آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1401 | دوره:23 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

هدف: شناسایی عوامل موثر بر کاهش عوارض ناشی از اسپرین مچ پا و همچنین بهبود سریع و جلوگیری از آسیب مجدد بعد وقوع اسپرین مچ پا امری ضروری تلقی می شود. بنابراین مطالعه فرا تحلیل حاضر این موضوع را بررسی می کند و به مقایسه تاثیر تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات می پردازد تا مشخص شود کدام تمرینات تاثیر بهتری بر روی تعادل و عملکرد حرکتی افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا دارند. روش بررسی: مقالات با جست وجوی 8 پایگاه داده مدلاین، پابمد، ام بیس، اسکوپوس، گوگل اسکالر، وب آوساینس، سیناهل، لایلکس، سنترال و پدرو شناسایی شدند. همچنین این کار در پایگاه های فارسی مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، مدلایب، ایران مدکس، ایران داک و مگ ایران با معادل کلید واژه های جست وجوشده به زبان انگلیسی در 8 پایگاه داده انجام شد. پس از گردآوری نتایج جست وجو، ابتدا عنوان و سپس خلاصه مقالات مطالعه شد. چنانچه مقالات با معیار ورود و خروج همخوانی داشت، از نتایج آن در مطالعه مروری استفاده و در غیر این صورت کنار گذاشته می شد. دوره جست وجو از آغاز تا دسامبر 2021 را پوشش داد. علاوه بر این، جست وجوی دستی و بررسی کامل منابع مقالات نیز انجام شد. برای فراتحلیل از اندازه اثر نسبت تفاضل میانگین 2 گروه به انحراف معیار وزنی آمیخته استفاده شد. Heterogeneity بین مطالعات با استفاده از شاخص I2، بررسی شد. اگر heterogeneity بالای 50 درصد باشد از روش random effects model استفاده می شود و اگر زیر 50 درصد باشد از روش fixed-effects model استفاده می شود. اریب انتشار مطالعات با استفاده از Egger’, s test ارزیابی شد. از نرم افزار Comprehensive Meta-Analysis نسخه 2برای بررسی تحلیل داده استفاده شد. یافته ها: بعد از بررسی کل متن مقالات، 21 مقاله که از 24 پروتکل تمرینی استفاده کرده بودند، انتخاب شدند. مقالات نهایی به 2 دسته برای تحلیل تقسیم شدند: مقالاتی که به مقایسه تمرینات نوروماسکولار با سایر تمرینات پرداخته بودند و مقالاتی که به مقایسه تمرینات تعادلی جدید و ترکیبی با سایر تمرینات تعادلی سنتی پرداخته بودند. با بررسی سطحی کیفی مقالات با ابزار پدرو، میانگین امتیازاتی که مقالات از این مقیاس گرفتند بیشتر از نمره 7 بودند که نشان دهنده این است که مقالاتی که برای فراتحلیل این مطالعه استفاده شدند از سطح کیفیت بالایی برخوردار هستند و نتایج حاصل از این مطالعات قابل اعتماد است. نتیجه گیری: نتایج مطالعات نشان داد تمرینات نوروماسکولار بهتر از سایر پروتکل های تمرینی بر تعادل ایستا و پویا افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا تاثیر می گذارد، اما در عملکرد حرکتی بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین نتایج مطالعات نشان داد تمرینات تعادلی ترکیبی و همچنین روش های جدید تمرینات تعادلی در مقایسه با تمرینات تعادلی سنتی، تاثیر معنی داری بیشتری را بر تعادل ایستا و عملکرد حرکتی افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا دارد. ولی در تعادل پویا بین 2 نوع گروه تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. هرچند میزان تاثیرگذاری تمرینات تعادلی ترکیبی و تعادلی جدید بر تعادل پویا، بهتر از تمرینات تعادلی سنتی بود. به نظر می رسد سودمندی تمرینات تعادلی ترکیبی و اجرای تمرینات تعادلی با روش های نوین، مفیدتر از سایر پروتکل های تمرینی بر تعادل و کنترل پاسچر افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا باشد.

هدف: در ارزیابی اعصاب محیطی، از آزمون های نوروداینامیک جهت ارزیابی حساسیت مکانیکی عصب استفاده می شود. با وجود این، در ارتباط با تکرارپذیری آزمون های نوروداینامیک اندام فوقانی، به ویژه برای اعصاب رادیال و اولنار، اطلاعات بسیار کمی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تکرارپذیری آزمون های نوروداینامیک اندام فوقانی شامل اعصاب مدین (میانه)، رادیال و اولنار بود. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، با استفاده از نمونه گیری غیر تصادفی ساده، 25 شرکت کننده بدون علامت، با دامنه سنی 19 تا 45 سال، شرکت داشتند. تکرارپذیری هریک آزمون های نوروداینامیک اعصاب میانه، رادیال و اولنار بررسی شد. آزمون های نوروداینامیک را 2 آزمونگر در 2 جلسه، با فاصله 24 ساعت انجام دادند. در طی انجام آزمون های نوردینامیک، شرکت کنندگان لحظات شروع احساس کشش دردناک و نقطه واضح شدن درد در ناحیه قدامی آرنج و ساعد (برای عصب میانه)، در ناحیه خلفی خارجی آرنج و ساعد (برای عصب رادیال) و ناحیه داخلی ساعد (برای عصب اولنار) را گزارش کردند. در نقطه شروع احساس کشش دردناک و نقطه واضح شدن درد، با استفاده از گونیامتر مکانیکی، زاویه اکستنشن آرنج (برای آزمون اعصاب مدین و رادیال) و زاویه ابداکشن شانه (برای آزمون عصب اولنار) اندازه گیری شد. دامنه بین این 2 نقطه، جهت بررسی تکرارپذیری محاسبه شد. به منظور بررسی تکرارپذیری نسبی و تکرارپذیری مطلق، به ترتیب، ضریب هم بستگی درون رده ای و خطای استاندارد اندازه گیری محاسبه شد. با استفاده از آزمون تی تست، تفاوت در میانگین اندازه گیری های انجام شده محاسبه شد. یافته ها: در تکرارپذیری یک جلسه و بین 2 جلسه، اختلاف معناداری بین میانگین اندازه گیری های 2 آزمونگر یافت نشد. تکرارپذیری درون آزمونگر 1 و آزمونگر 2 به ترتیب برای عصب میانه 0/94 درصد (°, 2: خطای استاندارد اندازه گیری)٬,0/89 درصد (°, 2/85: خطای استاندارد اندازه گیری)٬,برای عصب رادیال 0/56 درصد (°, 6/36: خطای استاندارد اندازه گیری) و 0/93درصد (°, 1/82: خطای استاندارد اندازه گیری)، و برای عصب اولنار 0/42 درصد (°, 3/27: خطای استاندارد اندازه گیری) و 0/79 درصد (°, 1/42: خطای استاندارد اندازه گیری) بود. تکرارپذیری بین 2 آزمونگر در یک جلسه برای عصب مدین 0/84 درصد (°, 3/44: خطای استاندارد اندازه گیری)، برای عصب رادیال 0/54 درصد (°, 6/1: خطای استاندارد اندازه گیری) و برای عصب اولنار 0/55 درصد (°, 2/75: خطای استاندارد اندازه گیری) بود. تکرار پذیری بین 2 آزمونگر در 2 جلسه برای عصب مدین 0/97 درصد (°, 1/43: خطای استاندارد اندازه گیری)، برای عصب رادیال 0/69 درصد (°, 5/06: خطای استاندارد اندازه گیری)، و برای عصب اولنار 0/51 درصد (°, 2/8: خطای استاندارد اندازه گیری) بود. نتیجه گیری: آزمون های نوروداینامیک اندام فوقانی و اندازه گیری دامنه بین لحظات شروع احساس درد کششی و واضح شدن آن (درد زیر بیشینه) از تکرارپذیری متوسط تا عالی برخوردارند. بنابراین می توان از این آزمون های بالینی در ارزیابی های تشخیصی و بررسی اثرات روش های درمانی استفاده کرد. همچنین آزمون نورودینامیک عصب میانه، نسبت به آزمون های نوردینامیک اعصاب رادیال و اولنار، تکرارپذیری نسبی بالاتری دارند.

هدف: از دیرباز تاکنون همواره موفقیت تحصیلی دانش آموزان برای خانواده، مربیان و جامعه اهمیت عمده ای داشته است. اختلالات یادگیری خاص که به طور عمده، عملکرد تحصیلی دانش آموزان را کاهش می دهد و امر آموزش را با مشکل مواجه می کند یکی از نگرانی های عمده متولیان آموزش وپرورش کودکان است و با بالا رفتن روز افزون شیوع اختلالات یادگیری (به ویژه اختلال ریاضی)، نیاز به تشخیص و ارزیابی دقیق، ایجاد شیوه های درمانی جدید و استفاده از راه کارهای علمی برای کاهش نشانه ها بیش از پیش احساس می شود. پیامدهای منفی مشکلات ریاضی در سال های اولیه کودکی ممکن است تا بزرگسالی بر زندگی فردی و اجتماعی فرد تاثیر بگذارد. اکثر کودکان با اختلال ریاضی، مشکلات قابل توجهی در زمینه کارکردهای اجرایی دارند. بنابراین با کاربرد روش های آموزشی موثر بر کارکردهای اجرایی می توان عملکردها و یادگیری را بهبود بخشید. از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی توان بخشی شناختی بر کارکردهای اجرایی دانش آموزان دارای اختلال ریاضی انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان 8 تا 12 سال شهر سنندج تشکیل می دادند که در سال تحصیلی 1399-1400 در مدارس مشغول به تحصیل بودند. 30 کودک (17 پسر و 13 دختر) به شیوه دردسترس انتخاب شدند که با استفاده از آزمون ریاضی ایران کی مت روی 30 نفر از دانش آموزان اجرا شد. نمره همگی آن ها 5/1 انحراف معیار پایین تر از میانگین (85 و پایین تر) بود و 28 نفر از آن ها بر مبنای معیار های ورود (تشخیص اختلال ریاضی توسط متخصص مرکز، دریافت نمره 85 و پایین تر در آزمون ریاضی ایران کی مت، رضایت والدین و تمایل کودک) و خروج (ابتلا به سایر اختلالات عصبی تحولی مانند نارسایی توجه / بیش فعالی، اختلال طیف اتیسم، صرع، تشنج، غیبت بیش از 2 جلسه از برنامه توان بخشی شناختی) انتخاب شدند و پس از همتاسازی بر مبنای سن و جنس به طور تصادفی و مساوی (هر گروه 14 نفر) در گروه آزمایش (7 پسر و 7 دختر) و کنترل (8 پسر و 6 دختر) قرار گرفتند و سیاهه درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی را والدین آن ها تکمیل کردند. در مرحله بعد، دانش آموزان گروه آزمایش در 10 جلسه انفرادی به مدت 30 تا 45 دقیقه (دو جلسه در هفته) برنامه توان بخشی شناختی را دریافت کردند و گروه کنترل فقط در برنامه های متداول مدرسه (برنامه های آموزشی مبتنی بر کتاب های درسی دبستان) شرکت کردند. پس از آخرین جلسه آموزشی (هفته ششم) و 5 هفته پس از آن، تمامی افراد دوباره با استفاده از سیاهه درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی، ارزیابی شدند. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد برنامه توان بخشی شناختی بر کارکردهای اجرایی و مولفه های آن (تنظیم رفتار و فراشناخت) دانش آموزان با اختلال ریاضی تاثیر معنادار داشته است. باتوجه به مجذور اتا می توان نتیجه گرفت که42 درصد٬,32 درصد و 43 درصد به ترتیب از واریانس کارکردهای اجرایی، تنظیم رفتار و فراشناخت در گروه آزمایش ناشی از شرکت در برنامه توان بخشی شناختی بوده است. حتی نتایج اثربخشی پس از 5 هفته مطالعه پیگیری پایدار ماند. نتیجه گیری: باتوجه به اثربخشی برنامه توان بخشی شناختی بر کارکردهای اجرایی، می توان نتیجه گرفت طراحی و اجرای برنامه های توان بخشی مشابه در برنامه آموزشی دوره ابتدایی نه تنها موجب بهبود کارکردهای اجرایی در کودکان با اختلال ریاضی می شود٬,بلکه از وخیم تر شدن مشکلات آن ها در یادگیری مهارت های تحصیلی پیشگیری می کند.

هدف: مهارت های اولیه زبان، پیش بینی کننده مهارت های زبان و سوادآموزی در آینده است. به همین دلیل غربالگری و ارزیابی مهارت های زبانی در سنین اولیه کودکی، اهمیت بالایی دارد. یکی از روش های کارا و هزینه-اثربخش ارزیابی مهارت های زبانی کودکان در سنین اولیه کودکی، استفاده از ابزارهای مبتنی بر گزارش والدین است. از میان آن ها، «فهرست تکامل برقراری ارتباط مک آرتور-بیتز» پرکاربردترین ابزاری است که در بیش از 70 زبان زنده دنیا استفاده شده است. هدف اصلی این مطالعه تدوین فرم سوم فهرست تکامل برقراری ارتباط مک آرتور-بیتز به زبان فارسی و تعیین ویژگی های روان سنجی شامل روایی صوری، محتوایی و ثبات درونی برای کودکان 30 تا 37 ماهه فارسی زبان ایرانی بود. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی روش شناختی از نوع اعتبارسنجی ابزارها، نسخه بومی سازی شده فرم سوم فهرست تکامل برقراری ارتباط مک آرتور-بیتز به زبان فارسی تهیه شد. در مرحله اول، فرم، به فارسی تطبیق داده شد و از روش دلفی برای تعیین لیست گویه های نیمه نهایی استفاده شد. روایی صوری و محتوایی فرم فارسی از طریق نظرسنجی از 10 نفر از آسیب شناسان گفتار و زبان با حداقل 3 سال سابقه کار بالینی درزمینه اختلالات و رشد زبان کودک انجام شد. فرم نهایی بر اساس نتایج نسبت روایی محتوایی و شاخص روایی محتوایی گویه ها تدوین شد. فرم نهایی شامل 3 بخش واژگان، جملات و استفاده از جملات بود. از والدین 356 کودک 30 تا 37 ماهه فارسی زبان که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای از مراکز بهداشت شهر اصفهان انتخاب شده بودند، خواسته شد تا فرم را کامل کنند. ثبات درونی با ضریب کودر-ریچاردسون و همبستگی با ضریب اسپیرمن بررسی شد. یافته ها: در فرم نهایی، گویه هایی که از مقادیر شاخص روایی محتوایی بیشتر یا مساوی 0/7 و نسبت روایی محتوایی بیشتر یا مساوی 0/6 برخوردار بودند باقی ماندند و سایر گویه ها براساس پیشنهادات اعضای پنل تخصصی و توسعه دهندگان فرم، بازبینی یا حذف شدند. در نهایت فرم سوم فهرست تکامل برقراری ارتباط مک آرتور-بیتز فارسی شامل 100 واژه، 22 جفت جمله و 16 سوال درباره استفاده از جملات بود. برای بررسی ثبات درونی، 356 کودک (میانگین و انحراف معیار سنی= 34/03 ±,2/12) وارد مطالعه شدند. بر اساس دستورالعمل فرم سوم فهرست تکامل برقراری ارتباط مک آرتور-بیتز انگلیسی، داده ها به تفکیک 4 گروه سنی در بازه های دوماهه30 و 31، 32 و 33، 34 و 35، و 36 و 37 دسته بندی شدند. ثبات درونی کل فرم برابر با 0/97 و ثبات درونی بخش واژگان، جملات و استفاده از جملات به ترتیب 0/98، 0/88 و 0/88 به دست آمد. مقادیر همبستگی اسپیرمن بین نمرات بخش های فرم با هم و هر بخش با سن نشان داد بین بخش های فرم، همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد. همچنین بین سن و نمرات هر 3 بخش فرم، همبستگی مثبت و معنی داری مشاهده شد که به معنای حساسیت فرم نسبت به افزایش تعداد واژگان بیانی، افزایش پیچیدگی دستوری جملات و استفاده مناسب از جملات با افزایش سن است. نتیجه گیری: فرم سوم فهرست تکامل برقراری ارتباط مک آرتور-بیتز فارسی از روایی صوری، محتوایی و ثبات درونی خوبی برخوردار است. به طوری که می توان از آن به عنوان غربالگری کفایت زبانی کودکان 30 تا 37 ماهه فارسی زبان استفاده کرد. از نمرات میانگین و انحراف معیار ارایه شده در این مطالعه می توان برای مقایسه کودکانی که مشکوک به نقایص زبانی در این محدوده سنی هستند، بهره برد.

هدف: میانگین طول گفته واجی، مقیاسی کمی جهت ارزیابی مهارت واج شناختی است و در مطالعات رشدی، به عنوان معیاری تشخیصی و بالینی در رشد واج شناختی مطرح شده است که می تواند میزان اثربخشی مداخله را نیز نشان دهد. میانگین طول گفته واجی مقیاسی در سطح کلمه است که می تواند بر اساس کلمات آوانگاری شده در نمونه گفتار کودک محاسبه شود. میانگین طول گفته واجی با نمره دهی تک تک همخوان ها و واکه های کلمات تولیدشده توسط کودک و کلمات هدف در تولید معیار بزرگسالان بومی زبان محاسبه می شود. نسبت مجاورت کل کلمه، یکی دیگر از مقیاس های کمی واجی است که بر اساس نسبت میانگین طول گفته واجی کلمات تولیدشده با هدف محاسبه می شود و به صورت غیرمستقیم بیانگر قابلیت وضوح گفتار است. با توجه به وجود تفاوت های ساختارهای هجایی و واجی در زبان های مختلف، این مقیاس باید مختص هر زبان، مطالعه شود. مقیاس میانگین طول گفته واجی به طور خاص برای ارزیابی گفتار خودانگیخته طراحی شده است. روش های ارزیابی گفتار خودانگیخته به دلیل توانایی نشان دادن رشد طبیعی پیچیدگی کلمات و توجه به اثر مهارت های صرفی، نحوی، افزایش طول و پیچیدگی کلمات، روش های ارزشمندی هستند. با توجه به اینکه در زبان فارسی میانگین طول گفته واجی بررسی نشده است و در مطالعات در خصوص حساس بودن این مقیاس به رشد، تناقض هایی مشاهده می شود، این مطالعه با هدف به دست آوردن مقادیر میانگین طول گفته واجی و مجاورت کل کلمه در کودکان 48 تا 60 ماهه فارسی زبان با لهجه اصفهانی، مقایسه آن ها در 2 نوع نمونه گیری روایت داستان و محاوره و همچنین بررسی حساس بودن مقیاس میانگین طول گفته واجی به رشد انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مشاهده ای است که به صورت تحلیلی مقطعی در سال 1395 به مدت 1 سال در شهر اصفهان اجرا شد. در بخش روایت داستان 100 کودک طبیعی شامل 51 پسر و 49 دختر و در بخش محاوره 67 کودک شامل 32 پسر و 35 دختر با بازه سنی 48 تا 60 ماه شرکت کردند. این کودکان از بین 261 مهدکودک تحت نظارت سازمان بهزیستی استان اصفهان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. پس از تکمیل فرم رضایت نامه و بررسی معیارهای ورود، نمونه گفتاری روایت داستان و محاوره جمع آوری شد. صدای همه کودکان، در یک اتاق ثابت و با نرم افزار یکسان Clear Record Lite نسخه 2/1 ضبط شده است. 50 کلمه اول هر نمونه گفتاری، توسط ارزیاب ها آوانگاری شد. درنهایت مقادیر میانگین طول گفته واجی هدف و میانگین طول گفته واجی کودک، به ترتیب بر اساس گفتار بزرگسالان فارسی زبان با لهجه اصفهانی و بر اساس تولید هر کودک، با استفاده از فرمول محاسبه شد. برای بررسی توافق بین ارزیاب ها، هرکدام از ارزیاب ها 20 درصد کل نمونه های گفتاری را به صورت تصادفی مجددا آوانگاری کردند و میانگین میانگین طول گفته واجی کودک و میانگین طول گفته واجی هدف را محاسبه کردند. نمرات شرکت کنندگان به تفکیک داستان و محاوره وارد نرم افزار SPSS نسخه 16 شد. برای بررسی توزیع داده ها از آزمون کلموگروف اسمیرنف استفاده شد که متناسب با توزیع داده ها برای مقایسه مقیاس ها از آزمون های تی زوجی و ویلکاکسون و برای بررسی همبستگی ها از آزمون های پیرسون و اسپیرمن استفاده شد. یافته ها: مقیاس های میانگین طول گفته واجی کودک و میانگین طول گفته واجی هدف و میانگین طول گفته واجی به تفکیک روش نمونه گیری روایت داستان 8/794، 8/811، 0/998 و محاوره به ترتیب 9/068، 9/093، 0/998 به دست آمد. نتایج آزمون های همبستگی، میان سن و مقیاس میانگین طول گفته واجی داستان (0/308=r) و محاوره (0/313=r) همبستگی معنادار نشان دادند. مقایسه میانگین طول گفته واجی کودک در روایت داستان و محاوره، نشان دهنده رابطه معنادار مقیاس میانگین طول گفته واجی کودک در 2 روش نمونه گیری بود (0/000=P). همچنین مقایسه میانگین طول گفته واجی هدف در 2 روش روایت داستان و محاوره، معنادار بود (000/0=P) اما میانگین طول گفته واجی در این 2 روش، تفاوت معناداری نشان نداد (0/973=P). توافق بین ارزیاب ها 70 درصد به دست آمد. نتیجه گیری: میانگین نمرات میانگین طول گفته واجی بالاتر در زبان فارسی نسبت به مطالعه مشابه، می تواند به علت تفاوت های زبان فارسی و لهجه اصفهانی باشد. همچنین نبود رابطه معنادار در نسبت مجاورت کل کلمه داستان و محاوره، احتمالا نشان دهنده عدم تاثیرپذیری مقیاس نسبت مجاورت کل کلمه از روش نمونه گیری باشد. درحالی که تفاوت های روش های نمونه گیری می تواند بر نمرات میانگین طول گفته واجی تاثیرگذار باشد. مطالعه حاضر به وجود همبستگی میان سن و نسبت مجاورت کل کلمه نیز اشاره کرده است. این مطالعه می تواند به عنوان پایه ای برای مطالعات کمی درزمینه ارزیابی واج شناختی کودکان با مقیاس های کل کلمه در زبان فارسی باشد، اما وجود مطالعات طولی، در گروه های سنی مختلف و با سطح شواهد بالا در این زمینه می تواند به اطمینان خاطر بیشتر درمانگران جهت استفاده از مقیاس های کمی کل کلمه در بالین منجر شود.

هدف: علی رغم شواهد گوناگون مبنی بر موثر بودن مداخلات توان بخشی در بیماران ضایعات نخاعی، این مداخلات معمولا هزینه هایی را بر نظام سلامت تحمیل می کند. بنابراین ضروری است تا با ارزیابی های دقیق اقتصادی، مقرون به صرفه بودن این مداخلات برای نظام سلامت کشورهای مختلف بررسی شود. براین اساس، این مطالعه با هدف ارزیابی هزینه اثربخشی و هزینه منفعت مداخلات توان بخشی آسیب نخاعی در ایران انجام شده است. روش بررسی: مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر از نوع ارزشیابی اقتصادی کامل برای مقایسه استراتژی توان بخشی بیماران آسیب نخاعی در مقابل عدم انجام توان بخشی و اولین تحقیق ارزیابی اقتصادی در این رابطه بود. در این مطالعه ابتدا هزینه یابی خدمات توان بخشی آسیب نخاعی انجام شد و با استفاده از طراحی یک مدل مارکف، طول عمر با لحاظ 2 گروه بیماران (پاراپلژی و تتراپلژی) ارزیابی هزینه اثربخشی استراتژی ها صورت گرفت. سپس خالص منافع مالی توان بخشی آسیب نخاعی محاسبه شد. مراحل تجزیه و تحلیل نتایج با استفاده از نرم افزار اکسل نسخه 2016 و TreeAge نیخه 2011 انجام شد. یافته ها: با توجه به میزان بروز سالیانه بیماران آسیب نخاعی نیازمند به خدمات توان بخشی در کشور که براساس تعرفه های بخش دولتی حدود 2000 نفر هستند، مجموع هزینه سالیانه توان بخشی این افراد در گروه پاراپلژی از 32997 الی 40200 میلیون رالد و در گروه تتراپلژی از 25476 الی 26119 میلیون رال6 برآورد شده است. همچنین هزینه های توانبخشی بیماران آسیب نخاعی بر اساس تعرفه های بخش دولتی در 1 سال 256847 میلیون رالا محاسبه شد. بر پایه تعرفه های بخش خصوصی، هزینه های سالیانه گروه پاراپلژی از 86374 تا 103122 میلیون رال و در تتراپلژی از 67509 تا 68997 میلیون رالن برآورد شده است. این در حالی است که کل هزینه های توان بخشی این بیماران براساس تعرفه بخش خصوصی در 1سال معادل 668847 میلیون رالن محاسبه شده است. همچنین نتایج ارزشیابی اقتصادی نشان داد بر اساس 2 مدل تعرفه های دولتی و خصوصی، انجام توان بخشی دارای متوسط هزینه کمتر و از طرفی اثربخشی بالاتری نسبت به عدم انجام توانبخشی است و نشان دهنده هزینه اثربخش بودن توان بخشی آسیب نخاعی است. تحلیل حساسیت احتمالی نتایج و شبیه سازی مونت کارلو نیز در هر دو سناریو، یافته های تحلیل اولیه را با احتمال بالا تایید کرد. میزان خالص منافع مالی افزایشی توانبخشی برای کل موارد بروز سالانه بر اساس تعرفه های بخش دولتی و خصوصی به ترتیب 8991 و 8579 میلیارد رالس برآورد شد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه ارزیابی اقتصادی نشان می دهد توان بخشی بیماران آسیب نخاعی در ایران بر اساس تعرفه های بخش دولتی و خصوصی، کاملا هزینه اثربخش و دارای خالص منافع مالی مثبت قابل توجه است.

هدف: وجود یک کودک دارای ناتوانی، تاثیرات عمیقی بر خانواده می گذارد و می تواند مشکلات و چالش های فراوانی را بر والدین تحمیل کند. کودکان مبتلا به سندرم داون گروه بزرگی از کودکان با نیازهای ویژه هستند که در معرض خطر بیماری های جسمی مزمن، مشکلات رشد و نمو، مشکلات رفتاری و هیجانی هستند. این مشکلات، نیازهای بهداشتی و مراقبتی بیشتری را در این کودکان ایجاد می کند. تا کنون مطالعات محدودی بار مراقبتی در والدین کودکان مبتلا به سندرم داون را بررسی کرده اند. بنابراین هدف مطالعه از حاضر بررسی بار مراقبتی و عوامل مرتبط با آن در والدین کودکان مبتلا به سندرم داون 4 تا 12 ساله شهر تهران در سال 1399 بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 150 نفر از والدین (91 زن و 59 مرد) کودکان مبتلا به سندرم داون شرکت کردند. شرکت کنندگان در مطالعه حاضر، والدین مراجعه کننده به مراکز توان بخشی و کانون سندرم داون شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه بار مراقبتی نواک (1989) استفاده شد و از شرکت کنندگان در این مطالعه خواسته شد تا این پرسش نامه ها را با دقت تکمیل کنند. از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون های آماری ناپارامتری من ویتنی یو، کروسکال والیس و همبستگی اسپیرمن جهت تجزیه و تجلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: براساس تجزیه و تحلیل داده ها، میانگین و انحراف معیار سنی والدین 7/92±,38/78 بود. 60 درصد از کودکان مبتلا به سندرم داون پسر و 40 درصد آن ها دختر بودند که میانگین و انحراف معیار سنی آن ها 2/38 ±,7/14 سال بود. میانگین و انحراف معیار نمره کل بار مراقبتی والدین و زیر مقیاس های آن بدین ترتیب بود: نمره بار مراقبتی کلی 17/51±,68/12، بار مراقبتی زمانی 5/2±, 15/95، بار مراقبتی تکاملی 4/84 ±,15/46، بار مراقبتی روحی 4/85 ±,12/22، بار مراقبت جسمی 4/47 ±,11/24، بار مراقبت اجتماعی4/94 ±,11/18. بین بار مراقبتی با این متغیرها رابطه معنی دار وجود داشت: سن والدین (r=-0/66, P=0/001, )، میزان درآمد (0/6-=p=0/001, r)، تعداد فرزندان (0/55=P=0/001, r)، سن کودک (r=-0/6, P=0/001). در حالی که عواملی مثل جنسیت والدین، جنسیت کودک، وضعیت تاهل والدین، دریافت آموزش های ویژه، نیازهای مراقبتی و وضعیت مراقبتی اثری بر روی میزان بار مراقبتی والدین نداشت (05/P>0). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد والدین کودکان مبتلا به سندرم داون میزان بار مراقبتی متوسطی را در مراقبت از فرزندشان تجربه می کنند. یافته های این پژوهش این امکان را برای سازمان های دولتی مرتبط، متخصصان و مراکز درمانی فراهم می آورد تا درک درستی از نیازهای کودکان مبتلا به سندرم داون و والدین آن ها در مراحل مختلف بیماری، درمان و مراقبت داشته باشند و در نتیجه به توسعه راهکارهای مطلوب برای کاهش بار مراقبتی والدین مراقب آن ها بپردازند.

هدف: فقدان تمام یا قسمتی از گوش یکی از نقایص مهم در ناحیه سر و گردن (بدون درنظر گرفتن علت ایجاد ضایعه) است که می تواند در نتیجه تروما، سرطان، بیماری های مادرزادی و یا به دنبال جراحی برداشتن تومورهای خوش خیم و بدخیم اتفاق بیفتد. این نقایص را می توان با کمک روش های جراحی و یا استفاده از پروتزهای زیبایی بازسازی کرد. البته به دلیل ساختار پیچیده گوش، جراحی بازسازی آن یکی از دشوارترین چالش های جراحان پلاستیک است. انتخاب بین روش های جراحی و استفاده از پروتز، برای آن دسته از افرادی که سطح ضایعه وسیع است، کار سخت و پیچیده ای است و به اتیولوژی ضایعه و خواسته بیمار بستگی دارد. درصورتی که بیمار کاندید دریافت پروتز سیلیکونی گوش باشد، مهم ترین چالش پیش روی او، تعلیق و راحتی استفاده از پروتز است. روش تعلیق مرسوم یعنی استفاده از چسب مخصوص، چالش های متعددی پیش روی بیمار قرار خواهد داد که در این مطالعه استفاده از روش تعلیق ایمپلنت برای ساخت پروتز گوش را گزارش داده می شود. روش بررسی: در این مطالعه، آقایی 35 ساله که با نقص مادرزادی گوش(میکروشیا) و بدون سابقه استفاده از پروتز، به دانشکده دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مراجعه کرده بود جهت ساخت پروتز گوش برپایه ایمپلنت، مطالعه شد. برای ساخت پروتز٬, مراحل کلی قالب گیری با آلژینات از هر دو سمت سالم و درگیر بیمار، قالب گیری با آلژینات از دانر، ساخت قالب مومی مثبت، ساخت قالب گچی منفی، موادریزی برپایه سیلیکون و اتصال پروتز با استفاده از ایمپلنت بر استمپ بیمار انجام شد. یافته ها: در این روش با استفاده از سیلیکون و بازسازی نقص ناحیه گوش برپایه ایمپلنت، پروتز ساخته شد و بیمار پس از استفاده از آن نسبت به راحتی پوشیدن و درآوردن پروتز، گیر مناسب و ظاهر طبیعی آن احساس رضایت داشت. نتیجه گیری: در این روش با استفاده از سیلیکون و بازسازی نقص ناحیه گوش بر پایه ایمپلنت، پروتز ساخته شد و بیمار پس از استفاده از آن نسبت به راحتی پوشیدن و درآوردن پروتز، گیر مناسب و ظاهر طبیعی احساس رضایت داشت.