پرستاری داخلی و جراحی
سال:1393 | دوره:3 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: حضور، جنبه ضروری در هر موقعیت مراقبت پرستاری است که از طریق توجه به نیازهای همه جانبه بیمار فراهم می شود و به تامین آرامش و سلامتی بیماران می انجامد. بیماری قلبی برای بسیاری از بیماران تجربه ای استرس زا همراه با ترسی ناخواسته است که نیازها و تنش های زیادی را در آن ها به وجود می آورد. پرستار می تواند با حضور موثر خود به شناخت نیازهای مراقبتی بیماران و رفع آن ها بپردازد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تبیین تجارب و درک بیماران مراقبت ویژه قلبی از حضور پرستار صورت گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه با رویکرد تحقیق کیفی و با روش تحلیل محتوای کیفی مرسوم انجام شد. مشارکت کنندگان 15 نفر بیمار قلبی بودند که از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبه های بدون ساختار جمع آوری گردید و نمونه گیری تا اشباع داده ها ادامه یافت. تجزیه و تحلیل داده ها به طور مستمر و هم زمان با جمع آوری داده ها و به صورت مقایسه ای انجام گرفت.یافته ها: از تحلیل داده ها سه مضمون «آسودگی بیمار با پایش مستمر پرستار» با زیرطبقات پاییدن مداوم و توجه و پیگیری مراقبت های ارایه شده، «روابط مسوولانه و انسانی پرستار» با زیرطبقات برخورد متعهدانه و با احترام پرستار و بردباری و همدلی و «درک یاریگری پرستار» با زیرطبقات دریافت اطلاعات و آموزش ضروری و دسترسی آسان به پرستار استخراج شد.نتیجه گیری: حضور واقعی پرستار منبع آسودگی و تامین کننده نیازهای بیماران است. بنابراین پیشنهاد می شود پرستاران بالین و مدیران پرستاری با اتکا بر این یافته ها، فعالیت های مراقبتی خود را طوری طراحی کنند تا حضور پرستار به عنوان عامل تسهیل کننده ای در فرایند بهبودی بیماران عمل نماید.

زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم جهت ایجاد تغییرات رفتاری در بیماران مزمن، افزایش خودکارامدی این بیماران است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مرتبط با بیماری انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر (عج) بیرجند در سال 1393 انجام گردید. 70 بیمار به روش در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفی طبقه بندی شده در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. در نهایت به دلیل ریزش نمونه، مطالعه بر روی 60 بیمار (دو گروه 30 نفره) انجام و مدل مراقبت پیگیر در رابطه با گروه مداخله اجرا شد. بیماران گروه کنترل نیز مراقبت های معمول را دریافت کردند. خودکارامدی بیماران در هر دو گروه با استفاده از پرسش نامه خودکارامدی بیماران مزمن مورد بررسی قرار گرفت. داده ه توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و آزمون های تی مستقل، تی زوجی، آنالیز واریانس یک طرفه و کوواریانس در سطح معنی داری p<0.05 تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: دو گروه کنترل و مداخله از نظر جنس، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات و مدت زمان گذشته از تشخیص بیماری با یکدیگر تفاوت آماری معنی داری نداشتند. میانگین نمره خودکارامدی قبل و بعد از مداخله به ترتیب در گروه کنترل 5.90±1.79 و 5.27±1.79 و در گروه مداخله 5.98±1.36 و 6.81±1.19 محاسبه شد. بعد از انجام مداخله، میانگین نمرات خودکارامدی در گروه مداخله به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (p<0.001)نتیجه گیری: آموزش به بیمار بر اساس مدل مراقبت پیگیر می تواند باعث تغییرات خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مربوط به بیماری شود. با توجه به نتایج پژوهش، توصیه می شود از این مدل جهت افزایش خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد استفاده گردد.

زمینه و هدف: یکی از موضوعات اساسی در بیماران تحت همودیالیز، تبعیت از رژیم غذایی و محدودیت مصرف مایعات می باشد. بنابراین آموزش این بیماران بسیار با اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو روش آموزشی (بیمار محور و خانواده محور) بر نگرش و تبعیت از رژیم غذایی و محدودیت مصرف مایعات در بیماران تحت همودیالیز انجام شد.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی بر روی بیماران مراجعه کننده به بخش همودیالیز بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1391 انجام شد. 60 بیمار به روش مبتنی بر هدف انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 30 نفره آموزش به بیمار و آموزش به بیمار همراه با عضو فعال خانواده تقسیم شدند. نگرش و میزان تبعیت بیماران از برنامه غذایی و محدودیت مصرف مایعات با استفاده از پرسش نامه پژوهشگر ساخته در سه مرحله (قبل از مداخله، هفته دوم و هفته چهارم بعد از مداخله) مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 توسط آزمون های دقیق فیشر، تی مستقل، کای دو و آنالیز واریانس اندازه های تکراری انجام شد.یافته ها: دو گروه قبل از انجام مداخله از نظر میزان تبعیت از برنامه غذایی و محدودیت مصرف مایعات اختلاف معنی داری نداشتند. در هفته دوم بعد از مداخله میزان تبعیت از برنامه غذایی در گروه خانواده محور به طور معنی داری بیشتر از گروه بیمار محور مشاهده شد (p=0.010) نگرش مرتبط با تبعیت از رژیم غذایی و محدودیت مصرف مایعات در گروه خانواده محور در پایان هفته دوم (p=0.001) و هفته چهارم (p=0.002) مثبت تر از گروه بیمار محور بود.نتیجه گیری: آموزش خانواده محور بر تبعیت بیمار از رژیم درمانی موثرتر است. بنابراین توصیه می شود مداخلات آموزشی به صورت خانواده محور انجام گردد.

زمینه و هدف: امروزه کنترل یا کاهش درد و اضطراب پس از عمل برداشتن کیسه صفرا از موضوعات قابل توجه محسوب می شود و استفاده از درمان های طب مکمل از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر موسیقی بر اضطراب و درد بیماران تحت عمل کوله سیستکتومی انجام گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور بر روی 60 بیمار تحت عمل جراحی کوله سیستکتومی بستری در مرکز آموزشی- درمانی سینا شهر تبریز در سال 1392 و به روش نمونه گیری تصادفی ساده انجام شد. واحدهای پژوهش با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله (30 نفر) و کنترل (30 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه مداخله، موسیقی 8 و 16 ساعت پس از عمل به مدت 30-15 دقیقه پخش شد و در مورد گروه کنترل مراقبت های معمول بخش ادامه داشت. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل فرم اطلاعاتی و مقیاس بررسی دیداری اضطراب و درد (Visual analogue scale یا VAS) بود. داده ها در نرم افزار آماری SPSS نسخه 13 با استفاده از آزمون های کای دو، تی مستقل و آنالیز واریانس اندازه های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: مقایسه تغییر نمرات اضطراب و درد در دو گروه نشان داد که میزان کاهش اضطراب 8 ساعت (6.27±3.23)و 16 ساعت (5.33±3.03) پس از عمل معنی دار بود (p=0.001) همچنین میزان کاهش درد 8 ساعت (7.51±1.83) و 16 ساعت (6.61±1.86) بعد از عمل در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل مشاهده شد (p=0.001)نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه نشان دهنده تاثیر مثبت موسیقی بر کاهش درد و اضطراب بیماران 8 و 16 ساعت پس از عمل جراحی کوله سیستکتومی بود. بنابراین می توان از این روش به عنوان یک مراقبت پرستاری ارزان و غیر تهاجمی بهره برد.

زمینه و هدف: پاسخگویی به نیازهای جامع بیمار می تواند موجب کاهش اضطراب گردد. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر ارایه مراقبت های جامع نگر با مشارکت خانواده بر نگرش و اضطراب قبل از جراحی بیماران بود.مواد و روش ها: مطالعه نیمه تجربی حاضر در سال 1391 بر روی همه بیماران داوطلب عمل جراحی پروستات در بیمارستان امام رضا (ﻉ) بیرجند انجام شد. 68 بیمار به تصادف در دو گروه 34 نفری قرار گرفتند. در گروه مداخله پیش از هر مراقبت قبل از جراحی، نیازهای بیماران به وسیله پنج سوال تعیین و بر این اساس مراقبت ها با مشارکت خانواده ارایه شد. گروه کنترل مراقبت های معمول را دریافت نمودند. پیامدهای مداخله، نمرات نگرش و اضطراب بیماران بود. نگرش نسبت به مراقبت های قبل از جراحی به وسیله ده گویه محقق ساخته در آغاز بستری شدن و قبل از ترخیص اندازه گیری گردید. اضطراب و اطلاعات قبل از جراحی توسط مقیاس اضطراب و نیاز به اطلاعات قبل از عمل Amsterdam در آغاز بستری شدن و قبل از جراحی مورد سنجش قرار گرفت داده ها به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های کای دو، تی مستقل و تی زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمره کل نگرش بیماران نسبت به مراقبت های قبل از جراحی در گروه مداخله (42.44±8.07) بیشتر از گروه کنترل (36.82±9.32) بود (p=0.010) همچنین میانگین نمره کل اضطراب قبل از جراحی در گروه مداخله (14.08±2.72) کمتر از گروه کنترل (16.02±1.56) گزارش شد (p<0.001) و در مقایسه با قبل از مداخله (15.32±2.60) کاهش یافت (p<0.001)نتیجه گیری: ارایه مراقبت های جامع نگر با مشارکت خانواده قبل از عمل جراحی در ایجاد نگرش مثبت و کاهش اضطراب بیماران موثر بود لذا جهت استفاده در همه مراقبت های پزشکی و پرستاری پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: احیای قلبی- ریوی اقدامی است که برای بازگرداندن اعمال حیاتی دو عضو مهم قلب و مغز انجام می شود. هدف این پژوهش، تعیین تاثیر بازآموزی پرستاران در موفقیت احیای قلبی- ریوی و بقای کوتاه مدت و بلند مدت آن در بیماران احیا شده بود.مواد و روش ها: جامعه پژوهش مطالعه نیمه تجربی حاضر را پرستاران شاغل در بیمارستان طالقانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران در سال 1390 تشکیل دادند. 400 نفر به روش مبتنی بر هدف و به صورت در دسترس انتخاب شدند. میزان بقا در 24 ساعت اول (بقای کوتاه مدت) و ترخیص یا خروج از بیمارستان (بقای طولانی مدت) در بیماران به دنبال CPR (اعلام کد) اندازه گیری گردید. سپس پرستاران به صورت گروه های 20 نفره در کلاس های نظری و عملی CPR شرکت کردند. میزان بقای کوتاه مدت (24 ساعت بعد از احیا) و بلند مدت (ترخیص و خروج از بیمارستان) در بیماران به دنبال CPR دوباره مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 و آزمون های تی و کای دو انجام شد.یافته ها: بازآموزی سبب ارتقای موفقیت در احیای قلبی- ریوی شد که این امر در میزان بقای کوتاه مدت (24 ساعت اول) به لحاظ آماری معنی دار نبود و فقط بقای طولانی مدت یا ترخیص از بیمارستان با وضعیت پایدار افزایش معنی داری را نشان داد (p=0.007) نتیجه گیری: بازآموزی مدون پرستاران به عنوان اولین گروه حاضر شونده بر بالین بیماران بعد از اعلام کد می تواند سبب بهبود نتایج طولانی مدت CPR و در نتیجه ترخیص بیماران با وضعیت پایدار گردد. با توجه به اهمیت این امر، انجام مطالعات وسیع تر با در نظر گرفتن عوامل مداخله ای بیشتر توصیه می شود.

زمینه و هدف: دریافت خدمات مراقبتی مناسب و ایمن از حقوق اولیه بیماران و از وظایف اصلی سیستم ارایه خدمات سلامت محسوب می گردد. نقش گزارش خطا در کاهش وقوع آن در آینده انکارناپذیر می باشد. بنابراین شناسایی موانع گزارش خطا از اهمیت خاصی برخوردار است. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین جو ایمنی و موانع گزارش خطا در خدمات مراقبتی پرستاران بیمارستان های تامین اجتماعی استان کرمان انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش مقطعی حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود و جامعه مورد مطالعه آن را پرستاران بیمارستان های تامین اجتماعی استان کرمان در سال 1392 تشکیل دادند. نمونه گیری به روش سرشماری از پرستاران بیمارستان های تامین اجتماعی کرمان صورت گرفت (233 نفر). از پرسش نامه های جو ایمنی بیمار و موانع گزارش خطا پس از کسب روایی و پایایی مناسب، استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و با استفاده از جداول توزیع فراوانی و شاخص های مرکزی توصیف گردید. جهت دستیابی به اهداف، آزمون های پارامتریک تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره جو ایمنی برابر با 10 ± 66 و میانگین و انحراف معیار نمره موانع گزارش خطا نیز برابر با 69±13 و هر دو در سطح متوسط بودند. بین نمره جو ایمنی بیمار و موانع گزارش خطا ارتباط آماری معکوس و معنی داری وجود داشت (r=-0.15, p<0.020)نتیجه گیری: بر اساس نتایج، نمره جو ایمنی و موانع گزارش خطا در سطح متوسط برآورد شد. با توجه به ارتباط معکوس بین جو ایمنی و موانع گزارش خطا، می توان دریافت که مهم ترین گام در رفع موانع گزارش خطا، ایجاد فضایی است که در آن هر یک از کارکنان پرستاری به صورت داوطلبانه خطای خود و دلیل وقوع آن را به سایر اعضای تیم درمان بیان کنند.

زمینه و هدف: مالتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) بیماری مزمن و پیش رونده سیستم اعصاب مرکزی به شمار می رود. شناسایی عوامل موثر و آموزش به بیماران در مورد پیشگیری از مواجهه با این عوامل می تواند در کاهش عود حملات بیماری تاثیرگذار باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل موثر بر عود حملات بیماران مبتلا به MS انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1392 بر روی 402 بیمار مبتلا به MS مراجعه کننده به انجمن MS شهر مشهد و به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف صورت گرفت. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه های اطلاعات فردی و پژوهشگر ساخته شامل 40 سوال در خصوص بررسی عوامل موثر بر عود بیماری MS با حیطه های عوامل فردی، وضعیت بیماری، وضعیت دارویی و عوامل محیطی توسط بیماران تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون های من ویتنی، کروسکال والیس، کای دو و ضریب همبستگی پیرسون بر حسب نوع متغیر تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: 21.4درصد بیماران مرد و 78.6 درصد را زنان تشکیل دادند و بیشتر آنان در گروه سنی 29-20 سال قرار داشتند. شایع ترین فصل بروز حملات بیماری MS در تابستان (70.8 درصد) و شایع ترین ماه، مرداد (50.3 درصد) بود. بین نظرات زنان و مردان از لحاظ این که عفونت ها، گرما و خستگی می تواند موجب عود این بیماری شود، تفاوت معنی داری وجود نداشت. زنان نسبت به مردان استرس (p<0.029) و مسایل رشد و تکامل جنسی (p<0.001) را در عود حملات بیماری MS موثرتر دانستند.نتیجه گیری: اغلب بیماران مبتلا به MS را زنان تشکیل می دهند و از نظر آنان، استرس در بروز حملات این بیماری موثرتر است. بنابراین پرستاران به عنوان آموزش دهندگان اصلی مراقبت، می توانند با آموزش روش های کاهش و کنترل استرس به بهبود توانایی، مدیریت بیماری و کیفیت زندگی این بیماران کمک نمایند.