مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1402 | دوره:23 | شماره:2 |تعداد مقالات:6

1مقدمه: CTRP3 به عنوان هورمون ضد التهابی مشتق شده از بافت چربی شناخته شده است که منجر به بهبود مقاومت به انسولین می شود. با این وجود، آثار تمرین ورزشی بر این آدیپوکاین درک نشده است. از این رو، هدف فراتحلیل حاضر بررسی تأثیر تمرین ورزشی بر مقادیر گردش خونی CTRP3 در افراد با اختلالات متابولیکی بود. روش ها: جستجوی جامع در پایگاه های اطلاعاتی pubmed و web of science تا اکتبر 2022 (مهرماه 1401) با استفاده از کلید واژه های «تمرین ورزشی» و «CTRP3» انجام شد. معیارهای ورود به تحقیق حاضر شامل دارا بودن مطالعات انسانی با اختلالات متابولیکی، مداخلۀ تمرین ورزشی و مقادیر گردش خونی CTRP3 بود. تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) و فاصلۀ اطمینان 95 درصد با استفاده از روش تصادفی محاسبه شد. یافته ها: در مجموع 9 مطالعه شامل 12 مداخلۀ ورزشی و 365 آزمودنی مبتلا به اختلالات متابولیکی وارد فراتحلیل شدند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که تمرین ورزشی منجر به افزایش معنی دار CTRP3 شد [03/0P=، (10/1 الی 03/0CI: ) 57/0]. همچنین، نتایج آزمون I2 ناهمگونی بالا و معنی داری (001/0, P=59/84I2=) و نتایج آزمون Egger سوگیری معنی داری انتشار (001/0P=) را نشان دادند. نتیجه گیری: تمرین ورزشی با اندازه اثر متوسط منجر به افزایش معنی دار مقادیر گردش خونی CTRP3 در افراد با بیماری های متابولیکی و قلبی عروقی می شود که ممکن است یک میانجی برای اثرات مفید تمرینات ورزشی باشد

1مقدمه: در طول دهه های اخیر فعالیت بدنی به عنوان یک ابزار کمکی کلیدی در کنترل بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری دیابت درآمده است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی پرپتین و اندوتلین 1 مردان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. نمونۀ آماری این پژوهش را 38 مرد مبتلا به دیابت نوع دو تشکیل دادند که به صورت تصادفی به دوگروه 19 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی 8 هفته تمرین مقاومتی را سه جلسه در هفته با شدت متوسط اجرا کردند. 24 ساعت قبل و بعد از 8 هفته تمرین، سطوح پلاسمایی پرپتین، اندوتلین 1 و شاخص های مرتبط با دیابت نوع دو به روش الایزا اندازه گیری شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمونt  همبسته و تفاوت بین گروهی ازآزمون t مستقل استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS استفاده شد (05/0≥P). یافته ها: نتایج t همبسته نشان داد که سطوح پلاسمایی پرپتین و شاخص مقاومت به انسولین (001/0=P) و همچنین اندوتلین 1 پلاسما (001/0=P) در پس آزمون نسبت به پیش آزمون گروه تجربی کاهش معنی داری یافته است. همچنین نتایج آزمون t مستقل نیز نشان داد که سطوح پلاسمایی پرپتین وشاخص مقاومت به انسولین (001/0=P) و اندوتلین 1 (002/0=P) در پس آزمون گروه تجربی نسبت به کنترل به طور معنی داری کمتر است. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد انجام تمرین های مقاومتی باعث بهبود حساسیت به گلوکز از طریق کاهش پرپتین و کاهش احتمال ابتلا به فشارخون از طریق کاهش اندوتلین 1 در افراد مبتلا به دیابت نوع دو می شود

1مقدمه: اثرات ورزش بر بافت کلیه در سندرم ترک، مبهم و نامشخص است. در این مطالعه، اثر 8 هفته تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین سیتوکروم C، کاسپاز 8 و کاسپاز 3  در بافت کلیۀ موش های صحرایی دیابتی و دیابتی همراه با سندرم ترک مورد بررسی قرار گرفت. روش ها: از 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در این مطالعۀ تجربی استفاده شد. بعد از القاء دیابت موش های صحرایی به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند. شامل : کنترل دیابت (D)، دیابت مرفین (D.M)، دیابت + تمرین استقامتی (D.ET)، دیابت مرفین + تمرین استقامتی (D.M.ET). سپس در گروه های معتاد ، جهت وابستگی به مرفین از روش خوراکی استفاده شد. گروه های تمرین 8 هفته پروتکل تمرین استقامتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه هم G موش های صحرایی بیهوش، تشریح و کلیۀ آنها جدا و در دمای 70- درجه جهت بررسی های بعدی نگه داری شدند. سطوح پروتئین شاخص های این مطالعه توسط کیت های الایزا اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون آنوای یک راهه و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0P≤ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه کاهش معنی دار سطوح پروتئین کاسپاز 3 در گروه های D.ET, (P=0.000)D.M.ET (P=0.000) و سیتوکروم C در گروه های D.ET, (P=0.000) D.M.ET (P=0.000) در مقایسه با گروه D را نشان داد (05/0≥P). همچنین سطوح پروتئین کاسپاز 8 نیز در گروه D.M.ET (P= 0.015) در مقایسه با گروه D و گروه D.M.ET (P= 0.038) در مقایسه با گروه D.M کاهش معنی داری را نشان داد (05/0≥P). نتیجه گیری: تمرین استقامتی احتمالاً می تواند بر میزان کاهش آپوپتوز بافت کلیۀ موش های صحرایی دیابتی و دیابتی سندرم ترک اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.

1مقدمه: بیان فاکتورهای رونویسی Foxo در صورت بروز آتروفی دچار افزایش می شوند که در حالت دفسفریله، از طریق فعال سازی رونویسی لیگازهای یوبی کوئیتن مانند آتروژین-1 در تخریب پروتئازومی شرکت می کنند. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تدوامی با مکمل رزوراترول بر بیان ژن های آتروژین-1 و Foxo1 بافت بطن چپ قلب در موش های صحرایی دیابتی است. روش ها: در این پژوهش تجربی 25 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته و وزن 180-250 گرم به طور تصادفی به 5 گروه شامل: کنترل (5 سر)، دیابت (5 سر)، دیابت-رزوراترول (5 سر)، دیابت-تمرین هوازی (5 سر)، دیابت-رزوراترول-تمرین هوازی (5 سر) تقسیم شدند. پس از القای دیابت از طریق STZ حیوانات گروه های دیابتی، برنامۀ تمرین شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت 60 تا 75% حداکثر اکسیژن مصرفی اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده های پژوهش از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS و در سطح آماری (05/0 >P) استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد القای دیابت با STZ همراه با رژیم غذایی پُرچرب باعث تفاوت معنادار در میزان بیان ژن آتروژین-1 بین دو گروه DM با گروه ARDM شد (02/0 =P)، درحالی که سطح تغییرات بیان ژنی Foxo1 بین گروه ARDM با دیگر گروه ها معنادار بود (001/0= P). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط با تغییر در بیان ژنی Foxo1 به همراه کاهش معنادار بیان ژن آتروژین-1می تواند به عنوان یک روش غیردارویی در فرایند درمان بیماران کاردیومایوپاتی دیابتی مؤثر باشد.

1مقدمه: بیماری دیابت منجر به عوارض جانبی متعدد در سیستم قلبی-عروقی و نیز عملکرد نامناسب سیستم آنتی اکسیدانی بدن می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q10 بر مقادیر Nrf2 وNQO1 عضلۀ قلب رت های سالمند دیابتی است. روش ها: در این مطالعۀ تجربی 12 سر رت نر سالمند (18ماهه) به طور تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی شدید همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q10، گروه تمرین هوازی شدید، گروه مصرف مکمل کوآنزیم Q10 و گروه کنترل قرار گرفتند. القاء دیابت با تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار60 میلی گرم برکیلوگرم به روش درون صفاقی انجام شد. برنامۀ تمرین هوازی به مدت شش هفته انجام شد. گروه مکمل کوآنزیم Q10 با دوز 200 mg/kg به صورت خوراکی دریافت کردند. برای اندازه گیری مقادیر Nrf2، NQO1 از روش وسترن بلات استفاده شد. داده ها به روش آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 P< تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد مکمل کوآنزیم Q10 (014/0 P=)، تمرین تناوبی شدید (001/0 P=) و تمرین تناوبی شدید به همراه مصرف مکمل کوآنزیم Q10 (001/0 P=) به طور معنی داری باعث افزایش مقادیر Nrf2 در قلب رت های سالمند دیابتی می شود. همچنین مصرف مکمل کوآنزیم  Q10(0366/0 P=) ، تمرین تناوبی شدید (014/0 P=) و تمرین تناوبی شدید به همراه مصرف مکمل کوآنزیم Q10 (002/0 P=) به طور معنی داری باعث افزایش مقادیر NQO1 در قلب رت های سالمند دیابتی شد. نتیجه گیری: تمرین تناوبی شدید به همراه مصرف مکمل، از طریق افزایش آنزیم های آنتی اکسیدانی درون زا موجب بهبود عملکرد قلب در بیماران سالمند دیابتی می شود.

1مقدمه: عامل اصلی مرگ دیابتی ها، بیماری های قلبی است. تمرین ورزشی سبب بهبود مقاومت به انسولین و کاهش مرگ و میر بیماران دیابتی می گردد. هدف این تحقیق تأثیر شش هفته تمرین استقامتی بر برخی از miR های مرتبط با کاردیومیوپاتی دیابتی، FBS و شاخص مقاومت به انسولین رت های نر نژاد ویستار بود. روش ها: رت های نر نژاد ویستار با میانگین وزن 200 گرم و سن 8 هفته، پس از القاء دیابت به طور تصادفی در چهار گروه شم، کنترل، تمرین استقامتی و سالم طبقه بندی شدند. تمرین استقامتی به مدت 6 هفته اجرا شد. نحوۀ بیان ژن با استفاده از PCR-Real Time بررسی شد. آزمون های آماری این پژوهش One Way Anova و T همبسته بود. داده ها با روش GapDh و (∆∆CT)- 2 نرمال شدند. یافته ها: تمرین استقامتی منجر به کاهش معنادار FBS (001/0 =P) و شاخص مقاومت به انسولین (001/0 =P) و افزایش معنادار VO2peak (001/0 =P) شد. سطح بیان miR–373 و miR-195 گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل دیابتی، تغییرات معناداری نداشت (05/0 =P). اما اثر تمرین منجر به افزایش بیان miR-373  (4/0 =P) و کاهش بیان miR-195 (09/0 =P) شده بود. نتیجه گیری: تمرین هوازی توان هوازی گروه تمرین را بهبود بخشید. ضمناً تمرین منجر به بهبود نسبی عوارض دیابت (افزایش سطح بیان miR-373 و کاهش سطح بیان miR-195) شد. بنابراین توصیه می شود بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی، به سمت تمرین های هوازی گرایش پیدا کنند.