مجله دانشگاه علوم پزشکی جیرفت
سال:1401 | دوره:9 | شماره:1 |تعداد مقالات:9

مقدمه و هدف: بروموبنزن یک سم محیطی است که متابولیت های آن باعث سمیت کلیوی می گردد. مکانیسم دخیل در ایجاد سمیت شامل استرس اکسیداتیو است. هدف از این مطالعه تعیین اثرات محافظتی بربرین در برابر سمیت کلیوی القا شده با بروموبنزن در موش نر سفید کوچک نژاد NMRI بود. روش کار: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش سفید کوچک به طور تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند. گروه یک (کنترل): دریافت کننده نرمال سالین، گروه دوم: دریافت کننده تک دوز بروموبنزن (ml/kg 0/36) به صورت داخل صفاقی در روز دهم، گروه سوم، چهارم و پنجم: دریافت کننده بربرین به ترتیب با دوزهای mg/kg 100، 50، 25 به صورت خوراکی به مدت 10 روز متوالی و تک دوز بروموبنزن (ml/kg 0/36) به صورت داخل صفاقی در روز دهم. 24 ساعت بعد از آخرین تجویز، از حیوانات خونگیری شد و مارکرهای کلیوی اندازه گیری گردید. از کلیه راست جهت اندازه گیری مارکرهای استرس اکسیداتیو و از کلیه چپ جهت بررسی مطالعات بافت شناسی استفاده گردید. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز بروموبنزن سبب افزایش معنادار نیتروژن اوره خون، کراتینین، مالون دی آلدیید، نیتریک اکساید و کاهش معنادار سطح گلوتاتیون و فعالیت آنزیم های کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز نسبت به گروه کنترل میگردد (p<0/05). اما بربرین سبب کاهش معنادار نیتروژن اوره خون، کراتینین، مالون دی آلدیید، نیتریک اکساید و همچنین افزایش معنادار سطح گلوتاتیون و فعالیت آنزیم های کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز نسبت به گروه بروموبنزن گردید (p<0/05). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که درمان با بربرین به طور معناداری منجر به بهبود عملکرد کلیوی و کاهش آسیب اکسیداتیو بافت کلیه در سمیت القا شده با بروموبنزن می شود.

مقدمه و هدف: سرطان پستان شایع ترین سرطان تشخیص داده شده و دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان ها در زنان در سراسر جهان است. در سال های اخیر، شناسایی بیومارکرهای بالقوه مرتبط با سرطان پستان و ترکیبات درمانی جدید منجر به پیشرفت های امیدوار کننده ای در درمان سرطان پستان شده است. هدف از مطالعه حاضر شناسایی بیومارکرهای بالقوه ی مرتبط با سرطان پستان است که با استفاده از دیتابیس ها و آنالیزهای بیوانفورماتیکی انجام می شود. روش کار: در این مطالعه از یک روش In silico برای شناسایی بیومارکرهای مرتبط با سرطان پستان بر اساس داده های ترانسکریپتوم استفاده شد. سپس از روش کمی Real Time PCR (qRT-PCR) برای تجزیه و تحلیل بیان متفاوت بیومارکر شناسایی شده استفاده شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل با پایگاه های اطلاعاتی موجود مرتبط با سرطان، ارتباط بین افزایش بیان ژن NKAIN1 و سرطان پستان را نشان داد و تکنیک qRT-PCR افزایش سطح بیان این ژن را در بافت های سرطان پستان در مقایسه با بافت های طبیعی تایید نمود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج آنالیز In silico و کمی سازی با RT-PCR، ژن NKAIN1 می تواند به عنوان یک نشانگر زیستی بالقوه در تشخیص سرطان پستان در سطح mRNA استفاده شود.

مقدمه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری خود ایمنی تخریب کننده سیستم عصبی مرکزی و علت اصلی ناتوانی عصبی غیرترومایی در بزرگسالان است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر اضطراب، نشخوار فکری و خستگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش-آزمون و پس-آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود که در سال 1400 تحت پوشش انجمن مولتیپل اسکلروزیس استان مازندران بودند. از این میان، 30 نفر از زنان بر اساس ملاک های ورود انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل، جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق شامل پرسش نامه های اضطراب زونک، نشخوار فکری نولن هوکسما و مورو و خستگی کروپ و کویل بود. برای گروه آزمایش جلسات درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی به صورت گروهی در 8 جلسه 90 دقیقه ای برگزار شد و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS22 و با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که میانگین نمرات اضطراب و نشخوار فکری نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری کاهش یافته بود (0/001>p). اما در نمرات خستگی کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد (0/05

مقدمه و هدف: جهش ژن در بیماران دیابتی از عوامل اصلی ایجاد آپوپتوز در میوسیت قلب است. تمرین با حجم مناسب به همراه مصرف کورکومین، کاردیومیوپاتی دیابتی را بهبود داده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر تمرین تناوبی شدید همراه با مکمل یاری کورکومین بر ژن های Bax، Bcl-2 و Caspase-3 در کاردیومیوسیت موش های صحرایی دیابتی بود. روش کار: در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند,تمرین تناوبی شدید (HIIT)، تمرین تناوبی شدید+ کورکومین (S+HIIT)، کنترل دیابتی+ کورکومین (S+DC)، کنترل دیابتی (DC)، کنترل سالم (NC). پس از القای دیابت کورکومین با دوز 200 میلی گرم بر کیلوگرم، پنج روز در هفته و به مدت 4 هفته به همه گروه ها به جز کنترل سالم و کنترل دیابتی به صورت خوراکی گاواژ شد. 24 ساعت بعد از آخرین مداخله ها حیوانات بیهوش و قربانی شدند. پس از استخراج بطن چپ، گلوکز پلاسما به روش گلوکز اکسیداز، انسولین با روش الایزا و مقاومت به انسولین با HOMA-IR اندازه گیری شد. جهت تعیین بیان ژن های Bax، Bcl-2 و Caspase-3از روش Real time-PCR و مقایسه گروه ها با آزمون آنووای دو طرفه در سطح آلفای 0/05 استفاده شد. یافته ها: کاهش بیان ژن Bax در گروه S+HIIT نسبت به گروه های DC و S+DC به ترتیب (0/001>p) و (0/01>p) و در گروه HIIT نسبت به گروه های DC و S+DC به ترتیب (0/05>p) و (0/001≥, p) معنادار شد. افزایش بیان ژن Bcl-2 در گروه S+HIIT نسبت به گروه DCو S+DC به ترتیب (0/05>p) و (0/05>p) و در گروه HIIT نسبت به گروه S+DC به ترتیب (0/001>p) و (0/05>p) معنادار شد. کاهش بیان ژن Caspase-3 در گروهS+HIIT نسبت به گروه های HIIT (0/05>p)، DC (0/05>p) و S+DC (0/05>p) و در گروه HIIT نسبت به گروه DC وS+DC به ترتیب (0/01>p) و (0/01>p) معنادار بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تمرین تناوبی شدید باعث کاهش ژن های Bax و Caspase-3 شد و افزایش بیان Bcl-2 تحت تاثیر تمرین تناوبی شدید با نقش ضدالتهابی مکمل کورکومین، احتمالا می تواند آپوپتوز میوکارد را در افراد دیابتی بهبود بخشد. احتمالا ترکیب تمرین با مکمل کورکومین و نقش تعاملی این دو عامل موجب تعدیل در ژن های مرتبط با آپوپتوزیس شده است.

مقدمه و هدف: استرس اکسیداتیو در آسیب شناسی بیماری اسکیزوفرنی به ویژه در مغز اهمیت بالایی دارد و در این بیماران بیشتر از مقدار طبیعی می باشد. در این مطالعه اثر تمرینات تناوبی شدید را بر گلوتاتیون و مالون دی آلدهید سرمی بیماران اسکیزوفرنی مرد بررسی کرده ایم. روش کار: تعداد 28 بیمار اسکیزوفرنی مرد، تحت مراقبت در مرکز درمانی یاس در شهرستان زاهدان به طور تصادفی در دو گروه تمرین (14 نفر) و کنترل (14 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها تمرین تناوبی شدید را با شدت 70 تا 85% حداکثر ضربان قلب به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته انجام دادند. دو مرحله خون گیری 24 ساعت قبل و پس از اتمام تمرینات انجام شد و گلوتاتیون و مالون دی آلدهید سرمی به ترتیب به روش الایزا و اسپکتروفتومتری سنجش شد. یافته ها: در بیماران اسکیزوفرنی مرد با میانگین سنی 39 سال، گلوتاتیون سرمی پس از 8 هفته تمرین در مقایسه با مقادیر پیش آزمون افزایش معنی داری داشت (0/001>p). همچنین میزان گلوتاتیون سرمی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش پیدا کرد (0/05>p). از طرفی میزان مالون دی آلدهید سرمی پس از تمرینات در گروه تمرین کاهش معنادار داشته است (0/05>p)؛ و تفاوت معناداری در میزان مالون دی آلدهید بین دو گروه پس از 8 هفته مشاهده شد (0/01>p). نتیجه گیری: ورزش منظم، ادامه دار و از نوع تناوبی شدید احتمالا از طریق مهار تولید مالون دی آلدهید به عنوان شاخصی از تولید رادیکال های آزاد باعث کاهش آسیب های سلولی و مولکولی و افزایش میزان گلوتاتیون سرمی در بیماران اسکیزوفرنی و نهایتا بهبود علایم بیماری می شود.

مقدمه و هدف: بیوژنز میتوکندری یک چرخه پیچیده است که شامل هماهنگی بین بیان ژن های میتوکندری و ژن های هسته ای، سپس ورود محصولات به اندامک و تداوم گردش این چرخه می باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر دو نوع شدت تمرین تناوبی بر بیان ژنNRF1 و NRF2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی بود. روش کار: در این مطالعه تجربی 24 سر موش نر مدل سکته قلبی مواجهه با ایزوپروترنول به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT)، تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) و کنترل (C) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت 8 هفته تحت تاثیر تمرین تناوبی قرار گرفتند. تمرین در دو گروه شدت بالا و متوسط با مسافت طی شده همسان شامل اجرای 10 مرحله فعالیت 4 دقیقه ای با شدت 90-85 و 70-65 درصد VO2max بود و در این زمان گروه کنترل برنامه تمرینی نداشت. بیان ژنNRF1 و NRF2 میتوکندریایی با استفاده از روش Real Time PCR به دست آمد. یافته ها: تفاوت معنی داری در بیان ژنNRF1 و NRF2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی در سه گروه تمرین و کنترل مشاهده شد (p≤, 0/001). نتایج آزمون توکی بیانگر افزایش معنی دار بیان ژنNRF1 و NRF2 در دو گروه تمرین تناوبی نسبت به گروه کنترل بود (p≤, 0/001). با این حال تمرینات HIIT اثرات بیشتری داشت. نتیجه گیری: به طور کلی به نظر می رسد که تمرینات تناوبی با شدت بالا و متوسط، به افزایش بیوژنز میتوکندری عضله قلبی منجر می شوند.

مقدمه و هدف: سرطان کولون یکی از شایع ترین نوع سرطان است. خرفه دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و عصاره آبی خرفه بر بیان ژنی فاکتورهای دخیل در آپوپتوز در موش های صحرایی مبتلا به سرطان کولون بود. روش کار: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 5 گروه شامل گروه کنترل سالم، کنترل-القای تومورکولون، تومور کولون و تمرین هوازی، تومور کولون و عصاره بذر خرفه، تومور کولون+ تمرین هوازی و عصاره بذر خرفه تقسیم شدند. جهت ایجاد سرطان کولون از آزوکسی متان استفاده شد. گروه های دریافت کننده عصاره بذر خرفه 75 میلی گرم عصاره آبی برگ خرفه را دریافت نمودند. برنامه تمرین هوازی شامل هشت هفته و هفته ای پنج جلسه دویدن روی نوار گردان به مدت 60 دقیقه بود. پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها قربانی شده و بلافاصله بافت کولون جهت سنجش بیان ژن ها از بدن خارج شد. میزان ژن ها با استفاده از تحلیل واریانس دوراهه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: تمرین هوازی، عصاره بذرخرفه و ترکیب این دو مداخله موجب افزایش معنادار بیان ژن های BAX (0/001>p)، نسبت BAX به BCL-2 (0/001>p)، Caspase-3 (0/001>p) و کاهش BCL-2 (0/001>p) شد. تفاوت معناداری بین اثر تمرین هوازی و عصاره بذر خرفه مشاهده نشد. نتیجه گیری: احتمالا تمرین هوازی و عصاره آبی بذر خرفه موجب کنترل و بهبود نشانگران سرطان کولون می شوند. لذا توصیه می شود، این دو مداخله به عنوان روش کارآمدی برای مهار رشد سرطان کولون در نظر گرفته شوند.

مقدمه و هدف: تمرین تناوبی با حجم مناسب باعث تنظیم بیان ژن در بیماران مبتلا به دیابت شده و مخاطرات هایپرگلایسمی را کاهش می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های آدیپونکتین و رزیستین در بافت چربی احشایی موش های دیابتی می باشد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع تجربی بود. بدین منظور24 سر موش نر دیابتی نژاد ویستار به سه گروه تقسیم شدند,(n=8) کنترل سالم (NC)، کنترل دیابتی (DC)، تمرین تناوبی شدید (HIIT). القاء دیابت توسط استرپتوزتوسین پس از 12 ساعت ناشتایی انجام شد. برای سنجش گلوکز پلاسما از روش گلوکز اکسیداز، انسولین با روش الایزا و اندازه گیری شاخص مقاومت به انسولین از روش HOMA-IR استفاده شد. جهت تعیین بیان ژن های آدیپونکتین و رزیستین از روش الایزا و مقایسه گروه ها توسط آنووای یک طرفه در سطح 0/05 استفاده شد. یافته ها: بیان ژن آدیپونکتین در گروه HIIT نسبت به گروه DC افزایش معناداری داشت (0/05

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.