علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1397 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

هدف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه مشخصات جبهه موج چشمی در بیماران دارای کراتوکونوس دو طرفه همراه با خطوط وگت یکطرفه می باشد. روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر مقطعی، 50 بیمار 20 تا 38 ساله مبتلا به کراتوکونوس دوطرفه همراه با خطوط وگت یکطرفه، وارد مطالعه شدند. همه بیماران تحت معاینات کامل چشمی از قبیل اندازه گیری حدت بینایی دور اصلاح شده و اصلاح نشده تک چشمی، سایکلو رفرکشن (تبدیل شده به اجزا وکتور)، اسلیت لمپی، توموگرافی مبتنی بر شمفلاگ (Pentacam HR, Oculus, Germany) و توپوگرافی مبتنی بر دیسک پلاسیدو (TMS-4, Tomey, Erlangen, Germany)، قرار گرفتند. پس از گشاد کردن مردمک، جبهه موج چشمی به وسیله (Tracey Technologies, Houston, Tx) iTrace اندازه گیری شد. جهت مقایسه پارامترهای اندازه گیری شده میان چشم های کراتوکونوسی دارای خطوط وگت و فاقد خطوط، از آزمون رتبه های علامت دار ویلکاکسون استفاده گردید. مقدار 0/05p<، سطح معنی داری آزمون ها در نظر گرفته شد. یافته ها: 50 بیمار با میانگین سنی5/46± 27/43، مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان دادند که به جز پارامتر J45 (0/58=p)، سایر پارامترهای حدت بینایی دور تصحیح شده و تصحیح نشده، اسفر، سیلندر، معادل اسفر و J0، بین دو گروه، تفاوت معنی داری داشتند (0/05>p). همچنین، برای برخی پارامترهای اندازه گیری شده توسط دستگاه iTrace، شامل مجموع جذر میانگین مربعات، مجموع جذر میانگین مربعات رده پایین، جذر میانگین مربعات دفوکوس، جذر میانگین مربعات آستیگماتیسم، مجموع جذر میانگین مربعات رده بالا، جذر میانگین مربعات کما، جذر میانگین مربعات اسفریکال و جذر میانگین مربعات تریفویل به جز جذر میانگین مربعات آستیگماتیسم ثانویه (0/054=p)، میان دو گروه تفاوت قابل ملاحظه آماری وجود داشت (0/05>p). نتیجه گیری: اندازه گیری های iTrace برای جبهه موج نشان داد که اکثر ابیراهی های رده بالا و پایین، در چشم های کراتوکونوسی دارای خطوط وگت در مقایسه با چشم های فاقد این خطوط بیشتر می باشند. نتایج این مطالعه می تواند در ارزیابی و درمان بیماران کراتوکونوس دارای خطوط وگت، مد نظر قرار گیرد. هدف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه مشخصات جبهه موج چشمی در بیماران دارای کراتوکونوس دو طرفه همراه با خطوط وگت یکطرفه می باشد. روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر مقطعی، 50 بیمار 20 تا 38 ساله مبتلا به کراتوکونوس دوطرفه همراه با خطوط وگت یکطرفه، وارد مطالعه شدند. همه بیماران تحت معاینات کامل چشمی از قبیل اندازه گیری حدت بینایی دور اصلاح شده و اصلاح نشده تک چشمی، سایکلو رفرکشن (تبدیل شده به اجزا وکتور)، اسلیت لمپی، توموگرافی مبتنی بر شمفلاگ (Pentacam HR, Oculus, Germany) و توپوگرافی مبتنی بر دیسک پلاسیدو (TMS-4, Tomey, Erlangen, Germany)، قرار گرفتند. پس از گشاد کردن مردمک، جبهه موج چشمی به وسیله (Tracey Technologies, Houston, Tx) iTrace اندازه گیری شد. جهت مقایسه پارامترهای اندازه گیری شده میان چشم های کراتوکونوسی دارای خطوط وگت و فاقد خطوط، از آزمون رتبه های علامت دار ویلکاکسون استفاده گردید. مقدار 05/0P <، سطح معنی داری آزمون ها در نظر گرفته شد. یافته ها: 50 بیمار با میانگین سنی± انحراف معیار 46/5± 43/27، مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج ما نشان داد که به جز پارامتر J45 (مقدارP=58/0)، سایر پارامترهای حدت بینایی دور تصحیح شده و تصحیح نشده، اسفر، سیلندر، معادل اسفر و J0، بین دو گروه، تفاوت معنی داری داشتند (همه مقادیر P کمتر از 05/0). همچنین، برای برخی پارامترهای اندازه گیری شده توسط دستگاه iTrace، شامل مجموع جذر میانگین مربعات، مجموع جذر میانگین مربعات رده پایین، جذر میانگین مربعات دفوکوس، جذر میانگین مربعات آستیگماتیسم، مجموع جذر میانگین مربعات رده بالا، جذر میانگین مربعات کما، جذر میانگین مربعات اسفریکال و جذر میانگین مربعات تریفویل به جز جذر میانگین مربعات آستیگماتیسم ثانویه (054/0 = P)، میان دو گروه تفاوت قابل ملاحظه آماری وجود داشت (همه، 05/0> P). نتیجه گیری: اندازه گیری های iTrace برای جبهه موج نشان داد که اکثر ابیراهی های رده بالا و پایین، در چشم های کراتوکونوسی دارای خطوط وگت در مقایسه با چشم های فاقد این خطوط بیشتر می باشند. نتایج این مطالعه می تواند در ارزیابی و درمان بیماران کراتوکونوس دارای خطوط وگت، مد نظر قرار گیرد.

هدف: کسب دانش درباره هم آهنگی بین سگمانی حین شرایط چالش برانگیز راه رفتن، می تواند نگاه ما نسبت به چگونگی سازگاری سیستم عصبی مرکزی در کنترل راه رفتن انسان را عمیق تر نماید. این امر در جامعه رو به فزونی سالمندان که در معرض زمین خوردن های متعدد حین راه رفتن هستند، اهمیت ویژه ای می یابد. لذا، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر سرعت راه رفتن بر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم آهنگی درون اندامی در سالمندان با و بدون سابقه ی زمین خوردن بود. روش بررسی: 20 سالمند با سابقه ی زمین خوردن و 12 سالمند بدون سابقه ی زمین خوردن در این مطالعه مورد-شاهدی شرکت کردند. از ایشان خواسته شد که 3 تکلیف راه رفتن بر روی تردمیل شامل راه رفتن با سرعت های کند، دلخواه و تند را انجام دهند. مقادیر فاز انحراف (Deviation Phases; DP) و میانگین مطلق فاز نسبی (Mean Absolute Relative Phase; MARP)) که به ترتیب بیانگر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم آهنگی درون اندامی بودند برای هر یک از این شرایط محاسبه گردید. یافته­ ها: نتایج نشان دادند که اثر اصلی سرعت راه رفتن بر (DP) هم آهنگی بین سگمان های لگن-ران، ران-ساق و ساق-پا معنی دار بود. مقادیر (DP) در راه رفتن آهسته به طور معنی داری بیشتر از راه رفتن با سرعت های دلخواه و کند بود (0/01>p). همچنین اثر سرعت بر (MARP) هم آهنگی نیز در تمامی سگمان های مذکور معنی دار بوده و مقادیر آن برای روابط بین سگمانی ساق-پا و ران-ساق در سرعت کند به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از سرعت تند راه رفتن بود (p<0/05). نتیجه­ گیری: مطالعه ی ما نشان داد که سابقه زمین خوردن و افزایش سرعت راه رفتن، تغییرپذیری هم آهنگی بین سگمانی را کاهش می دهند. به علاوه سابقه زمین خوردن و راه رفتن سریع، دینامیک هم آهنگی را به سمت هم فازتر شدن سوق می دهند که گمان می شود ساز و کاری برای کاهش تلاش کنترلی توسط سیستم کنترل گر باشد.

هدف: ساختار سازه­ ای مهمترین ویژگی­ آکوستیکی واکه­ ها است وچون واکه­ مرکز اصلی هجاست، بنابراین بررسی سازه­ ها در واکه­ ها دارای اهمیت زیادی می­ باشد. بنابراین، هدف از این پژوهش بررسی ساختار سازه­ ای (3 سازه­ ی اول) در 9 واکه­ ی آذری در بزرگسالان آذری زبان می­ باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی و توصیفی-تحلیلی بود. شرکت کنندگان در این مطالعه50 نفر (25مرد-25زن) از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در فاصله­ ی سنی 24-18 سال بودند. فرکانس پایه­ ی واکه ­ های /i/ و /a/ و فرمنت اول، دوم و سوم 9 واکه­ ی آذری توسط نرم افزار پرت (Praat)، ضبط و تحلیل شد. تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام پذیرفت. در صورت برخوردار بودن داده ­ ها از توزیع طبیعی از آزمون tمستقل و در صورت برخوردار نبودن داده­ ها از توزیع طبیعی از آزمون من ویتنی (Mann-Whitney) استفاده شد. یافته­ ها: فرکانس پایه­ ی واکه­ ی /a/و /i/ در زنان، به طور معناداری بالاتر از مردان است. واکه­ ی /æ / و /i/در در هر دو جنس، به ترتیب، دارای بیشترین و کمترین(F1) First Formant Frequency هستند. بیشترین Second Formant Frequency (F2) در هر دو جنس /i/ و کمترین F2 در مردان /æ / و در زنان /o/می­ باشد. همچنین، در هر دو جنس بیشترین (F3) third Formant Frequency واکه­ ی /i/ و کمترین، واکه­ ی/Ø / می­ باشد. نتیجه ­ گیری: واکه­ ی /æ / و /i/ در هر دو جنس به ترتیب، بازترین و بسته­ ترین واکه ­ ها هستند. واکه­ /i/ در هر دو جنس و واکه ­ ی /æ / در مردان و /o/ در زنان به ترتیب پیشین­ ترین و پسین­ ترین واکه­ ها هستند. گردترین واکه­ ی آذری /Ø / و گسترده ­ ترین آن­ ها واکه­ ی /i/ می ­ باشد.

هدف: مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کمی دید رنگ بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس Multiple Sclerosis(MS)نوع عود و فروکش با و بدون علائم بینایی با استفاده از تست D15 انجام گرفت. روش بررسی: در این مطالعه 100 چشم از 50 بیمار مبتلا به MS (30 بیمار دارای علائم بینایی و 20 بیمار بدون علائم بینایی) و 50 چشم از 25 فرد نرمال به عنوان گروه مقایسه با محدوده سنی 40-18سال مورد ارزیابی قرار گرفت. در تقسیم بندی چشم ها در 4 گروه شامل چشم آسیب دیده بیمار با علائم بینایی یکطرفه (گروه 1)، چشم سالم بیمار با علائم بینایی یکطرفه (گروه 2)، چشم بیمار MS بدون علائم بینایی (گروه 3) و چشم فرد گروه مقایسه (گروه 4) قرار گرفتند. حدت بینایی بیماران با استفاده از چارت اسنلن اندازه گیری شد. ارزیابی دید رنگ با استفاده از تست Farnsworth D-15 انجام گرفت و نتایج آن بر اساس معیار CCI (color confusion index) به صورت کمی ثبت شد. یافته ها: میانگین امتیازCCI دید رنگ در گروه اول 17/69± 19/131، در گروه دوم 39/13± 126/15، در گروه سوم 62/03± 123/10 و در گروه چهارم 00/00± 117/0 بود که در مقایسه هرسه گروه با گروه مقایسه اختلاف معنی داری مشاهده شد. (به ترتیب: 0/0001˂ p=0/01، p<0/0001، p). بین گروه اول و دوم ارتباط معنی داری مشاهده نشد (149/0=p). ارتباط گروه دوم و سوم نیز معنی دار نبود (393/0=p). در مقایسه گروه اول و سوم ارتباط معنی داری مشاهده شد (0/01=p) نتیجه گیری: اختلال دید رنگ در هر دو گروه از بیماران با و بدون علائم بینایی وجود دارد اما از لحاظ شدت آسیب متفاوت هستند. ارزیابی کمی این تست و تعیین تغییرات دید رنگ در معاینات متوالی می تواند اطلاعات مفیدی در بررسی سیر بیماری برای معاینه کننده فراهم می­ کند و یک معیار کلینیکی مناسب در شناسایی نقایص تحت کلینیکی در کنار سایر روش های تشخیصی در بیماران مبتلا به MS می­ باشد.

هدف: استئوآرتریت زانو از جمله شایع ترین اختلالات عضلانی اسکلتی است که باعث تخریب مفصل و متعاقب آن نقص حس عمقی، کاهش تعادل و زمین خوردن می شود. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی بر استئوآرتریت زانو بود. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون می باشد که تعداد 25 زن مبتلا به بیماری استئوآرتریت زانو به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه تجربی تقسیم شدند. بیماران به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه به انجام تمرینات پرداختند. در ابتدا و انتهای تحقیق، تعادل ایستا، تعادل پویا و ترس از افتادن بیماران، به ترتیب بوسیله ی آزمون ایستادن روی یک پا، آزمون تعادل وای (Y) و پرسشنامه ی ترس از افتادن (FES-I) ارزیابی شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده های آماری از آمار توصیفی، آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نوع دو در سطح معنی داری 5 درصد استفاده شد. یافته ها: افزایش معنی داری در تعادل ایستا و پویا در گروه تجربی1 و گروه تجربی 2 مشاهده شد (0/001p<). در مجموع در نمره های تعادل ایستا و پویا بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05p>). در نمره ترس از افتادن در گروه تجربی 1 و گروه تجربی 2 تفاوت معنی داری یافت شد (0/001p<). در مجموع در مورد ترس از افتادن بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05p>). نتیجه گیری: از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که اضافه شدن تمرینات ثبات مرکزی به تمرینات قدرتی و تعادلی که تنها بر مفصل زانو تمرکز داشته است، می تواند بر بهبود تعادل و کاهش خطر افتادن بیماران مبتلا به استئوآرتریت موثر باشد.

هدف: عیوب انکساری چهارمین علت نابینایی را در جهان تشکیل می دهند و در صورت عدم تشخیص و یا عدم اصلاح می توانند کودک را در معرض تنبلی چشم و حتی نابینایی قرار دهند. برای پیشگیری و شناسایی عیوب انکساری به اطلاعات اپیدمیولوژیک از این عیوب نیاز می باشد. با توجه به اینکه در زمینه تعیین شیوع عیوب انکساری در کودکان استان فارس تحقیقات کمی انجام شده بود, این مطالعه با هدف تعیین شیوع عیوب انکساری و آنیزومتروپی کودکان 6الی7 ساله شهرستان فسا انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع مقطعی بوده برای نمونه گیری از روش تصادفی طبقه ای خوشه ای دو مرحله ای استفاده گردید و 633 کودک آماده ورود به مدرسه انتخاب شدند. 601 کودک به کلینیک مراجعه نمودند و از این تعداد 596 کودک مورد معاینه قرار گرفتند و نتایج cycloplegic refraction آن ها جهت تجزیه و تحلیل آماری در پرونده ثبت گردید. یافته ها: در این مطالعه میزان شیوع نزدیک بینی، دوربینی، آستیگماتیسم و آنیزومتروپی به ترتیب 6/54%، 10/57%، 32/55%، 3/02% بود. همچنین میزان شیوع انواع آستیگماتیسم موافق قاعده 24/16%، مخالف قاعده 7/21% و مایل 1/17% گزارش شد. میزان شیوع عیوب انکساری در پسران و دختران به ترتیب: نزدیک بینی 8/01% و 5/17%، دوربینی 10/1% و 11 % آستیگماتیسم 31/35% و 33/65%، آنیزومتروپی 2/78% و 3/23% بود. با توجه به تحلیل های انجام شده بوسیله آزمون کای دو در جداول توافقی تفاوت معنی داری بین عیوب انکساری و آنیزومتروپی در پسران و دختران دیده نشد. میزان شیوع آستیگماتیسم موافق قاعده، مخالف قاعده و مایل در پسران و دختران به ترتیب ( 27/17%و 21/35%)، (2/78 % و 11/32%)، (1/39% و 0/97%) گزارش شد. با توجه به آزمون کای دو در جداول توافقی شیوع آستیگماتیسم مخالف قاعده در دختران به طور معنی داری بیشتر از پسران بود (p<0/001). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، آستیگماتیسم شایع ترین عیب انکساری در کودکان آماده ورود به مدرسه شهرستان فسا بود. در مقایسه با سایر مطالعات شیوع دوربینی تقریبا مقدار متوسطی داشت، اما نزدیک بینی نسبتا بالا بود. آنیزومتروپی نیز در این کودکان مشکل چندان شایعی نبود. بنابرابن با توجه به شیوع بالای آسنیگماتیسم و نزدیک بینی در این مطالعه پیشنهاد می شود مطالعات دیگری در کودکان آماده ورود به مدرسه در استان فارس انجام گردد.

هدف: جراحی پیوند عروق کرونر مشکلات فیزیکی و روانی بسیاری با خود به همراه دارد. یکی از اهداف برنامه های توانبخشی قلبی در این بیماران بهبود فاکتورهای جسمانی مرتبط با سلامت و ارتقاء کیفیت زندگی آن ها است، لذا هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر هشت هفته تمرینات پیلاتس بر قدرت و کیفیت زندگی زنان بیمار قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر بود. روش بررسی: در این مطالعه 22 زن بیمار قلبی که عمل بای پس عروق کرونر بر روی آن ها انجام شده بود به طور در دسترس و هدفمند انتخاب و به طور تصادفی و برابر به دو گروه تجربی (سن 8/8 ± 60/4 سال، قد 6 ± 157/5 سانتی متر، وزن 13 ± 77/5 کیلوگرم) و کنترل (سن 8/1 ± 62/8 سال، قد 3 ± 154/4 سانتیمتر، وزن 9/5 ± 77/4 کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه یک ساعت به انجام تمرینات پیلاتس پرداختند، اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ورزشی دریافت نکردند. قدرت چنگ زدن دست تمامی بیماران با دینامومتر دستی و کیفیت زندگی آن ها با پرسشنامه MacNew قبل و بعد از اجرای تمرینات پیلاتس اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند (p<0. 05). یافته ها: قدرت بیماران گروه تجربی بعد از انجام هشت هفته تمرینات پیلاتس به طور معناداری افزایش یافت (p<0. 05)، قدرت در پیش آزمون kg 14/9در مقابل kg 20/2 در پس آزمون)، اما در گروه کنترل بین پیش آزمون (kg17/1) و پس آزمون (kg16/8) تغییرات معناداری مشاهده نشد (p<0. 05). در مجموع تفاوت معناداری بین قدرت بیماران گروه تجربی و کنترل مشاهده شد (p<0. 05). همچنین کیفیت زندگی بیماران گروه تجربی بعد از انجام هشت هفته تمرینات پیلاتس به طور معناداری بهبود یافت (p<0. 05، نمره 4/3 در پیش آزمون در مقابل نمره 5/3 در پس آزمون)، اما در گروه کنترل بین پیش آزمون (4/5) و پس آزمون (4/5) تغیرات معناداری مشاهده نشد (p<0. 05). بطور کلی تفاوت معناداری بین کیفیت زندگی بیماران گروه تجربی و کنترل مشاهده شد (p<0. 05). نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرینات پیلاتس باعث بهبود قدرت و ارتقاء کیفیت زندگی زنان بیمار قلبی بعد از عمل بای پس شریان کرونر می شود، بنابراین می تواند به عنوان بخشی از برنامه بازتوانی این دسته از بیماران توصیه در نظر گرفته شود.

هدف: آگاهی یافتن از وضعیت محیط داخلی بیمارستان ها می تواند نقطه شروع برنامه ریزی جهت بهبود عملکرد بیمارستان باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی محیط داخلی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی مشهد با استفاده از مدل شناخت سازمانی وایزبورد بود. روش بررسی: این پژوهش مقطعی بر روی 360 نفر از کارکنان بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1395 انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد وایزبورد استفاده شد. در این پرسشنامه وضعیت هریک از ابعاد هفت گانه و کل محیط داخلی بیمارستان با استفاده از 35 سؤال با مقیاس لیکرت هفت گزینه ای سنجیده شد. کسب میانگین امتیاز 4 به عنوان وضعیت خنثی، بیشتر از 4 قوت و کمتر از 4 وضعیت ضعیف در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون های آماری اسپیرمن، من ویتنی و کروسکال والیس تحلیل شد. یافته ها: محیط داخلی بیمارستان های مورد مطالعه در بعد ارتباطات در وضعیت ضعیف، در بعد ساختار سازمانی در وضعیت خنثی و در ابعاد هدف گذاری، هماهنگی، رهبری، پاداش، نگرش کارکنان به تغییر و کل در وضعیت قوت ارزیابی گردید. بین ساختار سازمانی با نوع استخدام و بین هدف گذاری و هماهنگی با رسته شغلی رابطه معنادار آماری مشاهده شد. همچنین بین هماهنگی و مکانیسم پاداش با وضعیت تأهل نیز رابطه معنادار آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: به طور کلی وضعیت محیط داخلی بیمارستان های مورد مطالعه در شرایط قوت بود. هر چند که در دو بعد ارتباطات و ساختار سازمانی نیز می توان با اصلاح ساختار سازمانی و تقویت ارتباطات درونی، وضعیت محیط داخلی بیمارستان ها را هر چه بیشتر بهبود بخشید.

هدف: از آنجا که هنوز علت آسیب ویژه زبانی شناخته نشده است، در بررسی های مربوط به دوره­ های زمانی مختلف و در زبان های مختلف فرضیه­ های مختلفی در مورد علت آن ارائه شده است. عدم توافق صاحب ­ نظران در مورد شناسایی ویژگی-های این کودکان، عاملی است که انجام پژوهش در زمینه بررسی ویژگی های زبانی مربوط به درک و تولید این کودکان در زبان ها­ ی مختلف را ضروری می­ سازد. برخی از فرضیه ­ ها، علت آسیب را مربوط به ساختار زبان ­ ها­ می­ دانند، این فرضیه­ ها نیز دلیل دیگری است که ضرورت بررسی این آسیب در زبان های مختلف ایجاب می­ نماید. جهت بررسی این فرضیات، گام اول شناسایی و آشنا شدن با فرضیه ­ های مختلف مطرح در این زمینه است. لذا هدف از این مطالعه دسته­ بندی و بحث و بررسی فرضیه ­ های مختلف ارائه شده درباره آسیب ویژه زبانی است. روش بررسی: بدین منظور مقاله ­ های مربوط به آسیب ویژه زبانی در پایگاه­ های اطلاعاتیGoogle scholar، Science direct وElsevier از سال1970تا 2014 مورد جستجو قرارگرفته است و 80 مورد از مقاله ­ ها که مرتبط با فرضیه ­ های آسیب ویژه زبانی بودند، در مطالعه حاضر بررسی شده است. نتیجه ­ گیری: بررسی فرضیه ­ های مختلف نشان می ­ دهد با تحول نظریه­ های زبانی، فرضیه­ ها تغییر یافته و گاه فرضیه­ های جدیدی مطرح شده است. درضمن م ی­ توانیم فرضیه ­ های مختلف مطرح شده را با دیدگاه­ های مختلف دسته بندی و بررسی کنیم یا با توجه به نوع زبان، فرضیه خاصی را مورد آزمون قرار دهیم.

هدف: با افزایش جمعیت سالمندان، نرخ زمین خوردن سالمندان نیز به طور معنی­ داری افزایش یافته است. این می تواند منجر به آسیب های جدی به سلامت سالمندان، خانواده­ هایشان و جامعه گردد. یکی از شرایطی که می­ تواند منجر به زمین خوردن سالمندان گردد، راه رفتن در شرایطی است که فرد به طور همزمان به انجام یک تکلیف حرکتی یا شناختی دیگر نیز می پردازد که از آن با عنوان راه رفتن دوتکلیفی یاد می شود. راه رفتن دو تکلیفی موضوعی مهم در حوزه های سالمندی و علوم حرکتی و شناختی محسوب می ­ شود و برای محققین مهم است که تصمیم بگیرند که مطالعات خود در زمینه راه رفتن دو تکلیفی را چگونه طراحی نمایند. بر این اساس، هدف این مطالعه، مروری بر رویکردهای روش شناختی مطالعات در زمینه راه رفتن دوتکلیفی سالمندان بوده است. روش بررسی: بدین منظور پایگاه های Scopus PubMed, Embase, و Index Copernicus از سال 1998 تا 2016 مورد بررسی قرار گرفتند. کلمات کلیدی به صورت ترکیبی از این سه دسته کلی مورد جستجو قرار گرفتند: اول Elderly/ Older people/ aged people/ Aging؛ دوم Walking/ gait و سوم اولCognitive/ executive function/ Memory/ Working memory/ Attention/ Processing speed/ Visuospatial/ Language/ Psychomotor speed. یافته ­ ها: 64 مطالعه معیارهای ورود به مطالعه ما را دارا بودند. در مطالعه ما تکالیف شناختی، حرکتی و/یا شناختی-حرکتی همراه با راه رفتن، ابزارهای سنجش اجرای راه رفتن و تاثیر تکلیف دوگانه بر ویژگی های راه رفتن و کیفیت اجرای تکلیف همراه مورد توجه قرار گرفت. نتیجه­ گیری: با وجود آن که تکالیف شناختی و حرکتی متعددی برای استفاده در راه رفتن دوتکلیفی وجود دارد که می بایست بر اساس اهداف هر مطالعه ای انتخاب گردند، اما به طور کلی تکالیف شناختی بیشتر مورد استفاده قرار گرفته ­ اند. این شاید به دلیل ایمنی این تکالیف باشد زیرا ضمن اجرای آن ها دست ها برای محافظت از زمین خوردن احتمالی سالمند حین راه رفتن، آزاد می ­ باشند. همچنین سرعت و سایر پارامترهای خطی راه رفتن بیشتر مورد ارزیابی قرار گرفته­ اند.