پژوهش های حفاظت گیاهان ایران
سال:1400 | دوره:35 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

از میان بیمارگرهای ویروسی، ویروس برگ قاشقی سیب زمینی و ویروس وای سیب زمینی در اغلب مناطق تولید سیب زمینی ایران، خسارت اقتصادی به محصول وارد می نمایند. این پژوهش با هدف بررسی میزان آلودگی مزارع تولید بذر سیب زمینی در مناطق مختلف استان همدان به ویروس برگ قاشقی و ویروس وای سیب زمینی و نیز ارزیابی حساسیت ارقام مختلف مورد مطالعه به ویروس های مذکور انجام شد. برای این منظور از کلیه مزارع تکثیر بذر سیب زمینی کلاس بذری S در استان همدان که بر اساس استانداردهای ملی تولید بذر این محصول دارای فاصله ایزولاسیون 400 متر و تناوب 3 ساله بودند، نمونه برگی تهیه شده و از طریق آزمون ساندویچ دو طرفه الایزا و آزمون آی سی-آرتی-پی سی آر آلودگی نمونه ها به ویروس های مورد مطالعه تعیین شد. نتایج نشان داد که در منطقه کبودرآهنگ آلودگی به هر دو ویروس وجود دارد، در حالی که در دو منطقه دیگر مورد مطالعه (گل تپه و رزن) آلودگی به ویروس برگ قاشقی و ویروس وای سیب زمینی دیده نشد. در منطقه گل تپه که منطقه عاری از بیماری های مورد مطالعه بود، شرایط اقلیمی برای فعالیت و تکثیر ناقلین بیماری های ویروسی نامطلوب بوده است بدین ترتیب که میانگین دمایی و میزان بارندگی در این منطقه نسبت به مناطق دیگر مورد مطالعه پایین تر بود. از بین ارقام مورد مطالعه ارقام آگریا و آریندا به هر دو ویروس مورد مطالعه آلوده شدند در حالی که آلودگی به ویروس برگ قاشقی و ویروس وای سیب زمینی در ارقام سانته، بانبا و جلی مشاهده نشد. آلودگی به ویروس برگ قاشقی و ویروس وای سیب زمینی عملکرد رقم آریندا را کاهش داد در حالی که عملکرد رقم آگریا تحت تاثیر آلودگی به ویروس های مورد مطالعه قرار نگرفت.

ژن های مقاومت گیاه (R)، شناسایی هشدارهای (Signals) غیر بیماری زایی (Avirulent) مربوط به بیمارگرها را که منجر به فعال سازی پاسخ های دفاعی گیاه می شوند، برعهده دارند. از مدت ها پیش تصور بر این است که تحت فشار انتخاب، نرخ موتاسیون بالای ویروس های دارای ژنوم آران ای (RNA)، به همراه اندازه بزرگ جمعیت و فاصله کوتاه تولید نسل، باعث ظهور جهش یافته هایی (Mutants) از عوامل بیماری زا می شود که قادرند از شناسایی به وسیله ژن های R میزبان فرار کنند. در این مطالعه، پاتوسیستم Soybean mosaic virus (SMV) /Rsv1 برای شناسایی این فرضیه بکار برده شد. ژنوتیپ های سویای دارای آلل های مقاومتRsv1 با عصاره دارای نتاج ویروسی همسانه عفونی سویه های N، G7 و G7d ویروس موزاییک سویا روی گیاهان سویای حساس، مایه زنی شدند. بعد از گذشت بیست و یک روز از مایه زنی، گیاهان فاقد علایم ویروسی توسط آزمون الیزای غیرمستقیم (Indirect ELISA) بررسی شدند. یکی از ده گیاه York و Kwanggyo و دو گیاه از سی گیاه Ogden مایه زنی شده با عصاره دارای نتاج ویروسی به دست آمده از تکثیر مولکول دی ان ای مکمل (cDNA) سویه N ویروس موزاییک سویا روی گیاهان سویای حساس که در آزمایشگاه همسانه سازی شده بود (molecularly cloned SMV-N یا pSMV-N)، علایم ویروسی را نشان دادند و در آزمون الایزای غیر مستقیم، مثبت بودند. در مایه زنی مکانیکی انجام شده با استفاده از عصاره به دست آمده از این گیاهان، مجددا ویروس به گیاهان York، Kwanggyo و Ogden منتقل شده و توانست با این گیاهان سازگار شود. بعد از انجام آزمون آرتی پی سی آر (RT-PCR) و پی سی آر آشیانه ای (Nested PCR) و تعیین ترادف طول کامل سیسترون های HC-Pro (Helper Component-Protease) و P3 ویروس، موقعیت جهش نقطه ای ایجادشده و اسیدآمینه رمز شده در اثر تغییر نوکلیوتید در نقطه جهش، با استفاده از نرم افزار MEGA7 مشخص شد. در گیاهان York و Kwanggyo، جهش نقطه ای در سیسترون HC-Pro و به ترتیب در موقعیت های نوکلیوتیدی 1138T و 1210A و در گیاه Ogden، در سیسترون P3 ویروس و در موقعیت نوکلیوتیدی 3079A مشاهده شد.

زنگ زرد با عامل P. striiformis f. sp. tritici یکی از مهم ترین بیماری های برگی گندم است که کاهش عملکرد قابل توجهی را در نواحی گندم خیز سراسر جهان موجب می شود. در ایران نیز در سال های همه گیری، بیماری زنگ زرد یکی از عوامل مهم کاهش عملکرد گندم به شمار می رود. مطالعه حاضر به منظور تعیین منابع مقاومت ژنتیکی نسبت به زنگ زرد انجام شده است، تا برنامه به نژادی برای آزادسازی رقم با موفقیت بیشتری انجام شود. ژرم پلاسم گندم دیم شامل 191 لاین پیشرفته و امیدبخش (شامل گندم نان زمستانه، بهاره و گندم دوروم) تحت شرایط مزرعه ای در ایستگاه تحقیقات کشاورزی آلاروق اردبیل طی سال زراعی 1394-95 ارزیابی شدند. در ارزیابی های مزرعه ای برای مقایسه لاین ها از مقادیر نسبی سطح زیر منحنی پیشرفت بیماری (rAUDPC) استفاده شد. همان تعداد ژرم پلاسم، در مرحله گیاهچه ای نیز برای پاتوتیپ های 6E158A+ و 6E150A+, Yr27 در شرایط گلخانه مورد بررسی قرار گرفتند. هر دو تیپ مقاومت مرحله گیاهچه و گیاه بالغ در بین لاین های مورد بررسی شناسایی شدند. واکنش گیاهچه ای نشان داد که تعداد 34 لاین (18 %) دارای مقاومت گیاهچه ای نسبت به هر دو پاتوتیپ و با احتمال وجود ژن /ژن های مقاومت Yr3v، Yr3a، Yr4a، Yr4، Yr5، Yr10، Yr15، Yr16، YrCV و YrSD می باشند. تعداد 23 ژنوتیپ در مرحله گیاهچه ای در برابر حداقل یک پاتوتیپ حساس بوده و در مرحله گیاه بالغ واکنش مقاومت با مقادیر پایین rAUDPC (0-10) نشان دادند و به عنوان ارقام دارای مقاومت گیاه بالغ (APR) انتخاب شدند. همچنین تعداد 27 ژنوتیپ در مرحله گیاه بالغ مقادیر متوسط rAUDPC (11-30) و در مرحله گیاهچه ای در برابر حداقل یک پاتوتیپ حساس بودند و به عنوان گروه دارای مقاومت تدریجی (SR) انتخاب شدند. بقیه ژنوتیپ ها دارای مقادیر بالای rAUDPC و یا بدون مقاومت گیاهچه ای بودند. منابع ژنتیکی امیدبخش برای تجمیع هر دو تیپ مقاومت جهت دستیابی به مقاومت پایدار و کنترل پایدار علیه زنگ زرد در ایران استفاده خواهند شد.

کاشت ارقام مقاوم یکی از مهم ترین راهکارهای کنترل بیماری بلایت باکتریایی گردو با عامل Xanthomonas arboricola pv. juglandis است. در این تحقیق، سطوح نسبی مقاومت به بلایت باکتریایی در برگ و میوه نارس برخی ارقام تجاری و ژنوتیپ های انتخابی گردو در دو سال تکرار بررسی شد. ارقام و ژنوتیپ های مورد بررسی شامل KZ3، 88-2، 88-1، G3، SHK2، C25، H2-1، H1-7، H1-1 و رقمShinova بوده و ارقام تجاری Serr، Hartley و Chandler به عنوان شاهد به کار برده شدند. برای ارزیابی مقاومت میوه نارس، علاوه بر مواد فوق، ارقام و ژنوتیپ های Vina، Round de montignac (RDM)، Lara، G4، G5، B10، K15، H1-8 و H2-12 نیز گنجانده شدند. از میان مواد گیاهی ارزیابی شده، چهار ژنوتیپ داخلی KZ3، 88-2، 88-1 و G3 در سال 1398معرفی شدند. مخلوط جدایه های باکتری عامل با منشا قزوین، کرج، زنجان و ارومیه در تهیه مایه تلقیح به کار برده شد. ارزیابی مقاومت برگ در شرایط گلخانه و با اسپری نهال های پیوندی انجام شد و بررسی مقاومت میوه نارس در شرایط آزمایشگاهی و با مایه زنی میوه های 45 روزه صورت گرفت. بر اساس نتایج، شدت بلایت برگ و میوه نارس در ارقام و ژنوتیپ های مختلف در هر دو سال ارزیابی متفاوت بود. نتایج تجزیه مرکب داده ها نشان داد که ژنوتیپ های G3 (الوند) و 88-2 (پرشین) حساس ترین و رقم Hartley مقاوم ترین برگ و ژنوتیپ های H1-1 و SHK2 به ترتیب حساس ترین و مقاوم ترین میوه نارس را داشتند. میانگین شدت بلایت برگ و میوه نارس در سال های اول و دوم تفاوت معنی داری نداشت. بر اساس مقایسه ارقام صورت گرفته در این تحقیق، ارقام داخلی تازه معرفی شده پرشین، کاسپین، الوند و چالدران از نظر مقاومت نسبی برگ به ترتیب حساس، نسبتا مقاوم، حساس و نسبتا حساس و از نظر مقاومت نسبی میوه نارس به ترتیب مقاوم، مقاوم، نسبتا مقاوم و حساس بودند. ارتباط آماری بین شدت بلایت برگ و میوه نارس دیده نشد.

گیاه سیر یکی از سبزی های پرمصرف بوده که هر ساله خسارت بالای بیمارگر های خاکزاد در این گیاه دیده می شود. در بهار سال 1397، طی بازدید از مزارع حومه شهرستان ساری، علایم پژمردگی و خشکیدگی گیاهان سیر مشاهده و از بوته های بیمار نمونه برداری شد. پس از جداسازی روی محیط کشت آب-آگار و خالص سازی روی محیط سیب زمینی-دکستروز-آگار، قارچ ها به محیط میخک-آگار جهت تولید ماکروکنیدیوم انتقال و شاخص های ریخت شناسی با کلیدهای شناسایی معتبر بررسی گردید. DNA قارچ به روش CTAB استخراج و با آغازگر های ITS4، ITS5، EFGR و EF1-983F تکثیر و توالی یابی شد. اثبات بیماری زایی در گیاه سیر رقم طارم با اثر دو میزان 30 و 60 گرم مایه تلقیح قارچ بیمارگر (اسپان گندم) در یک کیلوگرم خاک ارزیابی گردید. ویژگی های ریخت شناسی شامل پرگنه ارغوانی، رشد پنبه ای، ماکروکنیدیوم های چهار تا شش سلولی و کلامیدسپورهای زنجیری مشابه قارچ Fusarium oxysporum بود. توالی ژنوم در ناحیه ITS با تشابه 100 درصد و در ناحیه TEF با تشابه 99-98 درصد به قارچ F. oxysporum با رس شمار MK790682. 1 و کد جدایه 7391 در بانک ژن (NCBI) ثبت گردید. با میزان g/kg30 مایه تلقیح در مقایسه با شاهد سالم پس از 45 روز علایم پژمردگی، زردی و در نهایت خشکیدگی گیاه مشابه شرایط مزرعه ظاهر گردید. در میزان g/kg60 مایه تلقیح نیز پس از 30 روز حبه ها رشدی نداشتند و قبل از جوانه زنی حبه کاملا پوسیده گردید. بنابر داده های حاصل، عامل بیمارگر F. oxysporum 7391، احتمالا یکی از عوامل مهم پژمردگی و پوسیدگی فوزاریومی گیاه سیر در مزارع حومه شهرستان ساری می باشد.

خاک های دیاتومه و اسانس های گیاهی جزو مهم ترین ترکیبات جایگزین سموم شیمیایی می باشند که مشکلات مهم فراروی استفاده از آن ها به ترتیب شامل کنداثر بودن و ناپایداری می باشند. استفاده ترکیبی از این دو عامل حشره کش یکی از راه حل های این مشکلات می باشد. در این پژوهش، اثر حشره کشی تماسی یک خاک دیاتومه ایرانی (با نام تجاری سایان) در ترکیب با اثر تنفسی اسانس گیاه مورد Myrtus communis L.، روی حشرات کامل شپشه گندم Sitophilus granarius (L. )، بررسی شد. اجزای شیمیایی تشکیل دهنده اسانس به روش GC-MS شناسایی شدند. در اسانس 46 ترکیب شیمیایی شناسایی شدند که سه ترکیب 1, 8-cineole (Eucalyptol) (%029/18)، Isoterpinolene (%704/14) و α,-Fenchene (%135/13) بیشترین مقدار را داشتند. درصد مرگ ومیر در اثر استفاده انفرادی از دزهای خاک دیاتومه (گرم بر کیلوگرم) حتی پس از 72 ساعت قابل توجه نبود ولی استفاده ترکیبی باعث افزایش معنی دار مرگ ومیر شد. در ترکیب های تیماری غلظت LC50 اسانس مورد (3451 میکرولیتر بر لیتر هوا) با دزهای 5/0، 1 و 5/1 گرم بر کیلوگرم خاک دیاتومه پس از 72 ساعت، به ترتیب 25/98، 100 و 100 درصد مرگ ومیر مشاهده شد. برهمکنش خاک دیاتومه در ترکیب با اسانس به ویژه پس از 48 و 72 ساعت عمدتا از نوع سینرژیستی بود. تولید نتاج 45 روز پس از حذف حشرات کامل تیمارشده از ظروف آزمایش (تولید نتاج در نسل اول) در ترکیب دزهای 125/0، 25/0 و 5/0 گرم بر کیلوگرم خاک دیاتومه با غلظت های LC10، LC20 و LC50 اسانس (به ترتیب 1267، 1790 و 3451 میکرولیتر بر لیتر) بسیار پایین بود (با حداکثر 7 عدد حشره کامل ظاهرشده) ولی مرگ ومیر این حشرات کامل ظاهرشده در تمام موارد 100 درصد بود. در تیمارهای ترکیبی دزهای 1 و 5/1 گرم بر کیلوگرم خاک دیاتومه با سه غلظت مختلف اسانس نیز تولید نتاج مشاهده نشد. درصد مرگ ومیر نتاج تولیدی در اثر استفاده انفرادی از دزهای مختلف خاک دیاتومه در مقایسه با تیمارهای ترکیبی بسیار کمتر بود. تولید نتاج 90 روز پس از حذف حشرات کامل تیمار شده از ظروف آزمایش (تولید نتاج در نسل دوم) نیز مشابه نتایج نسل اول بودند. نتایج این تحقیق به خوبی نشان می دهند که استفاده ترکیبی از این دو عامل حشره کش به دلیل بروز اثرات سینرژیستی می تواند کنداثر بودن خاک دیاتومه سایان و ناپایداری اسانس مورد را برطرف سازد.

این پژوهش با هدف بررسی واکنش سویا به تداخل سه گونه دم روباهی Setaria glauca، S. verticillata وS. viridis و همچنین رقابت های بین گونه ای این سه علف هرز انجام گردید. آزمایش به صورت گلدانی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری به صورت طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش اول شامل نسبت های کاشت: 25: 75، 50: 50، 75: 25 (سویا-علف هرز) و کشت خالص (100% سویا و گونه علف هرز) بود و در سه آزمایش دیگر نیز هر یک از علف های هرز دو به دو با نسبت های ذکر شده در بالا با هم مورد مقایسه قرار گرفتند. صفات مورد بررسی در این آزمایش شامل عملکرد دانه، تعداد شاخه فرعی، تعداد غلاف در گیاه، تعداد دانه در غلاف و وزن صد دانه سویا بود. همچنین زیست توده علف هرز، ارتفاع، تعداد برگ، تعداد سنبله و تعداد پنجه علف های هرز در رقابت با یکدیگر محاسبه شد. علاوه بر آن شاخص تحمل و شاخص رقابت تعیین نیز گردید. نتایج نشان داد که در بررسی توان رقابتی سه گونه دم روباهی با سویا، حداکثر عملکرد دانه سویا (56/15 گرم در بوته) در شرایط عاری از علف هرز (کشت خالص سویا) به دست آمد و افزایش تراکم سویا در هر سه گونه دم روباهی سبب کاهش زیست توده آن ها نسبت به کشت خالص علف هرز گردید. هر چند بررسی شاخص تحمل رقابت سویا به تراکم های متفاوت هر سه گونه دم روباهی نشان داد که گیاه سویا به تراکم های پایین (25 درصد) S. glauca، S. verticillata وS. viridis متحمل تر است؛ اما توانایی رقابتی سویا نسبت به این سه گونه به صورت S. glauca > S. verticillata > S. viridis بود؛ بطوریکه با افزایش تراکم گونه S. glauca عملکرد سویا با شیبی ملایم و با افزایش تراکم گونه S. viridis عملکرد سویا با شیبی تند کاهش پیدا کرد. مطالعه توان رقابتی گونه های دم روباهی با یکدیگر نشان داد که افزایش تراکم هر گونه سبب کاهش شاخص های رشدی گونه دیگر شد و حداکثر ارتفاع ساقه، تعداد پنجه، تعداد برگ، تعداد سنبله و زیست توده هر سه گونه در کشت خالص آن ها به دست آمد. نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که رقابت بین گونه ای در تراکم های متفاوت نسبت به رقابت درون گونه ای در کاهش زیست توده هر سه گونه موثرتر بود. نتایج آزمایشات بین گونه ای علف های هرز هم بیانگر این مطلب بود که قابلیت رقابتی بین این سه گونه به صورت S. glauca < S. verticillata < S. viridis بود.

به منظور بررسی اثر الگوهای مختلف کشت مخلوط سری های افزایشی گاودانه و خلر بر تنوع و تراکم علف های هرز در کشت گندم تحت سامانه های مختلف خاک ورزی، آزمایشی به صورت کرت های خردشده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه ایلام در دو سال زراعی 98-1397 و 99-1398، اجرا شد. کرت های اصلی شامل خاک ورزی در سه سطح (خاک ورزی متداول، خاک ورزی حداقل و بدون خاک ورزی) و کرت های فرعی، شش سری کشت مخلوط افزایشی گاودانه، خلر با گندم (کشت خالص گندم، کشت مخلوط افزایشی 100 درصد گندم+50 درصد گاودانه، کشت مخلوط افزایشی 100 درصد گندم+50 درصد خلر، کشت خالص گاودانه، کشت خالص خلر و شاهد (بدون کشت گیاه زراعی) بودند. صفات مورد بررسی شامل جمعیت، تنوع و تراکم علف های هرز بودند. نتایج نشان داد کشت مخلوط افزایشی گندم+گاودانه موجب کاهش تراکم علف های هرز بیشتر از سایر تیمارها شد. میزان کاهش تراکم بوته علف های هرز در الگوی کاشت گندم+گاودانه و گندم+خلر تحت شرایط بدون خاک ورزی نسبت به شاهد به ترتیب 77 و 9/69 درصد بود. این میزان کاهش تحت شرایط خاک ورزی حداقل به ترتیب 1/80 و 1/76 درصد و در خاک ورزی متداول به ترتیب 2/70 و 5/54 درصد بود. بیشترین شاخص تنوع علف های هرز (شانون-وینر، بریلویین و غنای گونه ای مارگالف) در شاهد و کشت خالص خلر مشاهده شد. خاک ورزی متداول بیشترین تعداد و تنوع علف های هرز را به خود اختصاص داد. در هر دو سال بیشترین شاخص غالبیت (38/0) در الگوی کاشت گندم+گاودانه مشاهده شد. بر اساس نتایج این تحقیق، کشت مخلوط افزایشی گیاهان بقولات با گندم می تواند گامی موثر در راستای مدیریت علف های هرز در سامانه های کشاورزی پایدار باشد.

به منظور تعیین دوره بحرانی کنترل علف های هرز کتان روغنی (Linum usitatissimum L. ) آزمایشی در سال زراعی 96-1395 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 14 تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه یاسوج اجرا شد. تیمارها شامل دو گروه، گروه اول به صورت حذف علف های هرز (عاری از علف هرز) تا 10، 20، 30، 40، 50 و 60 روز پس از سبز شدن کتان روغنی و سپس حفظ آن ها اعمال شد و گروه دوم، به صورت حفظ علف های هرز (تداخل) تا زمان های فوق و سپس حذف آن ها اعمال شد. دو تیمار شاهد تداخل و کنترل تمام فصل (110روز) نیز در نظر گرفته شد. با افزایش طول دوره های تداخل علف های هرز، عملکرد دانه، عملکرد روغن، پروتیین دانه، تعداد کپسول، تعداد دانه در کپسول، وزن هزار دانه و میزان عناصر غذایی دانه (آهن، روی، فسفر و پتاسیم) کاهش معنی داری یافتند. ولی افزایش طول دوره ی کنترل منجر به افزایش این صفات شد که در همه موارد جز در فسفر دانه این روند افزایشی، معنی دار بود. در کل تاثیر منفی رقابت علف هرز بر صفات عملکردی و جذب عناصر در اول فصل بیشتر از باقی طول رشد گیاه بود. با اینکه افزایش طول دوره های تداخل علف های هرز، باعث افزایش معنی دار وزن خشک علف های هرز گشت ولی اثر آن بر تراکم علف های هرز معنی دار نبود. با افزایش طول دوره های کنترل، وزن خشک علف های هرز و تراکم آن ها کاهش معنی داری یافت. دوره بحرانی کنترل علف های هرز برای کتان روغنی با در نظر گرفتن کاهش مجاز 10 درصد عملکرد دانه، 5 تا 44 روز پس از سبز شدن کتان روغنی تعیین شد.

در آزمایشی به صورت دز-پاسخ، کارآمدی نازل های تک بادبزنه و دو بادبزنه 2020 و 3070، هر کدام با شماره های 110015، 11002، 110025، 11003، 11004 و 11005 بر کارایی هالوکسی فوپ-آر-متیل علیه جودره بررسی شد. همزمان، میزان خیس شدگی کاغذهای حساس به رطوبت قرار گرفته در سه وضعیت (کاغذ 1 بطور افقی بر روی سطح زمین و کاغذهای 2 و 3 بطور عمودی به ترتیب روبرو و پشت به مسیر حرکت نازل) با تیمارهای مذکور بررسی شد. تمامی انواع نازل ها با شماره های 11003، 11004 و 11005 کاغذ 1 را کاملا خیس کردند. نازل دو بادبزنه 3070 با شماره 110015 فقط 3/7 درصد کاغذ 1 را خیس کرد. نازل های تک بادبزنه و دو بادبزنه 2020 با شماره های 11003، 11004 و 11005 کاغذ 2 را کاملا خیس کرد. کمترین میزان خیس شدگی کاغذ 2 با نازل تک بادبزنه با شماره های 110015 و 11002 حاصل شد (19-24 درصد). نازل های دو بابزنه 2020 و 3070 با شماره های 11004 و 11005 کاغذ 3 را کاملا خیس کردند. نازل تک بادبزنه اصلا نتوانست کاغذ 3 را خیس کند. بجز با نازل تک بادبزنه در کاغذ 3، در تمامی انواع نازل ها، با افزایش شماره نازل سطح بیشتری از کاغذها خیس شد. براساس کارایی هالوکسی فوپ-آر-متیل، کارآمدی نازل ها به صورت دو بادبزنه 2020 > تک بادبزنه = دو بادبزنه 3070 بود. اگر چه افزایش شماره نازل سبب افزایش خیس شدگی کاغذهای حساس به رطوبت شد، ولی سبب افزایش مقدار ED50، یعنی کاهش کارایی هالوکسی فوپ-آر-متیل، شد. در بین تیمارها، کمترین مقدار ED50 با نازل دو بادبزنه 2020 با شماره 110015 مشاهده شد (34/9 گرم هالوکسی فوپ-آر-متیل در هکتار).