پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1402 | دوره:11 | شماره:21 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: مروری بر شواهد در دسترس برای تأثیر مداخلات مایوفاشیایی بر دامنه حرکتی و انتقال تنش در سایر نقاط بدن، برگرفته از تئوری بایوتنسگریتی، فاشینتگریتی و زنجیره های مایوفاشیایی است.روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع مروری سیستماتیک مبتنی بر شواهد است، که مطالعات کارآزمایی بالینی تصادفی منتشر شده طی سال های 2005 تا 2022 میلادی را در پایگاه های معتبر Pub Med, Scopus, Google Scholar, Science Direct با کلید واژه های مرتبط با مداخلات مایوفشیایی جستجو گردید. برای کیفیت مطالعات انتخاب شده از معیار PEDro  استفاده شد.یافته ها: حاصل جستجو پایگاه های اطالاعاتی 217 مقاله بود که پس از مطالعه عنوان و چکیده 10 مقاله برای بررسی نهایی انتخاب شد. این مطالعات برروی 503 نفر مرد و زن با بازه سنی 18-40 سال انجام شده بود. مداخلاتی که روی بخش های خاصی از بدن انجام شده بود شامل کشش، آزادسازی و انقباض بود و از روش های مختلفی جهت بررسی انتقال تنش در زنجیره های عضلانی استفاده شده بود، در نهایت همه مقالات انتقال تنش در زنجیره سطحی خلفی را فوراً پس از انجام مداخله نشان دادند.نتیجه گیری: تمامی مطالعات بررسی شده در این تحقیق انتقال تنش و افزایش دامنه حرکتی را در زنجیره سطحی خلفی تأیید کردند. بافت فاشیا به طور گسترده بدن انسان را پوشانده است و تحت تأثیر مواردی چون سن، جهت بافت، ورزش، احساسات و پاتولوژی واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند و این می تواند نتایج تحقیقات را به چالش بکشد.

زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی چهارچوب علمی تحقیقات مرتبط با آسیب ورزشکاران رشته های توپی و همچنین انجام یک جمع بندی مطلوب و ارائه اطلاعات جامع تر و دسته بندی شده از مطالعات پیشین است.روش بررسی: در این مطالعه جست وجو مقالات در پایگاه تخصصیSport Discus ،Scopus Google Scholar، Science Direct ،PubMed صورت پذیرفت. کلیدواژه های استفاده شده شامل: آسیب ورزشی، والیبال، بسکتبال، هندبال و فوتبال آمریکایی بودند.یافته ها: در این مطالعه مروری نظام مند، مقالاتی که دارای معیارهای ورود به مطالعه بوده و همچنین به بررسی فرایند و میزان آسیب دیدگی در ورزشکاران رشته های توپی، پرداخته بودند، انتخاب شدند. بررسی ها نشان داد که بیشترین آسیب در رشته والیبال، بسکتبال و هندبال در ناحیه مچ پا و در رشته فوتبال آمریکایی در ناحیه اندام تحتانی به خصوص در زانو است. بر اساس این بررسی ها مشخص شد که اکثر آسیب های گزارش شده در هنگام مسابقه اتفاق افتاده اند. همچنین بیش تمرینی و ریکاوری نامناسب و خطای حریف به عنوان مهم ترین عامل ایجاد آسیب در این رشته ها محسوب می شود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که اختلافات واضحی بین شیوه گزارش تحقیقات موجود در زمینه آسیب ورزشکاران رشته های توپی وجود دارد که امکان جمع بندی و نتیجه گیری مناسب و کاربردی را دشوار می کند و بنابراین، نیاز به همسان سازی این ویژگی ها در تحقیقات آتی امری ضروری و دارای اهمیت به نظر می رسد.

زمینه و هدف: بازیکنان فوتبال طی مهارت هدینگ، با سر محافظت نشده به طور ارادی به توپ ضربه می زنند. هدینگ می تواند منجر به طیف گسترده ای از اختلالات دستگاه عصبی شود. تحقیق حاضر با هدف بررسی نشانه های اختلال دستگاه عصبی مرکزی ناشی از هدینگ انجام شده است.روش بررسی: از پرسشنامه شمارش تعداد هد (نسخه دو هفته ای) برای شمارش تعداد هدینگ استفاده شد. گزارش 52 فوتبالیست (30 فوتبالیست رده سنی امید با میانگین سنی 1/10±19/1 و میانگین سابقه 1/03±4/37 سال و 22 فوتبالیست بازنشسته با میانگین سنی 1/22±44/59 و میانگین سابقه 1/18±18/14 سال) با هم مقایسه شد.یافته ها: در مجموع 16660 جلسه مواجهه در سال (جلسه تمرین و مسابقه)، 89384 هد و 249 ضربه منجر به بروز نشانه های اختلال سیستم عصبی مرکزی (CNS) مشاهده شد. نتایج، بیانگر نرخ وقوع 90/62 هد در هر 1000 ساعت مواجهه بود. مدافعین بیشترین تعداد هد را گزارش دادند. تعداد هد در سال در پست های مختلف بازی اختلاف معنی داری نداشت (0/698=P). نسبت وقوع برخورد های منجر به بروز علائم 0/55 در مسابقه و 0/45 در تمرین (0/82 با شدت خفیف و 0/18 با شدت متوسط و بالاتر) بود. بازنشسته ها بیشتر در مسابقه و امید ها بیشتر در تمرین این علائم را تجربه کرده اند. وقوع ضربات ناشی از علل غیرهدینگ بین فوتبالیست های امید و بازنشسته اختلاف معنی دار داشت (0/000=P).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که نرخ وقوع تکنیک هد در فوتبالیست های ایرانی بالا است. تخمین زده می شود که فوتبالیست های ایرانی بیش از حد تعریف شده برای بروز کانکاشن هد بزنند. بنابراین، نیاز به اجرای دستورالعمل های محدود کننده در فوتبالیست های رده های سنی پایین پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: برنامه های نظارت بر آسیب، ثبت و تحلیل دقیق داده ها، از عناصر اصلی برنامه های پیشگیری آسیب های ورزشی در کشورهای در حال توسعه محسوب می شوند. هدف از این مطالعه ایجاد مجموعه حداقل داده برای ثبت طیف وسیعی از آسیب های ورزشی بود که به عنوان مبنایی برای تدوین یک روش ثبت و نظارت استاندارد بر آسیب های ورزشی در ایران باشد.روش بررسی: مجموعه حداقل داده طی یک فرآیند چهار مرحله ای تهیه شد. 1- بررسی روشمند 2- طبقه بندی عناصر داده 3- اعتبارسنجی عناصر داده با استفاده از تکنیک دلفی 4- تعیین قابلیت دسترسی عناصر داده با استفاده از بحث گروهی متمرکز.یافته ها: بررسی روشمند منجر به شناسایی 1905 مقاله معتبر شد که با اهداف مطالعه مرتبط بودند. از این تعداد مقاله، 15 مقاله معیارهای ورود و خروج را داشتند. متعاقباً 101 عنصر داده از این مقالات استخراج و توسط پنج متخصص، طبقه بندی شدند و از طریق دو دور تکنیک دلفی مورد اعتبارسنجی قرار گرفتند. در راند اول دلفی تعداد 68 عنصر داده مورد قبول قرار گرفت و در دور دوم دلفی تعداد 33 عنصر داده پیشنهادی و باقی مانده مورد اعتبارسنجی قرار گرفت. سپس دسترسی به عناصر داده طی یک بحث گروهی متمرکز مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت 86 عنصر داده به عنوان حداقل مجموعه داده انتخاب شد.نتیجه گیری: مجموعه حداقل داده پیشنهادی می تواند مبنای استاندارد سازی، طبقه بندی و کدگزاری را در ثبت آسیب های ورزشی فراهم کند. با توجه به این که تاکنون به کدگزاری آسیب های ورزشی در کشور توجهی نشده است تدوین این مجموعه حداقل داده می تواند به پژوهشگران در تدوین روش ثبت و نظارت بر آسیب های ورزشی ایران کمک نماید.

زمینه و هدف: تعطیلی مراکز ورزشی در دوران پاندمی کووید 19 زنان را پیش از پیش در معرض بیماری استئوپروزیس قرار داد. هدف از پژوهش حاضر اثربخشی 24 هفته تمرینات مقاومتی با نظارت آنلاین به همراه پیامک های آموزشی بر شاخص های سلامت استخوان و رفتارهای پیشگیرانه از پوکی استخوان در زنان یائسه مبتلا به استئوپنیا در دوران کرونا بود.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 20 زن یائسه مبتلا به استئوپنیا با میانگین سنی (3/46±52)، با استفاده از دستگاه DXA، تست سنجش تراکم استخوان انجام دادند و پرسشنامه الگوی اعتقاد بهداشتی را تکمیل نمودند. سپس به طور تصادفی در دو گروه 10 نفره قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 6 ماه تمرینات مقاومتی به صورت آنلاین انجام داد و پیامک های آموزشی مبتنی بر الگوی اعتقاد بهداشتی دریافت می نمود و گروه کنترل بدون مداخله به زندگی عادی خود ادمه داد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که طی 6 ماه تمرین مقاومتی گروه تجربی افزایش معنی داری در تراکم معدنی استخوان ران و ناحیه مهره های کمری، محتوی معدنی استخوان ران و ناحیه مهره های کمری، نمره T استخوان ران و ناحیه مهره های کمری و نمره Z استخوان ران  و ناحیه مهره های کمری نسبت به گروه کنترل داشت(0/005>p). پیامک های آموزشی سبب افزایش میانگین نمرات در سازه حساسیت درک شده، شدت درک شده، منافع درک شده، موانع درک شده، خودکارآمدی، در گروه تجربی شد (0/05>p).نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی تمرینات مقاومتی و پیامک های آموزشی بر شاخص استخوان و رفتارهای پیشگیرانه از پوکی استخوان، این نوع مداخله راهبردی موثر برای پیشگیری از بروزاستئوپروزیس در زنان مستعد این بیماری است.

زمینه و هدف: راه رفتن عملکردی خودکار نیست و تکالیف شناختی می توانند در کنترل تحرک و تعادل افراد سالمند حین راه رفتن تأثیر داشته باشند. هدف این پژوهش بررسی اثر زمان روز بر پارامترهای فضایی، زمانی و مکانی گام برداری با و بدون تکلیف دوگانه شناختی در سالمندان است.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی- تحلیلی بود. 24 سالمند زن و مرد با دامنه ی سنی70-60 سال شرکت کردند. پس از کنترل معیارهای ورود و خروج، آزمودنی ها وارد مطالعه شدند. افراد در دو وضعیت راه رفتن طبیعی و راه رفتن با تکلیف دوگانه شناختی، یک مسیر 10 متری را در دو زمان مختلف روز طی کردند. پارامترهای فضایی، زمانی و مکانی از طریق دوربین های آنالیز حرکت ثبت و سپس با استفاده از نرم افزار کورتکس برحسب درصدی از طول چرخه راه رفتن استخراج شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوراهه با سطح معنی داری 0/05 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی موجب کاهش کادنس و سرعت راه رفتن می شود. همچنین مدت زمان های استپ، استراید، حمایت دوگانه و یگانه، استقرار و نوسان در راه رفتن با تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری نشان داد (0/05≥p). پارامترها فضایی، زمانی و مکانی راه رفتن در زمان های مختلف روز و در حالت برهمکنش زمان روز و حالت راه رفتن تفاوت معنی داری نشان ندادند.نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر زمان روز تأثیری بر پارامترهای گام برداری ندارد، در حالی که اجرای هم زمان تکلیف دوگانه شناختی می تواند موجب اختلال گیت راه رفتن و به تبع آن افزایش احتمال سقوط و زمین خوردن در سالمندان گردد.

زمینه و هدف: خستگی­­ذهنی، به عنوان عامل اثرگذار در کاهش عملکرد و تمرکز ورزشکاران شناخته شده ­است. هدف مطالعه­ی حاضر، بررسی اثر یک جلسه مدیتیشن در کنترل خستگی­ذهنی و اثرات آن بر تغییرات حس­عمقی، قدرت و مکانیک فرود ورزشکاران آماتور بود.روش بررسی: در پژوهش حاضر 16 دختر ورزشکار به صورت تصادفی و براساس معیارهای ورود به مطالعه به­عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی­ها در ابتدا، تحت­ تأثیر پروتکل خستگی­ذهنی (45 دقیقه فعالیت­شناختی) قرار گرفتند. قبل و پس از خستگی­ذهنی، حس­عمقی با خطای بازسازی زاویه، قدرت عضلات با داینامومتر دستی و مکانیک فرود با سیستم نمره­دهی خطای فرود ارزیابی شد. سپس بعد از 48 ساعت آزمودنی­ها یک جلسه مدیتیشن دریافت کردند و بلافاصله پس از آن خستگی­ذهنی و پس­آزمون­دوم از پیامدهای مطالعه به عمل آمد. جهت بررسی تغییرات درون­گروهی از تست آنالیز واریانس مکرر استفاده شد.یافته ها: یافته­ها نشان­داد، بین میانگین نمرات حس­عمقی فعال، قدرت اکستنشن زانو و مکانیک فرود آزمودنی­ها در مقایسه­ پس­آزمون مدیتیشن نسبت به پس­آزمون خستگی­ذهنی افزایش معناداری وجود داشت (0/05> P).نتیجه گیری: یافته­های مطالعه حاضر نشان­داد که از مدیتیشن می­توان به عنوان یک مداخله مؤثر در کنترل خستگی­ذهنی استفاده نمود. بنابراین به منظور پیشگیری از آسیب­های ورزشی ورزشکاران به ویژه ورزشکاران آماتور که خستگی­ذهنی در آنها رایج است می­توانند از این مداخله استفاده نمایند.

زمینه و هدف: آسیب های ناشی از استفاده مکرر از اندام فوقانی در رشته سافت بال بسیار رایج است. با توجه به اهمیت عضلات ثبات دهنده مرکزی و اثرات منفی خستگی این عضلات بر زنجیره حرکتی، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر خستگی عضلات ثبات دهنده مرکزی بر فاکتورهای کینماتیکی اندام فوقانی درپرتاب بالای سر: شناسایی عوامل خطرزای آسیب های شایع در بازیکنان سافت بال بود.روش بررسی: تعداد 12 دختر سافت بالیست لیگ کشوری، بین سنین 20 تا 30 سال و 18BMI تا 25 انتخاب شدند و در قالب یک گروه پروتکل خستگی عضلات ثبات دهنده مرکزی را بین پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. اطلاعات کینماتیکی اندام فوقانی از مرحله تماس پا تا لحظه رهایی توپ با استفاده از هشت دوربین با فرکانس نمونه برداری 550 فریم در ثانیه و سیستم ثبت حرکت کوالیسیس جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی همبسته و ویل کاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: خستگی عضلات ثبات دهنده مرکزی باعث افزایش معنی‏داری در مقادیر زاویه ابداکشن افقی در لحظه تماس پا (0/01=P)، حداکثر زاویه چرخش خارجی شانه ((0/04=P) شد، اما هیچ تاثیر معنی‏داری بر روی زاویه ابداکشن شانه در لحظه تماس پا و لحظه رو به هدف (0/05نتیجه‏گیری: پژوهش حاضر نشان داد که خستگی عضلات ثبات دهنده مرکزی بر فاکتورهای کینماتیکی خطرساز آسیب‏های شانه تاثیر دارد و باعث تغییر در الگوی حرکتی پرتاب در بازیکنان سافت بال می‏شود.

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های خودایمنی التهابی مزمن سیستم عصبی مرکزی است که بر سیستم های مهم حرکتی و حسی تأثیر­گذار است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات عصبی عضلانی بر عملکرد حرکتی، شدت خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهر اصفهان بود.روش بررسی: جامعه این مطالعه نیمه تجربی، زنان 20 تا 40 سال مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بودند که بر اساس مقیاس وضعیت شدت ناتوانی نمره­ی بین 2 تا 4 داشتند و عضو انجمن مولتیپل اسکلروزیس شهر اصفهان بودند. از این جامعه 20 نمونه به روش نمونه ­گیری تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. در ابتدا هر دو گروه در آزمون برخاستن و راه­رفتن زمان­دار شرکت کردند و پرسشنامه­های سنجش شدت خستگی و کیفیت زندگی مخصوص بیماران مولتیپل اسکلروزیس را تکمیل کردند. آزمودنی­های گروه تجربی برنامه ی هشت هفته­ای تمرینات عصبی عضلانی راکه شامل سه جلسه تمرین در هفته و هر جلسه 50 دقیقه بود اجرا کردند. پس از هشت هفته آزمودنی های دو گروه مجدد از طریق آزمون­های قبلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده­ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس (آنکوا) در سطح خطای  0/05 تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان­داد پس­آزمون عملکرد حرکتی، شدت خستگی و کیفیت زندگی بین گروه تجربی و کنترل زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس تفاوت معناداری داشت (0/001=P).نتیجه گیری: با توجه اثرات مفید هشت هفته تمرینات عصبی­عضلانی توصیه می­شود این تمرینات در راستای انجام بهتر فعالیت­های روزمره زندگی، کاهش شدت ­خستگی و افزایش کیفیت زندگی و بهزیستی زنان 20 تا 40 سال مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با شدت متوسط مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر تعیین تأثیر ابتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا بر هماهنگی و تغییرپذیری هماهنگی مفاصل اندام تحتانی در هنگام دویدن می باشد.روش بررسی: 10 آزمودنی مرد فعال (10 آزمودنی مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا و 10 آزمودنی سالم) همراه با سنسورهای متصل شده با سرعت تدریجی شروع به دویدن روی تردمیل نمودند. اطلاعات مربوط به هماهنگی و تغییرپذیری 10 گام هر آزمودنی در مفاصل اندام تحتانی در صفحه ساجیتال هر سه اندام (هیپ، زانو، مچ پا) و نیز صفحه ترنسورس مچ پا، استخراج گردید. در نهایت از آزمون آماری تی مستقل جهت تجزیه تحلیل آماری در سطح معناداری 0/05>p استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که هماهنگی در ابتدای فاز استنس در گروه دارای اسپرین مزمن پا به طور معناداری کمتر از گروه سالم است. هماهنگی حرکات مفاصل هیپ به زانو، هیپ به مچ پا و زانو به مچ پا در افراد آسیب دیده نسبت به افراد سالم بیشتر در ابتدای فاز استنس دویدن متفاوت است، به طوری که هماهنگی حرکتی این مفاصل در صفحه ساجیتال آزمودنی های مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا کاهش می یابد. همچنین، هماهنگی حرکتی مفاصل زانو به مچ پا در صفحه ترنسورس گروه آسیب دیده نسبت به گروه سالم بیشتر است.نتیجه گیری: آسیب اسپرین مزمن مچ پا باعث این تفاوت در الگوی هماهنگی در طی فاز استنس دویدن شده است، به طوری که سیستم عصبی مرکزی بدن تحت تأثیر ترس ناشی از آسیب مجدد حرکت مفاصل مچ پا نسبت به زانو را طوری طراحی می کند که احتمال بروز آسیب به حداقل برسد.

زمینه و هدف: وضعیت نشستن گیتاریست­ها در هنگام نوازندگی می­تواند سبب انقباض بیشتر عضلات گردن شده و منجر به درد در ناحیه گردن شود. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی بر درد گردن، وضعیت سر­به­جلو و شانه­به­جلو در نوازندگان گیتار می باشد.روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون می­باشد که تعداد 33 نفر از نوازندگان گیتار (مرد) شهرستان فریدن استان اصفهان با شرایط ورود به تحقیق به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (17 نفر) و کنترل (16نفر) قرارگرفتند. دردگردن با پرسشنامه مقیاس اندازه گیری درد و ناتوانی گردن و زاویه سر­به­جلو و شانه­به­جلو  با روش عکس­برداری از نمای جانبی اندازه گیری شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات اصلاحی را انجام دادند. برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروویلک و آزمون F لوین و جهت بررسی تغییرات بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس برای داده­های تکراری در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافته ها: مقایسه داده های بین دو گروه تفاوت معنی­داری را در قبل و بعد از دوره تمرین در مورد مقیاس درد گردن و میزان زاویه سر­به­جلو و شانه­به­جلو در گروه تمرینات اصلاحی نسبت به گروه کنترل نشان داد (0/001=P)نتیجه گیری: تمرینات اجراشده احتمالاً با ایجاد تعادل بین گروه­های عضلانی تأثیر مطلوبی بر کاهش درد گردن و بهبود ناهنجاری­های سر و شانه­به­جلو داشته است. بنابراین پیشنهاد می­شود این تمرینات به منظور مدیریت آسیب­های ناشی از نوازندگی و افزایش طول عمر حرفه­ای یک نوازنده در برنامه فعالیت روزانه گیتاریست­ها گنجانده شود.

زمینه و هدف: تقویت قسمت میانی بدن به منظور افزایش ثبات به عنوان بخشی از برنامه تمرینی ورزشکاران مورد توجه قرار گرفته است. هدف از اجرای این تحقیق بررسی تمرینات ثبات مرکزی بر راندمان عضلات اندام فوقانی و تحتانی و نمره آزمون غربالگری عملکرد حرکتی (FMS) بوده است.روش بررسی: این پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی که بر روی 30 ورزشکار نوجوان بسکتبالیست به صورت در دسترس با میانگین سن 1/3±19/55 و میانگین وزن 7/1±69/48 به دو گروه مساوی تقسیم شدند. به منظور تقویت عضلات مرکزی به افراد 4 تمرین اختصاصی عضلات اندام فوقانی و تحتانی (پلنک طرفین و ثابت، حرکت دیپ اسکوات، دراز و نشست) داده شد. آزمون غربالگری حرکت عملکردی  هفت مرحله می باشد. تمامی افراد به صورت جداگانه در در پیش آزمون و هم در پس آزمون شرکت کردند و نیز تست آزمون اسکات، آزمون بارفیکس و آزمون شنا برای اندازه گیری عملکرد عضلات اندام فوقانی و تحتانی قبل و بعد از انجام تمرینات گرفته شد. آنالیز آماری با بکارگیری نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. سطح معناداری در این مطالعه (0/05>P) در نظر گرفته شد.یافته ها: تغییرات آزمون غربالگری بین گروه ها (0/05=P) و همچنین تغییرات آزمون اسکات ( 0/000=P)، شنا (0/011=P) و بارفیکس (0/003=P) تفاوت معناداری داشته است.نتیجه گیری: نتیجه می گیریم که یک دوره پروتکل ثبات مرکزی بر عملکرد عضلات مؤثر بوده گذاشته و نیز امتیاز آزمون غربالگری در نوجوانان بسکتبالیست افزایش یافت.