هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی مبانی عرفان و وجه تمایز آن در شعر امام خمینی (ره) بوده است. این تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ای با رویکرد توصیفی –,تحلیلی انجام شده است. عرفان از نظر امام خمینی ابزاری برای رسیدن به مقصود اصلی، یعنی خشنودی خداوند و سعادت بشر است. از نظر امام، موضوع علومی از قبیل عرفان که ذات حق تعالی است، جزیی است نه کلی؛ یعنی علومی از قبیل عرفان که از موضوعات جزیی و شخصی بحث می کنند، نمی توانند مسایل را در صورت های منطقی قضایای حقیقی طرح ریزی کنند. موضوع علم عرفان، کلی است و در نتیجه از نوع قضایای حقیقی است، گواینکه طبیعت واجب الوجود در خارج از اذهان کلی، منحصربه فرد، یکتا و بی همتاست. مبادی علم عرفان که با آن ارتباط حق به خلق و ارتباط خلق به حق، با یکی از دو صورت یافتن کمل و عارفان ابرار روشن می شود، عبارت است از امهات و اصول حقایقی که لازمه وجود حق تعالی هستند و اسماء ذات نامیده می شوند. تفاوت منشا و آبشخور بنیادین عرفان امام خمینی تا حدودی متفاوت از آبشخور صوفیان متقدم به ویژه تصوف ایرانی مکتب خراسان است. اهتمام امام به رعایت موازین شرع و مبادی قرآنی، پررنگ ترین بخش حیات اخلاقی عرفانی ایشان را تشکیل می دهد. او با تصوف منفی و مروج ترهب و انزواطلبی مخالف بود.