مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1385 | دوره:14 | شماره:4 |تعداد مقالات:18

مقدمه: سرطان پستان مهمترین سرطان کشنده درخانم ها بوده، میانگین سنی آن در کشور ما 48 سال است که از میانگین سن سرطان پستان در کشورهای پیشرفته بسیار پایین تر می باشد. از طرفی سلنیوم (Selenium) می تواند به طرق مختلف از جمله به وسیله افزایش پاسخ ایمنی، حمایت سلول در برابر اکسیداسیون رادیکال های آزاد یا با کاهش ایجاد متابولیت های سرطان زا، از ایجاد سرطان جلوگیری کند. شیوع بالای سرطان پستان در زنان و میانگین سنی پایین تر آن درکشور ما، این بیماری را حایز اهمیت تر می کند. مطالعات مختلف نقش مفید سلنیوم سرم را در جلوگیری از ایجاد سرطان نشان می دهند و دیر زمانی است که سلنیوم در کشورهای پیشرفته به عنوان مکمل مفید غذایی استفاده می شود. از آنجا که در نقاط مختلف، مطالعات متفاوتی در مورد سطح سلنیوم در بیماران سرطانی انجام شده است، ما نیز تصمیم گرفتیم به بررسی سطح سلنیوم در بیماران ایرانی مبتلا به سرطان پستان بپردازیم. ازطرفی دیگر در یک مطالعه مورد- شاهد، میزان سلنیوم خون افراد مبتلا به سرطان پستان را با گروه شاهد مقایسه کنیم وهمچنین بین گروه های سنی (بالاتر از 48 سال و زیر 48 سال) مقایسه ای انجام دهیم.روش بررسی: 45 نفرافراد زیر 48 سال مبتلا به سرطان پستان را که هیچ درمانی برای تومورشان انجام نشده و33 نفرافراد بالای 48 سال مبتلا به بیماری که آنها نیز درمان نشده بودند را به عنوان گروه مورد و46 نفرافراد سالمی که از نظرسن و مکان زندگی با مبتلایان جور شده بودند را به عنوان گروه شاهد انتخاب نمودیم؛ بدین نحو که از گروه شاهد، 23 نفر بالای 48 سال و 23 نفر زیر48 سال سن داشتند. بعد از جمع آوری نمونه خون و آماده سازی آنها، غلظت سلنیوم به روش جذب اتمی (Atomic absorption) اندازه گیری شد. اطلاعات مربوط به نوع بافت شناسی، درجه و مرحله تومور، مصرف سیگار و فاکتورهای ایمونوهیستوشیمی Imunohystochemistry (IHC) نیز جمع آوری شد.نتایج: متوسط سطح سلنیوم سرم 87 نفر زن مبتلا به سرطان پستان mg/l 20/161 با انحراف معیار mg/l 27/46 و متوسط سطح سلنیوم سرم 46 زن گروه شاهد mg/l 71/187 با انحراف معیار mg/l 75/48 می باشد که تفاوت آماری معنی داری است(P=0.001). متوسط میزان سلنیوم در زنان مبتلا به سرطان کوچکتر از 48سال، mg/l35/169 با انحراف معیار mg/l 34/47 و متوسط میزان سلنیوم سرم در زنان مبتلا به سرطان مسن تر از 48سال  mg/l 39/155 با انحراف معیار  mg/l 68/46 که از سه گروه دیگر کمتر بود. تفاوت سطح سلنیوم سرم بین گروه مورد و شاهد، در زنان مسن تر بیشتربود(0.007 P=) در حالی که زنان جوان تر از 48سال تفاوت معنی داری نداشتند(P=0.23). نتیجه گیری: ممکن است تجویز سلنیوم به عنوان مکمل غذایی و به ویژه در سنین بالاتر، نقش محافظتی در مقابل ابتلا به سرطان پستان داشته باشد.

مقدمه: طبق مطالعات انجام شده در مناطق مختلف دنیا به طور کلی بدخیمی ها در اطفال ناشایع می باشند، با این وجود بدخیمی اطفال به عنوان دومین علت مرگ اطفال بعد از سوانح و حوادث قرار دارد. شایع ترین بدخیمی های اطفال به ترتیب شامل: لوسمی لنفوبلاستیک حاد، تومورهای سیستم عصبی مرکزی و لنفوم ها است که این سه با هم بیش از نیمی از کل موارد بدخیمی را شامل می شود. بدخیمی های اطفال در جنس مذکر نسبت به مونث بیشتر می باشد. در محدوده سنی زیر 19 سال با دو پیک در ابتدای طفولیت و نوجوانی مواجه هستیم. با توجه به اینکه بدخیمی علت مهمی در مرگ و میر اطفال است، در این مطالعه توزیع فراوانی بیماری های بدخیم اطفال برحسب سن و جنس در استان یزد مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: این مطالعه از نوع مشاهده ای- توصیفی بوده که به روش مقطعی انجام شده است. در این مطالعه توزیع فراوانی انواع بیماری های بدخیم اطفال را که توسط پاتولوژی تایید شده، بر حسب سن و جنس در کودکان کمتر از 10 سال که طی سال های 1382 -1375 در مراکز پاتولوژی کل استان یزد ثبت گردیده بود، مورد بررسی قرار دادیم . بدین منظور پرونده های پاتولوژی این کودکان مطالعه گردید و اطلاعات مربوط به سن ، جنس، نوع بدخیمی و سال مراجعه وارد پرسشنامه شد و جمعا 106 پرسشنامه تکمیل گردید، سپس اطلاعات آنالیز شد. نتایح: توزیع فراوانی بیماری های بدخیم اطفال زیر 10 سال در جنس مذکر (4/60%) بیشتر از مونث (6/39%) می باشد. توزیع فراوانی بیماری های بدخیم اطفال کمتر از 10 سال در سنین 7 -6 سال بیشترین (16%) و در سنین 1 -0 سال کمترین (7/4%) است. لوسمی لنفوبلاستیک حاد بیشترین (2/29%) و هیستیوسیتوزیس کمترین (9/0%) فراوانی را داشته است. بعداز لوسمی لنفوبلاستیک حاد (2/29%) به ترتیب لنفوم هوچکین (3/12%)، تومور سیستم عصبی مرکزی (4/9%)، لنفوم نان هوچکین (5/8%)، نوروبلاستوما (5/8%)، سارکوم های بافت نرم (5/7%)، تومورهای استخوان (6/6%)، تومور ویلمز(6/6%)، تومورهای ژرم سل (8/3%)، لوسمی میلوئید حاد (8/2%)، رتینوبلاستوما (9/1%)، تومورهای بدخیم کبدی (9/1%) و هیستیوسیتوزیس (9/0%) قرار دارند. نتیجه گیری: توزیع فراوانی بیماری های بدخیم اطفال در جنس مذکر بیشتر از جنس مونث است. توزیع فراوانی بیماری های بدخیم اطفال در سنین 7 -6 سال نیز بیشتر است که این با نتایج بعضی مطالعات دیگر مغایرت دارد. توزیع فراوانی لوسمی لنفوبلاستیک حاد در انواع بیماری های بدخیم اطفال در مطالعه ما، بیشتر و سپس لنفوم هوچکین و تومورهای سیستم عصبی مرکزی در رتبه سوم می باشد.

مقدمه: همراه بودن مواردی از اسکولیوز با سیرنگومیلی در مطالعات مختلف نشان داده شده است، افتراق این نوع اسکولیوز از انواع ایدیوپاتیک مهم است زیرا در صورت نیاز ابتدا باید سیرنگومیلی را درمان کرد و در صورت عدم تشخیص سیرنگومیلی و درمان اصلاحی اسکولیوز، احتمال عوارض عصبی وجود دارد شواهد کلینیکی ورادیولوژیک مختلفی در جهت افتراق اسکولیوز ایدیوپاتیک از اسکولیوز همراه با سیرنگومیلی وجود دارد این مطالعه بعضی از این شواهد رادیولوژیک را مورد بررسی قرار داده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش گذشته نگر بر روی 38 بیمار که اسکولیوز همراه با سیرنگومیلی داشتند صورت گرفت.نمونه های پژوهش تمام بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شفا یحیاییان ازسال 1372 تا 1383 با تشخیص سیرنگومیلی و اسکولیوز بودند و برای همه بیماران رادیوگرافی روبرو و نیمرخ ایستاده (در بیمارانی که قادر به ایستادن بودند) و رادیوگرافی نشسته و یا خوابیده در بیمارانی که قادر به ایستادن نبودند انجام شد MRI بیماران نیز مطالعه شد، نوع اسکولیوز از نظر علت، محل دفورمیتی، اندازه اسکولیوز، دفورمیتی کیفوز و یا لوردوز در نمای نیمرخ محل و اندازه سیرنکس مورد مطالعه قرار گرفت.نتایج : 52% بیماران دختر و 48% پسر بودند 21% اسکولیوز مادرزادی و 5/31% مننگو میلوسل و 7/2% اسکولیوز مادرزادی و مننگومیلوسل و بقیه بیماران اسکولیوز بدون علت خاصی همر اه با سیرنگومیلی داشتند سن متوسط بیماران 1/14 سال بود 7/94% بیماران کیفوز در ناحیه توراسیک داشتند در 37% بیماران که اسکولیوز توراسیک داشتند تحدب منحنی به طرف چپ و در 63% به طرف راست بود 36% بیماران سندروم ارنولد کیاری و21% چسپندگی نخاع داشتند در 4/47% سیرنکس در ناحیه گردن و 6/44% در ناحیه توراسیک و 7/2% در لومبار و در 3/5% در تمام نخاع بود .نتیجه گیری: همراهی سیرنگومیلی با ضایعات سیستم عصبی مانند سندرم ارنولد کیاری شایع است در بیمارانی که با تشخیص اسکولیوز ایدیوپاتیک مراجعه می کنند و در رادیوگرافی نیمرخ هیپوکیفوز ویا لوردوز ناحیه توراسیک ندارند و یا اسکولیوز پیشرونده و یا منحنی با تحدب به طرف چپ د ر ناحیه توراسیک دارند باید به تشخیص اسکولیوزایدیوپاتیک شک کرد و اقدامات لازم در جهت تشخیص ضایعات احتمالی سیستم عصبی را انجام داد زیرا درصورت عدم تشخیص سیرنگومیلی و درمان جراحی احتمال عوارض عصبی وجود دارد.

مقدمه: تنگی آترواسکلروتیک شریان کاروتید و شاخه های آن شایع ترین علت سکته مغزی می باشد. مطالعات قبلی نشان داده که در نژادهای آفریقایی و خاور دور تنگی شریان های داخل جمجمه ای شایع تر است.روش بررسی: این مطالعه از نوع بالینی و به روش آینده نگر بر روی دو گروه 304 نفری از سالمندان بستری در بیمارستان مکنزی کانادا که مبتلا به آنفارکت مغزی در قلمرو کاروتید بودند و سپس همان تعداد بیمار سالمند با نسبت جنسی مشابه بستری در بیمارستان ولیعصر ایران طی سال های 1383-1381 از نظر تنگی آترواسکلروتیک کاروتید به صورت دومرکزی و آینده نگر بررسی شدند. تشخیص آنفارکت مغزی در قلمرو کاروتید در دو مرکز توسط نورولوژیست عروقی بوده و در تمامی بیماران داپلر کاروتید و ترانس کرانیال به روش استاندارد توسط یک نفر نوروسونولوژیست انجام گرفت. تست دقیق فیشر برای تحلیل آماری به کار رفته و pvalue کمتر از5 0/0 معنی دار تلقی شد.نتایج: در گروه بیماران ایرانی 71 نفر (3/23 %) و در گروه بیماران آمریکای شمالی 83 نفر (3/27%) تنگی شریان کاروتید داخلی در ناحیه گردن را داشتند که تفاوت فراوانی نسبی آن معنی دار نمی باشد (p=0.305, df=1). تنگی شدید بییشتر یا مساوی 70 % در 14 بیمار ایرانی( 6/ 4%) و 23 بیمار آمریکای شمالی (5/7%) یافت شد که تفاوت توزیع فراوانی آن معنی دار نیست (p=0.174, df=1). در گروه بیماران ایرانی 14 نفر (6/4%) و در گروه بیماران آمریکای شمالی نیز 5 نفر (6/1%) تنگی شاخه های داخل جمجمه ای قلمرو عروقی کاروتید را داشتند که تفاوت آن معنی دار است ((p=0.038, df=1.  تنگی توام شاخه های داخل و خارج جمجمه ای قلمرو کاروتید نیز در دو بیمار ایرانی و 1 بیمار آمریکای شمالی مشاهده شد. نتیجه گیری: تنگی آترواسکلروتیک شاخه های داخل جمجمه ای قلمرو شریان کاروتید در افراد ایرانی، فراوانی بیشتری از ساکنان آمریکای شمالی دارد.

مقدمه: علیرغم اینکه روز به روز وضعیت بهداشت دهان و دندان در جهان رو به بهبود است به عکس پوسیدگی دندان و بیماریهای لثه بیشتر می گردد. گیاه مسواک که اولین بار توسط حضرت محمد(ص) جهت تمیز کردن، استحکام و جلوگیری از پوسیدگی دندان توصیه شده بیش از 1400 سال است که در بسیاری از کشورها مورد مصرف می باشد و اثرات شگفت انگیزی از مسواک کشف شده که به طور فاحش در جلوگیری از پوسیدگی دندان و بیماریهای دهان موثر بوده است. با توجه به اینکه مراقبت از دندان ها امری مهم و هر دو جنبه پیشگیری و درمان می تواند در سلامتی انسان کمک موثری کند لذا بر آن شدیم که اثر مسواک طبیعی را در پیشگیری از پوسیدگی بررسی و با مسواک مصنوعی و خمیردندان مقایسه کنیم. روش بررسی: این مطالعه از نوع تحلیلی و به روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) بین دانش آموزان دبیرستان های دخترانه و پسرانه شهر یزد در سال تحصیلی 1381-1380 انجام شد. 12 دبیرستان به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند تعداد 380 دانش آموز سال دوم دبیرستان (190 نفر گروه آزمایشی و 190 نفر گروه کنترل) تمام دندان های فرد مورد و شاهد بررسی و معاینه شده و تعداد دندان های پوسیده پر شده کشیده شده در شروع مطالعه تعیین و در پرسشنامه مخصوص ثبت می شد شاخص DMFT و درجه پوسیدگی نیز تعیین می گردید. سپس به گروه آزمایش چوب مسواک و به هر دو گروه آموزش های لازم داده شد. پس از یکسال معاینات تکرار و در پرسشنامه همان فرد ثبت می گردید و برای مقایسه از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه « c2 و Paired t-test و آنالیز دو متغیره استفاده شد. نتایج: دفعات مسواک زدن و وضعیت دندان ها در دو گروه، در ابتدای مطالعه تفاوتی نداشت. (p=0.162) در وضعیت دندان ها از نظر تعداد دندان های پر شده، پوسیده و کشیده شده (DMF) قبل از مطالعه در دو گروه آزمایش و شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p=0.147). ولی پس از مطالعه DMF در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر از گروه آزمایش شده بود (p=0.0001). از طرفی تفاوت DMF قبل و بعد از مطالعه در هر دو گروه با Paired-t test آزمون گردید و در هر دو گروه DMF در طی یک سال افزایش داشت (p=0.0001). در گروه آزمایشی در طی یک سال 23/0 و در گروه شاهد در همین مدت 24/2 افزایش یافت که تقریبا 10 برابر گروه آزمایشی می باشد. شیوع پوسیدگی دندان در گروه آزمایشی در ابتدای مطالعه بیشتر و پس از یکسال کمتر از گروه شاهد بود. شیوع پوسیدگی دندان در گروه شاهد قبل از مطالعه 79/0 و بعد از مطالعه 38/1 بوده است. شیوع پوسیدگی در گروه شاهد نسبت به آزمایشی 55% افزایش داشت و بروز پوسیدگی در گروه شاهد 14/9% و در گروه آزمایش 98/0% به دست آمد. خطر بروز پوسیدگی هر دندان در گروه شاهد 35/9 برابر گروه آزمایشی بود.  نتیجه گیری: نظر به اینکه توجه به مسواک زدن و آموزش برای هر دو گروه یکسان بود همچنین بین وضعیت دندان ها از نظر DMF تفاوت معنی داری وجود نداشت و علیرغم اینکه در شروع مطالعه شیوع پوسیدگی دندان در گروه آزمایش بیشتر از گروه شاهد بود اما شیوع پوسیدگی دندان در گروه سالوادورا پرسیکا کمتر از گروه شاهد  بود. وجود تفاوت در DMF پس از مطالعه و کاهش پوسیدگی و کاهش پیشرفت پوسیدگی در گروه آزمایشی احتمالا به دلیل تاثیر خواص ضد میکروبی چوب مسواک است که البته در مدت زمان طولانی تر و نمونه های بیشتر این احتمال دقیق تر بیان می شود. با توجه به اثر مسواک طبیعی و تاثیر آن روی پیشرفت پوسیدگی برای کشورهای در حال توسعه توصیه می شود و بهتر است مطالعات با تعداد نمونه های بیشتر در سطح دبستان ها و دبیرستان ها و مدت زمان طولانی تر انجام شود.

مقدمه: انگبین(عسل) یکی از کامل ترین و لذیذترین خوراکی های بشر از دوران گذشته بوده و در اسلام نیز توجهی خاص به آن شده است در قرآن کریم سوره ای به نام زنبور عسل (نحل) آمده و بیان می فرماید که زنبور عسل از جمله موجوداتی است که از سوی پروردگار به آن وحی شده است و با صراحت حضرت حق می فرماید انگبین برای مردمان شفاست و در سخنان معصومین (ع) نیز به اهمیت غذایی و دارویی آن بسیار پرداخته شده است و در پزشکی سنتی برای درمان زخم هایی که به انواع پادزیست ها مقاومت نشان می دادند از عسل استفاده می شد و از گذشته های دور اثرات معجزه آسای آن را در درمان سوختگی ها،: جراحات و زخم می شناخته اند، عسل به دلیل رطوبت پایین، فشاراسمزی بالا و اسیدی بودن سبب توقف رشد عوامل عفونت زا می شود و پوشش استریلی رو ی زخم ها ایجاد می کند. بررسی ها نشان می دهد عسل ترکیباتی چون: 20 نوع قند،8 نوع ویتامین،11 ماده معدنی،16 نوع اسید آمینه،چندین نوع آنزیم و بسیاری مواد ناشناخته دیگر وجود دارد. در این پژوهش اثر بخشی انگبین بر زخم سالک در موش سوری نژادBALB/c  مورد بررسی قرارگرفت. روش بررسی: به میزان لازم انگبین طبیعی گلپایگان و پماد پارامویو (ساخته شده در ایران) تهیه شد همزمان 30 سر موش کوچک و سفید آزمایشگاهی نژاد BALB/c که در سه گروه دریافت کننده انگبین، گروه دریافت کننده پارامویو و گروه کنترل منفی بدون دریافت هیچگونه دارو به انگل لیشمانیا عامل سالک روستایی سویه  Leishmania (L) major[MRHO/IR/75/ER](تهیه شده از گروه انگل شناسی پزشکی دانشگاه تربیت مدرس) با تزریق یک دهم میلی لیتر از انگل به صورت زیر جلدی و از قاعده دم عفونی شدند و بلافاصله پس از بروز زخم سالک یک روز در میان عسل و پارامویو برروی زخم گروه های دریافت کننده عسل و پارامویو استفاده شد ضمن آنکه به طور هفتگی اندازه قطر زخم با استفاده از کولیس ورنیه و اندازه وزن با استفاده از ترازوی (Mettller Switzerland) در هر سه گروه از موش ها اندازه گیری و ثبت شد. این کار تا مرگ آخرین موش از گروه کنترل منفی در هفته پانزدهم انجام وسپس با استفاده از بسته نرم افزاری SPSS و با روش آزمون های مقایسه ای چندگانه و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین اندازه وزن موش های گروه دریافت کننده عسل با میانگین اندازه وزن موش های گروه دریافت کننده پارامویو (کنترل مثبت) و کنترل منفی اختلاف معنی دار نشان نداد (P>0.05) ولی میانگین اندازه قطر زخم موش های گروه دریافت کننده عسل با میانگین اندازه قطر زخم موش های گروه دریافت کننده پارامویو (کنترل مثبت) و میانگین اندازه قطر زخم موش های گروه کنترل منفی اختلاف معنی دار نشان داد (P=0.0001). نتیجه گیری: موش های نژاد سوری BALB/c  وقتی به سالک روستایی مبتلا شوند به طور تدریجی دچار کاهش وزن و افزایش در اندازه قطر زخم سالک می شود و در صورتی که درمان نشود فرم جلدی (سالک) به فرم احشایی (کالا آزار) تبدیل شده و سبب تلف شدن حیوان می شود در این بررسی محقق شد که استفاده از عسل سبب نمی شود که کاهش اندازه وزن موش های این گروه تفاوت و اختلاف معنی داری با گروه شاهد منفی داشته باشد اما استفاده از عسل سبب کاهش در میانگین اندازه قطر زخم این موش ها در مقایسه با میانگین اندازه قطر زخم موش های گروه کنترل منفی می شود.

مقدمه: لانه گزینی یکی از مراحل بسیار مهم و حیاتی در هر سیکل درمانی ART می باشد که به دو عامل جنین و پذیرش آندومتر بستگی دارد. پروتکولهای درمانی مختلفی از جمله پروژسترون و استروژن و غیره برای دست یابی به آندومتر بهتر پیشنهاد شده است . به نظر می رسد که استروژن با تغییر وضعیت هورمونی ، پذیرش آندومتر و میزان حاملگی را افزایش می دهد. هدف از این بررسی تاثیر اضافه نمودن استرادیول به پروژسترون در فاز لوتئال بر میزان حاملگی در سیکل های ART است. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و به صورت آینده نگر و تصادفی است که از اردیبهشت لغایت بهمن ماه 1380 برروی بیمارانی که جهت درمان ناباروری و انجامIVF و ICSI به مرکز ناباروری یزد مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. زنان بالای 40 سال و آندومتریوز و سندرم تحریک بیش از حد تخمدان کنار گذاشته شدند. پروتکول درمانیlong  با آگونیست  GnRH بود. بیمارانی که به مرحله ترانسفر رسیده بودند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول علاوه بر mg100 پروژسترون عضلانی از روز هفتم ترانسفر، استرادیول نیز به درمان آنها جهت حمایت از فاز لوتئال اضافه گردید و در صورت مثبت بودن جواب B-hCG در روز 14 ترانسفر، در مان به همان روش تا هفته هشتم حاملگی ادامه می یافت.در گروه دوم فقط 100 میلی گرم پروژسترون عضلانی روزانه تجویز گردید. بیماران حامله از نظر سقط و سلامت جنین های متولد شده نیز پیگیری شدند. نتایج: میزان حاملگی در 34 بیمار گروه I، که استرادیول نیز مصرف کرده بودند 5/26% و در 34 بیمار گروه II که فقط پروژسترون دریافت کرده بودند 8/11% (4 مورد) بود که از نظر آماری معنی دار تلقی گردید (P=0.034 ). میزان سقط در گروه استرادیول بیشتر (3مورد) بوده ولی در گروه دیگر هیچ سقطی مشاهده نگردید (119/0=P). دو مورد ناهنجاری ماژور در گروه اول مشاهده گردید که تفاوت معنی دار نبود (P=0.246). نتیجه گیری: به نظر می رسد افزودن استروژن به پروژسترون برای حمایت فاز لوتئال در بیمارانی که تحت تحریک تخمک گذاری با پروتکول long قرار گرفته اند موجب افزایش پذیرش آندومتر و افزایش میزان حاملگی می گردد.

مقدمه: خونریزی دوران بارداری به ویژه در سه ماه اول از موارد استرس زا برای بیمار است و می تواند علامت عوارضی مانند سقط و حاملگی خارج از رحم باشد هدف از این پژوهش تعیین شیوع خونریزی، سقط و حاملگی خارج از رحم در سه روش درمانی و ارتباط آنها با سن بیماران است. روش بررسی:  این مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 252 خانم که با درمان های نازایی در بخش IVF بیمارستان امام خمینی اهواز باردار شده بودند انجام گرفت و تا هفته بیست حاملگی پیگیری شدند. سه گروه از بیماران شامل: 100 بیمار که با القای تخمک گذاری باردار شده بودند، 122 بیمار که با  IUI (Intra Uterin Insemination) باردار شده بودند و 30 بیمار که با روش IVF (Invitro Fertilization) باردار شده بودند. نتایج: در گروه  تحریک تخمک گذاری 37% دچار خونریزی شدند که 35% شان منجر به سقط شده است. 63 % خونریزی نداشته اند که از این دسته 11% سقط کرده و یک مورد حاملگی خارج از رحم داشته است. 40% حاملگی های زیر 30 سال و 29% حاملگی های بالای 30 سال با خونریزی همراه بوده اند. فراوانی سقط در این گروه 20% و حاملگی خارج از رحم 1% بوده و بیشترین سقط در سنین 36 سال به بالا بوده است . در گروه IUI 37% دچار خونریزی شده اند که 31% شان سقط کرده اند. 63% بدون خونریزی که 10% شان سقط کرده اند و سه مورد حاملگی خارج رحم  بوده است . فراوانی سقط 18% و حاملگی خارج از رحم 2/3%  بوده و میزان سقط با سن بیشتر شده ولی میزان خونریزی بیشتر نشده است.  در گروه IVF: 36% خونریزی داشته اند از این دسته 27% سقط کرده اند .64% خونریزی نداشته اند از اینها 5/10 % سقط کرده اند. فراوانی سقط 17% ، حاملگی خارج از رحم 6/6% که همه در سنین بالای 30 سال بوده است. بحث: میزان سقط در روش های درمانی مختلف با هم متفاوت نبوده است و با آمارهای جهانی هم تفاوت ندارد. میزان EP در گروه IVF بیشتر از بقیه روش ها بوده است ولی با آمار جهانی 8-2% تفاوتی ندارد . شیوع خونریزی با افزایش سن بیشتر نشده است ولی در تمام سنین وجود خونریزی پیش گویی کننده سقط حدود 3-5/2 برابر می باشد باP= 0.008  و 0.014 و 0.05 به ترتیب در سه گروه و حدود 11% کل سقط ها بدون خونریزی بوده اند. با افزایش سن سقط های بدون خونریزی بیشتر بوده است.

مقدمه: دیابت یک بیماری مزمن است که بر کیفیت زندگی بیماران اثر می گذارد و کیفیت زندگی آن ها را کاهش می دهد. میزان شیوع دیابت نوع 2 در ایران 6-5/4 درصد است که برای افراد بالای 30سال بیش از 14 درصد برآورد گردیده که رو به افزایش است. میزان شیوع این بیماری در یزد 2/14 درصد می باشد. با توجه به شیوع بالای این بیماری در یزد وتاثیر آن بر کیفیت زندگی مبتلایان، بررسی موجود با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام، تا بتوان با استفاده از نتایج آن برنامه هایی برای تشخیص اولیه افراد در معرض خطر کاهش کیفیت زندگی تدوین و مداخلات لازم برای جلوگیری از کاهش کیفیت زندگی آن ها انجام داد. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است که با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 یزد و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک و عوامل وعوارض حاصل از دیابت دربین 120 نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکزتحقیقات دیابت یزد انجام گردید. اطلاعات از طریق پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی SF-20 جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تجزیه وتحلیل گردید. نتایج: حدود 40 درصد از بیماران مورد بررسی دارای سن زیر 50 سال و60 درصد بالای 50 سال بودند. میانگین امتیاز کیفیت زندگی بیماران مورد بررسی 65/25 از 60 بود . بین سطح تحصیلات و کیفیت زندگی بیماران رابطه معنی دار آماری مشاهده نگردید. بین شغل بیماران و کیفیت زندگی آن ها رابطه معنی دار آماری با (P<0.04) دیده شد. حدود 87 درصد بیماران دارای عوارض نوروپاتی و 78 درصد دارای عوارض رتینوپاتی بودند که این عوارض بر کیفیت زندگی آن ها اثر گذاشته بود و کیفیت زندگی آن ها پایین تر از بیمارانی بود که دارای این عوارض نبودند. نتیجه گیری: یافته های این بررسی مارا درزمینه تاثیر بیماری دیابت و عوارض آن بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به این بیماری آگاه ساخته و راه و روش پیشگیری از کاهش کیفیت زندگی آن ها را نشان می دهد. نتایج این بررسی مشخص می کند که می توان از طریق مراقبت های پزشکی، بهداشتی و آموزش بهداشت کیفیت زندگی بیماران را افزایش داده و از کاهش آن پیشگیری نمود.

مقدمه: امید به زندگی در بدو تولد معرف متوسط سال هایی است که یک نوزاد زنده به دنیا آمده عمر خواهد کرد واین شاخص یکی از معیارهای ارزیابی وضعیت بهداشتی، اقتصادی و اجتماعی تلقی می شود. روش بررسی: در این تحقیق توصیفی جدول طول عمر مردان و زنان استان یزد براساس احتمالات مرگ در گروه های سنی با توجه به تعداد مرگ و تعداد جمعیت برای سال های 1375 و 1382 به تفکیک برای شهرستان های استان محاسبه گردیده است. نتایج: براساس نتایج این مطالعه امید به زندگی مردان و زنان در بدو تولد در استان یزد در سال 1375 به ترتیب برابر 5/70 و 71 بوده است و در سال 1382 به ترتیب در مردان و زنان برابر 9/71 و 5/74 بوده است. در شهرستان های استان یزد بیشترین امید به زندگی در سال 1375مربوط به شهرستان تفت و کمترین آن مربوط به شهرستان مهریز بوده است. در سال 1382 کمترین امید به زندگی مربوط به شهرستان یزد و بیشترین آن مربوط به شهرستان صدوق بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، امید به زندگی در مردان و زنان در سال 1382 نسبت به سال 1375 افزایش داشته است و این افزایش در زنان  بیشتر از مردان بوده است.

مقدمه : تغییر ابعادی الگوهای آکریلی در طی مراحل لابراتوری جهت تبدیل به ریختگی (Casting) فرآیندی است که عواقب کلینیکی متعددی به دنبال دارد. عدم نشستن post ریختگی، نداشتن گیر(Retention)، عدم تطابق وریزنشت مشکلاتی هستند که با تغییر ابعاد الگوها ، قابل پیش بینی می باشند. بنابراین مطالعه روی عوامل و فاکتورهایی که این تغییر ابعاد را به حداقل برساند ضروری است. در تحقیق حاضر، تاثیر کاربرد نسبت های مختلفSilica-sol  و آب مقطر خالص بر روی ثبات اعدادیcasting  مطالعه شده است. روش بررسی: این تحقیق به روش تجربی (Experimental) انجام شده است. 30 نمونه از الگوهای آکریلی (آکریل Duralay ) با ابعاد تقریبا مشابه تهیه گردید و در 5 گروه مختلف به تعداد مساوی مورد بررسی قرار گرفت. در گروه اول ، آب مقطر خالص، در گروه دوم، سیلیکا سل خالص در گروه های سوم ، چهارم و پنجم به ترتیب نسبت های 1/3 و 2/1 و 1/1 از سیلیکا سل و آب مقطر بررسی شد. نمونه های آکریلی در 3 ناحیه طول، قطر کرونالی و قطر اپیکالی با دستگاه دیجیتالی Extensiometerبا دقت 10 میکرون اندازه گیری شدند. همین عمل در مورد post های ریختگی تکرار شد . نتایج : میانگین تغییرات طول post ریختگی نسبت به الگوی آکریلی با کاربرد سیلیکا سل خالص، نسبت 1/1 سیلیکا سل و آب مقطر و همچنین نسبت های 1/3 و 1/2 از سیلیکا سل و آب مقطر ناچیز است و از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد. 1- میانگین تغییرات قطر کرونالی post ریختگی نسبت به الگوی آکریلی با کاربرد نسبت های 1/3 و 1/2 از سیلیکا سل و آب مقطر ناچیز است و از لحاظ آماری معنی دار نیست ولی در سایر گروه ها معنی دار می باشد. 2- میانگین تغییرات قطر اپیکالی post ریختگی نسبت به الگوی آکریلی تنها در کاربرد آب مقطر خالص مشهود و در بقیه گروه ها ناچیز است. نتیجه گیری: با توجه به اینکه کمترین میزان تغییر ابعاد در نسبتهای 1/3 و 1/2 از سیلیکاسل وآب مقطر مشاهده می شود، برای ایجاد حداکثر تطابق و کاهش میزان Micro leakage استفاده از این نسبت ها خصوصا در ساخت کراون ها و بریج ها توصیه می شود.

مقدمه: انتشار گسترده و جهانی عوامل بیماری لژیونلایی و گزارشات فراوانی که از شیوع بیماری لژیونر و تب پونتیاک از کشورهای مختلف ارایه می گردد و نیز عدم گزارش از حضور یا جداسازی لژیونلا پنومونیلا و یا وقوع بیماری لژیونر درایران، و نیز عدم پاسخ به درمان آنتی بیوتیکی مرسوم دربرخی پنومونی ها منتهی به تحقیق حاضر گردید. بیماری لژیونر ناشی از لژیونلا به ویژه لژیونلا پنوموفیلااست که به صورت اسپورادیک و اپیدمیک دیده می شود.این باکتری یکی از عوامل مهم ایجادکننده پنومونی آتیپیک بوده و بیشتر در افراد در معرض خطر، بیماری شدید و کشنده ای به وجود می آورد (80 -50 درصد) و از عوامل مرگ و میر عفونت های بیمارستانی محسوب می شود. روش بررسی: جهت جداسازی و تشخیص لژیونلا پنوموفیلا از نمونه های برونکوآلوئولار بیماران مبتلا به پنومونی که به درمان آنتی بیوتیکی آمینوگلیکوزیدی پاسخ مناسبی را نشان نمی دادند. از دو روش کشت استاندارد (محیط کشت غیرانتخابی BCYE- agar و انتخابی MWY- agar) و فلورسنت آنتی بادی مستقیم (DFA ) استفاده گردید. پس از گذشت 5 –3 روز درشرایط انکوباسیون oC 37 و رطوبت حدود 95 % کلنی های ریز، محدب،گرد، با رنگ آبی خاکستری تا سبز آبی بر روی محیط های فوق پدیدار گردید. رنگ آمیزی های مورد استفاده گرم و گیمنز بوده و باکتری درگسترش به صورت کوکوباسیل های کوچک گرام منفی و پشت سرهم رویت شدند. آنالیز آماری نتایج با نرم افزار SPSS (v10) و با استفاده از تست دقیق فیشر (Fisher Exact test) و آزمون مک نمار (McNemar Test) انجام گردید.  نتایج: از کشت 96 نمونه برونکوسکوپی، چهارسویه باکتری مشکوک جدا گردید که با انجام آزمایشات بیوشیمیایی و روش DFA  مشخص گردید که باکتری های مشکوک جدا شده، لژیونلا پنوموفیلا بودند.آزمایش حساسیت لژیونلا پنوموفیلا به آنتی بیوتیک ها حاکی از حساسیت به اریترومایسین، ریفامپین، جنتامایسین، داکسی سیلین و توبرومایسین و مقاومت به تتراسیکلین و آمپی سیلین بوده است. همچنین مشخص شد که سرعت روش DFA در تشخیص لژیونلا پنوموفیلا نسبت به روش کشت افتراقی بیشتر است. آنالیز آماری با تست دقیق فیشر نشان داد که بین جنس بیماران و فراوانی لژیونلا پنوموفیلا رابطه معنی داری وجود ندارد . (P value 0.72) آزمون آماری مک نمار نیز نشان داد که بین نتایج کشت و روش DFA اختلاف معنی داری وجود ندارد. نتیجه گیری:  در این مطالعه فراوانی پنومونی با منشا لژیونلا پنوموفیلا ارتباطی با جنسیت بیماران مبتلا ندارد. با توجه به نتایج آزمون مک نمار می توان از روش DFA جهت تشخیص سریع لژیونلاپنوموفیلا استفاده کرد. البته جهت استنباط دقیق تر باید پروژه ای با حجم نمونه بیشتر انجام گیرد.

مقدمه: لیشمانیوز جلدی یکی از مهم ترین بیماری های انگلی در ایران است که کنترل این بیماری به لحاظ مداخله در محیط با اهداف کاهش ناقل و مخزن حیوانی بیماری هزینه زیادی دارد بدین منظور این مطالعه جهت تعیین تاثیر خون انسان، گاو، گوسفند و بز برای رشد عامل لیشمانیوز جلدی و مقایسه آن با محیط های محتوی خون خرگوش انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحلیلی (Analytical) است که بر روی پروماستیگوت لیشمانیا ماژور و تروپیکا (L.major & L.tropica) مورد تایید سازمان جهانی بهداشت، در محیط کشت محتوی خون خرگوش و محیط های هشت گانه خون انسان و محیط های خون گاو، بز و گوسفند با 10 تکرار صورت پذیرفت. زمان سازگاری با محیط و حداکثر و حداقل رشد بر مبنای کاهش تعداد انگل فعال نسبت به تعداد انگل در زمان کشت محاسبه گردید و با آزمان آماری T student مورد قضاوت آماری قرار گرفت. نتایج: سرعت زمان سازگاری پروماستیگوت در محیط ها با هم مساوی و بین 1 تا 3 روز بود. انگل در محیط کشت محتوی خون انسان، گوسفند و بز در زمان کوتاه تر و در محیط محتوی خون گاو در زمان بیشتری به حداکثر رشد رسید و حداقل تعداد رشد در خون خرگوش و گاو بیشتر از گروه خون انسان، بز و گوسفند بود. میزان رشد پروماستیگوت های هر دو گونه انگل در خون خرگوش بیشتر از گروه خونی انسان، بز و گوسفند بود (P<0.05). در حالی که میزان رشد تعداد هر دو نوع انگل در محیط محتوی خون خرگوش و خون گاو مشابه بود. نتیجه گیری: با توجه به این که سرعت رشد انگل در محیط های محتوی خون گاو و گروه خونی B¯ انسان وضعیت مناسب و مفیدی دارد و امکان تهیه خون انسان ساده تر از خون گاو است. توصیه می شود در مراکز تحقیقاتی و دانشگاهی در صورت عدم دسترسی به خون خرگوش از خون انسان با گروه B- استفاده شود.

سندرم میوپاتی میتوکندریال، آنمی سیدروبلاستیک و اسیدوز لاکتیک (MLASA) یکی از بیماری های میتوکندریال است که از همراهی این علایم به عنوان یکی از سندرم های جدید میتوکندریال یاد شده ، که تا به حال هفت مورد از آن در مقالات گزارش شده است.در این مقاله ما به معرفی کودکی که میوپاتی التهابی همراه با آنمی سیدروبلاستیک واسیدوزلاکتیک دارد، می پردازیم.  بیمار پسر 5/8 ساله ای است که با ضعف عضلانی پیشرونده اندام تحتانی ، عدم توانایی در راه رفتن از 4 ماه قبل و رنگ پریدگی مراجعه کرده است.در بررسی پاراکلینیکی آنمی سیدروبلاستیک، اسیدوز لاکتیک و افزایش چشمگیر آنزیم های عضلانی مشاهده و بیوپسی عضله میوزیت گزارش شد. بیمارتحت درمان با پردنیزولون خوراکی، اسید فولیک، B6 و فیزیوتراپی منظم قرار گرفت. 4 ماه بعد کودک مجددا به راه افتاد و فعالیت تحصیلی خود را آغاز کرد.

بیمار مرد سی ساله ای است که به علت سقوط از ارتفاع ده متری با شکستگی L5 ودررفتگی کاملL4  به طرف قدام همراه با علایم عصبی و ضایعات داخل شکمی مراجعه کرده بود به علت پارگی احشا در مرکز دیگری تحت عمل جراحی لاپاراتومی و ایلئوستومی قرار گرفته و بیمار کاندید جراحی بود ولی به علت مشکلات شکمی و زخم بستر و بدی حال عمومی، عمل جراحی با خطر بالا همراه بود لذا بیمار با بریس به مدت شش ماه درمان شد. بعد از گذشت سه سال از تروما علایم عصبی بیمار به طور کامل برطرف شده و مشکلی در راه رفتن و انجام فعالیت هایی روزانه ندارد رادیوگرافی انجام شده در آخرین پیگیری جوش خوردن شکستگی در همان وضعیت اولیه را نشان می دهد. نتیجه گیری: L4 traumatic spondyloptosis یافته نادری است که نیاز به درمان جراحی دارد ولی در مواردی که به دلایل مختلف درمان جراحی با ریسک با لا وخطر جانی همراه باشد ممکن است درمان غیر جراحی نتیجه قابل قبولی داشته باشد.