به دلیل شرایط خاص، جمهوری اسلامی ایران با سلسله تهدیداتی مواجه است که در سه سطح ارزیابی می شوند. در درجه ی اول تهدیداتی که از درون جامعه با توجه به کمبودهایی که دارد، امنیت کشور به طور بالقوه ای تهدید می گردد. سطح دوم، تهدیداتی است که از جانب مرزهای کشور توسط نیروهای متعدد مخالف ایران، متوجه کشور است. این نیروها عمدتا یا در خاک کشورهای همسایه و یا با حمایت آنها بر علیه امنیت ملی کشور گام های خطرناکی برداشته اند. تهدیدات نوع سوم نیز اصولاً از سمت نیروهای فرامنطقه ای جهانی متوجه امنیت ملی کشور است. آن چه مدنظر نویسنده می باشد، تهدیدات نوع دوم است که به تهدیدات نوع اول دامن می زند و به طور خاص متمرکز بر پاکستان است. سوال پژوهش آن است که آیا پاکستان با داشتن سلاح هسته ای، جمعیتی بیش از دو برابر ایران و خودکفایی در صنایع مختلف به خصوص صنایع نظامی برای ایران تهدید محسوب می شود یا خیر؟ روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است و داده ها به روش کتابخانه ای جمع آوری شده است. یافته ها نشان می دهد که غفلت در ارزیابی تهدیدات ناشی از وضعیت خاص پاکستان منجر به گسترش آن شده و به نقطه ی خطرناکی رسیده است که بحران های روز منطقه از جمله سوریه و عراق حاصل آن است.