پرستاری دیابت
سال:1401 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

مقدمه و هدف: دیابت یک نگرانی مهم برای سلامتی در جهان است که درصورت همبودی با اضطراب، افسردگی، استرس و سبک زندگی ناسالم بر وسعت شدت و عوارض آن افزوده خواهد شد. اصلاح سبک زندگی در مبتلایان به دیابت می تواند درماندگی روان شناختی بیماران و درنتیجه پیش آگهی بیماری را دستخوش تغییرات مطلوب تری نماید. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه آموزش سبک زندگی مبتنی بر مدل بزنف و مدل سازمان بهداشت جهانی بر درماندگی روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. روش پژوهش: پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع گسترش یافته چندگروهی با طرح های پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. سه ماه بعد از پس آزمون پیگیری برای هر سه گروه اجرا شد. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به بخش غدد بیمارستان امام خمینی در سال 1400 بود. از یک لیست 100 نفری بیماران مبتلا به دیابت، 60 نفر شناسایی و 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب و با جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل جایگزین شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اضطراب، افسردگی و استرس (DASS-21) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 26 و تحلیل آمیخته با اندازه گیری مکرر تحلیل گردید. یافته ها: یافته ها: حاکی از تاثیر آموزش سبک زندگی مبتنی بر هر دو مدل بر اضطراب، افسردگی و استرس و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. آموزش سبک زندگی مبتنی بر مدل بزنف در مقایسه با مدل سازمان بهداشت جهانی میانگین افسردگی را بیشتر کاهش داد اما تفاوت اثر دو گروه بر اضطراب و استرس معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی آموزش سبک زندگی مبتنی بر هردو مدل بزنف و مدل سازمان بهداشت جهانی بر درماندگی روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و برتری آموزش سبک زندگی مبتنی بر مدل بزنف در مقایسه با مدل سازمان بهداشت جهانی بود. بنابراین آموزش سبک زندگی به عنوان درمان کمکی در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به نظر می رسد.

مقدمه و هدف: یکی از بیماریهای مزمن دیابت نوع 2 است. که از عوامل روانشناختی تاثیرگذار در مدیریت آن پریشانی دیابت است. لذا هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر خودشفابخشی با درمان شناختی رفتاری تلفیق با ذهن آگاهی بر پریشانی دیابت و کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. روش پژوهش: این پژوهش نیمه تجربی بر روی 60 نفر مبتلا به دیابت نوع 2 که به صورت هدفمند انتخاب شده بودند انجام گرفت. افراد به طور تصادفی در دوگروه مداخله و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های مداخله 12 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای یک جلسه) درمان شناختی رفتاری تلفیق با ذهن آگاهی و خودشفابخشی دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه پریشانی دیابت پولونسکی و همکاران (2005) که دارای روایی محتوا و پایایی با آلفای کرونباخ 0/87 می باشد و تجهیزات آزمایشگاهی جهت اندازه گیری هموگلوبین گلیکوزید بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی در نرم افزار SPSS-24 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: از بین دو شیوه مداخله فقط خودشفابخشی توانست به طور موثری سبب کاهش هموگلوبین گلیکوزیدی شود. همچنین هر دو شیوه مداخله باعث کاهش پریشانی دیابت شد ولی اثر خودشفابخشی در طول زمان ثابت باقی ماند. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که خودشفابخشی توانست علاوه بر پریشانی دیابت هموگلوبین گلیکوزید را هم کاهش دهد و اثر آن در طول زمان ثابت باقی ماند. پیشنهاد می شود اثر خودشفابخشی در سایر زمینه های مرتبط با دیابت بررسی شود.

مقدمه و هدف: دیابت خطر بستری و مرگ و میر COVID-19 را به دلیل عوارض همراه افزایش می دهد. هدف از انجام این مطالعه تعیین خصوصیات دموگرافیک بیماران دیابتی مبتلا به کووید-19 بستری در بیمارستان است. روش پژوهش: مطالعه به صورت گذشته نگر با رویکرد توصیفی است. جامعه آماری پژوهش را بیماران دیابتی بستری با تشخیص قطعی کووید-19 در بیمارستان امیرالمومنین علی شهر زابل تشکیل دادند (130 نفر). مقطع بررسی از ابتدای فروردین 1400 تا ابتدای فروردین 1401 (یک سال) بود. جمع آوری اطلاعات با مطالعه پرونده بیماران توسط محقق و استفاده از پرسشنامه و چک لیست انجام شد. یافته ها: میانگین زمان بستری بابت ابتلا به کووید-19، 5/6 روز (زنان 3/7 و مردان 3/5 روز) بود. میانگین سنی افراد بررسی شده 4/59 سال (زنان 4/58 و مردان 8/60 سال) بود. میانگین BMI بیماران 30/3kg/m2 (زنان 30/9kg/m2 و مردان 29/3kg/m2) بود. در این مدت زمانی 4 بیمار بستری شده فوت کردند (1/3 درصد) که میانگین سنی آنان 74 سال بود. عوارض سیستم قلب و عروق بیشترین فراوانی را در میان بیماران داشت. بیش ترین علایم بالینی سرفه و کم ترین استفراغ بود. نتیجه گیری: همانگونه که نتایج مطالعه نشان داد بیماران دیابتی که به کووید-19 مبتلا شده بودند ریسک بستری در آن ها افزایش پیدا می کند و بیشتر دچار عوارض ناشی از بیماری می شدند. لذا برنامه ریزان وزارت بهداشت و همچنین پرستاران و پرسنل شاغل در بخش های بستری بیماران کووید-19 باید توجه بیشتری نسبت به این بیماران داشته باشند.

مقدمه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین بیماری های دوره سالمندی است. مشکلات سلامت روان از جمله اختلالات افسردگی و اضطراب در بیماران مبتلا به دیابت شایع هستند درحالی که معمولا تشخیص داده نمی شوند. بیماران واجد تشخیص همزمان دیابت و اختلالات روانپزشکی پیش آگهی بدتری دارند. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی اختلال اضطراب منتشر و افسردگی در بیماران بالای 60 سال مبتلا به دیابت نوع دو انجام گرفت. روش ها: دراین مطالعه توصیفی مقطعی 300 نفر از بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان گلستان اهواز در سال 99 مورد بررسی قرار گرفتند. وجود اضطراب و افسردگی با استفاده از پرسش نامه های اضطراب و افسردگی بک و پرسشنامه های کوتاه شده ی افسردگی (GDS) و اضطراب (GAI-SF-PV) و سپس با ستفاده از ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی (DSM-V) سنجیده شد. یافته ها: اغلب بیماران مورد مطالعه زن (7/56%)، متاهل (95%)، دارای تحصیلات دیپلم و کمتر (6/86%)، نژاد عرب (7/57%)، با وضعیت اقتصادی متوسط (69%) بوده و با خانواده زندگی می کردند (97%). دیابت در اغلب افراد بادارو و انسولین کنترل شده (3/94 %) گزارش شد. نرخ اختلالات ضطراب منتشر و افسردگی، پس از غربالگری با پرسشنامه های مربوط به اضطراب و افسردگی بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی (DSM-V) 8/33 و 7/40% بود. نتیجه گیری: یافته ها: ی این مطالعه شیوع بالای میزان افسردگی و اضطراب در بیماران دیابتی بالای 60 سال را نشان داد که تحصیلات پایین، وضعیت اقتصادی نامطلوب، قند خون کنترل نشده و جنسیت از ریسک فاکتورهای مستقل موثر بر اضطراب و افسردگی و زندگی بدون خانواده از ریسک فاکتورهای مستقل بروز اختلال اضطراب منتشر در بیماران دیابتی بالای 60 سال بودند.

مقدمه و هدف: دیابت شایعترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیسمی است. دیابت جریان منظم زندگی را مختل می کند و کیفیت زندگی افراد را در ابعاد مختلف تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از مداخلات مبتنی بر درمان شناختی رفتاری برای بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی استفاده شده است. این مطالعه با هدف بررسی سیستماتیک و متاآنالیز اثربخشی درمان شناختی-رفتاری در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت در ایران انجام شد. مواد و روش ها: پایگاه های داده خارجی (Google Scholar, PubMed, Scopus, Web of Science) و داخلی (Sid, Magiran) از ابتدا تا بهمن ماه سال 1401 جستجو شدند. مداخلات شناختی رفتاری با طرح پیش آزمون و پس آزمون و یک گروه کنترل مراقبت معمولی یا سایر مداخلات روانی اجتماعی مقایسه شد. اثر تفاوت میانگین استاندارد شده با استفاده از مدل اثرات تصادفی و با اطمینان 95% محاسبه شد. خطر سوگیری بر اساس راهنمای کاکرین (Rob) ارزیابی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار RewMan5 تحلیل شدند. یافته ها: در مجموع 14 مطالعه شامل 444 بیمار دیابتی در این مطالعه وارد شدند. در مرحله اول جست وجو 504 مقاله یافت گردید. پس از بررسی عنوان مقالات، 465 مقاله به علت غیر مرتبط و تکراری بودن کنار گذاشته شدند و 39 مقاله باقی ماند. درنهایت با بررسی چکیده مقالات و در نظر گرفتن ملاک های ورود، 14 مطالعه برگزیده شد. در مقایسه با گروه کنترل، اختلاف میانگین استاندارد برای تاثیر CBT بر کیفیت زندگی در پس آزمون دارای اندازه اثر بالایی (SMD = 1. 06, 95% CI = [0. 63, 1. 48]) بود؛ اختلاف میانگین استاندارد برای تاثیر CBT بر کیفیت زندگی در مرحله پیگیری نیز برابر با (SMD = 0. 66, 95% CI = [0. 34, 0. 98]) بود. ناهمگنی بین نتایج مطالعات بالا بود (76 درصد). اکثر مطالعات دارای خطر سوگیری نامشخص بودند. در سوگیری انتشار فقط یک مطالعه نسبت به بقیه مطالعات خطای بالا و دقت کمتر داشت. نتیجه گیری: این مطالعه نتایج امیدوارکننده ای را در مورد تاثیر مداخلات روان شناختی بر کیفیت زندگی به ویژه برای مداخلات مبتنی بر CBT نشان داد. غربالگری بیماران مبتلا به دیابت از نظر بیماری های روانی و مراجعه به متخصص سلامت روان در چارچوب رویکرد چند رشته ای باید در اولویت قرار گیرد.

نهمین ماه از تقویم قمری. ماه رمضان می باشد که ٢, ٩,ی ا ٣, ٠,روز در سال طول می کشد و شامل پرهیز از غذا، آب، نوشیدنی، داروهای خوراکی، استعمال دخانیات و رابطه جنسی از طلوع تا غروب خورشید است....