بیومکانیک ورزشی
سال:1393 | دوره:1 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

هدف: هدف این تحقیق، تعیین اثر خستگی متعاقب رکاب زدن بر هم انقباضی عضلات اطراف زانو در هنگام دویدن ورزشکاران مبتدی سه گانه بود.روش ها: دوازده سه گانه کار مرد مبتدی با میانگین سنی 23.7±2.1 به طور در دسترس انتخاب و در این پژوهش شبه تجربی شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات دوقلو، راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی و نیم وتری طی مراحل حمایت و بدون حمایت دویدن قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی رکاب زدن ثبت شد. سپس هم انقباضی عمومی و جهت دار عضلات مفصل زانو محاسبه شد. تغییرات هم انقباضی عضلات قبل و بعد از خستگی با تست t زوجی تجزیه و تحلیل شد (p£0.05).یافته ها: هم انقباضی عمومی در زیرمرحله پیشروی و کل مراحل حمایت و بدون حمایت بعد از خستگی کاهش معنادار را نشان داد (p=0.001). در حالیکه در زیر مراحل تماس پاشنه و میانه مرحله حمایت، تفاوت معنادار نبود. خستگی تنها هم انقباضی جهت دار عضلات داخلی و خارجی اطراف زانو را در زیرمرحله تماس پاشنه به صورت معناداری تغییر داد (p=0.034). هم انقباضی جهت دار عضلات اکستنسوری و فلکسوری اطراف زانو هم تنها در مرحله بدون حمایت دویدن بعد از خستگی رکاب زدن کاهش معنادار داشت (p=0.011).نتیجه گیری: تغییرات ایجاد شده ناشی از رکاب زدن در هم انقباضی عضلات اطراف زانو، می تواند باعث کاهش در عملکرد حرکتی زانو، تغییر الگوی دویدن و یا بروز آسیب اندام تحتانی در ورزشکاران مبتدی سه گانه گردد.

هدف: تغییر استراتژی کنترل تعادل در افراد استئوپروتیک و تمرکز بر استراتژی هیپ و همچنین تغییرات وضعیتی ایجاد شده ممکن است بر جابه جایی مرکز فشار موثر باشد. این مطالعه با هدف مقایسه شاخص های پایداری ایستا در زنان یائسه سالم، استئوپنیک و استئوپروتیک انجام شد.روش ها: 71 زن یائسه داوطلب 48-65 ساله بر اساس Score-T ستون فقرات به سه گروه سالم (تعداد=15)، استئوپنیک (تعداد=26) و استئوپروتیک (تعداد=30) تقسیم شدند. تعادل ایستا به وسیله صفحه نیرو، در دو وضعیت، ایستادن بر روی دو پا و ایستادن به صورت رومبرگ، با چشمان باز، برای 20 ثانیه، ارزیابی شد. انحراف معیار سرعت و دامنه جا به جایی مرکز فشار در دو جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی و طول مسیر مرکز فشار اندازه گیری شد.یافته ها: انحراف معیار سرعت و دامنه جا به جایی در جهت قدامی- خلفی، در وضعیت ایستادن بر روی دو پا در گروه استئوپنیک و استئوپروتیک نسبت به زنان سالم افزایش معنی دار نشان داد (p<0.05). انحراف معیار دامنه جا به جایی در جهت قدامی- خلفی در وضعیت رومبرگ نیز در گروه استئوپروتیک نسبت به گروه سالم، افزایش معنی داری نشان داد (p=0.03). طول مسیر جا به جایی مرکز فشار هم در وضعیت ایستادن بر روی دو پا در دو گروه استئوپنیک و استئوپروتیک به طور معنی دار بیشتر از گروه سالم بود (p=0.05). کاهش میزان تراکم معدنی استخوان با افزایش نوسانات مرکز فشار همراه بود.نتیجه گیری: افزایش انحراف معیار دامنه و سرعت در راستای قدامی- خلفی و افزایش طول مسیر مرکز فشار که با کاهش تراکم مواد معدنی استخوان افزایش می یابد، می تواند ناشی از تغییر استراتژی های کنترلی زنان استئوپنیک و استئوپروتیک باشد. بررسی این تغییرات در ارائه راهکارهای مناسب درمانی برای پیشگیری از افتادن و شکستگی های استخوانی در بیماران استئوپروتیک ضروری است.

هدف: سفتی اندام تحتانی با متغیرهایی مثل تعداد و طول گام در دویدن، میزان نیرو و توان تولیدی عضلات رابطه دارد. در پژوهش های گذشته تناقضاتی در زمینه رابطه بین سرعت دویدن و سفتی اندام تحتانی وجود دارد. سرعت استارت، تحت تاثیر نیرو و زمان اعمال آن است که از عوامل کلیدی در میزان سفتی مفاصل محسوب می شوند. تا کنون اثر تغییر سرعت بر سفتی پایین تنه در استارت دوی سرعت ناشناخته مانده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تغییر سرعت استارت بر سفتی اندام تحتانی است.روش ها: 15 مرد از تیم دو و میدانی دانشگاه انتخاب شدند. یک دوربین با فرکانس Hz 200 و تخته نیرو سنج با فرکانس Hz 1000، به ترتیب، جهت تعیین موقعیت مکانی مارکر ها در اندام تحتانی و نیروی عکس العمل زمین استفاده شد. آزمودنی ها یک استارت (استارت متوسط) را با سه سرعت مختلف انجام دادند. سفتی پا با محاسبه نسبت حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین به تغییرات طول پا و سفتی زانو و مچ پا با محاسبه نسبت گشتاور عضلات به جابه جایی زاویه ای مفصل به دست آمد.یافته ها: با افزایش سرعت از کم به بیشینه، سفتی پا 67.53%، سفتی زانو 41.9% و مچ پا 39.03%افزایش یافت.نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهد که افزایش سفتی مفاصل پایین تنه ممکن است یک عامل تعیین کننده در سرعت و شتاب دونده در لحظه جدا شدن از تخته استارت باشد.

هدف: تاثیر ناهنجاری اسکولیوز در بیومکانیک راه رفتن به خوبی تبیین نشده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی متغیرهای فضایی زمانی راه رفتن بیماران اسکولیوز نوجوانی ناشناخته و افراد سالم بود.روش ها: تعداد 18 دختر نوجوان سالم و 19 دختر نوجوان مبتلا به اسکولیوز که از لحاظ سن، قد و وزن همگن بودند، در این مطالعه شرکت کردند. با استفاده از دستگاه تحلیل حرکتی Vicon، صد هرتز، حرکت راه رفتن آزمودنی ها ثبت و متغیرهای فضایی- زمانی شامل سرعت، کادنس، طول گام، طول قدم و زمان های مربوط به حمایت دوگانه، حمایت یک پایی، لحظه تماس پاشنه و پنجه پای راست و چپ و نیز شاخص عدم تقارن برای هر یک از متغیرهای ذکر شده محاسبه گردید. برای تحلیل آماری از ANOVA با سطح معنی داری p<0.05 استفاده شد.یافته ها: متغیرهای کادنس، سرعت راه رفتن، طول استراید و استپ، زمان های استپ، استراید، حمایت دوگانه، حمایت یک پا، لحظه شروع نوسان در هر دو گروه مشابه بودند (p>0.05). در همه متغیرهای یاد شده، بین شاخص تقارن بیماران اسکولیوز و افراد سالم تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (p>0.05).نتیجه گیری: الگوی راه رفتن بیماران اسکولیوز با انحنای توراسیک راست از نظر متغیرهای فضایی زمانی با افراد سالم مشابه بود. این متغیرها در هر دو گروه متقارن بودند. به نظر می رسد در اسکولیوز متغیرهای فضایی-زمانی راه رفتن مختل نمی شوند و در شناسایی علت این ناهنجاری پارامترهای دیگری باید مورد توجه قرار گیرد.

هدف: عوامل مختلفی بر نتایج کینماتیکی و کینتیکی حرکات بدن اثر گذار است. اثر نوع نرم افزار بر خروجی داده های کینماتیکی و کینتیکی تجزیه و تحلیل سه بعدی راه رفتن بررسی نشده است. هدف از تحقیق حاضر مقایسه خروجی های دو نرم افزار Polygan و Visual 3D برای تحلیل متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی راه رفتن بود.روش ها: تعداد 12 نفر آزمودنی سالم با دامنه سنی 59.8±7.8 سال، قد 1.7±0.1 متر، وزن 70±10.4 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 25.6±3.4 در این تحقیق شرکت کردند. با استفاده از یک سیستم تحلیل حرکتی Vicon (100Hz) با چهار دوربین سری T و دو دستگاه صفحه نیروی Kistler (100Hz)، متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی راه رفتن اندازه گیری شدند. داده ها توسط نرم افزارهای Visual 3D و Polygan تحلیل شدند. از آزمون dependent t-test و آزمون همبستگی پیرسون در محیط نرم افزار SPSS-19 و p<0.05 جهت تحلیل آماری استفاده شد.یافته ها: تفاوت معنی داری بین خروجی دو نرم افزار در دامنه حرکتی صفحه هوریزنتال مچ پا، صفحات فرونتال و هوریزنتال در مفصل زانو، صفحات ساجیتال و هوریزنتال مفصل ران مشاهده شد (p<0.05). تفاوت معنی داری بین خروجی دو نرم افزار در گشتاور صفحه ساجیتال، فرونتال و هوریزنتال مچ پا، گشتاور صفحه فرونتال و هوریزنتال زانو و گشتاور صفحه ساجیتال و هوریزنتال مفصل ران مشاهده شد (p<0.05). ضریب همبستگی درون گروهی در هر دو نرم افزار برای دامنه حرکتی بین 83% تا 99% و برای گشتاور افزار 78% تا 99% بود.نتیجه گیری: ضریب همبستگی درون گروهی دامنه حرکتی، هر دو نرم افزار Polygan و Visual 3D بالا بود. نتایج دامنه حرکتی صفحه ساجیتال هر دو نرم افزار Polygan و Visual 3D مشابه بود. نتایج دامنه حرکتی صفحه فرونتال و هوریزنتال و گشتاور مچ پا بین دو نرم افزار Polygan و Visual 3D متفاوت بود.

هدف: زانوی پرانتزی ریسک فاکتوری برای بروز استئوآرتریت زانو است. درک تغییر فعالیت عضلات در موقعیت های مختلف ایستادن افراد دارای زانوی پرانتزی، بینش خوبی برای پیش گیری از بروز استئوآرتریت زانو در این افراد خواهد داد. هدف تحقیق حاضر، مقایسه فعالیت عضلات در موقعیت های مختلف ایستادن مردان جوان سالم و مبتلا به زانوی پرانتزی بود.روش ها: 80 نفر دانشجوی مرد سالم، شامل 40 نفر دارای زانوی پرانتزی و 40 نفر دارای زانوی طبیعی در این تحقیق شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس و گونیامتر اندازه گیری شد. هر آزمودنی در پنج موقعیت ایستادن قرار گرفت و فعالیت عضلات اندام تحتانی با دستگاه الکترومایوگرافی ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار Matlab پردازش شدند و برای مقایسه آماری از آزمون تحلیل واریانس مختلط (Mixed ANOVA) در محیط نرم افزاری SPSS و با سطح معناداری P£0.05 استفاده گردید.یافته ها: تفاوت معناداری بین دو گروه در فعالیت کشنده پهن نیام (تک پا چشم بسته)، عضلات نازک نی طرفی و سرینی میانی (در موقعیت های تک پا چشم بسته و سربالا) مشاهده گردید (P£0.05) و در فعالیت بقیه عضلات تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: پرانتزی بودن مفصل زانو با افزایش فعالیت عضلات همراه است. احتمالا یک دلیل بالاتر بودن خطر آسیب دیدگی و ابتلا به استئوآرتریت زانو در این افراد با افزایش فعالیت عضلات اندام تحتانی هنگام ایستادن مرتبط است و پیشنهاد می شود برای کاهش این خطرات بر تمرینات اصلاحی تمرکز شود.