مطالعات المپیک
سال:1403 | دوره:2 (جدید) | شماره:1 |تعداد مقالات:6

هدف از این پژوهش تحلیل کمی و کیفی حضور کاروان ورزشی ایران در بازی های آسیایی 2022 هانگژو بوده است. این پژوهش، توصیفی  تحلیلی بوده و از نوع گذشته نگر می باشد. در این پژوهش از ابزار خاصی استفاده نشده است و داده ها به صورت کتابخانه ای از مقالات پژوهشی و سایت های معتبر جمع آوری شده اند. در این پژوهش، عملکرد ورزشکاران  و تیم های اعزامی درقالب رشته های ورزشی شامل والیبال، بسکتبال، شمشیربازی، کشتی، ووشو، کوراش، شطرنج، ژیمناستیک، کوهنوردی، اسکیت، کاراته، وزنه برداری، دو و میدانی، تیراندازی، کبدی، بوکس، تکواندو، قایقرانی، تنیس روی میز،تیراندزای با کمان، دوچرخه سواری، شنا،شیرجه،واترپلو، تنیس، فوتبال، سوارکاری، بدمینتون، جوجیتسو، جودو و هندبال در بازی های آسیایی 2022 هانگژو ارزیابی و تحلیل شده است. عملکرد کاروان ایران در بازی های آسیایی 2022 هانگژو از نظر کمی (تعداد مدال کسب شده ) در رتبه پنجم قرار می گیرد و از حیث کیفی هم در رتبه پنجم قرار می گیرد. در انتها تک به تک رشته های حاضر در بازی های آسیایی 2022 هانگژو مورد ارزیابی قرار گرفتند و پیشنهاداتی مثل حضور مربی بدنساز و روانشناس، اصلاح رویه های برگزاری اردوها، جوانگرایی و پشتوانه سازی برای ایجاد فضای رقابت، توجه ویژه به بانوان، تامین تجهیزات برای استانهای مستعد و ...، برای حضور در دوره بعدی بازی ها ارائه شد.

عملکرد ورزشی موضوع مهمی در ورزش است که پژوهش ها همواره در پی آن بوده اند تا روش های مختلفی را برای ارتقای آن مشخص کنند. یکی از روش هایی که در سال های اخیر توجه خاصی را به خود اختصاص داده است، tDCS (تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای) و اثربخشی آن در بهبود عملکرد ورزشی است. tDCS از راه تحریک و بازداری سلول های عصبی و انعطاف-پذیری عصبی باعث تغییر در فعالیت نواحی مغزی درگیر در عملکرد ورزشی می شود. پژوهش ها از این روش در ارتقای عملکرد ورزشی استفاده کرده اند و با نتایج مختلفی همراه بوده اند. مطالعه حاضر با هدف بررسی و مرور مطالعات انجام شده در این حوزه انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی و مروری بود. به منظور جمع آوری داده ها کلید واژه های tDCS-sport، sport performance، sport-neuron plasticity،tDCS-neurodoping از وب گاه های پژوهشی Google.scholar، apa.org (Psychinfo) و Elsevier جستجو شد. سپس چکیده، نتایج و یافته های هر مقاله مورد بررسی قرار گرفت. 16 مقاله انتخاب و نتایج آنها گزراش شد. نتایج پژوهش نشان داد که به کارگیری و اثربخشی tDCS در ارتقای عملکرد ورزشی دارای نقش مثبتی است و با بهبود عملکرد نه تنها افراد عادی که ورزشکاران نیز همراه است؛ بااین حال، نتایج مطالعات مروری و فراتحلیل ها نشان می دهد که ناهمگنی در نوع فعالیت ورزشی، حجم نمونه، طرح پژوهشی، نواحی تحریک، برنامۀ درمانی tDCS و محدودیت های روش شناختی باعث کاهش حجم اثر ارتقای عملکرد ورزشکاران با tDCS شده است. از همین رو لازم است تا مطالعاتی با تمرکز بر مکان های ویژۀ عصبی و عملکردهای ورزشی خاص هر رشته انجام شوند. درمجموع، از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که tDCS روشی ایمن و بدون عوارض و دارای اثربخشی مثبت در ارتقای عملکرد ورزشی ورزشکاران است که نیازمند تحقیقات بیشتری است.

با توجه به اهمیت فعالیت بدنی و ورزش و عوامل موثر در گرایش شهروندان به ورزش، اتخاذ فضاهایی در شهر برای مشارکت ورزشی مردم ضروری به نظر می رسد. هدف این تحقیق بررسی مولفه های موثر بر مشارکت ورزشی مردم در فضاهای تفریحی-ورزشی تهران با مطالعه موردی دریاچه چیتگر بود. این ژوهش از مطالعات توصیفی تحلیلی است که از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر جمع آوری اطلاعات به صورت میدانی صورت گرفت. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه شهروندان بالای 15 سال تهران بودند که از بین این افراد، حجم نمونه بر اساس جدول مورگان (n=384) به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. برای تحلیل مولفه های موثر بر مشارکت ورزشی مردم، از پرسشنامه عوامل موثر بر گرایش افراد به فعالیت ورزشی در پارک ها (محمدی و همکاران، 1402) استفاده شد. داده های تحقیق با استفاده از آزمون تی تک نمونه و در سطح معنی داری (p<0/05) و در محیط نرم افزار spss27 آنالیز شدند. تحلیل داده ها نشان داد که مولفه های: (نیازمندی به وسایل و مکان های ورزشی، کیفیت مکان های ورزشی، کیفیت و نحوه استقرار تجهیزات و وسایل ورزشی، محیط و مکان های ورزشی مختص بانوان، توسعه امکانات ورزشی پارک، توسعه امکانات جانبی و رفاهی پارک، تبلیغات شفاهی، اطلاع رسانی به عموم و عوامل امنیتی) از عوامل اثرگذار بر مشارکت ورزشی مردم در دریاچه چیتگر تهران بودند و مولفه های نهادینه سازی ورزشی، آموزش و پرورش، تامین منابع مالی، انگیزش عمومی و عوامل روحی-روانی بر مشارکت ورزشی مردم تاثیر معنی داری نداشتند. نظر به یافته های پژوهش، پیشنهاد می شود جهت افزایش مشارکت ورزشی مردم در فضاهای ورزشی-تفریحی، توجه به ارتقاء زیرساخت های ورزشی این فضاها، امنیت و توسعه امکانات آن توجه ویژه ای شود.

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی دوره های تئوری مربیگری از دیدگاه مربیان رشته های رزمی بر اساس مدل کرک پاتریک است. پژوهش حاضر کاربردی از نوع پژوهش های توصیفی-پیمایشی و به صورت میدانی می باشد. جامعه آماری کلیه مربیان شرکت کننده در دوره های تئوری مربیگری رشته های رزمی  در سال 1402-1401 تشکیل می دهند. طبق فرمول تخمین حجم نمونه کوکران در جامعه آماری، 384 نمونه به روش نمونه گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفت. از پرسشنامه ی دوره های تئوری مربیگری استفال بیم (2014) ترجمه مهرزاد حمیدی در 19 مورد شامل چهار عنوان(واکنش، یادگیری، رفتار و نتیجه گیری) استفاده گردید و با توجه به آزمون آلفای کرونباخ پایایی آن تایید شد. به منظور بررسی نرمال بودن توزیع داده های متغیرهای جامعه از آزمون کولموگوروف–اسمیرنوف استفاده گردید. جهت آزمودن فرضیه های مطرح شده،آزمون تحلیل عاملی تاییدی سلسله مراتبی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج در سطح واکنش «تازگی داشتن، رضایت داشتن، علاقه داشتن، ایجاد انگیزه و نحوه بیان مطالب» درسطح بالایی بودند. در سطح یادگیری «ارزشیابی دوره، ارزشیابی همکاران و استفاده از  نرم افزار و جلوه های بصری برای ارائه مطالب» در حد متوسط بودند. در سطح رفتار «برخورد گرم و صمیمی، تکریم و احترام به شرکت کنندگان، پاسخگویی مناسب مدرسین و مسئولین برگزاری» در حد متوسط بودند. در سطح نتایج «تغییر در میزان ارتباط با ورزشکاران، تغییر و بروز شدن سطح معلومات ورزشی، تغییر در فرایند آموزش به ورزشکار، افزوده شدن نکات فنی و تخصصی» بالاتر از حد متوسط می باشد. مدیران ورزشی فدراسیون ها باید با پایش و آسیب شناسی قسمت هایی که دارای اثربخشی لازم نبوده­اند نسبت به افزایش کیفیت و تغییرات بر اساس آسیب شناسی اقدام کنند و تلاش کنند که موارد دارای ایراد به نحو احسنت در جهت ارتقاء کیفی دوره های آموزشی برنامه ریزی شده به عنوان یک رکن اساسی در توسعه ورزش کشور پایش شوند.

امروزه جایگاه ورزش و کوشش­های ورزشی از یک تلاش بدنی و تفریح و سرگرمی صرف فراتر رفته و به ویژه جنبه­ی سیاسی و بین المللی یافته است. بین المللی شدن شمار زیادی از ورزش ها باعث گردیده تا کشورها به هماوردی ورزشی بین المللی، جهت نیل به منافع ملی و رسیدن به مقاصد سیاسی و بین المللی خود، روی آورند. در این راستا، مفهوم دیپلماسی ورزشی همراه با سایر دیپلماسی های دیگر پدیدار شده است. دیپلماسی قدرت هوشمند استفاده از همه سازوکارهای دیپلماتیک در تمام عرصه­ها جهت تامین منافع ملی و از جمله سازوکار قـدرت ورزش اسـت. بر این اساس، این پرسش اساسی مطرح گردیده که در راستای دیپلماسی ورزشی در چارچوب قدرت هوشمند، ورزش از چه جایگاهی در دستگاه دیپلماسی ایران و آمریکا، برخوردار بوده است؟ در پژوهش حاضر از روش توصیفی-تحلیل  در چارچوب نظریه قدرت هوشمند سوزان ناسل و قدرت نرم جوزف نای، بهره گرفته شده است. ایران، علیرغم داشتن ظرفیت کارآمد در زمینه­ی ورزش و استفاده بهینه از آن، در راستای دیپلماسی ورزشی، به ورزش چشم­انداز حاشیه­ای و نگرش حیات خلوت داشته، و نیز در چشم­انداز آمریکا، ورزش، ابزاری برای تحریم و سلب مشروعیت یا ابزاری برای برقراری روابط بین دو کشور، بوده است. اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه آمریکا از رهگذر قدرت هوشمند در دیپلماسی ورزشی،  ﺑﺎ ارائه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای منسجم و در خصوص اﺳـﺘﻔﺎده از ورزﺷـﮑﺎران، ﻣﺮﺑﯿـﺎن، داوران و نیز ﺷﺮﮐﺖﻫﺎی ورزﺷﯽ، در پی نیل به اهداف بلندمدت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺧﻮد در جریان ورزش بوده؛ ولی مسئولان ﺳﯿﺎﺳﯽ اﯾﺮان ﺑﻪ ورزش به­مثابه ابزار سرگرمی پنداشته و تا بحال ﺑـﻪ اثربخشی ورزش در عرصه­ی ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻞ نیندیشیده­اند.

آشفتگی شناختی یک وضعیت بحرانی است که می تواند پس از آسیب های ورزشی ظاهر شود و بر توانایی ورزشکار تأثیر بگذارد بنابراین هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی گروهی برآشفتگی شناختی ورزشکاران آسیب دیده بود.جامعه آماری این پژوهش 100 نفر از ورزشکاران آسیب دیده استان خوزستان بودند که نمره های آن ها در آزمون آشفتگی شناختی یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود. از این جامعه 36 نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه تجربی و کنترل گمارده شدند. ابزار مورداستفاده، مقیاس آشفتگی شناختی ماسون (2001) بود. طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود که پس از انتخاب تصادفی، گروه آزمایش یک روز بعد از پیش آزمون مداخله را به مدت 10 جلسه 75 دقیقه ای و یک بار در هفته دریافت کرد. یک روز بعد از مداخله پس آزمون و دو هفته بعد، پیگیری اجرا شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t مستقل استفاده شد. نتایج تفاوت معنی­داری در میانگین نمرات گروه تجربی و کنترل نشان داد و موجب کاهش آشفتگی شناختی گروه آزمایش است و این نتیجه در پیگیری نیز مشاهده شد.بنابراین به نظر می­رسد واقعیت درمانی گروهی روشی مؤثر برای کنترل و بهبود آشفتگی شناختی در ورزشکاران آسیب دیده است و می توان از این روش به عنوان راهی برای کنترل و بهبود آشفتگی شناختی در ورزشکاران استفاده کرد.