مجله پرستاری و مامایی
سال:1402 | دوره:21 | شماره:7 |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف: با عنایت به نقش تعیین کننده مشاغل مراقب سلامت در امر مراقبت و ایمنی بیمار و آثار مرتبط بر تعامل و همکاری فی مابین مشاغل مرتبط در این حوزه بر بهبود روند کمی و کیفی مراقبت و ارتقای خدمت رسانی به بیماران، مطالعه حاضر باهدف تعیین همبستگی بین حساسیت اخلاقی پرستاران با همکاری بین حرفه ای در سال 1402 انجام شد. مواد و روش کار: مطالعه حاضر توصیفی از نوع مقطعی همبستگی بوده و نمونه گیری به روش تصادفی ساده صورت گرفت و شامل 150 پرستار شاغل در مراکز آموزش - درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران بود. معیارهای ورود: تسلط به زبان فارسی، داشتن سلامت روانی، عدم وقوع مسائل تنش زا در شش ماه گذشته و تمایل به شرکت در مطالعه بود. معیارهای خروج: عدم رضایت به ادامه همکاری و عدم تکمیل پرسشنامه بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه حساسیت اخلاقی پرستاران (لوتزن و همکاران 1994) و پرسشنامه همکاری بین حرفه ای (جفرسون 2001) جمع آوری شد. جهت روایی ابزارها از روش اعتبار صوری و محتوایی و جهت پایایی از روش آلفای کورنباخ استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی از قبیل آزمون های همبستگی پیرسون صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که 67/82 درصد پرستاران حساسیت اخلاقی زیاد و 33/81 درصد همکاری بین حرفه ای زیادی داشتند. همچنین رابطه آماری معناداری بین نمره حساسیت اخلاقی و همکاری بین حرفه ای در پرستاران وجود نداشت (125/0=P). بحث و نتیجه گیری: با عنایت به اثرات مثبت و غیرقابل انکار حساسیت اخلاقی و همکاری بین حرفه ای در امر مراقبت پرستاری، توسعه آموزش های حرفه ای در این زمینه می تواند با تأثیر بر کیفیت مراقبت پرستاری، افزایش رضایت بیماران، کاهش خطاهای پزشکی و غیره موردتوجه قرار گیرد.

پیش زمینه و هدف: در روند درمان بیماری سرطان پستان یکی از گروه های مهم ارائه دهنده خدمات به بیماران، افراد خانواده، فامیل و دوستان آنان می باشند و مراقبت های ارائه شده توسط مراقبین خانوادگی، در افزایش بقای این بیماران مؤثر است. از سویی دیگر، فرسودگی مراقبتی نیز فشار توان فرسایی بر جسم، ذهن و توان مراقبین تحمیل می کند و تأثیری منفی بر نقش مراقبتی آن ها برجای می گذارد. لذا هدف مطالعه حاضر، تعیین تأثیر آموزش مراقبت از بیمار از طریق پیام رسان واتساپ بر تاب آوری مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به سرطان پستان در مراکز آموزشی درمانی ارومیه در سال 1401 بود. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی با دو گروه آزمون و کنترل به صورت پیش آزمون و پس آزمون بود که بر روی 60 نفر از مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به سرطان پستان در شهر ارومیه انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمون تخصیص داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه تاب آوری کانر دیویدسون بود. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 تجزیه وتحلیل گردید. سطح معنی داری کمتر از 05/0 بود. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات تاب آوری قبل از مداخله در دو گروه کنترل و آزمون وجود نداشت (05/0p>) اما تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات تاب آوری مراقبین خانوادگی بعد از مداخله در دو گروه کنترل و آزمون وجود داشت (05/0p<) به نحوی که بعد از مداخله، میانگین نمره تاب آوری در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل، افزایش یافته بود. بحث و نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که آموزش مجازی از طریق شبکه های اجتماعی از قبیل پیام رسان واتساپ می تواند میزان تاب آوری مراقبین خانوادگی افراد مبتلا به سرطان را ارتقاء دهد. لذا با توجه به اهمیت نقش مداخلات آموزشی در ارتقای سطح سلامت بیماران و مراقبین آن ها، مدیران مراکز درمانی می توانند با اتخاذ تدابیر و برنامه مدون آموزشی و کارگاه های آموزشی در ارتباط با آموزش تقویت تاب آوری، موجب ارتقای سطح سلامتی مراقبین و تسریع در روند بهبودی و کیفیت زندگی بیماران شود.

پیش زمینه و هدف: این مطالعه باهدف مقایسه تأثیر دو روش تکنیک انحراف فکر و مانور والسالوا بر شدت درد جایگذاری کاتتر وریدی محیطی انجام شده و میزان کاهش درد رگ گیری طی این دو مداخله را بررسی می کند. مواد و روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور است که بر روی 100 بیمار با سن 60-18، نیازمند برقراری مسیر وریدی با کاتتر وریدی محیطی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) اسفراین و طی تیرماه تا شهریورماه سال 1398 انجام شد. بیماران به دو گروه 50 نفره تقسیم شدند. در زمان اولین رگ گیری و زمان اولین تعویض آنژیوکت روی هر بیمار، دو تکنیک انحراف فکر و مانور والسالوا به روش متقاطع اجرا گردید. در روش تکنیک انحراف فکر از بیمار خواسته شد که یک توپک لاستیکی قابل انعطاف را در دست مقابل رگ گیری تا جایی که می تواند فشار دهد و تا پایان رگ گیری آن را نگه دارد. در روش مانور والسالوا از بیمار خواسته شد که یک بازدم فشاری با گلوت بسته هم زمان با گرفتن و فشردن نوک بینی به مدت 10 ثانیه، انجام دهد. درد رگ گیری بیمار با استفاده از مقیاس VAS قبل و بعد رگ گیری اندازه گیری شد. برای مقایسه میانگین شدت درد از آزمون های تی زوجی و تی مستقل، و برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ی 15 استفاده شد. این مطالعه با ضریب اطمینان 95 درصد انجام شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که اثر دوره در این مطالعه معنی دار نبود و بیانگر این موضوع هست که دوره ی شست و شوی 24 ساعته در این مطالعه مناسب بوده است (48/0P=). اثر متقابل دوره-درمان معنی دار بوده است (001/0P<)، درنتیجه مقایسه گروه ها در دوره درمانی اول و به صورت درون گروهی انجام شد. تحلیل روش متقاطع به وسیله آزمون های تی زوجی و تی مستقل نشان داد که بین تأثیر مداخله های تکنیک انحراف فکر و مانور والسالوا بر شدت درد رگ گیری وریدی با آنژیوکت در دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشته است (16/0P=). بحث و نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، می توان روش های مانور والسالوا و تکنیک انحراف فکر را به عنوان روش هایی آسان، بدون هزینه و بدون نیاز به ابزار خاص در حین جایگذاری کاتتر وریدی به منظور کاهش درد استفاده نمود. در شرایط منع کاربرد مانور والسالوا در بیمارانی مانند بیماران قلبی، می توان از تکنیک انحراف فکر استفاده نمود.

پیش زمینه و هدف: درد مزمن می تواند زمینه ناسازگاری هیجانی و روانی را در فرد مبتلا فراهم کرده و از این طریق بهداشت روانی را مورد تهدید قرار دهد. هدف از پژوهش حاضر ارائه الگوی ساختاری درد مزمن بر اساس ذهن آگاهی، حمایت اجتماعی و رویدادهای زندگی با نقش میانجی پریشانی روان شناختی بود. مواد و روش کار: روش پژوهش توصیفی از نوع الگویابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان مبتلا به درد مزمن در شهر تهران بود که در سال 1401 با شکایت درد عضلانی- اسکلتی و آرتریت روماتوئید به کلینیک های درمانی مراجعه کرده بودند و تعداد 496 نفر از آن ها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس پرسشنامه های درد مک گیل (MPQ)، پنج عاملی ذهن آگاهی (FFMQ)، حمایت اجتماعی ادراک شده (MSPSS)، رویدادهای استرس آمیز زندگی پیکل (SLESQ) و مقیاس اضطراب، افسردگی و استرس (DASS) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 و AMOS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج الگویابی معادلات ساختاری نشان دهنده برازش مطلوب مدل با داده های تجربی بود. اثر ضریب مسیرهای استاندارد مستقیم ذهن آگاهی و میزان عوامل استرس زا بر تجربه درد مزمن معنادار بود، اما ضریب مستقیم برای حمایت اجتماعی و تعداد عوامل استرس زا غیرمعنادار بود (p<0.05). همچنین مسیر غیرمستقیم ذهن آگاهی، حمایت اجتماعی، میزان و تعداد عوامل استرس زا بر تجربه درد مزمن از طریق نقش میانجی پریشانی روان شناختی معنادار بود (p<0.05). بحث و نتیجه گیری: ذهن آگاهی، حمایت اجتماعی و رویدادهای زندگی با میانجی گری پریشانی روان شناختی نقش مهمی در تبیین درد مزمن ایفا می کنند. بنابراین متخصصان سلامت روان می توانند از این عوامل جهت بهبود بهداشت روانی افراد مبتلا به درد مزمن بهره ببرند.

سازمان بهداشت جهانی گزارش می دهد که سالانه میلیون ها بیمار از مراقبت های ناایمن رنج می برند. امروزه ایمنی بیمار یکی از چالش های اصلی در سراسر جهان است. سه عامل می تواند بر ایمنی بیمار تأثیر بگذارد که عبارت اند از: عوامل سازمانی و مدیریتی، عوامل فیزیکی و ساختاری، و عوامل انسانی. عامل انسانی مهم تر و تأثیرگذارتر از سایر عوامل ذکر شده است. عدم دقت و سهل انگاری پزشکان، پرستاران، داروسازان و سایر کادر پزشکی می تواند ایمنی بیمار را به خطر بیندازد. راهکارهای مختلفی برای بهبود ایمنی بیمار توصیه شده است، ازجمله: نظارت و کنترل دقیق رویه های درمانی، افزایش مسئولیت کارکنان پزشکی، افزایش رضایت کارکنان پزشکی، ترفیع کارمندان و غیره. بهورزان با بهره گیری از آموزه های اسلامی مبتنی بر تأکید دین مبین اسلام بر اهمیت، ارزش و جایگاه کارکنان بهداشتی، سلامت جامعه و پاداش درمان و مراقبت از بیماران. تقویت مبانی دینی و اعتقادات معنوی کارکنان بهداشت و درمان می توانند منجر به مسئولیت پذیری و وظیفه شناسی بیشتر در کار و درنتیجه افزایش ایمنی بیمار شوند. پنج پیشنهاد عملی برای ارتقای سلامت معنوی کارکنان بهداشت و درمان عبارت اند از: برگزاری کارگاه های آموزشی مرتبط با تقویت و تحکیم باورهای دینی، برگزاری جلسات تبیین و تفسیر اهمیت مراقبت از بیمار در آموزه های دینی، برگزاری مسابقات کتاب خوانی مرتبط با مسئولیت پذیری و خدمت به بیماران از منظر دین، برگزاری جلسات منظم هفتگی برای خواندن قرآن و اقامه نماز دسته جمعی، و نصب تابلوهای هنری و جذاب اهمیت و ثواب کمک به بیماران در محیط بیمارستان ها و مراکز خدمات درمانی.

پیش زمینه و هدف: یکی از ابعاد مهم خود مراقبتی در پرستاران، بعد معنوی است. با این وجود مفهوم خودمراقبتی معنوی پرستاران به خوبی تعریف نشده است. لذا این مطالعه سعی دارد تا با تحلیل این مفهوم، تعریفی روشن و شفاف از این مفهوم ارائه نماید. مواد و روش کار: این پژوهش باهدف تحلیل مفهوم خودمراقبتی معنوی پرستار با استفاده از رویکرد هشت مرحله ای واکر و آوانت انجام شد. بعد از جستجوی پایگاه های داده SID، Magiran،ISI، Pubmed، Scopus, Iranmedex بین سال های 2000 تا 2022 با استفاده از کلیدواژه های: خودمراقبتی پرستار، خودمراقبتی معنوی، خودمراقبتی معنوی پرستار، مقالات واجد شرایط انتخاب و با کمک روش تحلیل محتوای گرانهایم و لاندمن مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: تجزیه و تحلیل مطالعات نشان داد، تبلور خود درونی و رفتار مبتنی بر نمود معنوی ازجمله ویژگی های مفهوم خودمراقبتی معنوی پرستاران می باشند که با پیشایندهای رویارویی با فشار و استرس زیاد، درک ماهیت معنوی حرفه پرستاری و محیط کاری معنویت پرور ظهور یافته و منجر به پیامدهایی از قبیل صیقل یافتن خود معنوی پرستار، تاب آوری و مراقبت اثربخش پرستاری می گردد. بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه، تعریف جامعی از خودمراقبتی معنوی در پرستار ارائه داده است و نشان می دهد خودمراقبتی معنوی در پرستار، فرایند مراقبتی مبتنی بر خود است که منجر به توجه بیشتر به ابعاد معنوی درونی پرستار و تقویت آن ها شده و کمک می کند تا در شرایط سخت و پرتنش حرفه ای بتواند از بیماران مراقبت اثربخش داشته باشد.

پیش زمینه و هدف: افزایش هزینه های درمان سرطان در ایران و رشد تک فرزندی، والدین را بیش ازپیش تحت فشارهای ناشی از مراقبت از کودک دچار سرطان قرار داده است که دراین بین افسردگی از شایع ترین پیامدهاست. افزایش شفقت با توجه به نقش محافظتی آن در برابر آسیب های روانی، می تواند در حفظ سلامت روان والدین این کودکان سودمند باشد. پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه بین فشار مراقبتی و افسردگی در والدین کودکان مبتلا به سرطان با نقش تعدیل کنندگی شفقت به خود، انجام شد. مواد و روش کار: روش پژوهش توصیفی و از نوع مقطعی-همبستگی و جامعه آماری آن، والدین کودکان مبتلا به سرطان زیر 18 سال بود. با روش نمونه گیری در دسترس 376 نفر از والدین، از بیمارستان های محک، بهرامی، مفید و میلاد، پرسشنامه های فشار مراقبتی نواک و گست (CBI)، فرم کوتاه افسردگی بک (BDI-II) و فرم کوتاه شفقت به خود ریس و همکاران را تکمیل کردند. تحلیل نتایج با استفاده از نرم افزارهای spss-27 و smart pls-3 انجام شد. روابط بین متغیرها با آزمون همبستگی پیرسون و مدل پژوهش با استفاده از فن معادلات ساختاری به روش حداقل مجذورات جزئی (pls) ارزیابی شد. یافته ها: با تحلیل یافته ها تأثیر فشار مراقبتی بر افسردگی (05/0>p) و تأثیر شفقت به خود بر افسردگی (05/0>p) در والدین کودکان مبتلا به سرطان تأیید شد. همچنین یافته ها نشان داد بین شفقت به خود و فشار مراقبتی رابطه وجود دارد (05/0>p). درنهایت اثر تعدیل گری شفقت به خود در رابطه بین فشار مراقبتی و افسردگی تأیید شد که شدت اثر تعدیل گری برابر با 122/0- و جهت تعدیل گری منفی بود (05/0>p). بر این اساس مشخص شد شفقت به خود می تواند در کاهش تأثیر فشار مراقبتی بر افسردگی مؤثر باشد. بحث و نتیجه گیری: از یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که شفقت به خود با کاهش ادراکات منفی در طول مراقبت از فرزند مبتلا به سرطان، کاهش علائم افسردگی را تسهیل می کند. بنابراین ارائه ی روان درمانی مبتنی بر شفقت به خود، در مراکز درمانی سرطان می تواند در کاهش فشار مراقبتی و افسردگی در والدین کودکان مبتلا به سرطان مؤثر باشد.

پیش زمینه و هدف: پرستاران بزرگترین مؤلفه سرمایه انسانی در سیستم های مراقبت های بهداشتی، به دلیل ماهیت شغلی خود نیازمند برخورداری از مهارت هایی هستند که بتواند در ارائه با کیفیت مراقبت ها به آنان کمک نماید. هوش هیجانی به عنوان یک توانایی فردی نسبتاً ثابت و یک ویژگی مهم برای عملکرد پرستاری شناخته می شود. مطالعه حاضر باهدف تعیین ارتباط هوش هیجانی با عملکرد شغلی و استرس شغلی در پرستاران انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کمی با رویکرد توصیفی از نوع مقطعی- همبستگی می باشد که بر روی 300 نفر از پرستاران شاغل در مراکز آموزشی و درمانی شهر ارومیه انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها مشتمل بر پرسشنامه هوش هیجانی سیبریاشرینگ، عملکرد شغلی پاترسون و استرس شغلی در پرستاران بود. پس از تکمیل پرسشنامه ها، داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی و با کمک نرم افزار SPSS 20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد میانگین نمره هوش هیجانی پرستاران در این مطالعه برابر با 78/107 بود که حاکی از میزان هوش هیجانی خوب در آنان بود. میانگین نمره استرس شغلی نیز برابر با 10/77 بود که نمایانگر استرس شغلی متوسط در آنان و میانگین نمره عملکرد شغلی در آن ها 62/37 به دست آمد که بیانگر عملکرد شغلی بسیار خوب در میان پرستاران مورد مطالعه ما بود. بررسی تحلیلی وجود ارتباط معنی دار بین عملکرد شغلی پرستاران و هوش هیجانی (P= 0.000) و همچنین استرس شغلی (P= 0.000) در پرستاران را تائید نمود. بحث و نتیجه گیری: از آنجائیکه برخورداربودن از هوش هیجانی به عنوان یک مهارت مهم و قائل آموزش در شاغلین حرفه پرستاری بشمار می آید، این مهارت می تواند استرس شغلی افراد را کاهش داده و عملکرد شغلی آنان را ارتقاء و بهبود بخشد. بنابراین توصیه می شود که سیاستگذاران و برنامه ریزان آموزشی حرفه پرستاری در جهت گنجاندن آموزش این مهارت در کوریکولولوم آموزشی پرستاری و یا دوره های ضمن خدمت پرستاران، در جهت ارتقاء این مهارت در جهت کاهش فشار و استرس کاری پرسنل پرستاری، افزایش عملکرد و نهایتاً ارائه مراقبت های با کیفیت به بیماران و افزایش رضایتمندی آنان کوشا باشند.