نشریه جراحی ایران
سال:1402 | دوره:31 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

بیماری دیابت مجموعه ای از اختلالات متابولیک است که با قند خون افزایش یافته تظاهر می کند. این بیماری، همه گیری بزرگی است که چند صد میلیون مبتلا و تعداد مشابهی افراد در معرض خطر دارد و بعضی افراد نیز در هنگام آسیب و استرس شدید، فیزیولوژی مشابهی را نشان می دهند. بیماران دیابتی بیشتر از سایر افراد نیاز به بستری و جراحی پیدا می کنند و اثرات متقابل جراحی و دیابت می تواند بر سیر جراحی یا عوارض آن تأثیرگذار باشد. شناخت تأثیرات جراحی بر دیابت و دیابت و داروهای آن بر جراحی و نحوه مدیریت قند خون در دوران بستری جراحی می تواند زمینه ای برای انجام اقدامات به موقع و صحیح درمانی بشود.

زمینه و هدف: واکسیناسیون علیه بیماری کووید-19 در زنان باردار ممکن است به سیستم عصبی مرکزی نوزادان تازه متولد شده اثر بگذارد، اما این موضوع تایید نشده است و نیازمند بررسی های جامع می باشد؛ با توجه به اینکه تا به حال مطالعه ای جامع که به بررسی عوارض مغز و اعصاب نیازمند جراحی در نوزادان متولد شده از زنان واکیسنه شده با واکسن های کووید-19 بپردازد در ایران انجام نشده است، بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف تأثیر واکسیناسیون زنان باردار علیه کووید-19 بر بروز عوارض مغز و اعصاب نیازمند مداخله جراحی نوزادان به انجام برسانیم. مواد و روش ها: این مطالعه کوهورت گذشته نگر با مشارکت 718 نفر از زنان باردار (واکسینه شده 429 و واکسینه نشده 289 نفر) در طی سال 1401 انجام شد؛ عوارض مادری، نوزادی و عوارض مرتبط با اقدامات مغز و اعصاب نیازمند جراحی از سیستم اطلاعات ثبت عوارض واکسیناسیون (برای زنان واکسینه شده) و اطلاعات بیمارستانی (برای زنان واکسینه نشده) ثبت شدند؛ از آزمون های کای اسکوئر، تی تست و آنووا و رگرسیون لجستیک باینری چندگانه برای مقایسه اطلاعات دو گروه استفاده شد. یافته ها: واکسیناسیون کووید 19 در زنان باردار منجر به افزایش خونریزی داخل مغزی (77/3-85/1: CI95% و (41/1=OR) و کیست مغزی (96/13-1/1: CI95% و 55/1=OR) در نوزادان متولد شده از آنان شد. در حالی که اثر قابل توجهی بر هیدروسفالی (91/0=OR)، کرانیوسینوستوز (96/45-0/0: CI95% و 88/0=OR)، نقص لوله عصبی (45/14-0/0: CI95% و 37/0=OR) و ترومبوز عروقی (97/77-0/0: CI95% و 89/0=OR) نداشت. نتیجه گیری: واکسیناسیون کووید-19 با فواید بسیاری همراه بوده است و سلامت عمومی را افزایش داده است؛ با این حال انجام آن در زنان باردار، با عوارض نادری همراه بوده است که در این مطالعه بررسی شدند؛ نتایج این مطالعه نشان داد که واکسیناسیون کووید-19 در زنان باردار منجر به افزایش خونریزی داخل مغزی و کیست مغزی در نوزادان تازه متولد شده می-شود؛ با این حال نیاز به مطالعات بیشتر برای تایید این نتایج ضروری است.

زمینه و هدف: مطالعات گذشته نشان داده است که درمان غیرجراحی را می توان به عنوان یک رویکرد درمانی در بیماران با ترومای غیرنافذ کبد و طحال در شرایط همودینامیک پایدار در نظر گرفت. لذا این مطالعه با هدف بررسی پیامدهای درمان غیرجراحی در بیماران با ترومای غیرنافذ کبد و طحال مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین تهران انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه بصورت مقطعی آینده نگر، بر روی 124 بیمار با ترومای غیرنافذ (بلانت) کبد و طحال که طی سال های 1399-1400 به بیمارستان امام حسین تهران مراجعه کرده اند، انجام شد. بیماران با شرایط هموداینامیک پایدار و عدم وجود اندیکاسیون قطعی لاپاراتومی اورژانس، تحت درمان غیر جراحی (Conservative) قرار گرفته و در بخش آی سی یو بستری و تحت نظر قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به علائم حیاتی و آزمایش خون بیماران شامل هموگلوبین و هماتوکریت در بدو ورود و طی بستری مورد سنجش و ثبت قرار گرفت. همچنین آزمایش پروفایل کامل کبدی، نیاز به دریافت فرآورده های خونی، سونوگرافی و سی تی اسکن شکم، و مدت زمان بستری برای تمام بیماران ثبت شد. سپس یک ماه بعد از ترخیص بیماران مجدداً از نظر بروز عوارض احتمالی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: از میان 124 بیمار، 76 نفر مرد (3/61 درصد) که اغلب آنها در رنج سنی 5/4 ± 5/35 قرار داشتند. تروما کبدی در 61 نفر (2/49 درصد)، ترومای طحال در 50 نفر (3/40 درصد) و ترومای همزمان کبد و طحال در 13 نفر (5/10 درصد) از بیماران دیده شد. شکست درمان غیرجراحی در 21 نفر (17 درصد) از بیماران دیده شد. در شکست روش درمان غیرجراحی، سن بالا، درجه بالای آسیب و همچنین وجود ترومای همزمان مغزی در بیماران با ترومای طحال به طور معنادار (P < 0. 05) مؤثر بودند. نتیجه گیری: روش درمانی غیرجراحی را می توان در بیماران با ترومای بلانت کبد و طحال که شرایط هموداینامیک پایدار و درجه آسیب پایین تری دارند، به عنوان یک رویکرد درمانی مناسب در نظر گرفت.

زمینه و هدف: زمین خوردن یک حادثه به حساب می¬آید، هزینه¬های فراوانی و پیامدهای جسمانی، روانی و اجتماعی بالقوه گسترده¬ای را در پی دارد، این پدیده در مواردی که به مرگ نشود، غالباً باعث آسیب جسمانی (شکستگی¬ها)، کاهش سطح فعالیت و تغییر شیوه¬های زندگی در سالمندان می¬شود. با توجه به اهمیت سقوط در سالمندان این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک آسیب-های تروماتیک ناشی از سقوط در سالمندان انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی بود که طی سال¬های94 تا 96 بر روی سالمندان مراجعه کننده بدنبال سقوط به بخش اورژانس بیمارستان شهید بهشتی، انجام شد. نمونه¬گیری به روش سرشماری انجام شد. پرونده¬های پزشکی تمام بیماران با سن 60 سال و بالاتر مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان مذکور با شرح حال سقوط وارد مطالعه شدند. متغیرهای مورد مطالعه از جمله سن، جنس، محل زندگی، پیامدهای درمان، محل سقوط و چگونگی حوادث اخیر وارد چک لیست شدند. پرونده¬هایی با اطلاعات مخدوش و پرونده¬هایی که شرح حال آنها ناقص است از مطالعه کنار گذاشته شدند. در نهایت تمامی اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخه 22 شد و با سطح معنی¬داری کمتر از 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه 182 بیمار (8/93 درصد) مرخص و 12 بیمار (2/6 درصد) فوت شدند. بین میانگین سن و مرگ و میر بعد از سقوط در بیماران ارتباط آماری یافت شد (001/0P < ). اما بین جنسیت (766/0P = ). وضعیت تأهل (441/0P = ). نوع سقوط (833/0P = )، با پیامد بیماری ارتباط آماری معناداری یافت نشد. بیشترین نوع آسیب در قسمت فمور و میانگین مدت زمان بستری این بیماران 5 تا 7 روز می¬باشد، همچنین تفاوات آماری معناداری بین مدت زمان بستری و نوع آسیب وجود دارد (001/0P < ). بیشتـرین آسیب¬ها در زمان 6-12 صبح 90 مـورد (6/46 درصد) اتفـاق افتاده بود و این آسیب¬ها در قسمت فمـور 39 بیمار (1/20 درصد) بیشتر مشاهده شد. نتیجه گیـری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به کارگیری اقداماتی برای جلوگیری از سقوط سالمندان ضروری به نظر می¬رسد. شمار زیادی از سالمندان که دچار زمین خوردن شده¬اند در بیمارستان بستری شده¬اند و درصد زیادی نیز مدت زمان زیادی را بستری بودند که این هزینه¬های زیادی را بر نظام سلامت وارد کرده است. علاوه بر این ضرورت اجرای تدابیر به موقع جهت درمان، مدیریت صحیح و پیشگیری از عواقب تروما احساس می شود.

زمینه و هدف: تاکنون مطالعات مختلف در راستای طرح روش های گوناگون برای ساخت کانال عصبی با هدف ترمیم بافت عصبی انجام شده است. هدف از این مطالعه، جراحی ترمیمی عصب با ساخت کانال هدایت عصبی با هدف خاصیت خودتحریکی است. در این مطالعه، کانال پلی کاپرولاکتون [Polycaprolactone-(PCL)] و پلی وینیدیلین فلوراید [Polyvinylidene Fluoride-(PVDF)]، در ترکیب با نانوذرات پلی آنیلین/گرافن [Polyaniline Graphene-(PAG)] و ژلاتین با رویکرد الکتروریسی دوطرفه و هم زمان تهیه شد. در این روش کانال هدایت عصبی خود تحریک شونده با خاصیت پیزوالکتریک و هدایت الکتریکی به منظور رشد و تکثیر سلول های شبه عصبی PC12 طراحی شده است. مواد و روش ها: در ابتدا محلول های حاوی 13 درصد وزنی حجمی پلی کاپرولاکتون و 19 درصد وزنی حجمی پلی وینیدیلین فلوراید در حلال مشترک دی متیل فرمامید [Dimethylformamide-(DMF)] و استون، هر کدام به صورت مجزا حل شد و سپس هر دو محلول با هم مخلوط شدند. در مرحله بعد، 28 درصد وزنی حجمی محلول ژلاتین در آب مقطر و اسید استیک، حل شد و نانوذرات پلی آنیلین/گرافن با درصدهای 0 و 1 و 2 و 3 وزنی حجمی در محلول ژلاتین به صورت همگن ترکیب شدند و سپس فرآیند الکتروریسی دوطرفه و هم زمان انجام گرفت. برای بررسی مورفولوژی الیاف از میکروسکوپ الکترونی روبشی [Scanning Electron Microscope-(SEM)] استفاده شد. برای تشخیص میزان بهینه از نانوذرات پلی آنیلین/گرافن به منظور هدایت عصبی، هدایت الکتریکی و خواص پیزوالکتریک داربست های ساخته شده بررسی شد و همچنین میزان درصد زنده مانی رده سلولی فئوکروسیتوما (PC12) بر داربست محاسبه شد. داده ها به صورت میانگین ± انحراف معیار (Mean ± SD) محاسبه شد. سطح معنادار اختلافات P < 0. 05 مشخص شد. یافته ها: با استفاده از نرم افزار Graph Pad 9 و آزمون One Way ANOVA، داده ها با سه بار تکرار هر آزمون به دست آمده اند. نتایج نشان داد که با افزایش درصد نانوذرات پلی آنیلین/گرافن تا 2 درصد وزنی، میزان هدایت الکتریکی و ولتاژ خروجی افزایش یافت، اما در غلظت 3 درصد وزنی میزان هدایت الکتریکی و هم چنین ولتاژ خروجی کاهش یافت. مشاهدات میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان داد که میانگین قطر نانوالیاف تا غلظت 2 درصد وزنی کاهش یافت، اما در غلظت 3 درصد وزنی از نانوذرات پلی آنیلین/گرافن قطر نانوالیاف افزایش یافت. هم چنین تخریب زیستی داربست های الکتروریسی نشان داد که افزایش نانوذرات سبب کاهش میزان تخریب پذیری شد. نتیجه گیری: در جراحی ترمیمی عصب وجود پلی کاپرولاکتون و ژلاتین به همراه نانوذره پلی آنیلین/گرافن باعث افزایش هدایت عصبی شد و همچنین استفاده از پلی وینیدیلین فلوراید در داربست الکتروریسی شده سبب بهبود خاصیت خودتحریکی در کانال هدایت عصبی خواهد شد که می تواند بستر مناسب برای رشد و تکثیر سلولی بافت عصب شود و از این رو احتمال موفقیت در جراحی را به بیشترین میزان خود می رساند.

زمینه و هدف: درد و تریسموس پس از جراحی مولر سوم فک تحتانی از عوارض شایع هستند؛ روش های پیشگیرانه از این عوارض متنوع هستند؛ اخیر استفاده از فیبرین غنی از پلاکت توانسته در چند مطالعه مؤثر واقع شود، اما نتایج آنان در یک مطالعه مروری، جمع بندی نشده است تا اثربخشی دقیق آن تایید یا رد شود؛ لذا مطالعه حاضر با هدف تأثیر فیبرین غنی از پلاکت بر بهبود درد و تریسموس پس از جراحی مولر سوم فک تحتانی به صورت متاآنالیز انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مروری سیستماتیک و متاآنالیز مطالعات کارآزمایی بالینی تصادفی شده مرتبط بالقوه با جستجوی Pubmed، Embase و کتابخانه Cochrane، Web of Science و Magiran و SID شناسایی شدند. یک جستجوی سیستماتیک و جامع در پایگاه های داده ای ذکر شده با استفاده از ترکیبی از کلمات کلیدی و زیرعنوان پزشکی انجام شد: فیبرین غنی از پلاکت یا PRF، جراحی دهان و مولار سوم، درد، تریسموس، پس از جراحی و عوارض پس از جراحی. تفاوت میانگین وزنی (WMD) متغیرهای پیوسته با واحد یکسان ]تفاوت میانگین استاندارد[(SMD) متغیرهای پیوسته با واحدهای مختلف (و فاصله اطمینان 95% را برای داده های پیوسته و نسبت ریسک (RR) محاسبه شد و 95% CI برای داده های دوگانه محاسبه شد. یافته ها: 6 مطالعه که نتایج مربوط به درد پس از عمل را در بیمارانی که فیبرین غنی از پلاکت را با گروه کنترل دریافت کرده بودند، در متاآنالیز قرار گرفتند. تفاوت معنی داری در درد در روز سوم بعد از عمل (53/0-=SMD، 95% فاصله اطمینان-02/05-1/0: RR/ 7/75 = I2 و 001/0 =P) و تریسموس بعد از عمل (55/0-=SMD، 95% فاصله اطمینان-08/001-1/0: RR/ 0=I2 و 01/0=P) در روز اول بین دو گروه مشاهده شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر مشخص شد که فیبرین غنی از پلاکت فقط برخی از عوارض بعد از عمل را کاهش می دهد، اما از آنها جلوگیری نمی کند. فیبرین غنی از پلاکت پس از کشیدن دندان مولر سوم به طور قابل توجهی درد، تورم را تسکین داد؛ بنابراین، مطالعات بیشتر با مجموعه داده های بزرگتر و مطالعات با کیفیت بالا برای تأیید یافته های فعلی ضروری است.

زمینه و هدف: تشخیص زودهنگام نقش حیاتی در بهبود نتایج بیماران مبتلا به سرطان معده دارد. با این حال، شناسایی بیماری در مراحل اولیه آن به دلیل فقدان علائم خاص، چالش برانگیز است. ارائه مورد: گزارش این مورد بیمار مبتلا به سرطان معده و متاستاز کبدی را نشان می دهد که علیرغم بیماری پیشرفته بدون علامت باقی مانده است. بیمار ابتدا با درد حاد ربع فوقانی راست شکم مراجعه کرد که منجر به بررسی های تشخیصی مختلف از جمله سونوگرافی، سی تی اسکن، MRI و آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی شد. یافته ها: یافته های تصویربرداری و پاتولوژیک وجود یک توده متاستاتیک کبدی و یک توده وژتاتیو بزرگ در معده با آسیب شناسی یک آدنوکارسینوم پس از بیوپسی آندوسکوپی را تایید کرد. از مداخله جراحی به دلیل متاستاز دوردست اجتناب شد. بیمار تحت رژیم شیمی درمانی FOLFOX (فولینیک اسید، فلورواوراسیل و اگزالیپلاتین) قرار گرفت. نتیجه گیری: این مورد اهمیت در نظر گرفتن سرطان معده را در تشخیص افتراقی بیمارانی که با درد شکمی غیرقابل توضیح و بدون علائم معمول مراجعه می کنند، برجسته می کند. یک رویکرد چند رشته ای شامل تخصص های مختلف پزشکی برای اطمینان از تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای سرطان متاستاتیک معده ضروری است.

سال های میانی دهه 1820 میلادی تا سال 1846 میلادی و معرفی بیهوشی با اتر (Ether) را نیز می توان دوره ای مجزا در تاریخ جراحی آمریکا در نظر گرفت. در این دوره به علت ازدیاد گسترده دانشکده های پزشکی در سراسر کشور، تقریباً تمامی جراحان ایالات متحده، تحصیلات اولیه خود را در دانشکده های پزشکی آمریکا به انجام رسانده اند. تعداد محدود مؤسسات آموزشی که بصورت پراکنده در بوستون نیویورک و فیلادلفیای قرن هیجدهم وجود داشت به تعداد زیادی دانشکده پزشکی در قرن نوزدهم افزایش یافت و آموزش پزشکی بصورت گسترده ای در دسترس قرار گرفت.

زمینه و هدف: با پیشرفت های عدیده ای که در حوزه جراحی و امکان پیوند اعضاء طی سالیان اخیر اتفاق افتاده است مسئله مهمی در حوزه کیفرهایی مانند قصاص عضو و همچنین مجازات قطع عضو در سرقت مستوجب حد یا محاربه مطرح گردیده که آیا قربانی می تواند پس از رخداد جنایت اقدام به پیوند عضو موضوع جنایت نماید؟ همچنین است برای مرتکب که آیا این امکان و اجازه را دارد که پس از اجرای قصاص و یا قطع عضو مبادرت به پیوند عوض قطع شده به خود نماید؟ مواد و روش ها: پژوهش حاضر با هدف دستیابی به پاسخ هایی برای پرسش های فوق، با روش توصیفی تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای به دنبال این است که با جستجو در منابع مختلف فقهی و حقوقی برای چالش هایی که در رویه قضایی پیرامون موضوع مطرح است پاسخ های مناسبی ارائه دهد. یافته ها: از نظر پزشکی امروزه پیوند عضو به چند شیوه، انسان به انسان، حیوان به انسان و همچنین جسد به انسان قابل اعمال است. از نظر منابع فقهی نیز دلیل و استناد محکمی بر رد این اقدامات وجود ندارد و هریک از فقها در این خصوص نظرات مختلفی را ارائه داده اند لیکن مشهور فقها جواز به پیوند عضو در موارد فوق داده اند. نتیجه گیری: پیوند عضو یکی از خدمات ارزشمندی است که در سایه پیشرفت های علم پزشکی برای بشر حاصل شده است. در کنار این دستاوردها ضروری است زمینه های فقهی و حقوقی پیوند عضو نیز به نحو صریحی مورد تقنین قرار گرفته تا افراد جامعه به احسن وجه بتوانند از این قبیل اقدامات در جهت درمان و حفظ جان خود بهره ببرند.

میانگین (Mean) و میانه (Median) اغلب یکسان تلقی شده و معادل هم می گیرند. در این شماره به تفاوت میانگین و میانه می پردازیم.