مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1401 | دوره:33 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف دیابت به عنوان شایع ترین اختلال متابولیت شیوع گسترده ای را در چند دهه اخیر داشته است. استرس اکسیداتیو و عوامل مربوط به آن نقش مهمی در شروع و ایجاد عوارض دیابتی دارند. در این مطالعه فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و میزان شاخص های استرس اکسیداتیو در پلاسمای بیماران دیابت تیپ 2 و همبستگی آن ها با سطح خونی گلوکز و پارامترهای لیپیدی ارزیابی شد. مواد و روش کار این مطالعه از نوع موردی-شاهدی بود. 50 فرد سالم (نفر (24 مرد و 26 زن) و 50 فرد دیابتی (نفر (25 مرد و 25 زن) به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از 12 ساعت ناشتا، نمونه های خون گرفته شد و سرم جدا شد. میزان سطح سرمی قند ناشتا، پروفایل لیپیدی، پراکسیداسیون لیپیدی، وضعیت آنتی اکسیدانی تام و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز توسط پروتکل های مربوطه اندازه گیری شد. با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 تمام اطلاعات تجزیه وتحلیل شد. سطح معنی داری p ≤, 0. 05 در نظر گرفته شد. یافته ها: فعالیت سرمی آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام در گروه بیمار کاهش معناداری در مقایسه با گروه شاهد داشت. سطح سرمی مالون دآلدهید، FBS، TG، VLDL-C و HbA1c در گروه بیمار افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت. آنالیز آماری ارتباط معنادار و مستقیمی بین فعالیت آنزیمی گلوتاتیون پراکسیداز و سطوح TAC و HDL-C و ارتباط معکوس و معناداری بین فعالیت آنزیمی گلوتاتیون پراکسیداز با میزان سرمی MDA، HbA1C و FBS را نشان داد. همچنین نشان داده شد که ارتباط معنادار و مستقیمی بین غلظت سرمی MDA و سطوح HbA1C، TG، FBS و VLDL-C وجود داشت. این در حالی بود که ارتباط معنادار و معکوسی بین غلظت سرمی TAC و سطوح HbA1C، TG، FBS و VLDL-C مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: استرس اکسیداتیو عامل مهمی در ایجاد دیابت و پیشرفت عوارض آن است، به طوری که کاهش سطح عوامل آنتی اکسیدانی و افزایش سطح اکسیدان ها رابطه بسیار نزدیکی با اختلالت متابولیسمی کربوهیدرات ها و لیپیدها دارد.

پیش زمینه و هدف بیماری کلیه پلی کیستیک اتوزومال غالب با شیوع 1 در 1000 نفر شایع ترین بیماری ارثی کلیوی است. پیامد این بیماری، بزرگ شدن و بدشکلی کلیه ها است که موجب اختلال در گردش خون و از بین رفتن پارانشیم و درنتیجه، اختلال در فانکشن کلیه ها می شود. نارسایی کلیه در 50 درصد بیماران دیده می شود که این بیماران را نیازمند به پیوند کلیه می کند. هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان بقای پیوند در پیوند کلیه بیماران مبتلا به کلیه پلی کیستیک اتوزومال غالب بود. مواد و روش کار در این مطالعه کوهورت گذشته نگر، 149 بیمار ADPKD که طی سال های 1376 تا 1395 در بیمارستان امام خمینی ارومیه پیوند کلیه شده بودند، وارد مطالعه شد ند. بیماران طی بازه های زمانی 1 ماه، 6 ماه، 12 ماه، 24 ماه، 36 ماه، 48 ماه و 60 ماه پس از پیوند، ازنظر بقای بافت موردبررسی قرار گرفته و علل مورتالیتی بیماران و عوامل خطرساز رد پیوند بیماران بررسی شد. برای بررسی بقای گرافت از آزمون Kaplan Meier و برای بررسی خطر رجکشن hazard ratio در بیماران از مدل cox regression استفاده شد. یافته ها: درمجموع 149 بیمار (7/60 درصد مرد و 3/38 درصد زن) با میانگین سنی 19/10 ±,42/47 سال وارد مطالعه شدند. میزان بقای گرافت در زنان و مردان به ترتیب در ماه اول 98 درصد و 97 درصد، ماه ششم 90 درصد و 97 درصد، ماه دوازدهم 87 درصد و 93 درصد، ماه بیست وچهارم 87 درصد و 90 درصد، ماه سی وششم 87 درصد و 83 درصد، ماه چهل وهشتم 83 درصد و 83 درصد و در ماه شصتم 78 درصد و 80 درصد بود. میانگین بقای گرافت به صورت کلی 96/52 ماه، در مردان 187/54 ماه و در زنان 05/51 ماه بود که این اختلاف معنی داری بود (001/0=P). همچنین بررسی خطر رجکشن hazard ratio)) نشان داد که تنها BMI فرد گیرنده ارتباط معنی داری با خطر رد پیوند داشت. (OR = 1. 68, CI95% (1. 34-4. 22), P=0. 001). بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده می توان نتیجه گیری کرد که میزان بقای 1 ماهه، 6 ماهه، 12 ماهه، 24 ماهه، 36 ماهه، 48 ماهه و 60 ماهه گرافت در بیماران ADPKD تحت پیوند کلیه در بیمارستان مناسب بوده ولی نسبت به میزان بقا در سال های گذشته و بیشتر مراکز دیگر مقداری پایین تری بود. اگرچه تفاوت هایی از قبیل طرح و محیط مطالعه اجتناب ناپذیر است، اما بااین حال نتایج این مطالعه می تواند شواهد اساسی برای بازنگری استراتژی های درمانی ارایه دهد. همچنین شاخص توده بدنی فرد گیرنده در احتمال رد پیوند تاثیر داشته و با در نظر گرفتن این عامل می توان به افزایش میزان بقا پیوند کلیه در این بیماران کمک کرد.

پیش زمینه و هدف تمرینات استقامتی به طور موثری بیشتر از تمرینات مقاومتی سطح هورمون رشد را در کودکان و نوجوانان چاق کاهش می دهد. بااین حال اثرات این تمرینات بر کودکان و نوجوانان غیر چاق در هاله ای از ابهام است. مطالعه حاضر باهدف تعیین اثرات تمرینات استقامتی بر روی هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین-1 کودکان و نوجوانان به صورت مرور سیستماتیک و متاآنالیز انجام شد. مواد و روش کار: مطالعه حاضر از نوع مرور سیستماتیک و متاآنالیز (بر اساس بیانیه PRISMA) است. جستجوی مقالات منتشرشده تا ابتدای سال 2022 در پایگاه های داده ای PubMed، Web of Science و EBSCO، CINAHL، MEDLINE، SPORTDiscu، اسکاپوس، مگ ایران و SID انجام شد. استراتژی جستجو به کمک عملگرهای بولین با کلیدواژه های (جوانان یا جوان یا کودکان یا نوجوانان یا نوجوان یا پسران یا دختران یا کودک یا جوان یا خردسال) و (هورمون یا هورمون رشد یا فاکتور رشد شبه انسولین-1 یا غدد درون ریز یا سیتوکین) و (ورزش یا تمرین) و (استقامتی یا مقاومتی) انجام شد یافته ها: نتایج متاآنالیز نشان داد که تمرین ورزشی استقامتی با افزایش معنی داری در میزان هورمون رشد در انتهای مطالعه نسبت به ابتدای مطالعه همراه نیست (تفاوت میانگین ها: 48 نانوگرم/میلی لیتر، (99/0-02/0-: CI95%، 0%=I2، 06/0=P). همچنین نتایج متاآنالیز در قسمت دیگر نتایج حاکی از آن بود که ورزش استقامتی منجر به تغییر معنادار در فاکتور رشد شبه انسولین-1 در انتهای مطالعه نسبت به ابتدای مطالعه نمی شود (تفاوت میانگین ها 90/22 نانوگرم/میلی لیتر، (12/2-92/47-: CI95%، 0%=I2، 92/0=P بود). بحث و نتیجه گیری: تمرینات استقامتی اثری بر هورمون رشد و هورمون رشد شبه انسولینی 1 در کودکان و نوجوانان غیر بیمار ندارد.

پیش زمینه و هدف مالتیپل میلوما به نوعی دیس کرازی خونی در پلاسماسل ها اطلاق می شود که تقریبا 10 درصد از کل بدخیمی های هماتولوژیک را دربر می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی بروز نارسایی کلیه در بیماران مالتیپل میلومایی بستری شده در بیمارستان امام خمینی ارومیه بود. مواد و روش کار در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، پرونده بیماران مبتلا به مالتیپل میلوما از ابتدای سال 1394 تا انتهای سال 1398 مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، بیماری های زمینه ای دخیل در بروز نارسایی کلیوی به همراه ریسک فاکتورهای مربوطه مانند هایپرکلسمی و عفونت نیز مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت، داده های مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: طبق نتایج به دست آمده، فراوانی نارسایی کلیوی در بیماران مبتلا به مالتیپل میلوما 2/42 درصد گزارش شد. میانگین سنی بیماران 10/13 ±,7/63 سال بود، و از نظر جنسیت، مردان درصد بیشتری از بیماران را تشکیل می دادند. طبق نتایج اندازه گیری پارامترهای آزمایشگاهی، میانگین سطح هموگلوبین سرم (Hb) در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی به طور معنی داری کمتر بود (001/0 = P). همچنین میزان هایپرکلسمی به طور معنی داری در افراد با نارسایی کلیوی بیشتر بود (001/0>p). هایپرتانسیون نیز در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی به عنوان یک ریسک فاکتور مهم، به طور معنی داری بیشتر دیده شد (01/ 0= p). شکستگی های پاتولوژیک در ستون فقرات و استخوان جمجمه نیز به طور عمده در این بیماران مشاهده گردید. تفاوت معنی داری در شیوع عفونت، سطح سرمی گاما گلوبولین، آلبومین و سلول های پلاسما بین بیماران با و بدون نارسایی کلیوی وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان شیوع نارسایی کلیوی در بیماران مبتلا به مالتیپل میلوما بیشتر بوده، و در نتیجه آن را به عنوان یکی از عوامل آسیب رسان بافتی مهم با پروگنوز ضعیف می توان در نظر گرفت. هایپرتانسیون، آنمی و هایپرکلسمی نیز از عوامل پیش آگهی دهنده مهم در بروز این عارضه مطرح بودند.

پیش زمینه و هدف درد پتلوفمورال (PfP)، اختلال شایعی است و برنامه توان بخشی به منظور مدیریت و یا درمان آن اهمیت دارد. اثربخشی روش های فیدبک در ترکیب با ورزش ممکن است در درمان یا مدیریت PfP در مقایسه با ورزش به تنهایی مفیدتر باشند. موارد و روش ها: جستجو با کلید واژگان مرتبط در تمامی سال ها و در بانک های اطلاعاتی PEDRO، PubMed، Google Scholar، noormags، magiran و sid به عمل آمد. مطالعاتی که بررسی کننده تاثیر انواع فیدبک بر درد، راستای اندام تحتانی و فعال سازی عضله پهن داخلی در افراد با PfP بودند، وارد مطالعه شدند. جهت بررسی کیفیت مقالات واردشده از مقیاس PEDro استفاده گردید. یافته ها: 51 مطالعه موردبررسی قرار گرفت که از این تعداد، هفت مطالعه که دارای معیار ورود (نمره بالاتر از 5 در مقیاس پدرو) بودند، برای بررسی انتخاب شدند. تفاوت هایی در نوع فیدبک داده شده، شاخص اصلی مورد ارزیابی، تعداد نمونه، روش اجرا، شیوه ارزیابی متغیرها و غیره در مطالعات وجود داشت. در افراد دارای PfP انجام تمرین های اصلاحی با فیدبک نسبت به تمرین های اصلاحی بدون فیدبک باعث بهبود معنادارتر متغیرهای درد، راستای اندام تحتانی و فعالیت عضله پهن داخلی شده است. بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهند که فیدبک یک مکمل مفید در برنامه توان بخشی در بیماران مبتلا به PFP است. چنین برنامه ای به جلوگیری از صدمات بیشتر و حفظ عملکرد مناسب همراه با قدرت کمک می کند. همچنین این نتایج در افراد با وضعیت والگوس پویای زانو نیز هم راستا است.

پیش زمینه و هدف از آنجایی که کلامیدیا تراکوماتیس باعث عفونت مزمن مجاری ادراری-تناسلی زن می گردد، می تواند در بروز سقط های مکرر نقش موثری داشته باشد. هدف از این مطالعه، تعیین سطح سرمی آنتی بادی علیه کلامیدیا تراکوماتیس در زنان با سقط مکرر می باشد. مواد و روش کار مطالعه حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی و مقطعی می باشد. 76 بیمار با تشخیص سقط مکرر مراجعه کننده به درمانگاه پریناتولوژی بیمارستان شهید مطهری ارومیه وارد مطالعه شدند. گردآوری داده ها با استفاده از یک چک لیست محقق ساخته انجام شد که روایی آن به تایید اساتید گروه زنان رسید و پایایی آن با استفاده از ضریب الفای کرونباخ برابر 88/0 بدست آمد. برای متغیرهای کیفی از آزمون کای-دو و برای داده های کمی از آزمون t مستقل استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS20 انجام شده است. سطح معنی داری، کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: تمامی76 فرد مورد مطالعه مقادیر مثبت برای آنتی بادی های IgG و IgM و 48/89 % بیماران آنتی بادی IgA مثبت علیه کلامیدیا تراکوماتیس داشتند. رابطه معناداری میان تعداد سقط، مدت زمان ازدواج، سن حاملگی، مصرف قرص های پیشگیری از بارداری و سطح سرمی آنتی بادی های علیه کلامیدیا تراکوماتیس وجود نداشت (05/0 >p). IgA علیه این ارگانیسم در زنان با سابقه قبلی حاملگی موفق به طور معناداری بالاتر از افراد بدون سابقه حاملگی موفق بود (01/0 =P). بحث و نتیجه گیری مثبت بودن تمام بیماران با سابقه سقط مکرر از نظر سطح سرمی IgG و IgM و نیز مثبت بودن غالب آنان از نظر IgA حاکی از تاثیر ابتلاء به این عفونت در فرآیند سقط در بیماران دارد.

پیش زمینه و هدف سرطان پروستات یکی از پنجمین سرطان شایع در بین مردان و دومین سرطان ازلحاظ نرخ بروز استانداردشده سنی (6/16 =ASR) در جمعیت ایران است. هدف از این مطالعه بررسی همراهی rs2107301 و rs198977 با استعداد ابتلا به آدنوکارسینومای پروستات در جمعیت ایران است. تا بتوان از آن هایی که همراهی شان تایید می گردد به عنوان فاکتورهای غربالگری استفاده کرد. مواد و روش کار: در این مطالعه مورد-شاهدی 178 نمونه موردبررسی قرار گرفت که به دو گروه تقسیم شدند، یک گروه افراد مبتلا به سرطان پروستات و گروه دیگر افراد فاقد سرطان پروستات است که به عنوان مورد و شاهد شناخته شدند. از روش Tetra Primer ARMS PCR، به منظور تعیین ژنوتایپ هر یک از افراد شرکت کننده استفاده گردید. یافته ها: فراوانی ژنوتیپی پلی مورفیسم های rs2107301 و rs198977 با استفاده از نرم افزار25 SPSS در گروه آدنوکارسینومای پروستات نسبت به گروه شاهد (دارای هایپر پلازی خوش خیم پروستات) در جمعیت ایران مورد ارزیابی قرار گرفت. بین توزیع ژنوتیپی rs2107301 (521/0 P-value=) و rs198977 (181/0 P-value=) در گروه مورد و شاهد ازنظر آماری اختلاف معناداری مشاهده نشد. اما می توانیم با استفاده از rs2107301 در گروه مبتلا به آدنوکارسینومای پروستات افرادی که ازنظر Invasion Preneural مثبت هستند را از افرادی که منفی می باشند تشخیص دهیم. بحث و نتیجه گیری: با توجه به آنالیزهای صورت گرفته در rs2107301 و rs198977 برای گروه آدنوکارسینوما در مقایسه با هایپر پلازی خوش خیم پروستات (BPH) نشان دهنده این است که این دو SNP (چندشکلی تک نوکلیوتیدی)، با سرطان پروستات همراهی ندارند.

پیش زمینه و هدف دیابت با نقص عملکرد و آسیب ارگان های مختلف، به ویژه رگ های خونی، اعصاب و قلب مرتبط است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نروپاتی بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. مواد و روش کار: نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 24 نفر (12 نفر گروه تجربی و 12 نفر گروه کنترل) بود. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات راه رفتن را انجام دادند و گروه کنترل در این مدت هیچ گونه فعالیتی را انجام ندادند. برای محاسبه هم انقباضی عمومی و جهت دار، ابتدا فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوقلو و درشت نیی قدامی توسط دستگاه الکترومایوگرافی (Bio System, UK) 8 کاناله و با الکترود سطحی ثبت شد. برای نرمال سپس سیگنال های الکترومایوگرافی، اطلاعات Root mean square) RMS) بر حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک هر عضله نرمال شدند. برای تجزیه وتحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس دوسویه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد هم انقباضی عمومی طی فاز بارگذاری در گروه تجربی در مرحله پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون افزایش معنی داری داشت. میانگین هم انقباضی جهت دار طی فاز بارگذاری (001/0=p)، اتکا (001/0>p)، بلند شدن پنجه پا (008/0=p) و نوسان (001/0=p) در گروه تجربی در مرحله پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون کاهش معنی داری داشت و به صفر نزدیک تر شد. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاضر نشان داد تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی عمومی و جهت دار مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نوروپاتی موثر است و باعث افزایش هم انقباضی در مفصل مچ پا می شود که می تواند اثرات مفیدی بر ثبات مفصل طی راه رفتن به دنبال داشته باشد.