پرستاری داخلی و جراحی
سال:1394 | دوره:4 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: لوپوس اریتماتوز سیستمیک یک بیماری خودایمنی مزمن بوده که علاوه بر تظاهرات بالینی متعدد، عوارض روحی، روانی، اجتماعی و اقتصادی نیز به دنبال دارد. پژوهش حاضر به منظور توصیف تجربه زندگی با لوپوس اریتماتوز سیستمیک انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه کیفی حاضر مبتنی بر رویکرد پدیدار شناسی است. 10 بیمار مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی شهر بندرعباس در سال 1391 به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبه عمیق و بدون ساختار جمع آوری و با استفاده از روش کلایزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه 4 مضمون اصلی شامل پیامدهای عاطفی - روانی، رنج دوران عود بیماری، نیازهای فراموش شده اجتماعی - اقتصادی و ناتوانی در انجام وظایف را نشان داد.نتیجه گیری: طبق یافته ها، بیماران طیف وسیعی از مشکلات را تجربه می کنند و در حیطه روانی نیازمند حمایت روانی و در بعد جسمانی نیازمند مراقبت از طرف خانواده و اجتماع هستند. از طرفی فشارهای اقتصادی به دلیل هزینه های درمانی و ناتوانی ناشی از کار، آنان را به سمت وابستگی و چالش در جهت تامین نیازهای مراقبت سلامتی سوق می دهد و برخی نیازهای آن ها بدون پاسخ می ماند.

زمینه و هدف: تزریق وریدی یکی از رایج ترین روش های تهاجمی دردناک در کودکان بستری می باشد. این مطالعه با هدف تعیین اثر بخشی اسپری بی حسی تبخیری بر شدت درد ناشی از تزریق وریدی در کودکان بستری انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 60 کودک 12-6 ساله بستری در بیمارستان امام رضا (ع) شهر سیرجان در سال 1392 وارد مطالعه شدند. کودکان به صورت در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه 30 نفری قرار گرفتند. در گروه مداخله 40 -30 ثانیه قبل از تزریق وریدی از اسپری بی حسی تبخیری استفاده شد و در گروه کنترل، اسپری مشابه اما حاوی نرمال سالین مورد استفاده قرار گرفت. شدت درد حین مداخله با استفاده از مقیاس رفتاری و بلافاصله پس از مداخله با استفاده از مقیاس عددی سنجش درد ارزیابی شد. داده ها با استفاده از شاخص های مرکزی، پراکندگی و آزمون تی مستقل تحت نرم افزار آماری 19 spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: کودکان گروه مداخله در مقایسه با کودکان گروه کنترل در هر دو مقیاس، با توجه به میانگین نمره مقیاس رفتاری سنجش درد (p=0.002) 3.4±1.85 و میانگین مقیاس عددی سنجش درد (p=0.036) 3.96±2.39 شدت درد کمتری را گزارش کردند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش استفاده از اسپری بی حسی تبخیری می تواند درد رویه های تزریقی را در کودکان کاهش دهد؛ لذا پیشنهاد می شود که اسپری تبخیری قبل از تزریق وریدی در کودکان مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: سندرم حاد کرونری به عنوان یکی از علل اصلی مرگ در دنیا، دارای پیامدهای فیزیکی، روانی و اجتماعی متعددی است. از جمله این پیامدها تاثیر بر کیفیت زندگی و رضایت جنسی بیماران می باشد. با وجود مطالعات متعدد، یافته های متناقضی در خصوص ارتباط رضایت جنسی و کیفیت زندگی این بیماران گزارش شده است. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط رضایت جنسی با کیفیت زندگی در مبتلایان به سندرم حاد کرونری انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی - همبستگی بر روی بیماران مبتلا به سندرم حاد کرونری بستری در بخش آنژیوگرافی یکی از بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1393 انجام گردید. 300 بیمار به روش هدفمند انتخاب و وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات زمینه ای و بیماری، پرسشنامه رضایت جنسی لارسون و پرسشنامه کیفیت زندگی 36-SF جمع آوری شد. داده ها با استفاده از شاخص های مرکزی و آزمون های آماری تی مستقل، تحلیل واریانس، آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی تحت نرم افزار 13 SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: طبق نتایج، بیماران از رضایت جنسی بالا با میانگین نمره (101.19±15.02) و کیفیت زندگی متوسط با میانگین نمره (56.3±17.5) برخوردار بودند. رضایت جنسی بیماران با کیفیت زندگی (p=0.001) ابعاد جسمی (p=0.018) و روانی (p=0.001) آن همبستگی مثبت و معنی داری داشت.نتیجه گیری: بین رضایت جنسی با کیفیت زندگی در مبتلایان به سندرم حاد کرونری ارتباط وجود دارد. پرستاران بایستی آموزش در مورد رابطه جنسی و حمایت های جسمی و روانی در بیماران با کسر تخلیه پایین را مورد توجه قرار دهند.

زمینه و هدف: هدف نهایی درمان در بخش مراقبت های ویژه، افزایش سطح هوشیاری بیماران است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر پروتکل آرام سازی بر سطح هوشیاری بیماران ترومایی وابسته به ونتیلاتور بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش نیمه تجربی حاضر بر روی 80 بیمار تحت تهویه مکانیکی، بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های منتخب شهر زاهدان در سال 1391 انجام شد. بیماران به روش مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله تحت پروتکل آرام سازی انجمن مراقبت ویژه پزشکی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از مقیاس های آرامش و بی قراری ریچموند، بررسی رفتاری درد و کمای گلاسکو جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل تحت نرم افزار SPSS18. انجام شد.یافته ها: سطح آرامش بیماران گروه مداخله در مقایسه با بیماران گروه کنترل به نمره ایده آل معیار ریچموند(1- تا 1+) نزدیک تر بود. میزان آرام سازی بیماران بین دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان داد (p<0.001) همچنین سطح هوشیاری بیماران در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (p=0.02)نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که استفاده از پروتکل آرام سازی می تواند منجر به افزایش سطح هوشیاری در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه گردد. لذا پیشنهاد می شود این پروتکل توسط پرستاران بکار گرفته شود.

زمینه و هدف: نارسایی مزمن کلیه می تواند منجر به ایجاد عوارض گوناگون ازجمله اختلال در کیفیت خواب بیمار شود؛ لذا کفایت دیالیز از اهمیت بسزایی برخوردار است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر کیفیت خواب و کفایت دیالیز بیماران همودیالیزی شهرستان جهرم انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر بر روی 40 بیمار بخش همودیالیز بیمارستان شهید مطهری جهرم به روش تصادفی ساده در سال 1392 انجام شد. جهت بررسی کیفیت خواب، از پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ و جهت سنجش کفایت دیالیز از فرمول kt/v استفاده شد. برای اجرای مدل مراقبت پیگیر، بیماران به 5 گروه تقسیم و برای هر گروه 4 تا 6 جلسه آموزشی، طی مدت 4 هفته برگزار شد. کیفیت خواب وکفایت دیالیز بیماران طی چهار مرحله؛ یک ماه و بلافاصله قبل از مداخله، همچنین بلافاصله و یک ماه بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، اندازه های تکراری و ضریب همبستگی پیرسون تحت نرم افزار آماری 16SPSS. تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره کیفیت خواب قبل از مداخله (9.96±1.87) نسبت به بعد از مداخله (9.07±2.19) به طور معنی داری بیشتر بود (p=0.002) همچنین میانگین نمره کفایت دیالیز بلافاصله بعد از مداخله (1.13±0.30) بهبود یافته بود، اما یک ماه بعد از مداخله(0.97±0.31) ، کفایت دیالیزمجددا کاهش یافت(p=0.034) نتیجه گیری: اجرای مدل مراقبت پیگیر، باعث بهبود کیفیت خواب بیماران دیالیزی گردید؛ اما برکفایت دیالیز آن ها موثر نبود. پیشنهاد می گردد با انجام مطالعات بیشتر در این زمینه، پرستاران نسبت به بکارگیری این مدل مراقبتی در سایر بیماران مبادرت ورزند.

زمینه و هدف: تراکئوستومی از شایع ترین روش های جراحی در بخش مراقبت های ویژه است. هر چند اجرای مراقبت استاندارد منجر به کاهش عوارض بعد از عمل می گردد، اما عواملی منجر به ایجاد نگرش منفی در پرستاران و اجرای مراقبت های روتین و غیر استاندارد می شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان رعایت مراقبت استاندارد از تراکئوستومی و برخی موانع موثر بر آن از دیدگاه پرستاران انجام شد.مواد و روش ها: در پژوهش توصیفی تحلیلی حاضر،42 پرستار شاغل در دو بیمارستان منتخب شهر تهران در سال 1392 با روش تمام شماری وارد مطالعه شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه پژوهشگر ساخته ویژگی های فردی، فهرست وارسی مراقبت استاندارد از تراکئوستومی و موانع اجرای آن جمع آوری شد. چگونگی مراقبت هر پرستار از بیمار دارای تراکئوستومی 3 بار توسط پژوهشگر مورد مشاهده قرار گرفت و سپس پرستاران پرسشنامه های ویژگی های فردی و موانع مراقبت استاندارد را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری مقایسه میانگین با یک عدد ثابت، آزمون تی مستقل، کای دو، آنالیز واریانس یکطرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحت نرم افزار آماری 21 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: طبق نتایج، تنها 2 پرستار (4.8 درصد) مراقبت از بیمار دارای تراکئوستومی را به صورت استاندارد انجام می دادند. بیشترین موانع تاثیرگذار بر اجرای مراقبت استاندارد، موانع مدیریتی ( 54.76درصد) بود. همچنین همبستگی متوسطی بین مراقبت استاندارد با موانع مدیریتی(p=0.002, r=0.46) ، موانع فردی (p=0.012, r=0.38) و کلیه موانع (p=0.002, r=0.46) وجود داشت.نتیجه گیری: اغلب مراقبت ها از تراکئوستومی مطابق با دستورالعمل های استاندارد نیست و مهمترین موانع اجرای آن ها، موانع مدیریتی است. با توجه به اهمیت این مراقبت ها، لازم است تمهیدات لازم جهت رفع موانع به عمل آید.

زمینه و هدف: حمایت تغذیه ای مناسب یکی از مهمترین جنبه های مراقبت از بیماران بستری در بخش های ویژه می باشد. هر چند مطالعات متعددی در زمینه انتخاب روش مناسب تغذیه ای در این بیماران صورت گرفته است، اما در این خصوص توافق نظر وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر تغذیه لوله ای به دو روش بولوس و انفوزیون مداوم بر میزان حجم باقیمانده معده و بروز اسهال در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه بود.مواد و روش ها: کارآزمایی بالینی حاضر در سال 1392 بر روی بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه مرکز آموزشی درمانی الزهرا (س) شهر اصفهان انجام شد. 50 بیمار به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 25 نفری مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله تغذیه از طریق پمپ انفوزیون و در گروه کنترل، تغذیه به روش معمول بولوس صورت گرفت. حجم باقیمانده معده و بروز اسهال هر 4 ساعت به مدت چهار روز مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از فهرست وارسی جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون تی مستقل، آزمون دقیق فیشر و آنالیز واریانس اندازه های مکرر تحت نرم افزار 18SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که میانگین حجم باقیمانده معده در روز سوم در گروه کنترل بیشتر از گروه مداخله بود (p=0.04) همچنین در گروه مداخله میانگین حجم باقیمانده معده در زمان های مختلف، تفاوت معنی داری نداشت، اما در گروه کنترل میانگین این حجم بین زمان های مختلف به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کرده بود.(p=0.04) آزمون دقیق فیشر تفاوت معنی داری در دفعات بروز اسهال در دو گروه نشان نداد.نتیجه گیری: در روش تغذیه حمایتی بصورت انفوزیون مداوم، حجم باقیمانده معده افزایش نیافته و سرعت تخلیه معده کم نشده بود. لذا از این روش می توان به عنوان یک روش تغذیه حمایتی مناسب در بخش های ویژه استفاد کرد.

زمینه و هدف: ضایعه نخاعی به عنوان یک اختلال ناتوان کننده، پیامدهای جسمی و روانی متعددی را بدنبال دارد و می تواند توانایی انجام فعالیت های روزانه و تمامی شاخص های کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش گروهی به همسران بر فعالیت های روزانه و کیفیت زندگی بیماران مرد مبتلا به ضایعه نخاعی انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 60 نفر از بیماران مرد مبتلا به ضایعه نخاعی و همسرانشان به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. اطلاعات، قبل و بعد از اجرای مداخله با استفاده از پرسشنامه های سنجش کیفیت زندگی Sf 36و بررسی فعالیت های روزمره بارتل جمع آوری شدند. همسران بیماران مرد درگروه مداخله، 6 جلسه به صورت گروهی در برنامه آموزشی شرکت کردند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی زوج و تحلیل کواریانس چند متغیره تحت نرم افزار spss 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: آموزش به همسران موجب بهبود کیفیت زندگی بیماران مرد مبتلا به ضایعه نخاعی در ابعاد جسمی (p=0.001, 43.0±7.95) و روانی (p=0.001, 41.08±8.46) و ارتقا توانایی این بیماران در انجام فعالیت های روزانه گردید (p=0.01, 41.16±15.60)نتیجه گیری: با توجه به ماهیت مزمن ضایعه نخاعی، مشارکت همسران در برنامه های آموزشی می تواند سبب بهبود کیفیت زندگی و انجام فعالیت های روزانه بیماران گردد. بنابراین آموزش آنان جهت مشارکت در برنامه های مراقبتی توصیه می شود.