پرستاری کودکان
سال:1402 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

مقدمه: استرس واقعیتی غیرقابل انکار و عاملی در جهت تحول زندگی آدمی و بعنوان یکی از مهمترین عوامل پیدایش بیماری ها شناخته می شود که یکی ازگروه هایی که در معرض استرس های گوناگون قرار دارند، نوجوانان هستند. یکی از عواملی که باعث می شود برخی افراد کم تر از دیگران تحت تاثیر فشارهای مختلف قرار گرفته و کمتر آسیب ببینند، به کار بردن مهارت های مقابله ای در برابر عوامل استرس زاست. هوش معنوی به عنوان یکی از مفاهیم جدید هوش، دربردارنده ی نوعی سازگاری و رفتار حل مسیله است که از حیث مقابله با استرس امری مهم به حساب می آید. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط هوش معنوی و سبک های مقابله با استرس در دختران نوجوان شهر گناباد در سال 1397 انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی بر روی 300 نفر از دختران نوجوان12 تا 16 سال شهر گناباد به روش نمونه گیری طبقه ای انجام شد. داده ها از طریق پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه هوش معنوی کینگ و پرسشنامه مقابله با استرساندلر و پارکر جمع آوری شد. یافته ها: میانگین سنی دانش آموزان، پدران و مادران به ترتیب 14/25، 46/05 و 41/75 سال بود. میانگین نمره هوش معنوی 14/99±,81/04 به دست آمد. بالاترین میانگین سبک مقابله با استرس مربوط به حیطه هیجان مدار 11/85±, 52/70 می باشد. ارتباط معنی داری بین هوش معنوی و سبک مسیله مدار وجود داشت (0/001>P). نتیجه گیری: بین هوش معنوی و سبک های مقابله با استرس ارتباط معنی داری وجود داشت لذا می توان با ارتقای هوش معنوی و در نظر گرفتن نقش آن در انتخاب سبک مقابله با استرس در دختران نوجوان به آنان در حفظ و ارتقای سلامت جسمی و روانی شان کمک نمود.

مقدمه: اختلالات خواب تهدیدی جدی برای موفقیت تحصیلی و سلامتی نوجوانان می باشد. درک میزان شیوع این اختلالات و عوامل مرتبط با آن در تعیین سیاست های سلامت عمومی و مشاوره به خانواده ها کلیدی است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت خواب در نوجوانان شهر بوشهر و عوامل مرتبط با آن در سال 1398 صورت گرفت. روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 851 نوجوان 15 تا 18 ساله شهر بوشهر مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بر اساس سهم هر پایه از کلیه دبیرستان های دوره دوم متوسطه دولتی و غیردولتی، پسرانه و دخترانه شهر بوشهر انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ (PSQI) بود. یافته ها: در 597 نفر از دانش آموزان (70/2%) کیفیت خواب نامناسب بود و بیشتر آنها (44%) اختلال تاخیر در به خواب رفتن داشتند. میانگین ساعات هفتگی استفاده از وسایل دیجیتال (24/01) 24/15 ساعت بود. 74/7% از دانش آموزان حداقل یک شب از هفته استفاده از وسایل دیجیتال را به خوابیدن ترجیح می دادند. دانش آموزانی که در هفته بیش از 4 شب استفاده از وسایل دیجیتال را به خوابیدن ترجیح می دادند و همچنین دانش آموزانی که میزان استفاده از تلفن همراه در هفته در آن ها بیشتر بود، کیفیت خواب ضعیف تری داشتند. همچنین، جنسیت دختر با کیفیت نامناسب خواب ارتباط مستقیم داشت. این متغیرها روی هم 20/4تا 27/2% از تغییرات کیفیت خواب را تبیین می کردند و مدل آزمون شده از لحاظ آماری معنی دار بود (p<0. 001). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه ضرورت توجه بیشتر به بهداشت خواب در نوجوانان و افزایش نظارت والدین و اولیاء مدارس بر نحوه و میزان استفاده از وسایل الکترونیکی و تلفن همراه توسط نوجوانان و اقدامات پیشگیرانه را برجسته می کند.

مقدمه: اختلال کم توجهی-بیش فعالی با مشکلات خواب و مشکلات رفتاری همراه است. هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان ذهن آگاهی کودک بر مشکلات خواب و مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی-بیش فعالی بود. روش کار: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی با طرح قبل و بعد و پیگیری با گروه کنترل بود. همه دختران7 تا 12 سال مبتلا به کم توجهی-بیش فعالی در شهرستان مشهد جامعه پژوهش را تشکیل دادند. در این پژوهش 38 دختر دارای اختلال کم توجهی-بیش فعالی به صورت تصادفی ساده در دو گروه مداخله (19 نفر) و کنترل (19 نفر) جایگزین شدند. برای گردآوری داده ها ازپرسشنامه رفتارهای خواب کودک (CSHQ) و سیاهه رفتاری کودک (CBCL) استفاده شد. برای گروه مداخله درمان ذهن آگاهی کودک در هشت جلسه اجرا شد و گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای را در حین مطالعه دریافت نکردند. یافته ها: آموزش ذهن آگاهی کودک کاهش مشکلات خواب (مقاومت در به خواب رفتن، پاراسومنیا و خواب آلودگی روزانه) و مشکلات رفتاری را در پس آزمون و پیگیری به همراه داشته است. (0/05>p). نتیجه گیری: آموزش ذهن آگاهی کودک برای کاهش مشکلات خواب و مشکلات رفتاری در کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی-بیش فعالی پیشنهاد می شود.

مقدمه: خودجرحی در نوجوانان به رفتارهای خود آسیب رسان عمدی اشاره دارد که فاقد هر گونه انگیزه یا قصد بیرونی از پیش تعیین شده است و هزینه های سلامت روان شناختی و جسمانی را در حوزه بهداشت و سلامت برای جوامع بشری به همراه دارد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دو درمان گروهی متمرکز بر شفقت و مثبت نگر بر همدلی و احساس شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه دوم منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 400-1399 بودند، که از بین آن ها با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای تعداد 45 نفر که واجد ملاک های ورود به مطالعه بودند، انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) گمارش تصادفی شدند. داده ها با پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی، همدلی و همدردی در نوجوانان Vossen و همکاران (2015)، شادکامی اکسفورد Hills and Argyle (2002) گردآوری شد. یافته ها: در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره احساس شادی و همدلی در افراد سه گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد (0/05>P). همچنین، نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که در میزان اثربخشی دو روش درمان متمرکز بر شفقت و درمان مثبت گرا بر همدلی تفاوت معناداری وجود ندارد (0/05P). نتیجه گیری: یافته ها: آشکار ساخت که مداخله های روان شناختی مانند درمان متمرکز بر شفقت و درمان مثبت گرا می توانند به افزایش همدلی و شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی منجر شوند. هر چند که، درمان مثبت نگر به دلیل چالش با ناامیدی و افکار منفی و ایجاد امید در نوجوانان به حس شادی بیشتری در آنها انجامید. کاربرد مداخله های روان شناختی به صورت گروهی در مدارس و مراکز آموزشی می تواند به دیده شدن این نوجوانان، کاهش نگرانی ها و در نهایت بهزیستی روان شناختی آنها کمک کند.

مقدمه: با پیشرفت در زمینه مراقبتهای پزشکی از نوزادان نارس میزان بقاء این نوزادان افزایش یافته است. شاخص های فیزیولوژیک نوزاد نارس مانند تعداد تنفس، اشباع اکسیژن خون و ضربان قلب نشان دهنده وضعیت سلامتی آنهاست و تغییر در آنها مهمترین و اولین علامت تغییر در سلامتی است. یکی از مداخلاتی که سالهای اخیر در نوزادان نارس انجام شده است؛ تحریکات بویایی است. اما تاکنون جمع بندی از تاثیر این مداخلات بر شاخص های فیزیولوژیک انجام نشده، لذا این مطالعه با هدف مرور و جمع بندی تاثیر این مداخله بر شاخص های فیزیولوژیک نوزادان نارس انجام شد. روش کار: جستجو با استفاده از عبارات جستجو مربوط به PICO برای مطالعات مرتبط انجام شد. سوال پژوهش بدین صورت بود: "تحریکات بویایی چه تاثیری بر میزان اشباع اکسیژن خون و ضربان قلب در نوزادان نارس دارد؟ "جستجوی گسترده ای در پایگاه های داده های الکترونیکیPubMed, Cochrane Library، Web Of Science و Scopus تا20 دسامبر2021 بدون محدودیت زمانی انجام شد. این مطالعه مرور سیستماتیک براساس کتابچه راهنمای کوکران و با استفاده از بیانیه PRISMA تنظیم شد معیار ورود، مطالعات اصیل پژوهشی که مداخلات بویایی اجرا شده در نوزادان نارس بود. مطالعات پایلوت بدلیل حجم نمونه متفاوت با مطالعات اصیل پژوهشی، همچنین چنانچه یک مقاله در چند منبع منتشر شده باشد، مقاله چاپ شده در منبع با اعتبارکمتر، مقالات غیرانگلیسی زبان، نامه به سردبیر و مداخلات بویایی بر روی نوزادان ترم و کودکان، از مطالعه حذف شدند. یافته ها: از مجموع 272 مطالعه تعداد 8 مقاله واجد معیار ورود مورد بررسی قرار گرفت. از 8 مطالعه استخراج شده، 2 مطالعه نیمه تجربی و 6 مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده بودند. همچنین 50 درصد (4 مورد) کیفیت متوسط و 50 درصد مقالات (4 مورد) قوی بودند. رایحه درمانی با بوی شیر مادر، بوی وانیل و بوی مایع آمنیوتیک، باعث تغییر در اشباع اکسیژن خون و ضربان قلب نوزادان نارس شد. در بین تحریکات بویایی متعدد، استفاده از وانیل موثرتر بود. نتیجه گیری: تحریکات بویایی بر بهبود میزان اشباع اکسیژن و تثبیت ضربان قلب در نوزادان نارس موثر می باشد. از آنجا که مداخله ای آسان و بدون عارضه می باشد و در ثبیث وضعیت فیزیولوژیک نوزادان نارس موثر است؛ توصیه به استفاده از این روش توسط پرستاران در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان می شود. البته با توجه با این اینکه در این زمینه تعداد نمونه ها کم و مطالعات کمی انجام شده است در تفسیر نتایج باید احتیاط شود.

مقدمه: دانش کافی و نگرش مثبت پرستاران در ارزیابی و مدیریت بهتر درد در کودکان، موثر است و پیامدهای مثبتی برای کودکان در طول بستری شدن بهمراه دارد. هدف از این مطالعه تعیین سطح دانش و نگرش دانشجویان پرستاری به عنوان پرستاران آینده، در مدیریت درد کودکان است. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی مقطعی است. نمونه گیری به صورت سرشماری شامل 55 نفر از دانشجویان سال سوم دوره کارشناسی دانشکده پرستاری مهاباد (وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ارومیه) و دانشکده پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد بود که در سال تحصیلی 1401-1400 انجام شده است. داده ها از طریق پرسشنامه PPKAQ جمع آوری گردید. فرآیند ترجمه و ترجمه معکوس برای تهیه نسخه فارسی پرسشنامه و ارزیابی روایی صوری و محتوایی ابزار انجام گرفت. جهت تعیین پایایی از روش آزمون-بازآزمون و همسانی درونی ابزار استفاده شد. تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی و استنباطی از طریق نرم افزار SPSS نسخه 26 انجام شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که دانشجویان پرستاری بیشترین امتیاز را در بعد روش های غیردارویی تسکین درد و کمترین امتیاز را در بعد روش های دارویی تسکین درد کسب کرده اند. نمره نگرش دانشجویان 3/19±, 10 با دامنه 16-0و نمره دانش آنها 8/76±, 24/22با دامنه 38-0 بود. میانگین نمره کل پاسخ های صحیح 22/52±, 34/11 با دامنه 52-0 بود، معادل 48/19%، که به طور قابل توجهی کمتر از معیار قابل قبول (80 %) برای مدیریت درد می باشد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که دانشجویان پرستاری از دانش کافی و نگرش مطلوبی نسبت به مدیریت درد در کودکان برخوردار نیستند. براساس این نتایج، نیاز مبرمی به ارتقای آموزش مدیریت درد کودکان وجود دارد تا دانشجویان پرستاری بخوبی برای رفع کردن نیازهای درد کودکان آسیب پذیر و خانواده های آنها آماده شوند.

مقدمه: کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی در یادگیری ریاضی و هوش فضایی نسبت به سایر همسالان خود در سطح پایینی قرار دارند و این مهم ارتباط با پیشرفت تحصیلی و عملکرد اجتماعی در آنان دارد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش چرتکه بر افزایش یادگیری ریاضی و هوش فضایی در دانش آموزان دبستانی مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش دانش اموزان مدارس غیرانتفاعی ناحیه 3 شهر یاسوج در سال 1400 بودند. با روش نمونه گیری در دسترس 40 نفر دانش اموز مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بصورت در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (هرگروه 20 نفر). گروه آزمایش تحت آموزش 12 جلسه 45 دقیقه ای چرتکه با فراوانی دو بار در هفته قرار گرفتند. مشارکت کنندگان با فرم اطلاعات جمعیت شناختی، آزمون ریاضی ایران کی مت و آزمون تجدید نظر شده طراحی با مکعب وکسلرکودکان (WISC-R) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با بسته آماری SPSS نسخه 24 انجام شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که میانگین نمره یادگیری ریاضی و هوش فضایی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل پس از آموزش معنادار بوده است (0/001>p). بیشترین اندازه اثر به ترتیب مربوط به یادگیری اختلال ریاضی (0/91) و هوش فضایی (0/28) بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش به مسولین آموزش و پروش پیشنهاد می شود با بکارگیری متخصصان آموزش چرتکه در مدارس ابتدایی این مهم را به سرانجام برسانند. این آموزش منجر به تقویت یادگیری ریاضی و هوش فضایی و به تبع آن عملکرد بهتر تحصیلی و اجتماعی در آنان می شود.

مقدمه: نابینایی و ناشنوایی در کودک تاثیر زیادی بر خانواده و روابط متقابل آنها دارد و مسایلی از جمله، ایجاد اختلافات زناشویی، فشار روانی، تحمل بار سنگین اقتصادی و عدم رسیدگی به نیازهای شخصی، را می تواند برای خانواده به همراه داشته باشد. از این رو پژوهش حاضر با هدف پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس امیدواری، شفقت خود و سلامت معنوی در مادران کودکان ناشنوا و نابینا اجرا شد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع همبستگی می باشد. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه مادران کودکان ناشنوا ونابینا شهر خرم آباد در سال 1400 بود، که با توجه به میانگین تحقیقات قبلی و نیز تعداد متغیرها، جمعا نمونه ای به حجم 300 مادر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی منظم جمع آوری شده است. پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، امیدواری، شفقت خود، سلامت معنوی استفاده شده است. یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که ضرایب همبستگی بین همه متغیرهای پژوهش در سطح p<0/01 معنی دار می باشدهستند.، ضرایب استاندارد مسیرهای مستقیم با سطح معناداری هرکدام از این مسیرها در مدل اولیه و نهایی آورده شده است. نتایج آزمون بوت استراپ برای تمامی مسیرهای واسطه ای در سطح 0. 05> p معنادار شده استبا توجه به اینکه در تمامی مسیرها صفر بیرون از فاصله اطمینان قرار می گیرد، تمامی روابط واسطه ای مفروض، معنادار می باشند. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که امیدواری، شفقت خود و سلامت معنوی با کیفیت زندگی مادران دارای فرزند ناشنوا و نابینا ارتباط دارد. پیشنهاد می شود دوره های آموزشی شفقت به خود برای افزایش سلامت و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند ناشنوا ونابینا برگزار شود.

مقدمه: ارتباط پرستار-مادر، یکی از چالش های بخش های نوزادان به شمار رفته و بسیاری از بحث های اخلاقی در این بخش ها نیز ناشی از مشکلات ارتباطی بین مادران و پرستاران می باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین وضعیت ادراک پرستاران و مادران نوزادان بستری از ارتباط پرستار-مادر در بخش های نوزادان بیمارستان های منتخب استان بوشهر در سال 1400 انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی بر روی پرستاران و مادران دارای معیارهای ورود به مطالعه، به روش سرشماری طی دو ماه در شش بیمارستان استان بوشهر انجام شد. برای جمع آوری داده ها از فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه های ادراک پرستاران و مادران از ارتباط پرستار-مادر استفاده شده که روایی و پایایی آن ها در مطالعات قبلی تایید شده است. داده های جمع آوری شده از 104 پرستار و 236 مادر، توسط SPSS نسخه 24 مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره ادراک مادران از ارتباط پرستاران، 12/82 ±, 59/27 و میانگین نمره ادراک پرستاران از ارتباط با مادران، 9/57 ±, 73/37 بود. همچنین ارتباط آماری معناداری بین بخش بستری نوزاد و سن بارداری وی با میانگین نمره ادراک مادران از ارتباط پرستاران دیده شد. بین وضعیت استخدامی پرستاران با میانگین نمره ادراک آنها از ارتباط با مادران نیز ارتباط آماری معناداری یافت شد. نتیجه گیری: ادراک مادران از ارتباط پرستار-مادر در سطح متوسط و ادراک پرستاران در سطح بالا بود. با توجه به تفاوت موجود میان ادراک آنها، برنامه ریزی برای ارتقای نقش پرستاران و تقویت مهارت های ارتباطی آنها در راستای رویکرد مراقبت خانواده-محور ضروری به نظر می رسد. پیشنهاد می شود مسیولین حرفه پرستاری، بسترهایی را برای این امر از طریق آموزش پرستاران و آشنایی بیشتر آنها با نیازهای مادران نوزادان بستری فراهم نمایند.

مقدمه: مادران کودکان تحت عمل جراحی قلب باز به دلیل نیاز به پیگیری و مراقبت در تمام طول عمر، بستری های مکرر دچار اختلال در خودکارآمدی می شوند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش حین ترخیص به شیوه بازآموزش در زمینه مدیریت پیامدهای بالینی در منزل، بر خودکارآمدی مادران کودکان تحت عمل جراحی قلب باز انجام شد. روش کار: یک مطالعه نیمه تجربی شامل 72 نفر از مادرانی که کودکانشان (زیر یک سالگی) در بیمارستان مرکز طبی تهران تحت عمل جراحی قرار گرفتند، در دو گروه کنترل و آزمون مشارکت داشتند. روش نمونه گیری در گروه مداخله و کنترل تخصیص تصادفی با استفاده از روش بلوک بندی 4 تایی انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و خودکارآمدی درک شده والدی بارنز (Barnes) ود. گروه مداخله آموزش به روش بازآموزش را از زمان پذیرش تا هنگام ترخیص بر بالین کودک در طی چهار جلسه دریافت کردند. خودکارآمدی والدین در هر دو گروه، قبل از مداخله، هنگام ترخیص و یک ماه پس از ترخیص از بیمارستان اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین نمره خودکارآمدی در گروه مداخله و کنترل قبل از زمان انجام مداخله به ترتیب 7/63±, 56/41و 8/07±, 60/50بود (p<0. 05). آزمون آنالیز کوواریانس نشان داد که با رسیدن نمره خودکارآمدی به 4/56±, 75/74و 5/82±, 65/86در گروه مداخله و کنترل با در نظر گرفتن نمره قبل به عنوان متغیر مداخله گر تفاوت بین نمرات دو گروه بعد از انجام مداخله و در مرحله پیگیری از نظر آماری معنی دار بود (p<0. 05). همچنین بین دو گروه از نظر تغییرات نمره مقیاس خودکارآمدی تفاوت معنی داری به نفع گروه مداخله ایجاد شده بود (P<0. 05) نتیجه گیری: روش بازآموزش بر خودکارآمدی مادران کودکان تحت عمل جراحی قلب باز موثر می باشد. لذا به کارگیری آن در برنامه های آموزش حین ترخیص توصیه می شود.