مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1402 | دوره:41 | شماره:730 |تعداد مقالات:3

مقاله پژوهشیمقدمه: پارگی زودرس پیش از موعد پرده های جنینی (Preterm premature rupture of membranes) PPROM یکی از علل مرگ ومیر پری ناتال می باشد. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی تأثیر آزیترومایسین و اریتروماسین بر روی پیامدهای بارداری در مادران مبتلا به PPROM انجام شد.روش ها: در این کارآزمایی بالینی، مادران باردار با تشخیص PPROM با سن حاملگی 34-24 هفته تحت درمان با دو رژیم دارویی قرار گرفتند. گروه A (30 نفر) آزیترومایسین خوراکی یک گرم تک دوز و گروهB  (30 نفر) اریترومایسین خوراکی400 میلی گرم، هر 6 ساعت یکبار به مدت 7 روز دریافت کردند. همچنین هر دو گروه با 2 گرم آمپی سیلین وریدی هر 6 ساعت یکبار به مدت 48 ساعت و سپس آموکسی سیلین خوراکی 250 میلی گرم هر 8 ساعت یکبار به مدت 5 روز تحت درمان قرار گرفتند. سپس پیامد اولیه شامل زمان تأخیر و کوریوآمنیونیت کلینیکال و پیامد ثانویه شامل نوع زایمان، مایع آمنیون آغشته به مکونیوم، آندومتریت پست پارتوم، سپسیس نوزادی، نرخ تولد زنده و وزن نوزاد در دو گروه مقایسه شدند.یافته ها: در گروه دریافت کننده ی آزیترومایسین در مقایسه با گروه دریافت کننده ی اریترومایسین، زمان تأخیر به طور معنی داری افزایش و آندومتریت پست پارتوم و سپسیس نوزادی با روش تشخیص آزمایشگاهی به طور معنی داری کاهش یافت. در حالی که در سایر عوارض، اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد، آزیترومایسین در افزایش زمان تأخیر و کاهش آندومتریت پست پارتوم و سپسیس نوزادی در زنان مبتلابه PPROM مؤثرتر از اریترومایسین می باشد، بنابراین می تواند به عنوان جایگزین اریترومایسین در درمان پارگی زودرس کیسه ی آب استفاده شود.

مقاله پژوهشیمقدمه: عوامل محیطی فراوانی در مرگ سلول های الیگودندروسیتی، تخریب بافت میلین و ایجاد اختلال در عملکرد سیستم عصبی مرکزی دخالت دارند. نقش محافظت کنندگی لیتیوم کلرید به عنوان نوعی مهارکننده (Glycogen synthase kinase 3β) GSK3-β در برخی از بیماری های عصبی به اثبات رسیده است. در مطالعه ی حاضر اثرات این ترکیب در پیشگیری از مرگ سلول های الیگودندروسیتی در مغز موش مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: در مطالعه ی حاضر، 40 عدد موش سوری ماده ی نژاد  C57BL/6با وزن 25-20 گرم به صورت تصادفی در چهار گروه شاهد، شم، کاپریزون و لیتیوم کلراید/کاپریزون تقسیم شدند. ترکیب لیتیوم کلراید روزانه بصورت داخل صفاقی استفاده شد. در پایان مطالعه، به منظور بررسی نتایج حاصله، از ایمونوهیستوشیمی و ریل تایم استفاده شد.یافته ها: نتایج رنگ آمیزی های ایمونوهیستوشیمی نشان داد که درصد سلول های بیان کننده ی مارکر (Oligodendrocyte transcription factor) Olig2 و (Myelin oligodendrocyte glycoprotein) Mog در گروه دریافت کننده ی لیتیوم، نسبت به گروه هایی که کاپریزون دریافت کرده بودند به شکل معنی داری افزایش پیدا کرده است (0/05 > P). علاوه بر این، نتایج Real Time-PCR نشان داد که استفاده از لیتیوم می تواند بیان ژن های ویژه ی سلول های الیگودندروسیتی را افزایش دهد.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که کلرید لیتیوم، توانایی پیشگیری از مرگ سلول های الیگودندروسیتی را دارد و لذا استفاده از این ترکیب احتمالاً راهکار مناسبی برای پیشگیری از ابتلا و کاهش پیشرفت بیماری های تخریب کننده ی بافت عصبی مرکزی می باشد.

مقاله مروریمقدمه: طی چند دهه ی گذشته، تلاش های بسیاری برای توسعه ی داروهای مبتنی بر mRNA صورت گرفت که ماحصل آن پیشرفت یک ایده ی خام و تبدیل آن به یک واقعیت بالینی بود. پس از همه گیری کووید-19 سریع ترین توسعه واکسن در تاریخ ثبت شد که در این بین واکسن های mRNA در خط مقدم این تلاش ها قرار داشتند.روش ها: با جستجو در پایگاه های ISI Web of Science، Science Direct، Scopus، PubMed و Google Scholar و استفاده از کلیدواژه های (mRNA vaccine, Cancer, Infectious disease) و مترادف های آن ها مقالات مناسب وارد مطالعه ی حاضر شد.یافته ها: در این مطالعه ی مروری، فناوری هایی که زیربنای واکسن های mRNA هستند، با تأکید بر نانوذرات لیپیدی و سایر حامل های تحویل غیر ویروسی توصیف شده اند. همچنین پیشرفت های بالینی در درمان با واکسن های مبتنی بر mRNA برای مقابله با بیماری های عفونی و سرطان ها مرور شده و یک نمای کلی و چشم انداز از آینده در ارتباط با فناوری تحول آفرین پشت این نوع واکسن ها ارائه شده است.نتیجه گیری: اگرچه اکنون واضح است که واکسن های mRNA می توانند به سرعت و با ایمنی مناسب از بیماران در برابر بیماری های عفونی محافظت کنند، همچنان تحقیقات بیشتری برای بهینه سازی طراحی mRNA، تحویل درون سلولی و کاربردهای فراتر از پیشگیری SARS-CoV-2 مورد نیاز است.