پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1400 | دوره:9 | شماره:17 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: امروزه چاقی کودکان یک بحران بزرگ بهداشت و سلامت عمومی در سطوح ملی و بین المللی است. ویژگی-های حرکتی مرتبط به چاقی هنوز به طور واضح برای کودکان و نوجوانان مشخص نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر آنی توکفشی طراحی شده اختصاصی بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ناحیه ساق پای کودکان چاق حین راه رفتن بود.مواد و روش ها: تعداد 14 نفر از دانش آموزان پسر در محدودۀ سنی 12-7 ساله شهر همدان به طور در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشت نئی قدامی، نازک نئی طویل و دوقلوی داخلی در سه وضعیت راه رفتن با کفش، کفش همراه با توکفشی معمولی و کفش با توکفشی طراحی شدۀ اختصاصی ثبت گردید. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه های تکراری همراه با آزمون تعقیبی ضریب تصحیح بونفرونی استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که مقدار حداکثر فعالیت نرمالیزه شدۀ عضله نازک نئی طویل در مرحلۀ میداستانس/ پیشروی راه رفتن، وضعیت کفش با توکفشی طراحی شدۀ اختصاصی نسبت به وضعیت کفش (005/0=P) و همچنین در مرحلۀ نوسان، وضعیت کفش با توکفشی طراحی شدۀ اختصاصی نسبت به وضعیت کفش با توکفشی معمولی (014/0=P) کاهش معناداری داشت. نتیجه گیری: با توجه به کاهش سطح فعالیت عضلات منتخب ناحیه ساق پا در کودکان چاق حین استفاده از توکفشی طراحی-شدۀ اختصاصی، ممکن است این نوع توکفشی اثرات مثبتی در انجام فعالیت های روزانه و حرکات انتقالی برای کودکان چاق فراهم سازد.

زمینه و هدف: تحقیقات اخیر نشان داده اند که بین هماهنگی مفاصل اندام تحتانی و آسیب های اسکلتی-عضلانی از قبیل سندرم درد کشککی رانی (PFPS) ارتباط وجود دارد. پژوهشگران استفاده از کفش را بعنوان مداخله اصلاحی معرفی کرده اند، با وجود این، میزان اثرگذاری کفش بر الگوی هماهنگی مفاصل اندام تحتانی، مبهم مانده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر حاد کفش کنترل حرکتی بر هماهنگی مفاصل اندام تحتانی در زنان مبتلا به PFPS طی فاز استقرار دویدن بود. روش بررسی: 24 زن مبتلا به PFPS در پژوهش شرکت کردند. داده های کینماتیکی در دو شرایط دویدن با کفش کنترل حرکتی (اسیکس) و کفش رایج (نایک فری 5) با استفاده از دوربین ثبت شد. برای محاسبات هماهنگی مفاصل اندام تحتانی از روش وکتورکدینگ و همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تی زوجی استفاده گردید. یافته ها: کفش کنترل حرکتی در مقایسه با کفش رایج بر هماهنگی بین چرخش مفصل زانو با حرکت مفصل مچ در صفحه عرضی در دو زیر مرحله پاسخ بارگیری (006/0P=) و میانه استقرار (007/0P=) اثر متفاوت داشته است. همچنین هماهنگی مفاصل ران با زانو (002/0P=) و نیز مفاصل ران با مچ (002/0P=) درصفحه ساجیتال در مرحله پاسخ بارگیری بین دو کفش تفاوت وجود داشته است. نتیجه گیری: استفاده از کفش کنترل حرکتی سبب تغییر در الگوی هماهنگی بین مفصلی اندام تحتانی در زنان مبتلا به PFPS طی دویدن شده است. این رویکرد جدید به بحث هماهنگی حرکت، می تواند در ارایه روش های مداخله درمانی برای بیماران PFPS مفید باشد.

زمینه و هدف: سالمندی یک فرآیند بیولوژیکی برگشت ناپذیر است که در دنیای امروز به چالشی بزرگ برای جوامع و انسانها تبدیل شده است. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرینات فال پروف نظارت شده در خانه بر تعادل، کیفیت زندگی و ترس از افتادن سالمندان بود.روش بررسی: 26 سالمند بالای 60 سال با میانگین سن (25/5 ± 27/70 سال) بطور داوطلبانه در این مطالعه شرکت و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (13=n) تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرینات فال پروف را به مدت 8 هفته 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. گروه کنترل در این مدت روتین معمول زندگی خود را داشتند. تعادل ایستا و پویا، ترس از سقوط و کیفیت زندگی به ترتیب با استفاده از تست های تعادل چهار مرحله ای و زمان برخاستن و رفتن، پرسشنامه ی بین المللی مقیاس کارآمدی افتادن و پرسشنامه ی کیفیت زندگی ارزیابی شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام گردید (05/0p<). یافته ها: نتایج آنالیز آماری پس از مداخله تمرینی حاکی از بهبود معنی دار تعادل ایستا (003/0=p)، تعادل پویا (006/0=p)، کیفیت زندگی (03/0=p) و ترس از افتادن (012/0=p) در گروه فال پروف نسبت به کنترل بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده 8 هفته تمرینات فال پروف بصورت نظارت شده درخانه تاثیر مثبت و معناداری بر تعادل و کنترل پاسچر، کیفیت زندگی و ترس از افتادن سالمندان دارد. بنابراین پیشنهاد می گردد از این روش و برنامه تمرینی جهت افزایش توانمندسازی و پیش گیری از افتادن سالمندان استفاده شود.

زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر مقایسه محتوای مواد معدنی و سطح استخوان بین فوتبالیست های حرفه ای و افراد غیرورزشکار بود.روش بررسی: محتوای مواد معدنی و سطح گردن و تروکانتر استخوان ران پای برتر و غیربرتر و مهره های کمری (4L-2L)، 15 نفر فوتبالیست حرفه ای و 14 فرد سالم غیرورزشکار مورد ارزیابی قرار گرفت. از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان، ترازو، قدسنج و فرم ثبت سابقه ورزشی و پزشکی جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق آزمون t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میزان محتوای مواد معدنی استخوان مهره های کمری، پای برتر و غیربرتر فوتبالیست های حرفه ای (1/2170± 8/68434 و 6/1554± 8/46986 و 8/1694 ±1/48575 گرم) بطور معنی داری بیشتر از افراد غیرورزشکار (2/1340± 9/51082 و9/1035± 7/33414 و 8/930 ± 7/34070 گرم) بود (000/0 =P، 3/7 =T، 6/6 =T، 1/7 =(T. بین سطح استخوان مهره های کمری، پای برتر و غیربرتر فوتبالیست ها (2/51، 4/36، 4/36 سانتی متر مربع) و گروه غیرورزشکار (7/48، 2/36، 2/36 سانتیمتر مربع) تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0 P>، 14/0 =T، 1 =T، 7/1 =T).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که ورزش فوتبال موجب افزایش محتوای مواد معدنی استخوان شده، اما تأثیر قابل ملاحظه ای بر روی سطح استخوانی ندارد. با توجه به اینکه شکل و اندازه استخوان به عنوان یکی از ریسک فاکتورهای خطرزا برای شکستگی استخوان شناخته شده است، پیشنهاد می شود که تحقیقات درازمدتی انجام شود تا اثرات فعالیت ورزشی نظیر فوتبال بر سطح استخوان بهتر سنجیده شود.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات بیماران مبتلا به اسپوندیلیت انکیلوزان ضعف تعادل، ترس از سقوط و به دنبال آن کاهش فعالیت های روزمره می باشد؛ در این مطالعه هدف مقایسه وضعیت توزیع فشار کف پایی، شاخص های نوسان پاسچر و تقارن نسبت به افراد سالم بود.روش بررسی: نوزده بیمار مبتلا به اسپوندیلیت انکیلوزان (سن: 12/11±35/43 سال، 94/4±91/26=BMIکیلوگرم بر متر مربع) و هفده مردسالم (سن: 4/12±2/48 سال، 12/72±10/12BMI=کیلوگرم بر متر مربع) وارد مطالعه شدند. توزیع فشار کف پایی توسط سیستم Payatek،PT-scan ثبت شد. تست استاتیک برای تعیین حداکثر فشار کف پا (N/cm2) ) و برای تعیین نوسانات پاسچر از انحراف استاندارد نوسانات مرکز فشار در سطح داخلی-خارجی و قدامی-خلفی استفاده شد. از شاخص تقارن نیز برای تعیین تقارن در توزیع فشار کف پایی استفاده گردید.یافته ها: میانگین توزیع فشار کف پای راست و چپ بین بیماران و افراد سالم تفاوت معناداری داشت(01/0=P). همچنین بین دو گروه در میانگین نمرات سطح نوسانات COP (024/0=P)، طول مسیر نوسانات(0001/0=P)، انحراف استاندارد نوسانات در سطح داخلی-خارجی(024/0=P) و قدامی-خلفی (028/0=P)تفاوت معناداری وجود داشت. بعلاوه میانگین نمرات شاخص تقارن بین پای راست و چپ بین دو گروه تفاوت معناداری داشت(013/0=P). با این وجود بین دو گروه در توزیع فشار کف پا روی جلو وعقب پا و شاخص تقارن توزیع فشار جلو و عقب پا تفاوت معناداری مشاهده نشد(05/0>P).نتیجه گیری: اسپوندیلیت انکیلوزان می تواند سبب تحمل وزن یکطرفه شده و فرد را در معرض اختلالات اسکلتی-عضلانی مضاعف قرار دهد. به علاوه تعادل بیماران بدلیل پاسچر خمیده و جابه جایی مرکز ثقل بسیار کاهش یافته و این مسئله می-تواند آنها را در معرض خطر سقوط قرار دهد.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثر روش های تمرین ترکیبی (پیلاتس و باراسل) بر مولفه های حرکت پذیری و چالاکی دستی زنان سالمند بود. روش بررسی: تعداد 30 نفر از زنان سالمند سالم بالای60 سال مراجعه کننده به سرای محله گرگان در شهر تهران، به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل، تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه 60 دقیقه ای به تمرین پرداختند. گروه کنترل در این مدت هیچ گونه مداخله-ای دریافت نکردند و به فعالیت روزمره خود پرداختند. مولفه های حرکت پذیری و چالاکی دستی با استفاده از آزمون برخاستن و رفتن زمان دار (TUG) و پوردوپگبورد در مراحل پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری (آنوای مختلط 2×2) و آزمون تی همبسته در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد 8 هفته تمرینات ترکیبی پیلاتس و باراسل، تاثیر معناداری بر سطح چالاکی دستی و حرکت پذیری گروه تجربی نسبت به گروه کنترل دارد (001/0=P) .نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق به نظر می رسد این تمرینات می تواند موجب بهبود چالاکی دستی و حرکت پذیری سالمندان گردد؛ لذا می توان، چه در منزل و چه در مراکز توانبخشی و نگهداری سالمندان، به منظور بهبود کیفیت زندگی روزمره و حفظ استقلال سالمندان از آن بهره برد.

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر دوازده هفته تمرینات یوگا بر توجه و علائم مثبت و منفی زنان مبتلا به اسکیزوفرنی بوده است. روش بررسی: تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. 25 زن مبتلا به اسکیزوفرنی با میانگین سنی 48/6±00/46 به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینات یوگا (15 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرینات یوگا، تمرینات را در دوازده هفته و گروه کنترل، فعالیت های روزانه مرکز را انجام دادند. توجه انتخابی و علائم مثبت و منفی آنها در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب به وسیله نرم افزار استروپ و پرسشنامه ارزیابی مقیاس علائم مثبت و منفی بیماری اسکیزوفرنی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0> p مورد تجریه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد تفاوت معنی داری بین میانگین توجه انتخابی و علائم مثبت و منفی گروه تمرینات یوگا در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که تمرینات یوگا می توانند به عنوان یک روش مداخله ای برای بهبود توجه و علائم مثبت و منفی زنان مبتلا به اسکیزوفرنی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: تحقیقات گستردة شیوع سنجی، اولین گام طراحی برنامه های پیشگیری از آسیب ورزشی می باشد. طبق نتایج مطالعات مروری، مبنی بر کمبود اطلاعات آسیب در نونهالان فوتبالیست، هدف پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع آسیب در بازیکنان فوتبال پسر 7 تا 12 ساله بود. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع توصیفی گذشته نگر بود. از بین 24 باشگاه فوتبال شهر کرمان، هفت باشگاه به شکل تصادفی وارد تحقیق شد. اطلاعات آسیب 212 بازیکن پسر )ســن 29/1±22/11 سال، قد 2/9±67/142 سانتیمتر، وزن2/9±91/36 کیلوگرم)، شامل فراوانی، محل و مکانیسم آسیب های حاد در زمان تمرین بوسیلة پرسشنامة آسیب فولر (2006)، از طریق مصاحبه جمع آوری شد. ارتباط بین میزان شیوع آسیب با رده های سنی و شاخص تودة بدنی بازیکنان با استفاده از آزمون آماری کای دو محاسبه شد (05/0 ≤ p).یافته ها: میزان شیوع آسیب، 05/1 آسیب به ازای 1000 ساعت تمرین بود. بیشترین میزان آسیب در اندام تحتانی (3/84%) مشاهده شد. تکل کردن (8/56) بیشترین آمار مکانیسم آسیب را داشت. تفاوت معنی داری بین رده های سنی با میزان آسیب (000/0=P ، 33/22 =χ2) و شاخص تودة بدنی با میزان آسیب (000/0= P، 53/58 =χ2) وجود داشت، با افزایش سن و وزن، میزان آسیب بازیکنان بیشتر شد. نتیجه گیری: اطلاعات حاصل از این تحقیق می تواند به عنوان یک پایگاه داده در ارتباط با میزان شیوع آسیب در پسران نونهال فوتبالیست و همچنین در جهت شناسایی ریسک فاکتورهایی همچون افزایش سن و ترکیب بدن به مربیان و مسئولان تیم های فوتبال کمک نماید. همچنین می تواند به منظور طراحی برنامه های پیشگیری از آسیب مورد توجه محققان و برنامه ریزان جامعة فوتبال قرار گیرد.

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی 6 هفته تمرین در آب همراه با ناتروپاتی بر میزان و زمان فعالیت منتخبی از عضلات با افراد کمر درد مزمن غیر اختصاصی بود.روش بررسی: نمونه آماری تحقیق شامل 24 نفر زن با دامنه سنی 25 تا 40 سال است که به دو گروه 12 نفری آزمون و کنترل تقسیم شدند. متغیرهای تحقیق شامل میزان فعالیت عضلات و زمان فعالیت عضلات گلوتئوس ماکسیموس، گلوتئوس مدیوس و مولتی فیدوس به وسیله دستگاه الکترومیوگرافی در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. برنامه تمرین در آب طی 6 هفته اجرا شد. برای بررسی اثر تمرینات از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری وآزمون های t مستقل و وابسته در سطح معنی داری 05/ 0صورت گرفت.یافته ها: تفاوت معناداری بین دو گروه در میزان فعالیت الکتریکی و زمان شروع فعالیت الکتریکی عضلات بعد از تمرین گزارش شد. انجام تمرینات در آب منجر به افزایش معناداری در فعالیت عضلانی عضلات گلوتئوس ماکسیموس، گلوتئوس مدیوس و مولتی فیدوس و منجر به کاهش معناداری در زمان تاخیر شروع فعالیت عضلانی عضلات مولتی فیدوس، گلوتئوس ماکسیموس و مدیوس در گروه آزمون شد.نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش،تمرینات در آب می تواند عاملی در بهبود فعالیت عضلانی در افراد مبتلا به کمر درد مزمن غیر اختصاصی شود.به این ترتیب، می توان از این تمرینات برای این بیماران استفاده کرد.

زمینه و هدف: کاهش فعالیت جسمانی افراد با ضعف عملکرد عصبی عضلانی برای اجرای فعالیت های روزانه همراه است. مطالعات آزمایشگاهی بر تاثیر پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین (CGRP) بر فعالیت عصبی عضلانی دلالت دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرینات توانبخشی تداومی شدت متوسط (MCT) بر بیان ژن CGRP در عضلات اسکلتی رت های نر نژاد ویستار است. روش بررسی: بدین منظور 12 سر موش نر نژاد ویستار با وزن 220-200 گرم، با چرخه خواب 12.12، دسترسی آزاد به غذا و آب و دمای محیطی 2±25 درجه سآنتیگراد، در 2 گروه تمرین و کنترل، به صورت تصادفی قرار گرفتند. گروه تمرین 6 هفته (هر هفته 5 جلسه) تمرین مداوم با شدت متوسط انجام دادند. شرایط گروه کنترل مشابه گروه تمرین بود، ولی تمرین ورزشی انجام نمی دادند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش های صحرایی توسط روش استآندارد بیهوش، قربآنی و بافت عضله نعلی تمامی موش ها استخراج شد، سپس برای تعیین میزان بیان پروتئین CGRP از روش وسترن بلات استفاده شد. روش تحقیق تجربی و سطح معنی داری 0.05>p در نظر گرفته شد.یافته ها: یافته های آماری از خروجی آزمون تی مستقل برای مقادیر بیان پروتئین گیرنده CGRP نشان داد که اجرای شش هفته پروتکل تمرینی MCT سبب افزایش معنی داری در بیان پروتئینCGRP در گروه MCT در مقایسه با گروه کنترل شد (0.048 =p).نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که پروتکل توانبخشی MCT سبب می شود که عملکرد عضلانی در هنگام فعالیت های استقامتی می تواند از طریق افزایش در بیان پروتئین CGRP، بهبودی یابد.

زمینه و هدف: ضربه زدن با سر در فوتبال یکی از مهارت های اساسی و ضروری برای هر بازیکن است. این مساله باعث می شود بروز آسیب های سر نیز در این ورزش افزایش یابد. وارد آمدن ضربات مکرر به سر در دوران کودکی می تواند اختلالات جدی در عملکرد مغز و عواقب بعضا جبران ناپذیری به همراه داشته باشد. لذا هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر کوتاه مدت ضربه سر بر ثبات پاسچر و عملکرد جسمانی بازیکنان فوتبال نونهال است.مواد و روش: 20 نفر از بازیکنان کمتر از 13 سال در سطح باشگاهی استان تهران که حداقل در دو جلسه تمرین در هفته شرکت داشتند در این تحقیق شرکت کردند جلسه تمرین ضربه سر شامل یک پروتکل استاندارد 10 دقیقه ای بود. بعد از گرم کردن عمومی بدن، در مجموع 20ضربه سر متوالی در زمان 10 دقیقه توسط هر بازیکن زده شد. بلافاصله قبل و پس از تمرین تعادل ایستا و پویا، میزان چابکی و سرعت دریبلینگ به ترتیب با استفاده از آزمون های وای بالانس، چابکی ایلینویز و دریبلینگ اسلالوم اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد پس از یک جلسه ده دقیقه ای اعمال ضربات سر توسط بازیکنان کاهش معنی داری در نمرات آزمون های تعادل، سرعت و چابکی در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل دیده شد (05/0P≤).نتیجه گیری: بنابراین انجام ضربه سر توسط بازیکنان نونهال می تواند بر ثبات پاسچر و تعادل آنها تاثیر منفی داشته باشد. ینابراین با در نظر گرفتن اهمیت ثبات پاسچر و عملکرد ورزشکاران توصیه می شود از ضربات سر طی بازی استفاده نشود.