گردشگری فرهنگ
سال:1402 | دوره:4 | شماره:12 |تعداد مقالات:7

باغ عباس آباد در شهرستان بهشهر، باغی صفوی است که بسان عروس زیبایی در دل جنگل و ارتفاع حدود 400 متری از سطح دریا و در خارج از منطقۀ شهری، دامن گسترانیده است. زیبایی طبیعی و چشم انداز بی نظیر مکان باغ، به رغم صعوبت دسترسی و ساخت وساز در آن، به حدی بوده است که شاه عباس صفوی رنج احداث باغ در این موقعیت را پذیرفته و پس از احداث، این عروس زیبا را از دید بسیاری از افراد مخفی کرده است، کما اینکه در نوشته های تاریخی توصیفی از ویژگی ها و فضاهای باغ نشده است. همنشینی جنگل بکر و طبیعی در کنار باغ رسمی با هندسۀ باغ سازی ایرانی و وجود دریاچه همچون نگینی در بخش جنوبی، بر زیبایی و آرامش وصف ناشدنی باغ افزوده است. پس از شاه عباس، به علت رهاشدن باغ و غلبۀ طبیعت، باغ رسمی در دل جنگل مدفون و تنها دریاچۀ زیبای عباس آباد و بقایای چارتاقی در میان دریاچه خودنمایی می کرد و جز اهالی روستاهای نزدیک کسی طالب این مکان نبود. این باغ در سال 1346 با وجود تأسیسات سد، ساختمان میان دریاچه و دیوارۀ آجری سد در لیست آثار ملی ثبت شد و خبری از آثار باغ رسمی نبود. داستان باغ به اینجا ختم نشده و پس از انقلاب و با بهبود دسترسی به منطقه، تدریجاً سر و کلۀ خواستگاران جدید1 پیدا شده و هر یک بخشی از عرصه و حریم آن را به کابین خود درآوردند، در دهۀ 70 با شروع کاوش ها در محدودۀ اطراف دریاچه، باغ رسمی از دل خاک سر برآورد و این عروس مجدداً به صورت تمام رخ عیان شد و آوازۀ باغ بیشتر بر زبان ها افتاد؛ علی رغم تمام ناملایماتی که در حق این مجموعۀ زیبا روا داشتند، توانست در سال 1390 به همراه هشت باغ ایرانی دیگر در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شود. پس از ثبت اثر در لیست میراث جهانی انتظار می رود تا تمامی سازمان ها اعم از دولتی و خصوصی؛ و ملی و بومی، در راستای حفظ ارزش ها و زیبایی های آن اثر گام بردارند، اما در مورد باغ عباس آباد، هر کدام بر آن بوده تا از این نمد برای خودش کلاهی بدوزد و فقط سر میراث فرهنگی در این میان بدون کلاه مانده است. تقلیل جایگاه و ارزش یک باغ منحصربه فرد، به مکانی برای گردشگری ابتذال2، استفاده صنفی، بهره مندی اقتصادی مقطعی برای گروهی خاص و در نهایت سهم خواهی هریک از این سازمان ها؛ به زودی این عروس زیباروی را به عجوزه ای پیر و فرتوت بدل می کند که خطر حذف آن را از لیست آثار جهانی به همراه خواهد داشت. ابتذال در مجموعه به حدی است که حتی گردشگران فرهنگی داخلی که به واسطۀ نام پرآوازۀ باغ عباس آباد به این مکان می آیند، رغبت پیاده شدن از اتومبیل خود را نیز نداشته افسوس کنان از بی تدبیری حاکم بر مجموعه، آن را ترک می کنند. از سال 1394 به بعد با خلع ید شدن سازمان میراث فرهنگی از بخش های گردشگری واقع در عرصه و اطراف دریاچه، موسوم به پارک جنگلی، متأسفانه اوضاع این اثر ثبت شده رو به وخامت گرایید و دخل و تصرف های زیادی در آن بدون توجه به ضوابط میراث جهانی انجام شد که هم چهرۀ زشتی به منظر فرهنگی مجموعه داده و هم سبب تخریب هرچه بیشتر آثار تاریخی در محدودۀ عرصه شده است. تیر خلاص زمانی به این مجموعه شلیک شد که در مرداد ماه 1401 با تصویب طرح جامع بهشهر از سوی شورای عالی شهرسازی و معماری و بدون استعلام از میراث فرهنگی، عرصۀ این مجموعۀ خارج شهری به شهر بهشهر الصاق و مدیریت آن در اختیار شهرداری قرار گرفته است، فعالیت های بدون مجوز، مجوزهای بدون ضابطه و حضور بدون کنترل گردشگران با انواع فعالیت های آسیب زننده به مجموعه پیامد دو تصمیم فوق الذکر بوده است. قطعاً ادامۀ این روند و ضعیف تر شدن ادارۀ میراث فرهنگی و پایگاه باغ جهانی، منجر به نابودی کامل مجموعۀ باغ عباس آباد شده و این عروس زیبا برای همیشه از بین خواهد رفت؛ وای اگر شاه عباس زنده بود! ! . .

مناسک فرهنگی هر جامعه ای، شناسنامة فرهنگ، تاریخ، مذهب و اخلاق آن جامعه به شمار می رود. این مناسک و آیین ها هستند که عاملی مهم برای انسجام و وحدت در بین افراد یک جامعه شده، آن ها را در مراسم مختلف، گرد هم جمع می کند. در این میان، مراسم و آیین های عزاداری، به ویژه عزاداری دهة اول محرم، در استان ها، شهرها و روستاهای مختلف کشور، دارای گونه ها و آداب متنوعی است. کشور ایران به دلیل دارا بودن مناسک فرهنگی متنوع و غنی، یکی از میراث داران فرهنگ جهانی به شمار می رود. هدف این پژوهش بررسی تطبیقی و اسنادی مناسک محرم، در دو استان آذربایجان شرقی و خوزستان است تا بتوان با آشکارکردن جلوه های مناسک فرهنگی و تفاوت ها و شباهت های آن ها، به لایه های عمیق و غنای فرهنگ این دو استان دست یافت. این پژوهش با روش مطالعة توصیفی-تطبیقی، به بررسی تفاوت ها و شباهت های مناسک آیین دهة اول محرم و تفاوت های فرهنگی آن در دو استان می پردازد. این دو استان، از پیشینة فرهنگی و مذهبی عمیق و تمدنی کهن برخوردارند. یافته های بررسی نشان می دهد علی رغم شباهت بسیار زیاد در انجام مراسم آیینی محرم، در دو استان مورد نظر، تنوع آیین های سوگواری نیز در این دو استان، به چشم می خورد. این تنوع و تفاوت، ارتباط نزدیکی با تفاوت های فرهنگی، اقلیمی و زبانی در این دو استان دارد. مردم این دو استان، عزاداری های خود را منطبق با مذهب، پوشش گیاهی، فرهنگ و زبان خود کرده اند. نتایج این پژوهش نشان می دهد، در کنار این تفاوت ها، نکات اشتراک این آیین فرهنگی، در دو استان شامل حب خاندان پیامبر و ارادت به فرهنگ عاشورا به چشم می خورد.

گردشگری پزشکی، مسافرت بیماران به سایر کشورها برای استفاده از خدمات درمانی ارزان تر و باکیفیت تر از کشور خود است که از زیر شاخه های گردشگری سلامت محسوب می شود. کارکرد اقتصادی و سیاسی گردشگری پزشکی از مهم ترین پیامدهای آن برای جامعة میزبان است. همچنین با توجه به الزامات قانونیِ اجرای آن سؤال اصلی پژوهش این است «مدل مناسب جذب گردشگر پزشکی در بیمارستان های علوم پزشکی تهران چیست؟ ». بنابراین هدف اصلی پژوهش تبیین مدل جذب گردشگری پزشکی در بیمارستان های علوم پزشکی تهران و شناسایی مؤلفه های آن است. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و توسعه ای و از نظر جمع آوری داده ها میدانی و از لحاظ فرایند اجرا از نوع کیفی است. به منظور طراحی مدل 13 نفر از مدیران و خبرگان بیمارستان های دولتی زیرمجموعة دانشگاه علوم پزشکی تهران با روش قضاوتی انتخاب و مصاحبة نیمه ساختاریافته ای صورت گرفت که براساس تحلیل مضمون محتوای مصاحبه ها تجزیه و تحلیل و کدگذاری شد و پس از سنجش پایایی (بازآزمون) و روایی (رفت و برگشتی بودن مصاحبه ها)، مدل پیشنهادی ارائه شد. هفت مضمون «کیفیت رفتاری کادر درمان، کیفیت تخصصی کادر درمان، هزینه های درمان، کیفیت مراکز درمانی، تصویر ادراک شده از برند پزشکی، کیفیت فرایند درمان و مؤلفه های مقصد درمان» در مدل شناسایی شدند. نتایج نشان داد که مضامین شناسایی شده در جذب گردشگر پزشکی مؤثر است.

معماری معاصر به دلیل گسست از فرهنگ و هویت بومی خود قادر به ایفای نقشی که برعهده دارد نبوده و این گسست پیامدهای غیرقابل جبرانی به همراه داشته است، به گونه ای که معماران را از اصل و ریشة حقیقی خویش دور کرده و بی توجهی ایشان را به قوانین و اصول حقیقی حاکم بر طراحی بناها به ویژه بناهای فرهنگی که نقشی هویت ساز را در جامعه دارند، در پی داشته است. لذا بررسی حقوق و قوانین حاکم بر فضاهای فرهنگی به خصوص در سطح بین الملل به دلیل گستردگی وظیفه ای که در ترویج و حفظ فرهنگ اقوام و آموزش علوم و فنون دارند یک ضرورت مهم تلقی می شود که باید در طراحی این گونه فضاها مدنظر قرار گیرد. ازاین رو هدف اصلی پژوهش بررسی حقوق مرتبط با فضاهای فرهنگی مندرج در اسناد بین المللی منتخب پژوهش جهت استخراج اصول و مؤلفه هایی برای بهبود کیفی و عملکردی این مکان های ارزشمند در نظر گرفته شده است. به دلیل عمومیت فضاهای فرهنگی و ازآنجاکه بیشترین مخاطبین فضاهای فرهنگی کودکان قلمداد می شوند، ضروری است حقوق فرهنگی مرتبط با کودکان مندرج در اسناد بین المللی نیز مورد توجه و ارزیابی قرار گیرند. در این راستا تلاش شده است با بررسی اسناد بین المللی منتخب شامل اعلامیة جهانی حقوق بشر مصوب 1948، میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مصوب 1966، پیمان نامة حقوق کودک مصوب 1989 که در آن ها به ضوابط حقوق فرهنگی اشاره شده است، به تعدادی از الزامات و مؤلفه ها دست یافت که در نهایت به ارائة راه کارهای معمارانه برای دستیابی به این الزامات منتهی می شود. این راه کارها از قابلیت ارتقاء کیفی فضاهای فرهنگی و اعمال حقوق مربوطه برخوردارند. روش پژوهش، کیفی بوده و شیوة گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای است. نتیجة پژوهش حاکی از مؤلفه هایی اثرگذار چون اجتماع پذیری، تجلی هویت ایرانی، پاسخ گویی فضاها به نیازهای کودکان و بهره وری و سودمندی فضا در مکان های فرهنگی است.

امروزه، محیط زیست گرایی در میان مصرف کنندگان افزایش یافته است. به همین دلیل، شرکت ها برای پاسخ به این گرایش می توانند از مفهومی به نام خلاقیت سبز کمک بگیرند. هم چنین، ازآن جاکه توسعة صنعت گردشگری در یک منطقه می تواند در کنار مزایا، معایبی مثل آلودگی های زیست محیطی یا لطمه به فرهنگ و میراث محلی را در پی داشته باشد، بنابراین شرکت های گردشگری نیز باید به مفهوم خلاقیت سبز توجه بیش تری نشان دهند. هدف از این پژوهش، پاسخ به این سؤال اصلی است که خلاقیت سبز چه نقشی در توسعة صنعت گردشگری در استان اردبیل ایفا می کند؟ نوع پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت توصیفی-همبستگی بود. جامعة آماری پژوهش، کارکنان کسب وکارهای خدماتی وابسته به گردشگری استان اردبیل بود. برای نمونه گیری از روش نمونه گیری تصادفی ساده و برای انتخاب حجم نمونه، از فرمول کوکران استفاده شد که بر پایة آن، حجم نمونه برابر با 346 به دست آمد. جمع آوری داده های مورد نیاز با استفاده از دو پرسشنامة استاندارد خلاقیت سبز و عوامل مؤثر در توسعة گردشگری منطقه انجام گرفت. روایی با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی و پایایی به وسیلة آلفای کرونباخ بررسی و تأیید شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش مدل سازی معادلات ساختاری و با استفاده از دو نرم‎افزار آماری SPSS 26 و Smart PLS 3 صورت گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که از آن جاکه متغیر خلاقیت سبز واریانس صنعت گردشگری را تبیین می کند، خلاقیت سبز بر توسعة صنعت گردشگری تأثیر مثبت و معنی دار دارد. هم چنین بر اساس یافته ها، در بین ابعاد خلاقیت سبز، انگیزة خلاقانة سبز نیز بر توسعة صنعت گردشگری مؤثر است. یافته های این پژوهش، می تواند در حرکت سازمان ها و شرکت های فعال در صنعت گردشگری به سمت توجه بیش تر به خلاقیت سبز مؤثر واقع شود.

این پژوهش به ارزیابی رویداد گردشگری جشن انار شهرستان باینگان می پردازد تا تأثیرات اقتصادی، اجتماعی و کالبدی-فضایی رویدادهای گردشگری بررسی شود. پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، از نوع توصیفی-تحلیلی است که با استفاده از روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه انجام شده است. داده های جمع آوری شده نیز با استفاده از نرم افزار SPSS و ARC GIS تحلیل شدند. جامعة آماری در این پژوهش شامل روستاهای زردویی، ساتیاری، تین و دودان بخش باینگان شهرستان پاوه شامل712 خانوار است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد از جمله اثرات اجتماعی-فرهنگی رویدادهای گردشگری افزایش فرصت ملاقات با افراد جدید، افزایش مهارت در جوانان برای برگزاری این مراسم ها و تشویق به مشارکت جمعی است. همچنین در بخش اقتصادی به نظر می رسد اثرات در سطح متوسط به بالا بوده است. از جملة این اثرات با بیشترین فراوانی مربوط به بالارفتن قیمت ها در طول دورة برگزاری مراسم است. در بخش تأثیرات زیست محیطی نتایج حاکی از این این است که ایجاد آلودگی هوا به واسطة ورود خودروهای گردشگران بیشترین فراوانی را به خود اختصاص داده است. در بین اثرات منفی، ایجاد سروصدا در مرتبة بعدی قرار گرفته است. یافته های همبستگی اسپیرمن نیز حاکی از رابطة معنی دار بین برگزاری رویدادهای گردشگری و ابعاد اجتماعی و اقتصادی دارد. مقدار بتای آزمون رگرسیون حکایت از تأثیر مهمتر اقتصادی رویدادهای گردشگری نسبت به تأثیرات اجتماعی دارد.

فضاهای عمومی بنابر نقش اجتماعی و مدنی خود، به عنوان مقاصد فراغت و گردشگری در شهرها مطرح اند. در سالیان اخیر بسیاری از این فضاها در شهر تهران، در نتیجة ملاحظات اقتصادی، سیاسی و مدیریتی به فضاهایی منفعل و غیراجتماعی تبدیل شده اند. در نمونه هایی چون میدان ولیعصر، اگرچه نهادهایی چون دولت و مدیریت شهری هدف از ساخت فضا را غنا بخشیدن به حیات اجتماعی و گردشگری معرفی می کنند اما در واقعیت رکود زندگی اجتماعی در فضاهای مذکور سؤال برانگیز است. این گونه به نظر می رسد سویه های سیاسی یک جانبه به فضا به عنوان بستر تجلی قدرت، اغلب به حذف و یا کم شدن سهم و بهرة گروه هایی از ذی نفعان از فضای عمومی منجر شده است. نابرابری اجتماعی در بهره وری از فضا در نتیجة رویکردی یک جانبه، زیر سؤال رفتن معنای فضای عمومی به عنوان یک فضای متعلق به عموم را به همراه دارد. از جمله دلایل عدم موفقیت فضاهای عمومی حکومتی چون میدان ولیعصر(عج)، نبود فرایندهایی فراگیر و همه شمول برای ایجاد مکانی مشترک با ماهیت ازپیش تعیین نشده و قابل دسترسی برای گروه های مختلف جامعه است. درپیش گرفتن رویکرد اجتماعی و گردشگری به فضاهای عمومی بایستی به دور از رویکرد های بخشی نگر و تک ساحتی و استفاده از فضا به مثابة ابژه و ابزاری برای تسلط و نمایش قدرت بوده و با اتخاذ رویکردی کل نگر نسبت به فضا به عنوان دارایی مشترک نهادهای قدرت و اعضا عموم و جامعه، امکان شکل گیری شهروندی و زندگی اجتماعی فراهم شود.