مجله پزشکی کوثر
سال:1381 | دوره:7 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

زخم فشاری یا زخم بستر یکی از عوارض شایع و مهم بیماران مبتلا به آسیب نخاعی است. روشهای مختلف پیشگیری و درمانی تاکنون به کار رفته است و هنوز روشهای جدید و مناسب تر در حال بررسی و تکوین است. یکی از این روشهای جدید استفاده از چسبهای پوشش هیدروکولویید است. در این مطالعه یک نوع پوشش هیدروکولویید با دو روش قدیمی تر کرم فنی تویین و پانسمان ساده مقایسه شده است. تعداد 91 زخم مرحله IوII در 83 جانباز مرد پاراپلژی به صورت تصادفی ساده با یک روش درمانی درمان شده است. متغیرهای زمینه ای و یا مخدوشگر سن، وزن، مدت زخم قبل از شروع درمان، اندازه زخم و مرحله زخم در هر سه گروه تقریباً یکسان بوده است. نحوه مراجعه و درمان به صورت Visit Home و توسط پزشک و به مدت 8 هفته بوده و در پایان دوره وضعیت زخم به صورت بهبود کلی، بهبود نسبی، بدون تغییر و بدتر شده گزارش شده است. بهبود کلی زخم صرفنظر از محل و مرحله زخم در روش چسبهای با پوشش هیدروکلوییدی بهتر از فنی تویین و ساده بود (به ترتیب 0.01> P،0.005>P). بهبود کلی زخم مرحله I نیز در روش استفاده از چسبهای با پوشش هیدروکلوییدی بهتر از 2 گروه فنی تویین و پانسمان ساده بود (به ترتیب 0.05> Pو0.005>P) بهبود کلی زخم مرحله II در روش چسبهای با پوشش هیدروکلوییدی بهتر از روش ساده (0.005>P) بود ولی با روش فنی تویین تفاوت معنی داری نداشت. بهبود کلی به تفکیک زخمهای ایسکیال (به ترتیب0.05>P و0.005>P) و گلوتئال (به ترتیب0.005>P و 0.001>P) نیز در روش چسبهای با پوشش هیدروکلوییدی بهتر از دو روش فنی تویین و پانسمان ساده بود ولی بهبود کلی زخم ساکرال در روش چسبهای با پوشش هیدروکلوییدی با روش فنی تویین و ساده تفاوت معنی داری نداشت. در مجموع می توان چنین نتیجه گیری کرد که استفاده از چسب با پوششهای هیدروکولویید در زخمهای فشاری مرحله Iو II در بیشتر موارد بر روشهای معمول فنی تویین یا پانسمان ساده ارجحیت دارد و با توجه به سهولت استفاده از آنها و راحتی بیمار وپاره ای مزایای دیگر استفاده از آنها در درمان زخمهای فشاری مرحلهI و II توصیه می شود.

یکی از روشهای رایج جهت قطع باروری درمردان، وازکتومی یا بستن لوله های وازدفران می باشد. از طرفی ترمیم وازدفران و برقراری باروری مجدد که مورد درخواست بعضی از افراد وازکتومی شده می باشد با موفقیت کمی روبرو بوده است که یکی از علل آن می تواند تغییرات ایجاد شده در اپیدیدیم که در بلوع اسپرم نقش به سزایی دارد، باشد. به منظور بررسی تغییرات هیستوپاتولوژی اپیدیدیم بعد از وازکتومی در موش صحرایی، 30 سر موش صحرایی بالغ انتخاب گردید. ده سر موش مورد عمل وازکتومی دو طرفه، ده موش بعدی مورد عمل وازکتومی سمت راست و جراحی شم سمت چپ و ده موش صحرایی باقیمانده مورد عمل جراحی شم دو طرفه قرار گرفتند. نیمی از هر گروه دو ماه بعد از عمل جراحی و نیمی دیگر 4 ماه پس از عمل جراحی کشته و اپیدیدیم آنها برداشته شد و ضمن تفکیک سر، تنه و دم هر اپیدیدیدیم، نمونه ها رنگ آمیزی گردید و با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج به دست آمده از نمونه های ناحیه دم اپیدیدیم گروههای وازکتومی شده عبارتند از: پارگی ناحیه دم اپیدیدیم، ایجاد کیست و اسپرم گرانولوما، افزایش بافت همبند در فضای بینابینی، افزایش لوکوسیت ها، جدا شدن اپی تلیوم، نکروز بافتی، تجمع اگزودا، تجمع اسپرم های خرد شده داخل مجرای اپیدیدیم. این مشاهدات در نمونه های گروههای وازکتومی شده 4 ماهه از شدت بیشتری برخوردار بود. در مقاطع مربوط به ناحیه سر و تنه اپیدیدیم گروههای وازکتومی شده تغییرات قابل ملاحظه ای مشاهده نگردید و نمونه های مربوط به گروههای شم نرمال بودند. بر اساس نتایج به دست آمده می توان چنین اظهار کرد که هر چه مدت زمان بعد از وازکتومی بیشتر باشد شدت تغییرات در اپیدیدیم بیشتر و احتمال موفقیت وازکتومی برگشتی کمتر خواهد بود.

این مطالعه جهت بررسی آثار کوتاه مدت مصرف داروی Levodopa-B بر حدت بینایی در کودکان مبتلا به تنبلی چشم و پایداری این اثر پس از قطع مصرف دارو، انجام شده است. در این مطالعه عوارض مصرف این دارو در کودکان نیز مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر و دوسویه کور انجام شده است. 34 کودک مبتلا به تنبلی چشم با سن متوسط 9.29 سال (6 تا 14 سال) به صورت تصادفی به دو گروه 17 نفره درمان و شاهد تقسیم شدند. هر گروه شامل 8 پسر و 9 دختر بود. گروه درمان 6mg.kg Levodopa-B به عنوان دوز اول و سپس 2mg.kg دارو سه بار در روز به مدت یک هفته دریافت کردند. به گروه شاهد، در همین زمانها، دارونما داده شد. حدت بینایی اصلاح شده هر دو چشم کودکان قبل از شروع مطالعه، یک ساعت پس از دریافت دوز اول، پس از پایان یک هفته درمان وسه هفته پس از قطع درمان اندازه گیری شد. در این مدت درمان دیگری برای تنبلی چشم انجام نشد. از کودکان و والدین آنها در مورد عوارض مصرف دارو پرسش شد. ارزش آماری نتایج به دست آمده به وسیله نرم افزار SPSS به روش Paired t- test مورد بررسی قرار گرفت.بر اساس این مطالعه در گروه درمان، میانگین حدت بینایی چشم های تنبل در شروع مطالعه0.40 بود که یک ساعت پس از مصرف اولین دوز دارو به 0.59 افزایش یافت (0.001>P). این مقدار پس از یک هفته مصرف دارو به 0.44 و سه هفته پس از قطع مصرف دارو به 0.45 رسید (0.05>P). تغییرات ایجاد شده در میانگین حدت بینایی چشم های تنبل در گروه شاهد، از لحاظ آماری معنی دار نبود (P>0.3). در گروه درمان، یک ساعت پس از مصرف دارو، 7 مورد تهوع و استفراغ و 6 مورد فعالیت بیش از حد گزارش شد. این عوارض در طول یک هفته مصرف دارو دیده نشد و در پایان یک هفته فقط یک مورد افسردگی ملایم گزارش شد.استنتاج: Levodopa-B در کودکان مبتلا به تنبلی چشم باعث افزایش معنی دار و پایدار در حدت بینایی چشمهای تنبل می گردد. عوارض مصرف این دارو در کودکان، خفیف و گذرا می باشد.

کانسر پروستات شایعترین کانسر مردان و دومین علت مرگ و میر ناشی از کانسر در مردان است و شیوع این کانسر در ایران کمتر از کشورهای اروپایی و آمریکایی است. بروز آن قبل از 50 سالگی بسیار نادر است. در گزارش ما سن بیماران با سرطان پروستات زیر 45 سال بوده و هر دو کانسر هاHigh Grade و مهاجم بودند. لذا تذکر این نکته لازم است که در ایران نیز در بیماران زیر 50 سال با علائم مشکوک به کانسر پروستات انجام PSA و توشه رکتال جهت تشخیص و درمان به موقع، ضروری است.

کمر درد یکی از شایعترین اختلالات عضلانی اسکلتی است که همراه با از دست دادن و صرف هزینه های اقتصادی می باشد. درمانهای متنوعی جهت کمردرد وجود دارد و از روشهای محافظه کارانه از قبیل تجویز استراحت، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و فیزیوتراپی گرفته تا روشهای تهاجمی (جراحی) درموارد ناتوان کننده وشدید مورد استفاده قرار می گیرد . این تحقیق، تعیین تفاوتهای فانکشنال در دو گروه سالم و کمردردی و نیز تعیین میزان پیشرفت درمان (اعم از استراحت و فیزیوتراپی) بود. تحقیق از نوع کاربردی و به روش شبه تجربی بر روی 30 نفر خانم (18 فرد سالم و12 بیمار کمردردی) با میانگین سنی35.70 ±4.69 سال با استفاده از دینامومتر Isostation B200صورت گرفت. ارزیابی شامل تستهای ایزومتریک، دامنه حرکتی وتست دینامیک بود. شدت درد بیماران در سه مرحله ارزیابی توسط نمودار ده سانتی متری درد بررسی می گردید. با استفاده از آزمونهای غیر پارامتری "من- ویتنی" و "ویلکاکسون" نتایج مورد بررسی آماری قرار گرفتند. بیماران کمردردی در کلیه پارامترهای های الگو و بازده حرکتی کاهش معنی داری نسبت به گروه سالم نشان دادند (برای سرعت و حداکثر گشتاور ایزومتریک اکستنسوری (0.001>P) ، سایر متغیرها (0.05>P) بجز در مورد حداکثر گشتاور محورهای فرعی که در دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد. پس از یک هفته استراحت مشخص شد که افزایش معنی داری به ویژه در حداکثر گشتاور ایزومتریک فلکسوری واکستنسوری، متوسط گشتاور ایزواینرشیال و کار اکستنسوری رخ داد. (0.05>P)، اما دامنه حرکتی و متغیرهای مرحله فلکسوری بدون تغییر باقی ماندند. بعد از فیزیوتراپی بهبود معنی داری در میزان درد بیماران حداکثر گشتاور ایزومتریک فلکسوری و اکستنسوری، سرعت، کار، توان ودامنه حرکتی در هر دو مرحله فلکشن واکستنشن مشاهده گردید (0.05>P). با توجه به تمام نتایج معلوم گردید که درد در بیماران سبب مهار عضلات به ویژه گروه اکستنسوری و کاهش شدید تمام مقادیر مربوط به الگو و بازده حرکتی شده بود. استراحت در بیماران با کمردرد تحت حاد سبب کاهش اندک در میزان درد شده اما تأثیر فزاینده ای در رفع اسپاسم و مهار عضلات داشت. به نظر می رسد که تأثیرات فیزیوتراپی بارزتر وجامع تر بوده علاوه بر کاهش معنی داری درد بیماران ورفع مهار و اسپاسم عضلات فلکسوری و اکستنسوری توانسته بود تأثیرات برجسته ای در بهبودی الگوی حرکتی داشته باشد. پیشنهاد می شود که در درمان بیماران کمردردی، علاوه بر الکتروتراپی از حرکت درمانی یا تمرین درمانی اختصاصی در مدت مناسب استفاده گردد.

پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی بوده که در بخش مراقبتهای ویژه قلبی بیمارستان اکباتان همدان انجام شده است. هدف از آن تأثیر اجرای سازماندهی مراقبتهای پرستاری به روش پرایمری (Primary Nursing) بر رضایت بیماران و پرستارانCCU بود. در این پژوهش 76 بیمار (به صورت دو گروه 38 نفره همگون شده)، 14 پرستار و یک سرپرستار شرکت داشتند. ابزار بررسی پرسشنامه رضایت بیماران و پرستاران وچک لیست مشاهده ای عملکرد سرپرستار بود. پرسشنامه ها یکبار قبل از اجرای تغییر به روش سازماندهی پرستاری پرایمری توسط پرستاران و بیماران (گروه اول) حین ترخیص از بخش و بار دیگر پس از مداخله و تغییر به روش جدید بین بیماران (گروه دوم) و همان پرستاران تکمیل شد، همزمان عملکرد سرپرستار نیز طبق اصول پرستاری پرایمری در سازماندهی بخش بررسی گردید.نتایج آزمون (Indipendent t-test) در دو گروه بیماران (4.11-= T) و Paired t- test در گروه پرستاران (5.62-=T) با (0.000=P) افزایش میزان رضایت آنان را معنی دار نشان داد.