مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1403 | دوره:35 | شماره:9 |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف به فعال سازی هم زمان عضلات موافق و مخالف حول یک مفصل هم انقباضی گفته می شود که نقشی کلیدی در پایداری و ثبات مفصل دارد این موضوع ازنظر فیزیولوژیکی و بیومکانیکی دارای اهمیت است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین حداکثر ضربان قلب طی پروتکل خستگی با هم انقباضی عضلات مچ پا در افراد دارای اضافه وزن در مقایسه با افراد نرمال است. مواد و روش کار نمونه آماری پژوهش 24 مرد و زن بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و به دو گروه افراد دارای اضافه وزن و افراد نرمال تقسیم شدند. فعالیت عضلات مچ پا طی عمل دویدن ثبت شد. حداکثر ضربان قلب هنگام پروتکل خستگی نیز با دستگاه پولار ثبت شد. بررسی نرمال بودن داده ها با آزمون شاپیرو - ویلک و ارزیابی اثر گروه، اثر خستگی و اثر تعاملی خستگی × گروه با آنالیز واریانس دوسویه با اندازه های تکراری ارزیابی شد. بررسی هم بستگی بین متغیر ها از ضریب هم بستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها یافته ها نشان داد، تغییرات هم انقباضی عمومی و جهت دار مچ پا در قبل و بعد خستگی در هر دو فاز دویدن دچار تغییر نشده بود و همچنین هم بستگی معنی داری بین حداکثر ضربان قلب و تغییرات هم انقباضی عمومی و جهت دار فاز یک و دو دویدن مشاهده نشد (05/0 >p). بحث و نتیجه گیری این پژوهش نشان داد که حداکثر ضربان قلب طی تمرین درمانده ساز، هم انقباضی عضلات مچ پا را تحت تاثیر قرار نمی دهد. نبود هم بستگی میان این دو متغیر نشان می دهد که ممکن است پاسخ سیستم عصبی عضلانی به خستگی، مستقل از فشارهای قلبی عروقی و وزن بدن است.

با توجه به التهاب سیستمیک و اختلال در سیستم ایمنی با افزایش سن و چاقی و همچنین تاثیر فعالیت ورزشی هوازی و امگا-3 در تعدیل التهاب و ایمنی، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تمرین هوازی و امگا-3 بر بیان IL-17 و IL-22 بافت چربی احشایی موش های سالمند تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب بود. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 24/18±82/148 گرم) به طور تصادفی به پنج گروه رژیم غذایی نرمال (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی پرچرب-تمرین (HFDT)، رژیم غذایی پرچرب- امگا-3 (HFDω3)، تمرین- رژیم غذایی پرچرب- امگا-3 (HFDTω3) تقسیم شدند. گروه های مکمل، طی دوره مداخله روزانه 1 گرم امگا-3 (به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) را به صورت خوراکی دریافت کردند. برنامه تمرین هوازی شامل دویدن روی تردمیل با شدت 60-50 درصد اکسیژن مصرفی (VO2max)، پنج روز هفته به مدت هشت هفته بود. 48 ساعت پس از پروتکل تحقیق، سطوح بیان ژنی در بافت چربی به روش real- time PCR اندازه گیری شد. یافته ها القای HFD با افزایش در بیان IL-17 و IL-22 همراه بود (0001/0=p). کاهش معنی داری در میزان IL-17 و IL-22 در گروه های HFDT (به ترتیب 026/0 p= و 037/0 p=)، HFDω3 (به ترتیب 035/0 p= و 044/0 p=) و HFDTω3 (به ترتیب 0001/0 p= و 0001/0 p=) نسبت به HFD؛ و HFDTω3 نسبت به گروه HFDT (به ترتیب 049/0 p= و 039/0 p=) و HFDω3 (به ترتیب 037/0 p= و 033/0 p=) مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری تمرین هوازی و مصرف امگا-3 می تواند باعث کاهش IL-17 و IL-22 بافت چربی احشایی، اختلالات ایمنی و التهاب ناشی از HFD در موش های سالمند شود. بااین وجود اثر ترکیب تمرین و مکمل بهتر است.

محدودیت رشد داخل رحمی (IUGR) مرگ ومیر پری ناتال را می تواند 10 تا 25 درصد افزایش دهد. شواهد علمی نشان داده اند که ویژگی های بند ناف نشانگرهای حیاتی برای ارزیابی عوارض داخل رحمی است. مطالعه حاضر باهدف بررسی ارتباط سطح مقطع بند ناف و محدودیت رشد داخل رحمی در خانم های باردار انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی-تحلیلی، 134 زن باردار به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. بیماران تحت سونوگرافی ترانس آبدومینال با استفاده از دستگاه سونوگرافی Samsung W80 و با استفاده از پروب MHz 5/3 قرار گرفتند. قطر و سطح مقطع بند ناف در دو نقطه (محل اتصال بند ناف به شکم و free loop) در سه ماهه سوم بارداری اندازه گیری شد. نتایج سونوگرافی های بیومتریک جنین شامل BPD، FL، HC و AC نیز ثبت شد. IUGR به صورت وزن تخمین زده شده توسط سونوگرافی کمتر از صدک 10 برای سن بارداری تعریف شد. یافته ها 19 نوزاد (2/14درصد) دارای IUGR بودند. تمام شاخص های بیومتریک در گروه با IUGR به طور معنی داری کمتر از گروه بدون IUGR بودند (001/0>p). قطر بند ناف در گروه با IUGR (26/1± 52/11) به طور معنی داری کمتر از گروه بدون IUGR (45/1 ± 82/14) بود (001/0>p). سطح مقطع بند ناف نیز در دو گروه با و بدون IUGR به ترتیب، 2/17 ± 11/125 و 41/31 ± 51/175 بود (001/0>p). همبستگی مستقیم و معنی داری بین هر دو شاخص قطر بند ناف و سطح مقطع بند ناف با تمام مشخصات جنین وجود داشت (001/0>p). بحث و نتیجه گیری نتایج مطالعه نشان داد که نوزادان مبتلا به IUGR، شاخص های بیومتریک پایین تری داشتند و قطر و سطح مقطع بند ناف در این نوزادان به طور معنی داری کمتر است. این یافته ها می تواند نشان دهنده پتانسیل استفاده از اندازه گیری های بند ناف به عنوان ابزاری کمکی در تشخیص یا ارزیابی خطر IUGR باشد.

کاورنوس مالفورماسیون یک مالفورماسیون عروقی خوش خیم است که اغلب در مغز رخ می دهد و به ندرت در فضای اپیدورال خارج نخاعی مشاهده می شود. موارد دوطرفه این ضایعه تاکنون گزارش نشده و اهمیت آن در شناخت الگوهای بالینی و تشخیصی این ضایعه قابل توجه است. در این مقاله، یک بیمار 33 ساله مبتلا به سندرم گزورودرما پیگمنتوزوم معرفی می شود که با کاورنوس مالفورماسیون دوطرفه در فضای اپیدورال خارج نخاعی تشخیص داده شده است. برخلاف موارد پیشین، این ضایعه بدون درگیری جسم مهره و با علائم بالینی خاص ظاهر شده است. این گزارش اولین مستند از کاورنوس مالفورماسیون دوطرفه در فضای اپیدورال خارج نخاعی است و می تواند به درک بهتر علل، تشخیص و مدیریت این نوع نادر ضایعه کمک کند.

سرطان کولورکتال یکی از شایع ترین تومورهای بدخیم در انسان است. پروبیوتیک ها بر تعادل باکتری های مفید و مضر روده تاثیر می گذارد و این تعادل را به نفع افزایش جمعیت باکتری های مفید و ایجاد اثرات سلامت بخش تغییر می دهند. لذا هدف از مطالعه پیش رو؛ تاثیر پروبیوتیک های بومی بر بیان ژن های ضد سرطانی bax و bcl2 باید سلولی سرطانی HT-29 با روش Real Time PCR است. مواد و روش ها در این مطالعه پس از کشت سلول های سرطانی HT-29 و تیمار آن با عصاره پروبیوتیکی استخراج RNA و سنتز cDNA انجام می گردد. آزمون Real-Time PCR با استفاده از پرایمرهای مخصوص ژن های ضد سرطانی bax و bcl2 در دستگاه corrbet انجام گردید. همچنین آزمون MTT به منظور بررسی توکسیسیته عصاره پروبیوتیک بومی انجام گردید. یافته ها آزمون نشان داد که افزایش غلظت عصاره موردمطالعه باعث کاهش زنده ماندن سلول ها به صورت وابسته به دوز می شوند. مقادیر IC50 برای عصاره پروبیوتیکی ug/ml 300 محاسبه شد. همچنین میزان ژن های bax و bcl2 در سلول های تحت تیمار با سوپرناتانت عاری از سلول لاکتوکوکوس رامنوسوس برابر 344/1 و 447/1 بود که نشان می دهد افزایش بیان این دو ژن است. (میزان بیان ژن bax به مقدار 344/1 برابر و میزان بیان ژن bcl-2 به مقدار 447/1 برابر در گروه تیمار نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (p<0.05) ذکر مقدار value-p ضروری است). بحث و نتیجه گیری با توجه به سمیت کم عصاره پروبیوتیک در تست MTT و افزایش بیان ژن های bax و bcl2، به نظر می رسد می توان از پروبیوتیک ها به عنوان مکمل های درمانی در پیشگیری و درمان سرطان های گوارشی استفاده کرد. این یافته ها نشان می دهند که پروبیوتیک های بومی می توانند به عنوان یک راهکار نوین درمانی با تاثیر بالا و عوارض جانبی کم برای درمان و پیشگیری از سرطان کولون مورداستفاده قرار گیرند.

دریافت کنندگان عضو علاوه بر مراقبت های جسمانی به مراقبت های روانی نیاز دارند و موفقیت پیوند، علاوه بر ملاحظات بالینی به حمایت های احساسی نیز وابسته است. با توجه به تاثیر احساسات بیمار در پذیرش یا رد عضو پیوندی و نقش حل مسائل روان شناختی در بقای بیماران و حفظ عضو پیوندی، مطالعه ای باهدف بررسی ارتباط بین احساس نسبت به عضو و عملکرد آن انجام شد. مواد و روش کار این مطالعه همبستگی با مشارکت 245 نفر از دریافت کنندگان کلیه و کبد در مرکز آموزشی و درمانی امام رضا (ع) انجام شد. داده ها با استفاده از دو پرسشنامه احساس نسبت به عضو پیوندی و تبعیت از رژیم دارویی بازل جمع آوری شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام و داده ها پس از جمع آوری با نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 تحلیل شد. یافته ها میانگین و انحراف معیار نمره کل پرسشنامه احساس، 26/69 ± 26/12 و میانگین و انحراف معیار نمره کل تبعیت از رژیم دارویی، 93/1 ± 01/1 بود. بین نمره کل احساس و هر یک از حیطه های آن با تبعیت دارویی رابطه مثبت و مستقیم وجود داشت (P<0/01, r=0/25). بحث و نتیجه گیری با توجه به ارتباط مستقیم احساس نسبت به عضو پیوندی با تبعیت از رژیم دارویی، تقویت احساس مثبت نسبت به عضو و رفع نگرانی های جسمی بیماران می تواند تاثیر مثبتی بر تبعیت آن ها و کاهش رد پیوند ناشی از عدم مصرف داروها داشته باشد.

پولیوما ویروس BK (BKV) که اغلب بعد از عفونت اولیه به شکل نهفته در بدن باقی می ماند، در بیماران با نقص یا مهار سیستم ایمنی مجددا فعال شده و باعث اختلال در کارکرد کلیه و نفروپاتی می شود. از میزان بروز ویرمی BKV، به عنوان یک ریسک فاکتور مهم نفروپاتی، در بیماران همودیالیزی مزمن کلیه اطلاعات کافی وجود ندارد. در این بررسی مقطعی، میزان فراوانی ویرمی و ریسک فاکتورهای احتمالی موثر بر عفونت فعال BKV در بیماران تحت همودیالیز بررسی شده است. مواد و روش کار این مطالعه مقطعی بر روی 150 بیمار همودیالیزی در بیمارستان طالقانی ارومیه انجام شد. نمونه های پلاسما جمع آوری و DNA ویروسی با استفاده از کیت ستونی استخراج شد. شناسایی عفونت فعال پولیوماویروس BK با روش مولکولی semi-nested PCR و تکثیر بخشی از ژن LTAg(Large T Antigen) انجام گردید. ارتباط بین فراوانی ویرمی با متغیرهای سن، جنس و مدت زمان دیالیز با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شد. یافته ها از 150 بیمار دیالیزی 84 بیمار (7/55 درصد) مرد و 66 بیمار (3/44 درصد) زن بودند. میانگین و انحراف معیار سن در این مطالعه، 15±9 /56 سال بود. میانگین مدت زمان دیالیز در بیماران موردمطالعه برابر با 6/22±7/32 ماه بود. ویرمی BKV در 54 بیمار (36 درصد) مثبت تشخیص داده شد. بین فراوانی ویرمی با متغیرهای سن، جنس و مدت زمان تحت دیالیز رابطه معنی دار مشاهده نگردید. بحث و نتیجه گیری یافته های مطالعه حاضر نشان دهنده شیوع قابل توجه ویرمی و عفونت فعال در بیش از یک سوم جمعیت بیماران همودیالیزی این مرکز است. با توجه به نقش مشخص ویرمی BKV در پاتوژنز نفروپاتی قبل و بعد از پیوند، ضروری است تا دستورالعمل هایی برای گنجاندن آزمایش های غربالگری ویروس BK در بیماران کلیوی مزمن و کاندید دریافت پیوند طراحی گردد.

عفونت کووید-19 با عوارض متعدد قلبی-عروقی همراه است که می تواند بر مرگ ومیر بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه تاثیرگذار باشد.، این مطالعه باهدف بررسی ارتباط سطح NT-pro BNP با پیامد داخل بیمارستانی (ترخیص یا مرگ) و تغییرات کسر تخلیه ای (LVEF) در بیماران مبتلابه COVID-19 بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد. مواد و روش کار مطالعه ای مقطعی بر روی 56 بیمار مبتلابه COVID-19 با تایید PCR و شواهد رادیولوژیکی انجام شد. بیماران دارای سابقه بیماری قلبی عروقی قبلی از مطالعه حذف شدند. سطح NT-pro BNP در 24 ساعت اول بستری اندازه گیری و ارتباط آن با LVEF و پیامد بیمارستانی تحلیل شد. یافته ها میانگین سطح پروتئین NT- Pro BNP در بیماران با تشخیص COVID-19 که ترخیص شدند، 72/456 ± 04/1997 Pg/mL و در بیماران فوت شده 67/1657 ± 17/4417 Pg/mL بود. (04/0= P). بحث و نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان داد که سطح بالای NT-pro BNP می تواند به عنوان یک نشانگر پیش بینی کننده برای شناسایی بیماران در معرض خطر مرگ در بخش مراقبت های ویژه استفاده شود. پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری برای تعیین قطعیت بالینی این شاخص انجام شود