مجله دانشکده پزشکی
سال:1393 | دوره:72 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: فعال سازی پلاکت ها و تجمع آنها نقش اساسی را در تشکیل و انتشار ترومبوز عروق کرونری ایفا می نماید. امروزه در بازار دارویی ایران داروی کلوپیدوگرل به عنوان مهارکننده تجمع پلاکتی به شکل خوراکی تجویز می شود. به دلیل قیمت بالای برند اصلی کلوپیدوگرل، یک برند ایرانی تحت عنوان اسویکس (Osvix) تولید شده است. این مطالعه با هدف بررسی کارایی برند ایرانی کلوپیدوگرل اجرا گردید.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی دوسوکور تعداد 80 بیمار تحت عمل جراحی قلب باز در بیمارستان اکباتان همدان در دو گروه مستقل در مهر ماه 1390 لغایت خرداد ماه 1391 مورد مطالعه بودند. یکی از گروه ها از برند ایرانی کلوپیدوگرل (اسویکس) و گروه دیگر از برند اصلی (پلاویکس) استفاده نمودند. به منظور بررسی کارایی این دو رژیم دارویی در مهارکنندگی پلاکت ها، نمونه های خونی از بیماران مورد مطالعه دریافت شد. تست تجمع پلاکتی از نمونه های خونی با استفاده از سیستم اگریگومتر انجام شد.یافته ها: میانگین پلاسمای غنی شده با پلاکت در گروه درمانی اسویکس و پلاویکس به ترتیب 236260±123444 و 153290±85204 پلاکت در میکرولیتر بوده است. نتایج بیانگر وجود اختلاف معنادار در پلاسمای غنی شده با پلاکت (P=0.001) و میزان آدنوزین دی فسفات (P=0.004) در گروه مردان و زنان برای گروه درمانی پلاویکس و اسویکس بود. همچنین اختلاف معنادار آماری برای شمارش پلاکت (P=0.000) برای گروه درمانی پلاویکس و اسویکس وجود داشت.نتیجه گیری: برند ایرانی کلوپیدوگرل (اسویکس) از لحاظ فاکتورهای کارایی در جلوگیری از تجمع پلاکتی کارایی کمتری نسبت به برند اصلی (پلاویکس) نشان می دهد.

زمینه و هدف: آمار سازمان بهداشت جهانی نشانگر این است که یک زن از هر 55 زن در جهان مبتلا به سرطان تخمدان در مقطعی از زندگیش می شود. سن شایع ابتدا به سرطان تخمدان بعد از 50 سالگی می باشد. هدف این مطالعه بررسی نقش کموتراپی داخل صفاقی با کربوپلاتین به عنوان درمان نگهدارنده در کاهش میزان عود و افزایش میزان بقای مبتلایان به سرطان پیشرفته تخمدان و همچنین بررسی سمیت این روش درمانی می باشد.روش بررسی: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی در بخش انکولوژی زنان بیمارستان ولی عصر (عج) دانشگاه علوم پزشکی تهران طی سال های 1389-1384 انجام شد. 30 بیمار مبتلا به سرطان اپیتلیالی تخمدان با Stage II-IV به صورت غیرتصادفی ساده وارد مطالعه شدند. 18 بیمار در گروه کموتراپی داخل صفاقی و 12 بیمار در گروه شاهد قرار گرفتند. در گروه مداخله سه هفته پس از شیمی درمانی وریدی در سه دوره به فاصله 21 روز، شیمی درمانی داخل صفاقی با کربوپلاتین دریافت کردند. بقای عمر دو و پنج ساله، بقای عمر بدون بیماری (فاصله زمانی اتمام درمان تا عود بیماری)، بقای کلی، توکسیسیتی و عود، ثبت و آنالیز شد.یافته ها: میانگین سن بیماران در گروه مورد 52.8±8.6 سال و گروه شاهد 55.1±11.5 سال بود. میانگین بقای بدون عود در بیماران گروه مورد 13±8.6 و در گروه شاهد 9.5±4.3 ماه بود. میانگین مدت بقا در گروه مورد 39±16.5 و در گروه شاهد 30.8±16.2 ماه به دست آمد که در هیچکدام از موارد بالا تفاوت معنادار نبود (P>0.05). میزان بقای کلی در گروه کموتراپی همراه با کربوپلاتین 72.2%و در گروه بدون کموتراپی داخل صفاقی 33.3% بود. فراوانی سمیت در گروه مداخله5.6% بود که شامل دردهای خفیف و متوسط شکمی و تهوع و استفراغ بود.نتیجه گیری: درمان نگهدارنده به روش داخل صفاقی به صورت معناداری باعث افزایش میزان بقا، کاهش چشمگیر عود و مرگ بیماران نمی شود، هر چند سمیت بالایی برای این روش دیده نشد.

زمینه و هدف: جراحی لاپاراسکوپی به دلیل مزیت های فراوان جایگزین روش سنتی شده است. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر آموزش به بیماران کاندید جراحی کوله سیستکتومی با روش لاپاراسکوپی در مرحله پیش از عمل بر مدت زمان بازگشت از بیهوشی در اتاق بهبودی انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی در دو بیمارستان شهر کرج طی سال های 1390-1389 انجام شد. نمونه های پژوهش 100 بیمار زن کاندید جراحی کوله سیستکتومی که به شکل تصادفی به دو گروه مساوی 50 نفره تقسیم شدند. به گروه مداخله در مورد شرایط اتاق عمل، تجهیزات، روش بیهوشی، پروسیجر جراحی و نقش بیمار در امر مراقبت از خود در مرحله بازگشت از بیهوشی آموزش داده شد. گروه کنترل، به طور روتین پذیرش شده و به اتاق عمل فرستاده شدند. مدت زمان بازگشت از بیهوشی با استفاده از تکمیل چک لیست آلدرت و کسب نمره 9 در این مقیاس و بروز تهوع بیماران پس از ریکاوری اندازه گیری شد.یافته ها: در ارزیابی وضعیت بیماران در واحد ریکاوری، میانگین مدت زمان رسیدن به نمره 9 از معیار آلدرت در گروه کنترل، 29.66±5.44 در حالی که میانگین این مدت زمان در گروه مداخله 18.04±3.87 دقیقه بود. (P=0.000) بیمار (20%) از گروه کنترل، بعد از ریکاوری تهوع را تجربه کردند در حالی این تعداد در گروه مداخله تنها سه بیمار (6%) بود (P=0.037, OR=0.255 CI 95%: 0.066-0.992).نتیجه گیری: نتایج مطالعه، موید اثر مثبت آموزش قبل از عمل بر مدت زمان بازگشت از بیهوشی در بیماران بود. از این روی توصیه می شود تمامی بیماران تحت لاپاراسکوپی قبل از عمل تحت آموزش و اطلاع رسانی قرار گیرند.

زمینه و هدف: با معرفی تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم (Intracytoplasmic Sperm Injection, ICSI) و روش های استخراج اسپرم از بیضه (Testicular Sperm Extraction, TESE) یا اپیدیدیم (PESA)، نقطه عطفی در درمان مبتلایان به آزواسپرمی حاصل گردید. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه نتایج بالینی تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم کسب شده از سمن انزالی مبتلایان به الیگوآستنوتراتوزوسپرمی شدید (OAT) و اسپرم های استخراج شده از بیضه یا اپیدیدیم مبتلایان به آزواسپرمی بود.روش بررسی: پس از بررسی گذشته نگر بیش از 400 پرونده پزشکی مربوط به جمعیت بیماران تحت ICSI، 45 سیکل با علت OAT شدید و 34 سیکل با علت آزواسپرمی، وارد مطالعه شدند. بیماران با استفاده از آگونیست GnRH تحت تیمار قرار گرفتند. صفات بالینی و نیز میزان لقاح، لانه گزینی و حاملگی بالینی به عنوان نتایج اصلی ICSI در بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج کسب شده به صورت میانگین ± انحراف معیار و تعداد (درصد) ارایه گردید.یافته ها: میانگین سنی، BMI، سطح استرادیول در روز تزریق hCG، تعداد کل اووسیت های کسب شده و مرحله متافاز 2 و میزان لقاح در بین دو گروه با OAT و آزواسپرمی مشابه بود. تفاوت معناداری در تعداد جنین های انتقال یافته با کیفیت عالی (P=0.09)، میزان لانه گزینی (P=0.238) و حاملگی بالینی (P=0.199) در بین دو گروه یافت نشد.نتیجه گیری: تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم کسب شده از طریق PESA و TESE، روش های مفیدی جهت کمک به مردان نابارور مبتلا به آزواسپرمی بود و نتایج حاصل، قابل قیاس با تزریق درون سیتوپلاسم اسپرم کسب شده از سمن انزالی مردان مبتلا به OAT شدید می باشد. بنابراین به نظر می رسد که تاثیر کیفیت اسپرم و منبع کسب آن بر نتایج حاصل از ICSI مشابه باشد.

زمینه و هدف: در بیماران تحت آنژیوپلاستی Percutaneous Coronary Intervention (PCI)، ارتباط میان وضعیت عملکرد بطن راست و پیامدهای پس از این پروسیجر همچنان نامعلوم مانده است. هدف از مطالعه حاضر، تعیین ارتباط بین یافته های اکوکاردیوگرافیک سیستولیک بطن راست با ظرفیت تحمل فیزیکی بیماران پس از انجام PCI بر روی شریان کرونری راست Right Coronary Artery (RCA) بود.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی در بیمارستان امام علی (ع) کرمانشاه در سال 1392، 40 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد دیواره تحتانی که کاندید PCI بر روی RCA بودند و کسر جهشی بطن چپ بیشتر یا مساوی 40% داشتند، وارد مطالعه شدند. بیماران در روز پذیرش و یک ماه پس از آن تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند و شاخص های عملکرد سیستولیک بطن راست از قبیل Tricuspid Annular Plane Systolic Excursion (TAPSE)، Tricuspid Annular Systolic Velocity (TASV)، Tei index و Right Ventricular Fractional Area Change (RVFAC) در آنان اندازه گیری و ثبت گردید. سطح ظرفیت عملکرد فیزیکی بیماران بر اساس معیارهای New York Heart Association (NYHA) در بیماران مشخص گردید.یافته ها: میانگین کلاس عملکردی NYHA پیش از PCI برابر 2.20±0.46 و پس از PCI برابر 1.10±0.30 بود که این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود (P<0.001). میانگین شاخص TAPSE پیش از PCI برابر 18.68±2.12 بود که پس از PCI به 1.10±0.30 افزایش یافت که این تغییر از لحاظ آماری معنادار بود،(P<0.001). میانگین شاخص TASV از 13.28±1.52 پیش از PCI به 14.85±1.90 افزایش یافته بود که این تغییر نیز از لحاظ آماری معنادار بود (P<0.001). میانگین شاخص Tei نیز از 0.52±0.05 پیش از PCI به تغییر یافته بود که این تغییر نیز از لحاظ آماری معنادار بود (P<0.001). همچنین، میانگین شاخص RVFA نیز از 34.02±2.40 پیش از PCI به38.25±2.57 افزایش یافت که این تغییر نیز از لحاظ آماری معنادار بود (P<0.001).نتیجه گیری: بر پایه نتایج حاصله از این مطالعه، بهبود در کلیه شاخص ها و در مجموع در عملکرد سیستولیک بطن راست به دنبال انجام PCI بر روی RCA مشاهده شده بود.

زمینه و هدف: مطالعات گذشته اثرات فازهای مختلف سیکل قاعدگی را بر پاسخ های همودینامیک در لوله گذاری تراشه نشان داده اند. هدف ما بررسی تاثیر میزان هورمون ها در سیکل قاعدگی خانم ها بر پاسخ های همودینامیک ناشی از لوله گذاری داخل تراشه است.روش بررسی: مطالعه به صورت کوهورت در دی ماه سال 1391 در بیمارستان امام خمینی (ره) شروع و در مدت یک سال انجام شد. بیماران بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شده و شرح حال قاعدگی نمونه خون برای اندازه گیری سطح هورمون ها اخذ شد. تغییرات همودینامیک بیماران کاندیدای جراحی الکتیو تحت بیهوشی عمومی با لوله گذاری تراشه ثبت شد.یافته ها: در این مطالعه 77 خانم تحت عمل جراحی الکتیو تحت بیهوشی عمومی با لوله گذاری تراشه بر اساس معیارهای پژوهش وارد مطالعه شدند، از این تعداد 38 زن در فاز لوتئال (4.49%) و 39 زن در فاز فولیکولار (6.50%) بودند. میانگین مدت زمان سپری شده برای لوله گذاری تراشه به ترتیب در دو گروه فولیکولار و لوتئال 25.58±5.07 و 25.84±5.32 ثانیه بود (P=0.489). فشار سیستولیک خون بعد از لوله گذاری در فاز فولیکولار 20±4.138 در برابر فاز لوتئال 18±7.127 (میلی متر جیوه) به طور معناداری بیشتر بود (P<0.01) همچنین ضربان قلب زنان بعد از لوله گذاری در فاز لوتئال 12±7.90 به طور معناداری از فاز فولیکولار 11±3.85 (ضربان در دقیقه) بیشتر بود (P=0.05).نتیجه گیری: به دلیل پایداری بیشتر پارامترهای همودینامیک در فاز لوتئال و کاهش عوارض قلبی و عروقی پیرامون عمل متعاقب آن توصیه می شود در صورت امکان اعمال جراحی الکتیو خانم هایی که در سنین باروری هستند، در این زمان انجام شود.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه، تعیین عوامل پیش بینی کننده شکست درمان با رژیم تک دوز متوتروکسات Metotrexate (MTX)بود.روش بررسی: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی نیمه تجربی در 70 بیمار تحت درمان با رژیم تک دوز MTX طی سال های 92-89 انجام شد. کاهش در هورمون گنادوتروپین کوریونی انسانی (b-hCG) به 10£mIU/mlبعد از اولین دوز MTX موفقیت و نیاز به دوز دوم، سوم یا جراحی شکست درمان محسوب شد. این دو گروه از نظر تیتر beta-hCG روز اول و چهارم درمان و کاهش ³15% این هورمون بین روزهای یک و چهارم، سن، تعداد حاملگی ها، تعداد زایمان ها، سایز توده حاملگی و ضخامت آندومتر با همدیگر مقایسه شدند.یافته ها: میزان موفقیت درمان. 177% بود. هیچ ارتباطی بین سن، تعداد حاملگی ها، تعداد زایمان ها، سایز توده حاملگی و ضخامت آندومتریوم بین دو گروه مشاهده نشد. ولی تیتر b-hCG روز اول و چهارم به طور معناداری در افراد موفق کمتر از افراد با شکست درمان بود. همچنین در افراد موفق کاهش ³15% bhCG روز چهارم نسبت به روز اول در 80.9% و در گروه دوم در 38.5% مشاهده شد (P=0.003).نتیجه گیری: در بیمارانی که با حاملگی خارج رحم کاندید درمان رژیم تک دوز MTX می شوند، تیتر بالای bhCG در روز اول و چهارم و همچنین کاهش کمتر از 15% این هورمون بین روزهای یک و چهارم از فاکتورهای مهم شکست درمان بودند.

زمینه و هدف: عوارض قلبی آنتراسایکلین ها در دوزهای متوسط و بالا (>350 mg/m2) به خوبی شناخته شده است، اما این سوال که آیا علایم تحت بالینی کاردیومیوپاتی با دوزهای کمتر از 350 mg/m2نیز ایجاد می شود هنوز مورد بحث است. هدف این مطالعه بررسی عملکرد قلبی کودکان تحت درمان با آنتراسایکلین در دوزهای کمتر از 350 mg/m2 جهت تعیین ایجاد عارضه قلبی و ارزیابی ریسک فاکتورهای موثر بر بروز این عارضه بود.روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر 50 کودک سرطانی بستری در بخش خون و انکولوژی اطفال بیمارستان بعثت شهر سنندج در سال های 91-88 که تحت درمان با آنتراسایکلین های دانوروبیسین و داکسوروبیسین با دوز کمتر از 350 mg/m2 بودند، توسط اکوکاردیوگرافی سریال به مدت یک تا سه سال پیگیری شدند. انحراف شاخص های اکوکاردیوگرافی از مقادیر نرمال اندازه گیری شد و ارتباط عوارض قلبی با ریسک فاکتورهای احتمالی با روش های آماری مناسب آنالیز گردید.یافته ها: در 22% از بیماران به ویژه کودکان بیش از 11 سال، حداقل یکی از پارامترهای اکوکاردیوگرافی شامل کسر تخلیه قلب، قطر پایان سیستولی، قطر پایان دیاستولی، توده بافتی و ضخامت دیواره خلفی بطن چپ در طول پیگیری تغییر کرد. مهمترین ریسک فاکتور، سن در زمان شروع داروها بود. در میان انواع کانسر، مبتلایان به لوسمی میلوییدی حاد بیشترین میزان شاخص های غیرطبیعی را داشتند. جنسیت و طول مدت پیگیری ارتباطی با بروز عارضه قلبی نشان ندادند.نتیجه گیری: آنتراسایکلین ها حتی در دوزهای کمتر از 350 mg/m2 می توانند منجر به تغییر عملکرد قلبی شوند هرچند که این تغییرات همراه با علایم بالینی نباشد. از این روی پیگیری طولانی مدت عوارض قلبی این داروها و استفاده از روش های محافظت قلب در هر دوز مصرفی توصیه می شود.

زمینه و هدف: بیماری سل شایع ترین علت مرگ ناشی از بیماری های تک عاملی عفونی در دنیا است و از نظر بارجهانی بیماری (Disability-Adjusted Life Years, DALY)، در رتبه دهم قرار دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اپیدمیولوژیک بیماری سل اجرا گردید.روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر توصیفی- تحلیلی در استان خوزستان طی سال های 1384 تا1391، پرونده 6363 بیمار مبتلا به سل با روش سرشماری بررسی شد. با استفاده از نرم افزار TB Register متغیرهای دموگرافیک و اطلاعات اپیدمیولوژیک و بالینی ثبت گردید و از طریق نرم افزار SPSS ویراست 16 مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.یافته ها: میانگین سن بیماران 39.3±18 سال بود که میانگین سن زنان به طور متوسط 2.1 سال از مردان بیشتر بود (P=0.0001). از کل بیماران 75.7% مبتلا به سل ریوی و 2.7% آلوده به HIV بودند. روند تغییرات میزان بروز سل در سال های مورد مطالعه معنادار بود (05.0>P).نتیجه گیری: ابتلای همزمان عفونت HIV و بیماری سل در جنوب غربی ایران شیوع بالایی دارد. غربالگری، آموزش و اقدامات پیشگیرانه جهت کنترل بیماری سل توصیه می شود.

زمینه و هدف: دیابت بی مزه در حاملگی بیماری نادری است که در نتیجه ترشح میزان ناکافی هورمون آنتی دیورتیک (وازوپرسین) اتفاق می افتد. به دلیل افزایش فیلتراسیون گلومرولی در حاملگی، نیاز به هورمون آنتی دیورتیک بیشتر می شود.معرفی بیمار: خانم 39 ساله شش روز بعد از زایمان طبیعی به علت تشنگی، پرنوشی، تب، پلی اوری و ضعف در مهر ماه 1392 به بیمارستان اکبرآبادی مراجعه کرد. افزایش قابل توجه حجم ادرار با کاهش وزن مخصوص ادرار همراه بود. اسمولاریته ادرار کمتر از اسمولاریته سرم بود. در آزمایش خون هیپرناترمی دیده شد. درمان با تجویز دسموپرسین استات که آنالوگ آنتی دیورتیک هورمون است صورت گرفت.نتیجه گیری: انواع اختلالات غدد درون ریز ممکن است بارداری را دچار مشکل نمایند. دیابت بی مزه چندان شایع نیست، در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع می تواند اثرات نامطلوبی بر روند بارداری داشته باشد. بیشتر افراد مبتلا، در زمان بارداری نیاز به مقادیر بیشتر دسموپرسین استات دارند، شاید به دلیل افزایش کلیرانس متابولیک ناشی از وازوپرسیناز جفتی باشد. با همین مکانیسم، مواردی از انواع تحت بالینی دیابت بی مزه ممکن است در حاملگی علامت دار شوند.