از گزاره هایی که بیشتر در حوزه اخلاق و عرفان مورد استفاده قرار می گیرد، «عَبْدِی أَطِعْنِی أَجْعَلْکَ مِثْلِی» است. مطابق مفاد این عبارت، در قبال اطاعت از خداوند، شخص، همچون خداوند، قدرت «کُن فَیَکُونُ» می یابد. پژوهش حاضر به شیوه تحلیلی و با استفاده از جدول تحلیل محتوا، به ارزیابی سندی و فقه الحدیثی محتوای گزاره پرداخته است. یافته ها حکایت از آن دارد که هیچ طریق قابل توجهی که تعبیر «عَبْدِی أَطِعْنِی أَجْعَلْکَ مِثْلِی» را به یکی از معصومان (ع) ارجاع دهد، یافت نمی شود. وجود برخی عبارات نظیر؛ «فِی بَعْضِ الصُّحُفِ»، «فِی بَعْضِ الْکُتُبِ» و «قَالَ ذَالنُّون» این فرضیه را تقویت می کند که این عبارت از منابع غیر اصیل اسلامی با شمه ی صوفیانه و غالیانه وارد میراث روایی شیعه شده است. از قرن هشتم به بعد، شخصیت متهم به غلو چون حافظ رجب بُرسی است که در دوره های بعد از خود، بیشترین استناد به عبارت مذکور به وی شده است. همچنین ملاحظات فقه الحدیثی از اضطراب متن، تعارض با آیه «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ» و همچنین متعارض با ادبیات توحیدی و احادیث ایمه اهل بیت (ع) به ویژه در نفی هرگونه مثلیت، سنخیت و شباهت باری تعالی و ماسوای او حکایت می کند.