بیهوشی و درد
سال:1403 | دوره:15 | شماره:3 |تعداد مقالات:6

زمینه و هدف: کمردرد مزمن (Chronic Low Back pain)  عامل اصلی بازنشستگی زودهنگام مرتبط با سلامت و باعث از دست دادن سودهای اقتصادی و کاهش کیفیت زندگی است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی بر ناگویی هیجانی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی زنان دارای کمر مزمن انجام گرفت. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و دوره ی پیگیری 45 روزه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ی زنان دارای کمر درد مزمن مراجعه کننده به بیمارستان و کلینیک های تخصصی درد در شهراصفهان در سه ماهه تابستان سال 1401 بود. در این پژوهش تعداد30  بیمار مبتلا به کمر درد مزمن با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (هرگروه 15 بیمار). گروه آزمایش مداخله درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی را طی دوماه 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. در این پژوهش پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی (وار، 1988) و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو بگبی، پارکر و تیلور (1994)  توسط آنها تکمیل شد. داده ها از طریق نرم افزار SPSS-23 و با آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایج: بین نمرات ناگویی هیجانی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی در گروه آزمایش و کنترل در پیش آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 P). تاثیر درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی و ناگویی هیجانی در مرحله پیگیری ماندگار بود (001/0>P). نتیجه گیری: درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی به عنوان یک درمان اثربخش درمراکز بهداشتی و درمانی برای بهبود کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی و کاهش ناگویی هیجانی زنان دارای کمر درد مزمن پیشنهاد می گردد.

مقدمه: گرایش رو به رشدی در اعتیاد به مواد مخدر در سراسر جهان وجود دارد. اعتیاد تحت عنوان عدم کنترل در مصرف دارو تعریف شده و سیر بالینی بسیار متغیری دارد. هدف از این مطالعه بررسی عمق بیهوشی با کمک bispectral index score (BIS) و همچنین بررسی میزان بیهوشی مورد نیاز در حین عمل جراحی الکتیو شکستگی لگن می باشد. بیماران در رده سنی 18 تا 65 سال به دو گروه مصرف کننده مواد مخدر و افرادی که مواد مخدر مصرف نمی کردند تقسیم شدند.   روش کار: در این مطالعه، 45 نفر از بیماران کاندید عمل جراحی الکتیو شکستگی لگن در بیمارستان رسول اکرم (ص) شهر تهران در سال 1398 مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران در دو گروه معتاد (22) و غیر معتاد (23)  از نظر متغیرهای اندازه گیری شده دموگرافیک، BIS، ضربان قلب، فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک و درصد افزایش پروپوفول و رمی فنتانیل مصرف شده درحین بیهوشی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه بالینی امتیاز شاخص BIS  در دقیقه 0، 15 و 30 پس از جراحی در گروه معتاد بیشتر از گروه غیر معتاد بود اما تفاوت معنی داری بین دوگروه دیده نشد (05/0P>). ضربان قلب، فشار خون سیستولیک و فشار خون دیاستولیک در دقیقه 0، 15 و 30 بعد از جراحی در بیماران گروه معتاد نسبت به گروه غیر معتاد بیشتر بود، اما این تفاوت ها معنی دار نبود (05/0P> ). دوز پروپوفول و رمی فنتانیل استفاده شده در دقیقه 15 بعد از جراحی در بیماران گروه معتاد به طور معنی داری بیشتر از گروه غیرمعتاد بود (05/0P<). با این حال، بین دوز پروپوفول و رمی فنتانیل در شروع جراحی، 15 دقیقه پس از شروع جراحی و 30 دقیقه پس از شروع جراحی تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین دوز کل پروپوفول و رمی فنتانیل در بیماران دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (05/0P>). بین فراوانی بیماران در دو گروه، از نظر افزایش دوز پروپوفول یا رمی فنتانیل در 30 دقیقه اول شروع جراحی، تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0 P>). نتیجه گیری: می توان در حین عمل جراحی، عمق بیهوشی را با کمک BIS در معتادان کنترل کرد. در نتیجه میتوان با کنترل BIS در معتادان در حین بیهوشی میزان نیاز به داروی بیهوشی را کاهش داد.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر بلوک عصب اینترکوستوبراکیال با بلوک عصب آگزیلاری بر میزان درد تورنیکه در بیماران تحت عمل جراحی اندام فوقانی با بلوک اینفرا کلاویکولار بود. روش کار: این مطالعه، یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سو کور است. پس از کسب رضایت، . 30 بیمار به صورت تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. به گروه اول (15 نفر) تحت بلوک اینترکوستوبراکیال 5 سی سی از روپیواکائین 5/0٪  و در گروه دوم (15 نفر) تحت بلوک عصب آگزیلاری 5 سی سی از روپیواکائین 5/0٪ بصورت زیر جلدی تزریق شد. میزان رضایت بیماران از طریق پرسشنامه اندازه گیری و داده ها با استفاده از نرم spss نسخه 26 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: 30 بیمار (15 مرد و  15زن) بودند. میانگین سنی دربلوک Axillary 13. 62  ± 42. 33 و در بلوک Intercostobrachial 17. 71± 48. 07 بود. هیچ یک از بیماران در هر دو گروه درد در ناحیه بستن تورنیکه را گزارش نکردند و نیازی به دریافت مخدر نداشتند. تعیین میزان رضایتمندی بیماران دردو گروه اختلاف معنی داری نداشت (P-Value=. 553). توزیع میانگین فشار سیستولی (P-Value=0. 789) و دیاستولی  (P-Value=0. 942). در قبل و بعد از بستن تورنیکه بعد از 4 بار اندازه گیری اختلاف معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد استفاده از بلوک اینترکوستوبراکیال و عصب آگزیلاری موجب از بین رفتن درد در ناحیه بستن تورنیکه می شود و نیاز به داروهای مخدر سیستمیک نخواهد بود. بیشتر بیماران از عمل جراحی رضایت عالی داشتند.

مقدمه و هدف: کمردرد مزمن غیراختصاصی یکی از مشکلات شایع و ناتوان کننده ای است که بسیاری از افراد را تحت تأثیر قرار می دهد و درمان های موجود اغلب نتایج محدودی در بهبود درد و عملکرد بیماران دارند. هدف از این پژوهش، ارزیابی تأثیر هشت هفته تمرینات درمانی بر کاهش درد، بهبود عملکرد و تغییر باورهای اجتناب-ترس در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون، بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی به طور تصادفی به دو گروه تجربی (18=n) و کنترل (18=n) تقسیم شدند. درد، عملکرد و سازه های اجتنابی بیماران پیش و پس از هشت هفته مداخله به ترتیب با استفاده از شاخص بصری درد (VAS)، تست سورنسن و پرسشنامه باورهای اجتناب-ترس اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری و آزمون تی همبسته استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که تمرینات درمانی در گروه تجربی باعث معنادار شدن نمره درد و ناتوانی نسبت به گروه کنترل شد، که اثرات بالینی بزرگ برای هر دو نیز گزارش شد. همچنین معناداری برای عملکرد و تغییر باورهای اجتناب-ترس گزارش شد با این تفاوت که اثرات بالینی برای این­ها متوسط گزارش شد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده اثربخشی تمرینات درمانی در بهبود کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود، از این رو استفاده از تمرینات کنترل حرکتی، کششی به عنوان یک روش ترکیبی (تمرینات درمانی) در کاهش درد و بهبود عملکرد و باورهای اجتنابی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی پیشنهاد می­شود.

مقدمه: هدف از این تحقیق تاثیر کفی طبی و استراتژی های گیت بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در افراد مبتلا به خار پاشنه  می باشد. روش ها: ﺗﻌﺪاد 15 ﺑﯿﻤﺎر مبتلا به خار پاشنه و 15 ﻓﺮد ﺳﺎﻟﻢ به صورت دردسترس ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻗﺪ، وزن و ﺳﻦ ﻣﺸﺎﺑﻪ در ایﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ. از سیستم تحلیل حرکتی وایکان شامل 6 دوربین پرسرعت با فرکانس نمونه برداری 100 هرتز برای ارزیابی پارامترهای فضایی-زمانی و مکانی راه رفتن استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری طرح مختلط در سطح معنی داری 05/0 استفاده گردید یافته ها: گیت پنجه به داخل سبب کاهش پارامترهای آهنگ گامبرداری، فوت آف پای موافق، طول قدم، زمان قدم، زمان گام، عرض قدم و سرعت راه رفتن، ولیکن گیت پنجه به خارج سبب افزایش فوت آف پای موافق در هر دو گروه می گردد. در گروه مبتلا به خار پاشنه کفی های طبی سیلیکونی و کاپ پاشنه سبب افزایش آهنگ گامبرداری، طول گام، سرعت راه رفتن ولیکن کاهش درصد حمایت دوگانه، زمان گام و شدت بصری درد در مقایسه با با استراتژی های گیتی می گردند، کفی طبی سیلیکونی سبب افزایش طول قدم (در مقایسه با راه رفتن عادی و پنجه به داخل)، کاهش زمان قدم (در مقایسه با راه رفتن عادی و کاپ پاشنه و گیت پنجه به خارج) و کاهش درصد حمایت تک گانه (در مقایسه با عادی و پنجه به خارج) می گردد. در افراد مبتلا به خار پاشنه گیت پنجه به خارج سبب افزایش درصد حمایت دوگانه، افزایش فوت آف پای مخالف و گیت پنجه به داخل سبب کاهش درصد حمایت دوگانه، درصد حمایت تک گانه می گردد نتیجه گیری: راه رفتن با کفی طبی سیلیکونی و کاپ پاشنه مداخله هایی بهینه در بهبود و ارتقاء پارامترهای فضایی-مکانی راه رفتن می باشند. کفی طبی سیلیکونی بهینه ترین مداخله و گیت پنجه به داخل یک ریسک فاکتور احتمالی برای افراد مبتلا به خار پاشنه می باشد.

درمان های ترمیمی به عنوان گزینه های کم تهاجمی و امیدوارکننده برای مدیریت کمردرد انتشاری و محوری مطرح شده اند. این درمانها شامل تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و درمان با سلول های بنیادی با هدف کاهش التهاب، ترمیم بافت و کاهش درد است. این مقاله به طور مختصر به بررسی تکنیک ها، شواهد علمی و مزایا و محدودیت های این رویکردها می پردازد.