نشریه دانشگاه علوم پزشکی البرز
سال:1402 | دوره:12 | شماره:ویژه نامه |تعداد مقالات:12

زمینه و اهداف: به طور معمول بیماران دارای شکستگی های فمور از جمله پری تروکانتریک دارای کوموربیدیتی های همراه هستند که موجب افزایش مدت بستری، افزایش میزان عوارض و افزایش مورتالیتی می شود. هدف از مطالعه حاضر تعیین متوسط مدت زمان بین بستری و زمان جراحی و ترخیص بیماران بالای 60 سال دارای شکستگی پری تروکانتریک در بیمارستان شهید مدنی در سال 1401 بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی می باشد. اطلاعات دموگرافیک، بیماری های زمینه ای BMI,، مدت زمان بین بستری و جراحی، جراحی و ترخیص و بستری و ترخیص جمع آوری شد. بررسی ارتباط بین فاکتور های پروگنوستیک و مدت زمان بستری انجام شد و سطح معنی داری p value کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: مجموعا 250 بیمار( 114 زن و 136 مرد) با میانگین سنی 98/0± 6/75سال وارد مطالعه شدند. میانگین مدت زمان بین بستری و جراحی، 8/23± 7/60 ساعت، مدت بین جراحی و ترخیص 4/24± 3/63 ساعت و مدت زمان بین بستری و ترخیص 9/35±1/124 ساعت بود. در جنسیت مونث، سن بالای 75 سال و ابتلا به دیابت، بیماری قلبی عروقی، پرفشاری خون و بیماری تنفسی مدت زمان بین بستری و جراحی به طور معناداری بالاتر بود. در جنسیت مونث، سن بالای 75 سال، افزایش BMI و ابتلا به دیابت و بیماری تنفسی مدت زمان بین جراحی و ترخیص به طور معناداری بالاتر بود. به طور کلی افزایش مدت زمان بین بستری و ترخیص با جنسیت مونث، سن بالای 75 سال، افزایش BMI و ابتلا به دیابت، بیماری قلبی عروقی، پرفشاری خون و بیماری تنفسی به طور معناداری در ارتباط بود. نتیجه گیری: انجام این مطالعه موجب شناسایی ریسک فاکتور های قابل تعدیل در بیماران شد تا از این طریق بتوان با کاهش عوارض شکستگی و جراحی و همچنین کاهش مدت زمان بستری بیماران باعث افزایش شانس بهبودی و برگشت سریعتر آن ها به زندگی روزمره شد.

مقدمه و هدف: با افزایش سن جمعیت، شکستگی لگن در افراد مسن به یک نگرانی پزشکی و اجتماعی رو به رشد تبدیل شده است. اینکه آیا جراحی زودهنگام اینگونه بیماران مفید است یا خیر، یک بحث طولانی مدت و یک نگرانی بالینی همیشگی در مدیریت بیماران مبتلا به شکستگی لگن است. آنچه ضروری بنظر می رسد بررسی دستورالعمل های نحوه برخورد با اینگونه بیماران در سیستم های مختلف مراقبت های بهداشتی است. لذا این مطالعه، با هدف بررسی عوامل موثر بر تاخیر در جراحی و افزایش مرگ ومیر یک ماهه بیماران دچار شکستگی پروگزیمال فمور در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شهید مدنی البرز درطی های 1400-1399 انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی تحلیلی طی سالهای 1400-1399 بر روی 126 بیمار در بیمارستان شهید مدنی شهر کرج صورت گرفت. بیماران به شش گروه از نظر زمان طول کشیده تا جراحی(کمتر از 24 ساعت تا بیش از 120 ساعت) تقسیم شدند. پس از آن با تماس تلفنی و بررسی پرونده بیماران در درمانگاه مرگ و میر و علت آن در یک ماه بعد از جراحی مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از فرم های از پیش طراحی شده و اطلاعات ثبت شده در پرونده بیماران و نیز استفاده از دستگاه و اپراتور یکسان برای هر یک از بیماران جمع آوری شد. یافته ها: از بین 126 بیمار وارد شده به مطالعه (81/74 %)103 نفر زن و (18/26%)13 نفر مرد بودند. 4 بیمار (2/5٪) تحت عمل جراحی فوری قرار گرفتند. 17 نفر (13/8 %) در عرض 24 ساعت پس از پذیرش و 82 نفر (64/9%) بیش از 48 ساعت پس از پذیرش جراحی شدند. نتایج نشان داد که میزان مرگ و میر با تأخیر بیش از 120 ساعت به شکل معناداری افزایش پیدا می کند. عدم وجود اتاق عمل در دسترس برای جراحی برنامه ریزی شده (60/3 %) شایع ترین علت تاخیر جراحی بود. سن بالاتر، زوال عقل و نیاز به کمک در فعالیت های زندگی روزمره قبل از شکستگی نیز با نرخ بالاتری از عوارض پزشکی همراه بود. نتیجه گیری: به طور خلاصه، مطالعه ما نشان داد که تاخیرهای بسیار طولانی مدت اقامت بیمار را در بیمارستان افزایش می دهد و در نتیجه ممکن است خطر مرگ و میر و برخی از عوارض پزشکی نیز افزایش پیدا کند.

مقدمه: دیسفاژی یا مشکل در بلع به معنای تلاش بیشتر برای انتقال جامدات یا مایعات از اوروفارنکس به معده است. دیسفاژی به دو نوع دیسفاژی اوروفارنکس و مری طبقه بندی می شود. آنها می توانند ناشی از انسدادهای مکانیکی یا اختلالات حرکتی عصبی عضلانی باشند 1. دیسفاژی مواد جامد که به تدریج در حال بدتر شدن به مایعات است، نشان دهنده یک اختلال مکانیکی است که می تواند ناشی از ضایعات درونی یا فشارهای بیرونی مانند تومورهای مدیاستن و ساختارهای عروقی باشد 2. شیوع بالاتر دیسفاژی در سالمندان در مطالعات اپیدمیولوژیک مشاهده شده و به یک مشکل بزرگ مراقبت های بهداشتی تبدیل شده است. به نظر می رسد که دیسفاژی در سالمندان بیشتر ناشی از یک بیماری زمینه ای دیگر است تا تغییرات مربوط به سن در عملکرد بلع 3. Dysphagia Lusoria اصطلاحی است که به مشکل در بلع ناشی از ناهنجاری های عروقی اشاره می کند و شایع ترین علت آن ناهنجاری شریان زیر ترقوه راست است 4. با این حال، دیسفاژی تدریجی پیشرونده ناشی از آنوریسم آئورت به ندرت گزارش می شود 5، 6. در اینجا مورد یک بیمار مرد 66 ساله که با دیسفاژی پیشرونده به عنوان علامت اصلی به پزشکان مختلف مراجعه کرده بود گزارش می کنیم. او تحت بررسی های متعدد قرار گرفت و اتفاقاً به آنوریسم آئورت مبتلا بود.

سه سال پس از اعلام بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19) به عنوان یک همه گیری، بررسی علائم و نشانه های آن در سیستم های مختلف بدن همچنان ادامه دارد. این تظاهرات بالینی هم در سطح حاد و هم در سطح عوارض قابل بررسی است. در داخل سیستم تنفسی، رایج ترین تظاهر ذات الریه بوده است که اغلب به صورت دو طرفه مشخص می شود و محیط ریه را درگیر می کند، به سمت مرکز ریه می آید که غالبا با لکوپنی و لنفوپنی نیز همراهی دارد1. موارد متعددی از بروز پنوموتوراکس خود به خودی در زمینه کووید 19 گزارش شده است. این مطالعه بر آن است تا با مروری بر مطالعات گذشته که غالبا گزارشات موردی از بروز پنوموتوراکس خود به خودی می باشند اطلاعات جامع تری در این باب ارائه نماید.

مقدمه: هدف اصلی مطالعه فعلی بررسی میزان تاثیر دوزهای 100 و 200 میلی گرمی ترامادول ادجوانت پری نورال در بلوک اینتراسکالن توسط بوپی واکایین بر میزان بی دردی پس از اعمال جراحی آرتروسکوپیک شانه می باشد. در مطالعه تصادفی شده دوسویه کور ما شصت بیمار واجد صلاحیت بصورت پشت سر هم با آ اس آ کلاس یک و دو وارد مطالعه شده اند. روش کار: قبل از انجام بلوک اینتراسکالن بیماران با دو میلیگرم میدازولام وریدی تحت سداسیون قرار می گرفتند و سپس بیماران بصورت تصادفی کاندیدای دریافت یکی از سه نوع ترکیب موجود جهت انجام بلوک اینتراسکالن می شدند. هر گروه مطالعه شامل بیست بیمار بوده، در گروه اول که به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد، سی میلی لیتر از محلول بوپی واکایین بیست و پنج صدم درصد جهت انجام بلوک اینتراسکالن استفاده شد. جهت انجام بلوک اینتراسکالن در بیماران گروه دوم و سوم ترامادول پری نورال ادجوانت بترتیب با دوزهای صد و دویست میلی گرم به ترکیب بوپی واکایین بیست و پنج صدم درصد با حجم کلی سی میلی لیتر افزوده شد و در نهایت میزان درد و سدیشن بیمار در بازه های زمانی مشخص و میزان تجویز مسکن مخدری به بیمار و عوارض مرتبط طی بیست و چهار ساعت اول پس از انجام بلوک اینتراسکالن ثبت شد. نتایج: میزان میانگین مدت زمان بی دردی پس از عمل جراحی بصورت معنی داری بین گروه های اول دوم و سوم متفاوت ومیانگین این زمان با افزایش میزان ترامادول ادجوانت مرتبط بوده است. همچنین تفاوت معنی داری در میزان مصرف کلی مورفین در طی بیست و چهار ساعت اول پس از انجام توسط گروه سوم با گروه های اول و دوم مطالعه وجود داشت و این میزان واضحا در گروه سوم در مقایسه با گروه اول و دوم کمتر بوده است.

مقدمه: آمبولی ریه حاد (PE) یک بیماری اورژانس و تهدید کننده حیات می باشد که علیرغم شیوع نسبتا بالای آن در بیماران بستری در ICU، به دلیل همراهی با علایم و نشانه های غیراختصاصی، تشخیص آن همچنان مشکل میباشد. علایمی مانند تنگی نفس و ناراحتی در قفسه سینه کاملا غیراختصاصی هستند و با تشخیص سندروم کرونری حاد (ACS) همپوشانی دارند. روش کار: تغییرات EKG همراه با آمبولی ریه حاد بسیار متغیر است و می تواند مشابه سندروم کرونری حاد باشد. اخیرا تغییرات در لیدهای پره کوردیال به شکل موج T معکوس به عنوان سرنخ تشخیصی PE توضیح داده شده است. اگرچه این تغییرات در سندروم کرونری حاد هم دیده می شوند. نتایج: ما در این مقاله یک آقای 92 ساله با تنگی نفس و افت فشار خون پیشرونده را گزارش می کنیم که در ابتدا با توجه به T معکوس منتشر در لیدهای پره کوردیال V1 تا V6 به اشتباه سندروم کرونری حاد تشخیص داده شد و پس از ارزیابی اولتراسوند قلبی ریوی بر بالین تشخیص آمبولی ریوی مسجل گردید. آمبولی ریوی وسیع با مورتالیتی بالایی همراه است. بر اساس گایدلاین های اروپایی، مورتالیتی آمبولی ریه ماسیو حدود 18 تا 65 درصد میباشد، لذا با توجه به پروگنوز بد، تشخیص و درمان بموقع ضروری میباشد. 1 این مقاله روی دشواری در تشخیص افتراقی بین دو بیماری تاکید می کند. همواره باید محدودیت های EKG در تشخیص آمبولی ریه حاد را مد نظر داشت. به علت ارزش تشخیصی بالای اولتراسوند برای مشخص کردن اورلود بطن راست، اکوکاردیوگرافی باید در اسرع وقت برای رسیدن به تشخیص درست و اقدام درمانی مناسب انجام شود. بحث: در این مقاله در مورد تشخیص این مورد و بررسی متون مرتبط با تاکید بر محدودیت های EKG و اهمیت استفاده از سونوگرافی قلبی ریوی بر بالین صحبت خواهد شد.

مقدمه: همراهی در رفتگی مفصل آتلانتواکسیال و شکستگی زائده ادنتوئید، یک آسیب نادر و جدی ستون فقرات است که باعث ایجاد بی ثباتی می شود. فراوانی تخمین زده شده برای این آسیب ترکیبی در میان آسیب های ستون فقرات گردنی فوقانی کمتر از 2 درصد است. موارد بالینی کمی از این نوع آسیب در منابع علمی گزارش شده است. در این مقاله، پیش آگهی یک بیمار با در رفتگی مفصل آتلانتو اکسیال و شکستگی زائده ادنتوئید و نحوه مدیریت این نوع آسیب ترکیبی را، ارائه می کنیم. گزارش مورد: یک مرد 19 ساله به دنبال تصادف با وسیله نقلیه موتوری دچار شکستگی محور 2 C در زائده ادنتوئید و جا به جایی مهره اطلس (1 (C نسبت به 2C به سمت خلف شده بود. در این بیمار، جابه جایی خلفی با در رفتگی دو طرفه مفاصل جانبی مشاهده میشد. درمان محافظه کارانه شامل کشش محوری با بریس سر halo برای کاهش در رفتگی آتلانتواکسیال انجام شد ولی موفقیت آمیز نبود. تصمیم به انجام عمل جراحی برای کاهش در رفتگی و ثابت کردن مفصل2C1-C گرفته شد. عکسبرداری بعد از عمل جراحی رضایت بخش بود. در طول 6 ماه پیگیری، تصاویر بالینی بیمار ثابت و بیمار فاقد مشکل عملکردی ماژور بود. اشعه ایکس داینامیک، دامنه حرکت خوبی را در خم شدن و اکستنشن نشان داد. بحث/ نتیجه گیری: همراهی در رفتگی مفصل آتلانتواکسیال و شکستگی زائده ادنتوئید، یک آسیب نادر ستون فقرات است که به دلیل ایجاد بی ثباتی، جدی تلقی می شود. ابتدا اقدام به درمان در رفتگی می کنیم و سپس درمان شکستگی زائده ادنتوئید بر اساس نتایج جا اندازی و پایداری آن تعیین می شود. درمان محافظه کارانه در رفتگی شامل کشش محوری با بریس سر halo است. درصورت شکست درمان محافظه کارانه باید یک جا اندازی باز از طریق روش خلفی با فیکساسیون C1-C2 نوع Magerl انجام شود. اگر این روش امکان پذیر نباشد، فیکساسیون اکسیپیتوسرویکال انجام می شود. این نوع فیکسیشن به ندرت استفاده می شود اما به دلیل قرار گیری عالی مفصل آتلانتواکسیال درآن و امکان انجام فیوژن ترانس آرتیکولار قدامی در این روش، دارای مزیت است.

مقدمه و هدف: ضربه مغزی یک مشکل شایع در بخش اورژانس است. ارزیابی ضربه مغزی بر اثر تروما معمولاً نیاز به تصویربرداری دارد و برای تشخیص ضایعات مغزی در این بیماران، استفاده از سی تی اسکن بسیار مفید است. از طرفی در بیماران با ضربه مغزی خفیف ممکن است از سی تی اسکن بدون هیچ اندیکاسیونی استفاده شود که منجر به استفاده بیش از حد و آسیب غیر ضروری به بیماران و همچنین اتلاف منابع می شود. بدلیل کمبود اطلاعات در ایران، این مطالعه با هدف بررسی میزان مطابقت سی تی اسکن های مغزی انجام شده با معیارهای دستورالعمل های معتبر در بیماران ضربه مغزی خفیف در بخش اورژانس مرکز آموزشی درمانی شهید مدنی کرج انجام شد. مواد و روش ها: برای ارزیابی مطابقت انجام سی تی اسکن با دستورالعمل های مختلف، از یک مطالعه مقطعی استفاده شد. یک نمونه در دسترس از بیماران با ضربه مغزی خفیف که به اورژانس مرکز آموزشی درمانی شهید مدنی مراجعه کرده و تحت سی تی اسکن سر قرار گرفته بودند؛ وارد مطالعه شدند. بیماران با آسیبهای همراه ازمطالعه خارج شدند. اطلاعات دموگرافیک، مکانیسم آسیب، علائم و نشانه های بیماران با استفاده از چک لیست جمع آوری شد. اندیکاسیون انجام سی تی اسکن مغز در بزرگسالان با استفاده از دستورالعمل کانادایی و نیواورلئان بررسی شد. همچنین دستورالعمل PECARN برای اطفال استفاده شد. داده ها با کمک نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: 267 بیمار با میانگین سنی 13/35 (5/22±) مورد بررسی قرار گرفتند. از نظر جنسیت 168 بیمار(9/62 %) مرد و 99 بیمار (1/37 % ) زن بودند. 35 بیمار (1/13 % ) بر اساس دستورالعمل های PECARN + نیواورلئان و 127 بیمار (6/47 % ) بر اساس دستورالعمل های PECARN + کانادایی بدون اندیکاسیون بودند. فقط 14 بیمار (2/5 %) سی تی اسکن مغز غیر طبیعی داشتند که همه آن ها دارای اندیکاسیون انجام سی تی اسکن بودند. می توان تخمین زد که سالانه 43 یا 157 هزار سی تی اسکن مغز بدون اندیکاسیون انجام می شود که نتیجه آن هدر رفتن بیش از 23 یا 84 میلیارد ریال بودجه نظام سلامت است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان میدهد که عمل به دستورالعمل های معتبر بین المللی، باعث کاهش سی تی اسکن مغز غیر ضروری می شود و بدین طریق از اتلاف هزینه، زمان و نیروی انسانی و استهلاک دستگاه ها جلوگیری شده و همچنین باعث کاهش بیماری ناشی از عوارض اشعه سی تی اسکن می شود.

مقدمه: با وجودی که در عصر حاضر بیهوشی و جراحی نسبت به گذشته کم عارضه تر و موفقیت آمیز تر شده است، ولی اضطراب جراحی و عوارض بعد از جراحی، همچنان به قوت خود باقی است. آموزش هایی که به بیماران داده می شود می تواند این عوارض را کاهش دهد، بر این اساس، این مطالعه با هدف بررسی عوامل موثر و دخیل در آموزش های بعد از جراحی به بیماران بستری در بخش های متفاوت جراحی انجام شده است. روش کار: این مطالعه یک مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته نگر است که در سال 1399 بر روی 268 بیماری که در بیمارستان نکویی، هدایتی، فرقانی جراحی شده اند انجام شده است. بیماران با رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند و یک پرسشنامه توسط پرسنل آموزش دیده بی طرف از طریق مصاحبه با بیماران در زمان ترخیص آنان تکمیل شده و کیفیت آموزش صورت گرفته و عوامل دخیل در آن بررسی شده است. اطلاعات شخصی این بیماران کاملا محرمانه مانده به طوری که مشخص نیست کدام پرسشنامه به کدام بیمار تعلق دارد و به علاوه نام جراح نیز محرمانه باقی مانده است. نتایج: براساس گروه جراحی مورد نظر، مشاهده شد که جنسیت بیماران (001/0 P=)، سن بیماران(001/0 P=)، و نوع جراحی در آن ها (001/0 P=) با گروه جراحی آن ها ارتباط معنادار آماری داشته که این به دلیل اختلاف در شاخص ها در گروه های مختلف جراحی و اختلاف در بیماران آن ها است (جدول 2). از سوی دیگر با ارزیابی و مقایسه وضعیت آموزش بیماران با اطلاعات ارزیابی شده در آن ها، مشاهده شد که تنها تحصیلات (12/0 P=) و سن بیماران (48/0 P=) بر روی وضعیت آموزش آنها تاثیر معنادار آماری داشته است، به طوری که با افزایش سطح تحصیلات، تعداد افراد آموزش دیده کاهش یافته و همچنین بیشترین فراوانی و شیوع افراد آموزش دیده در گروه سنی 18 تا 50 سال می باشند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این ارزیابی، برخی از عوامل موثر بر روی نتایج حاصل از آموزش بیماران مشخص گردیده و بر این اساس و با تکیه بر این نتایج می توان آموزش این بیماران را بهبود بخشید.

مقدمه: یکی از عوارض شایع روانی در پرستاران بخش کرونا، استرس و اضطراب، بویژه اضطراب ابتلا به بیماری است. این نوع اضطراب می تواند به عنوان یکی از تشخیص های مهم روانشناختی در پرستاران مطرح باشد. یکی از مکانیزم های روانشناختی مثبت در درمان بیماری ها و کنترل اضطراب تاب آوری می باشد. تاب آوری با تعدیل و کم رنگتر کردن عواملی چون اضطراب، بهداشت روانی افراد را تضمین می کند. هدف از انجام این مطالعه تعیین نقش تاب آوری در علائم اضطراب پرستاران بخش کرونا دانشگاه علوم پزشکی البرز می باشد. روش کار: مطالعه حاضر به صورت مقطعی و از نوع همبستگی مثبت با جامعه آماری پرستاران درگیر در بخشهای کرونا می باشد. با جمع آوری مشخصات افراد نمونه و استفاده از پرسشنامه اضطراب بک شدت علایم اضطراب بالینی در افراد سنجیده شد و سپس با استفاده از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون میزان تاب آوری افراد نمونه سنجیده شد. نتایج: در این مطالعه 28 زن و 14 مرد پرستار مشارکت داشتند. میزان تاب آوری در پرستاران مورد مطالعه با توجه به میانگین 05/71 نشان دهنده بالا بودن تاب آوری این افراد می باشد. میانگین اضطراب افراد مورد مطالعه 43/7 می باشد. نتایج ارزیابی عملکرد نشان می دهد در حوزه فشار زمانی بالاترین عملکرد و در حوزه فشار فیزیکی کمترین عملکرد وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که پرستاران شرکت کننده در این پژوهش دارای وضعیت سلامتی مناسبی نیستند اما میزان تاب آوری در پرستاران مورد مطالعه بالا می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهد میانگین اضطراب افراد مورد مطالعه به طور متوسط بالا نیست. بررسی های آماری نتایج نشان داد توزیع نمرات گروه نمونه در اضطراب، نرمال است.

زمینه و هدف: لوسمی/لنفوم بالغین مشتق از سلول های T (ATLL) سرطانی با پیش آگهی بسیار ضعیف می باشد. ATLL به چهار زیر گروه حاد، مزمن، لنفوم و خاموش با پیش آگهی های بسیار متفاوت تقسیم می شود. در مطالعه حاضر سعی کردیم با استفاده از داده های بیان ژنی و روش های زیست داده ورزی به شناخت بهتر بیماری زایی ATLL و تفاوت های موجود بین زیر گروه های آن بپردازیم. مواد و روش ها: ژن های با بیان تغییر یافته در بین انواع مختلف ATLL مشخص شدند. با هدف تعیین ژن های کلیدی، شبکه ارتباطات پروتئینی میان ژن های حاصله ساخته شد. پس از غربال ژن های کلیدی بر اساس شاخص های مرکزیت شبکه ای، مسیر های پیام رسانی سلولی مرتبط با آنها مشخص شدند. یافته ها: در مقایسه نوع حاد با انواع مزمن و خاموش، مسیر های پیام رسانی سلولی دخیل در تنظیم عملکرد دستگاه ایمنی بیان متفاوتی دارند. در مقایسه نوع حاد و مزمن با افراد سالم، ژن های مرتبط با بدخیمی درگیر هستند. در مقایسه نوع خاموش با افراد سالم، مسیر های مربوط به عفونت ها مختل شده اند. در مقایسه ثانویه نیز مشخص گردید ژن های مربوط به تکثیر سلولی و بدخیمی ها در فرم حاد بیان بالاتر و ژن های مرتبط با دستگاه ایمنی در این بیماران بیان کمتری نسبت به باقی افراد داشته اند. نتیجه گیری: به نظر می رسد دستکاری های ویروس جهت فرار از دستگاه ایمنی و همچنین تقویت تکثیر سلول های آلوده نقش تعیین کننده ای در بروز نوع تهاجمی بیماری داشته باشد. بررسی های بیشتر می تواند موجب ابداع روش های نوین تشخیصی، تعیین پیش آگهی و حتی هدف های ژن درمانی گردد.

زمینه و هدف: لنفوم سلول B بزرگ منتشر شایع ترین لنفوم غیر هوجکین مهاجم می باشد. ارتباطی قوی میان عفونت با باکتری هلیکوباکتر پیلوری با بروز این بدخیمی مشاهده شده است. دیده شده برخی از بیمارانی که مبتلا به DLBCL در مراحل ابتدایی هستند پاسخ خوبی به درمان ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری می دهند ولی برخی دیگر نسبت به این درمان مقاومند. با توجه به کمبود اطلاعات کافی راجع به نحوه بروز این مقاومت، لازم است سازوکار های فعال در بیماران مقاوم شناسایی گردد. مواد و روش ها: داده های بیان ژنی بیماران حساس و بیماران مقاوم به درمان از سایت GEO دریافت شدند. پس از تعیین ژن های با بیان تغییر یافته، به منظور شناسایی ژن های کلیدی شبکه ارتباطات پروتئینی ساخته شده و ژن های مهم بر اساس شاخص های شبکه ای غربال گردیدند. در نهایت مسیر های پیام رسانی سلولی مرتبط با ژن های کلیدی مشخص شدند. یافته ها: ژن های CXCL8، EGFR، FN1، ICAM1، IL1B، TLR2، TLR4، TNF و VEGFA با توجه به ویژگی های شبکه ای و نتایج به دست آمده از تعیین مسیر های پیام رسانی سلولی به عنوان ژن های با اهمیت بالا مشخص شدند. ژن های کلیدی ارتباط قابل توجهی با عملکرد های مرتبط با تنظیم فعالیت سلول های ایمنی نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان دهنده نقش قابل توجه عملکرد های سلولی مرتبط با گیرنده های سطحی و همچنین تنظیم فعال سازی آنها در بروز مقاومت نسبت به درمان می باشد. ژن ها و مسیر های سلولی مشخص شده در این مطالعه می توانند به عنوان اهداف ژن درمانی و زیست نشانگر هایی جهت تشخیص، تعیین روش درمانی مناسب برای بیمار و پیش آگهی استفاده گردند.