باروری و ناباروری
سال:1386 | دوره:8 | شماره:2 (مسلسل 31) |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: اسپرماتوژنز فرآیندی کاملا وابسته به هورمون به ویژه گنادوتروپینها می باشد و بدیهی است هر گونه تغییر در میزان این هورمونها می تواند در اسپرماتوژنز موثر باشد. آنالوگ های هورمون های آزاد کننده گنادوتروپین نیز می توانند محور هیپوفیزی - گنادی را مختل نمایند. لذا هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تغییرات فراساختاری و هیستولوژیک سلول های اسپرماتوژنیک و اسپرمیوژنیک با استفاده از میکروسکوپ الکترونی ترانسمیشن به دنبال تجویز یک دوز لوپرلاید استات (یکی از آنالوگ های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین) در موش بالغ می باشد.روش بررسی: در مطالعه حاضر 24 موش بالغ 8 هفته به 3 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل، هیچ دارویی دریافت نکردند اما حیوانات در گروه دوم و سوم به ترتیب یک دوز 0.2ml کربوکسی متیل سلولز و 7.6mg/kg لوپرلایداستات به صورت زیر جلدی دریافت کردند. پس از گذشت 5 هفته بیضه موشها خارج و برای مطالعه سلول های زایای لوله سمی نیفروس و مطالعه مورفولوژی با استفاده از میکروسکوپ الکترونی ترانسمیشن و نوری مورد استفاده قرار گرفت. همه نمونه ها از نظر مورفولوژی مقایسه شدند و با روش آزمون ANOVA مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.نتایج: در نتایج میکروسکوپ الکترونی، در گروه آزمایش بیشترین تغییرات در سلول های اسپرمیوژنیک یافت شد. در بیشتر اسپرماتیدها، هسته و آکروزوم تغییر شکل یافته بود. در برخی اسپرماتیدهای در حال تمایز وزیکول های آکروزومی در هسته دیده می شد؛ ضمن اینکه تخصص یافتگی اکتوپلاسمیک در برخی نواحی به صورت نسبی حذف شده بود. در اسپرماتیدهای دراز، فلاژلها غیر طبیعی بودند و غلاف فیبروزه آنها به صورت غیر ممتد بود. در مشاهدات میکروسکوپ نوری وضعیت تکامل اسپرماتوژنز بر اساس جدول جانسن در گروه کنترل، شم و آزمایش به ترتیب 53/0±1/8، 82/0±04/8 و 57/0±01/7 بود؛ که در گروه آزمایش کاهش معنی دار داشت (01/0>p). همچنین تمام شاخص های هیستومتری در لوله های سمینیفروس در مقایسه با دو گروه دیگر کاهش معنی دار داشت (01/0>p).نتیجه گیری: تزریق یک دوز 7.6mg/kg  لوپرلاید استات در طی یک سیکل اسپرماتوژنز با اثرات سو براسپرماتوژتز همراه می باشد و به نظر می رسد که لوپرلایداستات دارای بیشترین اثر بر روی اسپرمیوژنز یا فرآیند تغییر شکل اسپرماتیدهای گرد به دراز می باشد.

زمینه و هدف: فیناسترید یک ترکیب 4 آزا استروئید است که به طور کاملا اختصاصی و رقابتی، آنزیم درون سلولی 5- آلفا ردوکتاز نوع II، عامل تبدیل تستوسترون به دی هیدروتستوسترون (DHT)، را مهار می کند. این دارو تقریبا برای درمان تمام اختلالات مربوط به افزایش DHT مانند هیپرپلازی خوش خیم پروستات، ریزش مو با منشا آندروژنی در مردان، پرمویی، آکنه و سبوره تجویز می شود. از آنجا که داروی فیناسترید مصرف بالایی در میان مردان دارد و در تعدادی از آنان عوارضی مانند کاهش میل جنسی، اختلالات نعوظی، اختلال در انزال، ژنیکوماستی و سرطان پروستات گزارش شده است، در پژوهش حاضر اثرات مقادیر مختلف این دارو بر تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، سرتولی و بینابینی در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.روش  بررسی: تعداد 40 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد Sprague-Dawley به 5 گروه هر گروه دارای 8 سر شامل گروه کنترل (بدون تجویز ماده)، گروه شاهد (با تجویز آب مقطر) و سه گروه تجربی با تجویز مقادیر روزانه 50 ،100mg/kg BW و 25 دارو تقسیم شدند. تجویز دارو به صورت خوراکی و طی مدت 32 روز انجام گرفت. تغییرات مربوط به تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، سرتولی و بینابینی، در نرم افزار SPSS وارد و سپس با استفاده از آزمون هایDuncan ، Tukey، ‍t-test و ANOVA مورد مقایسه و بررسی قرار گرفت. 05/p≤0 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.نتایج: بر اساس نتایج حاصل، مصرف فیناسترید باعث کاهش معنی دار تعداد سلول های اسپرماتوگونی در گروه های مصرف کننده مقادیر50 ،100mg/kg BW  دارو و همچنین کاهش تعداد سلول های اسپرماتوسیت اولیه در گروه مصرف کننده 50mg/kg BW دارو شد (05/p≤0). تعداد سلول های سرتولی در هیچ کدام از گروه های تجربی، تغییر معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان نداد؛ اما افزایش معنی داری در تعداد سلول های بینابینی در گروه های دریافت کننده دارو مشاهده شد. این دارو همچنین تغییر قابل ذکری در تراکم انواع سلولها و تغییر در میزان رنگ پذیری سیتوپلاسم و هسته سلول های اسپرماتوگونی ایجاد ننمود.نتیجه گیری: بنابر نتایج این مطالعه، مصرف داروی فیناسترید باعث کاهش معنی دار تعداد سلول های اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت اولیه و افزایش معنی دار تعداد سلول های بینابینی می شود؛ اما بر خصوصیات بافتی بیضه و تولید اسپرم اثر نمی گذارد. بنابراین به نظر می رسد مصرف کوتاه مدت فیناسترید در باروری مردان تاثیر قابل ملاحظه ای نداشته باشد.

زمینه و هدف: پرولاکتین در سه وزن مولکولی متفاوت کوچک، بزرگ و خیلی بزرگ یا ماکروپرولاکتین در سرم وجود دارد. وجود ماکروپرولاکتین که معمولا کمپلکس پرولاکتین و IgG است ممکن است عامل هیپرپرولاکتینمی در تعداد زیادی از بیماران باشد. اگرچه فعالیت بیولوژیک ماکروپرولاکتین کم است؛ ولی در روش های مرسوم ایمونواسی به همراه پرولاکتین آزاد باعث نشان دادن سطح بالای پرولاکتین شده و می تواند منجر به اقدامات تشخیصی و درمانی گران و غیر موثر گردد. روش کلاسیک تشخیص ماکروپرولاکتینمی، کروماتوگرافی فیلتراسیون ژلی است که به صورت معمول در تمام آزمایشگاهها قابل انجام نیست. به تازگی از روش رسوب ماکروپرولاکتین با پلی اتیلن گلیکول برای تشخیص سریع، دقیق و ارزان ماکروپرولاکتینمی استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی ماکروپرولاکتینمی در بیماران نابارور دچار هیپرپرولاکتینمی با روش رسوب با پلی اتیلن گلیکول و مقایسه علایم کلینیکی و رادیولوژیک آنها با بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی واقعی بود.روش بررسی: در این مطالعه 17 بیمار نابارور دارای هیپرپرولاکتینمی (پرولاکتین بیشتر از 35µg/L) از نظر وجود ماکروپرولاکتین با روش رسوب با پلی اتیلن گلیکول تحت بررسی قرار گرفتند. پرولاکتین قبل و بعد از رسوب با پلی اتیلن گلیکول اندازه گیری شد و در صورت رسوب بیشتر از 60% پرولاکتین سرم در مجاورت با پلی اتیلن گلیکول، بیمار مبتلا به ماکروپرولاکتینمی در نظر گرفته شد. نتایج در دو گروه با آزمون فیشر و با استفاده از نرم افزار SPSS بررسی و 05/ p<0 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: در این بررسی در 6 بیمار (35%) وجود ماکروپرولاکتین با روش فوق اثبات گردید. از مجموع بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی واقعی (11 بیمار) در 8/81% گالاکتوره و در 9/90% اولیگومنوره وجود داشت؛ در صورتی که در بیماران دچار ماکروپرولاکتینمی در 3/33% گالاکتوره و در 6/16% اولیگومنوره وجود داشت. همچنین در بررسی های رادیولوژی در 100% بیماران ماکروپرولاکتینمی هیپوفیز طبیعی ملاحظه گردید. در صورتی که در 5/45% بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی واقعی در تصویر، هیپوفیز طبیعی بود.نتیجه گیری: در بیماران ناباروری که در بررسی های هورمونی هیپرپرولاکتینمی دارند قبل از بررسی های تشخیصی و درمانی بیشتر بررسی از نظر ماکروپرولاکتینمی با روش رسوب با پلی اتیلن گلیکول توصیه می شود.

زمینه و هدف: متابولیسم ویتامین D، کلسیم و پاراتورمون طی بارداری تغییر می یابد. بررسی این تغییرات و عوامل موثر بر آن به ویژه دریافت مواد غذایی حاوی ویتامین D و کلسیم توسط مادر و جنین ضروری است. با توجه به شیوع بالای کمبود ویتامین D و کلسیم در کشور، هدف از این مطالعه ارزیابی ارتباط واگردش استخوانی و وضعیت تغذیه ای ویتامین D و کلسیم در مادران باردار به منظور ارزیابی دقیق تر میزان نیاز به این مواد در یک سیکل فیزیولوژیک واقعی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 449 زن باردار سالم که در زمستان 1382 به بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران مراجعه کرده بودند، در زمان زایمان به همراه نوزادان تازه متولد شده انتخاب شدند. متوسط دریافت ویتامینD  و کلسیم مادران از طریق پرسشنامه بسامد خوراکی و مقادیر سرمی کلسیم، ویتامین D، استئوکلسین، کراس لپس و پاراتورمون در مادران و بندناف جنین اندازه گیری شد. برای آنالیز اطلاعات از نرم افزار SPSS نسخه 5/11 استفاده شد و 05/0>p معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: غلظت های سرمی ویتامین D در خون بندناف نوزادانی که مادران آنها دریافت کافی ویتامین D ؛(200 واحد ویتامین D روزانه برای زن باردار) داشتند بالاتر بود. همبستگی مثبتی بین غلظت های سرمی کلسیم مادر و خون بندناف مشاهده گردید (35/0=r). تفاوت معنی داری بین غلظت های سرمی پاراتورمون، استئوکلسین و کراس لپس در مادر و جنین دیده شد (001/0>p). مقادیر سرمی ویتامین D و کلسیم در مادران و نوزادان با دریافت مقادیر کافی این مواد ارتباط داشت (05/0>p). ارتباط معکوس بین واگردش استخوانی و دریافت کلسیم و ویتامین D مادر یافت شد.نتیجه گیری: وضعیت تغذیه ای ویتامین D جنین و نوزاد کاملا به ذخایر ویتامین D مادر وابسته است و دریافت کافی این مواد می تواند بر متابولیسم استخوانی مادر و جنین موثر باشد؛ لذا برنامه های اصلاح تغذیه ای کلسیم و ویتامین D توسط آموزش مصرف منابع غنی از کلسیم و ویتامین D و نیز غنی سازی و مکمل یاری افراد در معرض خطر باید مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: نارسایی زودرس تخمدان (POF) یا یائسگی زودرس، یکی از مشکلات استرس زا در خانم های جوانتر از 40 سال می باشد که مشکلات عدیده روحی، جسمی و عوارض زودرس و دیررس را به دنبال دارد. عدم تکامل سلول های جنسی منجر به نارسایی تخمدان و کاهش تعداد این سلولها بیشتر به نارسایی نسبی تخمدان منجر می شود که نتیجه آن آمنوره ثانویه است. تاکنون مطالعه ای در مورد عوامل کروموزومی دخیل در نارسایی زودرس تخمدان در کشور انجام نشده است. این مطالعه برای بررسی اختلالات کروموزومی در مبتلایان به نارسایی زودرس تخمدان مراجعه کننده به بخش زنان و زایمان بیمارستان طالقانی انجام گرفت.روش بررسی: 34 بیمار که به دلیل قطع قاعدگی قبل از 40 سالگی و ناباروری متعاقب آن، از بهار سال 1384 الی تابستان 1385 به بخش زنان بیمارستان طالقانی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مراجعه کرده بودند مورد معاینه فیزیکی و سونوگرافی قرار گرفتند و تست های هورمونی (PRL، LH، FSH) برای ایشان انجام شد. سطح FSH سرمی همه این بیماران مساوی یا بیش از 40IU/lit  بود. پس از آن مبتلایان برای مشاوره ژنتیک و آزمایش سیتوژنتیک (کاریوتایپ) به متخصص ژنتیک معرفی شدند.نتایج: 8/81% افراد مورد بررسی کمتر از چهل سال و 2/18% چهل سال یا بیشتر سن داشتند. 6/17% این بیماران (6 نفر) با میانگین سنی 7.6±32.1 کروموزوم های X مشخصا غیرطبیعی داشتند؛ به طوریکه کاریوتایپ های موزائیک 45, X/46, XX یا 47, XXy (کلاین فلتر)، موزائیک 46, XX/47, XXX را نشان دادند.نتیجه گیری: با وجود عدم مشاهده اختلاف معنی دار بین POF و آنومالی کروموزومی، اختلالات کروموزومی مشاهده شده در این مطالعه و در تعداد اندک از بیماران تحت بررسی که به دلیل نارسایی زودرس تخمدان به یائسگی زودرس مبتلا شده بودند و در جستجوی راهی برای درمان یا روشی که به کمک آن بتوانند صاحب فرزند شوند و مادر بودن را تجربه کنند، مطالعه کروموزومی به عنوان یکی از قدم های اولیه برای بیمار در جهت آگاهی از علت آمنوره ثانویه او پیشنهاد می شود. اطلاعات به دست آمده از آزمون های سیتوژنتیک مثل آنالیز کروموزومی برای مدیریت بیمار، مشاوره ژنتیک و برنامه های آینده فرد بیمار حایز اهمیت است.

زمینه و هدف: در موارد نیاز به ختم بارداری و آماده نبودن سرویکس برای القای زایمان، یافتن روشی مناسب برای مناسب نمودن آن یکی از مسایل بسیار مورد توجه در مامایی می باشد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر میزوپروستول واژینال و کشش بر روی گردن رحم با سوند فولی و ترکیب این دو روش با یکدیگر در مواردی است که سرویکس برای القای زایمان مناسب نیست.روش بررسی: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در بیمارستان شهید اکبرآبادی و در فاصله زمانی فروردین تا اسفند 1383 انجام گرفت. 300 زن باردار با سن بارداری 28 هفته و بیشتر و دارای اندیکاسیون ختم بارداری، امتیاز بیشاپ کمتر یا مساوی 5، دارای بارداری تک قلویی وارد مطالعه شده و به سه گروه تقسیم شدند. برای 100 نفر گروه اول، میزوپروستول واژینال با دوز 25µg هر 3 ساعت و حداکثر تا 6 دوز تجویز شد. در 100 نفر گروه دوم، سوند فولی شماره 16 و پرشده با 30ml مایع از طریق سرویکس عبور داده شد و با کشش در بالای مجرای داخلی سرویکس قرار گرفت. در 100 نفر گروه سوم نیز هر دو روش توام انجام شد. سپس طول مدت شروع روش القا تا زایمان، طول مرحله فعال زایمان، زمان القا تا شروع مرحله فعال، میزان سزارین و آپگار نوزادان در سه گروه با یکدیگر مقایسه شد. داده های حاصل با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و تست های X2، آنالیز واریانس یک طرفه و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. 05/0>p معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: بیماران سه گروه از نظر سن، سن بارداری، تعداد بارداری های قبلی و امتیاز بیشاپ اولیه اختلاف معنی داری نداشتند. فاصله شروع القا تا زایمان در گروه میزوپروستول به طور معنی‏داری کمتر از دو گروه دیگر بود 3±10.5 ساعت در گروه میزوپروستول، 2.4±12.3 ساعت در گروه کشش و 2.5±11.7 ساعت در گروه ترکیبی،(001/0>p)، فاصله شروع مرحله فعال تا زایمان نیز در گروه میزوپروستول کمتر از گروه سوند فولی بود (001/0>p) و طول مرحله فعال در گروه میزوپروستول 1.9±5.5 ساعت، در گروه فولی 1.6±6.6 ساعت و در گروه ترکیبی 1.5±6.1 ساعت بوده است. از نظر طول زمان القا تا شروع مرحله فعال، آپگار نوزادان، دفع مکونیوم توسط جنین و نیز میزان سزارین بین سه گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: میزوپروستول و سوند فولی روش های خوبی برای القا زایمان و آماده کردن سرویکس هستند ولی ترکیب نمودن آنها بر میزان تاثیر آنها نمی افزاید و به نظر می رسد تاثیر سینرژیک بر یکدیگر نداشته باشند. بنابراین در موارد نیاز به ختم بارداری و آماده نبودن سرویکس برای زایمان توام کردن این روشها توصیه نمی شود.

زمینه و هدف: سقط القایی خاتمه دادن به بارداری با روش های دارویی یا جراحی با اندیکاسیون های جنینی یا مادری موجه قبل از دستیابی جنین به قابلیت ادامه حیات گفته می شود. با توجه به عوارض عدیده سقط به روش جراحی از جمله عوارض بیهوشی، لزوم بستری در بیمارستان، خطر سوراخ شدگی رحم و دیگر عوارض حاد و مزمن برای بیمار، ضرورت استفاده از روش های دارویی جهت ختم بارداری احساس می شود. لذا هدف از این مطالعه بررسی اثر بخشی متوتروکسات و پروستاگلاندین E1 (میزوپروستول) در ختم بارداری های سه ماهه اول بارداری می باشد.روش بررسی: مطالعه حاضر مطالعه ای توصیفی است. در این مطالعه 100 زن باردار که در سه ماهه اول بارداری به دلایل جنینی یا مادری در فاصله زمانی 85-1383 برای ختم بارداری به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه کردند، مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات به طور مستقیم با پرسش از بیمار و مشاهده نتایج در چند مرحله انجام شد. بیماران مراجعه کننده در اولین مراجعه 50mg به ازای هر متر مربع از سطح بدن متوتروکسات به صورت تزریق عضلانی دریافت نمودند، پس از 72 ساعت شیاف واژینال میزوپروستول (800µgr) و در صورت عدم تاثیر دوز اول، دوز دوم میزوپروستول بعد از 24 ساعت از دوز اول تجویز شد. 7 روز بعد از سقط به منظور تعیین بقایای محصولات بارداری در رحم، سونوگرافی انجام شد. اطلاعات حاصل با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی با استفاده از نرم افزار آماری SPSS پردازش و 05/p≤0 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.نتایج: از میان 100 خانم شرکت کننده در این مطالعه 81 نفر (81%) سقط دارویی موفقیت آمیز داشتند. از این میان 60 نفر (1/74%) با دوز اول میزوپروستول سقط کامل داشتند. 40 نفر (9/25%) به دنبال دوز اول میزوپروستول سقط نکردند و دوز دوم را دریافت نمودند که 21 نفر از میان آنها سقط کامل داشتند و برای 19 خانم کورتاژ انجام شد. در این مطالعه میزان شکست در افراد با سقط فراموش شده بیشتر بود (05/0>p). مدت زمان لازم برای تخلیه رحم نیز در اینگونه بارداریها با این روش دارویی بیشتر بود (001/0>p). هیچگونه عارضه جانبی مهمی در درمان با متوتروکسات و میزوپروستول ملاحظه نشد.نتیجه گیری: ختم بارداری به روش دارویی در بارداری های سه ماهه اول با استفاده از متوتروکسات و میزوپروستول روشی بی خطر، مطمئن و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است.

زمینه و هدف: زنان برخوردار از سلامت کامل جسمی، روانی و عاطفی، پایه های مستحکم زندگی خانوادگی سالم و توام با سعادت هستند. سرکوب نیازهای طبیعی و خدادادی زنان، آثار نامطلوبی بر صمیمیت و نشاط اعضای خانواده بر جای خواهد گذاشت. نیازهای جنسی، نه تنها در رده نیازهای فیزیولوژیک، بلکه در حیطه نیازهای معنوی و عرفانی در نظر گرفته می شود. سازمان بهداشت جهانی معتقد است که بهداشت جنسی، یکپارچگی و هماهنگی میان ذهن، احساس و جسم بوده و هر گونه اختلال که منجر به ناهماهنگی و در نتیجه عدم رضایت از رابطه جنسی گردد، می تواند نارسایی کنشی جنسی را به همراه داشته باشد. لذا این تحقیق با هدف بررسی برخی اختلالات عملکرد جنسی و عوامل مرتبط با آن در زنان انجام گرفت.روش بررسی: این پژوهش به صورت مقطعی (توصیفی - تحلیلی) روی 366 زن مراجعه کننده به مراکز بهداشتی - درمانی شهر سبزوار در سال 1382 انجام گرفت. نمونه گیری به صورت غیر احتمالی در دسترس و ابزار گردآوری اطلاعات، فرم مصاحبه بود که در دو بخش اطلاعات دموگرافیک و الگوی روابط و اختلالات عملکرد جنسی تنظیم شد و به صورت حضوری تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های ناپارامتری کروسکال ـ والیس و X2 با سطح اطمینان 95% صورت پذیرفت.نتایج: نتایج تحقیق نشان داد که 2/63% از افراد مورد مطالعه، در روابط زناشویی خود دچار مشکل بودند. بین سابقه زندگی زناشویی و اختلال عملکرد جنسی، رابطه آماری معنی دار مشاهده گردید؛ به طوریکه با افزایش مدت زمان زندگی مشترک، مشکلات کمتری در روابط جنسی مشاهده می شود (05/0=p) در زنانی که تمایلات جنسی خود را کم یا زیاد گزارش کرده بودند (در مقایسه با افرادی که تمایلات متوسطی داشتند) اختلالات بیشتری مشاهده شد و این رابطه در بررسی تمایلات جنسی همسران این افراد، نتایج مشابهی را نشان داد (0/001= 3/90% (pاز زنانی که از روابط جنسی خود رضایت نداشتند، دچار اختلال عملکرد جنسی بودند (003/0= 5/83% (p زنانی که از این مشکل رنج می برند، هیچ اقدامی برای رفعت آن انجام نداده بودند.نتیجه گیری: آموزش زوج های جوان به منظور شناخت صحیح خصوصیات و تمایلات یکدیگر، اصلاح باورها و نگرشها، آموزش شیوه های صحیح و منطقی پاسخگویی به نیازهای جسمی و عاطفی، می تواند از محورهای اصلی جلسات مشاوره قبل از ازدواج باشد. در حقیقت، کشف و رفع اختلالات جنسی، تشخیص نگرانیها و کمک به زوجین برای بهبود کیفیت روابط زناشویی، تاثیر به سزایی بر افزایش رضایت جنسی دارد، نقش قابل توجهی در پیشگیری از اختلافات خانوادگی و پیامدهای ناشی از آن خواهد داشت.

زمینه و هدف: پاروویروس B19، توکسوپلاسما گوندی و کلامیدیا تراکوماتیس از جمله میکروارگانیسم های شایعی هستند که در دوران بارداری عوارض مختلفی نظیر آپلازی مادرزادی، هیدروپس فتالیس، سقط جنین، زایمان زودرس و سایر ناهنجاری های مادرزادی در جنین (همچون عوارض شدید عصبی چشمی) را ایجاد می کنند. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع این میکرو ارگانیسمها در خانم های باردار مراجعه کننده به بخش زایمان بیمارستان امام خمینی اهواز می باشد.روش بررسی: در مطالعه توصیفی  مقطعی حاضر، از 79 نمونه سرم خانم های باردار مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی اهواز طی یکماه، با روش الایزا، آنتی بادی IgGاختصاصی علیه میکروارگانیسم های فوق مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با تهیه پرسشنامه ای اطلاعات هر بیمار جمع آوری و برای تجزیه و تحلیل آنها از آزمون آماری X2 توسط نرم افزار SPSS ویرایش 5/11 استفاده گردید. 05/0>p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.نتایج: از 79 نمونه سرم، 44 نمونه (7/55%) آنتی بادی IgG اختصاصی علیه پاروویروس B19، 28 نمونه (4/35%) علیه توکسوپلاسما گوندی و 8 نمونه (10%) بر ضد کلامیدیا تراکوماتیس داشتند.نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان داد که بیش از 40% زنان باردار مورد مطالعه فاقد هرگونه مصونیت اکتسابی در مقابل این عفونتها بودند؛ لذا در معرض ابتلا به عفونت های مذکور در طی بارداری های بعدی هستند. بنابراین آموزش بهداشت برای مادران و غربالگری برای این میکروارگانیسمها به منظور پیشگیری از سقط جنین و تولد نوزاد با ناهنجاری های مادرزادی باید مورد توجه بیشتری قرار گیرد.