1زمینه و هدف: دردهای مزمن میگرن می توانند باعث مشکلات جسمی، روانی و اجتماعی در مبتلایان به میگرن شوند. با توجه به شیوع بالا و اثرات منفی میگرن، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین مهارت های خودمدیریتی درد با شدت سردرد و فعالیت جسمانی بیماران میگرنی در مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1402 انجام شده است.
روش ها: این مطالعه یک پژوهش مقطعی از نوع توصیفی-همبستگی است. نمونه پژوهش شامل 200 نفر مبتلا به میگرن بود که بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه سردرد میگرن (PTMHQ)، پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی (IPAQ) و مقیاس خودمدیریتی استفاده شد. پرسشنامه ها در اتاقی آرام در درمانگاه های اعصاب به روش مصاحبه توسط پژوهشگر تکمیل شدند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی با نسخه 16 نرم افزار آماری SPSS تحلیل شدند. سطح معنی داری (0/05>P ) بود.
نتایج: نتایج نشان داد که خودمدیریتی درد با شدت سردرد همبستگی معنی دار آماری معکوس دارد. به عبارتی با افزایش خودمدیریتی، شدت سردرد کاهش می یابد؛ هرچند این همبستگی در سطح ضعیف بود (0/176-,r=0/013p=). خودمدیریتی با فعالیت جسمانی همبستگی معنی دار آماری مستقیم داشته است به عبارتی با افزایش خودمدیریتی، فعالیت بدنی نیز افزایش می یابد (0/004p= ،0/205=r).
نتیجه گیری: خودمدیریتی درد به طور معناداری شدت سردرد و طول مدت حملات میگرن را کاهش داد. همچنین، خودمدیریتی درد با افزایش فعالیت های بدنی و کاهش زمان نشستن مرتبط است. این یافته ها بر اهمیت استراتژی های خودمدیریتی در مدیریت میگرن و بهبود کیفیت زندگی بیماران تأکید دارد.