گردشگری آیینی نوعی معنوی از انواع گردشگری است که امروزه توجه روزافزون جوامع را به خود جلب کرده است. فضاهای مذهبی با توجه به ابعاد و ماهیت معنوی خود نه تنها موجب ایجاد حس تعلّق و دلبستگی مکانی در میان افراد بومی شده، بلکه منجر به ایجاد حس تعلّق در بین گردشگران نیز می شوند. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و اطلاعات موردِنیاز با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و پیمایش گردآوری شده است و ابزار آن پرسشنامه محقق ساخته و به صورت سؤال بسته است. روش نمونه گیری با توجه به ماهیت جامعه و نمونه آماری (400 گردشگر) و نیز هدف پژوهش، نمونه گیری احتمالی از نوع تصادفی ساده انتخاب شده است و داده های به دست آمده از طریق مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) با استفاده از نرم افزار18/Amos تجزیه وتحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان می دهد بین کیفیت خدمات و تمایل به بازگشت گردشگران مذهبی رابطه ی معناداری وجود دارد. نتایج مربوط به رابطه ی بین انگاره از مقصد و وفاداری به مقصد مذهبی نیز گویای معنادار بودن ارتباط این دو متغیر با یکدیگر است؛ بنابراین، برای بهره مندی از مزایای حفظ مشتری، سازمان های مرتبط با گردشگری مذهبی باید به گونه ای عمل کنند که رضایتِ خاطر گردشگران مذهبی فراهم شود.