تحقیقات آب و خاک ایران
سال:1403 | دوره:55 | شماره:9 |تعداد مقالات:12

پیش تیمار بذر و محلول پاشی با محلول حاوی روی مبتنی بر تماس بیشتر و مقدار کمتر نتایج موفقیت آمیزی در افزایش عملکرد کمی و کیفی  برنج داشته است. به منظور بررسی تاثیر این دو روش بر محتوای روی دانه و خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی برنج رقم هاشمی، آزمایشی گلدانی در هوای آزاد در طی سال زراعی 1401-1400 و صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار انجام شد. عامل های آزمایشی شامل: پیش تیمار بذر با سولفات روی در چهار سطح شامل بدون پیش تیمار بذر (شاهد)، پیش تیمار بذر با محلول 5 در هزار سولفات روی به مدت 6 ، 12 و 24 ساعت، خاک در دو سطح (با و بدون کمبود روی ) و محلول پاشی با روی در دو سطح (بدون محلول پاشی و محلول پاشی با کود روی کلات شده با اسید آمینه گلایسین به میزان یک کیلوگرم در هکتار و با غلظت 5 در هزار در مراحل حداکثر پنجه زنی، آبستنی و آغاز رسیدن دانه بودند. نتایج نشان داد که بیشترین میزان تاثیر ناشی از کاربرد تیمار ترکیبی پیش تیمار بذر با به مدت 6 ساعت و محلول پاشی بود که نسبت به شاهد 1 (خاک بدون کمبود روی) و شاهد 2 (خاک با کمبود روی) به ترتیب 78/1 و 39/1 برابر سبب افزایش در عملکرد دانه شدند. همچنین تیمار ترکیبی ناشی از پیش تیمار بذر با به مدت 6 ساعت و محلول پاشی با کود روی کلات شده با اسید آمینه گلایسین به میزان یک کیلوگرم در هکتار و با غلظت 5 در هزار در مراحل حداکثر پنجه زنی، آبستنی و آغاز رسیدن دانه سبب افزایش محتوای روی در کاه و کلش و دانه برنج نسبت به شاهد 1 و شاهد 2 به ترتیب 80/1 برابر، 25/99 درصد، 80/1 برابر و 45/46 درصد شد.

روش های آبیاری سطحی به صورت گسترده ای در مناطق مختلف دنیا به خصوص مناطق خشک و نیمه خشک مورد استفاده قرار گرفته است، اما مدیریت نامناسب آنها منجر به تلفات زیاد آب در بخش کشاورزی شده است. استفاده از مالچ های پلاستیکی و آلی در  آبیاری جویچه ای سبب کاهش تلفات آب و افزایش راندمان آبیاری می شود. هدف اصلی این مقاله بررسی تأثیر مالچ و محل استقرار مالچ پلاستیکی در آبیاری جویچه ای روی پارامترهای هیدرولیکی جریان نظیر پیشروی، پسروی، رواناب و حجم نفوذ آب آبیاری است. آزمایش های مزرعه ای در سال 1401 در کرج انجام شد.  پنج تیمار در نظر گرفته شد که سه تیمار دارای مالچ پلاستیکی شامل مالچ روی پشته (R)، مالچ کف جویچه (F) و مالچ روی پشته و کف جویچه (FR) و یک تیمار شامل مالچ آلی از کاه و کلش گندم (OM) و یک تیمار بدون مالچ یا شاهد (C) در نظر گرفته شد. با اعمال مدیریت آبیاری یکسان، مشاهده شد که استفاده از مالچ با حفظ رطوبت خاک و کاهش محیط خیس شده سبب افزایش تلفات آب می گردد. بیشترین مقدار رواناب تولیدی و سریعترین زمان پیشروی به ترتیب برای تیمارهای FR، F، OM، R و C بودند و عکس همین ترتیب در مقدار حجم آب نفوذ یافته در مزرعه حاصل شد. در نتیجه در حالت استفاده از مالچ باید تغییرات اساسی در پارامترهای مدیریتی یعنی دبی ورودی، زمان قطع، طول مزرعه و یا ترکیبی از این حالت ها به کارگیری شود. همچنین پیشنهاد می شود با توجه به نقش مالچ در حفظ رطوبت خاک در صورت استفاده از مالچ در تحقیقات آینده تکنیک کم آبیاری نیز مورد بررسی قرار گیرد.

با توسعه سریع صنعت و اقتصاد، ورود آلاینده های زیست محیطی و در صدر آن ها فلزات سنگین به خاک، موجب افزایش نگرانی جامعه جهانی دررابطه با سلامت جامعه و امنیت غذایی شده است. ازاین رو آگاهی و ارزیابی در مورد این عناصر، به شاخصی مهم در پیش بینی خطرات و بیماری های ناشی از آن ها و تعیین استاندارد های کیفیت خاک تبدیل شده است. مطالعه حاضر باهدف کمّی سازی آلودگی فلز سرب با استفاده از شاخص های زیست محیطی مختلف در بخشی از اراضی شهرری استان تهران انجام پذیرفت. بدین منظور 44 نمونه مرکب خاک از عمق 0 تا 20 سانتی متری تهیه و پس از آماده سازی نمونه ها، اندازه گیری برخی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی به روش های استاندارد انجام و سپس میزان غلظت کل سرب خاک به روش استاندارد تعیین شد. در این تحقیق از سه شاخص زیست محیطی شامل فاکتور غنی شدگی (EF)، شاخص زمین انباشتگی  (Igeo) و فاکتور آلودگی (Cƒ)  جهت ارزیابی پتانسیل خطرپذیری فلز سرب استفاده شد. نتایج نشان داد همه نمونه های بررسی شده از نظر سرب کل (با میانگین  99/135 میلی گرم بر کیلوگرم) دارای غلظتی بالاتر از حد استاندارد و قابل توصیه سرب برای ایران بودند که تاثیرات استقرار و جانمایی منابع احتمالی آلاینده در منطقه و نقش فعالیت های انسانی را به وضوح نمایان می ساخت. از نظر شاخص زمین انباشتگی با دامنه تغییرات (90/2-46/2) نمونه ها در کلاس آلودگی متوسط تا شدید و برای فاکتور غنی شدگی با کمینه و بیشینه (31/9-48/6) همه نمونه ها در کلاس غنی شدگی زیاد قرار می گیرند. فاکتور آلودگی نیز با دامنه تغییرات (24/11-25/8) نمونه ها را در کلاس آلودگی خیلی زیاد به این عنصر قرار داد. تفسیر نتایج شاخص های زیست محیطی نشان دهنده ی بالا بودن مقادیر آلودگی سرب بوده که عمدتاً تحت تأثیر فعالیت های انسانی است و نظارت مستمر و پایش تغییرات غلظت این عنصر در خاک های موردمطالعه، برای حفظ منابع تولید و دستیابی به امنیت غذایی ضروری است.

گندم جزو غلات اصلی اکثر کشورها است که در دهه های اخیر و به علت تغییرات اقلیمی زراعت آن به شدت تحت تاثیر شرایط محیطی قرار گرفته است. به همین منظور، آزمایشی با هدف بررسی پاسخ رنگیزه های فتوسنتزی و عملکرد ارقام گندم به کاربرد توأمان باکتری و گوگرد تحت شرایط دیم در سال زراعی 1400-1399 انجام گرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل چهار رقم گندم ایوان، سرداری، هما و آذر2 ، عامل گوگرد در دو سطح محلول پاشی با آب مقطر به عنوان شاهد و محلول پاشی با گوگرد و باکتری در دو سطح عدم تلقیح (شاهد) و تلقیح با باکتری آزوسپیریلوم بود. نتایج نشان داد بیشترین عملکرد دانه (3030 کیلوگرم در هکتار) در رقم ایوان با کاربرد باکتری آزوسپیریلوم مشاهده شد. تلقیح با باکتری آزوسپیریلوم باعث افزایش عملکرد دانه ارقام ایوان و سرداری به ترتیب به میزان 9/17 و 42 درصد گردید در حالی که بر عملکرد دانه ارقام هما و آذر 2 از لحاظ آماری تاثیر معنی داری مشاهده نگردید. نتایج نشان داد محلول پاشی با گوگرد و کاربرد باکتری موجب بهبود فتوسنتز گردید. تحت شرایط دیم، رقم ایوان در مقایسه با ارقام سرداری، هما و آذر2 از برتری قابل توجه عملکرد دانه برخوردار بود و با کاربرد باکتری عملکرد بیشتری تولید کرد. باکتری آزوسپیریلوم میزان فتوسنتز برگ را افزایش داد. مدیریت تغذیه گیاه و استفاده از باکتری های القاکننده رشد با تاثیراتی که در سطح فیزیولوژیکی می گذارند می توانند به عنوان راهکارهایی جهت بهبود عملکرد در شرایط دیم مطرح گردند.

یکی از مشکلات اصلی خاکهای مناطق خشک و نیمه خشک، کمبود مواد آلی است. اصلاح شیمیایی بیوچار در افزایش کارایی بیوچار در بهبود ویژگیهای شیمیایی و حاصلخیزی خاک و رشد گیاه مؤثر است. هدف از این پژوهش، مقایسه تأثیر بیوچار و بیوچار اصلاح شده باگاس نیشکر بر وضعیت عناصر غذایی، ویژگیهای شیمیایی خاک، وضعیت تغذیهای و عملکرد نیشکر بود. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار شامل 1- شاهد (بدون کاربرد بیوچار)، 2- بیوچار باگاس نیشکر، 3- بیوچار اصلاح شده با سولفوریک اسید 4- بیوچار اصلاح شده با سیتریک اسید و در 4 تکرار در شرایط گلدانی انجام شد. بیوچار تهیه شده از باگاس نیشکر و اصلاح شد و ویژگیهای آن اندازهگیری گردید. تیمارهای بیوچار در سطح 1 درصد وزنی، قبل از کشت اعمال شدند. در انتهای این دوره، عملکرد زیستتوده و ویژگیهای شیمیایی خاک اندازهگیری شدند. نتایج نشان داد کاربرد تیمارها سبب کاهش pH خاک (64/0-24/0 واحد)، افزایش ظرفیت تبادل کاتیونی (84/1-55/1 برابر)، کربن آلی کل (6/2- 2/2 برابر) و غلظت قابل دسترس فسفر (2/2-7/1 برابر)، پتاسیم (85/1-29/1 برابر)، آهن (78/1-65/1 برابر) و روی (69/1-41/1 برابر) در خاک شد. کاربرد بیوچار اصلاح شده با سیتریک اسید بیش ترین تأثیر را در افزایش ارتفاع (4/19 درصد) و وزن خشک اندام هوایی (8/10 درصد) و جذب عناصر غذایی در گیاه، نسبت به تیمار شاهد داشت. به طور کلی بیوچار تهیه شده از باگاس نیشکر و اصلاح شده با سیتریک اسید توانست در بهبود ویژگیهای شیمیایی خاک، فراهمی عناصر غذایی و رشد و تغذیه نیشکر در شرایط خاک مورداستفاده، مؤثر باشد.

فلزات سنگین بر اثر فعالیتهای مختلفی می توانند در محیط انتشار یافته و سلامتی افراد جامعه را به خطر اندازد. با توجه به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر به بررسی آلودگی رسوبات حوضه آبریز عراقی به عناصر سنگین پرداخته است. بدین منظور 24 نمونه رسوب برداشت و  غلظت 11 عنصر سنگین شامل As،Cd ،Co  ، Cr ،Cu ، Fe، Mo، Ni ، Pb، V و   Al مورد بررسی و برای سنجش آلودگی از شاخص های آلودگی استفاده گردید. بر اساس محاسبه شاخص غنی شدگی و بر اساس تقسیمبندی چن (2007) عناصر مولیبدن( با میانگین 91/0)، مس( با میانگین 92/0)  و آهن( با میانگین 96/0) در زمره عناصر بدون غنی شدگی( کمتر از 1) و عناصر سرب، کادمیوم، کروم، آرسنیک، نیکل، کبالت و وانادیوم در محدوده غنی شدگی اندکی در منطقه قرار دارند. بر اساس این شاخص و شاخص درصد عوامل انسان زاد یا ضریب آنتروپوژنیک منشاء همه عناصر موردمطالعه در منطقه لیتوژنیک بوده که بر اثر هوازدگی و فرسایش واحدهای سنگی منطقه به وجود آمده است. نتایج حاصل از بررسی ضریب آلودگی،  شاخص درجه آلودگی اصلاح شده، ضریب بار آلودگی و زمین انباشتگی نشان داد نمونه های رسوب در حوضه مورد مطالعه آلودگی خاصی را نشان نداده و در طبقه بدون آلودگی قرار گرفتند. میانگین ضریب شاخص ریسک اکولوژیک و ریسک اکولوژیک اصلاح شده به ترتیب برابر 38/50 و 07/114 بدست آمده که بر اساس طبقه بندی هاکانسون وضعیت ریسک اکولوژیک و ریسک اکولوژیک اصلاح شده رسوبات منطقه مورد مطالعه به عناصر سنگین، کم می باشد.

مقدار تخلیه آب زیرزمینی توسط چاه ها و قنات های شناسایی شده در دشت تبریز 134میلیون مترمکعب در سال است. با توجه به هیدروگراف رسم شده برای دشت تبریز تراز سطح آب زیرزمینی برای 16 سال آماری (1400-1384)، 394/1متر و در سال آبی (1400-1399)، 088/0متر افت داشته است. نتایج محاسبه بیلان آبی منطقه نشان داد که دشت در وضعیت عدم تعادل بیلان است و کسری مخزن 74/22 میلیون مترمکعب برآورد شد. نتایج مطالعات انجام شده نشان می دهد که یکی از عوامل مهم کمبود آب، روی آوردن به کشت هایی با نیاز آبی زیاد است. برای رسیدن به حد برداشت پایدار هفت سناریو بر روی الگوی کشت حاکم در منطقه اعمال گردید که از بین آن ها چهار سناریو 1) تأمین 80 درصد نیاز آبی محصولات به جای تأمین نیاز آبی کامل، 2) تأمین نیاز آبی کامل همزمان با کاهش 20 درصد سطح زیر کشت محصولات، 3) تأمین 90 درصد نیاز آبی  محصولات همزمان با کاهش 10 درصد سطح زیر کشت آنها، 4) محصول پیاز از الگوی کشت به خاطر نیاز آبی بالا حذف و کاهش 10 درصد سطح زیر کشت یونجه و در مقابل افزایش 10 درصد سطح زیر کشت نخود و سبزیجات مورد قبول واقع شدند که تقریباً تناسب زیادی با مقدار حد برداشت پایدار دارند. نتایج نشان داد که مهمترین راهکار جهت بهره برداری بهینه از آب، مدیریت در مصرف آب است و در بخش کشاورزی تغییر الگوی کشت بر اساس تغییر در سطح زیر کشت و تأمین نیاز آبی محصولات راهکار مناسبی برای اصلاح الگوی مصرف آب می باشد.

آلودگی نفتی به عنوان یکی از تهدیدات مهم حوزه حاصلخیزی خاک و تولیدات گیاهی شناخته شده است.  آلودگی ناشی  از هیدروکربنهای نفتی،  با کاهش هدایت هیدرولیکی خا ک ها، منجر به افزایش فرسایش و رواناب و کاهش رشد گیاه می شود. یکی از راه های اصلاح خاک های آلوده به هیدروکربن های نفتی، استفاده از میکروارگانیسم های مولد بیوسورفکتانت با قابلیت تجزیه هیدروکربن های نفتی است. در این مطالعه توانایی سویه های باکتریایی موثر در تجزیه نفت خام شامل: Dietzia aerolata PS14B1، Kocuria salina PS12B2 و Mesobacillus harenae PS9D12 در قالب یک کنسرسیوم میکروبی در تغییرات ضریب آبگذری یک خاک آلوده به نفت با آلودگی زیاد بررسی شدند. در آزمون توانایی رشد سویه ها و تجزیه هیدروکربن های نفتی در محیط پایه معدنی بعد از 7 روز گرماگذاری، نتایج نشان داد که سویه های PS14B1، PS12B2 و PS9D12 به ترتیب موفق به کاهش هیدروکربن های نفتی کل (TPH) به میزان 63/25 %، 11/24 % و 83/22 % شدند که تفاوت معنی داری با شاهد داشتند (P<0.05). نتایج آزمایشات تلقیح سویه ها در محیط خاک و بعد از 30 روز انکوباسیون نشان داد، کنسرسیوم فوق موفق به افزایش هدایت هیدرولیکی خاک از 18/1 به 12/9 سانتی متر بر ساعت شده است که نسبت به تیمار شاهد (24/3 سانتی متر بر ساعت) معنی دار بود. بنابراین، می توان از این سویه ها در اصلاح پایدار محل های آلوده به ترکیبات نفتی و تعدیل وضعیت آبگذری خاک های آلوده استفاده کرد.

منابع آب برای زندگی انسان، رشد اقتصادی و حفظ محیط زیست حیاتی میباشند، اما با چالشهایی مانند تغییرات آب و هوایی و فعالیتهای انسانی، به ویژه در مناطق خشک مواجه هستند. برای رفع این مشکل، مدیریت پایدار آب بسیار مهم است. هوش مصنوعی، به ویژه یادگیری ماشین، به طور فزایندهای برای پیشبینی و مدیریت کیفیت آب استفاده میشود. این روش های هوش مصنوعی در تشخیص الگوها در داده های آب عالی هستند و به بهبود مدیریت کیفیت آب کمک می کنند. بنابراین در این مطالعه به بررسی کیفیت آب رودخانه مارون با استفاده از ترکیب روش تحلیل عاملی و یادگیری ماشین پرداخته شد. داده های 10 ساله پارامترهای مختلف کیفیت آب در سه ایستگاه جمع آوری گردید و شاخص کیفیت آب ایران برای هر سری داده محاسبه شد. سپس الگوریتم های مختلف یادگیری ماشین برای پیش بینی شاخص کیفیت آب به کار گرفته شده اند. در مرحله بعد تحلیل عاملی برای استخراج ویژگی های مهم ورودی به الگوریتم بهینه استفاده گردید. قابل ذکر است در هر مرحله عملکرد الگوریتمهای موردمطالعه با استفاده از معیارهای ارزیابی تعیین شد. نتایج نشان داد که در مرحله اول الگوریتم جنگل تصادفی (R2 (78/0)، RMSE (65/2)) بهترین عملکرد را در پیش بینی شاخص کیفیت آب داشت. همچنین مشخص شد که نیترات مهمترین پارامتر ورودی و اسیدیته کم اهمیت ترین پارامتر برای سه الگوریتم موردمطالعه است. قابل ذکر است در حالتی که تعداد ورودیها به 3 پارامتر با اهمیت کاهش یافت، عملکرد الگوریتم جنگل (R2 (74/0)، RMSE (86/2)) تصادفی تقریبا مشابه با 8 پارامتر ورودی بود. ترکیب بینش های حاصل از تحلیل عاملی و تحلیل اهمیت ویژگی ها می تواند درک جامع تری از روابط پیچیده بین پارامترهای کیفیت آب ارائه دهد و به ایجاد استراتژی های موثرتر برای مدیریت آب و کنترل آلودگی کمک کند.

این مطالعه با هدف اندازه گیری مقادیر واقعی تبخیر-تعرق و وضعیت تامین آب اراضی کشاورزی روستاهای دریاس و توت آغاج در محدوده شهرستان مهاباد، استان آذربایجان غربی در الگوهای کشت مختلف، در 341 هکتار از اراضی مورد مطالعه با سیستم آبیاری تحت فشار با استفاده از ابزارهای سنجش از دور و الگوریتم سبال انجام شد. برای انجام این تحقیق 7 تصویر مختلف ماهواره لندست 8، در بازه زمانی اردیبهشت تا شهریور ماه (فصل رشد) سال 1401 مورد بررسی قرار گرفت و حجم آب موردنیاز گیاهان بر اساس الگوی کشت منطقه در طول فصل رشد برآورد و نیاز خالص آبیاری با مقادیر مصرف آب در شبکه آبیاری محدوده موردمطالعه، مقایسه شد. بر اساس نتایج حاصل از این بررسی بیشترین مقادیر تبخیر-تعرق در فصل رشد به ترتیب مربوط به محصول سیب، هلو، یونجه، گیلاس، آلبالو، زردآلو، شابلون، انگور و گندم است. همچنین در سطح محدوده موردبررسی با توجه به الگوی کشت، مقدار مصرف آب در فصل رشد در سطح 341 هکتار موردمطالعه، برابر با 2060000 مترمکعب برآورد شد که با توجه به اطلاعات موجود مقدار آب واردشده به شبکه در سال زراعی گذشته بیش از 2500000 مترمکعب بوده است که نمایانگر راندمان 82 درصدی شبکه آبیاری تحت فشار دریاس و توت آغاج است. البته  شایان ذکر است که در اکثر اراضی محدوده موردمطالعه، از چاه های غیر مجاز نیز برای آبیاری اراضی استفاده به عمل می آید بر همین اساس بررسی دقیق وضعیت شبکه و اصلاح و بازنگری مقدار و نحوه توزیع آب اجتناب ناپذیر است.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر تلقیح میکوریزایی، و مقادیر مختلف کود دامی گوسفندی بر عملکرد کمی و کیفی ارقام ماش در اصفهان انجام گرفت. آزمایش بصورت فاکتوریل سه عاملی در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی  با 3 تکرار اجرا شد. عوامل آزمایش شامل تلقیح با میکوریزا و عدم تلقیح و عامل کود دامی گوسفندی در سه سطح صفر، 5/7 و 15 تن در هکتار و ارقام در 5 سطح (پرتو، گوهر ، سخاوت ، زربخش و مهر)  بود. نتایج نشان داد اثر رقم بر همه صفات معنی دار بود. همچنین اثرات اصلی میکوریزا و کود دامی بر تمام صفات اندازه­گیری شده بجز نیتروژن دانه و پتاسیم دانه معنی­دار بود. اثر متقابل کود دامی و میکوریزا بر تمام صفات بجز نیتروژن دانه و پتاسیم دانه معنی­دار بود. نتایج نشان داد بیشترین میزان عملکرد دانه در تیمار مصرف 15 تن در هکتار کود دامی و مصرف میکوریزا به میزان 4/947 کیلوگرم در هکتار مشاهده شد و کمترین عملکرد دانه در حالت عدم مصرف کود دامی و عدم مصرف میکوریزا به میزان 6/667 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. نتایج اثر متقابل نشان داد بیشترین میزان عملکرد پروتئین دانه در تیمار مصرف 5/7 تن در هکتار کود دامی و مصرف میکوریزا به میزان 84/171 کیلوگرم در هکتار مشاهده شد که نسبت به تیمار مصرف 5/7 تن در هکتار کود دامی و عدم مصرف میکوریزا حدودا 5/44 افزایش نشان داد. در این آزمایش رقم گوهر نسبت به دیگر ارقام مورد بررسی واکنش بهتری از خود نشان داد. در این پژوهش استفاده از  5/7 تن در هکتار کود دامی گوسفندی در ترکیب با میکوریزا بیشترین تاثیر را بر عملکرد دانه و پروتئین ماش داشت. در نهایت، نتایج این تحقیق نشان داد که برای تولید عملکرد بالا و با کیفیت ماش می‏ توان از تلفیق کودهای دامی و زیستی به جای کودهای شیمیایی سود برد.

امروزه علی رغم تصوری که ممکن است مردم از کشاورزی با فرآیندی پیچیده، زمان بر و پرهزینه داشته باشند، اما واقعیت امر این است که صنعت کشاورزی امروزی دارای سازوکار داده محور، دقیق ، هوشمندتر و حتی آسان تر در مقایسه با گذشته تبدیل شده است . همه این موارد به کمک مفهوم تازه ای به نام اینترنت اشیاء در صنعت کشاورزی شکل گرفته است . اینترنت اشیاء شبکه ای عظیم از انسان ها و اشیاء است که گسترش روزافزون اینترنت و کاهش هزینه های آن، زمینه را برای به وجود آوردن اینترنت اشیاء فراهم نموده است . چنین تغییراتی ، موجب شکل گیری انقلابی بزرگ در زمینه صنعت کشاورزی شده و در پی آن روش های کشاورزی موجود را متزلزل ساخته و می تواند فرصت های جدیدی را در حال و آینده ایجاد نماید. تعیین کاربرهای اینترنت اشیاء در تعیین چشم انداز آن نقش مؤثری خواهد داشت . اما پیاده سازی اینترنت اشیاء با چالش هایی همراه بوده و همچنین برای ادامه کار خود نیازمند استانداردهایی است. تاکنون در زمینه چالش های اینترنت اشیاء و راه های رفع آن تحقیقات زیادی انجام شده است . همچنین استانداردهایی برای اینترنت اشیاء تعریف شده است . در این مطالعه جامع قصد بر این است که در ابتدا به بررسی مفهوم و کاربردهای اینترنت اشیاء در کشاورزی و آبیاری پرداخته و سپس چالش ها و راه های رفع آن ها، معماری ها و استانداردهای مطرح شده در زمینه اینترنت اشیاء را بررسی کنیم . همچنین این پژوهش پتانسیل حسگرهای بی سیم و اینترنت اشیاء در کشاورزی و همچنین چالش هایی که انتظار می رود در هنگام ادغام این فناوری با شیوه های کشاورزی سنتی با آن مواجه شود را برجسته می سازد. از طرفی دیگر، دستگاه های اینترنت اشیاء و تکنیک های ارتباطی مرتبط با حسگرهای بی سیم که در کاربردهای کشاورزی با آن مواجه می شوند و حسگرهایی که برای کاربردهای خاص کشاورزی در دسترس هستند، همانند آماده سازی خاک، وضعیت محصول، آبیاری، تشخیص حشرات و آفات، و چگونگی استفاده از این فناوری توسط تولیدکنندگان که به آن ها کمک خواهد کرد تا مراحل کشت ، از کاشت تا برداشت ، بسته بندی و حمل را به آسانی انجام دهند، توضیح داده شده است . معماری ها و پلتفرم های پیشرفته مبتنی بر اینترنت اشیاء که در آبیاری هوشمند مورد استفاده قرار می گیرند نیز هر جا که مناسب باشد، برجسته می شوند. در نهایت ، بر اساس این بررسی کامل ، روندهای فعلی و آتی اینترنت اشیاء در آبیاری هوشمند را شناسایی کرده و چالش های پژوهشی بالقوه را برجسته خواهیم نمود.