سلامت جامعه
سال:1402 | دوره:17 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: درد مزمن وضعیتی پیچیده است که فرد را با رنج و هزینه درمانی زیادی روبه‏رو می‏سازد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روان‏درمانی پویشی کوتاه‏مدتِ فشرده با درمان شناختی مبتنی بر ذهن‏آگاهی بر حساسیت اضطرابی در زنان مبتلا به درد مزمن انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش نیمه‏آزمایشی با طرح پیش‏آزمون، پس‏آزمون و گروه کنترل با پی‏گیری دوماهه بود. جامعه آماری، تمامی زنان مبتلا به درد مزمن مراجعه‏کننده به کلینیک فیزیوتراپی بیمارستان امام رضا(ع) اسلام‏شهر در سال 1401 بودند. با نمونه‏گیری در دسترس 45 نفر انتخاب و به‏صورت تصادفی در سه گروه گمارده شدند. گروه‏های درمان پویشی کوتاه‏مدتِ فشرده و درمان شناختی مبتنی بر ذهن‏آگاهی هر کدام 8 جلسه (یک جلسه 1 ساعته در هفته) مداخله دریافت کردند. گروه کنترل مداخله‏ای دریافت نکرد. گردآوری داده‏ها توسط چک‏لیست اطلاعات دموگرافیک و پرسش‏نامه حساسیت اضطرابی Taylor و Cox انجام شد. داده‏ها به­وسیله آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه‏گیری‏های مکرر تحلیل شد.یافته ها: در ترکیب خطی متغیرهای حساسیت اضطرابی و مؤلفه‏های آن نشانگان جسمانی، شناختی و اجتماعی برحسب عضویت گروهی و مراحل پیش‏آزمون، پس‏آزمون و پی‏گیری اثر تعاملی گروه و زمان معنی‏دار بود(001/0>p). تفاوت میانگین نمره گروه روان‏درمانی پویشی کوتاه‏مدتِ فشرده و درمان شناختی مبتنی بر ذهن‏آگاهی با گروه کنترل در حساسیت اضطرابی و مؤلفه‏های آن با آزمون تعقیبی بن‏فرونی معنی‏دار بود(001/0>p)، اما بین اثربخشی دو روش مداخلاتی تفاوت معنی‏داری مشاهده نشد(05/0نتیجه گیری: هر دو روش مداخلاتی بر حساسیت اضطرابی مبتلایان به درد تأثیر داشتند. یافته‏ها می‏تواند در طرح‏ریزی مداخلات توانبخشی-درمانی این بیماران در کنار درمان طبی امیدبخش باشد.

مقدمه: افراد مبتلا به کووید-19 علاوه بر مشکلات جسمانی، با مشکلات روان شناختی فراوانی درگیر می شوند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت بر امیدواری بیماران زن مبتلا به کووید-19 صورت گرفت. مواد و روش ها: روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زنان مبتلا به کرونای شهر تبریز در سال 1401 تشکیل دادند (تعداد تقریبی 2350 نفر). تعداد 45 نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند. گروه های آزمایش، درمان مختص خود را به ترتیب در 8 و 6 جلسه دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه امیدواری اسنایدر بود. داده ها توسط آزمون آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه­گیری­های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در پیش آزمون، میانگین و انحراف معیار متغیر امیدواری در گروه شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی 54/2±73/12، در گروه درمان راه حل محور کوتاه مدت 38/2±60/12، و در گروه کنترل 68/1±87/13 بود (05/0p). در مرحله پی­گیری، اثر این دو درمان بر امیدواری ماندگار بود (001/0>p). تأثیر درمان ها بر امیدواری بیماران مبتلا به کووید-19 در مراحل پس آزمون و پی گیری تفاوت معنی­داری نداشت (05/0نتیجه گیری: به نظر می رسد شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت می توانند سبب افزایش امیدواری بیماران مبتلا به کووید-19 شوند، از این‏رو، احتمالاً می‏توانند راهبرد درمانی مفیدی برای ارتقای وضعیت روانی بیماران مبتلا به کووید-19 باشند.

مقدمه: یکی از مشخصه های کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی، اختلال در کنترل قامت است. زیرا آن ها به اختلالات تعادلی و عملکرد حرکتی در مقایسه با همسالان خود آهسته تر پاسخ می دهند. هدف از تحقیق حاضر، تعیین تأثیر تمرینات یوگا و معلق بر تعادل ایستا و پویای کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با گروه کنترل است که در پاییز 1401 شهر تهران انجام شد. در این پژوهش 45 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی به صورت تصادفی به سه گروه تمرینات معلق، تمرینات یوگا و گروه کنترل تقسیم شدند (هر گروه 15 نفر). گروه تمرینات معلق و گروه تمرینات یوگا، به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه­ای به تمرین پرداختند، اما گروه کنترل هیچگونه فعالیتی نداشتند. به منظور ارزیابی تعادل پویا و ایستا  به ترتیب از آزمون شارپند رومبرگ و آزمون نشستن و برخاستن در مرحله پیش­آزمون و پس­آزمون استفاده شد. داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد، تعادل ایستا و پویا در گروه تمرینات معلق (001/0p<) و همچنین تعادل ایستا (001/0p<) و تعادل پویا (01/0p<) در گروه تمرینات یوگا تفاوت معنی داری با گروه کنترل داشتند.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که احتمالاً تمرینات مداخله ای یوگا و معلق برای بهبود تعادل ایستا و پویای کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی مؤثر باشند و می توان از این تمرینات در کنار سایر درمان های رایج در بهبود شاخص های مذکور استفاده نمود.

مقدمه: امروزه، درمان بیماری­های جنسی زنان، از مسائل مهم تحکیم نظام خانواده و به طبع آن، تحکیم نظام جامعه به شمار می­رود. انجام درمان­های جسمی و روانی لازمه رسیدن به این مهم است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی تحریک­ ­مستقیم فراجمجمه­ای و طرحواره­ درمانی بر اضطراب، درد، انعطاف­پذیری شناختی و توجه انتخابی زنان مبتلا به واژینیسموس بود. مواد و روش­ ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه­تجربی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، بیماران زن مبتلا به واژینیسموس شهر تهران در سال 1401 بودند. تعداد 30 نفر با روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه­­ آزمایش و کنترل، تقسیم شدند. از پرسشنامه اضطراب Kettle (1973)، پرسشنامه درد SF-MPQ-2 (2009) و آزمون استروپ ­معنایی (1935) برای جمع­آوری اطلاعات استفاده شد. گروه آزمایش تحت مداخله­ تحریک ­فراجمجمه­ای (10جلسه 20 دقیقه­ای) و مداخله­ طرحواره­ درمانی (10 جلسه 90 دقیقه­ای) قرار گرفتند. گروه کنترل مداخله­ای غیر­مرتبط دریافت کرد. داده­ها توسط آزمون تحلیل­ کواریانس چند متغیره تجزیه­و­تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان داد که در اثر مداخله­های تحریک مستقیم فراجمجمه­ای و طرحواره­درمانی، اضطراب، درد و توجه انتخابی کاهش یافته­اند (05/0>p). همچنین، در اثر مداخله­های تحریک مستقیم فراجمجمه­ای و طرحواره­درمانی، انعطاف­پذیری شناختی افزایش یافت (05/0>p). نتیجه­ گیری: به نظر می­رسد یافته­های پژوهش حاضر، حمایتی تجربی برای این دو روش درمانی در جهت درمان اختلال واژینیسموس بود. آگاهی روان ­درمانگران حوزه سلامت از این درمان­ها احتمالاً می­تواند در راستای غلبه بر این اختلال کمک­ کننده باشد.

مقدمه:  زنان مطلقه در بسیاری مواقع به دلیل ترس از صمیمیت و تنظیم هیجانی ناکارآمد با مشکلات زیادی مواجه می­شوند. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رویکرد سایکودرام و رویکرد هیجان­مدار با آموزش التقاطی سایکودرام هیجان­مدار ذهن­آگاهانه بر ترس از صمیمیت و خودتنظیمی هیجان در زنان مطلقه اجرا شد. مواد و روش­ ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه­آزمایشی با گروه کنترل است. جامعه آماری زنان مطلقه شهر اصفهان در پائیز 1400 بودند، که از میان آن­ها 64 نفر به صورت هدفمند انتخاب و در چهار گروه (هر گروه 16 نفر) گمارده شدند. پرسشنامه Descutner  و Thelen (1991) و پرسشنامه تنظیم هیجان Roemer  و Gratz (2004) برای سنجش متغیر وابسته استفاده شد. سه گروه آموزشی، هر یک طی 12 جلسه 90 دقیقه­ای تحت آموزش قرار­ گرفتند. داده­ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه­های تکرار شده تحلیل گردید. یافته­ ها: نتایج نشان داد در ترس از صمیمیت و خودتنظیمی هیجان بین آموزش هیجان­مدار، آموزش سایکودرام و آموزش التقاطی با گروه کنترل و بین آموزش هیجان­مدار و آموزش سایکودرام تفاوت معنی­داری وجود دارد (01/0>p)، ولی بین آموزش سایکودرام و هیجان­مدار با گروه آموزش التقاطی تفاوت معنی­داری وجود نداشت (05/0نتیجه­ گیری: با توجه به اثربخشی آموزش التقاطی سایکودرام هیجان­مدار ذهن­آگاهانه، آموزش سایکودرام و آموزش هیجان­مدار بر کاهش ترس از صمیمیت و ارتقای خودتنظیمی هیجان و همچنین اثربخشی بیشتر آموزش سایکودرام نسبت به آموزش هیجان مدار، پیشنهاد می­شود در مراکز مشاوره و روان درمانی، این آموزش­ها برای زنان مطلقه استفاده شوند.

مقدمه: بیماران مبتلا به کووید 19 به علت درگیری ریوی، دچار هیپوکسی و کاهش اشباع اکسیژن خون محیطی می شوند. این بیماران استرس زیادی دارند و ملزم به رعایت شرایط قرنطینه هستند. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزش مدیریت استرس به روش از راه دور بر میزان اشباع اکسیژن خون محیطی بیماران کووید 19 انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، جامعه پژوهش تمامی بیماران مبتلا به کووید 19 مراجعه کننده به بیمارستان غرضی شهر اصفهان در زمستان سال 1400 بودند. با روش نمونه گیری در دسترس، 70 نفر انتخاب و به روش تصادفی سازی به دو گروه مداخله و کنترل (35 نفر) تقسیم شدند. برای گروه مداخله برنامه آموزش آنلاین مدیریت استرس از راه دور (پنج جلسه 60 دقیقه ای در دو هفته) اجرا گردید. گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. اشباع اکسیژن خون، قبل و بعد از آموزش، اندازه گیری شد. داده ها با آزمون های مجذور کای، تحلیل واریانس، تی مستقل و زوجی و تحلیل کوواریانس تجزیه­وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار اشباع اکسیژن خون به ترتیب در پیش آزمون و پس­آزمون در گروه مداخله 25/2±83/93 و 05/1±82/97 و در گروه کنترل 15/2±02/94 و 99/1±16/95 بود. آموزش مدیریت استرس از راه دور، بر میزان اشباع اکسیژن خون بیماران کووید 19 تأثیر معنی دار داشته (001/0p=) و این شاخص را در گروه مداخله افزایش داد (05/0p≤). نتیجه گیری: آموزش مدیریت استرس به روش از راه دور می تواند اشباع اکسیژن خون بیماران کووید 19 را بهبود بخشد. این شیوه آموزش با توجه به راحتی و امکان استفاده در شرایط قرنطینه این بیماران، توصیه می شود.

مقدمه: تاب­آوری مفهومی است که در بستر روان­شناسی مثبت ارائه شده و جایگاه ویژه­ای را خصوصاً در حوزه­های روان­شناسی تحولی، روان­شناسی خانواده و بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف پیش­بینی تاب­آوری بر اساس ارزش خود، شفقت به خود و بهوشیاری در شرایط قرنطینه همگانی ویروس کرونا صورت گرفت. مواد و روش­ ها: این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری، کلیه مراجعه­کنندگان به یک کلینیک روانشناختی در شهر قزوین بودند که از مهر تا بهمن ماه سال 1399 همزمان با موج سوم کرونا و اعلام شرایط قرنطینه اجباری در مطالعه شرکت کردند (تعداد تقریبی 700 نفر). تعداد، 174 نفر به شیوه هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از مقیاس­های تاب­آوری، ارزش خود، شفقت به خود، و بهوشیاری به صورت تحت وب استفاده شد. داده­ها توسط شاخص­های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد.یافته­ ها: بین ارزش خود، شفقت به خود و بهوشیاری با تاب­آوری، ارتباط مثبت و معنی­داری وجود داشت (24/139=F، 01/0>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد، متغیرهای ارزش خود با بتای 37/0 و شفقت به خود با بتای 59/0 قدرت پیش­بینی تاب­آوری را دارند) 01/0>p). بهوشیاری قدرت پیش­بینی تاب­آوری را نداشت (05/0نتیجه­ گیری: ارزش خود و شفقت به خود با تاب­آوری در افرادی که پروتکل­های شرایط قرنطینه همگانی را رعایت می­کردند؛ رابطه مثبت دارند؛ اما بهوشیاری با تاب­آوری رابطه معنی­دار نداشت. جهت افزایش تاب­آوری افراد در شرایط پساکرونا و وضعیت­های بحرانی مشابه کرونا از قبیل بیماری واگیردار یا حوادث طبیعی، می­توان از آموزش­های شفقت به خود و ارزش خود بهره برد.

مقدمه: ضعف و تغییر استراتژی تعادلی می­تواند بر تقارن توزیع فشار کف­پایی تأثیر گذارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تأثیر تمرینات ثبات­ مرکزی همراه با مانور فروبردن شکم به داخل، بر تقارن توزیع فشار کف­پایی در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود. موارد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی 30 زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی مراجعه­کننده به پنج کلینیک ارتوپدی شهر همدان در سال 1399 شرکت کردند و به صورت تصادفی به گروه­های تجربی و کنترل تخصیص یافتند (هر گروه 15 نفر). گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات ثبات­مرکزی همراه با مانور فروبردن شکم به داخل را انجام دادند. گروه کنترل مداخله­ای دریافت نکردند. توزیع فشار کف­پایی، قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. از تحلیل کوواریانس برای مقایسه نتایج بین­گروهی استفاده شد. یافته­ ها: گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل با اندازه اثر بالا در تقارن توزیع فشار پای راست – چپ (749/0,ηp2= 001/0­P<)، تقارن توزیع فشار جلو – عقب پای راست (556/0,ηp2=  001/0­P<) و تقارن توزیع فشار جلو – عقب پای چپ (597/0,ηp2=  001/0­P<) اختلاف معنی­داری داشت. نتیجه گیری: پیشنهاد می­شود بیماران، ترکیبی از تمرینات ثبات مرکزی و مانور فرو بردن شکم به داخل را انجام دهند تا از طریق افزایش فعال­سازی عضلات عمقی به عنوان عضلات ثبات­دهنده و تنفسی، هر دو جنبه مکانیکی و تنفسی عضلات مرکزی بدن را تقویت کنند. ترکیب این پروتکل­ها از طریق تثبیت ستون فقرات می­تواند باعث پراکندگی نیروهای مضاعف شده و توزیع فشار کف­پایی متعادل ­شود و شدت درد کاهش ­یابد.