پژوهش در پزشکی
سال:1401 | دوره:46 | شماره:4 |تعداد مقالات:16

سابقه و هدف آدنومای هیپوفیز حدود 15-12 درصد تومورهای داخل مغزی را شامل می شود. اختلال بینایی به طور معمول شایع ترین علامت آبجکتیو در این ضایعات است. Diffusion Tensor Imaging یک نوع MRI است که به بررسی مسیرهای ماده سفید می پردازد. در این مطالعه هدف ما استفاده از DTI برای ارزیابی کمی این اختلال بینایی و استفاده از آن برای پیش بینی بهبود بینایی است به خصوص بررسی آن در جامعه ایرانی که تا کنون بررسی نشده است. روش کار در این مطالعه تجربی از نوع مقایسه before and after treatment، 20 بیمار مبتلا به ماکروآدنومای هیپوفیز که شکایت از مشکلات بینایی داشتند، مورد معاینه قرار گرفته که سپس در بین سال های 1397 تا 1400 تحت عمل جراحی اندونازال اندوسکوپی (ETSS) قرار گرفتند. بیماران تحت بررسی با, Conventional MRI DTI و معاینات نوروافتالمولوژی در دو دوره یعنی قبل از عمل و سپس سه ماه بعد از عمل جراحی قرار گرفتند. در این مطالعه اثر سایز، سن بیمار و مدت علایم بر روی بهبود بینایی نیز ارزیابی شد. تمام یافته ها توسط آزمون SIGN TEST انجام شد. یافته ها: از 20 بیمار تعداد 9 (45 درصد) زن و 11 (55 درصد) مرد بودند. سن بیماران برابر با 11 ±,39 با دامنه 16 تا 60 سال است. اندازه سایز تومور بیماران برابر با 4/59±,9/24 با دامنه 4/02 تا 21/03 میلی متر است. مدت ابتلا به بیماری 12/9±,18/6هفته علامت دار بودند. همه پارامترها یعنی FA و MD در DTI و MD در پریمتری بهبود بینایی و کاهش میزان آسیب مسیر بینایی را در بعد از عمل نسبت به قبل از عمل نشان می دهند. تغییرات همه شاخص ها به لحاظ آماری معنادار بود (0/001>P) میزان FA با MD در پریمتری رابطه معکوس داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد که همه پارامتر ها بعد از عمل جراحی بهبود پیدا می کند و احتمالا DTI می تواند برای ارزیابی کمی اختلال بینایی مفید واقع شود.

سابقه و هدف تعیین نواحی حساس مغزی مرتبط با فعالیت های حرکتی، زبانی و حافظه با استفاده از روش های تصویربرداری پیشرفته از قبیل fMRI اهمیت به سزایی در جلوگیری از آسیب به این نواحی در حین عمل جراحی مغز دارد. بسیاری گزارش ها در استفاده از این روش در تعیین نواحی فوق در آزمودنی های سالم و بیمار متکلم به زبان های گوناگون وجود دارد. برای به کارگیری دقیق تر و قابل اعتماد تر fMRI به عنوان نقشه عملکردی قبل از جراحی، باید آزمون های مرتبط بر روی جمعیت مورد مطالعه بسته به زبان مورد تکلم، فرهنگ و سطح توانایی ذهنی افراد تهیه و اجرا شود. روش کار این مطالعه به صورت Case Series طراحی شده است. . نتایج آزمون های متفاوت در دو گروه با کمک روش group analysis انجام شد و ابتدا پروتکل بهینه در افراد سالم مشخص شد. سپس نتایج در بیماران دچار ضایعات مغزی نیز مشخص و برای هر آزمودنی پرسشنامه ای پر شد و نتایج آزمون های متفاوت از نظر آماری مورد مقایسه قرار گرفت. ما در این مطالعه روش تصویربرداریfMRI را برای آزمون های حرکتی و تکلمی ابتدا بر روی افراد سالم (40 نفر) و سپس برروی بیماران دارای ضایعات مغزی کاندیدای جراحی (40 نفر) اجرا کرده و میزان موفقیت آن را در تعیین نواحی حساس مغزی سنجیده ایم. هر آزمودنی بسته ای مشتمل بر چند آزمون متفاوت را در هر گروه انجام داده و در نهایت مناسب ترین آزمون ها معرفی شدند. سرانجام تشخیص های نواحی حساس، مغزی برحسب گروه ها با آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: از بین آزمون های مرتبط با زبان آزمون ساختن کلمات، آزمون ساخت کلمه بهترین لوکالیزاسیون ناحیه حرکتی تکلم را در لوب فرونتال تحتانی در ناحیه بروکا ایجاد کرد. تواناییfMRI در لوکالیزاسیون نواحی مرتبط با فرآیند تکلم در این مطالعه در افراد سالم 100درصد و در بیماران 85 درصد ارزیابی است. در مورد آزمون های حرکتی در هر دو گروه در 100درصد افراد نتیجه مناسب و قابل تفسیر به دست آمد (0/01>P-value). نتیجه گیری: به نظر می رسد fMRIبه عنوان یک روش غیر تهاجمی نقشه برداری از مغز می تواند نواحی حساس مغزی مرتبط با حرکت و تکلم در زبان فارسی را مشخص کند. همچنین این روش قبل از جراحی ضایعات مغزی به ویژه ضایعاتی که نزدیک نواحی حساس مغز مثل قشر حرکتی یا نواحی مرتبط با تکلم هستند می تواند استفاده شود. به کارگیری نتایجFMRI در ارزیابی قبل جراحی می تواند میزان آسیب به نواحی حساس مغزی را کاهش داده و جراحی را در هدف خارج سازی هرچه بیشتر تومور با آسیب هرچه کمتر به نواحی سالم مغزی یاری برساند.

سابقه و هدف سلول های بنیادی اسپرماتوگونی دارای توانایی خودنوسازی و تمایز بوده و می توانند صفات ژنتیکی را به نسل بعدی منتقل کنند. بنابراین ایجاد محیط کشت مناسب برای این رده سلولی مهم است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر غلظت های مختلف ال-آرژنین بر کلونی زایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی گوسفند در محیط آزمایشگاه بود. روش کار نوع مطالعه حاضر تجربی بود. پنج بار نمونه گیری و تکرار آزمایش انجام شد. سلول های اسپرماتوگونی طی دو مرحله هضم آنزیمی از بیضه بره های نابالغ جداسازی شدند. سلول ها به مدت 10 روز در شش گروه آزمایشی کشت داده شدند. برای گروه کنترل، کشت ساده سلول های اسپرماتوگونی در محیط DMEM حاوی یک درصد آنتی بیوتیک و 5 درصد FBS انجام شد. در گروه های تیمار 1، 2، 3، 4 و 5 نیز غلظت های مختلف ال-آرژنین (50، 100، 200، 500 و 1000 میکرومول بر لیتر) به ترتیب به محیط کشت اضافه شد. تعویض محیط های کشت هر سه روز یک بار انجام شد. ماهیت سلول ها با رنگ آمیزی ایمنوسیتوشیمی علیه آنتی ژن های PGP9. 5 و PLZF تایید شد. بلافاصله پس از جداسازی، درصد زنده مانی سلول ها، تعداد و مساحت کلونی های تشکیل شده در روزهای 4، 7 و 10 پس از کشت، توسط میکروسکوپ معکوس ارزیابی شدند. داده ها توسط آزمون واریانس یک طرفه آنالیز شدند. سطح معنا داری 0/05>P در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که میزان زنده مانی سلول های اسپرماتوگونی پس از جداسازی 1/4 ±,89/28درصد بود. سلول های استخراج شده آنتی ژن های PGP9. 5 و PLZF را بیان کردند. همچنین در روز 10 پس از کشت و در تیمار 4 (200 میکرومول بر لیتر ال-آرژنین)؛ تعداد (21/1±,160/8) و مساحت (3/1 ±,4/5) کلونی های سلول های اسپرماتوگونی افزایش معنا داری در مقایسه با سایر گروه ها داشت (0/05>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد افزودن ال-آرژنین با دوز 200 میکرومول بر لیتر تاثیر مثبتی بر القای کلونی زایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی دارد و می تواند محیط کشت مناسبی را در محیط آزمایشگاه فراهم کند.

سابقه و هدف با افزایش سن تغییرات دژنراتیوی در بافت بیضه به همراه کاهش در کیفیت اسپرم دیده می شود. از جمله عواملی که اثر سمی روی کیفیت اسپرم دارد، افزایش رادیکال های آزاد اکسیژن توسط کلریدکادمیوم است که میزان کم آنها برای اسپرم ضروری است تا توانایی باروری را کسب کند. نانوسلنیوم به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی قادر است رادیکال های آزاد را خنثی کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر نانوسلنیوم بر وضعیت اکسیداتیو در ناباروری القا شده توسط کادمیوم کلرید در موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار انجام شد. روش کار در این مطالعه تجربی، تعداد 48 سر موش نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به 8 گروه کنترل سالم، تجربی سالم دریافت کننده نانوسلنیوم (0/05، 0/1 و 0/2 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، کنترل نابارور دریافت کننده کلرید کادمیوم، تجربی نابارور دریافت کننده کلرید کادمیوم + نانوسلنیوم (0/05، 0/1 و 0/2 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) تقسیم شدند. مدت تیمار 30 روز بود. در پایان زمان تیمار، حیوانات بیهوش شده، بافت بیضه رت ها سریعا خارج شد. بیضه ها هموژن شده و بررسی بررسی میزان MDA و فعالیت آنزیم های SOD، CAT و GPX روی آن انجام شد. نتایج با استفاده از آزمون واریانس دو طرفه آنالیز شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میزان MDA درگروه تیمار شده با کادمیوم کلرید نسبت به گروه کنترل به طور معنا داری افزایش یافت (0/34 ±,3/88) (0/05

سابقه و هدف بیماری کبدچرب غیرالکلی با رسوب چربی در سلول های کبدی مشخص می شود و درصورت نبودکنترل ممکن است سبب فیبروز، سیروز و تخریب سلولی کبد شود. فعالیت ورزشی یکی از عوامل کمک کننده در بهبود بیماران کبد چرب غیرالکلی است. هدف این مطالعه بررسی اثر یک دوره تمرین های اینتروال شدید بر مقادیر سرمی آدیپونکتین، آیریزین و پروفایل لیپیدی زنان بیمار مبتلا به کبد چرب غیرالکلی بود. روش کار در این مطالعه کار آزمایی بالینی تجربی تعداد 25 زن مبتلا به بیماری کبد چرب غیر الکلی با دامنه سنی 50-30 سال براساس معیارهای ورود به مطالعه به عنوان نمونه آماری انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (13 نفر) وکنترل (12 نفر) تقسیم شدند. تمرین های تناوبی شدید به مدت هشت هفته (چهار جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 48 تا 60 دقیقه) اجرا شد. نمونه های خونی در شرایط پیش و پس آزمون برای اندازه گیری سطوح آدیپونکتین، آیریزین و پروفایل لیپیدی گرفته شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون آزمون t مستقل و تی همبسته به وسیله نرم افزار spss21 در سطح معناداری 0/05>p انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد پس از مداخله تمرین مقادیر سرمی آدیپونکتین (049/0=p)، آیرزین (004/0=p) و HDL (005/0=p) افزایش معنادار و مقادیر LDL (0/001=p)، TG(0/001=p)، TC (0/001=p) کاهش معناداری در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل داشتند (0/05≥, p). نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به اثرات مثبت تمرین های اینتروال شدید برسطوح سرمی آیرزین، آدیپونکتین و پروفایل لیپیدی در بیماران مبتلا به کبد چرب غیر الکلی، به نظر می رسد می توان این تمرین ها را به عنوان یک شیوه درمانی غیردارویی برای بهبود این بیماران توصیه کرد.

سابقه و هدف درد حسی ناخوشایند است که با آسیب بافتی ارتباط دارد، درد های عصبی در بیماری MS از جمله آن است که به سیستم اعصاب مرکزی مربوط می شوند. کیفیت زندگی نیز یک عامل ذاتی چند بعدی است که متاثر از وضعیت های جسمانی و روانی فرد است. هدف از این پژوهش، تفاوت اثر هشت هفته تمرین در آب، خشکی و ترکیبی آب و خشکی به روش بوردنکو بر میزان درد و کیفیت زندگی زنان مبتلا به MSبود. روش کار در این پژوهش به روش کار آزمایی بالینی (RCT)، 31 زن مبتلاء به MS با دامنه سنی 50-30 سال و 5/4 > EDSS در سه گروه و به مدت 12 هفته تحت تمرین های بوردنکو در محیط های تمرینی مختلف قرار گرفتند. میزان درد افراد از روی مقیاس دیداری درد (VAS) و میزان کیفیت زندگی با پرسشنامه (SF-36) اندازه گیری شد. نتایج آزمون کروسکال والیس در سطح خطای0/05 محاسبه انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد در پیش آزمون متغیرهای درد و کیفیت زندگی بین سه گروه مداخله تمرینی اختلاف معناداری وجود نداشت (0/05P). همچنین آزمون کروسکال والیس در پس آزمون نشان داد بین سه نوع محیط تمرینی خشکی، آب و ترکیبی آب و خشکی، تفاوت معنا داری در درد و کیفیت زندگی وجود نداشته است (0/05

سابقه و هدف چاقی و اضافه وزن سبب اختلالات در متابولیسم بافت چربی سبب کاهش جریان خون و افزایش هایپوکسی می شود. از سویی، انجام تمرین های ورزشی به عنوان یک مکمل درمانی کم هزینه و کارآمد مشخص شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثرات هشت هفته تمرین اینتروال شدید (HIIT) و تمرین تداومی کم شدت (LIET) بر میزان بیان ژن هایα,HIF-1 و FSP27 در بافت چربی موش های صحرایی نر دارای اضافه وزن بود. این مطالعه در سال 1399در پژوهشکده زیست فناوری رویان اصفهان انجام شده است. روش کار در مطالعه تجربی حاضر، 40 موش نر ویستار در سن پنج هفتگی و با وزن 24/6±,155/4گرم به طور تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه کنترل، HIIT و LIET که به مدت 16 هفته غذای پر چرب مصرف کردند و گروه شم در این مدت از غذای استاندارد استفاده کرد. تمرینات گروه HIIT با پروتکل تمرینی شامل وهله های شدید و گروهLIET کم شدت اجرا شد بود. در پایان، میزان بیان ژنα, HIF-1 و FSP27 بافت چربی جدا شده از موش ها به روشtime pcr Real-اندازه گیری شد. یافته ها: میزان بیان ژن هایα, HIF-1 و FSP27 در بافت چربی موش های دارای اضافه وزن و چاق به طور معنااری افزایش یافته است و نسبت به گروه شم بیان ژن ها به ترتیب حدود 7/3 و 1/5 برابر افزایش یافته است. همچنین، میزان بیان ژنα, HIF-1 در گروه HIIT (0/003=P) و گروه LIET (0/001=P) نسبت به گروه کنترل به میزان 3/3 برابر کاهش یافته است. همچنین میزان بیان FSP27 بین گروه کنترل و گروه HIIT (0/016=P) و LIET (0/042=P) به میزان 0/3 برابر کاهش یافته است. نتیجه گیری: رژیم غذایی پرچرب به طور قابل توجهی وزن موش ها را افزایش داده و سبب چاقی شده است. تمرین های با شدت زیاد و تداومی کم شدت سبب کاهش بیان ژن α, HIF-1 و FSP27 در بافت چربی شده اند. انجام این تمرین ها سبب بهبود متابولیسم و عملکرد بافت چربی می شود.

سابقه و هدف التهاب پاسخ اولیه سیستم ایمنی بدن به محرک های آسیب رسان است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر عصاره اتانولی پونه کوهی بر بیان ژن واسطه های پیش التهابی iNOS و NF-kB در سلول های تک هسته ای جدا شده از خون محیطی انسان فعال شده با لیپوپلی ساکارید است. روش کار این مطالعه آزمایشگاهی بر روی نمونه خون 12 فرد سالم انجام شد. در گروه اول: بافر PBS به محیط های کشت اضافه شد. گروه دوم: لیپو پلی ساکارید برای تحریک التهاب با غلظت ng / ml 10 استفاده شد. گروه سوم: پس از تحریک با لیپوپلی ساکارید، غلظت μ, g / ml 10 عصاره اتانولی پونه کوهی در محیط کشت استفاده شد. گروه چهارم: پس از تحریک با لیپوپلی ساکارید، غلظت μ, g / ml 30 عصاره اتانولی پونه کوهی استفاده شد. گروه پنجم: پس از تحریک با لیپو پلی ساکارید، غلظت μ, g / ml 60 عصاره اتانولی پونه کوهی استفاده شد. در پایان میزان بیان ژن واسطه های پیش التهابی iNOS و NF-KB در گروه های مختلف تعیین شد. خواهد شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز one way ANOVA و تست تکمیلی توکی انجام شد. یافته ها: نتایج داده های مطالعه حاضر نشان داد که بیان ژن NF-kB در گروه دوم (0/14 ±,1/09) در مقایسه با گروه اول به طور معناداری افزایش نشان داد (0/05>P). بیان ژن NF-kB در گروه سوم (0/09 ±,0/48)، گروه چهارم (0/13 ±,0/54) و گروه پنجم (0/24 ±,0/66) در مقایسه با گروه دوم به طور معناداری کمتر بود (0/05 >P). در این مطالعه بیان ژن iNOS در گروه دوم (0/22 ±,1/14) در مقایسه با گروه اول به طور معناداری افزایش نشان داد (0/05>P). بیان ژن iNOS در گروه سوم (0/24 ±,0/35) و گروه چهارم (0/07 ±,0/29) در مقایسه با گروه دوم اختلاف معناداری نداشت (0/05>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد که عصاره اتانولی پونه کوهی دارای اثرات ضد التهابی است و می تواند در تغییر بیان ژن واسطه های پیش التهابی iNOS و NF-kB در سلول های تک هسته ای جدا شده از خون محیطی انسان فعال شده با لیپوپلی ساکارید موثر باشد.

سابقه و هدف دژنره شدن سلول های هسته پالپوزوس (NPCs) یکی از عوامل اصلی دژنراسیون دیسک بین مهره ای است. درمان های فعلی محدود به تسکین علایم بوده و بر روی بازسازی سلول های NP از دست رفته و ترمیم ساختار دیسک اصلی تمرکز نمی کنند. از آنجا که پیچیدگی های مولکولی این بیماری هنوز به خوبی شناخته نشده است، توانایی سلول های بنیادی برای تمایز به انواع سلول ها، خصوصا تمایز به سلول های NPCsتوجه زیادی را به خود جلب کرده است. هدف از این مطالعه بررسی و معرفی ژن های دارای تفاوت بیان در تمایز سلول های بنیادی بهNPCs و شناسایی مسیرهای مولکولی مهم در فرآیند تمایز است. از آنجا که در ارتباط با ژن های مهم تمایز سلول های NPC تاکنون مطالعه ای گسترده ای انجام نگرفته است، نیاز است بررسی بر روی این مسیر انجام شود. روش کار ابتدا فایل های خام حاصل از RNA-sequencing سلول های بنیادی و NPCs تمایز یافته، از دیتاست با شماره GSE122429 از پایگاه داده GEO به دست آمد و مراحل آنالیز نمونه ها انجام شد. ژن های دارای تفاوت بیان با بررسی دو پارامتر آماری logFoldChanges (logFC) ≠,3 و Adjusted p-values < 0. 05 در زبان برنامه نویسی R و با پکیج Limma جداسازی شد. سپس، آنالیز عملکردی ژن ها از جمله مسیرهای سیگنالینگ، فرآیندهای بیولوژیکی ژن های دارای تفاوت بیان در مسیر تمایز توسط پایگاه داده Enrichr بررسی شد. یافته ها: نتایج آنالیز بیان داده ها، افزایش بیان 170 ژن و کاهش بیان 102 ژن را در سلول های تمایز یافته نشان داد. همچنین با بررسی آنالیزهای عملکردی مشخص شد ژن های دارای تفاوت بیان در سازماندهی ماتریکس خارج سلولی، سازماندهی کلاژن و تنظیم مثبت فرآیندهای سلولی دخالت دارند. بررسی مسیرهای سیگنالینگ مشخص کرد مسیر تمایز Neural Crest مهم ترین مسیر دخیل در بین نمونه های مورد بررسی بود که ژن های MSX2، OLIG3، WNT3A، TWIST1، PAX3، RHOB، CDH6، COL2A1، CDH1، ZIC1، PMP22، SNAI2، MSX1، با در نظر گرفتن پارامتر آماری logFC ≠,3 و Adjusted p-values < 0. 05 در این مسیر تاثیر داشته و افزایش بیان داشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که دانسته های ما از مسیرهای مولکولی دخیل در فرآیند تمایز سلول های NPC کمک کرد و بررسی های مولکولی دقیق تر منجر به دستیابی به ژن های قابل اعتماد برای شناسایی بیومارکرهای تمایزی سلول های NPC خواهد شد که به این ترتیب سرنخ های جدیدی برای درمان دژنراسیون دیسک بین مهره ای فراهم می شود.

سابقه و هدف زنان مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) در معرض خطر بیماری های قلبی-عروقی هستند. افزایش دامنه تغییرات موج P (Pdis) و فاصله QT (QTdis) در الکتروکاردیوگرام بیماران مبتلا به PCOS گزارش و پیشنهاد شده است که این دو عامل می توانند به عنوان پیش بینی کننده های خطر حوادث ناگوار قلبی در بیماران مبتلا به PCOS استفاده شوند. با توجه اهمیت پیشگیری از عوارض قلبی-عروقی در زنان مبتلا به PCOS این مطالعه با هدف بررسی اثر هشت هفته تمرین ورزشی هوازی با شدت متوسط (MICT) به عنوان یک راهکار غیر تهاجمی بر P-dis و QTdis در زنان دارای اضافه وزن و مبتلا به PCOS انجام شد. روش کار در این پژوهش با طراحی کارآزمایی بالینی، 30 زن مبتلا به PCOS با سن 18 تا 40 سال، به طور تصادفی به دو گروه کنترل و MICT تقسیم شدند. جلسات تمرین به مدت هشت هفته، سه بار در هفته اجرا شد. ثبت الکتروکاردیوگرام از آزمودنی ها روز قبل از اولین جلسه تمرین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام و توسط متخصص قلب تفسیر شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون تی مستقل و تی زوجی در نرم افزار spss نسخه 23 تحلیل شدند. یافته ها: پس از هشت هفته مداخله، میانگین وزن و BMI در گروه تمرین به طور معناداری کاهش یافت (0/01>P). همچنین، QTdis و QTcdis در گروه تمرین به طور معناداری کاهش یافتند (به ترتیب 0/05˂, p و 0/05˂, p) ولی در گروه کنترل تفاوت معناداری در هیچ یک از متغیرها مشاهده نشد (0/05˂, p). مقادیر Pdis در هر دو گروه، پس از مداخله تفاوت معناداری را نشان ندادند (0/05>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد که انجام تمرین های MICT همراه با کاهش وزن می تواند منجر به کاهش خطر آریتمی های قلبی در زنان دارای اضافه وزن مبتلا به PCOS شود.

سابقه و هدف دیابت نوعی اختلال متابولیک است که ساختار و عملکرد دستگاه های بدن از جمله میوکارد را تحت تاثیر قرار می دهد که به آن کاردیومیوپاتی دیابتی گفته می شود. با این حال با توجه به نقش فعالیت ورزشی در پیشگیری و درمان عوارض دیابت، تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر بیان بافتی miRNA-1 و miRNA-21 در بطن چپ رت های نر دیابتی طی دی و بهمن 1400 در دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. روش کار در یک طرح تحقیقی تجربی، 20 سر رت نر بالغ (سن: 3/0 ±,12 هفته؛ وزن: 12 ±,234 گرم) نژاد ویستار انتخاب و پس از دریافت رژیم غذایی پرچرب (حاوی 45 درصد چربی) و القای دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین به طور تصادفی در دو گروه همگن 10 سری شامل دیابتی و دیابتی با تمرین تناوبی شدید (T) تقسیم شدند و به مدت هشت هفته و پنج روز هفته، برنامه HIIT را روی نوارگردان الکترونیکی هوشمند اجرا کردند. تمرین HIIT با شدت 90-85 درصد سرعت بیشینه در 12-6 وهله دو دقیقه ای و با تناوب های استراحت فعال سه دقیقه ای با شدت 30 درصد VO2max اعمال شد. در انتهای قرارداد تمرین، تمامی موش ها 48 ساعت پس از آخرین مداخله به روش بدون درد برای بررسی تغییرات بیان ژن miR-1، miR-21 روش real-time PCR در بافت بطن چپ قلب بی هوش و جراحی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بیان نسبی کمی miRNA-1 در گروه HIIT + دیابت (0/000001 ±,0/00005) و کنترل دیابت (0/000005 ±,0/00018) و بیان نسبی کمی miRNA-21 در گروه HIIT + دیابت (0/000001 ±,0/00025) و کنترل دیابت (0/000016 ±,0/00011) بود. همچنین هشت هفته تمرین HIIT باعث افزایش معنا دار بیان نسبی miRNA-21 (0/001 =P) و کاهش بیان miRNA-1 (0/002 =P) در رت های دیابتی شد و در مقابل نتایج نشان داد که پس از هشت هفته ابتلا به دیابت بیان نسبی miRNA-21 به طور معنا داری کاهش و بیان miRNA-1 افزایش یافته است (0/01 =P). نتیجه گیری: به نظر می رسد ارزیابی بیان miRNA-1 و miRNA-21 بعد از تمرین های ورزشی ممکن است شاخص مناسبی برای ارزیابی سازگاری های قلبی-عروقی و به ویژه هایپرتروفی ناشی از تمرین ها باشد.

سابقه و هدف هدف پژوهش حاضر، مقایسه دو نوع تمرین هوازی بر پاسخ سلول های بنیادی، گلبول های سفید و مدت زمان بستری قبل از پیوند اتولوگ است. سرطان روند رشد کنترل ناپذیر در تولید مثل سلول های بدخیم است. برای درمان بسیاری از بیماری های بدخیم وغیر بدخیم خونی به پیوند سلول های بنیادی خون ساز نیاز است که از راه شیمی درمانی یا پرتودرمانی، سلول های خون ساز و سیستم ایمنی فرد را حذف و با سلول های بنیادی جایگزین می شود. موفقیت پیوند تا حد زیادی به میزان سلول های بنیادی بستگی دارد. هر چه میزان سلول ها بیشتر باشد، پیوندپذیری سریع تر انجام می شود و بیمار زودتر ترخیص می شود. روش کار 60 بیمار در رده سنی 69-22 سال به طور تصادفی ساده انتخاب و به سه گروه 20 نفره (گروه هوازی پیوسته، هوازی ناپیوسته و گروه کنترل) تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی شامل راه رفتن روی تردمیل (بر اساس توانایی بیمار) به طور پیوسته و ناپیوسته به مدت 30 دقیقه صبح و بعد از ظهر، با در نظر گرفتن میزان درک تلاش، به مدت هفت روز متوالی دوره موبیلیزاسیون انجام شد. گروه کنترل تا پایان پژوهش مداخله ای دریافت نکردند. نمونه خون صبح روز قبل و بعد از موبیلیزاسیون گرفته شد و میزان CD34, MNC و WBC به صورت مطلق شمارش شد. تعداد روزهای بستری نیز بعد از ترخیص بیمار شمارش شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون کای-اسکوار، تحلیل کوواریانس (آنکوا) و آزمون مقایسه چندگانه استفاده شد. میزان p کمتریا مساوی 0/05 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: فعالیت هوازی پیوسته و ناپیوسته با شدت متوسط سبب افزایش تعداد سلول ها در مقایسه درون گروهی در هر سه گروه و کاهش تعداد روزهای بستری در گروه پیوسته می شود. در بررسی مقایسه فعالیت هوازی پیوسته و ناپیوسته، افزایش میزان سلول های CD34 و MNC در گروه پیوسته به طورمعنا داری نسبت به گروه ناپیوسته بیشتر بود (این مورد را در مقاله ای به زبان انگلیسی که در رفرنس ها اشاره شده است، چاپ شده است. ) ولی از نظر متغیر WBC بین گروه ها پیوسته و ناپیوسته اختلاف معناداری وجود نداشت و هم چنین تعداد روزهای بستری در گروه پیوسته در مقایسه با گروه ناپیوسته کمتر بود (0/05 ≤,P). نتیجه گیری: فعالیت ورزشی هوازی پیوسته و ناپیوسته با شدت متوسط، به طور معناداری سبب افزایش سلول های بنیادی خون ساز می شود و هم چنین تعداد روزهای بستری بیمار در بخش پیوند، در گروه پیوسته در مقایسه با گروه ناپیوسته کمتر بود. اگر چه این افزایش در میزان سلول ها و کاهش در تعداد روزهای بستری، در نتیجه تمرین های هوازی پیوسته بیش از تمرین های ناپیوسته بود و به سبب نقش بالقوه این سلول ها در پیوندپذیری، احتمالا می تواند به پروسه پیوند کمک کند.

سابقه و هدف کم کاری مادرزادی تیرویید به سبب اختلال در ساختار، محل و یا تولید هورمون غده تیرویید ایجاد می شود. با توجه به مسیر تکاملی و ژنتیکی مشترک با قلب و عروق، احتمال بروز هم زمان بیماری مادرزادی قلبی در بیماران مبتلا وجود دارد. روش کار در این مطالعه توصیفی مقطعی، 75 کودک مبتلا به کم کاری مادرزادی تیرویید که در غربالگری کشوری نوزادان شناسایی و سپس تشخیص در آنها تایید شده بود، به روش سرشماری انتخاب شده و مورد بررسی اکوکاردیوگرافیک قلبی قرار گرفتند. موارد مبتلا به سندرم داون، وزن تولد پایین و سن زیر یک ماه از مطالعه حذف شدند. برای تحلیل متغیرهای کمی از میانگین و انحراف معیار و متعیرهای کیفی، از فراوانی استفاده شد. با استفاده از آزمون های آماری Student’, s t test و Pearson’, s chi-square و تعیین ضریب همبستگی، آنالیز داده ها انجام شد. یافته ها: در این کودکان مبتلا به کم کاری تیرویید، 20 درصد دچار بیماری مادرزادی قلبی بودند؛ شامل 12 درصد نقص دیواره بین دهلیزی، چهار درصد نقص دیواره بین دهلیزی و بین بطنی و چهار درصد پرولاپس دریچه میترال. 21 کودک سوراخ بیضی باز داشتند. در 52 درصد هیچ اختلال ساختار قلبی گزارش نشد. سن بارداری مادر و وزن تولد در کودکان مبتلا به ناهنجاری قلبی به صورت معناداری پایین تر بودند (0/000 = P). نتیجه گیری: در کشور ما، بروز بیماری مادرزادی قلبی در کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیرویید بالاتر از جمعیت نرمال به نظر می رسد. پیشنهاد می شود در تمام موارد کم کاری تیرویید کشف شده با غربالگری نوزادی، بررسی قلبی انجام گیرد.

سابقه و هدف افراد مبتلا به هراس اجتماعی در مقایسه با افراد عادی از عزت نفس پایین تری برخوردار هستند. درمان و مداخله رایج این مشکل مدیریت استرس بر اساس رویکرد شناختی رفتاری است. به این منظور در پژوهش حاضر هدف تعیین اثربخشی آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری بر عزت نفس دانشجویان مبتلا به هراس اجتماعی است. روش کار پژوهش حاضر، طرح آزمایشی همراه با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل است. 32 نفر از دانشجویان مبتلا به هراس اجتماعی دانشگاه شاهد با بیشترین نمره در آزمون هراس اجتماعی (SPIN) از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نمونه پژوهش پس از همگن شدن، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شده و با استفاده از مقیاس های هراس اجتماعی (SPIN) و عزت نفس (SERS) قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش، تحت آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری، طی 10 جلسه هفتگی قرار گرفت و گروه کنترل در انتظار بودند. نتایج به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و یومن ویتنی و با به کارگیری نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این پژوهش 16 نفر در گروه آزمایش و 16 نفر در گروه کنترل حضور داشتند (همه اعضا دختر بودند). هیچ یک از دانشجویان مداخله را ترک نکردند. تحلیل یومن ویتنی نشان داد که با کنترل تفاوت های بین دو گروه در قبل از مطالعه، اختلاف معناداری بین نمره نهایی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل وجود دارد. آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری سبب افزایش عزت نفس کلی از 17/05 ±,84/62 به 24/13±,243/68(0/001< P) و کاهش هراس اجتماعی از 6/99 ±,53/56 به 2/4 ±,47/62 (0/001< P) در گروه آزمایش شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که روش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری می تواند به عنوان یک مهارت موثر در درمان هراس اجتماعی دانشجویان به کار گرفته شود.

سابقه و هدف فیبروز کلیه مشخصه پاتولوژیکی تقریبا تمامی بیماری های مزمن کلیه با اتیولوژی های متنوع است و قابل اطمینان ترین پیش بینی کننده پیشرفت بیماری مزمن کلیه (CKD) در مرحله نارسایی کلیوی است. بیماری های کلیوی، انواعی از سلول ها و کمپارتمان های کلیوی را تحت تاثیر قرار داده و سبب گسترش انواع فیبروز با عنوان گلومرواسکلروزیس، فیبروز بینابینی و فیبروز آترواسکلروزیس و پری واسکولار می شود. مکانیسم های سلولی و مولکولی بسیاری از جمله مسیرهای پیام رسانیcAMP، WNT، TGF-β, 1و WNT/B catenin در ایجاد بیماری فیبروز کلیه دخیل هستند و فقط با درک دقیق مکانیسم های اساسی فیبروز کلیه می توان توسعه درمان های موثر را تسهیل کرد. هدف از این مطالعه مروری بررسی سلول درمانی و دارو درمانی در فیبروز کلیه با تاکید بر مسیر سلولی و مولکولی برای درک مکانیسم های اساسی فیبروز کلیه است. روش کار در این مطالعه، مرور جامعی در رابطه با مسیرهای سلولی و مولکولی دخیل در بیماری فیبروز کلیه به همراه دارو درمانی و سلول درمانی که در بهبود این بیماری استفاده می شود، از طریق جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی اسکوپوس، پاب مد و گوگل اسکالر از سال 2010 تا 2022 انجام شد. از این تعداد 95 مقاله با توجه به معیارهای خروج از مطالعه انتخاب و بررسی شد. نتیجه گیری: روش های سلول درمانی بهینه دارای عوارض جانبی کمتری در مقایسه با دارو درمانی هستند و با توجه به نوع فیبروز درگیر شده در کلیه امکان ترمیم آن با استفاده از سلول های بنیادی وجود خواهد داشت. به نظر می رسد که پیام رسانی سلولی TGF-β, 1 نقش به سزایی در ایجاد فیبروز کلیه دارد و داروهای مورد استفاده در بهبود فیبروز کلیه، غالبا به اهمیت مسیر پیام رسانی TGF-β, 1 پرداخته اند که علاوه بر بهبود نسبی این بیماری، دارای عوارض بسیاری هستند. استفاده از سلول درمانی در درمان فیروز مزمن کلیه دارای اثرات مناسب تر و عوارض کمتری نسبت به دارودرمانی است و سلول های بنیادی مزانشیمی مناسب ترین کاندیدا را برای پیوند دارا هستند.

سابقه و هدف خروج آ یو دی (وسیله داخل رحمی) از رحم به حفره شکم نوعی عارضه است که به دنبال پرفوراسیون رحم هنگام استفاده از وسایل داخل رحمی و یا موقع تعبیه آ یو دی روی می دهد و می تواند منجر به عفونت، خونریزی و آسیب احشا شود. به دلیل بزرگنمایی و دقت بیشتر و مزایای دیگر جراحی لاپاروسکپی مانند طول بستری کمتر، درد و خونریزی کمتر و برگشت به کار سریع تر برای خروج آ یو دی در محل های مختلف حفره شکم از روش لاپاروسکپی استفاده می کنیم. هر نیاسیون روده از عوارض نادر لاپاروسکپی است. با توجه به اینکه وارد شدن آیو دی به شکم بخصوص به رکتوم یا روده عارضه نادری است و در بیمارستان شهدای تجریش طی 10 سال گذشته 9 مورد که در محل های آناتومیک مختلف مانند امنتوم، جدار قدامی شکم وادنکس قرار داشتند و یک مورد ورود آ یو دی به رکتوم بوده و در همه موارد آیو دی با جراحی لاپاروسکپی خارج شده است. هدف از این گزارش یک مورد خروج آ یو دی از رکتوم توسط لاپاروسکپی است. این جراحی با مورد نادر خروج امنتوم و روده از محل تروکار پنج میلی متر لترال چپ هنگام خروج درن همراه بود. معرفی بیمار: بیمار مورد معرفی خانم 26 ساله اهل بوشهر با سابقه دو بار سزارین، از 10 روز پس از زایمان، برای پیشگیری از بارداری از آ یو دی CopperT380 استفاده کرده است. بیمار با درد هیپوگاسترراست مراجعه کرده است که در معاینه نخ آ یو دی مشاهده نشده است. سونوگرافی واژینال نبود آ یو دی در حفره رحم را تایید کرد. اشعه ایکس لگن آ یو دی را در سمت راست لگن نشان داد. در لاپاراسکوپی، چسبندگی راست رکتوم و تخمدان راست جدا شد، آ یو دی از محل چسبندگی رکتوم و آدنکس راست خارج و رکتوم ترمیم شد. هنگام خروج درن متوجه خروج روده از محل پورت پنج میلی متری لترال چپ شده و بعد از گسترش انسزیون و برگرداندن روده و امنتوم به شکم اقدام به ترمیم فاشیا شد. نتیجه گیری: با استفاده از لاپاروسکپی می توان آ یو دی های وارد شده به حفره شکم را خارج کرد.