تحقیقات نظام سلامت حکیم (حکیم)
سال:1384 | دوره:8 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

مقدمه: آشالازی اختلال عصبی اسفنکتر تحتانی مری است که سبب عدم پریستالسیسم در مری و باز شدن کامل این اسفنکتر می شود. روش های معمول برای درمان آشالازی شامل: درمان دارویی: تزریق بوتولیسم، دیلاتاسیون با بالن و جراحی که می باشد. در بزرگسالان دیلاتاسیون با بالن به عنوان اولین قدم درمانی به خوبی شناخته شده است. در کودکان نیز مطالعات متعدد ولی محدودتری صورت گرفته که اثربخشی آن را نشان می دهد و بسیاری از مراکز معتبر به عنوان اولین راه درمانی در آشالازی کودکان از آن استفاده می کنند. لذا بر آن شدیم که روش درمانی دیلاتاسیون با بالن را در آشالازی کودکان ایرانی جهت بررسی میزان اثربخشی آن به انجام برسانیم و مطالعه ای در این زمینه به عنوان پایه در داخل کشور داشته باشیم.روش کار: 25 کودک 12) پسر و 13 دختر(، از 4.5 ماهگی تا 14 سالگی با میانگین سنی و انحراف معیار 4.61) ±9.52 سال( مبتلا به آشالازی که در سال های 1376-1382 در دو مرکز بیمارستانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران، تحت درمان با روش دیلاتاسیون با بالن های TTS و مخصوص آشالازی rigiflex (با توجه به سن) زیر دید مستقیم آندوسکوپی قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند. این بیماران به فواصل 1 و 2 و سپس هر 6 ماه یکبار و به مدت تقریبی 36.7 ماه از نظر علایم بالینی پیگیری شدند که در صورت عود علایم از اندازه های بالاتر بالن جهت درمان استفاده شده است. بهبودی در کودکان بالای 5 سال عبارت بود از: جمع امتیازات جدول علایم بالینی بعد از درمان به قبل از درمان کمتر از %50 و عود به نسبت بیش از %50 و در شیرخواران و کودکان کمتر از 5 سال عبارت بود از: عدم استفراغ، بهبودی اتساع مری و حرکات LES با دم و بازدم و عدم وجود ازوفاژیت در آندوسکوپی. تمامی بیماران در مدت دیلاتاسیون و به مدت 6 ساعت پس از نظر هرگونه عوارض جانبی (به خصوص خونریزی و پرفوراسیون) تحت نظر بودند. در این مطالعه کودکانی که اعمال جراحی قبلی بر روی مری داشتند از مطالعه حذف شدند.نتایج: در این تحقیق 39 بار دیلاتاسیون برای 25 بیمار انجام شد 1.56) بار بریا هر بیمار( که %48 (12) بیماران یکبار، %48 دوبار و یک بیمار 3 بار مورد دیلاتاسیون قرار گرفتند. یک بیمار (%4) پس از دوبار دیلاتاسیون باز هم دچار عود علایم شده که به دلیل عدم رضایت ولی به اقدام مجدد به عنوان شکست درمانی در نظر گرفته شده و توصیه به جراحی شد. در این مطالعه 5 کودک زیر 5 سال وجود داشت که همگی (%100) پس از درمان بهبودی یافته و تا اتمام پیگیری مشکلی نداشتند. در کل %96 بیماران پاسخ به درمان داشته اند که براساس جدول vantrappen %64 پاسخ درمانی عالی، %8 پاسخ خوب و %24 پاسخ متوسط داده بودند. در طول مطالعه هیچگونه عارضه جانبی جدی ناشی از دیلاتاسیون مشاهده نشد.نتیجه گیری: دیلاتاسیون با بالن جهت درمان آشالازی کودکان بسیار موثر و مطمئن می باشد که تا چندین نوبت قابل انجام است، لذا به عنوان اولین اقدام درمانی در اینگونه کودکان وزیر دید مستقیم آندوسکوپی و به صورت سرپایی توصیه می شود.

مقدمه: روش های متعددی برای ختم حاملگی در سه ماهه دوم استفاده می شود که هر کدام نارسایی ها و محدودیت هایی دارند. با توجه به امکانات موجود در کشور، جهت ارایه روشی ارزان، مناسب، موثر و کم ضرر دو روش استفاده از کاتترفولی همراه اکسی توسین و اکسی توسین تنها جهت القای زایمان در سه ماهه دوم حاملگی در بیمارستان شریعتی مقایسه شدند. مطالعه بصورت مداخله ای با کنترل تاریخی بر روی خانم های حامله ای که در سه ماهه دوم به دلایل مختلف  رحم بالای سوراخ داخلی سرویکس شد و 45-50cc مایع داخل بالون آن تزریق شد. پس از 24 ساعت در صورت عدم دفع جنین، اینداکشن با اکسی توسین دوز بالا شروع می شد. گروه کنترل 32 خانم حامله ای بودند که در سه ماهه دوم حاملگی در همین بیمارستان در سال های 1376-1378 بوسیله اکسی توسین غلیظ با همان میزان ختم حاملگی داده شده بودند. سن مادر، سن حاملگی، گراویدیتی، پاریتی، میزان اکسی توسین مصرفی، فاصله زمانی شروع درمان تا زایمان، دلایل ختم حاملگی و عوارض مشاهده شده در هر روش ثبت و مقایسه گردید. آنالیز داده ها بوسیله آزمون های χ2، دقیق فیشر، t، Z، و من ویتنی، در سطح معنی داری α=0.05 انجام شد.نتایج: میانگین سنی در گروه مداخله بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود. 25.6) در برابر 28.5 سال( (P=0.02). دو گروه از نظر میانگین تعداد حاملگی، تعداد زایمان، سن حاملگی با یکدیگر تفاوت معنی دار نداشتند. میانه فاصله شروع درمان تا زایمان در گروه مداخله بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود. 39) ساعت در برابر 51 ساعت( (P<0.001). میانه میزان اکسی توسین مصرفی در گروه مداخله بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود. 65) واحد در برابر 400 واحد( (P<0.001). عوارضی نظیر تب و هیستروتومی با اینکه ظاهرا اختلاف دارند ولی از نظر آماری این اختلاف معنی دار نبود.نتیجه گیری: فاصله اینداکشن تا زایمان با استفاده از اکسی توسین و کاتترفولی جهت ختم حاملگی در سه ماهه دوم، نسبت به اکسی توسین نه تنها کوتاه تر است، بلکه میزان اکسی توسین مصرفی نیز در آن کمتر می باشد.

مقدمه: ناهنجاری های ناحیه تناسلی خارجی در پسران شایع و مهم هستند زیرا تشخیص و درمان جراحی به موقع آنها از عوارض جسمی و روانی اقتصادی دیررس جلوگیری می کند.روش کار: ساده ترین راه تشخیص، معاینه فیزیکی کامل بیمار است در این مطالعه آینده نگر از 4260 دانش آموز پسر 6-12 ساله مقطع ابتدایی 16 مدرسه در تهران، مورد معاینه ناحیه تناسلی خارجی در فاصله مهرماه 1380 تا مهر 1381 قرار گرفته اند.نتایج: از کل افراد تحت مطالعه 156 مورد (%3.6) دچار ناهنجاری بوده اند. ناهنجاری های شایع به ترتیب شامل فتق مغبنی 80 نفر (%51.3)، عدم نزول بیضه یک طرفه 35 مورد (%22.3)، هیپوسپادیازیس 13 مورد (%8.3)، عدم نزول بیضه دو طرفه 4 مورد (%2.56) و اپی سپادیازیس 3 مورد %1.9 و 3 مورد کوردی (%1.9) بوده است. در کودکان دارای سابقه عمل جراحی %66 آنها اعمال جراحی بصورت اورژانس و با علامت دار شدن بیمار مشخص شده است و در %24 موارد توسط پزشک خانواده و %10 توسط والدین بطور اتفاقی کشف شده اند.نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که توجه به معاینه دستگاه ژنیتال در حین معاینه عمومی نقش مهمی در جلوگیری از عوارض دیررس و یا حداقل جراحی اورژانس بدون تمهیدات جنبی خواهد داشت.

مقدمه: ناباروری در مردان، عامل %30 ناباروری زوجین در بین دلایل دیگر می باشد. اختلال در مواد ژنتیکی حایز اهمیت است زیرا موجب انتقال ناقص اطلاعات وراثتی به جنین می شود. به همین دلیل، حفظ تمامیت و صحت DNA در هسته اسپرم، برای انتقال تمام و کمال ماده وراثتی از نسلی به نسل دیگر بسیار مهم است. هدف از این تحقیق ارزیابی و مقایسه میزان آسیب زمینه در DNA اسپرم چهار گروه افراد سالم و نابارور بوده است.روش کار: به این منظور نمونه اسپرم 30 نفر از هر گروه (مردان سالم و سه گروه از مردان نابارور) با روش سنجش ستاره دنباله دار (Comet assay) قلیایی مورد بررسی قرار گرفت. در این روش، ابتدا سلول ها در بستری از ژل آگارز روی لام قرار گرفته و پس از لیز در بافر در شرایط قلیایی الکتروفورز شدند. DNA آسیب دیده، تحت جریان الکتروفورز به سمت آند مهاجرت کرده و شکلی شبیه به یک ستاره دنباله دار را در زیر میکروسکوپ فلوئورسانس ایجاد نمود که به طور چشمی و درجه بندی استاندارد مورد بررسی قرار گرفت. میزان آسیب در DNA هر یک از گروه ها تعیین و تفاوت از نظر آماری با استفاده از آزمون های ANOVA و Post hoc test با یکدیگر مقایسه شد.نتایج: درصد فراوانی آسیب DNA در اسپرم افراد سالم، کمتر از دیگر گروه های مورد بررسی بوده است. دو گروه اولیگواسپرم و اولیگو استنواسپرم به ترتیب از نظر میزان آسیب موجود در DNA بعد از گروه سالم قرار دارند. از مقایسه آماری به عمل آمده بین درصد آسیب DNA تعیین شده برای گروه ها مشخص شد که گروه های اولیگواسپرم و اولیگواستنواسپرم و استنواسپرم در مقایسه با گروه سالم از نظر آسیب زمینه در DNA با P<0.05 تفاوت معنی داری را نشان می دهند. در گروه افراد نابارور بیشترین آسیب زمینه در DNA مربوط به نمونه های استنواسپرم بوده است.نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن است که آسیب زمینه در DNA اسپرم افراد نابارور، بیشتر از افراد سالم است و در بین افراد نابارور، افراد آستنواسپرم آسیب DNA بیشتری را نشان می دهند. به نظر می رسد آسیب بیشتر مشاهده شده در افراد نابارور ناشی از کمبود سیستم آنتی اکسیدانتی در مراحل مختلف اسپرماتوژنز و مایع منی باشد. وجود عوامل آنتی اکسیدان مانع ایجاد آسیب در DNA توسط مواد اکسیداتیو می شود.

مقدمه: در ارزیابی افراد مبتلا به بیماریهای آلرژیک، تعیین مقدار ایمونوگلوبولین ها نظیر IgE ضروری به نظر می رسد. عوامل مختلفی مانند: سن، جنس، نژاد، و وضعیت آتوپیک در غلظت IgE موثر شناخته شده اند. هدف این مطالعه ارزیابی غلظت IgE سرم در برخی افراد ساکن تهران می باشد.روش کار: IgE سرم با استفاده از کیت الایزا (EIA-gen Biochem-Italy) در 267 فرد ظاهرا سالم غیر آتوپیک و غیر سیگاری 195) زن، و 72 مرد( و 1002 فردی که مبتلا به رینیت آلرژیک درماتیت تماسی، خارش و کهیر، اگزما، عفونت های انگلی، اختلالات قلبی - عروقی، بیماری های کبدی، هپاتیت، عقب افتادگی ذهنی و یا سیگاری بوده اند، مورد بررسی قرار گرفت. این افراد در محدوده سنی 2 تا 65 سال قرار داشتند.نتایج: این بررسی نشان داد که میانگین غلظت IgE در افراد سالم و بیمار به ترتیب (SE=14.2) 111.8 IU/ml و (SE=9.1) 127.9 IU/ml بوده، در بین افراد سالم غلظت IgE بطور معنی داری در زنان بیش از مردان است (p<0.01). اختلاف معنی داری بین غلظت IgE در افراد سالم و بیمار وجود ندارد. سابق آلرژی، و مصرف سیگار بر میانگین غلظت IgE اثر معنی داری نداشته است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه از موارد آزمایش شده در کانادا و اسرائیل بالاتر ولی از نتایج مربوط به کشور عمان پایین تر است.

مقدمه: فرزندان افراد وابسته به مواد بیشتر از دیگران در معرض خطر وابستگی به مواد قرار دارند. هدف این پژوهش بررسی برخی عوامل تاب آوری در برابر وابستگی به مواد در این افراد و مقایسه آنها با این عوامل در افراد دارای پدر غیر وابسته به مواد می باشد.روش کار: افراد مذکری که به مراکز درمان وابستگی به مواد، مراجعه می کردند و دارای پدری وابسته (به مواد) و برادری غیر وابسته بودند، در این بررسی شرکت داده شدند. گروه تاب آور (افرادی که علی رغم داشتن پدر وابسته دچار وابستگی نشده بودند) از بین برادران غیر وابسته گروه مذکور انتخاب می شدند. دو گروه کنترل دیگر پدر غیر وابسته داشتند که یک گروه خود وابسته و گروه دیگر غیر وابسته بودند. از هر چهار گروه اطلاعاتی در باره وضعیت جمعیت شناختی و عوامل عینی و مداخله پذیر تاب آوری پرسیده و ثبت شد. این عوامل شامل تحصیلات، شبکه دوستان، کنترل خانواده بر فرد و داشتن راهنمای بزرگسال غیرخویشاوند بودند.یافته ها: از میان عوامل مزبور، بیرون ماندن از خانه تا دیروقت بدون اجازه والدین و بیرون ماندن از خانه تا دیروقت به مدت بیش از یک شب با اجازه والدین، در افراد وابسته دارای پدر وابسته به طور معناداری بیشتر از افراد تاب آور بود. همچنین تعداد دوستان صمیمی غیر وابسته در محل کار، نسبت آن به تعداد کل دوستان صمیمی محل کار، بیرون ماندن از خانه تا دیروقت با و بدون اجازه والدین، و بیرون ماندن از خانه تا دیر وقت به مدت بیش از یک شب بدون اجازه والدین، در افراد وابسته دارای پدر غیر وابسته به مواد به مقدار معناداری به ترتیب در سه ویژگی اول کمتر در ویژگی آخر بیشتر از افراد غیر وابسته دارای پدر غیر وابسته بود.نتیجه گیری: نظارت والدین در هر دو گروه دارای پدر وابسته و غیر وابسته به مواد و نیز روابط صمیمانه عاری از وابستگی به مواد در گروه دارای پدر غیر وابسته، در محافظت از فرد در برابر وابستگی نقش دارند.

آپاندیسیت حاد در استامپ باقیمانده آپاندیس، یکی از عوارض بسیار نادر آپاندکتومی ها بود که معمولا بدنبال آپاندکتومی ناکامل اتفاق می افتد و این عارضه اخیرا بدنبال رواج آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک شیوع بیشتری پیدا کرده است ولی بدنبال عمل جراحی آپاندکتومی باز بسیار نادر اتفاق می افتد.در این گزارش یک مورد آپاندیسیت حاد در استامپ آپاندیس در یک جوان 14 ساله که حدود 9 ماه قبل بدلیل آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی آپاندکتومی به روش باز و از طریق برش مک برنی قرار گرفته بود معرفی می گردد. این بیمار 7 ماه پس از عمل جراحی اول یکبار نیز بدلیل آبسه رتروپریتوان تحت عمل جراحی درناژ آبسه قرار گرفته بود. ولی 2 ماه بعد از آن به علت عود علایم آبسه تحت عمل قرار گرفت و مشخص گردید که باقیمانده آپاندیس باعث عود علایم شده است. بر این اساس و بر اساس مرور سایر موارد مشابه گزارش شده توصیه می شود که در صورت عود علایم به صورت آپاندیسیت حاد یا آبسه در محل قبلی، احتمال آپاندکتومی ناکامل مدنظر قرار گیرد بخصوص اگر آپاندکتومی به روش لاپاراسکوپیک انجام شده باشد.

مقدمه: وروتوکسین ها سمومی با ساختمان دو بخشی هستند، که در پاتوژنز سویه های اشرشیا کولی انتروهموراژیک دخالت دارند. مطالعات اولیه درمان برخی تومورهای سرطانی و نیز بررسی اثرات سیتوتوکسیسیته این سموم روی رده های توموری در شرایط محیط کشت و حیوانات آزمایشگاهی نشان دهنده اثربخشی آنهاست. این سموم به دلیل دارا بودن گیرنده های اختصاصی بر روی رده های توموری مطالعه شده بصورت انتخابی عمل می نمایند.روش کار: در این تحقیق ابتدا سم تولید شده از 5 سویه مولد وروتوکسین بدست آمده از انستیتو پاستور ایران و آزمایشگاه رفرانس بوعلی با استفاده از کیت آگلوتیناسیون معکوس تایید، با استفاده از کروماتوگرافی جذبی تخلیص شد. در مرحله بعد رقت های مختلف سم بر روی سلول های ورو و NCF-7 تاثیر داده شد. و قابلیت زنده ماندن سلول ها و شکستگی ژنوم آنها مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: بدست آمده نشان داد که سلول های MCF-7 حساسیت فوق العاده ای به وروتوکسین 1 دارند و مقدار 50 نانوگرم در هر میلی لیتر اثری معادل دوز سیتوتوکسیک 50 درصد CD 50% ایجاد می کند. بررسی های شکستگی ژنوم سلولی الگوی مشخصی از بروز پدیده آپوپتوزیز را نشان می دهد.بحث: نتایج این تحقیق با بررسی های قبلی در مورد سیتوتوکسیسیته وروتوکسین 1 برای بسیاری از سلول های سرطانی انسانی از جمله رده های توموری پستان همخوانی دارد و نشان می دهد که وروتوکسین 1 می تواند به عنوان یکی از مواد بالقوه سیتوتوکسیک انتخابی علیه طیف وسیعی از تومورهای انسانی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: در این تحقیق اثر سیتوتاکسیسیتی عصاره الکلی گیاه هندوانه ابوجهل بصورت in vitro با استفاده از تست MTT مورد ارزیابی قرار گرفت و اثر مهارکنندگی آن بر روی دو رده سلولی سرطان حنجره و فیبروبلاست نرمال موشی L929 مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین تغییرات مرفولوژی رده های سلولی در مجاورت عصاره نیز ارزیابی و ثبت گردید.روش کار: تعداد 5×104 cell/ml از سلول های Hep2 و L929 را در پلیت های 6 خانه کشت سلولی به همراه و یا بدون عصاره گیاهی هندوانه ابوجهل کشت شد. عصاره گیری به روش سوکسله و با استفاده از حلال اتانل %70 انجام شد و با غلظت های 0.025 μg/ml)، 0.25، 2.5، 25، 50، 100) به سلول های Hep2 و L929 اضافه شد. تغییرات مرفولوژی سلول ها پس از 12 الی 72 ساعت مورد ارزیابی قرار گرفتند. اثر سیتوتاکسیسیتی عصاره هندوانه ابوجهل با استفاده از تست MTT در in vitro مورد سنجش قرار گرفته و درصد IC50 تعیین گردید.نتایج: نتایج بدست آمده برای رده سلولی Hep2 نشان می دهد که در بالاترین غلظت (100 μg/ml) عصاره گیاهی، رشد سلول ها کاملا مهار شده اند. این اثر با کاهش غلظت های عصاره 0.025 μg/ml)، 0.25، 2.5، 25 ،50) کمتر می شود IC50 برای رده سلولی 27 μg/ml Hep2 بدست آمد. نتایج مرفولوژی و پرولیفراسیون سلولی عصاره هندوانه ابوجهل بر رده سلولی نرمال موشی L929 هیچگونه سیتوتاکسیک را نشان نداد.نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که اثر سیتوتاکسیسیتی عصاره گیاهی هندوانه ابوجهل بر رده سلولی Hep2 وابسته به غلظت می باشد. عصاره تام این گیاه ممکن است برای مهار رشد و از بین بردن برخی از سلول های سرطانی نظیر سرطان حنجره بکار رود.