طب توانبخشی
سال:1402 | دوره:12 | شماره:5 |تعداد مقالات:14

مقدمه و اهداف وقتی الگوهای حرکتی با نقص همراه باشند، حرکت نا کار آمد، نا هماهنگ و دشوار است. از نظر عملکرد و اجرا، الگوی حرکتی مناسب به معنای حرکت بهتر است. در واقع حرکت کار آمد تر به معنی انرژی بیشتر در دسترس برای استقامت، قدرت بیشتر با تلاش کمتر، تحرک و چابکی بیشتر است. مطالعات زیادی اثر بازخورد بر بهبود نقص های الگو های حرکتی به عنوان عوامل خطر زا برای رباط صلیبی قدامی را گزارش کردند. هدف از این مطالعه یافتن پاسخ این سؤال است که آیا بازخورد بر روی اجرای افراد هم تأثیر می گذارد یا خیر.مواد و روش ها این پژوهش یک مطالعه مروری نظام مند است که در آن تمامی مقالات منتشر شده در ارتباط با مطالعه حاضر با جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی خارجی از جمله، گوگل اسکالر، پابمد، ساینس دایرکت و پایگاه های اطلاعاتی داخلی از جمله مگیران، ایرانداک با کلید واژه هایVideotape augmented feedback، Augmented feedback، Feedback، Jump landing، Immediate effect  از سال های 2000 تا سال 2020 بررسی شدند.یافته ها پس از بررسی متن کامل 45 مقاله در نهایت 10 مقاله مطابق باهدف پژوهش انتخاب شدند. از این 10 مطالعه 2 مقاله مرور نظام مند، یک مقاله مرور نظا م مند و فراتحلیل و 7 مطالعه مداخله ای بودند. در همه مطالعات انجام شده بازخورد تأثیر مثبتی بر روی بیو مکانیک اندام تحتانی داشت. 3 مطالعه تأثیر بازخورد بر اجرا را بررسی کردند که از این 3 مطالعه، 2 مطالعه بیان کرده بود که بازخورد باعث افت اجرا می شود. مطالعه دیگری بیان کرده بود بازخورد بر اجرا تأثیری نداشته است.نتیجه گیری در تمام مطالعات بررسی شده این مقاله، بازخورد باعث بهبود نقص های الگو های حرکتی به عنوان عوامل خطرزا برای رباط صلیبی قدامی می شود، اما برای یافتن پاسخ این سؤال که آیا بازخورد بر روی اجرای افراد هم تأثیر می گذارد یا خیر، به مطالعات بیشتری در آینده نیاز است.

مقدمه و اهداف کمردرد یکی از شایع ترین دلایل محدودیت فعالیت عادی روزمره است. درمان های مختلفی مانند الکتروتراپی، هیدروتراپی و تمرین درمانی برای بهبود کمردرد مزمن غیراختصاصی پیشنهاد شده است. هدف از تحقیق حاضر، مرور مطالعاتی است که اثر روش های درمانی مختلف کمردر مزمن غیراختصاصی را بررسی کرده اند.مواد و روش ها جست وجوی مقالات در فاصله زمانی 2016 تا 2021 میلادی و از طریق بانک های اطلاعاتی گوگل اسکالر، اسکوپوس، پابمد و ساینس دایرکت با استفاده از کلیدواژه های مرتبط، شامل کمردرد مزمن غیر اختصاصی، تمرین درمانی، فیزیوتراپی، منوال تراپی و الکتروتراپی انجام شد و معیارهای ورود، مطالعاتی بودند که به اثر روش های درمانی مختلف بر بهبود کمردرد مزمن غیراختصاصی پرداختند. جهت بررسی کیفیت مقالات واردشده از مقیاس PEDRO استفاده شد.یافته ها از میان مقالات یافت شده، 15 مقاله معیارهای ورود را کسب کردند. این مطالعات به طور عمده به اثر درمان های مختلف از جمله تمرین درمانی با تأکید بر تمرینات ثبات دهنده بر روی درد، ناتوانی عملکردی و ضخامت عضلات ناحیه کمری لگنی پرداختند.نتیجه گیری این مطالعه نشان داد روش های مختلف درمانی و تمرینی با هدف کاهش درد، بهبود عملکرد و ضخامت عضلات، می تواند اثر مثبتی را در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی داشته باشد، اما تمریناث ثبات دهنده مرکزی با تأکید بر عضلات عمقی تأثیر بهتری بر کاهش درد، ناتوانی عملکردی و ضخامت عضلات دارند. در هر صورت به مطالعات بیشتری در آینده نیاز است.

مقدمه و اهداف در افراد مبتلا به اختلالات شدید روانی، مشکلات خواب، مانند بی خوابی شایع است. مداخلات بهبود خواب، به عنوان بخشی از خدمات ارائه شده توسط کاردرمانگران می تواند برای پیشگیری اولیه و ارتقای سلامتی به کار گرفته شود. هدف از این مرور حوزه ای، بررسی شواهد موجود در زمینه مداخلات خواب در حوزه کاردرمانی برای افراد مبتلا به اختلالات شدید روانی است.مواد و روش ها در این مرور حوزه ای که بر اساس روش آرکسی و اومالی انجام شد، 8 پایگاه داده آنلاین (بانک اطلاعات نشریات کشور، پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران، گوگل اسکالر، پابمد، کتابخانه کوکران، اسکوپوس، وب آو ساینس، ُات سیکر و سای اینفو) برای شناسایی مقالاتی که به مداخلات خواب در افراد مبتلا به اختلالات شدید روانی پرداخته بود ند، جست وجو شدند. مقالات بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. 2 ارزیاب همه اسناد را به طور مستقل بررسی کردند. مقالات با توجه به مداخلات خواب طبقه بندی شدند.یافته ها 32 مطالعه مشخص شدند. 4 حوزه مداخلات خواب به وضوح با چارچوب بالینی کاردرمانی مطابقت دارد که شامل درمان رفتاری شناختی برای بی خوابی (12 مطالعه)، فعالیت بدنی (7 مطالعه)، مداخلات ترکیبی (5 مطالعه) و سایر مداخلات (8 مطالعه) است.نتیجه گیری نتایج نشان داد مداخلات خواب باعث بهبود کیفیت خواب و سلامت در بیماران روانی شدید می شود. کاردرمانگران حوزه بالینی و تحقیقی باید برای ایجاد شواهد برای مداخلات خواب مبتنی بر آکوپیشن تلاش کنند.

مقدمه و اهداف در سال های اخیر استفاده از روش های آموزش یادگیری حرکتی برای کاهش پارگی لیگامان صلیبی قدامی مورد توجه محققین قرار گرفته است و یافتن بهترین شیوه آموزشی در این زمینه اهمیت و ضرورت فراوانی پیدا کرده است. در این مطالعه تأثیر روش های آموزش خطی و غیرخطی بر متغیرهای کینماتیک در فرود بسکتبال بررسی شد و تغییرات زوایای مفصلی از پیش آزمون تا پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها در این مطالعه 24 دانشجوی مبتدی در بسکتبال از دانشگاه خوارزمی به روش در دسترس انتخاب و در 2 گروه خطی و غیرخطی مهارت های بسکتبال را به مدت 2 ماه، هر هفته 2 جلسه (90 تا 115 دقیقه در هر جلسه) تمرین کردند. در روش خطی از ارائه الگو و بازخورد برای آموزش استفاده شد و در روش غیرخطی از دست کاری قیود بهره برده شد. به این صورت که عوامل محیطی و تکلیف دستکاری شد تا فرد خودش عملکرد منحصربه فرد خودش را کشف کند. متغیرهای مورداندازه گیری شامل زاویه فلکشن تنه، زاویه فلکشن هیپ، زاویه فلکشن زانو، زاویه والگوس زانو، زاویه دورسی فلکشن مچ پا، دامنه حرکتی هیپ، دامنه حرکتی زانو، دامنه حرکتی مچ پا، دامنه فلکشن هیپ و دامنه فلکشن زانو بودند.یافته ها نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد روش غیرخطی به طور معناداری تأثیر بهتری بر همه متغیرهای کینماتیکی در مقایسه با روش خطی دارد (P<0/05).نتیجه گیری نتایج این مطالعه روش غیرخطی را استراتژی مؤثری در محیط های بالینی می داند و بر نقش دست کاری قیود در تمرین و یادگیری تأکید می کند و این نکته را برجسته می کند که روش های غیرخطی با تمرکز بر اکتشاف و جست وجوی راه حل، برای پیشگیری از پارگی لیگامان صلیبی قدامی با تأثیر بر متغیرهای کینماتیکی مؤثر است.

مقدمه و اهداف زندگی بی تحرک و غیرفعال سبب بروز بیماری های قلبی و عروقی ازجمله آترواسکلروز شده و با وجود مداخلات درمانی ازجمله آنژیوپلاستی بر روی بیماران، بروز تنگی مجدد محتمل است. برای پیشگیری و جلوگیری از تنگی مجدد شریان ها، تمرینات توانبخشی می تواند ازطریق اصلاح بیومکانیک جریان خون باعث بهبود عملکرد، ساختار عروق و جریان خون آن ها شود. هدف از انجام پژوهش، بررسی اثر 8 هفته تمرین هوازی بر متغیرهای منتخب بیومکانیک خون شریان فمورال دوطرفه مردان میانسال، 3 تا 7 روز پس از آنژیوپلاستی عروق کرونر بود.مواد و روش ها در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، آینده نگر و از نوع بنیادی و کاربردی با طرح پیش و پس آزمون و مدل تأثیر سنجی، 30 بیمار عروق کرونر قلب که تحت آنژیوپلاستی عروق کرونر قرارگرفته بودند با رده سنی 45 تا60 سال، از بین مراجعه کنندگان به کلینیک بازتوانی مرکز قلب تهران در 2 گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر)، به عنوان آزمودنی شرکت کردند. سرعت، فشار و شدت جریان خون سیستول و دیاستول، قبل و بعد از انجام تمرینات اندازه گیری شد. برنامه تمرین هوازی بر اساس دستورالعمل ACSM به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه و هر جلسه به مدت 40 دقیقه روی 3 وسیله تریدمیل، ارگومتر بازویی و دوچرخه کارسنج، برای هر بیمار انجام شد. گروه کنترل از بین افرادی انتخاب شد که تمایلی به انجام برنامه بازتوانی نداشتند و در طول مدت برنامه از آن ها خواسته شد که فعالیت ورزشی خاص نداشته باشند و فقط توصیه به 3 روز پیاده روی در هفته شد. برای مشخص کردن توزیع طبیعی داده ها از آزمون شاپیرو ویلک و از آزمون لون برای بررسی واریانس داده ها و همگن بودن داده های آزمودنی ها در گروه آزمایش و کنترل و جهت معناداری از آزمون های تحلیل کوواریانس، تی جفتی و ویل کاکسون در سطح 0/05 استفاده شد.یافته ها آزمودنی ها در گروه آزمایش و کنترل، کمی اضافه وزن داشتند و مساحت سطح بدن آزمودنی ها در گروه آزمایش تا حدودی بیشتر از گروه کنترل بود. در این آزمودنی ها، ضربان قلب استراحتی و فشار خون سیستولیک و دیاستولیک در هر 2 گروه، در یک سطح بود، اما ضربان قلب بیشینه گروه کنترل کمتر از گروه آزمایش بود. نتایج پژوهش، نشان داد در تأثیر تمرین هوازی بر متغیرهای سرعت جریان خون، فشار خون و شدت جریان خون در فاز سیستول و دیاستول، بین گروه آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری اثر تمرین بر روی گروه آزمایش، مورد تأیید قرار نگرفت، این موضوع می تواند به علت سن بیماران و تغییرات ساختاری شریان ها با توجه به ماهیت آن ها (افزایش سختی رگ و کاهش خاصیت الاستیکی شریان ها به ویژه در شریان های محیطی) به واسطه بیماری های قلبی عروقی و همین طور تأثیر افزایش سن بر کارکرد خون و به تبع متغیرهای بیومکانیکی آن باشد. می توان نتیجه گرفت برای افزایش تأثیر تمرینات توان بخشی بر روی شریان های محیطی نسبت به شریان های مرکزی، شدت و مدت زمان تمرین بیشتری برای رسیدن به نتیجه مورد نظر نیاز است.

مقدمه و اهداف کاهش حجم و قدرت عضلانی به دلیل روند پیری، می تواند به اختلال در سیستم عصبی عضلانی، افتادن و کاهش عملکرد در فعالیت های روزانه و استقلال در افراد سالمند منجر شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرینات عملکردی معلق تی آر ایکس بر قدرت اندام تحتانی، تحرک پذیری و تعادل عملکردی و ترس از سقوط مردان سالمند است.مواد و روش ها مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بود. 30 سالمند با میانگین سنی 4/3±67/9 سال به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و به صورت تصادفی در 2 گروه تمرینات تی آر ایکس (16=n) و گروه کنترل (14=n) قرار گرفتند. در پیش آزمون، قدرت اندام تحتانی با آزمون 30 ثانیه نشست و برخاست روی صندلی، تعادل عملکردی با آزمون تعادلی برگ، میزان تحرک پذیری عملکردی با آزمون برخاستن و راه رفتن زمان دار و میزان ترس از سقوط افراد با استفاده از پرسش نامه مقیاس بین المللی کارآمدی ترس از سقوط اندازه گیری شد. گروه تمرین 8 هفته تمرینات عملکردی تی آر ایکس را 3 جلسه در هفته، به مدت 1 ساعت اجرا کردند. در طی این مدت از گروه کنترل خواسته شد که فعالیت های روزانه خود را ادامه دهند. پس از اجرای تمرینات از 2 گروه پس آزمون به عمل آمد. برای مقایسه گروه ها از آزمون های کوواریانس و تعقیبی بونفرونی به کمک نرم افزار SPSS نسخه 19 و سطح معنی داری 0/05=P استفاده شد.یافته ها نتایج مطالعه نشان داد تمرینات عملکردی تی آر ایکس، قدرت اندام تحتانی، تعادل و تحرک پذیری عملکردی را به طور معنی داری در سالمندان بهبود می بخشد (100>P). تمرینات عملکردی تی آر ایکس بر میزان ترس از سقوط سالمندان تأثیر معنی داری نداشت (0/05نتیجه گیری با توجه به تأثیر مثبت تمرینات عملکردی تی آر ایکس بر مؤلفه های قدرت اندام تحتانی، تحرک پذیری و تعادل عملکردی به نظر می رسد استفاده از این شیوه تمرینی معلق در بهبود عملکرد فرد و کاهش برخی مشکلات دوران سالمندی مؤثر است.

مقد مه و اهد اف کیفیت زند گی بیماران د یالیزی که د ر مرحله نهایی نارسایی کلیوی قرار د ارند ، تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار می گیرد . تعاد ل که از عوامل مهم آماد گی جسمانی است، نقش مهمی د ر عملکرد جسمانی و فعالیت های روزمره افراد به ویژه بیماران د یالیزی د ارد . طبق پژوهش های انجام شد ه تمرین د رمانی و فعالیت جسمانی د ر این بیماران باعث کاهش علائم سند رومیک اوره، افزایش کفایت د یالیز و کاهش مرگ و میر د ر این بیماران می شود . هد ف از انجام پژوهش حاضر، بررسی بهبود تعاد ل و کیفیت زند گی بیماران د یالیزی پس از 8 هفته تمرینات ترکیبی است.مواد و روش ها 24 بیمار د یالیزی با د امنه سنی40 تا60 سال د ر ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺍﺭﻭﻣﯿﻪ به طور د اوطلبی انتخاب شد ند و ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ تصاد فی ﺑﻪ ﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ مساوی کنترل (12نفر) و آزمایش (12نفر) ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ. کیفیت زند گی، تعاد ل ایستا و پویا قبل و بعد از 8 هفته تمرین ترکیبی منتخب (مقاومتی هوازی ) مورد بررسی قرار گرفت. کیفیت زند گی توسط پرسش نامه 26 آیتمی د ر 4 حیطه (سلامت جسمی، سلامت روان شناختی، روابط اجتماعی و محیطی)، رضایت از زند گی با استفاد ه از مقیاس رضایت از زندگی و تعاد ل ایستا و پویا با استفاد ه از د ستگاه Prokin 212N   د ر د و نوبت قبل و بعد از اتمام تمرینات ترکیبی اند ازه گیری شد . گروه کنترل د ر این مد ت بد ون هیچ گونه مد اخله به زند گی عاد ی خود پرد اختند .یافته ها بررسی های انجام شد ه بین 2 گروه نشان د اد تمرینات ترکیبی به طور معنی د اری موجب بهبود متغیرهای تعاد ل (تعاد ل ایستا: 0/001=P و تعاد ل پویا: 0/001=P) و کیفت زند گی (حیطه جسمی: 0/001=P، حیطه روان شناختی: 0/001=P، حیطه اجتماعی: 0/010=P و حیطه محیطی: 0/001=P) گروه آزمایش د ر مقایسه با گروه کنترل شد ه است. علاوه بر این تفاوت معنی د اری د ر میزان تعاد ل ایستا و پویای گروه آزمایش پس از انجام تمرینات ترکیبی مشاهد ه شد (001/0=P). نتیجه گیری نتایج حاکی از اثر بخشی تمرینات به کار رفته د ر افزایش میزان تعاد ل و کیفیت زند گی بود . فعالیت ورزشی روزنه امید ی است که می تواند این بیماران را به زند گی قبل از بیماری نزد یک کند . بنابراین شاید بتوان از شیوه تمرینات ترکیبی منتخب مورد استفاد ه د ر این پژوهش برای بهبود تعاد ل و کیفیت زند گی بیماران د یالیزی نتیجه بهتری گرفت.

مقدمه و اهداف روش ­های مختلفی برای تعیین کمیت پدیده فلکشن ریلکسیشن وجود دارد. با این حال، استاندارد سازی کمی وجود دارد. هدف از این مقاله بررسی حساسیت روش نسبت در استخراج پدیده فلکشن ریلکسیشن در 2 گروه سالم و دارای درد مزمن غیر اختصاصی کمر است.مواد و روش ها 10 فرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی و 10 فرد سالم در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها فلکشن تنه را با زانوی صاف انجام دادند. هر حرکت فلکشن شامل 4 مرحله (1. ایستاده در موقعیت شروع؛ 2. فلکشن تنه با سرعت ثابت (با استفاده از مترونوم)؛ 3. در حالت فلکشن کامل؛ 4. اکستنشن تنه تا حالت ایستاده) بود که که هرکدام از موقعیت ها به مدت 5 ثانیه و 3 بار تکرار انجام شد. سپس با استفاده از روش نسبت، پدیده فلکشن ریلکسیشن بررسی شد.یافته ها نتایج نشان دادند حساسیت تمامی حالات روش نسبت در افراد سالم برابر 100 درصد است. به جز حالت سوم (ریشه مجذور میانگین ها در حالت ایستاده تقسیم بر ریشه مجذور میانگین ها در حالت فلکشن) که این حساسیت 60 درصد در تشخیص پدیده فلکشن ریلکسیشن بود. اما در گروه کمردردی حساسیت حالت اول، 70 درصد، حالت دوم، 80 درصد، حالت سوم 40 درصد، حالت چهارم، 50 درصد، حالت پنجم، (حداکثر ریشه مجذور میانگین ها در حالت اکستنشن تقسیم بر ریشه مجذور میانگین ها در حالت فول فلکشن) 40 درصد و حالت ششم، (عدد 1 تقسیم بر RATIO-4) 50 درصد بود. نتیجه گیری روش های نسبت (به جز حالت دوم) برای استخراج پدیده فلکشن ریلکسیشن در افراد سالم معتبر بود، اما هنگام استفاده از این روش برای افراد کمردردی می بایست با احتیاط از این روش استفاده شود. در حقیقت در حالت دوم حداکثر فعالیت ای ام جی در اکستنشن تقسیم بر میانگین فعالیت در حالت فول فلکشن، برای استخراج پدیده فلکشن ریلکسیشن در افراد کمر دردی معتبر است.

مقدمه و اهداف والگوس دینامیک زانو، الگوی تغییر یافته حرکت یا تغییر در ترازبندی اندام تحتانی است که به تغییر عملکرد اندام تحتانی در صفحه فرونتال و جذب نیروی عکس العمل زیاد توسط لیگامان های زانو در طول فعالیت های ورزشی منجر شده که به افزایش آسیب رباط صلیبی قدامی منجر می شود. مطالعه حاضر باهدف مقایسه تعادل، قدرت و دامنه حرکتی ران و مچ پا در ورزشکاران (والیبالیست ها) با و بدون نقص والگوس داینامیک زانو انجام شد.مواد و روش ها روش تحقیق حاضر نیمه تجربی و از نوع علّی مقایسه ای بود. جهت انجام این مطالعه 60 ورزشکار (والیبالیست ) انتخاب و در 2 گروه 30 نفری بدون نقص والگوس داینامیک زانو و با نقص والگوس داینامیک زانو قرار گرفتند. در این مطالعه برای تشخیص نقص والگوس داینامیک زانو از آزمون پرش تاک استفاده شد. دامنه حرکتی مفصل ران و مفصل مچ پا با استفاده از گونیامتر یونیورسال و قدرت ایزومتریک عضلات ران و مچ پا با بهره گیری از قدرت سنج دستی تعیین شد. علاوه بر این تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون های لک لک و وای ارزیابی شدند. برای مقایسه میانگین متغیرها در 2 گروه از آزمون تی مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد.یافته ها نتایج مربوط به یافته های تحقیق نشان داد بین تعادل ایستا (0/005=P)، تعادل پویا (0/05≥P)، قدرت ابداکشن (0/03=P) و چرخش خارجی ران (0/01=P) و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا (0/03=P) بین 2 گروه با و بدون نقص والگوس داینامیک زانو تفاوت معنی داری وجود دارد. به صورتی که افراد بدون والگوس داینامیک زانو عملکرد بهتری در مقایسه با افراد با والگوس داینامیک زانو داشتند. اما این تفاوت در سایر متغیرها بین 2 گروه معنی دار نبود.نتیجه گیری نتایج نشان دهنده اهمیت قدرت و دامنه حرکتی در کاهش نقص والگوس داینامیک زانو است و در طراحی تمرینات باید به این موارد توجه شود.

مقدمه و اهداف ناکارآمدی در عضلات و اجزای عمل کننده بر مفصل زانو باعث ایجاد عارضه های مختلفی می شود که از جمله آن ها می توان به عارضه زانوی پرانتزی اشاره کرد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات 8 هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل و سطح زمین بر فعالیت الکتریکی عضلات افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بود.مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. 45 پسر مبتلا به زانوی پرانتزی به صورت نمونه گیری در دسترس در 3 گروه کنترل، تمرین روی زمین و تمرین روی تردمیل به طور تصادفی قرار گرفتند. تمرینات دویدن 8 هفته در گروه های تمرینی اجرا شد. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب به وسیله دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. جهت تحلیل های آماری از تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه های تکراری در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج نشان داد در افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بعد از اجرای تمرینات دویدن روی تردمیل، فعالیت الکتریکی عضلات دوسر رانی و دوقلوی داخلی طی فاز تماس پاشنه افزایش معنی دار داشته است. همچنین نتایج نشان داد فعالیت الکتریکی عضلات دوسر رانی و پهن خارجی در گروه افراد مبتلایان به زانوی پرانتزی بعد از تمرینات دویدن بر روی زمین افزایش معنی داری را نشان داده است. در فاز نوسان نیز نشان داده شد فعالیت الکتریکی عضلات درشت نی قدامی، سرینی میانی و نیمه وتری در گروه مبتلایان به زانوی پرانتزی پس از اجرای تمرینات دویدن روی سطح زمین افزایش معنی داری دارد.نتیجه گیری با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت احتمالاً دویدن بر روی تردمیل توانسته در بهبود فعالیت عضلات و همچنین در پیشگیری از پیشرفت عارضه زانوی پرانتزی مؤثر واقع شود.

مقدمه و اهداف فلج مغزی یک بیماری شایع عصبی عضلانی همراه با علائم غیر پیشرونده در کودکان است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات تعدیل شده هاتایوگا بر ثبات قامت کودکان فلج مغزی اسپاستیک ـ دایپلژیک است. مواد و روش ها این تحقیق بر روی کودکان 7 تا 14 سال مبتلا به ناتوانی فلج مغزی اسپاستیک - دایپلژیک با سطح 1 تا 3 در سیستم عملکردی حرکتی و صفر تا 3 درجه در مقیاس اصلاح شده اشورث انجام شد. کودکان این تحقیق در حال تحصیل در مدارس استثنایی جسمی حرکتی شهر اصفهان در سال 1397 بودند. این تحقیق به روش نیمه تجربی با طرح مطالعه 2 گروهی همراه با 2 مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. نمونه گیری پژوهش به صورت هدفمند با 14کودک مبتلا به ناتوانی فلج مغزی اسپاستیک ـ دایپلژیک انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایش (7 نفر) و کنترل (7 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش تمرینات تعدیل شده هاتایوگا را طی 8 هفته 3 جلسه ای به مدت 45 تا 60 دقیقه انجام دادند. درحالی که گروه کنترل در هیچ گونه برنامه تمرینی شرکت نداشتند. در این تحقیق جهت اندازه گیری ثبات قامت آزمودنی ها، تغییرات مرکز فشار در کف پاها به مدت 6 ثانیه با دستگاه فوت اسکن در 2 مرحله پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری و ثبت شد. برای تحلیل آماری از تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و آزمون تی مستقل استفاده شد. تمامی تحلیل ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 23 با سطح معناداری 0/05= α انجام شد.یافته ها نتایج آزمون اندازه های مکرر نشان داد پس از 8 هفته تمرینات تعدیل شده هاتایوگا، آزمودنی های گروه آزمایش ثبات قامت معناداری را نسبت به گروه کنترل تجربه کرده اند. همچنین بر اساس نتیجه آزمون تی مستقل کاهش نوسانات مرکز فشار در جهات قدامی خلفی (0/044=P)، داخلی خارجی (P=0/33) و شاخص کل (0/038=P) در گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (0/05>P)نتیجه گیری به نظر می رسد انجام تمرینات تعدیل شده هاتایوگا می تواند برنامه مناسبی جهت افزایش ثبات قامت درکودکان با ناتوانی فلج مغزی اسپاستیک ـ دایپلژیک باشد. با این حال، اظهارنظر قطعی در این زمینه منوط به انجام تحقیقات بیشتر است.

مقدمه و اهداف سندرم درد کشککی رانی یکی از اختلالات شایع اسکلتی عضلانی زانو است که متعاقب آن تغییرات مفصلی در زانو ایجاد می شود و می تواند زمینه ساز آسیب های بیشتر و یا پیچیده شدن شرایط درمانی شود. بررسی حس عمقی یکی از مواردی است که در ارزیابی این افراد می تواند مورد توجه قرار گیرد. از این رو، هدف مطالعه حاضر مقایسه حس عمقی مفصل زانو در والیبالیست های زن مبتلا به سندرم پتلافمورال با والیبالیست های زن سالم بود.مواد و روش ها دراین تحقیق شبه تجربی، 30 نفر (16 نفر مبتلا به سندرم درد پتلافمورال و 14 نفر سالم) با میانگین و انحراف استاندارد سنی 3/39±24/33 سال، قد 3/28±178/72 سانتی متر و وزن 8/04±67/76 کیلوگرم در این تحقیق به عنوان آزمودنی شرکت کردند. حس عمقی مفصل زانوی آن ها در 2 حالت تحمل وزن (اسکات) و عدم تحمل وزن (نشسته) مورد ارزیابی قرار گرفت و اطلاعات کینماتیکی آن از طریق 8 دوربین آنالیز حرکت (VICON انگلستان) با فرکانس 1000 هرتز ثبت شد. تحلیل داده ها با روش آماری آزمون تی مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 26 در سطح P≤0/05 انجام شد. یافته ها یافته های تحقیق نشان داد که در افراد مبتلا به سندرم درد کشککی رانی متغیر خطای زاویه ای مفصل زانو در حالت تحمل وزن (اسکات) (0/001=P) و عدم تحمل وزن (نشسته) (0/003=P) تفاوت معناداری دارد. نتیجه گیری نتایج نشان داد حس عمقی در افراد مبتلا نسبت به افراد سالم ضعیف تر است و این حالت می تواند زمینه ساز آسیب های بیشتر شود. بنابراین پیشنهاد می شود که در درمان و توان بخشی این آسیب تقویت حس عمقی نیز برای افراد لحاظ شود و تست های دقیق تری برای ارزیابی ان طراحی شود.

مقدمه و اهداف شیوع ویروس کرونا باعث افزایش کم تحرکی در بین اقشار مختلف جامعه شده و افراد از حضور در اماکن ورزشی سرپوشیده به دلیل ترس از ابتلا به ویروس کرونا امتناع می کنند. در این راستا افزایش دانش و آگاهی در زمینه اثر بخشی تجهیزات ورزشی پارکی برای توسعه فعالیت ورزشی و سلامتی می تواند اثر بخش باشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات با دستگاه های بدن سازی پارکی بر عملکرد عضلانی اندام تحتانی زنان است.مواد و روش ها پژوهش حاضر، ازلحاظ زمان یک تحقیق آینده نگر، ازلحاظ موضوع یک تحقیق کاربردی و ازلحاظ روش و استراتژی یک پژوهش نیمه تجربی است. جامعه پژوهش حاضر شامل زنان غیرفعال شهر تهران با دامنه سنی 25 تا 35 بود. 40 زن غیرفعال که سابقه هیچ گونه فعالیت بدنی در 1 سال گذشته نداشتند، به عنوان نمونه پژوهش به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در 2 گروه کنترل و آزمایش (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل 8 جلسه تمرین (هفته ای 2 جلسه) با استفاده از وسایل ورزشی پارکی همچون دستگاه گام زن جلو و عقب، دستگاه توسن و دستگاه پرس پا بود. ابزار جمع آوری اطلاعات نیز آزمون توان سارجنت، مسافت سه لی، آزمون تعادل ستاره و زمان پرش تک پا در مسافت 6 متر بود. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار و غیره) از آزمون کولموگروف اسمیرنف برای بررسی توزیع نرمال متغیرها و از آنالیز کوواریانس برای بررسی تغییرات متغیر ها در نرم‏افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد.یافته ها پس از خارج کردن تأثیر پیش آزمون، اختلاف معناداری بین میانگین نمرات 2 گروه در پس آزمون پارامترهای عملکرد عضلانی (مسافت سه ­لی (255/20، 0/001)، تعادل (13/20، 0/001)، توان سارجنت (25/75، 0/001) و پرش تک ­پا در مسافت 6 متر (2/55، 0/001) وجود داشت. بنابراین تمرینات با دستگاه های بدن سازی پارکی بر عملکرد عضلانی اندام تحتانی زنان تأثیر معناداری دارد. نتیجه گیری تمرینات با دستگاه های بدن سازی پارکی می تواند با اثرات مطلوب بر انعطاف پذیری و ساختارهای عصبی عضلانی در جهت افزایش فعالیت بدنی و بهبود عملکرد عضلانی اندام تحتانی زنان مورداستفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف سکته مغزی یکی از بیماری های شایع در جهان است و به عنوان پنجمین بیماری منجر به مرگ در جهان شناخته شده است که به شدت موجب ناتوانی اندام فوقانی می شود. یکی از اهداف اصلی توان بخشی در این بیماران، بهبود عملکرد اندام فوقانی آن هاست. بازآموزی همراه با تمرینات دوگانه، یکی از روش های توان بخشی در بیماران سکته مغزی است که همراه با اجرای وظایف حرکتی، تمرینات ذهنی نیز از بیمار خواسته می شود. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر بازآموزی به همراه تمرینات دوگانه برعملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی مزمن، شامل عملکرد اندام فوقانی، تون عضله خم کننده آرنج، دامنه حرکتی فعال بازکردن مچ دست و توانایی بیمار در انجام فعالیت روزمره است.مواد و روش ها در این مطالعه پایلوت، 16 بیمار خانم مبتلا به سکته مغزی مزمن (بیش از 6 ماه) با توجه به معیارهای ورود و خروج، برای درمان انتخاب شدند و به 2 گروه 8 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. برای هر 2 گروه، درمان روتین شامل تحریک الکتریکی عضلات چهارسر و دورسی فلکسورهای سمت درگیر، 10 دقیقه دوچرخه و انجام 3 وظیفه حرکتی برای اندام فوقانی انجام شد. در گروه آزمایش، بازآموزی حرکتی شامل انجام 3 وظیفه حرکتی بود: 1. روی هم چیدن بلوک های رنگی؛ 2. باز و بسته کردن درب بطری؛ 3. حرکت دادن لوبیاها با قاشق به سمت هدفی معین. هم زمان با انجام وظیفه شمارش معکوس اعداد نیز انجام شد. این درمان ها به مدت 12جلسه (3 جلسه در هفته و به مدت 4هفته) انجام شد. متغیرهای عملکرد اندام فوقانی تون عضلات خم کننده آرنج، دامنه حرکتی فعال اکستنشن مچ دست (با گونیامتری) و فعالیت های روزمره (شاخص بارتل)، قبل و بعد از درمان اندازه گیری شدند. یافته ها تفاوت معناداری در هیچ کدام از متغیرها بین 2 گروه یافت نشد (P>0/05). در مقایسه بین گروهی، هم در گروه کنترل و هم در گروه آزمایش بهبود معناداری در 3 متغیر عملکرد اندام فوقانی، اسپاستیسیتی و انجام فعالیت های روزانه بعد از 4 هفنه مداخله در مقایسه با شرایط بیس لاین داشت (P<0/05). هر چند برای متغیر دامنه حرکتی فعال اکستنشن مچ دست در هر 2 گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری بین 2 شرایط یافت نشد (P>0/05). نتیجه گیری نتایج نشان داد هر 2 نوع بازآموزی با و بدون تمرینات دوگانه موجب بهبود قابل ملاحظه در عملکرد، اسپاستیسیته و توانایی فرد در فعالیت های روزمره بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن می شود. اما بازآموزی دوگانه تأثیر بیشتری روی ایتن پارامترها نداشت.