علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1402 | دوره:12 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آنی و طولانی مدت تمرینات در آب و تراباند بر نیروی عکس­العمل زمین طی راه رفتن در افراد با پای پرونیت می ­باشد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه ­تجربی با طرح اندازه ­گیری تکراری با گروه کنترل بود. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 45 دانشجوی پسر دانشگاه محقق اردبیلی دارای پای پرونیت با دامنه سنی 25-18 سال بودند که به طور هدفمند و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی­ ها به طور تصادفی در سه گروه تمرین در آب، تمرین با تراباند و کنترل قرار گرفتند. سرعت راه رفتن و اوج مولفه های نیروی عکس­ العمل زمین در سه مرحله پیش ­آزمون، بلافاصله و بعد از 8 هفته تمرین در آب و تراباند مورد بررسی قرار گرفت. از صفحه نیروی برتک با نرخ نمونه­ برداری 1000 هرتز برای ثبت نیروی عکس ­العمل زمین طی راه رفتن استفاده شد. همچنین برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0≥p استفاده شد. یافته­ ها­: نتایج نشان داد سرعت راه رفتن بعد از 8 هفته تمرین با تراباند (0/032=P) و تمرین در آب (0/025=p) در مقایسه با پیش ­آزمون افزایش معنی­ داری داشت. مولفه عمودی نیروی عکس ­العمل زمین در مرحله برخورد پاشنه بعد از 8 هفته تمرین در آب (0/002=P) و تراباند (0/032=P) در مقایسه با پیش ­آزمون کاهش معنی­ داری داشت. همچنین مولفه عمودی نیروی عکس ­العمل زمین در مرحله پیش­روی بعد از 8 هفته تمرین با تراباند در مقایسه با پیش ­آزمون افزایش معنی ­داری داشت (0/015=P). به­علاوه مولفه قدامی-خلفی نیروی عکس ­العمل زمین در مرحله پیش­روی بعد از 8 هفته تمرین در آب در مقایسه با پیش ­آزمون افزایش معنی­ داری داشت (0/001=P). نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج تحقیق می­توان نتیجه گرفت که تمرینات در آب و تراباند در بلند مدت اثر کلینیکی و درمانی بر افراد داری پای پرونیت دارد و برای اصلاح الگوی راه رفتن می ­تواند مفید باشد.

هدف: امروزه کاربرد کامپیوتر و فناوری در صنایع مختلف، از جمله صنعت مراقبت، گسترش بسیاری یافته است. به طوری که استفاده از سیستم هایی همچون پرونده الکترونیک سلامت، سیستم اطلاعات بیمارستانی و غیره، در حوزه بهداشت و درمان به دلیل نیاز به اطلاعات صحیح و دقیق، بسیار مورد توجه واقع شده است. هدف پژوهش حاضر، امکان سنجی اجرای سیستم مدارک پزشکی الکترونیکی از دیدگاه کارکنان بیمارستان های آموزشی درمانی شهرستان فردوس (خراسان جنوبی، ایران) در سال 1400 می باشد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. جامعه پژوهش کارکنان بیمارستان های آموزشی درمانی شهرستان فردوس بودند. در این مطالعه از روش سرشماری استفاده و جامعه پژوهش به عنوان نمونه پژوهش در نظر گرفته شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه استانداری است که متشکل از دو قسمت آگاهی و استانداردهای مورد نیاز جهت اجرای مدارک پزشکی الکترونیک می باشد. روایی و پایایی پرسشنامه در مطالعات پیشین ارزیابی شده است. با این حال پایایی ابزار در مطالعه حاضر مجدد بررسی و همبستگی درونی آن با روش آلفای کرونباخ 92% بدست آمد. در نهایت داده های گردآوری شده وارد SPSS نسخه 16 شده و با آمار توصیفی و آزمون من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: تعداد 78 نفر از کارکنان وارد پژوهش شدند. آگاهی افراد جامعه پژوهش نسبت به مدارک پزشکی الکترونیک در حد بالا بود و هردو بیمارستان دارای آمادگی مناسب برای استقرار مدارک پزشکی الکترونیکی بودند. میانگین رعایت الزامات فنی، سازمانی، نیروی انسانی و قانونی در دو بیمارستان به ترتیب 2/07، 2/04، 2/19، 2/42 بدست آمد. از بین الزامات مورد بررسی، الزامات قانونی و سازمانی به ترتیب بیشترین و کمترین امتیاز را در بین الزامات موجود در بیمارستان های آموزشی درمانی شهرستان فردوس داشتند. از لحاظ وجود الزامات، تفاوت معنی داری بین میانگین امتیازات الزامات استقرار مدارک پزشکی الکترونیکی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به آمادگی نسبی بیمارستان های آموزشی درمانی شهرستان فردوس جهت استقرار مدارک پزشکی الکترونیکی و آگاهی بالای کارکنان نسبت به این سیستم پیشنهاد می گردد مدیران و سرپرستان بیمارستان ها، اقدامات و برنامه ریزی های لازم را در این راستا انجام دهند.

هدف: ورزشکاران دارای سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی، پس از اتمام توانبخشی پزشکی خود نیازمند بازگشت به ورزش هستند ولی معمولا به دلیل دوری چند ماهه از ورزش و ترس از آسیب دیدگی مجدد از آن سرباز می زنند. بنابراین برای این افراد می بایست یک پروتکل تمرینی ایده آل با شدت مناسب در نظر گرفت تا بوسیله آن، از بعد روانی و جسمانی، قدرتمندانه آماده بازگشت به ورزش شوند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات تعلیقی با استفاده از TRX (Total Body Resistance Exercise) بر ترس از آسیب مجدد و معیارهای بازگشت به ورزش در ورزشکاران با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی بود. روش بررسی: نمونه پژوهش حاضر شامل 26 ورزشکار مرد (فوتبال و فوتسال) 18 تا 30 سال با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی بود که بصورت تصادفی در دو گروه 13 نفره تجربی (سن 3/45±24/54، قد 4/27±179/15، وزن 6/67±82/31، شاخص توده بدنی 1/04±25/58) و کنترل (سن 3/79±24/62، قد 3/91±179/00، وزن 10/57±82/62، شاخص توده بدنی 2/83±25/77) قرار گرفتند. برای بررسی میزان ترس از آسیب مجدد، از پرسشنامه تمپا11 و برای ارزیابی معیارهای بازگشت به ورزش از آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و جهش سه گانه تک پا استفاده گردید. ورزشکاران بعد از پیش آزمون به مدت 6 هفته تمرینات را انجام دادند و در انتها پس آزمون انجام گرفت. مقایسه میانگین متغیرها بین دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس در سطح معناداری0/05 انجام پذیرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که 6 هفته تمرینات تعلیقی با استفاده از TRX منجر به کاهش معنی دار نمرات آزمون های ترس از آسیب مجدد تمپا11 (0/001=p)، جهش جانبی تک پا (0/001=p) و جهش هشت لاتین تک پا (0/001=p) و افزایش معنی دار نمره آزمون جهش سه گانه تک پا (0/001=p) در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد. نتیجه گیری: از جمله ویژگی های تمرینات TRX، سهولت انجام این تمرینات، هزینه مقرون به صرفه و قابلیت اجرای آن در هر زمان و مکانی می باشد. همچنین با توجه به اینکه نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام تمرینات TRX می تواند سبب بهبود عملکرد ورزشکاران و کاهش میزان ترس از آسیب مجدد در آزمون های تمپا11، جهش جانبی، جهش هشت لاتین و جهش سه گانه تک پا شود، لذا به کلیه مربیان ورزشی و درمانگران پیشنهاد می شود جهت ارتقاء عملکرد و کاهش ترس ورزشکاران دارای سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی، از تمرینات مورد استفاده در تحقیق حاضر استفاده نمایند.

مشکلات قلبی عروقی یکی از شایع ترین علل مرگ و میر در سراسر جهان است. استفاده از روش های داده کاوی برای ایجاد مدل های پیش بینی برای شناسایی افراد در معرض خطر برای جلوگیری از عوارض ناشی از بیماری های قلبی عروقی بسیار موثر خواهد بود. انگیزه اصلی این تحقیق پیش بینی احتمال عفونت در افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب و فیبریلاسیون دهلیزی با استفاده از الگوریتم های ماشین بردار پشتیبان، شبکه عصبی و درخت تصمیم بر اساس عوامل مؤثر بر بیماری است. روش بررسی: این پژوهش از نوع تحلیلی است و پایگاه داده آن شامل 300 رکورد می باشد. اطلاعات مورد نیاز این مطالعه در سال 1400 با استفاده از پرونده بیماران بستری در بیمارستان های چمران و خورشید اصفهان جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل آن ها، اطلاعات شامل بخش های آزمایشگاهی، دموگرافیک و سابقه خانوادگی است که از روش کریسپ، فرآیندهای استاندارد صنعت متقابل برای داده کاوی (Cross Industry Standard Process for Data Mining,CRISP) استفاده می شود. همچنین در بخش مدل سازی از درخت های تصمیم، شبکه های عصبی و ماشین های بردار پشتیبان استفاده می شود. یافته ها: بر طبق نتایج بدست آمده، حساسیت و ویژگی در الگوریتم داده کاوی شبکه عصبی به ترتیب (11/5، 71/87)، در الگوریتم درخت تصمیم (92/85، 80) و در ماشین بردار پشتیبان (88/88، 75) بوده اند. لذا الگوریتم درخت تصمیم دارای عملکرد بهتری برای پیش بینی احتمال بیماری های قلبی و عروق کرونر و فیبریلاسیون دهلیزی است. همچنین با توجه به مطالعات انجام شده مشخص شد که استرس، اضافه وزن، فشار خون بالا و نوع شغل بیشترین تأثیر را در بروز بیماری های قلبی و عروق کرونر و آریتمی های قلبی داشتند. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر درخت تصمیم دارای بالاترین عملکرد است لذا می توان از آن برای تعیین احتمال مشکلات کرونری قلب و عروق و فیبریلاسیون دهلیزی استفاده کرد.

هدف از انجام تحقیق بررسی اثر کفی Arch support بر مقادیر اوج نیروهای عکس ­العمل زمین و زمان رسیدن به اوج نیروهای عکس ­العمل در هندبالیست­ های دارای پای پرونیت هنگام پرش و فرود طی اجرای پرش سه­گام بود. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این تحقیق هندبالیست­ های مرد دارای پای پرونیت بودند. نمونه­ گیری به صورت در دسترس انجام شد و 10 نفر افراد دارای پای پرونیت و 10 نفر سالم انتخاب شدند. کفی کفش مورد استفاده در این پژوهش دارای برجستگی در قسمت لبه داخلی پا (Arch support) بود. از دستگاه صفحه نیروی برتک برای اندازه ­گیری مؤلفه های نیروی عکس ­العمل زمین طی اجرای پرش سه گام استفاده شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه ­گیری تکراری در سطح معنی داری (0/05≥p) استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد مؤلفه قدامی-خلفی (0/004=p) و عمودی (0/001>p) نیروی عکس­العمل ­زمین در گروه پای پرونیت در پرش ­سه ­گام در مرحله پس ­آزمون در مقایسه با پیش­ آزمون کاهش معنی­ داری داشت. زمان رسیدن به مؤلفه عمودی نیروی عکس­العمل زمین در گروه پای پرونیت در پس آزمون در مقایسه با پیش ­آزمون کاهش معنی ­داری داشت (0/001>p). همچنین مؤلفه داخلی-خارجی (0/001=p) و عمودی (0/001> P) نیروی عکس العمل زمین در گروه پای پرونیت در مرحله پس­ آزمون در مقایسه با پیش ­آزمون در لحظه فرود کاهش معنی­ داری داشت. به­ علاوه زمان رسیدن به مؤلفه عمودی (0/001=P) نیروی عکس­ العمل زمین در گروه پای پرونیت در مرحله پس ­آزمون در مقایسه با پیش ­آزمون افزایش معنی­ داری داشت. نتیجه­ گیری: باتوجه به نتایج تحقیق می ­توان نتیجه گرفت که استفاده از کفی Arch support می­ تواند منجر به کاهش نیروهای عکس­ العمل زمین و افزایش زمان رسیدن به اوج مؤلفه های نیروی عکس ­العمل زمین در هنگام فرود و افزایش نیروها و زمان رسیدن به اوج هنگام پرش در هندبالیست های دارای پای پرونیت شود که می تواند باعث کاهش آسیب و عملکرد بهتر شود.

کف پای صاف یکی از شایع ترین مشکلات عضلانی اسکلتی بین کودکان و نوجوانان می باشد. مشخص نیست که آیا شروع تمرینات اصلاحی با عضلات عمقی یا اینترینسیک (Intrinsic Muscels) چه تفاوتی نسبت به شروع تمرینات با عضلات سطحی یا اکسترینسیک (Extrinsic Muscles) بر ویژگی های مورفولوژیک دو گروه عضلات کف پا دارد. لذا هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر زمان آغاز تمرینات اینترینسیک و یا اکسترینسیک بر روی ویژگی های مورفولوژیک عضلات دورکننده شست یا آبداکتور هالوسیس (Abductor Hallucis) و ساقی خلفی یا تیبیالیس پوستریور (Tibialis Posterior) در نوجوانان مبتلا به کف پای صاف بود. روش بررسی: تعداد 25 نوجوان پسر مبتلا به کف پای صاف به صورت تصادفی به دو گروه اینترینسیک (تعداد 10نفر، سن 10/8 ± 0/78 سال، قد 138/8 ± 7/22 سانتی متر، وزن 40/7 ± 9/49 کیلوگرم) و اکسترینسیک (تعداد 12نفر، سن 11±0/85 سال، قد 143/1 ± 6/14 سانتی متر، وزن 42/25±9/05 کیلوگرم) تقسیم شدند (سه نفر پس از گروه بندی مطالعه را ترک کردند. دو نفر از گروه اینترسینک و یک نفر از گروه اکسترینسیک). گروه اینترینسیک به مدت شش هفته و گروه اکسترینسیک نیز به مدت شش هفته تمرینات اصلاحی عضلات مربوط به خود را دریافت کردند. پس از شش هفته، سطح مقطع عرضی و ضخامت عضلات آبداکتور هالوسیس (عضله منتخب اینترینسیک) و تیبیالیس پوستریور (عضله منتخب اکسترینسیک) توسط دستگاه سونوگرافی اندازه گیری شد. به منظور ارزیابی کف پای صاف از آزمون افت استخوان ناوی (Navicular Drop Test) استفاده شد و معیار ورود نمرات بیش از 0/8 در نظر گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد و در تمامی آزمون ها سطح معنی داری 0/05>p درنظرگرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که شروع تمرینات اصلاحی کف پای صاف با عضلات اینترینسیک باعث بهبود ویژگی های مورفولوژیک عضله آبداکتور هالوسیس گردید (ضخامت عضلانی قبل 0/81±0/24 و پس از شش هفته 0/91±0/37 و سطح مقطع عرضی قبل 0/59±1/34 و پس از شش هفته 0/80±1/59)؛ هرچند آغاز تمرینات اصلاحی با عضله تیبیالیس پوستریور سبب کاهش ویژگی های مورفولوژیک عضله آبداکتور هالوسیس (ضخامت عضلانی قبل 0/23±0/73 و پس از شش هفته 0/14±0/58 و سطح مقطع عضلانی قبل 1/55±0/55 و پس از شش هفته 0/52±1/29) گردید. در گروه تمرینات اکسترینسیک، اثر تعاملی معنادار بود (0/034=p) به این معنی که تمرینات اکسترینسیک می تواند باعث اثرات منفی روی مورفولوژی عضله آبداکتور هالوسیس گردد. نتیجه گیری: می توان بیان کرد که احتمالا آغاز تمرینات اصلاحی با عضلات اکسترینسیک می تواند سبب تضعیف عضلات اینترینسیک نظیر عضله آبداکتور هالوسیس گردد. نتایج این مطالعه نشان داد که اصول نروفیزیولوژیکال ناحیه مرکزی تنه می تواند همراستا با اصول نروفیزیولوژیکال (Neurophysiological Principles) ناحیه مرکزی پا باشد. به همین دلیل بهتر است ابتدا تمرینات کف پای صاف را با عضلات اینترینسیک آغاز کرده و پس از بهبود قدرت و فعالیت این عضلات، تمرینات اکسترینسیک را آغاز نمود.

تغییر حرکت و وضعیت قرارگیری کتف، با عنوان دیسکینزیای کتف نامیده می­ شود که می تواند در ورزشکاران آسیب ها و اختلالاتی را به دنبال داشته باشد و عملکرد آن ها را مختل کند. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرینات ثبات دهنده کتف بر حس عمقی مفصل شانه، عملکرد اندام فوقانی و ریتم کتفی بازویی والیبالیست­ های مبتلا به دیسکنزیای کتف بود. روش­ بررسی: تعداد 30 والیبالیست خانم دارای دیسکنزیای کتف (شامل گروه کنترل با سن: 3/93± 23/20 سال، قد: 0/03 ± 1/69 متر، وزن: 4/23± 60/73 کیلوگرم؛ گروه تمرینی با سن: 3/70 ± 13/25 سال، قد: 0/02 ± 1/71 متر، وزن: 4/21 ± 63/20 کیلوگرم) به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تمرینی قرار گرفتند. حس عمقی مفصل شانه، عملکرد اندام فوقانی و ریتم کتفی بازویی والیبالیست­ ها به ترتیب با استفاده از روش عکسبرداری، آزمون Y اندام فوقانی و آزمون کیبلر ارزیابی شدند. تمرینات ثبات دهنده کتف به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 40 دقیقه به وسیله گروه تمرینی انجام شد. پس از پایان تمرینات، پس آزمون به عمل آمد. جهت تحلیل داده ­ها از آزمون­ های تی همبسته و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته­ ها: نتایج پژوهش نشان داد که هشت هفته تمرینات ثبات دهنده کتف تاثیر معناداری بر بهبود حس عمقی مفصل شانه (0/002=p)، افزایش عملکرد اندام فوقانی (0/001=p) و بهبود ریتم کتفی بازویی 0/001=p) در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل دارد. همچنین در مقایسه درون گروهی نیز تمرینات تاثیر معناداری را بر تمامی مولفه ها نشان دادند. نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج تحقیق احتمالا تمرینات ثبات دهنده کتف می ­توانند در جهت بهبود و توسعه حس عمقی مفصل شانه، عملکرد اندام فوقانی و ریتم کتفی بازویی والیبالیست ­های مبتلا به دیسکنزیای کتف مژثر باشد.

جهت ارزیابی کنترل پاسچر (Posture) در افراد دارای اختلالات عضلانی اسکلتی، بررسی وضعیت های مختلف ایستادن اطلاعات مفیدی را در اختیار محقیقن قرار می دهد. از طرف دیگر دستکاری درون داد بینائی نیز نقش مهمی در تحلیل کنترل پاسچر افراد دارای سندرم درد پاتلوفمورال در شرایط ایستا و چالش برانگیز دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر درون داد بینایی و هم زمان وضعیت ایستادن بر کنترل پاسچر در افراد دارای سندرم درد پاتلوفمورال و گروه کنترل می باشد. روش بررسی: 30 فرد (ده مرد، بیست زن) دارای سندرم درد پاتلوفمورال (سن 76/3 ± 50/23 سال، قد 8/58±167/5 سانتیمتر، وزن 12/05±63/86 کیلوگرم) و سی فرد سالم (سن 84/2±43/22 سال، قد 9/7±166/25 سانتیمتر، وزن 9/35±59/36 کیلوگرم) در مطالعه شبه تجربی در بیمارستان قائم شهر مشهد در سال 1397 شرکت کردند. مؤلفه های مرکز فشار (سطح نوسان، جابه جایی مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی، داخلی-خارجی و متوسط سرعت) به وسیله دستگاه فورس پلیت در وضعیت ایستاده بر روی دو پا و یک پا در دو گروه افراد دارای سندرم درد پاتلوفمورال و گروه کنترل ثبت گردید. همچنین دو گروه از نظر دسترسی به درون داد بینایی (چشم باز یا بسته) نیز مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آنالیز آماری ANOVA نشان داد که تداخل بین متغیر های گروه، وضعیت قرار گیری پا، و وضعیت بینایی در همه متغیر های وابسته معنی دار است (0/04˂p). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که در حالت یک پا و چشم بسته همه متغیر های وابسته بین دو گروه سندروم درد پاتلوفمورال و افراد سالم افزایش معنی داری را نشان دادند (0/05˂p). همچنین نتایج نشان داد که تفاوت بین مولفه های مرکز فشار در گروه بیمار بین دو حالت چشم باز و چشم بسته بیشتر از گروه سالم است (0/05˂p). نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به وجود استراتژی های مرکزی متفاوت در کنترل پاسچر به علت عدم وجود داده های بینایی، افزایش نوسانات پاسچرال (Postural) در افراد دارای سندرم درد پاتلوفمورال نسبت به گروه کنترل پاسخی به نقص حس عمقی و اثر آن بر کنترل پاسچر در افراد دارای سندرم درد پاتلوفمورال باشد.

نقشه نگاری مداخله روشی است که برای طراحی برنامه های مداخلات سلامتی که بر مبنای شواهد و نظریات هستند به کار می رود. هدف از این مقاله مروری، بررسی منابع علمی به منظور واکاوی نقش نقشه نگاری مداخله در طراحی مداخلات مرتبط با حفظ تندرستی می باشد. روش بررسی: برای انجام تحقیق مروری حاضر، جست و جوی پیشینه به دو طریق انجام شد. ابتدا یک جستجو در پایگاه داده نقشه نگاری مداخله (www. interventionmapping. com/references) با واژه های Sports injuries، Injuries، Physical activity، Overweight، Fitness و Rehabilitation انجام شد. این پایگاه داده شامل مقالات منتشر شده ای است که از نقشه نگاری مداخله استفاده نموده اند. تمامی عناوینی که شامل واژه های فوق بودند بررسی شدند. در مرحله بعد، جستجو از طریق موتورهای جستجوگر الکترونیک در پایگاه PubMed انجام شد. برای جست و جو از ترکیبIntervention Mapping AND (Physical activity OR Sports injuries OR Injuries OR Overweight OR Fitness OR Rehabilitation) استفاده شد. همچنین برای جست و جوی مقالات فارسی از پایگاه مجلات کشور (MAGIRAN)، پایگاه علمی جهاد دانشگاهی (SID)، و پایگاه استنادی علوم جهان اسلام (ISC) استفاده شد. یافته ها: با توجه به معیارهای ورود، 34 مقاله در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد، 16 مقاله هر شش مرحله نقشه نگاری مداخله را تکمیل کرده و 18 مقاله مراحل 1 تا 4 و یا 1 تا 5 را انجام داده بودند. 27 مقاله در زمینه طراحی مداخلات ترویج فعالیت بدنی و پیشگیری از چاقی، و 7 مقاله به طراحی برنامه های پیشگیری از آسیب های ورزشی و مدیریت مشکلات ارتوپدیک پرداخته بودند. نتیجه گیری: به نظر می رسد نقشه نگاری مداخله به شکل موفقیت آمیزی در طراحی، اجرا و ارزیابی مداخلات به کار رفته و احتمالا باعث افزایش میزان استفاده از برنامه های پیشگیرانه می شود. این تحقیق نشان داد مداخلات طراحی شده با روش نقشه نگاری مداخله عموما به اهداف خود رسیده اند. لذا می توان این توصیه را نمود که محققان حوزه سلامت و تندرستی از این روش برای طراحی مداخلات استفاده نمایند.

ایمبالانس عضلانی و مقدار آن در بین گروه های عضلانی مخالف، یکی از ریسک فاکتورهای مهم در ایجاد آسیب های عضلانی-مفصلی بشمارمی رود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی میزان و نسبت ایمبالانس قدرت در بین گروه های عضلانی مخالف ورزشکاران نخبه بود. روش بررسی: برای انجام تحقیق مروری حاضر، جست­وجوی پیشینه تحقیق از طریق موتورهای جستجوگر الکترونیک در دو دهه گذشته (از سال2000 تا 2020) در پایگاه ­های PubMed و Google Scholar انجام شد. برای جست­­جو از کلمات کلیدی”Muscle” “Imbalance”, “Athletics”, “ Muscle Imbalance”, “Muscle Strength”, , “Rate” “Elite”به همراه مترادف های مرتبط، استفاده شد. همچنین برای جست­جوی مقالات فارسی از پایگاه مجلات کشور (MAGIRAN)، پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (SID)، پایگاه استنادی علوم جهان اسلام (ISC)، اطلاعات مقالات علوم پزشکی ایران (IRANMEDEX) و کتابخانه پزشکی ایران (MEDLIB) استفاده شد. یافته ها: با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج از پژوهش حاضر، 28مقاله ( شامل 26 مقاله انگلیسی و 2 مقاله فارسی)، انتخاب شدند. یافته های پژوهش نشان داد، در مفصل زانو میزان (نسبت) ایمبالانس عضلانی مخالف آگونیست/ آنتاگونیست (Agonist,AG/AN /Antagonist)، برای عضلات همسترینگ/کواریسپس (Hamstring: Quadriceps,H: Q)، در عضو برتر و غیر برتر به ترتیب؛ 63/2% و 61/8% بود. این مقادیر در مفصل ران برای عضلات آبداکتور به آداکتور (ABD: ADD) به ترتیب؛ 89/2%، 75/4% و در مفصل مچ پا برای عضلات دورسی فلکسور / پلانتارفلکسور (DRA: PLA Dorsey Flexion: Plantar Flexion, ) به ترتیب؛ 35/3%، 35/6% و برای مفصل مچ پا و عضلات (Invertor: Evictor IA: EA) به ترتیب؛ 83/5%، 77/8% و برای مفصل شانه و عضلات چرخش دهنده داخلی /چرخش دهنده خارجی (External rotator: Internal rotation, ERSH: IRSH) به ترتیب؛ 63/8 %، 70/5 % و برای مفصل آرنج و عضلات اکستنسور/ فلکسور (Extensor, Flexor,EXEL: FLEL) به ترتیب؛ 92/3%، 91/6% و رای مفصل کتف و عضلات نزدیک کننده / دور کننده (RTES: PRES Retractor: Protractor,) به ترتیب؛ 88/1%، 77% بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد، در ارزیابی های ایمبالانس عضلانی در گروه های مختلف در بالاتنه و پایین تنه ورزشکاران نخبه می توان مقادیر نسبی مشخصی را به عنوان مقادیر کمی و مرجع در نظر گرفت. از این مرجع-برای پی بردن به اینکه آیا تفاوت های قدرت عضلانی در حدی است که به عنوان ایمبالانس عضلانی تلقی شود یا نه-استفاده می شود. همچنین در ارزیابی ایمبالانس قدرت عضلانی از روش ارزیابی ایزوکنتیک و با تکنیک 60 درجه بر ثانیه بیشتر استفاده کنند. برای انجام مطالعات آینده در زمینه ارزیابی ایمبالانس عضلانی، توصیه می شود محققان علاوه بر ایمبالانس قدرت، به جنبه های دیگر ایمبالانس عضلانی نظیر طول عضله، انعطاف پذیری، دامنه حرکتی مفصل، استقامت عضلانی، و نیمرخ ساختاری بدن ورزشکاران نخبه نیز توجه داشته و آنها را ارزیابی کنند.