مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران
سال:1401 | دوره:32 | شماره:209 |تعداد مقالات:20

سابقه و هدف: با توجه به کاهش توده عضلانی در شرایط بی باری مکانیکی و نقش ژن های MST1 و MAFbx در برخی از مدل های آتروفی عضلانی، در پژوهش حاضر اثر کاهش فعالیت بدنی به شکل لیگاسیون عصب نخاعی پس از یک دوره تمرین استقامتی بر بیان این ژن ها در عضله پلانتاریس موش های صحرایی نر نژاد ویستار بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 16 سر موش صحرایی به روش تصادفی ساده به دو گروه مساوی تقسیم شدند: 1) گروه کنترل-لیگاسیون عصبی و 2) گروه تمرین استقامتی-لیگاسیون عصبی. مدت برنامه تمرینی، شش هفته و هر هفته چهار جلسه و با شدت متوسط (70-60 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه) بود. جهت ایجاد مدل لیگاسیون عصبی، ابتدا موش ها با سدیم پنتوباربیتول بیهوش شده و سپس عصب پنجم کمری نخاعی آن ها به طور محکم گره زده شد. مدت پروتکل لیگاسیون عصبی، چهار هفته بود. پس از آخرین روز از ایجاد مدل لیگاسیون عصبی، عضله پلانتاریس استخراج شد. به منظور اندازه گیری بیان mRNA ژن های مورد نظر از روش کمی PCR استفاده شد. یافته ها: در بیان ژن MST1 در گروه تمرین استقامتی-لیگاسیون عصبی نسبت به گروه کنترل-لیگاسیون عصبی افزایش معنی داری مشاهده نشد (0/05P). استنتاج: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که فعالیت کاهش یافته به شکل لیگاسیون عصبی پس از تمرین استقامتی می تواند منجر به ایجاد اثرات مخربی بر دستگاه عضلانی و ظهور نشانه های آتروفی عضلانی گردد.

سابقه و هدف: مواجهه با ترکیبات ارگانوفسفره ممکن است منجر به افزایش خطر بروز اختلالات شناختی و القاء استرس اکسیداتیو شود. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مواجهه با پاراکسان (متابولیت فعال حشره کش پاراتیون) بر عملکرد شناختی و بیومارکرهای استرس اکسیداتیو طراحی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه از 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار (7 سر در هر گروه) استفاده شد. روغن ذرت یا یکی از دوزهای 0/3، 0/7 یا 1 (میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن) پاراکسان به صورت داخل صفاقی تجویز شد. پس از 14 یا 28 روز، یادگیری و حافظه فضایی حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس بررسی شد. اثرات پاراکسان بر سطوح گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدهید (MDA) هیپوکامپ نیز بررسی شد. یافته ها: افزایش قابل ملاحظه ای در زمان رسیدن به سکو و مسافت شناکردن در حیوانات دریافت کننده دوز 1 میلی گرم پاراکسان در هر دو مقطع زمانی مشاهده شد (به ترتیب 0/001

سابقه هدف: پوسیدگی دندانی از شایع ترین بیماری های باکتریایی دوران کودکی به شمار می آید. استفاده از خمیردندان های مناسب می تواند بروز این بیماری را کاهش دهد. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی آزمایشگاهی برندهای مختلف خمیردندان کودکان موجود در بازار ایران بر روی سویه های استرپتوکوکوس موتانس و لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی پس از کشت سوش های استاندارد باکتریایی، خمیردندان های آیروکس، بس، میسویک، کلگیت، اورال-بی، بنسر و فرایس در غلظت های 2 و mg/ml 4 توسط آب مقطر تهیه و درون چاهک های تعبیه شده در محیط کشت اضافه شدند. پس از جذب به مدت 48-24 ساعت، انکوباسیون در دمای C 37º,صورت پذیرفت. در نهایت قطر هاله ی مهاری ضدباکتریایی به میلی متر گزارش شد. از آزمون Tبه منظور تحلیل و جداول فراوانی به منظور توصیف داده ها استفاده شد. تمامی خمیردندان ها، قطر هاله ی مهاری را از mm 25-3، (به جز بس و آیروکس در غلظت mg/ml 2 علیه استرپتوکوکوس موتانس، mm 0)، به ثبت رساندند. قدرت کلی ضدباکتریایی خمیردندان ها به این صورت بوده است: اورال-بی > کلگیت > فرایس > بنسر > میسویک > بس > آیروکس. در غلظت mg/ml 4، قطر هاله ها علیه لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس نسبت به استرپتوکوکوس موتانس تقریبا دو برابر بوده است. نتیجه گیری: در شرایط آزمایشگاهی، خمیردندان های مخصوص کودکان اورال-بی و کلگیت (سدیم فلوراید ppm 500) بیشترین و برندهای بس و آیروکس (سدیم مونوفلوروفسفات 500ppm) کمترین قدرت ضدباکتریایی را علیه میکروارگانیسم های تحت بررسی داشتند. به جز برندهای بس و آیروکس، سایر خمیردندان ها در غلظت های مختلف از ویژگی های ضدباکتریایی مطلوبی برخوردار بودند.

سابقه و هدف: دمینرالیزاسیون مینا در اطراف براکت های ارتودنسی مشکل مهمی است. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تاثیر وارنیش حاوی CPP-ACP در مقایسه با وارنیش فلوراید در جلوگیری از دمینرالیزاسیون مینای اطراف و زیر براکت های ارتودنسی انجام شد. مواد و روش ها: براکت ها به سطح باکال 20 دندان پرمولر، توسط کامپوزیت باند و سپس به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در هر دو گروه، متعاقب چسباندن براکت ها، اندازه گیری مقادیر عددی فلورسنس انعکاس یافته از مینای سطح مزیال و دیستال براکت با دستگاه دیاگنودنت (Diagnodent pen) انجام شد (T0). درگروه اول مینای نیمه ی دیستالی، با MI Varnish (CPP-ACP) آغشته و در گروه دوم ماده Fluoro Dose varnish روی نیمه دیستالی دندان ها به کار رفت. در هر دو گروه نیمه ی مزیالی به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. تمامی دندان ها در دو سیکل دمینرالیزاسیون 4 روزه قرار گرفته و متعاقب هر سیکل مقادیر دمینرالیزاسیون مینا در دیستال و مزیال براکت ها بررسی شد T1)، (T2. سپس براکت ها دباند شده و زیر براکت ها در دو سمت اندازه گیری و ثبت شد(T3). داده ها با آزمون آنالیز واریانس مقادیر تکراری و t زوجی آنالیز شدند. یافته ها: در هر دو گروه تفاوت های معنی داری از نظر درجات دمینرالیزاسیون در نواحی دیستال و مزیال بعد از دو سیکل غوطه وری (T2) دیده شد (0/001P<). ولی نوع ماده، تاثیری در درجات دمینرالیزاسیون نداشت. استنتاج: Fluoro Dose varnish و MI varnish هر دو در افزایش مقاومت مینا به دمینرالیزاسیون موثر بوده ولی نسبت به یکدیگر برتری نداشتند.

سابقه و هدف: تهوع و استفراغ یک عارضه شایع بعد از اعمال جراحی است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر میدازولام، اندانسترون و ترکیب آن ها در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی استرابیسم انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده، 140 بیمار کاندید عمل استرابیسم، در چهار گروه 35 نفره توزیع شدند. در چهار گروه به ترتیب mg/kg0/075 میدازولام، mg4 اندانسترون، ترکیب اندانسترون-میدازولام و نرمال سالین به صورت وریدی قبل از بیهوشی تزریق شد. بیماران تا 24ساعت بعد عمل پیگیری شدند و بروز و شدت تهوع و استفراغ و دیگر عوارض، ارزیابی و بین گروه ها مقایسه شد. یافته ها: در طی مطالعه، 10 نفر (37 درصد) از گروه شاهد، 6 نفر (19/4 درصد) از گروه اندانسترون، 8 نفر (28/6 درصد) از گروه میدازولام و 2 نفر (6/3 درصد) از گروه اندانسترون-میدازولام دچار تهوع شدند. بین چهار گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (0/019=P). 6 نفر (22/2 درصد) از گروه شاهد، 5 نفر (16/1درصد) اندانسترون، 4 نفر (14/3 درصد) میدازولام و 1 نفر (3/1 درصد) میدازولام-اندانسترون دچار استفراغ شدند، ولی تفاوت چهار گروه، معنی دار نبود (0/18=P). شدت تهوع و استفراغ بعد عمل نیز در بین چهار گروه تفاوت معنی دار داشت و گروه میدازولام-اندانسترون از شدت کم تری در دو ساعت بعد عمل (0/009=P) و 24 ساعت بعد عمل (0/001>P) برخوردار بودند. استنتاج: استفاده از میدازولام-اندانسترون با کاهش بروز تهوع و استفراغ بعد عمل نسبت به میدازولام یا اندانسترون همراه بود و رضایتمندی بیش تر بیماران را به همراه داشت. لذا با توجه به تاثیر بالاتر ترکیب دو دارو و عدم تاثیر سوء بر پارامترهای همودینامیک، استفاده از آن درجراحی استرابیسم نسبت به اندانسترون یا میدوزولام تنها می تواند، ارجح باشد.

سابقه و هدف: اختلال شخصیت مرزی یک اختلال روانی رایج است که با میزان بالای خودکشی، اختلال عملکردی شدید، نرخ بالای اختلالات روانی همراه است و با استفاده زیاد از درمان و هزینه های بالا برای جامعه مرتبط است. مطالعه حاضر با هدف اثر بخشی روان درمانی تحلیلی معطوف به انتقال بر روان رنجوری و تکانشگری افراد مبتلا به شخصیت مرزی انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی، کاربردی و طرح آن نیمه آزمایشی از نوع تک آزمودنی A-B-A بود. جامعه آماری شامل کلیه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در بازه اردیبهشت الی خرداد 1399 که به بخش سرپایی بیمارستان روان پزشکی زارع و کلینیک خانه معنا ساری مراجعه کردند، بوده است که از مجموع 32 نفر مراجعه کننده 7 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه روان درمانی تحلیلی معطوف به انتقال 4 نفر و گروه کنترل 3 نفر به روش تصادفی قرعه کشی قرار داده شدند و در طی یک سال تحت درمان قرار گرفتند. پرسشنامه ها برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه های تکانشگری بارات BIS (بارات و همکاران، 2004) و پنج عامل شخصیت NEO مک کری و کاستا، 2004 بود. برای تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات هم از روش تحلیل نمودار، تغییر پایا و درصد بهبودی، استفاده شد. یافته ها: روان درمانی تحلیلی معطوف به انتقال می تواند بر روان رنجوری و تکانشگری افراد مبتلا به شخصیت مرزی اثر بخش باشد. استنتاج: فرجام درمان به صورت موفقیت در مقابل شکست نیست، بلکه شماری از حوزه های عملکردی است. همچنین برای تعمیم نتایج نیاز به مطالعه بیشتر است.

سابقه و هدف: استیوآرتریت و استیوپروز از مهمترین عوامل ایجادکننده اختلالات اسکلتی بوده و ارتباط آن ها با یکدیگر و سایر عوامل، موضوعی بحث برانگیز و مجهول می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین استیوآرتریت و استیوپروز و نیز ارتباط بین این دو بیماری با مشخصات دموگرافیکی و سبک زندگی بیماران انجام پذیرفت. مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر به روش سرشماری بر روی بیمارانی که به بیمارستان های شهرستان ساری در 3 ماهه چهارم سال 1397 مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. شدت استیوآرتریت پس از رادیوگرافی از مفصل زانو، براساس معیار Kellgren-Lawrence مشخص گردید. اندازه گیری سطوح BMD نیز با روش DXA scan انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه دموگرافیکی و ابعاد سبک زندگی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-18 انجام گرفت. یافته ها: تعداد 77 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند که میانگین سن بیماران 10/3±, 57/3 سال و 73 نفر (94/8 درصد) زن بودند. از لحاظ شدت استیوآرتریت، 28 بیمار (36/36 درصد) نوع خفیف، 31 بیمار (4026/26 درصد) نوع متوسط و 18 بیمار (23/38 درصد) نوع شدید بودند. میانگین BMD در بیماران نیز 0/06±, 0/76 گرم بر سانتی متر مربع محاسبه شد. بین شدت استیوآرتریت و مقدار BMD اختلاف معنادار آماری وجود داشت (0/008= P). بین این دو بیماری با سن، جنس، وزن و برخی از شاخص های سبک زندگی اختلاف معنادار آماری مشاهده شد (0/05 >P). استنتاج: استیوآرتریت در مفصل زانو با بروز استیوپروز ارتباط دارد. در این راستا عوامل دموگرافیکی و سبک زندگی می توانند به عنوان مهم ترین عوامل تاثیرگذار در بروز این بیماری ها باشند.

سابقه و هدف: گزارشات محدودی در مورد نقش پروگنوستیک سطوح آلبومین سرمی قبل از عمل با پیامدهای بعد از عمل جراحی بای پس عروق کرونر (CABG) وجود دارد. این مطالعه با هدف بررسی هیپوآلبومینمی قبل از عمل به عنوان پیش بینی کننده عوارض بعد از عمل CABG انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این مطالعه مشاهده ای آینده نگر، بر روی 200 بیمار تحت CABG در بیمارستان گلستان اهواز در سال 1399 انجام گردید. بیماران بر اساس هیپوآلبومینمی (<3/5 g/dL) قبل از عمل CABG به دو گروه تقسیم شدند. ارتباط هیپوآلبومینمی با مشخصات بالینی و پیامدهای بیمار شامل عوارض بعد از عمل، مدت زمان ونتیلاتور، طول مدت اقامت در بیمارستان مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: هیپوآلبومینمی قبل از عمل در 38 بیمار (19 درصد) مشاهده شد و فراوانی عوارض بعد از عمل از جمله خونریزی، عفونت، سکته قلبی، AKI و مورتالیتی داخل بیمارستانی در بیماران هیپوآلبومینمی به طور معنی داری بیش تر از افراد با سطح آلبومین نرمال بوده است (84/2 درصد در مقابل 13درصد، (0/0001>P). مدت ونتیلاتور، مدت زمان بستری در بیمارستان، مدت زمان ICU در بیماران هیپوآلبومینمی به طور معنی داری بیش تر از گروه آلبومین نرمال بود (0/0001>P). هیپوآلبومینمی قبل ازعمل (0/0001>P)، مدت ونتیلاتور (0/025=P) و مدت بستری در بیمارستان (0/002=P) پیش بینی کننده های مستقل عوارض بعد از عمل CABG بودند. استنتاج: هیپوآلبومینمی قبل از عمل با مورتالیتی و عوارض بعد از عمل از جمله خونریزی، عفونت، سکته مغزی و بروز AKI در بیماران تحت عمل CABG همراه بود. بنابراین اندازه گیری آلبومین سرمی قبل از عمل CABG می تواند یک روش آسان و در دسترس برای مدیریت و جلوگیری از عوارض بعد از عمل باشد.

سابقه و هدف: کروناویروس ها نوعی از ویروس ها هستند که می توانند به علت پنومونی و مشکلات تنفسی موجب مرگ افراد شوند. زنان باردار خطر ابتلای بالاتری به کووید 19 دارند. کووید 19 چالش هایی برای روش بیهوشی در این بیماران ایجاد کرده است. هدف مطالعه، بررسی پیامدهای بیهوشی عمومی و بیحسی نخاعی در مادران مبتلا به کووید 19 کاندید سزارین بود. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی 80 مادر باردار مبتلا به کووید 19 کاندید سزارین در مراکز آموزشی درمانی ساری و قایم شهر در سال 1400 انجام گرفت. هر کدام از مادران تحت یک نوع روش بیهوشی عمومی یا بیحسی نخاعی قرار گرفتند. چک لیست محقق ساخته در زمان های قبل، حین و بعد از جراحی تکمیل شد. برای مقایسه داده ها از آزمون های مجذور کای، من ویتنی، T-test، آنالیز واریانس یکطرفه و repeated measure ANOVA استفاده شد. یافته ها: بین دو گروه در مشخصات دموگرافیک تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (0/05P). تغییرات ضربان قلب و میانگین اشباع اکسیژن بین مادران دو گروه معنی دار بود (به ترتیب 0/0001= P و 0/05>P). تهوع، استفراغ و لرز در مادران تحت بیحسی نخاعی بیش تر بود (0/007= Pو 0/002-P). تغییرات فشارخون سیستولیک و دیاستولیک در مادران گروه بیحسی نخاعی نسبت به گروه بیهوشی عمومی بیش تر بود (0/0001=P). استنتاج: هر دو روش بیهوشی عمومی و بی حسی نخاعی در مادران مبتلا به کووید 19 اگر با برنامه ریزی دقیق توسط متخصصین بیهوشی مجرب صورت بگیرد، می تواند برای مادر و نوزاد وی ایمن باشد.

سابقه و هدف: پریشانی اخلاقی تجربه ای تنش زای در مواجهه با تصمیم گیری در بالین است که سبب استرس روانی شدیدی در فرد می شود. این پدیده شایع با ممانعت فرد از اقدام درست علی رغم آگاهی در وی رخ می دهد. دانشجویان پرستاری نیز در طول آموزش بالینی خود در معرض آسیب های اخلاقی قرار دارند، لذا این مطالعه با هدف بررسی پریشانی اخلاقی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی همبستگی، 350 دانشجوی پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ساری در سال 1398 به روش نمونه گیری در دسترس شرکت کردند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های جمعیت شناختی و تحصیلی و پریشانی اخلاقی 21 سوالی هامریک بود، که طیف نمره این پرسشنامه از صفر تا 336 است و نمره بالاتر نشان دهنده میزان پریشانی اخلاقی بالاتری است، این پرسشنامه، پریشانی اخلاقی را از دو جنبه فراوانی رویداد و شدت آن رویداد اخلاقی بر روی فرد بررسی می کند. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار آماری 25SPSS انجام شد. یافته ها: میانگین نمره کلی پریشانی اخلاقی دانشجویان پرستاری 35/79 ±,78/59 بود. میانگین برای فراوانی سوالات پریشانی اخلاقی 10/05 ±,31/66 و میانگین شدت سوالات پریشانی اخلاقی 13/38±, 42/76 بود که پریشانی اخلاقی در میان دانشجویان پرستاری را در سطح پایین نشان داد. نتایج رگرسیون خطی نیز رابطه معناداری را برای سن، محل سکونت، نحوه اقامت دانشجویان پرستاری نشان داد (0/001=P، 0/09=r2). استنتاج: با توجه به وجود پریشانی اخلاقی در دانشجویان پرستاری، تمرکز برنامه های آموزش بالین بر موارد تنش زای اخلاقی، می تواند از پیامدهای منفی آن بکاهد.

سابقه و هدف: تبعیت از درمان در پرفشاری خون اهمیت دارد و می توان از تلفن همراه، برای آموزش بیماران استفاده کرد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر اپلیکیشن آموزشی تلفن همراه بر تبعیت از درمان در سالمندان مبتلا به پرفشاری خون انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1399 در نیشابور-ایران انجام شد. تعداد 54 نفر از معلمان بازنشسته سالمند عضو کانون بازنشستگان، به روش نمونه گیری مستمر انتخاب و سپس به روش تصادفی بلوک بندی چهارتایی بدون جای گشت در دو گروه مداخله و کنترل (در هرگروه 27 نفر) بدون کورسازی قرارگرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و ابزار تبعیت از درمان مدانلو و همکاران (1392) استفاده شد. مداخله آموزشی با استفاده از اپلیکیشن برای گروه مداخله به شیوه الکترونیکی 6 جلسه به مدت سه هفته و برای گروه کنترل، مراقبت های روتین اجرا شد. ابزار تبعیت از درمان قبل و 6 هفته بعد از مداخله توسط هر دو گروه تکمیل شد. یافته ها: تفاوت میانگین زیرمقیاس های تبعیت از درمان بعد از مداخله در دو گروه آزمایش و کنترل نشان داد که تفاوت معنی داری بین زیرمقیاس تعهد به درمان (0/023=P) و تردید در اجرای درمان (0/026=P) وجود دارد. میانگین فشار خون نمونه ها نشان داد که فشارخون سیستولیک و دیاستولیک در گروه مداخله و کنترل قبل از انجام مداخله تفاوت معنی داری نداشت ولی پس از مداخله میانگین فشارخون دیاستولیک در گروه مداخله معنی دار بود (0/017=P). استنتاج: از طریق اپلیکیشن های آموزشی تلفن همراه میزان تبعیت از درمان افزایش میابد و این امر می تواند برای مدیریت بیماری های مزمن و تبعیت دارویی و درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: اقدامات پزشکی بدون نتیجه به مداخله های تشخیصی و درمانی گفته می شود که با اهداف پزشکی انجام شده است، اما فایده ای برای بیمار ندارند. در این مطالعه فراوانی اقدامات پزشکی بدون نتیجه و هزینه های مربوط به آن در نوزادان فوت شده با تشخیص احتمالی بیماری های متابولیک ارثی بررسی شد. مواد و روش ها: این پژوهش مقطعی با مرور پرونده های بیمارستانی تمامی نوزادان بستری شده در بیمارستان مرکز طبی کودکان تهران، طی دوره چهارساله (1395-1392) اجرا شد. اطلاعات دموگرافیک، مدت زمان بستری، اقدامات درمانی و تشخیصی انجام شده و هزینه ها برای این بیماران ثبت شد. یافته ها: از مجموع 1668نوزاد بستری شده، 20 مورد (2/1 درصد) در بخش مراقبت ویژه نوزادان با تشخیص احتمالی بیماری های ارثی متابولیک فوت شدند. در 6 مورد (30 درصد) سابقه فوت در فرزندان قبلی خانواده وجود داشت. تعداد روزهای بستری بیماران در بخش مراقبت ویژه نوزادان به طور کلی 290 روز-بیمار و در محدوده20 ساعت تا 37 روز بود. هزینه های بستری و اقدامات تشخیصی و دارویی محاسبه شد. علی رغم این که در 8 مورد (40 درصد)، والدین خواستار توقف درمان بی نتیجه بودند، تیم درمان این روند را فقط برای یک نوزاد متوقف و شرایط بی دردی را فراهم نمود. اقدامات درمانی بی نتیجه برای سایر نوزدان تا زمان مرگ ادامه داشت. استنتاج: اقدامات پزشکی بدون نتیجه در نوزادان با بیماری های متابولیک ارثی، چندان نادر نیست. عدم وجود دستورالعمل مشخص برای چنین شرایطی، منجر به تداوم درمان های بی نتیجه از جانب تیم درمان می شود.

سابقه و هدف: طی پاندمی کووید-19، دانشگاه ها به شکل گسترده و متفاوت از قبل ملزم به ارایه آموزش های خود به شیوه الکترونیکی شده اند، که بررسی کیفیت این نوع از آموزش ضروری به نظر می رسد. هدف این مطالعه بررسی کیفیت آموزش مجازی در پاندمی کرونا از دیدگاه دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی است. جامعه آماری شامل دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران است که واحدهای خود را در نیمسال دوم سال تحصیلی 99-1398 و اول سال 1400-1399 به صورت مجازی گذرانده بودند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته، شامل پنج مولفه شیوه اجرا، امکانات و فناوری، محتوا، راهبردها و روش ها و ارزشیابی، استفاده شد. یافته ها: 128 نفر از دانشجویان به پرسشنامه پاسخ دادند. یافته ها نشان داد، در سال اول وضعیت مولفه های شیوه اجرا، محتوا، راهبردها و روش ها و ارزشیابی نامطلوب و وضعیت مولفه امکانات و فناوری نسبتا مطلوب بوده است. همچنین در سال دوم وضعیت مولفه راهبردها و روش ها نامطلوب و باقی مولفه ها در وضعیت نسبتا مطلوبی بودند. دانشجویان دختر رضایت مندی بیش تری در رابطه با کیفیت آموزش مجازی ابراز داشتند. استنتاج: در مجموع کیفیت آموزش مجازی رشته دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1398 در وضعیت نامطلوب و در سال بعد در وضعیت نسبتا مطلوبی قرار داشت. با وجود بهتر شدن وضعیت در سال 1399، هم چنان نیاز به توجه ویژه به این شیوه نوین آموزشی احساس می شود.

سابقه و هدف: صنایع نساجی مقادیر زیادی پساب رنگی تولید می کنند. شایان ذکر است که رنگ های سنتتیک به دلیل مشخصات سمیت و سرطان زایی، مشکلات جدی برای سلامت انسان و موجودات آبزی ایجاد می کنند. بنابراین در این مطالعه، اسیدبلو113 به دلیل پایدار بودن و مقاومت بالا در برابر روش های معمول تصفیه، به عنوان آلاینده هدف انتخاب شده است. مواد و روش ها: سنتز نانوکامپوزیت اکسید روی-کایولین با روش ساده هم رسوبی انجام شد. ساختار کریستالی، گروه های عاملی، مورفولوژی و ترکیب عنصری نانوذرات سنتز شده به ترتیب توسط آنالیزهای XRD، FT-IR، SEM و EDX مشخص شد. سپس پاسخ فتوکاتالیستی این نانوکامپوزیت از طریق تخریب رنگ اسیدبلو113 در حضور نور مریی بررسی شد. همچنین تاثیر پارامترهای عملیاتی مانند pH، مقدار کاتالیست، غلظت اولیه رنگ اسیدبلو113، گازهای مختلف، انواع ترکیبات آلی و بازیافت کاتالیست بر عملکرد فتوکاتالیستی در راکتور ناپیوسته بررسی شد. یافته ها: آنالیز SEM، ساختار کروی نانوکامپوزیت اکسید روی-کایولین را تایید کرد. حضور ترکیبات آلی در محیط آبی، کاهش کارایی حذف رنگ اسیدبلو113 را در پی داشت. بالاترین کارایی حذف (84/33 درصد) در مقدار کاتالیست g. L-1 0/4، غلظت اولیه رنگ mg. L-1 20 و pH برابر با 7 به دست آمد. کاتالیست حاصله (اکسید روی-کایولین) در مقایسه با نانوذرات اکسید روی و کایولین، فعالیت فتوکاتالیستی موثرتری در تخریب رنگ اسیدبلو113 نشان داد. تخریب رنگ اسید بلو113، از معادله سینتیکی درجه اول (Kobs برابر با min-1 0/122 و R2 برابر با 0/9516) و مدل لانگمویر-هینشلوود (KC برابر با mg. L-1. min-1 0/278 و KAB113 برابر با L. mg-1 0/128) تبعیت کرد. استنتاج: عملکرد مطلوب سیستم اکسید روی-کایولین/ نور مریی، کاربرد عملی این سیستم را در تصفیه آب تایید نمود.

سابقه و هدف: هپاتیت اتوایمیون یک بیماری التهابی مزمن کبدی با علت ناشناخته با ارجحیت وقوع در زنان می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات بالینی، آزمایشگاهی و هیستوپاتولوژیک، یافته های الاستوگرافی و پیامد درمان در بیماران هپاتیت اتوایمیون و بررسی عوامل مختلف در پاسخ به درمان در شهرستان ساری بود. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در آن اطلاعات دموگرافیک، بالینی، هیستوپاتولوژی، آزمایشگاهی و الاستوگرافی 136 بیمار هپاتیت خودایمن مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) و کلینیک های تخصصی گوارش ساری طی سال های 1398 تا 1400 در یک پرسش نامه از پیش طراحی شده ثبت شد. یافته ها: نتایج نشان داد در بررسی ارتباط عوامل دموگرافیک، ازمایشگاهی، هیستوپاتولوژیک، الاستوگرافیک و بالینی با پاسخ به درمان تنها PT و PLT ارتباط معنی داری با پاسخ به درمان داشت (0/05< p)، بدین صورت که سطح پلاکت پایین و PT بالا با پاسخ به درمان کم تری همراهی داشت و PT بالا با احتمال بیشتر عود همراهی داشت. همچنین بین سیروز و غیر سیروز بودن در زمان تشخیص بیماری ارتباط معنی داری با پاسخ به درمان وجود داشت (0/05< p). به طوری که افراد مبتلا به سیروز پاسخ به درمان کم تری را تجربه کردند. هیچ کدام از عوامل ذکر شده با سیروز جدید ارتباطی نداشتند. در بررسی ارتباط نتایج فیبرواسکن اولیه و بعدی در طی پیگیری کاهش فیبروز به دنبال درمان در فیبرواسکن به طور واضح دیده شد. استنتاج: یافته های این مطالعه به طور کلی نشان داد که می توان فیبرواسکن کبد را به عنوان یک روش ارزیابی فیبروز در بیماران هپاتیت خودایمن در طی دوران درمان و پس از آن پیشنهاد کرد.

سابقه و هدف: لاکتوفرین در ترشحات موکوسی، شیر و کلستروم یافت می شود و دارای فعالیت های ضدمیکروبی، جذب آهن و افزایش پاسخ های ایمنی می باشد. لاکتوفرین قابلیت تجزیه نشاسته و ATP را داراست. هدف از این مطالعه، بررسی حفظ فعالیت آنزیمی لاکتوفرین شیرشتر پس از خالص سازی توسط کروماتوگرافی تبادل یونی بود. مواد و روش ها: در این تحقیق آزمایشگاهی پس از گرفتن شیر شتر، چربی و کازیین حذف و لاکتوفرین توسط کروماتوگرافی تبادل یونی با استفاده از CM-Sephadex-C-50 خالص گردید. مقادیر Km و Vmax فعالیت آمیلازی لاکتوفرین، pH و دمای بهینه واکنش مشخص شد. بدین منظور از محلول 5/0 درصد نشاسته ذرت به عنوان سوبسترا و از آزمایش فعالیت یدی برای تعیین مقادیر مصرف نشده استفاده شد. دمای بهینه فعالیت آمیلازی توسط کروماتوگرافی کاغذی تعیین شد. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی، حضور لاکتوفرین را در محدوده 73کیلودالتون و غلظت آن را به طور متوسط µ, g/ml60 نشان داد. مقادیر Km و Vmax به ترتیب mg. ml-12 وmg. ml-1. min-1 0/2 تعیین شد. همچنین لاکتوفرین فعالیت آمیلازی گسترده ای در محدوده pH های 4 تا 7 داشت و بیش ترین فعالیت را در بpH برابر 5 دارا بود. فعالیت آمیلازی لاکتوفرین در دمای C 40 به حداکثر مقدار خود رسید. هضم آنزیمی سبب هیدرولیز نشاسته و تبدیل آن به قندهای مالتوز و گلوکز شد. استنتاج: بر اساس یافته های مطالعه حاضر روش کروماتوگرافی تبادل یونی می تواند سبب جداسازی لاکتوفرین با خلوص بالا گردد. فعالیت آمیلازی بالای لاکتوفرین نشان داد که ساختار پروتیینی آن پس از عبور از ستون کروماتوگرافی حفظ شده است.

سابقه و هدف: علی رغم مبارزه گسترده با عفونت مالاریا در مناطق آندمیک مالاریا، این بیماری هنوز یکی از جدی ترین بیماری های عفونی در برخی از نقاط جهان است. داروی پریماکین در درمان و پیشگیری مالاریا موثر است. با این حال، افراد مبتلا به کمبود آنزیم گلوکز-6-فسفات دهیدروژناز (G6PD) هنگام مصرف پریماکین در معرض خطر همولیز و عوارض ناشی ازآن می باشند. این مطالعه به منظور تعیین شیوع کمبود آنزیم G6PD در بیماران مشکوک به بیماری فاویسم درشهرستان قلعه گنج در استان کرمان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال 1399 انجام شد. از تمامی بیماران مشکوک به فاویسم مراجعه کننده به بیمارستان شهدای قلعه گنج در جنوب ایران نمونه خون گرفته شد. فعالیت آنزیم G6PD توسط تست فلورسانس لکه ای با استفاده از کیت تجاری ارزیابی شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 23 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این مطالعه 235 بیمار (88 مرد و 147 زن) مورد بررسی قرار گرفتند. پنجاه و هشت نفر (7/24 درصد) دارای سطحی غیر نرمال (کمبود) از آنزیم G6PD بودند. 38 نفر (65/6 درصد) از افراد غیر نرمال مبتلا به کمبود شدید و 20 نفر (34/4درصد) مبتلا به کمبود نسبی این آنزیم بودند. ارتباط معنی داری بین جنس و سطح آنزیم یافت نشد (0/96=P). استنتاج: نتایج مطالعه حاضر شیوع بالای کمبود آنزیم G6PD را در میان افراد مراجعه کننده به بیمارستان شهرستان قلعه گنج نشان داد، بنابراین لزوم توجه به این موضوع در هنگام تجویز داروهای اکسیداتیو خصوصا داروهای ضد مالاریا ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: کیفیت زندگی پایین و عوارض ناشی از بالا بودن قندخون از جمله مشکلات بیماران مبتلا به دیابت است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش بیمار محور و خانواده محور بر کیفیت زندگی و هموگلوبین گلیگوزیله بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، جامعه پژوهش شامل بیماران دیابتی عضو کلینیک دیابت شهر رفسنجان بود. حجم نمونه 120 نفر بود که به روش تصادفی کمینه سازی در سه گروه مداخله بیمار محور، مداخله خانواده محور و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله خانواده محور و بیمار محور در 12 جلسه آموزشی یک ساعته شرکت نمودند و گروه کنترل مراقبت های روتین را دریافت نمودند. در گروه مداخله خانواده محور علاوه بر بیمار یکی از اعضای خانواده هم در جلسات آموزشی حضور داشتند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 و آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله بود که قبل از مداخله و12 هفته بعد تکمیل شد. یافته ها: براساس نتایج، بین میانگین هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی سه گروه اختلاف آماری معناداری وجود نداشت (0/05

سابقه و هدف: عمل جراحی کرانیوپلاستی شامل استفاده از فلپ جمجمه اتولوگ بیمار جهت بازسازی بافت استخوانی جمجمه می باشد ودر برخی موارد بعد از جراحی کرانیکتومی دکمپرسیو، اندیکاسیون دارد. طبق پژوهش های قبلی به نظر می رسد بروز عوارض بعد از کرانیوپلاستی با زمان انجام آن مرتبط باشد. این پژوهش با هدف مقایسه عوارض کرانیوپلاستی زودرس (EC) و تاخیری (LC) در بیماران جراحی کرانیکتومی در بیمارستان شهید باهنر کرمان از سال 1394 تا 1397 اجرا شد. مواد و روش ها: این مطالعه کوهورت گذشته نگر به روش پرونده خوانی اجرا شد. با همسان سازی از نظر سن و جنسیت، نمونه های دو گروه EC (45 نفر) و LC (46) انتخاب و از نظر فراوانی بروز عوارض بعد از عمل کرانیوپلاستی مقایسه شدند. آنالیز داده ها با نرم افزار25 SPSS انجام شد. یافته ها: دو گروه از نظر سن (0/846=P) و جنسیت (0/185=P) تفاوت آماری معنی دار نداشتند و شایع ترین اندیکاسیون کرانیکتومی در آن ها خونریزی ساب دورال بود. ارتباطی بین نوع تشخیص منجر به کرانیکتومی با نوع کرانیوپلاستی یافت نشد (0/493=P). و گروه از نظر نمره مقیاس کمای گلاسکو (GCS) قبل از عمل (0/841=P) و بعد از عمل (0/148=P) تفاوت نداشتند و از نظر فراوانی بروز عوارض مشابه بودند (0/05>p)، که شامل هماتوم (3 مورد در هر دو گروه)، هیدروسفالی (2 مورد در گروه EC و یک مورد در گروه LC) و اختلال در ترمیم زخم (دو مورد در گروه EC) بود. استنتاج: به نظر می رسد جراحان مغز و اعصاب می توانند هر یک از دو رویکرد EC و LC را متناسب با شرایط بیمار به کار ببرند.

سابقه و هدف: امروزه با توجه به در دسترس بودن گیاهان در محیط وافزایش مصرف آن ها به قصد درمان، مسمومیت های گیاهی افزایش یافته است. لذا با توجه به موقعیت جغرافیایی اصفهان و عدم انجام پژوهشی در این خصوص، نیاز به مطالعه ای با معرفی انواع مسمومیت با گیاهان راکاملا توجیه می کرد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی و توصیفی داده های بیماران مسموم با گیاهان سمی بیمارستان خورشید اصفهان (مرکز ارجاعی مسمومین استان اصفهان) در طی سال های 1398-1389 جمع آوری شد. اطلاعات دموگرافیک، بالینی، پاراکلینیکی و درمانی بررسی شدند. یافته ها: در72 بیمار با مسمومیت گیاهی، شایع ترین عامل مسمومیت، گیاهان ناشناخته (29 درصد) و بعد از آن مسمومیت با دانه کرچک (22/2 درصد) و داتوره (16/6 درصد) بود. عمده بیماران مرد بودند (60 درصد) و بیش ترین میزان مسمومیت در بازه سنی 39-20 سال بود. مسمومیت آگاهانه اغلب با داتوره (46/7 درصد) و در گروه سنی 19-10 سال و مسمومیت تصادفی بیش تر با گیاهان ناشناخته (34/1 درصد) و در گروه سنی 9-0 سال گزارش شد. مسمومیت به قصد درمان اغلب با گیاهان ناشناخته و دانه کرچک (61/6درصد) بود. مسمومیت به قصد خودکشی با خرزهره (66/7 درصد) رخ داده بود. در زمان بستری بیماران مسموم با داتوره، اغلب تاکی کاردی (58 درصد) و مردمک های میدریاز (91 درصد) داشتند. در بیماران مسموم با دانه کرچک، علایم غالبا گوارشی و شامل تهوع و استفراغ (94 درصد) بود. اکثر بیماران در فاصله کم تر از 24 ساعت مرخص شده بودند. هیچکدام از بیماران نیاز به تجویز آنتی دوت و اینتوبیشن نداشتند و همه بیماران با اقدامات حمایتی و بهبودی کامل مرخص شدند.