مجله دانشکده پزشکی
سال:1402 | دوره:81 | شماره:5 |تعداد مقالات:11

1کاتاراکت کودکان یکی از علل اصلی نابینایی در دوران کودکی است. براساس گزارش سازمان جهانی بهداشت در سال 2001، کاتاراکت مادرزادی مسئول حدود 20%-5 موارد نابینایی اطفال در جهان براساس مناطق جغرافیایی مختلف می باشد. کاتاراکت در کودکان می تواند به صورت یک طرفه یا دوطرفه، مادرزادی یا اکتسابی، با الگوهای ارثی خاص یا به صورت اسپورادیک ظاهر شود. علاوه براین، این وضعیت می تواند پایدار یا پیش رونده باشد. آب مروارید مادرزادی می تواند با بیماری های سیستمیک خاصی همراه باشد، یا ممکن است در چشم یک کودک سالم رخ دهد. کاتاراکت درمان نشده در کودکان منجر به بار اجتماعی، اقتصادی و عاطفی فوق العاده ای برای کودک، خانواده و جامعه می شود. نابینایی مربوط به کاتاراکت کودکان را می توان با شناسایی زودهنگام و مدیریت مناسب درمان کرد. مدیریت آب مروارید کودکان یک چالش است. افزایش مشکلات حین عمل نسبت به بزرگسالان، تمایل به افزایش التهاب پس از عمل، همراهی با عوارضی مانند گلوکوم آفاکی و عروق جنینی پایا، تغییر وضعیت انکساری چشم، و تمایل به ایجاد آمبلیوپی، همگی باعث پیچیدگی دستیابی به بینایی خوب می شوند. جراحی کاتاراکت اطفال طی سال ها تکامل یافته است و با بهبود دانش درمورد شیفت میوپی و رشد محوری، نتایج این بیماران قابل پیش بینی تر شده است. نتایج مطلوب نه تنها به جراحی موثر، بلکه به مراقبت های دقیق پس از عمل و توان بخشی بینایی نیز بستگی دارد. ازاین رو، این تلاش ترکیبی والدین، جراحان، متخصصان بیهوشی، متخصصان اطفال و اپتومتریست ها است که می تواند تفاوت را ایجاد کند.

1زمینه و هدف: استفاده از الگوریتم های هوش مصنوعی برای کمک به تشخیص صحیح در تصاویر پزشکی یکی از مهم ترین کاربردهای این فناوری در حوزه تصویربرداری است. در این پژوهش امکان جایگزینی رادیوگرافی ساده قفسه سینه به منظور تشخیص پنوموتوراکس در مواردی که به طور معمول CT درخواست می گردد، با هدف کاهش دوز دریافتی بیماران، موردمطالعه قرار گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه تحلیلی بوده و در بازه زمانی آذر 1401 تا خرداد 1402 در دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام شده است. داده های مورداستفاده در این تحقیق از پرونده های 350 فرد مشکوک به پنوموتوراکس استخراج شده است. تصاویر جمع آوری شده در نرم افزار MATLAB تحت پیش پردازش قرار گرفتند. سپس سه الگوریتم یادگیری ماشین، شامل رگرسیون لجستیک شبکه الاستیک (LENR)، رگرسیون لجستیک لاسو (LLR) و بوستینگ تطبیقی (AdaBoost) روی داده ها به کار گرفته شد. برای ارزیابی عملکرد این مدل ها از معیارهای دقت، صحت، حساسیت، ویژگی، سطح زیر منحنی مشخصه عملکرد سیستم، امتیاز F1 و طبقه بندی نادرست استفاده شد. یافته ها: در مدل AdaBoost مقدار دقت در تصاویر رادیوگرافی و CT به ترتیب 99/17% و /98/27% محاسبه شد. مقدار AUC برای همین مدل در تصاویر رادیوگرافی برابر 100% و در تصاویر سی تی اسکن برابر 96/96% به دست آمد. نتیجه گیری: باتوجه به معیارهای موردارزیابی در مطالعه، دو مدل LLR و AdaBoost دارای عملکرد مشابهی در تصاویر رادیوگرافی و CT از نظر تشخیص افراد با و بدون پنوموتوراکس هستند، به گونه ای که می توان این عارضه را با دقت بالایی با استفاده از تکنیک های یادگیری ماشین در تصاویر رادیوگرافی نیز تشخیص داد و به این ترتیب از دریافت دوز پرتویی بالا ناشی از انجام CT در بیمار اجتناب نمود.

1زمینه و هدف: سونوگرافی و سی تی اسکن بدون ماده حاجب دقیق ترین روش برای تشخیص سنگ است. باتوجه به این که تعیین اندازه سنگ ملاک اصلی در برنامه ریزی درمانی است، هدف از این مطالعه مقایسه سونوگرافی و سی تی اسکن بدون کنتراست در تعیین اندازه سنگ کلیه می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، بیماران بیمارستان نمازی دانشگاه علوم پزشکی شیراز که از تیر تا مهر سال 1396 مراجعه کرده بودند موردبررسی قرار گرفتند. یک رادیولوژیست سی تی اسکن بیماران را با تصاویر سونوگرافی آنها ازنظر اندازه سنگ بررسی کرد. میزان همبستگی اندازه سنگ در سونوگرافی و سی تی اسکن در زیرگروه های مختلف با دسته بندی اندازه سنگ به سه زیرگروه ارزیابی شد. یافته ها: میانگین اندازه سنگ اندازه گیری شده با سونوگرافی و سی تی اسکن به ترتیب 26/5±23/11 و 7/4±48/9 میلی متر بود که تفاوت معناداری داشت. بیشترین میزان همبستگی در سنگ های بیش از mm 10 (%81) و سپس در mm 5-10 (3/%69) مشاهده شد. کمترین تطابق در سنگ های کمتر از mm 5 (5/%37) مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که سونوگرافی اندازه را در مقایسه با سی تی اسکن بیش ازحد برآورد می کند. این تفاوت در هر سه زیرگروه مشاهده شد، اما این تفاوت در اندازه سنگ کمتر از mm 5 بیشتر بود. میزان همبستگی در کلیه راست بیشتر از کلیه چپ است. پنجره استخوانی اندازه سنگ را درمقایسه با پنجره بافت نرم کم تخمین است. استفاده از سونوگرافی به عنوان غربالگری یا آزمایش اولیه برای تشخیص سنگ کلیه توصیه می شود. اما به دلیل محدودیت آن سی تی اسکن یک روش تشخیصی استاندارد درنظر گرفته می شود.

1زمینه و هدف: بروسلوز از بیماری های عفونی شایع منتقله از حیوان به انسان است. جهت تشخیص بروسلوز از روش های مختلف کشت خون، سرولوژی، PCR و الیزا استفاده می شود. این مطالعه با هدف مقایسه ارزش تشخیصی تست های الیزا با تست های سرولوژیک بروسلا در بیماران مبتلا به بروسلوز انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی مقطعی که از فروردین تا اسفند سال 1397 انجام شد، 231 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان سینا شهر همدان با علایم بالینی و تشخیص احتمالی بروسلوز وارد مطالعه شدند و همزمان با انجام آزمایشات سرولوژی رایت، کومبس رایت و 2ME ازنظر IgG و IgM به روش الیزا نیز انجام شد. سپس نتایج آزمایشات تجزیه وتحلیل گردید. یافته ها: درمجموع (64/63%)147 مرد و (36/36%)84 زن با میانگین سنی 16/16±60/44 سال وارد مطالعه شدند. نتایج IgG و IgM به ترتیب در 1/80% و 30/30% مثبت و مبتلا به بروسلوز بود. حساسیت IgG درمقایسه با تست های سرولوژی 2ME، رایت و کومبس رایت در نقاط برش مختلف بین 28/94%-80/83 و ویژگی آن بین 34/33%-20 بود. حساسیت IgM نیز در نقاط برش مختلف بین 40%-78/34 و ویژگی آن بین 47/89%-67/78 دیده شد. نتیجه گیری: درمقایسه با تست های سرولوژی تشخیصی بروسلوز، IgG دارای حساسیت بیشتر و IgM واجد ویژگی بالاتری است. درصورت عدم دسترسی به تست های سرولوژیک می توان از الیزا جهت تشخیص بروسلوز استفاده کرد. اما به دلیل ارزش تشخیصی پایین تر نمی تواند جایگزین آنها شود.

1زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، مشخص کردن میزان دقت روش تصویربرداری سونوگرافی در تشخیص لنف نودهای متاستاتیک در مقایسه با نمونه پاتولوژی پس از عمل بیماران مبتلا به کانسر پاپیلاری تیرویید است. روش بررسی: این مطالعه به روش اپیدمیولوژیک توصیفی تحلیلی برروی 103 بیمار شناخته شده کانسر پاپیلاری تیرویید که جهت سونوگرافی گردن از شهریور 1400 تا اسفند 1401 به بیمارستان امام و گلستان اهواز مراجعه کرده اند انجام شده است. نتایج سونوگرافی در تشخیص لنف نودهای متاستاتیک با نتایج پاتولوژی پس از عمل بیماران مقایسه گردید. یافته ها: طبق نتایج به دست آمده، درگیری متاستاتیک گره های لنفاوی گردنی در (6/36%)38 نفر از بیماران تشخیص داده شد، که از این میان (7/30%)32 نفر از بیماران مثبت واقعی بوده اند. نتایج سونوگرافی پیش از انجام عمل جراحی در (5/9%)6 نفر از بیماران به صورت مثبت کاذب نشان داده شد. در (4/58%)60 نفر از بیماران پیش از انجام عمل جراحی متاستاز لنفاتیک رویت نشد که با نتیجه پاتولوژی پس از عمل تطبیق داشت (منفی واقعی). ارزش اخباری مثبت بررسی لنف نودهای متاستاتیک با روش سونوگرافی 2/84% و ارزش اخباری منفی 3/92% برآورد شد. دقت تشخیصی سونوگرافی 89% و میزان حساسیت 86% و میزان اختصاصیت 90% با سطح زیر منحنی884/0AUC= و 001/0P< برآورد زده شد. دقت سونوگرافی تحت تاثیر سایز تومور، تیروییدیت هاشیموتو و محل متاستاز قرار نمی گیرد (05/0P<). نتیجه گیری: سونوگرافی به تنهایی دارای دقت تشخیصی قابل قبولی در کشف لنف نودهای متاستاتیک ناشی از کانسر پاپیلاری تیرویید است. اما با کاهش سایز تومور بروز خطای منفی کاذب افزایش می یابد.

1زمینه و هدف: آنژیوگرافی کرونر یک روش انتخابی برای تایید یا رد بیماری عروق کرونر و تصمیم گیری درمورد برنامه درمانی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی زمان بروز هماتوم پس از آنژیوپلاستی و بررسی تاثیر عوامل مختلف بر بروز هماتوم انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر به روش کوهورت آینده نگر در فاصله زمانی 1400 تا 1401 در مرکز قلب مازندران انجام گرفت. جمعیت موردمطالعه بیمارانی که تحت آنژیوپلاستی ازطریق شریان فمورال قرار گرفته اند، بودند. خروج شیت درصورت ACT کمتر از 180-150 با اعمال فشار با دست بر پروگزیمال محل پانکچر به مدت 20-15 دقیقه و اطمینان از هموستاز کافی انجام شد. سپس سونوگرافی محل پانکچر پیش از کشیدن شیت/یک و شش ساعت پس از کشیدن شیت انجام شده و پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها موردبررسی قرار گرفتند. یافته ها: 200 بیمار موردبررسی قرار گرفتند که از این میان (22%)44 نفر، دچار هماتوم شدند. زنان بیشتر از مردان دچار هماتوم شدند(05/0P<). BMI و فشارخون در بیماران دارای هماتوم به ترتیب کاهش و افزایش داشتند (05/0P<). سن بیشتر، جنسیت زن، هماتوکریت کمتر و مدت زمان باقی ماندن شیت بیشتر، از عوامل موثر در افزایش سایز هماتوم بودند (05/0P<). در مدل رگرسیون لجستیک، با افزایش BMI شانس وقوع هماتوم کاهش پیدا کرد (029/0P=، 831/0OR=). نتیجه گیری: کنترل فشارخون و جلوگیری از افت هماتوکریت موجب کاهش بروز هماتوم در بیماران، پس از آنژیوگرافی می گردد. همچنین جلوگیری از افت هماتوکریت و خارج سازی به موقع شیت می توانند درصورت بروز هماتوم، از افزایش سایز آن جلوگیری کنند.

1زمینه و هدف: پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی برای بهبود آسیب های کلیوی نویدبخش بوده، لذا در این پژوهش پتانسیل سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان گربه (fMSCs) در مقایسه با داروی تلمیزارتان در بیماری مزمن کلیوی بررسی شد. روش بررسی: در 35 گربه نژاد پرشین، مارکرهای سلول های بنیادی (CD44, CD90, CD105) با استفاده از Real time-PCR در fMSC دریک مطالعه بالینی مداخله ای از 1397 تا 1398 در کرمان، بررسی شد. متغیرهای مستقل سن، وزن و سابقه بیماری های کلیوی و متغیر وابسته وجود یا عدم وجود CKD بود. گروه اول، تزریق اتولوگ fMSCs، گروه دوم تلمیزارتان به عنوان مسدودکننده رنین-آنژیوتانسین (RAB) استفاده و نتایج با گربه های سالم و بدون درمان، با معاینه فیزیکی حیوانات، اندازه گیری میزان فیلتراسیون گلومرولی (Glomerular filtration rate, GFR)، نیتروژن اوره خون (Blood urea nitrogen, BUN)، کراتینین و اوره سرم، آلانین ترانس آمیناز (Alanine transaminase, ALT) و وزن مخصوص (Specific gravity, SG) ادرار برای روزهای 1، 30، 60، 90 و 120 مقایسه شد. بررسی داده ها با استفاده از SPSS software, version 20 (SPSS Inc., Chicago, IL, USA) و آنالیز دو طرفه ANOVA و آزمون توکی انجام و 05/0< P معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: fMSCs باعث کاهش BUN، SCr، و اوره سرم و بهبود GFR و کاهش التهاب، نکروز و فیبروز در بافت کلیه و افزایش بقای سلول های کلیوی شد. همچنین fMSCs با تاثیر بر روی ژن های CD44، CD90، CD105، مارکرهای بنیادی را در سلول های کلیوی تنظیم کرده، به طوری که fMSCs بهتر از تلمیزارتان عمل کرد که فقط باعث کاهش فشار خون و پروتیینوری در گربه ها شد. نتیجه گیری: سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند به عنوان یک کاندید بالقوه برای مطالعات بیشتر در بهبود عملکرد و کاهش آسیب کلیوی در بیماران CKD باشد.

1زمینه و هدف: چندین یافته تیپیک و غیرمعمول با وضوح بالا (HRCT) کوید-19 مشاهده شد. هیچ مطالعه ای برای بررسی رابطه بین وجود ندول ها در این بیماران و وضعیت بیمار وجود ندارد. مطالعه حاضر فراوانی ندول های ریوی را در بیماران کووید-19 از نظر وضعیت بیمار ارزیابی می کند. روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر-مقطعی تصاویر پزشکی بیماران مراجعه کننده به سه مرکز وابسته به دانشگاه پزشکی شیراز (بیمارستان های نمازی، علی اصغر و شهید فقیهی) جهت انجام HRCT کووید-19 از فروردین تا شهریور 1399 با شرایط خوب، نامناسب و نسبتا خوب بررسی شدند. اطلاعات دموگرافیک بیمار، شکل ندول، تعداد، اندازه، محل، وجود کاویتاسیون و GGO در اطراف ندول ارزیابی و ثبت شد. یافته ها: در مجموع 20576 بیمار وارد مطالعه شدند. 1/2% موارد ندول سالید داشتند. 76/96% آنها با GGO همراه بودند و 42/10% با یک حفره همراه بودند. در شرایط خوب، بیماران به طور قابل توجهی ندول های سالید         بیشتری (46/3%) نسبت به سایرین نشان دادند. اندازه ندول ها در بیماران با وضعیت خوب (cm 8/1) به طور قابل توجهی بیشتر از بیماران نسبتا خوب (cm 22/1) یا بیماران با وضعیت نامناسب (cm 15/1) است. 86/79%، 5/12% و 64/7% از ندول ها به ترتیب متعدد، دوگانه/سه تایی و منفرد بودند. نتیجه گیری: فراوانی ندول ها در HRCT بیماران با شرایط خوب به طور قابل توجهی بیشتر از بیماران با شرایط نسبتا خوب یا نامناسب بود. آنها همچنین دارای ندول های متعدد و بزرگتر بودند. آزمون ضریب-پیرسون همبستگی منفی کوچکی را بین وجود ندول ها و وضعیت بیمار نشان داد. به نظر می رسد وجود آنها نشان دهنده ایمنی بالاتر در برابر عفونت های ویروسی است. در پیگیری ها مشخص شد افرادی که ندول داشتند در بخش مراقبت های ویژه بستری نشده اند.

1زمینه و هدف: استئومای استئویید یک ضایعه خوش خیم استئوبلاستیک دردناک است که عمدتا در استخوان های بلند ایجاد می شود. هدف مطالعه حاضر ارزیابی ویژگی های تصاویر استئومای استئوییدی پیش/پس از ریشه کنی توسط امواج رادیویی با/بدون کورتاژ در طول دوره پیگیری است. روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر 27 بیمار مبتلا به استئومای استئویدی که از طریق ریشه کنی توسط امواج رادیویی با/بدون دریل و کورتاژ درمان شدند و از اسفند 1393 تا آذر 1398 به بیمارستان نمازی دانشگاه علوم پزشکی شیراز مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. یافته ها: در (5/81%)22 بیمار از امواج رادیویی با دریل استفاده شد و برای بقیه (5/18%)5 نفر امواج رادیویی با کورتاژ و دریل به عنوان روش درمانی استفاده شد. میزان کلی موفقیت بالینی 6/92% و میزان عوارض کم 4/7% بود. میانگین قطر نیدوس در پیش و پس از درمان به ترتیب02/2±46/3 و 75/1±22/2 میلی متر بود. استخوان ران شایعترین استخوان در بیماران بود ((4/44%)12 مورد). تفاوت معناداری بین معاینات پیگیری پیش و پس از درمان در اندازه نیدوس (03/0P=)، قطر ندول (02/0P=) و استخوان و اندازه کلسیفیکاسیون (05/0P=) مشاهده شد. علاوه براین، مطالعه نشان می دهد که مقادیر متوسط اندازه تومور و ضخیم شدن کورتیکال پس از درمان کاهش یافته است. نتیجه گیری: اگرچه در تصویربرداری پیش و پس از درمان تفاوت معنا داری وجود داشت، اما نیازی به پیگیری مداوم تصویربرداری در بیماران تحت درمان بدون عوارض بالینی مانند درد وجود ندارد. این موضوع می تواند در کاهش خطرات دوز پرتو و هزینه های مراقبت های بهداشتی موثر باشد.

1زمینه و هدف: جلوگیری از لغو اعمال جراحی در مدیریت اتاق عمل یک چالش بزرگ است که در این مطالعه تاثیر ثبت کردن علل آن بر میزان بروز لغو عمل ها را در بیماران کاندید عمل جراحی بررسی کردیم. روش بررسی: تعداد 545 عمل کنسل شده در حوزه های مختلف در 1395-1394 به تفکیک علل کنسلی در فرم های مربوطه ثبت گردید و اطلاعات موردآنالیز قرار گرفت. یافته ها: درصد کنسلی در اکثر گروه ها درطول مطالعه کاهش داشت. گروه جراحی فک و صورت بیشترین میزان کاهش کنسلی و گروه قلب و عروق کمترین میزان کاهش کنسلی را داشت. همچنین درصد کنسلی در حوزه جراحی اعصاب در طی زمان مطالعه افزایش یافته بود. نتیجه گیری: ثبت کردن دلایل و کاهش میزان بروز آنها در طول مطالعه و ارایه بازخورد مناسب و گفت وگو در این مورد بر میزان بروز لغو عمل ها و کاهش دلایل مذکور تاثیر داشته است.

1سردبیر محترم پیوند قلب یکی از بزرگترین دستاوردهای دانش پزشکی است. بیشتر از 55 سال از اولین پیوند قلب موفق در انسان می گذرد و علیرغم پیشرفت های چشمگیر در دانش پزشکی، همچنان به عنوان روش استاندارد درمان برای بیماران با نارسایی قلبی پیشرفته است. بنیانگذار پیوند قلب درجهان، دکتر نورمن ادوارد شاموی (Dr.Norman Edward Shumway) است. شاموی در 9 فوریه سال 1923 در کالامازو (Kalamazoo) در میشیگان آمریکا متولد شد. مدرک پزشکی خود را در سال 1949 دریافت کرد و پس از گذراندن دوره جراحی قلب در دانشگاه مینه سوتا (Minnessota)، از سال 1958 به بیمارستان دانشگاه استانفورد (Stanford) رفت و مشغول به کار شد. در طول سال هایی که شاموی در استانفورد بود، بسیاری از دستیاران جوان و آینده دار جراحی قلب را آموزش داد. بسیاری از این دستیاران بعدها به سمت ریاست بخش های خود در بیمارستان های دیگر انتخاب شدند. او یک معلم باهوش بود و رویکرد آموزشی او این گونه بود که در اتاق عمل مسئولیت اصلی عمل جراحی را به دستیاران واگذار می کرد. وی روی آموزش بر روی حیوانات مخصوصا سگ ها تاکید داشت و معتقد بود بهترین عرصه برای آموزش جراحان خوب آزمایشگاه حیوانات و کار روی آنها است.3-1 در آن سالها انجام پیوند قلب در انسان شبیه یک رویا بود. برخی اقدامات اولیه در زمینه پیوند قلب توسط برخی محققان در سال های قبل بر روی حیوانات انجام شده بود. در اواخر دهه 1950 دکتر شاموی و همکاران در استانفورد شروع به تحقیقات و انجام پیوند قلب در سگ ها کردند. در سال 1959 شاموی با همکاری دکتر ریچارد لاور (Richard Lower) قلب یک سگ را به سگ دیگر پیوند زد و این سگ به مدت هشت روز زنده ماند. شاموی و همکاران به مدت هشت سال در تکمیل تکنیک های پیوند قلب روی سگ ها کار کردند. پس از اینکه سگ های پیوند قلب شده توانستند به مدت یک سال زنده بمانند، در20 نوامبر 1967 شاموی و همکاران در استانفورد، اعلام کردند آماده انجام پیوند قلب در انسان هستند.1و3 زمانی که آنها منتظر پیداکردن فرد مناسب دهنده قلب بودند، دکتر کریستین بارنارد (Christian Barnard) که تکنیک جراحی پیوند قلب را از شاموی و لاور آموخته بود، در بیمارستان گروت شور (Groote Shur) شهر کیپ تاون (Cape town) آفریقای جنوبی و با استفاده از تکنیک شاموی، در سوم دسامبر 1967 اولین پیوند قلب را بر روی لوییس واشکانسکی (Louis Washkansky)، کارگر 54 ساله ای که از نارسایی شدید قلبی رنج می برد، انجام داد. دهنده قلب، یک دختر 25 ساله به نام دنیس داروال (Denise Darvall) بود که بر اثر تصادف دچار مرگ مغزی شده بود. واشکانسکی 18 روز پس از پیوند زنده ماند و سپس بر اثر عفونت شدید ریه فوت شد. این خبر به سرعت در سراسر جهان به عنوان یک انقلاب بزرگ در پزشکی پخش شد، "مردی با یک قلب جدید".1 سه روز بعد در ششم دسامبر 1967 دکتر آدریان کانتروویتز (Adrian Kantriwitz) باز با همان تکنیک شاموی، دومین پیوند قلب را در مرکز پزشکی مایمونیدز (Maimonides) در بروکلین نیویورک در آمریکا بر روی یک نوزاد انجام داد که حدود شش ساعت زنده ماند. گیرنده یک نوزاد       17 روزه با آنومالی قلبی ابشتاین (Ebstein) شدید بود و قلب دهنده از یک نوزاد انانسفال (Anancephalic) بود. در دوم ژانویه 1968 بارنارد دومین پیوند قلب خود را بر روی یک دکتر دندانپزشک، فیلیپ بلیبرگ (Dr. Philip Blaiberg) انجام داد که 19 ماه زنده ماند. سرانجام شاموی اولین پیوند قلب خود را در ششم ژانویه 1968 بر روی یک کارگر 43 ساله به نام مایکل کاسپراک (Michael Kasperak) انجام داد که 14 روز زنده ماند. اولین پیوند قلب شاموی در واقع چهارمین پیوند قلب در جهان بود.1و5 شور و شوق و هیجان بسیار زیادی که از انجام پیوند قلب در سراسر جهان به وجود آمد باعث شد جراحان کشورهای مختلف که زمان کمی را صرف یادگیری این تکنیک جراحی کرده بودند فقط برای انجام هرچه سریع تر پیوند قلب به نام خود، در طی یک سال یعنی در طی سال 1968 بیش از 100 پیوند قلب در نقاط مختلف جهان انجام دهند، ولی متاسفانه نتایج اولیه بسیار ناگوار بود. از 60 بیمار پیوند قلب شده، فقط 81% بیش از یک روز زنده ماندند و میزان بقای یک ماهه فقط 50%  بود و فقط حدود 18% از آنها یعنی 11 نفر پس از یک سال توانستند زنده بمانند. دو علت اصلی مرگ ومیر بیماران، رد پیوند حاد و عفونت بود. میزان بالای مرگ ومیر بیماران پیوند شده باعث شد خیلی زود آتش این شور و هیجان سرد شود، به طوری که در سال 1969 فقط 48 مورد پیوند قلب در جهان انجام شد و در سال بعد یعنی 1970 تنها 16 مورد پیوند قلب در جهان انجام شد و خیلی زود بسیاری از جراحان و جوامع خواستار توقف انجام پیوند قلب شدند.1و5 پس از نتایج ناامیدکننده پیوند قلب، خیلی زود دکتر بارنارد و بسیاری از جراحان دیگر که خود را پیشگام و اولین در پیوند قلب می دانستند، این جراحی را رها کردند ولی شاموی هرگز این کار را رها نکرد و تسلیم نشد. او به آزمایشگاه خود بازگشت و نزدیک به دو دهه با کار و تلاش شبانه روزی به تکمیل تکنیک های پیوند قلب پرداخت. از نظر وی انجام جراحی پیوند قلب آسان بود، اما آن چیزی که برای موفقیت لازم بود، جلوگیری از رد و پس زدگی زود هنگام عضو پیوندی بود. این تفاوت واقعی موفقیت و عدم موفقیت در پیوند قلب بود. او پیوند قلب را که به شکست انجامیده بود، پس از 20 سال و با تلاش و کار زیاد و به قول خودش با یک "استقامت رادیکال"، نجات داد. بازبینی و اصلاح پروتکل های پیوند قلب و توسعه انجام تکنیک بیوپسی قلب، بخشی از اقدامات او بود. اما پیشرفت اصلی در بقای بیماران پیوند شده، کشف و ساخت داروی جدید مهارکننده ایمنی بدن، به نام سیکلوسپورین بود. ابتدا محققان آزمایشگاه میکروبیولوژی شرکت دارویی ساندوز (Sandoz) در بازل سوییس، قارچ Tolypocladium inflatum را در سال 1971 از نمونه های خاک نروژ جدا کردند و متعاقباً داروی سیکلوسپورین را تولید کردند. در سال 1976 دکتر جین فرانکویز بورل (Jean Francois Borel) اثر مهارکننده ایمنی این دارو را کشف کرد. این دارو به صورت اختصاصی ایمنی وابسته به لنفوسیت را مهار می کرد و عوارض سمی و مخرب دیگر داروها را کمتر داشت. در دهه 1980 شاموی و همکاران این دارو را در پیوند قلب به کار بردند و میزان بقای یک ساله بیماران پیوند قلب به 80% رسید. این تحولی عظیم در پیوند قلب بود و سرانجام در اواخر دهه 1980 پیوند قلب وارد مرحله جدیدی شد و با پیشرفت های ایجاد شده، پیوند قلب دوباره به سرعت در جهان گسترش یافت و از 322 مورد در سال 1983 به 5000 مورد در سال 1993 رسید.1و6-3 در 9 مارس 1981 شاموی و دکتر بروس ریتز (Bruce Reitz) اولین پیوند موفقیت آمیز همزمان قلب و ریه در انسان را انجام دادند. در 9 ژوئن 1984، اولین پیوند موفقیت آمیز قلب کودکان در جهان توسط دکتر اریک رز(Eric Rose) در دانشگاه کلمبیا در نیویورک، بر روی جیمز لاوت (James Lovette)، پسری چهار ساله با بیماری قلبی مادرزادی بطن منفرد (Single ventricle) انجام شد. لاوت چندین سال به زندگی ادامه داد و از بیماری لنفوم هوچکین هم جان سالم به در برد و تحت دومین پیوند قلب در سال 1989 قرار گرفت. او توانست تا بزرگسالی زنده بماند و موفق شد پس از دریافت مدرک لیسانس وارد دانشکده پزشکی شود ولی متاسفانه در هفته اول دانشکده پزشکی در سال 2006 در خواب از دنیا رفت.6 شاموی تا سال 1988 که بازنشسته شد، 800 پیوند قلب در انسان را به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم سرپرستی کرد. شاموی درزمینه پیوند اعضا انقلابی بزرگ ایجاد کرد که جنبه های زیادی از آن فراتر از علم پزشکی گسترش یافت. کار وی، تعریف سنتی مرگ را که لحظه توقف قلب از تپش بود عوض کرد و امروزه مرگ لحظه ای است که فعالیت مغز به طور کامل و غیرقابل بازگشت متوقف شود. با این تعریف جدید از مرگ، بسیاری از اعضای بدن را می توان به بیماران نیازمند برای زندگی دوباره اهدا کرد.3،1و4 این پیشرفت ها باعث شدند طی سال های 2017-1982 حداقل 64000 پیوند قلب در بیش از 250 بیمارستان در سراسر جهان انجام شود. درحال حاضر میزان بقای 10 ساله بیماران به بیش از 75% رسیده است. همچنین درحال حاضر سالانه بیشتر از 700 مورد پیوند قلب در کودکان (سن زیر 18 سال) در بیش از 120 مرکز در سراسر جهان به طور فعال انجام می شود. برطبق آخرین آمار جهانی میانگین بقای یک، پنج و 10 ساله پیوند قلب در کودکان، به ترتیب 85%، 74% و 63% بوده است.6 دکتر نورمن ادوارد شاموی (Dr. Norman Edward Shumway) جراح قلب برجسته دانشگاه استانفورد (Stanford) آمریکا و بنیانگذار و پدر پیوند قلب در جهان، در 10 فوریه 2006 و یک روز پس از تولد 83 سالگی اش در خانه خود در شهر پالوآلتو (Palo alto) در کالیفرنیا بر اثر کانسر ریه، درگذشت.2 با تلاش و کوشش دانشمندان و پزشکان بزرگی در سال های قبل و در راس آنها دکتر نورمن ادوارد شاموی، امروزه پیوند قلب تنها امید و دریچه ای برای زنده ماندن بیماران با نارسایی قلبی شدید است. باشد که سپاسگزار همه آنها باشیم.