رمان هنری، زبانی است که قوای حسی و عقلانی- زبانی را همزمان درگیر می کند. به دلیل اینکه هنر است، به ما وعدۀ لذت بردن می دهد و به دلیل اینکه عقلانی است، نسبت ما را با منطق درونیِ خودش و منطق جهانِ بیرون برقرار نگاه می دارد. رمان با جذابیت خویش ما را به خواندنش دعوت و با تدام لذت، ما را به ادامۀ خواندن ترغیب می کند. در زمان هایی که جذابیت های رواییِ ویدئویی- مجازی فراوانی در جهان وجود دارد، رمان هنوز می تواند وعدۀ لذت بخش ویژه و دور از دست رقیبانی را به ما بدهد و با تداوم لذت، موجباتِ خوانش متمرکز ما را فراهم آورد؛ اما این لذت از چه جنسی است و عوامل القای لذت در رمان کدامند؟ پرسش از لذت در رمان، زیرمجموعۀ پرسش های زیبایی شناختی رمان است. جذابیتِ رمان در کنار حقیقت مندی و تقلیل ناپذیری، یکی از بنیادهای زیباییِ رمان است. در پژوهش های فارسی صورت گرفته بر رمان، به موضوع جذابیت و لذت خوانش رمان کمتر پرداخته شده است. این پژوهش درصدد است به پرسش «رمان چگونه می تواند جذاب باشد؟» پاسخ دهد. رویکرد این پژوهش، زیبایی شناختی و متن محور است. در پایان شاهد خواهیم بود که رمان با برانگیختن کنجکاوی، توسعۀ تجربۀ عاطفی، برانگیختن شور، تنش و وعدۀ فرجام و درنهایت با رفتن به بیراهه و تعویق، جذابیت و لذتِ زیبایی شناختی را برای مخاطب فراهم می سازد.