این تمرینات به منظور کاهش اثر اغتشاش خارجی بر ناحیه سر و گردن این ورزشکاران استفاده نمود.

مقدمه: پیچ خوردگی عملکردی مچ پا، شایع ترین آسیب مفصل مچ پا به شمار می رود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات هاپینگ بر زمان شروع و میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات منتخب اندام تحتانی در تکلیف فرود تک پا در ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 24 ورزشکار پسر دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا (12 نفر در گروه شاهد و 12 نفر در گروه تجربی) شرکت نمودند. سپس به گروه تجربی، تمرینات هاپینگ به مدت شش هفته و تواتر 3 جلسه در هفته داده شد و گروه شاهد به فعالیت ورزشی خود که همان تمرینات منظم هفتگی (3 جلسه در هفته) بود، پرداختند. فعالیت الکتریکی عضلات پرونیوس لانگوس، تیبیالیس آنتریور، گاستروکنمیوس مدیال، گلوتیوس مدیوس و گلوتیوس ماکزیموس در حرکت پرش-فرود، پیش و پس از تمرین هاپینگ در هر دو گروه ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA در سطح معنی داری 05/0 > P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تمرینات هاپینگ پس از انجام شش هفته، تاثیر معنی داری بر زمان شروع فعالیت عضلات پرونیوس لانگوس و گلوتیوس مدیوس داشت (001/0 = P)؛ در فاصله زمانی 100 میلی ثانیه، در میزان فعالیت عضلات پرونیوس لانگوس (003/0 = P)، گاستروکنمیوس مدیال (005/0 = P)، گلوتیوس مدیوس (001/0 = P) و در فاصله زمانی 100 تا 200 میلی ثانیه نیز در میزان فعالیت عضلات گلوتیوس مدیوس (001/0 = P) و پرونیوس لانگوس (001/0 = P) افزایش معنی داری مشاهده شد، اما تفاوت معنی داری در میزان فعالیت عضلات گروه شاهد وجود نداشت (050/0 < P). در فعالیت عضلات تیبیالیس آنتریور، گلوتیوس ماکزیموس و گاستروکنمیوس تغییرات معنی داری مشاهده نشد (050/0 < P). نتیجه گیری: به نظر می رسد انجام شش هفته تمرینات هاپینگ، باعث بهبود زمان شروع فعالیت عضلات گلوتیال و پرونیال و در نتیجه، افزایش عملکرد و اجرای سریع تر و توانمندتر حرکات می شود. بنابراین، در طراحی برنامه درمانی برای افراد دارای بی ثباتی مچ پا، توجه به تمرینات هاپینگ ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: شایستگی فرهنگی یکی از مولفه های مهم برای دانشجویان علوم توان بخشی به شمار می رود؛ چرا که موقعیت شغلی خاصی در مراکز درمانی در برخورد با افراد با فرهنگ های متفاوت دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی شایستگی های فرهنگی دانشجویان دانشکده علوم توان بخشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نظر ماهیت، کمی و بر حسب هدف تحقیق، کاربردی و از لحاظ نحوه جمع آوری داده ها، توصیفی-پیمایشی بود. جامعه آماری تحقیق را کلیه دانشجویان دانشکده علوم توان بخشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز (350 نفر) در سال 1397 تشکیل داد که 184 نفر از آن ها با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای ساده و به وسیله فرمول Cochran به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها، از پرسش نامه شایستگی فرهنگی استاندارد که روایی آن از نظر استادان و متخصصان و تحلیل گویه به گویه و پایایی آن با استفاده از ضریب Cronbach's alpha تایید شده بود (87/0)، استفاده گردید. جهت مقایسه میانگین ابعاد شایستگی فرهنگی، داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی، t و Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: شایستگی های فرهنگی در بین دانشجویان دانشکده علوم توان بخشی دانشگاه شیراز در وضعیت مطلوبی قرار داشت. به این صورت که شایستگی دانش فرهنگی و حساسیت فرهنگی بالاتر از متوسط و شایستگی مهارت فرهنگی در حد متوسط بود. همچنین، شایستگی غالب در بین دانشجویان علوم توان بخشی دانشگاه شیراز، شایستگی مهارت فرهنگی گزارش شد. یافته ها در ارتباط با اولویت بندی شایستگی ها نیز نشان داد که مهارت فرهنگی دارای بیشترین اهمیت و حساسیت فرهنگی دارای کمترین اهمیت از نظر رتبه بندی بود. نتیجه گیری: ضروری است که مسوولان علوم پزشکی اقدامات لازم را در راستای افزایش شایستگی فرهنگی دانشجویان علوم توان بخشی به عمل آورند و کارگاه های آموزشی جهت ارتقای شایستگی فرهنگی دانشجویان برگزار کنند.

مقدمه: عوامل استرس زای دوره دانشجویی می تواند اثرات منفی بر سلامت و کیفیت زندگی دانشجویان داشته باشد. بنابراین، توجه به این عوامل و پیامدهای آن و اتخاذ راهکارهای مناسب برای رهایی از آن، از اهمیت خاصی برخوردار است. دسترسی به تسهیلات ورزش همگانی، عامل مهمی در گذران اوقات فراغت دانشجویان است و نقشی اساسی در سلامت جسمانی و روانی دانشجویان دارد و در نتیجه، بهبود کیفیت زندگی آن ها را به دنبال خواهد داشت. پژوهش حاضر با هدف ارایه مدل ورزش همگانی دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی کشور انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه در چارچوب رویکرد کیفی و با به کارگیری روش تحقیق داده بنیاد انجام گرفت. شرکت کنندگان تحقیق را متخصصان و صاحب نظران مدیریت ورزشی، پیشکسوتان ورزشی و اعضای هیات علمی دانشگاه تشکیل دادند که به صورت نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی جهت مصاحبه نیمه ساختار یافته انتخاب شدند و مصاحبه ها تا مرحله اشباع نظری ادامه یافت. داده ها به طور هم زمان با جمع آوری اطلاعات و با استفاده از روش Strauss و Corbin تجزیه و تحلیل گردید. اعتبار یافته ها به کمک روش های تطبیق توسط اعضا، بررسی همکار و مصاحبه های آزمایشی تعیین شد. یافته ها: نتایج دربرگیرنده 450 گزاره مفهومی اولیه با 14 مقوله و 41 مفهوم در قالب ابعاد شش گانه مدل پارادایمی بود. مدل شامل شرایط علی (1 مقوله)، پدیده اصلی (1 مقوله)، راهبرد (2 مقوله)، شرایط زمینه ای (5 مقوله)، شرایط محیطی (4 مقوله) و پیامد (1 مقوله) بود که الگوی ورزش همگانی دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی ایران را تشکیل داد. نتیجه گیری: پیامد های به دست آمده از مدل نشان داد که بهبود نگرش و آگاهی، افزایش انگیزه و علاقه و افزایش نشاط و شادابی، افزایش میزان مشارکت در ورزش همگانی و در نهایت، سلامت و تندرستی دانشجویان را به ارمغان می آورد.

تراکیوستومی یکی از شایع ترین اعمال جراحی در بخش مراقبت های ویژه می باشد (1). بیمارانی که به هر دلیلی تراکیوستومی شده اند، قادر به صحبت کردن نیستند و اغلب مشکلات بلع نیز دارند. عدم برقراری ارتباط و مشکلات بلع بر تمام مراقبت های پزشکی و بهداشتی بیمار، تعاملات اجتماعی و همچنین، سلامت روانی او تاثیر می گذارد (3، 2). در صورتی که استفاده از دریچه یا سوپاپ گفتاری می تواند گفتار، بلع و سرفه بیمار را تسهیل کند و آسپیراسیون را کاهش دهد (4). اولین سوپاپ گفتاری در سال 1985 در آمریکا معرفی شد و تاکنون مطالعاتی در زمینه فواید استفاده از آن در آمریکا، استرالیا، اسپانیا، فرانسه و ژاپن به چاپ رسیده است (5). . .

مقدمه: هدف از انجام تحقیق حاضر، تحلیل و بررسی وضعیت پژوهش های فارسی انجام گرفته در حوزه طب ورزشی در پایگاه استنادی جهان اسلام (Islamic World Science Citation Center یا ISC) با استفاده از فنون علم سنجی بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کاربردی بود که در آن از تکنیک ها و شاخص های علم سنجی و تحلیل شبکه اجتماعی استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش را 1566 مقاله در حوزه طب ورزشی که تا انتهای سال 1397 به زبان فارسی در پایگاه ISC نمایه شده بودند، تشکیل داد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای BibExcel، UCINET، NetDraw و VOSviewer مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1566 مقاله مورد بررسی در مجموع فقط 266 استناد دریافت کرده بودند که به طور متوسط هر مقاله حدود 17/0 استناد داشته است و میزان بسیار پایینی به شمار می رود. تحلیل داده ها نشان داد که «صادقی ح» فعال ترین پژوهشگر طب ورزشی ایران بود و «علیزاده م» و «رجبی ر» به ترتیب در رتبه های دوم و سوم قرار داشتند. همچنین، «ابراهیمی تکامجانی ا» بهترین جایگاه را از نظر شاخص های مرکزیت در شبکه هم نویسندگی حوزه طب ورزشی کسب نمود. نتایج خوشه بندی حاصل از تحلیل هم رخدادی کلید واژه ها نشان داد که پژوهش های طب ورزشی ایران از هشت خوشه اصلی تشکیل شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، رشد کمی مقالات در دهه 1390 شمسی مشهودتر بوده است. با توجه به الگوهای نویسندگی، به نظر می رسد که پژوهشگران حوزه طب ورزشی از روحیه مشارکت علمی خوبی برخوردار می باشند. با توجه به خوشه های موضوعی حاصل از تحلیل هم واژگانی، به نظر می رسد پژوهش های این حوزه طیف وسیعی از مباحث را پوشش می دهند.

مقدمه: ددلیفت، یک نوع تمرین موثر جهت افزایش قدرت بازکننده های زانو و لگن است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب یک تکرار بیشینه در حرکات ددلیفت سومو و سنتی پاورلیفتینگ کاران تیم ملی بود. مواد و روش ها: 8 نفر پاورلیفتینگ کار مرد از تیم ملی انتخاب شدند و حرکت ددلیفت سومو و سنتی را با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه انجام دادند. در اجرای هر یک از حرکات، سیگنال های الکترومایوگرافی سطحی از عضلات گلوتیوس ماکزیموس، واستوس مدیالیس و لترالیس و اراکتور اسپاین ثبت گردید. پاورلیفتینگ کاران در دو روز جداگانه و به فاصله 48 ساعت حرکات ددلیفت را انجام دادند. به منظور مقایسه درون گروهی فعالیت عضلات در دو حالت، از آزمون Paired t در سطح معنی داری 05/0 > P استفاده شد. یافته ها: ارتباط معنی داری بین فعالیت عضلات مورد بررسی در الگوی هم انقباضی عضلات پای برتر و غیر برتر در حرکت ددلیفت سومو و سنتی وجود نداشت (050/0 < P). تفاوت معنی داری در مقایسه الگوی هم انقباضی عضلات در یک تکرار بیشینه در حرکات ددلیفت سومو و سنتی فعالیت عضلات واستوس مدیالیس (پای غالب 038/0 = P، پای غیر غالب 047/0 = P) و اراکتور اسپاین (پای غالب 032/0 = P، پای غیر غالب 037/0 = P) مشاهده گردید، اما فعالیت عضلات واستوس لترالیس و گلوتیوس ماکزیموس معنی دار نبود (050/0 < P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، احتمالا می توان عضله واستوس مدیالیس و اراکتور اسپاین را در هر دو تکنیک به طوری اختصاصی در حرکت ددلیفت سومو و سنتی تقویت کرد. مربیان و درمانگران برای طراحی پروتکل تمرینی جهت اهداف اصلاحی و توان بخشی در حرکت ددلیفت، باید به این تغییرات ایجاد شده در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات توجه نمایند.

مقدمه: پرسش نامه تجارب نامطلوب کودکی (Adverse Childhood Experiences یا ACEs) نوعی ابزار خودگزارش دهی می باشد که جهت سنجش تجارب تلخ کودکی طراحی شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، ترجمه و بومی سازی پرسش نامه ACEs به زبان فارسی و بررسی روایی و پایایی آن در ورزشکاران بود. مواد و روش ها: پرسش نامه 10 عبارتی ACEs به زبان فارسی ترجمه و همراه با پرسش نامه ترومای دوران کودکی (Childhood Trauma Questionnaire یا CTQ) توسط 201 ورزشکار تکمیل گردید. به منظور بررسی روایی، تحلیل عامل اکتشافی و تاییدی مورد استفاده قرار گرفت. همچنین، جهت بررسی پایایی از ضریب Cronbach's alpha و ضریب تنصیف استفاده شد. روایی همگرا نیز با استفاده از ضریب همبستگی Pearson سنجیده شد. یافته ها: روایی نسخه فارسی پرسش نامه ACEs تایید گردید. پایایی های به دست آمده با استفاده از ضریب Cronbach's alpha و ضریب تنصیف بالاتر از 7/0 به دست آمد. همبستگی مثبتی بین پرسش نامه های ACEs و CTQ گزارش شد (001/0 > P، 68/0 = r). نتیجه گیری: نسخه فارسی پرسش نامه ACEs معیار معتبر و قابل اعتمادی در ورزشکاران می باشد.

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر حمل کوله پشتی و کوله اصلاح شده سه محفظه که بار را در جلو و پشت تنه به صورت برابر توزیع می کند، در دو ارتفاع قرارگیری لومبار و توراسیک، بر متغیرهای کینماتیکی شامل زوایای کرانیوورتبرال، تنه، ران و زانوی پسران ابتدایی بود. مواد و روش ها: 27 دانش آموز پسر ابتدایی 8 تا 11 ساله، پس از بررسی معیارهای ورود و خروج، در مطالعه شرکت نمودند و پنج تکلیف شامل «راه رفتن بدون کوله (شاهد)، حمل کوله پشتی در ناحیه لومبار، حمل کوله پشتی در ناحیه توراسیک، کوله اصلاح شده در ناحیه لومبار و کوله اصلاح شده در ناحیه توراسیک» را روی دستگاه تردمیل انجام دادند و با استفاده از دوربین پاناسونیک، از سمت راست آن ها فوتوگرامتری صورت گرفت. زوایای هدف به صورت کور در نرم افزار تحلیل حرکت Kinovea اندازه گیری گردید. آزمون Repeated measures ANOVA به منظور مقایسه تکالیف مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: کاهش معنی دار زاویه کرانیوورتبرال (افزایش سر به جلو) در تکلیف حمل کوله پشتی در ناحیه توراسیک نسبت به ناحیه لومبار و افزایش خمش تنه به جلو با حمل کوله ها مشاهده شد (05/0 > P) که در کوله پشتی به طور معنی داری بیشتر بود (05/0 > P)، اما تفاوت معنی داری در زاویه کرانیوورتبرال در حمل کوله اصلاح شده نسبت به شاهد وجود نداشت (05/0 < P). نتیجه گیری: حمل کوله در ناحیه لومبار، کمتر موجب تغییرات کینماتیک می گردد. بنابراین، مناسب تر به نظر می رسد. جابه جایی باری که در پشت متمرکز است، بیشتر می تواند بر شاخص های کینماتیک دانش آموزان تاثیر بگذارد. حمل کوله اصلاح شده تنها باعث اندکی خمش تنه می شود که نسبت به کوله پشتی بسیار کمتر است. بنابراین، می تواند جایگزین مناسبی برای کوله پشتی دانش آموزان باشد.

مقدمه: اهمیت یادگیری پنهان و روش های دستیابی به آن در یادگیری مهارت های حرکتی رو به افزایش است. با این حال، تحقیقات اندکی در این زمینه بر روی کودکان انجام شده است و اثرات قیاس در عملکرد تحت فشار در کودکان مشخص نیست. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه یادگیری قیاسی (پنهان) و کلامی (آشکار) بر دقت و سرعت زوایه ای آرنج در مهارت پرتاب دارت کودکان بود. مواد و روش ها: این مطالعه آزمایشی به صورت نیمه تجربی بر روی 24 کودک با میانگین سنی 20/2 ±,06/11 سال انجام شد. نمونه ها به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آموزش کلامی، قیاسی و شاهد تقسیم شدند. پس از پیش آزمون پرتاب دارت (10 کوشش)، شرکت کنندگان در 8 جلسه تمرین (هر جلسه 50 کوشش) تحت مداخله مربوط به خود قرار گرفتند. سپس آزمون های یادداری و انتقال، 3 هفته بعد از آخرین جلسه اکتساب و با 10 کوشش در متغیرهای خطای شعاعی و سرعت زاویه ای از آن ها به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مرکب (4 × 3 در اجرا و 3 × 3 در سرعت زاویه ای) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: گروه کلامی در مراحل اکتساب (001/0 > P)، یادداری (003/0 = P) و انتقال (025/0 = P) کاهش معنی داری در خطای شعاعی پرتاب داشت. با این حال، افزایش خطا در مراحل یادداری (001/0 = P) و انتقال (001/0 > P) در گروه شاهد و مرحله انتقال در گروه قیاسی (038/0 = P) مشاهده گردید. همچنین، گروه کلامی افزایش معنی داری را در یادگیری سرعت زاویه ای آرنج نشان داد (005/0 = P)؛ در حالی که تفاوت معنی داری بین مراحل آزمون در سایر گروه ها مشاهده نشد (050/0 < P). نتیجه گیری: به نظر می رسد که آموزش کلامی نسبت به قیاسی، موجب افزایش سرعت زاویه ای، بهبود دقت و اجرای عملکرد می شود و بر عملکرد کودکان موثرتر است.

مقدمه: سقوط و زمین خوردن به عنوان یک موضوع جدی در بین سالمندان شناخته شده که بحث های گسترده ای را در بین متخصصان سالمندشناسی و طب فیزیکی مطرح کرده است. ترس از زمین خوردن مجدد در افراد با سابقه زمین خوردن، منجر به کاهش اعتماد به نفس و گوشه گیری این افراد می شود و حضور آنان را در جامعه تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل و راه رفتن افراد مسن با سابقه زمین خوردن بود. مواد و روش ها: 30 نفر سالمند با سابقه زمین خوردن، به طور تصادفی در دو گروه شاهد و تجربی (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته پروتکل تمرینی 40 دقیقه ای تقویت ثبات مرکزی را اجرا کردند. قبل از شروع پروتکل تمرینی و پس از پایان هشت هفته تمرین، آزمون های تعادل ایستا با چشم باز و بسته، آزمون Timed Up and Go (TUG) برای تعادل پویا و ده متر راه رفتن از آزمودنی های هر دو گروه گرفته شد. نمونه های گروه شاهد در این مدت فعالیت های روزانه خود را ادامه دادند. از آزمون Two-way ANOVA به منظور بررسی تفاوت های بین گروهی استفاده گردید. یافته ها: دوره تمرینات ثبات مرکزی، تاثیر معنی داری بر تعادل ایستای چشم باز، تعادل ایستای چشم بسته، نشستن و راه رفتن و 10 متر راه رفتن در گروه تمرین داشت (001/0 = P). تغییر معنی داری در شاخص های تعادل ایستای چشم باز، تعادل ایستای چشم بسته، نشستن و راه رفتن و 10 متر راه رفتن گروه شاهد وجود نداشت. در پایان دوره تمرینی، وضعیت گروه تمرین به صورت معنی داری در کلیه شاخص های مورد بررسی بهتر از گروه شاهد بود (94/0≥,η, 2 ≥,91/0، 001/0 = P). نتیجه گیری: به نظر می رسد تقویت عضلات در ناحیه مرکزی بدن، منجر به حفظ تعادل سالمندان در فعالیت های روزمره زندگی می شود. از آن جایی که داشتن استقلال در افراد با سابقه زمین خوردن بسیار مهم است، می توان با انجام این ورزش ها به عنوان حرکاتی ساده، کم هزینه و مناسب برای ورزش در خانه، باعث بهبود استقلال و مشارکت فعال آن ها در جامعه شد و با افزایش تعادل، از سقوط و زمین خوردن مجدد آنان جلوگیری نمود.

مقدمه: مطالعه حاضر، طراحی یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور، با هدف بررسی تاثیر سوزن خشک عضله گلوتیوس مدیوس بر درد و عملکرد زنان مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال (Patellofemoral Pain Syndrome یا PFPS) می باشد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 30 خانم مبتلا به PFPS به صورت تصادفی به دو گروه درمان و شاهد تقسیم می شوند. هر دو گروه، برنامه فیزیوتراپی مرسوم برای زانو که شامل دو ورزش برای عضله کوادریسپس (15 دقیقه) و جریان الکتریکی High frequency transcutaneous electrical nerve stimulation (High frequency TENS) است را دو بار در هفته به مدت سه هفته دریافت خواهند کرد. گروه درمان علاوه بر آن، سه جلسه و هفته ای یک بار سوزن خشک با تکنیک 10 مرتبه Fast-in and Fast-out را در نقطه ماشه ای فعال عضله گلوتیوس مدیوس دریافت می نمایند. پیامدها شامل درد و عملکرد خواهد بود که شدت درد با استفاده از مقیاس دیداری درد (Visual analogue scale یا VAS) و عملکرد فیزیکی با استفاده از پرسش نامه Kujala اندازه گیری می گردد. به منظور بررسی توزیع داده ها از آزمون Shapiro-Wilk استفاده خواهد شد و بر اساس نتیجه آن، در صورت نرمال بودن توزیع داده ها آزمون Independent T و در صورت نرمال نبودن توزیع داده ها نیز آزمون Mann-Whitney U جهت مقایسه بین دو گروه شاهد و درمان مورد استفاده قرار خواهد گرفت. نتیجه گیری: امروزه استفاده از تکنیک سوزن خشک در درمان مشکلات اسکلتی-عضلانی، روند رو به رشدی را در کلینیک های فیزیوتراپی دارد. با توجه به نقش عضله گلوتیوس مدیوس در PFPS، نتایج کارآزمایی حاضر ممکن است بتواند به برنامه ریزی درمان این افراد کمک کند. در صورت موثر بودن سوزن خشک در کاهش درد و همچنین، بهبود عملکرد فیزیکی زنان مبتلا به PFPS، شاید بتوان آن را به عنوان بخشی از توان بخشی این افراد توصیه نمود.

مقدمه: داشتن کودک مبتلا به فلج مغزی، با محدودیت های زیادی همراه است و مراقبت سنگین و توان بخشی درازمدت، فشار زیادی را بر والدین وارد می آورد. لازم است که درمانگران درک درستی از نیازها و انتظارات والدین داشته باشند تا بتوانند خدمات مطلوبی را در اختیار آن ها قرار دهند. بنابراین، پژوهش حاضر به منظور تبیین تجربیات والدین کودکان مبتلا به فلج مغزی درباره خدمات توان بخشی درمانگران در شهر اهواز انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه کیفی، 10 والدین کودک مبتلا به فلج مغزی به روش هدفمند انتخاب شدند. داده ها به وسیله مصاحبه نیمه ساختار یافته جمع آوری گردید. سوالات مصاحبه پیرامون درک و تجربه والدین در رابطه با خدمات توان بخشی درمانگران بود. در نهایت، داده ها با استفاده از روش تحلیل محتوا به شیوه مقایسه مداوم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تحلیل داده ها منجر به شکل گیری طبقه ای به نام «مشخصات درمانگران ارایه دهنده خدمات توان بخشی» گردید. این طبقه به سه زیرطبقه اصلی «توانمندی بالینی، پایبندی به شرح وظایف حرفه ای و پایبندی به اصول اخلاق حرفه ای» تقسیم بندی شد. توانمندی بالینی شامل زیرطبقات فرعی «داشتن مدرک تحصیلی مرتبط، داشتن تجربه و لزوم توانمندی جسمی درمانگر»، پایبندی به شرح وظایف حرفه ای متشکل از زیرطبقات فرعی «آموزش و راهنمایی والدین، درک شرایط والدین، توجه به اولویت های درمانی والدین و هماهنگی و ارجاع به سایر متخصصان» و پایبندی به اصول اخلاق حرفه ای نیز شامل زیرطبقات فرعی «رعایت اخلاقیات نسبت به کودک و رعایت اخلاقیات نسبت به والدین» بود. نتیجه گیری: والدین کودکان مبتلا به فلج مغزی به لزوم داشتن توانمندی های بالینی، اجرای شرح وظایف حرفه ای و رعایت اصول اخلاق حرفه ای توسط درمانگران اشاره نمودند. بنابراین، درمانگران با به کارگیری و اجرای این اصول، می توانند خدمات مطلوب تری را ارایه نمایند.

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر محیط مجازی بر فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی حین راه رفتن روی تردمیل در افراد سالمند بود. مواد و روش ها: 12 نفر از مردان سالمند سالم شهر تبریز به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. فعالیت الکتریکی عضلات راست رانی (Rectus femoris)، دوسر رانی (Biceps femoris) و ساقی قدامی (Tibialis anterior) پای راست و چپ هنگام راه رفتن با سرعت ترجیحی با و بدون ارایه واقعیت مجازی، با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی 80 کاناله و فرکانس نمونه برداری 1000 هرتز و الکترودهای سطحی ژله ای دو قطبی ثبت شد. جهت نرمال سازی داده ها، از روش حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی (Maximum voluntary isometric contraction یا MVIC) استفاده و سیگنال های به دست آمده در نرم افزار OT BioLab پردازش گردید. داده ها با استفاده از آزمون های Repeated measures ANOVA و Paired t در نرم افزار SPSS و سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در مردان سالمند، شدت فعالیت عضلات راست رانی پای راست و چپ و ساقی قدامی سمت راست هنگام راه رفتن در محیط مجازی به طور معنی داری به ترتیب در حدود 97/1 (005/0 = P)، 91/1 (003/0 = P) و 03/2 (002/0 = P) برابر بیشتر از راه رفتن عادی بود، اما تفاوت معنی داری بین شدت فعالیت عضلات دوسر رانی سمت راست (280/0 = P) و چپ (990/0 = P) و ساقی قدامی پای چپ (080/0 = P) هنگام راه رفتن با و بدون واقعیت مجازی مشاهده نگردید. نتایج تحلیل عاملی نیز نشان داد که به طور کلی در سالمندان هنگام راه رفتن در محیط مجازی، عضلات فعالیت بیشتری از راه رفتن عادی داشتند (007/0 = P). همچنین، اثر متقابل معنی داری بین عامل محیط مجازی و عضله مشاهده گردید (036/0 = P). نتیجه گیری: در سالمندان، محیط مجازی تاثیر معنی داری بر افزایش فعالیت الکتریکی عضلات دارد. بنابراین، استفاده از محیط مجازی در طراحی برنامه تمرینی و توان بخشی ویژه افراد سالمند توصیه می شود.

مقدمه: با توجه به پیشرفت بیماری کووید-19 و خانه نشینی و در نتیجه، روی آوردن افراد به ورزش در خانه، استفاده از تردمیل و دستگاه های ورزشی رو به افزایش است. الگوی حرکتی رایج در آسیب های غیر برخوردی لیگامنت متقاطع قدامی (Anterior cruciate ligament یا ACL) شامل کاهش در فلکشن زانو و افزایش در والگوس زانو می باشد. از این رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی حداکثر زوایای واروس و فلکشن حین راه رفتن در شیب های مثبت و منفی و صفر بود. مواد و روش ها: 29 آزمودنی 18 تا 28 ساله انتخاب شدند و در دو گروه سالم (با میانگین وزن 58/8 ±,95/58 کیلوگرم، میانگین قد 95/3 ±,14/163 سانتی متر و میانگین فاصله قوزک های داخلی پا 40/0 ±,46/0 سانتی متر) و زانوی ضربدری (با میانگین وزن 56/5 ±,60/61 کیلوگرم، میانگین قد 50/5 ±,80/161 سانتی متر و فاصله قوزک های داخلی پا 51/2 ±,95/6 سانتی متر) قرار گرفتند. از آزمودنی ها درخواست گردید به مدت 5 دقیقه روی تردمیل با شیب 10+، صفر و 10-درصد راه بروند و سپس به وسیله سیستم سه بعدی آنالیز حرکت، از آن ها تست گرفته شد. پس از پردازش داده ها در نرم افزارهای Cortex و MATLAB، شاخص های حداکثر فلکشن و حداکثر واروس زانو استخراج شد. در نهایت، داده ها با استفاده از آزمون سنجش مکرر ترکیبی در سطح معنی داری کمتر از 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بالاترین مقادیر حداکثر زوایای فلکشن و واروس، در شیب 10-درصد مشاهده گردید. حداکثر زاویه واروس، اختلاف معنی داری را بین شیب 10+ و صفر نشان نداد، اما تفاوت معنی داری بین شیب 10+ و صفر در حداکثر زاویه فلکشن وجود داشت. نتیجه گیری: از آن جا که راه رفتن در شیب منفی، زاویه زانو در صفحه فرونتال را به سمت واروس متمایل می کند و از طرف دیگر، موجب افزایش زاویه فلکشن و کاهش بار وارد آمده بر ACL می شود، این نوع راه رفتن می تواند در توان بخشی افراد دارای زانوی ضربدری تاثیرگذارتر باشد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات تردمیل و بازی های رایانه ای بر مهارت های حرکتی دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شد. مواد و روش ها: طرح این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. از میان جامعه کودکان کم توان ذهنی استان البرز، 24 دختر آموزش پذیر از مرکز توان بخشی کهریزک انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه بازی های رایانه ای، تمرینات تردمیل و گروه شاهد قرار گرفتند. ابتدا مهارت های حرکتی پایه شرکت کنندگان اندازه گیری و سپس آموزش های لازم به مدت هشت هفته و هر هفته به مدت سه جلسه بر روی گروه های مداخله اجرا شد. نمونه های گروه شاهد در این مدت هیچ آموزشی دریافت نکردند و همان روال مرکز را گذراندند. پس از اتمام جلسات آموزشی، مهارت های حرکتی دوباره اندازه گیری گردید. در نهایت، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمرات مهارت حرکتی گروه تمرینات تردمیل نسبت به گروه بازی های رایانه ای (012/0 = P) و شاهد (001/0 = P) به طور معنی داری بیشتر بود. به عبارت دیگر، تمرینات تردمیل به صورت معنی داری نمرات مهارت حرکتی را تغییر داد (050/0 > P)، اما بازی های رایانه ای نسبت به گروه شاهد تاثیر معنی داری را نشان نداد (066/0 = P). نتیجه گیری: نتایج بیان کننده اثربخشی معنی دار تمرینات تردمیل بر مهارت حرکتی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود تمرینات تردمیل در مراکز درمان و مراقبت از کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر ارایه شود.

مقدمه: سندرم درد پاتلوفمورال (Patellofemoral Pain Syndrome یا PFPS)، یکی از اختلالات شایع زانو در افراد فعال و جوان است. والگوس دینامیک زانو در این افراد با اعمال تغییرات کینماتیکی در هیپ و زانو، موجب بروز درد می گردد. بر این اساس، کاهش زاویه والگوس دینامیک، یکی از راهبردهای برنامه توان بخشی در این عارضه می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی تاثیر فوری زانوبند و کفی گوه داخلی بر درد، حرکت زانو در راه رفتن و حرکت چمباتمه روی پای مبتلا در افراد مبتلا به PFPS بود. مواد و روش ها: 15 فرد مبتلا به PFPS در این مطالعه بالینی از نوع متقاطع شرکت کردند. پس از کسب مجوزهای اخلاق در پژوهش و اخذ رضایت نامه آگاهانه، همه شرکت کنندگان در یک گروه مطالعه و به صورت تصادفی در چهار وضعیت بدون ارتوز، گوه داخلی، زانوبند نیوپرن و ترکیب گوه داخلی و زانوبند قرار گرفتند. متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی اندام تحتانی حین راه رفتن و تست اسکات روی پای مبتلا بررسی گردید. داده ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: استفاده از زانوبند، گوه داخلی و ترکیب زانوبند و گوه داخلی نسبت به حالت شاهد، موجب کاهش معنی دار درد حین انجام اسکات روی پای مبتلا شد (001/0 = P)، اما تفاوت معنی داری در سرعت راه رفتن (067/0 = P) و زاویه زانو در صفحه فرونتال (490/0 = P) مشاهده نگردید. بیشینه گشتاور زانو در صفحه فرونتال حین راه رفتن در سه وضعیت با گوه داخلی (001/0= P)، با بریس (008/0= P) و با زانوبند به همراه کفی گوه داخلی (033/0= P) به طور معنی داری افزایش یافت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، به نظر می رسد که استفاده از گوه داخلی و زانوبند بتواند با کاهش درد، موجب ارتقای عملکرد افراد و بروز تاثیرات مثبت بیومکانیکی در اندام تحتانی گردد.

مقدمه: آفازی گلوبال، نوعی اختلال اکتسابی شدید زبان است که به دلیل ضایعه گسترده در نیم کره چپ و نواحی قشری و زیرقشری و ماده سفید، باعث بروز مشکلاتی در تمام جنبه های شفاهی و نوشتاری زبان می گردد. به طور کلی، این عارضه ارتباط فرد و روابط اجتماعی وی را تحت تاثیر قرار می دهد و بیمار به مداخلات مداوم توان بخشی به ویژه گفتار درمانی نیازمند است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی روش های گفتار درمانی رایج آفازی گلوبال و بررسی هر یک بر اساس مستندات موجود و معرفی کارامدترین روش درمانی بود. مواد و روش ها: به منظور بررسی مروری روش های گفتار درمانی رایج در آفازی گلوبال، کلمات کلیدی «آفازی گلوبال، گفتار درمانی، مداخله، متد درمانی، ارتباط، مهارت درکی و بیانی» در پایگاه های اطلاعاتی Web of Science، PubMed، Scopus، Medline، Scientific Information Database (SID)، Google Scholar، Ovid و Magiran جستجو گردید و مقالات انتشار یافته در بازه زمانی سال های 1980 تا 2020 مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: پس از یافتن و بررسی 19 مقاله مرتبط، 9 روش کلامی و غیر کلامی برای بهبود ارتباط و زبان بیانی و درکی در آفازی گلوبال بررسی گردید که برخی از آن ها موثر بودند و تعدادی اثربخشی لازم را نداشتند. نتیجه گیری: روش های غیر کلامی و ارتباطی مکمل-جایگزین در درمان افراد مبتلا به آفازی گلوبال نتایج مطلوب تری ایجاد می کند. تکنیک هایی مانند کتب Remnant و روش های Melodic intonation therapy (MIT) و SIPARI نیز اثربخشی بیشتری نسبت به سایر روش ها داشتند.

مقدمه: لکنت، نوعی اختلالی چند عاملی می باشد. تاکنون یافته های متعددی مبنی بر وجود نقایص مختلف در پردازش شنیداری افراد مبتلا به لکنت گزارش شده است. با وجود مطالعات مربوط به رابطه بین اختلالات پردازش شنیداری و لکنت، این فرضیه تاکنون به اثبات نرسیده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی و جمع آوری نتایج مطالعات صورت گرفته در زمینه نقایص پردازش شنیداری افراد مبتلا به لکنت انجام شد. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع مروری روایی به منظور جمع آوری تحقیقات مربوط به نقایص مرتبط با پردازش شنیداری در افراد مبتلا به لکنت بود. بدین منظور، مقالات پایگاه های اطلاعاتی International Scientific Indexing (ISI)، PubMed، Scopus، ScienceDirect و PsycINFO که در فاصله زمانی سال های 1995 تا 2020 به زبان انگلیسی منتشر شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی پژوهش های انجام شده در ایران و به زبان فارسی، پایگاه های Scientific Information Database (SID) و Magiran جستجو گردید. کلید واژگان مورد استفاده شامل «لکنت، پردازش و فیدبک شنیداری، نوروفیزیولوژی و رسش مغزی» بود. یافته ها: در مرحله اول با استفاده از کلمات کلیدی، 211 مقاله یافت گردید. پس از بررسی معیارهای ورود به مطالعه، در نهایت 86 مقاله به زبان انگلیسی و فارسی وارد تحقیق شد. در پژوهش حاضر علاوه بر بررسی مقالات دال بر وجود نقایص پردازش شنیداری در افراد مبتلا به لکنت، تاکید گردید که نقایص پردازش شنیداری، فرایند ارزیابی، تشخیص و درمان را در این بیماران تغییر می دهد. نتیجه گیری: اگرچه مدرکی دال بر ناهنجاری های آناتومیک در سیستم شنیداری افراد مبتلا به لکنت وجود ندارد، اما تحقیقات متعددی شواهد بی ثباتی را مبنی بر وجود آسیب های مرکزی در پردازش شنیداری این افراد گزارش کرده اند. مطالعات تصویربرداری مغزی و الکتروفیزولوژیک نشان دهنده درگیری ارتباط نواحی مرکزی و محیطی پردازش شنیداری می باشد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر شبکه های اجتماعی بر رویکرد مشارکت ورزشی دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع همبستگی-علی بود که به روش پیمایشی انجام گردید. جامعه آماری شامل دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1397 (5633 نفر) بود که بر اساس جدول Krejcie و Morgan، 380 نفر از آنان به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسش نامه محقق ساخته استفاده شد. داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: پایایی پرسش نامه با استفاده از ضریب Cronbach's alpha، 94/0 به دست آمد. شبکه های اجتماعی تاثیر معنی داری را بر مشارکت ورزشی دختران نشان داد (191/28 = t، 001/0 ≥,P) که این تاثیر به واسطه جذب حمایت مالی، افزایش اطلاعات، شکل گیری هویت شخصی و بهبود تعاملات اجتماعی بود. همچنین، شبکه های اجتماعی بیشترین تاثیر را بر بعد هویت شخصی (944/0 = P) و پس از آن، به ترتیب بر ابعاد اطلاعات، حمایت مالی و تعاملات اجتماعی داشت که تمامی اینها عوامل تشکیل دهنده رویکرد مشارکت ورزشی دختران دانشجو در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، به نظر می رسد می توان با استفاده از شبکه های اجتماعی، بر افزایش میزان اطلاعات ورزشی دختران، سهولت در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی، ایجاد هویت شخصی و جذب حمایت مالی جهت فعالیت های ورزشی تاثیر گذاشت و بدین ترتیب میزان مشارکت ورزشی دختران را افزایش داد.

مقدمه: به لحاظ نظری، «سفتی» در تامین ثبات و پایداری موثر است و می تواند موجب کاهش خطر بروز آسیب شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین ارتباط سفتی عمودی با شاخص زمان رسیدن به پایداری در اجرای فرود بود. مواد و روش ها: 20 مرد فعال و سالم به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمون های هاپینگ عمودی به سه شیوه دو طرفه، یک طرفه روی پای برتر و یک طرفه روی پای غیر برتر و با سه استراتژی دلخواه، کنترلی (فرکانس 2/2 هرتز) و بیشینه به منظور تعیین متغیرهای سفتی عمودی و آزمون فرود تک پا از روی سکو برای تعیین متغیرهای زمان رسیدن به پایداری در سه راستای عمودی، قدامی-خلفی و داخلی-خارجی بر روی صفحه نیرو اجرا شد. ارتباط سفتی عمودی با متغیرهای زمان رسیدن به پایداری با استفاده از آزمون همبستگی Pearson در سطح معنی داری 05/0 تعیین گردید. یافته ها: رابطه مثبت و معنی داری بین سفتی عمودی بیشینه یک طرفه روی پای برتر (45/0 = r، 048/0 = P) و غیر برتر (52/0 = r، 012/0 = P) با متغیر زمان رسیدن به پایداری در راستای قدامی-خلفی مشاهده شد. نتیجه گیری: سفتی عمودی بیش از حد، زمان رسیدن به پایداری در راستای قدامی-خلفی و به دنبال آن، خطر بروز آسیب های مرتبط با آن را افزایش می دهد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف شناسایی چالش های احساس شده توسط دختران دارای کم توانی جسمی-حرکتی در پدیده عشق انجام شد. مواد و روش ها: روش این مطالعه، کیفی و جامعه مورد نظر شامل دختران مجرد دارای کم توانی جسمی-حرکتی 18 سال به بالای شهر اصفهان بود. اطلاعات به وسیله مصاحبه عمیق با 16 دختر دارای کم توانی جسمی-حرکتی جمع آوری گردید. شرکت کنندگان از طریق نمونه گیری هدفمند از بین دختران مراجعه کننده به دو مرکز ارایه دهنده خدمات به افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی انتخاب شدند. داده ها بر اساس شیوه Colaizzi مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: چالش های دختران دارای کم توانی جسمی-حرکتی در بحث عشق به طور کلی به دو دسته چالش های مربوط به دنیای درون و بیرون تقسیم گردید. چالش های درونی شامل «تجارب شخصی، ترس ها، باورها و دفاع های روان شناختی» و چالش های بیرونی شامل «قانون، فرهنگ، پیشنهادها و حمایت ها» بود. نتیجه گیری: افراد دارای کم توانی جسمی-حرکتی هنگام برخورد با عشق با چالش هایی مربوط به خود و جامعه مواجه هستند که توجه به این چالش ها، می تواند در زمینه توانمندسازی این افراد جهت برخورد مناسب با آن ها کمک کننده باشد.

مقدمه: تقاضاهای فزاینده برای پیروزی و اهداف سطح بالا در ورزش حرفهای، از جمله دلایل شایعی است که منجر به تنش رقابتی میشود. با این حال، به نظر میرسد که برخی بازیکنان سرسختتر، بهتر از دیگران موقعیت های تنش آور را مدیریت میکنند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر تجارب نامطلوب دوران کودکی بر چشم انداز زندگی و سرسختی ورزشکاران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-مقطعی بود. شرکت کنندگان تحقیق را 202 ورزشکار 99 دختر و 222 پسر 28 تا 22 ساله رشته های ورزشی مختلف شهر اصفهان تشکیل داد که در مسابقات کشوری شرکت کرده بودند. برای جمع آوری اطالعات از پرسشنامه تجارب نامطلوب کودکی Experiences Childhood Adverse یا ACEs Murphy و همکاران، پرسشنامه تغییر چشم انداز Joseph، Williams و Yule و مقیاس کوتاه سرسختی Bartone استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و اثرات مستقیم و غیر مستقیم متغیرها جهت بررسی نقش میانجیگری بررسی گردید. یافته ها: تجارب نامطلوب دوران کودکی، تاثیر معنی داری بر روی چشم انداز مثبت (048/0 = P)و منفی (002/0 = P)زندگی میگذارد. چشم انداز مثبت (022/0 = P) و منفی (000/0 = P)نیز بر روی سرسختی تاثیر داشت. تجارب نامطلوب دوران کودکی به طور مستقیم روی سرسختی تاثیر نگذاشت (050/0 < P، ) اما این تاثیر با میانجیگری چشم انداز معنیدار بود (020/0 = P. ) نتیجه گیری: به نظر میرسد که تجارب نامطلوب دوران کودکی، بر روی چشم انداز زندگی در ورزشکاران تاثیر میگذارد. اگر این تاثیر مثبت باشد، سرسختی را افزایش میدهد و اگر منفی باشد، باعث کاهش سرسختی میشود.

مقدمه: اختلال نقص توجه/ بیش فعالی (Attention Deficit/Hyperactivity Disorder یا ADHD) در اثر نقص در کارکرد دستگاه عصبی مرکزی به وجود می آید و بر همه فعالیت های زندگی فرد تأثیر می گذارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بسته توان بخشی بر مبنای کارکرد اجرایی بر نشانه های رفتار کودک در کلاس، مشارکت و همکاری گروهی، نگرش به طرف مراجع قدرت کودکان مبتلا به ADHD دبستانی انجام گردید. . مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی همراه با گروه شاهد بود. از کودکان دبستانی مبتلا به ADHD مراجعه کننده به مراکز بهداشت و کلینیک های شهر اصفهان، 30 نفر به روش هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمایش طی 11 جلسه دو ساعته، تحت آموزش با بسته آموزشی Dawson و Guare (رفتار آماج، مشخص کردن هدف با توجه به رفتار، تعیین گام های رسیدن به هدف، نظارت، ارزیابی فرایند، حذف تدریجی نظارت) قرار گرفتند. گروه شاهد با توافق کودک و والدین هیچ روند درمانی موازی در طی انجام پژوهش نداشتند. رفتار کودک در کلاس، مشارکت و همکاری گروهی و نگرش به طرف مراجع قدرت به وسیله پرسش نامه اختلال کم توجهی و بیش فعالی Connor ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از روش Mixed ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بسته آموزشی Dawson و Guare تأثیر معنی داری بر رفتار کودک در کلاس، مشارکت و همکاری گروهی و نگرش به طرف مراجع قدرت در کودکان مبتلا به ADHD داشت (001/0 > P در تمام متغیرهای مذکور). نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، بسته آموزشی Dawson و Guare می تواند بر بهبود نشانه های رفتار کودک در کلاس، مشارکت و همکاری گروهی و نگرش به طرف مراجع قدرت کودکان مبتلا به ADHD مؤثر باشد.

مقدمه: از آنجا که اضطراب از جمله عوامل موثر در ابتالی افراد به لکنت به شمار میرود، پژوهش حاضر به بررسی تاثیر تحریک الکتریکی مستقیم مغز (stimulation current direct Transcranialیا tDCS)بر اضطراب و شدت لکنت نوجوانان دارای لکنت پرداخت. مواد و روش ها: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی و با طرح پیشآزمون-با گروه شاهد همراه آزمون پس انجام شد، . بدین منظور پس از اعمال معیارهای ورود و خروج، 03 نوجوان دارای لکنت به شیوه نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. 51 آزمودنی، tDCS با جریان 2 میلیآمپر به مدت 23 دقیقه را بر دو طرف ناحیه گیجگاهی قدامی طی 53 جلسه دریافت نمودند. 51 آزمودنی دیگر گروه شم در جلسات با روند مشابه شرکت کردند، با این تفاوت که پس از احساس سوزش اولیه از سوی آنها، دستگاه خاموش شد. اضطراب و شدت لکنت قبل و پس از درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: تفاوت معنیداری بین دو گروه آزمایش و شاهد در اضطراب آزمودنیها وجود داشت (31/3 > P، 521/44 = F. )همچنین، در زمینه شدت لکنت، تفاوت معنیداری میان دو گروه آزمایش و شاهد مشاهده گردید (31/3 > P، 795/51 = F. ) نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، افراد دارای لکنت تحت tDCS در مقایسه با گروه شاهد، کاهش چشمگیری را در میزان اضطراب و شدت لکنت نشان دادند. بنابراین، به نظر میرسد که tDCS بر دو طرف ناحیه گیجگاهی قدامی، میتواند در درمان اضطراب و شدت لکنت موثر واقع شود. با این وجود، برای اثبات نتایج نیاز به انجام تحقیقات مشابه دیگردر این زمینه احساس می گردد.

مقدمه: با توجه به ماهیت ورزش رزمی جودو، آسیبدیدگی در آن بسیار متداول است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی آسیبهای ورزشی در زنان و مردان جودوکار تیمهای ملی ایران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی و گذشتهنگر بود و نمونه های آن را جودوکاران تیمهای ملی ایران تشکیل دادند 15 مرد و 64 زن که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطالعات مربوط به آسیبها، از پرسشنامه استاندارد آسیبهای طب ورزشی استرالیا استفاده شد. 2 داده ها با استفاده از آزمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 90/01 درصد کل شرکت کنندگان حداقل یک آسیب را تجربه کرده بودند. از سوی دیگر، میزان بروز آسیب در کل جودوکاران، 30/64 آسیب در هر 5999 ورزشکار و در مردان 09/16 آسیب و در زنان 01/34 آسیب در هر 5999 ورزشکار بود. مفاصل زانو در زنان 51/54 درصد و در مردان 81/24 درصد، شانه در زنان 06/28 درصد و در مردان 30/53 درصد و انگشتان دست در زنان 02/59 درصد و در مردان 14/58 درصد متحمل بیشترین آسیب ورزشی در مردان و 2 زنان بودند که تفاوت معنیداری بین دو گروه زن و مرد مشاهده نگردید 39/9 = P، 51/54 =. شایعترین نوع آسیبها از نوع لیگامانی در زنان 52/50 درصد و در مردان 21/35 درصد و تاندونی در زنان 52/50 درصد و در مردان 49/55 درصد بود و جنسیت، منجر به بروز تفاوت معنیدار از لحاظ نوع آسیب نشد = 29/0، P = 9/59 2. شدت آسیب در جودوکاران ملی مرد و زن از نوع متوسط و همچنین، شایعترین مکانیزم آسیب در جودوکاران مرد و زن، ضربه از بازیکن حریف در زنان 13/23 درصد و در مردان 99/19 درصد و کشش زیاد در زنان 20/31 درصد و در مردان 46/50 درصد بود. نتیجه گیری: در خصوص باال بودن میزان بروز آسیب به ویژه در مفاصل زانو و شانه، الزم است در تحقیقات آینده، تلاش بر این باشد تا از استراتژیهای پیشگیری از آسیب برای کنترل مکانیسم های آسیب در جودوکاران ملیپوش استفاده شود.

مقدمه: تولید رادیکالهای آزاد هنگام فعالیت ورزشی، منجر به بروز آسیبهای عضالنی و ایجاد و گسترش التهاب بعد از فعالیت میشود. تاثیر مثبت هیدروکسی متیلبوتیرات Butyrate Methyl-beta-Hydroxy یا HMB در کاهش شاخصهای استرس اکسایشی تایید شده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر مصرف مکمل HMB وتمرین بوکس بر شاخصهای فشار اکسایشی در مردان بوکسور انجام گرفت. مواد و روش ها: 40 بوکسور مرد شهر دولتآباد به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده در چهار گروه 04 نفره »تمرین بوکس، مصرف مکمل HMB، مداخله ترکیبی و دارونما« قرار گرفتند. شرکتکنندگان به مدت هشت هفته و هر هفته 3 جلسه به صورت یک روز در میان، به اجرای تمرینات بوکس پرداختند. گروه مصرف مکمل HMB در مدت مشابه، روزی 7 گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن از این مکمل استفاده کردند. این گروه در مدت مطالعه، تمرینات بوکس انجام ندادند. گروه ترکیبی به اجرای تمرینات بوکس و مصرف همزمان مکمل HMB و گروه شاهد به تمرینات بوکس و مصرف دارونما پرداختند. به منظور اندازه گیری مالون دیآلدهید Malondialdehyde یا MDA، سوپراکسید دیسموتاز dismutase Superoxide یا SOD و پروتئین کربونیل، 20 ساعت قبل از اولین روز مداخله و 20 ساعت پس از آخرین روز مداخله، از شرکت کنندگان نمونه خون گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تفاوت معنیداری در میزان MDA مشارکت کنندگان گروه های مصرف مکمل HMB، تمرین بوکس و مداخله ترکیبی مشاهده نشد (034/4 = P)؛ در حالی که مصرف مکمل HMB، تمرین بوکس و مداخله ترکیبی، تاثیر متفاوتی بر پروتئین کربونیل داشت(424/4 = P) و میانگین این شاخص در گروه مداخله ترکیبی به طور معنیداری بیشتراز گروه های دیگربود (403/4 = P). نتیجه گیری: با توجه به تاثیرگذاری مصرف مکملHMB وتمرینبوکسبربرخی شاخصهای استرس اکسیداتیو، مصرف مکمل با دز مناسب به ورزشکاران توصیه میگردد.

مقدمه: تابش خیرهکننده یا گلیر Glare شرایط نوری غیر طبیعی است که میتواند عملکرد بینایی را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، برررسی اثر گلیر بر نتایج تستهای ارزیابی دید دو چشمی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 44 دانشجوی سالم دانشگاه علوم پزشکی زاهدان شرکت کردند. تستهای ارزیابیکننده دید دو چشمی به طور مستقیم شامل کاور تست، نقطه نزدیک تقارب convergence of point Near یا NPC ذخایز فیوژنی و به طور غیر مستقیم شامل سهولت تطابق دو چشمی و تطابق نسبی بود که در شرایط نوری استاندارد و گلیر انجام گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون t Paired تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: تفاوت معنیداری بین دو شرایط نوری، در ذخایر فیوژنی منفی در نقطه تار، دوبینی و برگشت به دید دو چشمی وجود داشت 940/9 = P سایر تستهای ارزیابی دید دو چشمی، تفاوت معنیداری را در شرایط گلیر و روشنایی استاندارد نشان نداد (959/9 < P. ) نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، گلیر تاثیر منفی بر ذخایر فیوژنی منفی دارد. بنابراین، با توجه به محدود بودن دامنه ذخایر فیوژنی منفی، اثر روشنایی غیر استاندارد محیط کاری در افرادی با ایزوتروپیای گهگاهی یا ایزوفوریای غیر جبرانی، میتواند منجر به بدتر شدن علایم آنها شود.

مقدمه: توانایی خواندن، یکی از مهارتهای بسیار حیاتی در دنیای مدرن امروزی به شمار میرود. با توجه به این که افراد زیادی دارای مشکالت خواندن هستند، نیاز به تشخیص زودهنگام و صحیح و درمان موثر آن احساس میشود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی غنیسازی ادراکی بر خودکارامدی در کودکان نارساخوان پایه سوم دبستان شهر همدان انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، از بین کلیه دانشآموزان پسر پایه سوم دبستان شهر همدان در سال تحصیلی 99-8391 که دارای نارساخوانی بودند، 55 نفر به روش هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. مداخله طی 28 جلسه بر روی نمونه های گروه آزمایش انجام گردید. گروه شاهد با توافق کودک و والدین، هیچ روند درمانی موازی در طی انجام مطالعه دریافت نکرد. اطالعات گروه های آزمایش و شاهد به وسیله پرسشنامه Questionnaire Learning for Strategies Motivated) MSLQ) جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون MANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: الگوی بومی غنیسازی ادراکی، تاثیر معنیداری بر بهبود خودکارامدی در کودکان نارساخوان داشت (58/5 > P. ) نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، الگوی بومی غنی سازی ادراکی میتواند بر بهبود خودکارامدی در کودکان نارساخوان موثر باشد.

مقدمه: نارساخوانی، ترکیبی ازمشکلاتی است که فرایند یادگیری را دریک یا چند زمینه از جمله خواندن، نوشتن وهجی کردن تحت تاثیرقرار میدهد وممکن است با مشکالتی در زمینه سرعت پردازش، حافظه، توالی ادراک دیداری-حرکتی های مهارت شنیداری، و همراه گفتاری باشد. مهارت های درک و تمییز حروف و صداها، برقراری ارتباط واج-نویسه، نام گذاری و بازنمایی حروف، ، زمان حافظه، حرکت و عوامل دیداری و شنیداری هم به عنوان اجزای این فرایند پیچیده شناختی مطرح اند. شده هدف از انجام پژوهش حاضر، مرور تحقیقات در دسترس در زمینه اثربخشی تقارب، سهولت تطابقی و حرکات ساکاد (Saccade) بر نارسایی خوانی بود. مواد و روش ها: مقاالت انگلیسی و فارسی در زمینه نارسایی خوانی و اختلال خواندن، اثربخشی تقارب، سهولت تطابقی و حرکات ساکاد در پایگا ه های اطلاعاتی Scholar Google، PubMed و ScienceDirect و در پایان نامه ها و مقالات فارسی نمایه شده در پایگاه های Database Information Scientific(SID)و Magiran طی سالهای 2202 تا 2222 جستجو گردید. از کلید واژه های »اختلال خواندن، نارساخوانی، تقارب، سهولت تطابقی، حرکات ساکاد، عملکرد بینایی، ادراک بینایی، پردازش دیداری، اثربخشی تطبیقی، پردازش واج شناختی« و ترکیبی ازآنها براساس سرعنوان های موضوعی پزشکی (Headings Subject Medical یا MeSH) استفاده شد. نتایج 01 مقاله مرتبط با اهداف مطالعه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: ارتباط معنیداری بین نارسایی سهولت تطابق و حرکات چشم، حرکات ساکاد و اختلال خواندن وجود داشت که با تقویت مداخلات دیداری، مهارتهای ادراک بینایی و حرکتی، توانبخشی عملکردهای بینایی پایه و حرکات ساکاد، سهولت تطابق عملکردهای بینایی دانش آموزان تقویت و منجر به ارتقای عملکرد خواندن میگردد. به عبارت دیگر، جهت جلوگیری از بروز مشکالت و یا افت عملکرد کودکان و دانش آموزان نارساخوان، توجه بیشتربه این مهارتها پیشنهاد میگردد. نتیجه گیری: به نظر میرسد پردازش ادراک بینایی در اختلال خواندن نقش مهمی دارد و افرادی که تمرینات تقارب، سهولت تطابقی و حرکات ساکاد از جمله آموزش مهارت های ادراک بینایی-حرکتی را دریافت می کنند، عملکرد بهتری در خواندن نشان می دهند.

مقدمه: سازگاریهای عصبی-ناکاف یعضالن ی، یراستا پو یای اندام تحتانی ورزشکاران را با نقص ها تحمل فیدر تکال یکیومکانیب ی کننده بار مواجه م کند ی. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر 01 هفته تمرینات عملکردی ویژه فوتبال Training Functional Specific-Soccer یا SSFT به طور همزمان بر برخی عوامل خطرزای آسیبهای اندام تحتانی و اجرای ورزشی در بازیکنان نوجوان پسر بود. مواد و روش ها: در این مطالعه کنترل شده تصادفی، 27 بازیکن فوتبال نوجوان پسر به طور تصادفی به دو گروه تجربی 01 آزمودنی و شاهد 01 آزمودنی تخصیص یافتند. گروه شاهد تمرینات مرسوم فوتبال خود را ادامه داد و گروه تجربی عالوه بر آن به مدت 01 هفته و سه جلسه در هفته SSFT را اجرا کرد. در طراحی SSFT، تمرینات قدرت، تعادل، مرکز بدن، پالیومتریک، سرعت، چابکی و تکالیف تمرینی مختص فوتبال استفاده شد. برخی عوامل خطرزای آسیبهای اندام تحتانی با استفاده از آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود System Scoring Error Landing یا LESS، آزمونهای اجرای ورزشی عمومی شامل آزمونهای سرعت، چابکی، توان، تعادل، قدرت و آزمون اجرای ورزشی اختصاصی شاتل با حداکثر سرعت و دریبل Test Dribble and Sprint Shuttle یا SDT پیش و پس از SSFT در هر دو گروه ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: کاهش معنیداری در امتیاز آزمون LESS، زمان آزمونهای 11 متر، نوک پیکان و میانگین زمان SDT مشاهده شد 110/1 > P. افزایش معنیداری نیز در آزمون پرش عمودی، میانگین بیشترین مسافت دستیابی هنجار شده آزمون تعادل Y Test Balance-Y یا YBT و آزمونهای یک تکرار بیشینه. P > 1/101، P > 1/110 داشت وجود 1RM یا One-repetition maximum نتیجه گیری: SSFT طراحی شده بر مبنای ظرفیت عملکردی شاید بتواند در کاهش برخی عوامل خطرزای آسیبهای اندام تحتانی و به طور همزمان ارتقای اجراهای ورزشی بازیکنان فوتبال نوجوان پسر موثر باشد.

مقدمه: اطلاعات حسی برای کنترل و تعدیل نیرو ضروری میباشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر فیدبکهای حسی ساق پا بر روی درک نیروی عضلات اکستانسور مفصل زانو در مردان جوان سالم بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 22 مرد جوان و سالم به روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شدند. جهت بررسی تاثیر فیدبکهای حسی ساق پا، میانگین خطای سه بار بازسازی نیروی هدف عضالت اکستانسور زانو 05 درصد حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک قبل و بالفاصله پس از دستکاری اطالعات حس پوستی، به وسیله یک دینامومتر ویژه اندازهگیری و مقایسه گردید. حس نیروی عضالت اکستانسور زانو در زاویه 05 درجه فلکشن و در سه حالت آزمون شامل حالت عادی شاهد، پس از استفاده از یک اسفنج ضخیم بر روی انتهای تحتانی ساق پای غالب و پس از 25 دقیقه گذاشتن کیسه بلوکهای کوچک یخ بر روی انتهای تحتانی ساق پای غالب مورد بررسی قرار گرفت. به منظور ارزیابی حس نیرو، از روش های بازسازی نیرو در اندام همان سمت و سمت مقابل استفاده شد. داده ها در شرایط مختلف ارزیابی، با استفاده از آزمونهای ANOVA measures Repeated و t Paired مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: با دستکاری اطالعات حسی ساق پا، تغییر معنیداری در میزان خطای بازسازی نیرو در اندام همان سمت خطاهای مطلق، ثابت و متغیر مشاهده نشد 50/5 < P، اما در میزان خطای بازسازی نیرو در اندام سمت مقابل بازسازی نیرو با استفاده از حافظه و بازسازی نیرو به صورت همزمان تغییر معنی داری مشاهده. P > 5/50 گردید نتیجه گیری: به نظر می رسد که اطلاعات پوستی و حسی ارسالی از ساق پا جهت درک دقیق نیرو در مفصل زانوی مقابل ضروری می باشد. بنابراین، نقش پیامهای آورانهای حسی در درک و کنترل نیروی مفصل اهمیت زیادی دارد.

مقدمه: حافظه فعال یا حافظه کوتاه مدت، یک منبع پردازش با ظرفیت محدود شامل ذخیره اطلاعات، هنگام پردازش اطلاعات است و افراد نارساخوان، در به خاطر سپردن همین مقدار محدود مشکل دارند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف پیش بینی حافظه فعال بر اساس توجه انتخابی و آگاهی واج شناختی کودکان نارساخوان مقطع دبستان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع همبستگی رگرسیون بود. نمونه های تحقیق را 202 نفر از دانش آموزان پسر 8 تا 22 ساله مدارس منطقه پنج شهر تهران که با استفاده از روش تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند، تشکیل داد. از چک لیست نارساخوانی، آزمون حافظه دیداری-فضا یی Ray Andre، آزمون Stroop و پرسشنامه آگاهی واج شناختی جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی، با استفاده از روش تحلیل رگرسیون چندگانه همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 5/23 درصد از واریانس حافظه فعال در آزمون توجه انتخابی قابل تبیین بود که بیشترین میانگین به سطح کنترل شناختی اختصاص داشت. همچنین، 5/25 درصد از واریانس حافظه فعال دیداری در آزمون آگاهی واج شناختی تبیین شد که بیشترین میانگین مربوط به حذف واج پایانی بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد توجه انتخابی و آگاهی واج شناختی، سهم معنی داری در پیش بینی حافظه فعال از نوع دیداری-فضایی در کودکان پسر نارساخوان دارد.

مقدمه: بهترین راه مواجهه مؤثر با کووید 19، پیشگیری می باشد. برنامه ریزی برای پیشگیری از کووید 19، به اطلاعاتی همچون میزان رعایت پروتکل های بهداشتی وابسته است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین میزان رعایت پروتکل های بهداشتی به منظور پیشگیری از شیوع کووید 19 با توجه به ویژگی های جمعیت شناختی بود. مواد و روش ها: پرسش نامه ای توسط محقق طراحی گردید و روایی و پایایی آن مورد تأیید قرار گرفت. پرسش نامه مذکور در رسانه های مجازی منتشر و توسط 380 شهروند اصفهانی تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون های Independent t، Mann-Whitney و Kruskal-Wallis تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میزان رعایت پروتکل های بهداشتی در زنان به طور معنی داری بیشتر از مردان بود (001/0 > P)، اما میزان رعایت پروتکل های بهداشتی در افراد با سنین متفاوت (473/0 = P)، درامدهای مختلف (725/0 = P)، سطح تحصیلات متفاوت (284/0 = P) و با وجود یا عدم وجود بیماری زمینه ای (987/0 = P) تفاوت معنی داری نداشت. همچنین، در رعایت پروتکل های بهداشتی، کمتر به تعویض به موقع ماسک توجه شده بود. نتیجه گیری: نحوه عملکرد مردم نسبت به رعایت پروتکل های بهداشتی، به عواملی همچون جنسیت بستگی دارد. همچنین، میزان اهمیتی که مشارکت کنندگان برای دستورالعمل های مختلف بهداشتی قایل بودند، متفاوت است.

مقدمه: هرچند نقش تمرینات ورزشی و مکمل دهی نیکوتین آمید مونونوکلئوتید (Nicotinamide mononucleotide یا NMN) بر بهبود استرس اکسیداتیو تأیید شده، اما اثر تعاملی این دو متغیر در بافت قلب هنوز به طور کامل شناخته نشده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات تناوبی شدید (High intensity interval training یا HIIT) و مصرف مکمل NMN بر استرس اکسیداتیو در بافت قلب موش های صحرایی انجام شد. مواد و روش ها: 48 رت نژاد اسپراگو داولی 8 تا 10 ماهه، به صورت تصادفی در شش گروه شاهد هفته اول (شاهد پیش از مطالعه)، شاهد هفته آخر (شاهد)، دارونما (دریافت نرمال سالین)، تمرین HIIT، مکمل NMN و ترکیبی (NMN + HIIT) تقسیم شدند. گروه های تمرین و ترکیبی سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته، HIIT را روی تردمیل انجام دادند. 500 میلی گرم مکمل NMN نیز به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی برای گروه های NMN و ترکیبی تجویز گردید. 24 ساعت پس از آخرین تمرین و تجویز NMN، حیوانات قربانی شدند و قلب آن ها جهت ارزیابی شاخص های استرس اکسیداتیو [مالون دی آلدئید (Malondialdehyde یا MDA)، پروتئین کربونیل (Protein carbonyl یا PC)، بیان ژن های سوپراکسید دیسموتاز (Superoxide dismutase یا SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (Glutathione peroxidase یا GPX)] خارج گردید. داده ها با استفاده از آزمون One-way ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بیان ژن GPX در گروه های NMN، HIIT و ترکیبی در مقایسه با گروه های شاهد و شم به طور معنی داری افزایش یافت، اما این افزایش در گروه ترکیبی نسبت به بقیه گروه ها بیشتر بود (050/0 > P). همچنین، میزان MDA و PC در این گروه ها نسبت به گروه های شاهد و شم کاهش یافت که بیشترین کاهش در گروه ترکیبی مشاهده شد (001/0 > P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف NMN و انجام HIIT می تواند استرس اکسیداتیو را در بافت قلب کاهش دهد، اما ترکیب NMN و HIIT تأثیرات بیشتری دارد. بنابراین، می توان با ترکیب HIIT و مکملNMN، به کاهش بیشتر استرس اکسیداتیو و افزایش آنتی اکسیدان دست یافت.

مقدمه: مشکلات اجتماعی، یکی از بارزترین ویژگی های کودکان دارای اختلال نقص توجه/ بیش فعالی (Attention deficit/hyperactivity disorder یا ADHD) می باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش والدین مبتنی بر مدل اطلاعات کلامی فیلد و بازی درمانی مبتنی بر تعامل والد-کودک بر افزایش مهارت های اجتماعی کودکان دارای ADHD شهر اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده و جامعه آماری شامل 45 کودک 5 تا 6 ساله دارای ADHD و مادرانشان در سال 98-1397 بود. نمونه ها به روش هدفمند و در دسترس از مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی انتخاب شدند و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد قرار گرفتند. به منظور غربالگری کودکان، از پرسش نامه علایم مرضی کودکان (4-Child Symptom Inventory یا 4-CSI) و برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه مهارت های اجتماعی Gresham و Elliott (Social skills rating system یا SSRS) استفاده گردید. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در مهارت های اجتماعی کودکان دارای ADHD، بین گروه مداخلات مبتنی بر اطلاعات کلامی فیلد و بازی های تعاملی والد-کودک با گروه شاهد (0001/0 = P) و همچنین، بین گروه مداخلات مبتنی بر اطلاعات کلامی فیلد و بازی های تعاملی (0001/0 = P) تفاوت معنی داری وجود داشت. با توجه به میانگین نمرات مهارت های اجتماعی، تأثیر بازی های تعاملی از مداخلات مبتنی بر اطلاعات کلامی فیلد بیشتر (23/60 = M) و معنی دار بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر، آموزش والدین مبتنی بر مدل اطلاعات کلامی فیلد با بازی درمانی مبتنی بر تعامل والد-کودک، می تواند منجر به افزایش مهارت های اجتماعی کودکان دارای ADHD شود و مشکلات اجتماعی کودک را به حداقل رساند.

مقدمه: ضعف در مهارت های حرکتی، از جمله مشکلات کودکان دارای اختلالات یادگیری است. با توجه به این که چنین مشکلات می تواند به واسطه عوامل دیگر، با پیشرفت تحصیلی این کودکان مرتبط باشد، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای کارکردهای اجرایی در رابطه بین مهارت های حرکتی و پیشرفت تحصیلی در کودکان دارای اختلالات یادگیری انجام شد. مواد و روش ها: شرکت کنندگان شامل 182 کودک دارای اختلالات یادگیری شهر اصفهان بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند. مهارت های حرکتی درشت و ظریف با استفاده از آزمون تبحر حرکتی Bruininks-Oseretsky، پیشرفت تحصیلی به کمک نسخه سوم آزمون پیشرفت تحصیلی Kaufman (Kaufman Test of Educational Achievement-3rd Edition یا KTEA-III) و کارکردهای اجرایی به وسیله نسخه والدین پرسش نامه Behavior Rating Inventory of Executive Function (BRIEF) ارزیابی گردید. در نهایت، داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مهارت های حرکتی درشت، تأثیر مستقیمی بر پیشرفت تحصیلی (001/0 = P) و مهارت های حرکتی ظریف، تأثیر غیر مستقیمی بر پیشرفت تحصیلی (735/0 = P) کودکان دارای اختلالات یادگیری داشت. همچنین، مهارت های حرکتی درشت (001/0 = P) و ظریف (048/0 = P) از طریق یک مسیر غیر مستقیم و با واسطه کارکردهای اجرایی، تأثیر مثبتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلالات یادگیری می گذارد. نتیجه گیری: می توان بر اهمیت اساسی مهارت های حرکتی در پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلالات یادگیری تأکید نمود. همچنین، مطالعه حاضر بر اهمیت کارکردهای اجرایی برای پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلالات یادگیری تأکید می کند؛ چرا که کارکردهای اجرایی نقش واسطه ای بر رابطه بین مهارت های حرکتی و پیشرفت تحصیلی کودکان با اختلالات یادگیری دارد.

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر نرخ های مختلف پاروزنی بر کینماتیک مفاصل اندام تحتانی مرتبط با آسیب های پرکاری در پاروزنان حرفه ای نوجوان بود. مواد و روش ها: 15 قایقران حرفه ای به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند و داده های کینماتیکی اندام تحتانی آن ها در طی یک دوره پاروزنی فزاینده روی دستگاه ارگومتر، با استفاده از هفت دوربین وایکان با فرکانس نمونه برداری 200 هرتز اندازه گیری گردید. 7 سیکل صحیح پاروزنی از هر شدت کار انتخاب شد و داده های کینماتیکی آن ها با استفاده از آزمون ANOVA و روش Statistical Parametric Mapping (SPM) در نرخ های پاروزنی مختلف مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: افزایش نرخ پاروزنی، منجر به افزایش معنی دار میزان پلانتار فلکشن مچ پا (048/0 = P)، اکستنشن زانو (018/0 = P) و ران (036/0 = P) در انتهای فاز درایو شد. همچنین، با افزایش نرخ پاروزنی، دامنه حرکتی فلکشن ران و زانو (001/0 = P) در تمام فاز ریکاوری و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در 70 درصد ابتدای فاز ریکاوری (001/0 = P) به طور معنی داری افزایش نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان چنین نتیجه گیری کرد که شاید با افزایش نرخ پاروزنی، میزان فلکشن زانو در انتهای فاز ریکاوری و میزان اکستنشن زانو و ران و مچ پا در انتهای فاز درایو افزایش یابد که احتمال دارد مفصل زانو را در خطر بروز آسیب قرار دهد.

مقدمه: بهره گیری از دستورالعمل های توان بخشی قبل از جراحی با هدف به حداقل رساندن عوارض جراحی و کاهش زمان بازتوانی پس از عمل، یک اصل است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات منتخب بر گشتاور عضلات و حس عمقی زانوی ورزشکاران با مینیسک آسیب دیده بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کاربردی بود و به روش نیمه تجربی انجام شد. نمونه های آماری را 24 ورزشکار دارای مینیسک آسیب دیده تشکیل داد که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها با توجه به نظر جراح متخصص و در دسترس بودن، به طور مساوی در دو گروه شاهد و تجربی قرار گرفتند. میزان گشتاور عضلانی و حس عمقی زانوی آسیب دیده شرکت کنندگان در ابتدای تحقیق و پس از 8 هفته تمرینات منتخب توسط دستگاه ایزوکینتیک بایودکس اندازه گیری و ثبت گردید. مداخله مورد استفاده در پژوهش، روزانه و به صورت یک ساعت در روز انجام می شد. جهت تحلیل استنباطی داده ها و بیان تفاوت های احتمالی بین میانگین گروه ها، از آزمون Repeated measures ANOVA در سطح معنی داری 05/0 استفاده گردید. یافته ها: حداکثر گشتاور عضلات فلکسور و اکستنسور و همچنین، حس عمقی زانو در هر دو گروه به طور معنی داری تغییر کرد (برای هر سه متغیر 001/0 > P) و روند این تغییرات در دو گروه نیز نسبت به یکدیگر تفاوت معنی داری را نشان داد (001/0 > P). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، نقش تمرین بر گشتاور و حس عمقی زانوی ورزشکاران با مینیسک آسیب دیده تأیید شد و به نظر می ر سد بهره گیری از تمرینات مناسب با فراهم نمودن شرایطی برای به چالش کشیدن سیستم عملکردی، می تواند شیوه مؤثری در بهبود عملکرد حرکتی زانو پیش از جراحی باشد.

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تغییرپذیری هماهنگی سگمنت های اندام تحتانی در مردان دارای زانوی پرانتزی و سالم حین دویدن روی تردمیل با سرعت های مختلف بود. مواد و روش ها: 15دانشجوی سالم رشته علوم ورزشی و 15 داوطلب دارای ناهنجاری زانوی پرانتزی در این مطالعه شرکت کردند. هر آزمودنی با سرعت ترجیحی، 25 درصد سریع تر و 25 درصد آهسته تر از سرعت ترجیحی، به مدت 60 ثانیه روی تردمیل دوید و در حین دویدن، اطلاعات کینماتیکی اندام تحتانی آن ها توسط سیستم آنالیز حرکت مایوموشن با فرکانس نمونه برداری 200 هرتز ثبت گردید. محاسبات هماهنگی با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته برای سه کوپلینگ سگمنتی انجام و بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: نتایج آزمون (Repeated measures ANOVA) بین گروهی نشان داد که تفاوت معنی داری بین الگوهای هماهنگی سگمنت ها در دو گروه حین دویدن با سرعت های مختلف وجود نداشت(P > 0/05)، اما تغییر سرعت دویدن، منجر به بروز تفاوت معنی داری در هماهنگی و تغییرپذیری هماهنگی سگمنت ها در برخی فازهای دویدن در هر دو گروه شد (P < 0/05). نتیجه گیری: الگوی هماهنگی سگمنت های مورد بررسی در حین دویدن بین دو گروه دارای زانوی پرانتزی و سالم متفاوت نمی باشد، اما تفاوت های معنی داری در این الگوها و سرعت های متفاوت دویدن در هر دو گروه مشاهده شد. از طرف دیگر، تغییرپذیری هماهنگی سگمنت ها بین دو گروه متفاوت نبود، اما افزایش سرعت دویدن، باعث کاهش تغییرپذیری هماهنگی در ابتدا و انتهای سویینگ و میداستنس در هر دو گروه شد که می تواند افزایش احتمال بروز صدمات پرکاری در این فازها را نشان دهد.

مقدمه: آسیب لیگامان صلیبی قدامی (Anterior cruciate ligament یا ACL) در ورزش هایی که نیاز به انجام حرکات چرخشی و برشی دارند، اتفاق می افتد. انجام تکالیف دوگانه حین مانورهای ورزشی، فرد را در معرض آسیب قرار می دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مرور منابع به منظور بررسی تأثیر تکالیف دوگانه بر الگوی کینماتیک و کینتیک اندام تحتانی در ورزشکاران بود. مواد و روش ها: جستجو در فاصله زمانی سال های 2000 تا 2021 از بانک های اطلاعاتی PubMed، Magiran، IranDoc، SPORTDiscus، Institute for Scientific Information (ISI)، PEDro، Scopus و موتور جستجوی Google Scholar، با استفاده از ترکیب کلید واژه های «Anterior Cruciate Ligament، Dual task، Landing، Biomechanics، Divided Attention، Kinematic، Kinetics، Decision-making» به عمل آمد. در مجموع، 58 مقاله یافت شد. پس از خروج مقالات غیر انگلیسی و غیر فارسی و با نمونه های آسیب دیده، 12 مقاله در این مطالعه به صورت تمام متن مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در همه تحقیقات از تکالیف دوگانه یا تقسیم توجه حین انجام حرکات پرشی، برشی و فرود استفاده شده بود، اما نوع مداخلات شناختی، حرکتی و متغیرهای اندازه گیری شده متفاوت بود. افزودن تکلیف ثانویه به حرکات همراه با پرش و فرود، باعث افزایش معنی دار نیروی عکس العمل زمین، ولگوس داینامیک زانو (Dynamic knee valgus یا DKV) و کاهش فلکشن ران و زانو شد که در نهایت، شاید بتواند باعث افزایش خطر آسیب لیگامان صلیبی قدامی شود. نتیجه گیری: احتمالاً انجام تمرینات پیشگیری از آسیب با تکالیف شناختی به صورت هم زمان، باعث تغییرپذیری در سیستم عصبی مرکزی و کاهش بروز الگوهای کینماتیکی و کینتیکی مرتبط با آسیب لیگامان صلیبی قدامی می شود.

مقدمه: آزمون Romberg از جمله آزمون های غربالگری تعادل می باشد. از آن جا که انجام این آزمون نیاز به تجهیزات خاصی ندارد، به طور گسترده ای در ارزیابی افراد مبتلا به اختلال تعادل استفاده می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین حساسیت آزمون Romberg به منظور شناسایی اختلال دهلیزی محیطی در مقایسه با آزمون Caloric به عنوان استاندارد طلایی جهت شناسایی اختلال مجرای نیم دایره ای افقی عصب دهلیزی فوقانی بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی-مقایسه ای بود و نمونه های مورد نظر از بین افراد مراجعه کننده به کلینیک شنوایی شناسی دانشکده علوم توان بخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. آزمون Romberg با چشم بسته در 47 فرد مبتلا به اختلال دهلیزی محیطی یک طرفه یا دوطرفه (25 زن و 22 مرد با میانگین سنی 46/4 ±,80/43 سال) که ضایعه آن ها با آزمون Caloric تأیید شده بود، اجرا گردید. نتایج در پرونده شرکت کنندگان ثبت شد و پرونده ها مورد بررسی قرار گرفت. جهت مقایسه نتایج، آزمون 2 c مورد استفاده قرار گرفت. حساسیت آزمون Romberg در مقایسه با نتایج آزمون Caloric آن ها تعیین گردید. یافته ها: تنها 5 نفر نتیجه Romberg ناهنجار داشتند؛ در حالی که در آزمون Caloric، 35 نفر ضعف یک طرفه و 12 نفر ضعف دوطرفه نشان دادند. بنابراین، میزان حساسیت Romberg، 64/10 درصد به دست آمد. ارتباط معنی داری بین نتیجه Romberg با مدت ابتلا وجود نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد آزمون Romberg حساسیت بسیار پایینی در شناسایی ضایعات دهلیزی محیطی دارد. بنابراین، به منظور تشخیص ضایعه باید از آزمون های دقیق تری استفاده نمود و نمی توان آن را جایگزین آزمون Caloric دانست.