پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1395 | دوره:3 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: رشد جمعیت سالمندی سریع و فوق العاده است، اهمیت حفظ و ارتقاء سطح سلامت سالمندان و کم کردن عوارض سالمندی، کاهش هزینه های مراقبت و درمان، توجه به روشهای مراقبتی ارزان، در دسترس و کم عارضه ضروری به نظر می رسد. لذا این تحقیق با هدف بررسی تاثیر مراقبت معنوی بر سلامت معنوی سالمندان بستری در آسایشگاه خیریه کهریزک، اجرا گردید.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد می باشد، 90 نفر از سالمندان واجد شرایط مقیم آسایشگاه خیریه کهریزک از طریق سرشماری و تخصیص تصادفی ساده به دو گروه مشاوی مداخله و شاهد تقسیم شدند. مداخله مراقبت معنوی روزانه به مدت 90 روز برای آزمودنی های گروه مداخله انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه طلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه سنجش سلامت معنوی بودند. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون های کای اسکوئر، تی مستقل، واریانس یکطرفه، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون های تی زوجی، کوواریانس و آزمون تعقیبی بنفرونیمورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بعد از انجام مداخله میانگین و انحراف معیار نمره سلامت معنوی در آزمودنی های گروه مداخله و شاهد به ترتیب 57.47±9.91 و 46.2±13.94 بود که حاکی از وجود تفاوت آماری معنی داری بین آن ها بود به طوری آزمودنی های گروه مداخله از میانگین نمره بهتری در سلامت معنوی نسبت به آزمودنی های گروه شاهد برخوردار بودند (P<0.001). در مقایسه درون گروهی میانگین نمره سلامت معنوی آزمودنی های گروه مداخله افزایش معنی داری داشت (P<0.05) و این در حالی بود که میانگین نمره سلامت معنوی آزمودنی های گروه شاهد کاهش داشته که البته این تغییر معنادار نبود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد، مداخله مراقبت معنوی در گروه مداخله منجر به ارتقاء سلامت معنوی در سالمندان بستری در آسایشگاه خیریه کهریزک گردید. لذا پیشنهاد می شود که مراقبین سالمندان از مراقبت معنوی به عنوان یک روش ارزان، ایمن و مقرون به صرفه جهت بهبود و ارتقاء وضعیت سلامت معنوی سالمندان بهره مند شوند.

مقدمه: در طب توانبخشی استفاده از رویکردهای های هدفمند و شخصی سازی شده مطرح است و غالبا مداخلات استاندارد کلی و عمومی نتایج مناسب و مطلوب را نخواهند داشت. لذا هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرینات توانبخشی ورزشی شخصی سازی شده بر اساس سطوح مختلف ناتوانی بر آمادگی جسمانی و خستگی بیماران مبتلا به ام اس بود.روش کار: این تحقیق از نوع نیمه تجریی با گروه شاهد و مداخله بود. واحدهای مورد پژوهش را بیماران زن مراجعه کننده به انجمن مولتیپل اسکلروزیس شهرستان شهرکرد تشکیل می دادند. 96 نفر زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با توجه به نمره مکتسبه از مقیاس وضعیت گسترش ناتوانی به سه گروه ناتوانی خفیف (44 نفر)، ناتوانی متوسط (26) و ناتوانی شدید (26) تقسیم بودند و سپس آزمودنی های هر گروه با استفاده از نمونه گیری تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تقسیم شدند. ابزارهای مورد استفاده در مطالعه آزمون سنجش قدرت و استقامت عضلانی، انعطاف پذیری بود. تمرینات توانبخشی ورزشی شخصی سازی شده بر اساس سطوح مختلف ناتوانی طی 36 جلسه یک ساعته که هفته ای سه جلسه برگزار می شد انجام گردید. در صورتی که گروه های شاهد تنها تمرینات کششی دریافت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نسخه 21 نرم افزار SPSS و با استفاده از تحلیل کوواریانس و مقایسه زوجی میانگین های تعدیل شده انجام گردید.یافته ها: بر اساس نتایج حاصل، انجام تمرینات توانبخشی ورزشی جامع موجب کاهش ناتوانی جسمانی و خستگی بیماران و افزایش انعطاف پذیری، استقامت عضلانی و قدرت عضلانی آزمودنی های هر سه گروه مداخله گردیده بود (P<0.05). اما در بیماران گروه شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: از یافته های تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که اجرای تمرینات توانبخشی ورزشی جامع بر روند بهبود بیماران مولتیپل اسکلروزیس تاثیر گذار بود و موجب بهبود عوامل منتخب آمادگی بدنی، ناتوانی جسمانی و خستگی بیماران گردید. لذا توصیه می شود متخصصان از این تمرینات به عنوان یک درمان مکمل در کنار سایر درمان های دارویی استفاده نمایند.

مقدمه: آسیب پذیری و مصدومیت درروند همه مراحل بلایا وجود دارند، شواهد نشان می دهد که افراد سالمند در طول تاریخ یکی از چندین گروه جمعیت با آسیب پذیری بالا در حوادث و بلایا می باشند. این پژوهش باهدف بررسی تاثیر اقدامات مداخل هایی کاهش خطر بر آمادگی های ارتباطی، حین پاسخ به بحران زلزله و ریکاوری بعد از وقوع زلزله برای زلزله احتمالی در بین سالمندآن هادیشهر جلفا طراحی و اجرا گردید.روش کار: این پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی بود که در سال 1393 بر روی 50 سالمند (25 نفر مداخله و 25 نفر شاهد) که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترسی و تصادفی ساده از میان دو مرکز بهداشتی و درمانی فعال در هادیشهر انتخاب شده بودند انجام گردید. در این مطالعه از پرسشنامه محقق ساخته مقیاس آمادگی استفاده شد که دارای 34 سوال بوده و اعتبار آن از طریق محاسبه ضریب نسبت روایی محتوا و شاخص روایی محتوا و پایایی آن از طریق همسانی درونی موردبررسی قرار گرفت. سپس مداخله آموزشی (به روش آموزش کارگاهی و پخش فیلم) برای گروه مداخله اجرا و یک ماه بعد از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. داده ها با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS و آزمون های کای دو، آنالیزکواریانس، تی مستقل و زوجی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از انجام برنامه مداخله ای در گروه مداخله میانگین نمره آمادگی ارتباطی (p=0.001) آمادگی حین پاسخ به بحران (p=0.004) و ریکاوری بعد از بحران (p=0.017) به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد افزایش داشته است که نشانگر موثر بودن برنامه مداخله ای می باشد.نتیجه گیری: برنامه آموزشی مداخله ای تدوین شده بر زیر مقیاس های آمادگی در برابر زلزله تاثیر مثبت داشت، بنابراین آمادگی این گروه آسیب پذیر را می توان با استفاده از ترکیبی از شیوه های آموزش مداخله ای برای آمادگی مقابله با بحران ارتقاء داد.

مقدمه: تولد هر کودک مبتلا به اوتیسم مشکلات متعددی را برای والدین به همراه دارد. عدم ابراز هیجانی و بار روانی در مادران دارای فرزند مبتلا به اوتیسم مشکلات روانشناختی را ایجاد می کند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی برنامه آموزش والدین کازلوف بر ابراز هیجان و بار روانی مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم انجام گردید.روش کار: این پژوهش یک تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه مداخله و شاهد بود. 30 مادر دارای کودک مبتلا به اوتیسم واجد شرایط به دو گروه مداخله و شاهد به صورت تخصیص تصادفی تقسیم شدند. برنامه آموزشی والدین کازلوف برای آزمودن های گروه مداخله طی 12 جلسه (90 دقیقه ای، دو جلسه در هفته) انجام گردید. در این تحقیق از مقیاس بار روانی پای و کوپر و پرسشنامه ابراز هیجان به کودک استفاده شد. تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تحت نسخه 17 نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: یافته ها نشان دادند که ابراز هیجان های مثبت در مادرانی که مداخله آموزشی والدین کازلوف را دریافت کردند، نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری داشت (P<0.001). همچنین در ابراز هیجان های منفی و بار روانی این گروه از مادران در مقایسه با گروه شاهد کاهش معناداری مشاهده شد (p<0.001).نتیجه گیری: برنامه آموزشی والدین کازلوف به منظور افزایش هیجان های مثبت و کاهش هیجان های منفی مادران نسبت به فرزند بیمار خود و کاهش بار روانی روانی مادران دارای اثر معنی داری می باشد.

مقدمه: اضطراب یکی از شایع ترین پاسخ های روانشناختی بیماران به حوادث قلبی- عروقی می باشد. بیماران قلبی عروقی به ویژه سکته قلبی در تمامی مراحل، اضطراب زیادی را تجربه می کنند و این اضطراب روند بهبود بیماری را به تاخیر می اندازد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آرام سازی فک بر اضطراب بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد انجام گرفته است.روش کار: این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی بود که جامعه پژوهش آن را کلیه بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد بستری در بیمارستان های منتخب شهرستان ساوه در سال 1394 تشکیل می دادند. در این مطالعه 68 آزمودنی واجد شرایط به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. بیماران گروه مداخله علاوه بر درمان های روتین بخش، روش آرام سازی فک را آموزش دیده و اجرا کردند و بیماران گروه شاهد فقط درمان های روتین بخش را دریافت کردند. داده ها از طریق فرم ویژگی های فردی و پرسشنامه سنجش اضطراب اشپیل برگر جمع آوری شد و از طریق نرم افزار SPSS نسخه 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد میانگین و انحراف معیار نمرات اضطراب آزمودنی های گروه مداخله و شاهد قبل از مداخله به ترتیب با 48.41±6.35 و 46.52±6.6 بود که تفاوت معنی داری با هم نداشتند در حالیکه بعد از انجام آرام سازی فک میانگین و انحراف معیار نمرات اضطراب آزمودنی های گروه مداخله و شاهد به ترتیب 42.47±7.12 و 46.47±5.67 شده بود که با یکدیگر تفاوت معنی داری داشتند (p£0.001).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استفاده از روش آرامسازی فک موجب کاهش چشمگیری در سطح اضطراب بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد می شود. پرستاران می توانند با استفاده از آموزش آرام سازی فک که روشی ساده و کم هزینه می باشد، مستقلا اضطراب بیماران انفارکتوس میوکارد را کاهش دهند.

مقدمه: پرستاران به خاطر شرایط کاری ویژه نیاز مبرمی به آمادگی جسمی و روانی مناسب دارند. برنامه ورزشی منظم می تواند بر سلامت جسمی و روحی تاثیرگذار باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر اجرای برنامه ورزشی هوازی بر آمادگی هوازی و عزت نفس پرستاران انجام گردید.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون و با گروه شاهد می باشد. جامعه این پژوهش شامل کلیه پرستاران عضو هیات نظام پرستاری شهرهای تهران، ساری و قائم شهر تشکیل می دادند. در این مطالعه 33 آزمودنی واجد شرایط با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند که به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. مداخله شامل هشت هفته تمرین هوازی، هفته ای 3 جلسه، که هر جلسه شامل 7-5 دقیقه گرم کردن، 12 دقیقه دویدن مداوم 80%-60% حداکثر ضربان قلب و 10-7 دقیقه سرد کردن بوده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیکی، پرسشنامه عزت نفس آیزنک، دستگاه تحلیلگر گازهای تنفسی استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تحلیل کوواریانس، آزمون کای دو، تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که برنامه ورزشی هوازی تاثیر معناداری بر آمادگی هوازی آزمودنی های گروه مداخله داشته است (P<0.001) و باعث بالا رفتن میانگین نمره آمادگی هوازی در آن ها شده است. نتایج همچنین بیانگر آن بود که برنامه ورزشی هوازی تاثیر معنی داری بر میانگین نمره عزت نفس نداشته است (P>0.05).نتیجه گیری: برنامه ورزشی هوازی باعث بهبود آمادگی هوازی پرستاران می شود اما بر عزت نفس پرستاران تاثیری ندارد. شرکت در فعالیت های بدنی منظم می تواند باعث تغییرات جسمانی همراه با فواید فیزیولوژیکی مانند ظرفیت هوازی، عملکرد سیتم تنفسی، استقامت، قدرت عضلانی، انعطاف پذیری، هماهنگی و کاهش وزن بدن گردند که تاثیر کلی آن افزایش ظرفیت انجام کار جسمانی و قابلیت یادگیری و اجرای مهارت های مختلف می باشد.

مقدمه: مراقبت از بیماران در منزل سلامت روانی مراقبین را تهدید می کند و منجر به ایجاد نشانه های روانی می شود. هدف این مطالعه تعیین ارتباط بین مشخصات فردی-اجتماعی بیماران دچار زندگی نباتی با نشانه های روانی در مراقبین خانوادگی بود.روش کار: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر، 80 نفر از مراقبین بیماران نباتی ناشی از تصادف با وسایل نقلیه موتوری مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی پورسینا شهر رشت در سال 1392 شرکت داشتند. در این مطالعه از پرسشنامه مشخصات فردی-اجتماعی و چک لیست نشانه های روانی SCL-90-R استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های آماری آنالیز واریانس، تی تست و آزمون نا پارامتری کروسکال والیس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بیشترین نشانه روانی در مراقبین شامل اختلال شکایت جسمانی و اضطراب بوده و کمترین نشانه مربوط به اختلال وسواسی-جبری بود. همچنین نتایج بیانگر آن بود که میانگین نمره شاخص کلی مرضی مراقبین با سطح هوشیاری بیمار، سیکل خواب و بیداری، پاسخ گویی عاطفی بیمار و نیز نوع رابطه خویشاوندی در ارتباط می باشد (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر مراقبین بیماران نباتی با اختلال شکایت جسمانی و اضطراب بسیار زیادی مواجه هستند، بنابراین توجه به نشانه های روانی مراقبین این دسته از بیماران می بایست مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: عدم توجه به عوامل مرتبط با سلامت روان یکی ازعوامل مهم درکاهش کارآیی، ازدست رفتن نیروی انسانی و ایجاد عوارض جسمی و روانی خصوصا در خدمات حرفه ای می باشد. هدف از این مطالعه «بررسی رابطه سلامت روان با تعهدسازمانی در پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان» است.روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی - همبستگی است که 211 پرستارشاغل بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1393 به روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، استاندارد سلامت روان SCL-25 و سه بعدی عاطفی، مستمر و هنجاری تعهد سازمانی آلن ومایر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد میانگین نمره سلامت روان پرستاران (18.3±16) که نشان دهنده سلامت روان خوب در آنان می باشد. میانگین نمره تعهد سازمانی درکل 64.4±7.4 که نشان می دهد اکثریت (84) درصد پرستاران از تعهد سازمانی متوسطی برخوردار بوده اند. بین سلامت روان با تعهد سازمانی درکل و در ابعاد آن (عاطفی، مستمر و هنجاری) رابطه معناداری مشاهده نشد. نتایج نشان داد که مشخصات دموگرافیک سن (P=0.004)، میزان درامد ماهانه (P<0.001) و وضعیت تاهل (P<0.001) با سلامت روان و سابقه کار با تعهد سازمانی رابطه معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه حاضر به اثبات می رساند که تعهد سازمانی در پرستاران را نمی توان بر اساس سلامت روانی آنها تعیین کرد.