1سابقه و هدف: خودمراقبتی یکی از اقدامات خوب و اثربخش مقابله با دیابت است که امروزه، توجه بسیاری از برنامه ریزان بهداشتی را به خود جلب کرده است. هدف از مطالعه ی حاضر روان سنجی ابزار خودمراقبتی ویژه ی بیماران دیابتی در مراکز درمانی شهر قزوین در کشور ایران بود. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر از نوع روش شناسی بود. جامعه ی آماری تمام مراجعه کنندگان به مراکز درمانی شهر قزوین بودند. حجم نمونه 256 نفر تعیین شد. داده ها پس از جمع آوری، به صورت عاملی اکتشافی با روش تجزیه وتحلیل اجزای اصلی (PCA) تحلیل شدند. از نرم افزار SPSS برای تحلیل داده ها استفاده شد. همچنین از آزمون کایزر مایر و بارتلت برای اندازه گیری کفایت نمونه و معنی داری نتایج استفاده شد. یافته ها: میانگین سن افراد مشارکت کننده در مطالعه 11. 14±59. 12 بود و میانگین سال های ابتلای افراد به دیابت برابر با 7. 55±10. 76بود. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که خودمراقبتی افراد دیابتی در چهار عامل وجود دارد. عامل اول رژیم غذایی سالم، عامل دوم فعالیت فیزیکی، عامل سوم پایش قند خون و عامل چهارم بررسی سلامت پاها بود. نتایج نشان داد که چهار عامل تبیین کننده ی خودمراقبتی می تواند 95. 22 درصد واریانس خودمراقبتی در بیماران دیابتی را تبیین کند. نتیجه گیری: روان سنجی ابزار خودمراقبتی دیابت در جمعیت ایرانی نشان داد که ابزار خودمراقبتی (DSCS-I) دارای روایی و پایایی بسیار مناسبی بود؛ ازاین رو، استفاده از این ابزار برای بررسی وضعیت خودمراقبتی در بیماران دیابتی ضروری است