طب توانبخشی
سال:1404 | دوره:14 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

مقدمه و اهداف در سال های اخیر، ورود فناوری های غوطه ور مانند واقعیت مجازی و واقعیت افزوده ، انقلابی در آموزش پزشکی به ویژه در حوزه های شنوایی شناسی و گوش و حلق و بینی ایجاد کرده است. این فناوری ها با فراهم کردن محیط های تعاملی و شبیه سازی های واقع گرایانه، فرصت های یادگیری منحصر به فرد و ایمن برای تمرین مهارت های بالینی فراهم می کنند. این مرور محدوده با هدف شناسایی، طبقه بندی و ترسیم وضعیت مطالعات منتشر شده مرتبط با نقش و کاربرد فناوری های غوطه ور در آموزش شنوایی شناسی و گوش و حلق و بینی انجام شده است.مواد و روش ها در این مطالعه، با استفاده از جست وجوی نظام مند در پایگاه های داده پابمد، ام بیس و آی تریپل ئی، مقالات مرتبط با استفاده از فناوری های غوطه ور در آموزش شنوایی شناسی و گوش حلق و بینی منتشر شده به زبان انگلیسی تا پیش از ژانویه 2025 بررسی شد. داده های مرتبط با هدف مطالعه به روش تحلیل توصیفی و مفهومی دسته بندی شدند.یافته ها از مجموع 630 مقاله به دست آمده، موارد تکراری با استفاده از روش غربالگری 3 مرحله ای مقالات نامرتبط حذف و داده های 23 مقاله استخراج و تحلیل شدند. براین اساس غالب مطالعات مورد بررسی، کاربرد واقعیت مجازی در شبیه سازی مهارت های جراحی و آموزشی گوش و حلق و بینی را مطرح کرده بودند. درحالی که مقالات در حوزه شنوایی شناسی، با 3 محور عمده شبیه سازهای آزمون شنوایی، آموزش آناتومی گوش و شبیه سازی تجویز و تنظیم سمعک سهم کمتری از مطالعات را داشتند.نتیجه گیری گستردگی مطالعات از منظر نوع فناوری و حوزه اثرگذاری در آموزش های شنوایی شناسی و گوش و حلق و بینی، در کنار تأکید مطالعات بر اثربخشی آن در رضایت فراگیران و کاهش خطاهای مرتبط با آموزش، برنامه ریزی برای توسعه و ارزیابی بیشتر این فناوری ها با هدف بهبود یادگیری عملی دانشجویان و ایجاد فرصت های آموزشی نوین را مورد توجه قرار می دهد.

مقدمه و اهداف لیگامان صلیبی قدامی یکی از ساختارهای کلیدی در حفظ ثبات مکانیکی و عملکردی مفصل زانو به شمار می رود. پارگی لیگامان صلیبی قدامی خودبه خود ترمیم نمی شود، حتی بازسازی آن با استفاده از آلوگرافت یا آتوگرافت نیز نمی تواند عصب دهی مجدد گیرنده های مکانیکی را فراهم کند. بنابراین هدف از این مرور نظام مند، مقایسه کنترل پاسچر در افراد با و بدون بازسازی لیگامان صلیبی قدامی 1 سال پس از جراحی بود.مواد و روش ها مقالات مرتبط با این موضوع از پایگاه های اطلاعاتی معتبر شامل ام بیس، پابمد، مدلاین،اسپرت دیسکاس، سیناهل و اِی ام ای دی با استفاده از واژگان کلیدی مانند ACL, anterior cruciate ligament, reconstruction, rehabilitation, injury, surgery, motor control, motor learning, balance, stability, proprioception, angle, moment, control, perturbation, neuromuscular, and biomechanics. استخراج شدند. جست وجو با تمرکز بر مقالات منتشر شده بین سال های 2008 تا 2025 انجام شد. تنها مقالاتی وارد مطالعه شدند که کنترل حرکتی را در افراد تا 12 ماه پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی بررسی کرده و آن ها را با یک گروه کنترل فعال مقایسه کرده بودند.یافته ها جست وجوی اولیه 6207 مقاله پژوهشی مرتبط را شناسایی کرد. پس از بررسی عناوین و چکیده ها، 334 مقاله برای بررسی بیشتر انتخاب شدند. در نهایت، 33 مطالعه براساس معیارهای ورود و خروج برای تحلیل نهایی واجد شرایط تشخیص داده شدند.نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان داد که بازسازی لیگامان صلیبی قدامی به طور منفی بر پایداری دو پا و تک پا، قدرت، هماهنگی عضلانی و الگوهای حرکتی بیومکانیکی تأثیر می گذارد. این یافته ها می توانند به شناسایی ضعف های موجود در فرایند توان بخشی کمک کرده و در طراحی برنامه های توان بخشی بهبود یافته مؤثر باشند.

مقدمه و اهداف لوردوز افزایش یافته کمری یکی از ناهنجاری های متداول در ناحیه ستون فقرات در نوجوانان است که سیستم حرکتی را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث ایجاد انواع اختلالات اسکلتی عضلانی در بدن می شود. هدف از پژوهش حاضر توصیف و مقایسه نمرات کسب شده در آزمون غربالگری سری 9 در پسران 13 تا 15 سال با و بدون لوردوز کمری بود.مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع مقطعی بود و در آن 60 پسر 13 تا 15 سال به صورت دردسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از غربالگری اولیه وارد پژوهش شده و به 2 گروه لوردوز افزایش یافته کمری (31 نفر) و لوردوز طبیعی (29 نفر) تقسیم بندی شدند. میانگین سن و شاخص توده بدنی آزمودنی ها به ترتیب 0/86±13/71 و 2/52±21/88 بود. زاویه لوردوز در گروه سالم 5/62±38/51 و در گروه دارای لوردوز 8/57±57/08 بود. زاویه لوردوز با استفاده از خط کش منعطف و الگوهای حرکتی طبق دستورالعمل آزمون غربالگری سری 9 اندازه گیری شد. داده ها ازطریق نرم افزار SPSS و با آزمون تی مستقل در سطح معنی داری α<0/05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها امتیاز کلی آزمون غربالگری سری 9 در گروه دارای لوردوز 2/4±20/3 و در گروه طبیعی 2/2±21/6 بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین امتیازات کلی مجموعه 9 آزمون در 2 گروه تفاوت معنی داری وجود دارد (0/032=P). از بین امتیازات جزئی، امتیاز اسکات کامل در گروه دارای لوردوز 0/68±2 و در گروه لوردوز طبیعی 0/68±2/48 بود که تفاوت معنی داری بین آن ها وجود دارد (0/008=P). همین طور امتیاز آزمون بالا آوردن مستقیم پاها در گروه دارای لوردوز 0/67±1/87 و در گروه طبیعی 0/57±2/27 بود که بین این دو متغیر نیز تفاوت معنی داری وجود دارد (0/012=P). در بین نتایج سایر آزمون های جزئی ارتباط معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری لوردوز افزایش یافته کمری می تواند بر کیفیت الگوهای حرکتی ناحیه کمری لگنی پسران نوجوان تأثیر منفی بگذارد. از این رو توصیه می شود متخصصین حرکات اصلاحی در حین ارزیابی و تمرینات اصلاحی ناحیه کمری، به کیفیت الگوهای حرکتی آن توجه داشته باشند.

مقدمه و اهداف از شایع ترین علل زانو درد، استئوآرتریت زانو است. استئوآرتریت زانو به عنوان بیماری مفصلی دژنراتیو شناخته می شود. استئوآرتریت زانو بیشتر در افراد مسن دیده می شود و علائم بالینی رایج آن با سفتی و تورم زانو، درد، کاهش قدرت عضله کوادریسپس و نقص در حس عمقی زانو همراه است. از جمله اقدامات فیزیوتراپی قابل استفاده برای این بیماران می توان به ارتعاش موضعی عضله و کینزیوتیپ اشاره کرد. هدف مطالعه حال حاضر استفاده از این دو روش و مقایسه آن ها به منظور کاهش فوری درد، بهبود فوری حس عمقی و افزایش فوری قدرت عضله کوادریسپس بود. مواد و روش ها این پژوهش به صورت کارآزمایی بالینی شبه تجربی با پیش آزمون پس آزمون بود که بر روی 34 نفر با استئوآرتریت زانو در محدوده سنی 45 تا 65 سال انجام شد. افراد در 2 گروه (هر گروه 17 نفر) به صورت تصادفی تقسیم بندی شدند. برای یک گروه کینزیوتیپ به صورت 50 درصد کشش به شکل Y و  Iو از ابتدا به انتهای عضله به منظور تقویت عضله کوادریسپس استفاده شد و بر گروه دیگر ارتعاش موضعی عضله با فرکانس 60 هرتز روی قدام زانو و روی خود عضله کوادریسپس برای 4 بار (هر بار به مدت 5 دقیقه ارتعاش و 60 ثانیه استراحت در 1 جلسه) اعمال شد. در این پژوهش قدرت عضله کوادریسپس با دستگاه دینامومتر ایزومتری، حس عمقی ازطریق حس وضعیت مفصل به روش گونیامتری دیجیتال و درد به وسیله مقیاس دیداری درد اندازه گیری شد.یافته ها در مقایسه بین گروهی، تفاوت معناداری در جهت بهبود قدرت عضله کوادریسپس (p=0/49) و حس عمقی (p=0/972) در هر دو گروه بعد از اعمال ارتعاش موضعی و کینزیوتیپ مشاهده نشد. در حالی که تفاوت معناداری در جهت کاهش درد بین 2 گروه مشاهده شد (p=0/006) که میزان بهبودی درد بعد از اجرای ارتعاش موضعی بیشتر از کینزیوتیپ بود. در مقایسه درون گروهی هر دو گروه، متغیرهای قدرت عضله کوادریسپس در گروه ارتعاش موضعی (p=0/262) و در گروه کینزیوتیپ (p=0/088) و حس عمقی مفصل زانو در گروه ارتعاش موضعی (p=0/090) و در گروه کینزیوتیپ (p=0/087) تفاوت معناداری بعد از مداخله در مقایسه با قبل از مداخله نداشتند. درحالی که متغیر درد کاهش معناداری در جهت بهبود در هر دو گروه در مقایسه با قبل از مداخله داشت (p=0/001).نتیجه گیری اثرات فوری هر دو مداخله ارتعاش موضعی عضله و کینزیوتیپ در جهت بهبود قدرت عضله کوادریسپس و حس عمقی مفصل زانو تأثیر مثبت چشمگیری نداشت. هیچ یک از مداخلات بر دیگری درزمینه قدرت عضله کوادریسپس و حس عمقی مفصل زانو برتری نداشت. هر دو مداخله باعث کاهش درد در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو شدند و میزان بهبود درد بعد از اجرای ارتعاش موضعی بیشتر از کینزیوتیپ بود.

مقدمه و اهداف اختلال اضطراب فراگیر یک اختلال روانی مزمن است که با نگرانی مفرط، غیرقابل کنترل همراه است و باعث اختلال در عملکرد شناختی و عاطفی فرد می شود. تحقیقات نشان داده اند اضطراب زیاد با مشکلاتی در توجه و تمرکز همراه است. همچنین بر اساس  مطالعات نوروفیزیولوژیکی، توان مطلق امواج تتا در فرایندهای توجه نقش اساسی دارند، درحالی که توان مطلق امواج آلفا و تتا در تنظیم اضطراب نقش بسزایی دارند. طبق این یافته ها، هدف این مطالعه ارزیابی اثربخشی تحریک الکتریکی جریان مستقیم فراجمجمه ای در تنظیم الگوهای توان مطلق امواج مغزی آلفا و تتا و بهبود توجه دیداری و شنیداری در افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی فراگیر است.مواد و روش ها این مطالعه بالینی به صورت یک سو کور و تصادفی بر 24 بیمار مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، با 2 متغیر پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش در تبریز، در سال های 1402 و 1403 انجام شد. شرکت کنندگان با سنین 18 تا 40 سال از طریق مراجعه به مراکز درمانی شهر تبریز، پس از ارزیابی های بالینی توسط روانپزشک و غربالگری با تست پرسش نامه اختلال اضطراب فراگیر اسپیتزر که میزان تأثیر اختلال اضطراب فراگیر بر عملکردهای فردی، اجتماعی، خانوادگی و شغلی افراد مبتلا را ارزیابی می کند، به طور تصادفی به 2 گروه آزمایش (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. برای هر دو گروه قبل و بعد از مداخله از آزمون بررسی یکپارچه عملکرد دیداری شنیداری برای ارزیابی توجه دیداری و شنیداری و نقشه مغزی برای ارزیابی امواج آلفا و تتا استفاده شد. برای گروه آزمایش در 10 جلسه تحریک الکتریکی جریان مستقیم فراجمجمه ای به صورت یک روز در میان به مدت زمان 30 دقیقه با شدت 2 میلی آمپر به طور مستقیم به قشر اوربیتوفرونتال در محل های الکترود Fp1 (آند) و Fp2 (کاتد) اعمال شد. گروه کنترل نیز تحریک ساختگی در همان محل های مذکور تحریک را دریافت کردند. برای ثبت توان مطلق امواج آلفا و تتا بعد از مداخله، الکتروانسفالوگرافی کمی و ارزیابی تغییرات توجهی از تست یکپارچه عملکرد دیداری شنیداری استفاده شد و سپس داده ها با نرم افزار بسته آماری برای علوم اجتماعی تجزیه وتحلیل شدند.یافته ها تحلیل های آماری نشان داد رابطه معناداری بین فعالیت امواج تتا و آلفا و توجه دیداری و شنیداری در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر وجود دارد. به طور خاص، توان مطلق امواج تتا از 108/28 به 99/44 کاهش یافت، درحالی که توان مطلق امواج آلفا از 73/66 به 175/33 افزایش یافت. همچنین توجه دیداری از 596/86 به 1836/34 و توجه شنیداری از 503/57 به 1850/30 افزایش یافت.نتیجه گیری نتایج این مطالعه اثربخشی تحریک الکتریکی جریان مستقیم فراجمجمه ای در تنظیم توان مطلق امواج آلفا و تتا، با هدف بهبود عملکرد توجه دیداری و شنیداری در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر را نشان می دهد. تحقیقات بیشتر برای بهینه سازی فرایندهای تحریک الکتریکی جریان مستقیم فراجمجمه ای و بررسی اثرات بلندمدت آن ضروری است.

مقدمه و اهداف با توجه به ادعای اثرگذاری فعالیت ورزشی منظم بر عملکرد قلب، هدف از انجام این مطالعه تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر متغیرهای منتخب همورولوژیکی، همودینامیکی و بیومکانیکی عملکرد عضله قلب مردان میانسال مبتلا به عارضه قلبی بود.مواد و روش ها در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، 34 بیمار قلبی مرد میانسال در محدوده سنی 40 تا 65 سال، متعاقب سکته قلبی، پیوند بای پس عروق کرونر و مداخله عروق کرونر از راه پوست شرکت داشتند و در 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته تمرینات هوازی زیر بیشینه انجام دادند. از آمار استنباطی آنالیز کوواریانس و تی وابسته به همراه آزمون ویلکاکسون به منظور مقایسه درون گروهی و بین گروهی در سطح معنی داری p≤0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج افزایش معنادار متغیرهای همورولوژیک (گلبول سفید خون، سرعت رسوب گلبول های قرمز، هماتوکریت و لیپوپروتئین ها)، متغیرهای همودینامیک (حجم ضربه ای، ضربان قلب استراحتی و فشار خون دیاستولیک) و متغیرهای بیومکانیک عملکرد قلب (کسرجهشی، ابعاد و حجم حفرات قلب) (p≤0/05) در پی برنامه توان بخشی (تمرین هوازی) را نشان داد. نتیجه گیری با توجه به نتایج، با عنایت به ماهیت اثرگذاری تمرینات هوازی بر متغیرهای مختلف خون، پروتکل تمرینی مورد استفاده در این پژوهش را می توان برای بهبود عملکرد متغیرهای هماتولوژیک، همودینامیک و عملکرد بیومکانیکی عضله قلب بیماران قلبی توصیه کرد.

مقدمه و اهداف ورزشکاران پارالمپیکی به دلیل شرایط جسمانی خاص در معرض آسیب اند که ممکن است عملکردشان را کاهش دهد. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط آسیب های ورزشی با شاخص های فیزیولوژیکی و عملکردی در پارالمپیک 2024 پاریس است. مواد و روش ها این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی و با مشارکت 76 ورزشکار مرد و زن از 11 رشته ورزشی شرکت کننده در المپیک پارالمپیک 2024 پاریس، با میانگین سنی 99/2±32 سال انجام شد. داده ها از طریق آزمون های قدرت ایزوکینتیک (دستگاه Biodex)، توان بی هوازی (آزمون وینگیت)، تعادل ایستا (آزمون استروک) و تعادل پویا (آزمون وای) جمع آوری شد. برای سنجش آسیب های ورزشی از پرسش نامه استاندارد و معتبر اسلو شامل 4 مؤلفه اصلی استفاده شد.یافته ها نتایج نشان داد تفاوت میانگین امتیاز مؤلفه های پرسش نامه اسلو بین گروه های سالم و آسیب دیده از نظر آماری معنادار بود (05/P<0) که نشان می دهد آسیب های ورزشی به طور واقعی و قابل اطمینان با افزایش درد، افت عملکرد و کاهش کیفیت تمرین مرتبط هستند. مشارکت (0/001=p)، عملکرد ورزشی (0/001=p)، احساس درد (0/001=p)، اختلال در تمرین (0/027=p) و امتیاز کل (0/001=p) در مقابل مقایسه میانگین شاخص های فیزیولوژیکی بین 2 گروه سالم و آسیب دیده نشان داد این تفاوت ها از نظر آماری معنادار نبودند. به طور مشخص، مقادیر به دست آمده از آزمون تی برای قدرت زانوی راست (0/945=p)، قدرت زانوی چپ (0/354= p ) توان اوج بی هوازی (0/498=p)، توان متوسط بی هوازی (0/352=p) تعادل ایستا (373/p=0) و تعادل پویا (0/326=p) بیانگر نبود اختلاف معنادار بین 2 گروه بودند.نتیجه گیری یافته ها بر ضرورت بهره گیری هم زمان از ارزیابی های ذهنی و عینی در تحلیل عملکرد ورزشکاران پارالمپیکی تأکید دارند و می توانند راهنمای طراحی برنامه های تمرینی، بازتوانی و پیشگیری از آسیب در این گروه باشند.

مقدمه و اهداف با توجه به اثرات منفی بی ثباتی مزمن مچ پا بر کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی روزمره، هدف از انجام این مطالعه، مقایسه نیروی کششی فعال عضله پرونئوس لونگوس در فاز شروع راه رفتن بین افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و افراد سالم با استفاده از مدل سازی اسکلتی عضلانی در اپن سیم بود.مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی، 19 بیمار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا با دامنه سنی 18 تا 25 سال و با سابقه حداقل 2 مورد پیچ خوردگی در 3 تا 12 ماه گذشته و 19 ورزشکار سالم با دامنه سنی 18 تا 25 سال شرکت کردند. آزمودنی ها روی صفحه نیرو قرار گرفتند و با شنیدن علامت صوتی شروع به راه رفتن کردند. با استفاده از مدل gait2392 در محیط اپن سیم، نیروی تولیدی عضله پرونئوس لونگوس در فاز شروع راه رفتن محاسبه شد. همچنین پارامترهای فضایی زمانی (طول گام، سرعت گام، زمان گام) و فاز تنظیمات وضعیتی پیش بینانه بر اساس داده های مرکز فشار و موقعیت مارکرهای سطحی استخراج شدند.یافته ها نتایج نشان داد نیروی عضله پرونئوس لونگوس (p=0/006) و مدت فاز تنظیمات وضعیت پیش بینانه (p=0/002) در افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا به طور معناداری کمتر از افراد سالم بود. در مقابل، طول گام (p=0/001)، سرعت گام (p=0/001) و زمان گام (p=0/04) در این افراد به طور معناداری بیشتر از گروه سالم بود.نتیجه گیری یافته های این پژوهش نشان داد افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا در فاز شروع راه رفتن، در مقایسه با افراد سالم، نیروی کششی فعال کمتری در عضله پرونئوس لونگوس و مدت زمان کوتاه تری در فاز تنظیمات وضعیتی پیش بینانه دارند. این تفاوت ها می تواند نشان دهنده ارتباط احتمالی میان اختلال در عملکرد گیرنده های حس عمقی، ضعف عضله پرونئوس لونگوس و اختلال در تنظیمات وضعیتی پیش بینانه در این مرحله باشد. همچنین افزایش مشاهده شده در پارامترهای فضایی زمانی راه رفتن، ممکن است به عنوان یک استراتژی جبرانی برای مقابله با این نقص های عملکردی در نظر گرفته شود.

مقدمه و اهداف خستگی حاصل از فعالیت های جسمانی و شناختی یکی از چالش های اساسی در حوزه علوم ورزشی و علوم اعصاب است که می تواند عملکرد فیزیکی و روان شناختی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر فعالیت بدنی و فعالیت مغزی بر پاسخ های فیزیولوژیک عینی (ضربان قلب) و پاسخ های ذهنی (ادراک فشار) در حین و پس از تمرین تا حد خستگی بود.مواد و روش ها روش پژوهش مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بود. 20 دانشجوی دختر 25 تا 30 ساله دانشگاه الزهرا (س) به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. با توجه به معیارهای ورود به مطالعه شرکت کنندگان به 2 گروه فعالیت مغزی و فعالیت بدنی (هر گروه 10 نفر) تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خستگی جسمانی بورگ، مقیاس خستگی ذهنی، آزمون استروپ و ضربان سنج پولار استفاده شد. خستگی جسمی، خستگی ذهنی و ضربان قلب شرکت کنندگان هریک از گروه های قبل از شروع فعالیت، 5 و 10 دقیقه پس از شروع فعالیت، بلافاصله و 5 دقیقه بعد از پایان فعالیت ثبت شد. یافته ها نتایج تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان داد ضربان قلب و درجه سختی ادراک شده مغزی و جسمانی شرکت کنندگان هر دو گروه فعالیت جسمانی و مغزی با افزایش مدت زمان تمرین جسمانی یا ذهنی افزایش می یابد (001/P=0). مقایسه میانگین ضربان قلب و ادراک سختی فعالیت جسمانی گروه فعالیت جسمانی در مراحل ارزیابی دقیقه پنجم، دقیقه دهم، پایان فعالیت و 5 دقیقه بعد از فعالیت بالاتر از گروه تمرین مغزی بود و گروه فعالیت جسمانی در دقیقه دهم فعالیت و پایان فعالیت بالاترین میانگین ضربان قلب و ادراک سختی فعالیت بدنی را داشتند، اما در مرحله 5 دقیقه بعد از فعالیت میانگین کاهش یافت (001/P=0). میانگین ادراک سختی فعالیت مغزی گروه فعالیت مغزی در مراحل ارزیابی دقیقه پنجم، دقیقه دهم، پایان فعالیت و 5 دقیقه بعد از فعالیت بالاتر از گروه فعالیت جسمانی بود و گروه فعالیت مغزی در دقیقه دهم فعالیت و پایان فعالیت بالاترین میانگین ادراک سختی فعالیت مغزی را نسبت به گروه فعالیت بدنی داشتند (001/P=0).نتیجه گیری فعالیت بدنی عمدتاً سبب افزایش بار فیزیولوژیک و فعالیت های مغزی موجب افزایش بار شناختی و خستگی ذهنی می شود. یافته های این مطالعه دارای کاربردهای عملی گسترده ای در حوزه های مختلف است. این نتایج می توانند مبنایی علمی برای بهینه سازی برنامه های تمرینی فراهم کنند. به گونه ای که تعادل مناسبی بین بارهای جسمانی و مغزی برقرار شود و در حوزه بالینی و توان بخشی نیز این یافته ها می توانند در توسعه پروتکل های درمانی برای بیماران مبتلا به اختلالات عصبی حرکتی مورد استفاده قرار گیرند. نکته حائز اهمیت این است که طراحی مداخلات تمرینی مؤثر، مستلزم توجه هم زمان به هر دو بعد جسمانی و مغزی خستگی است. این رویکرد یکپارچه نه تنها از بروز خستگی زودرس جلوگیری می کند، بلکه به میزان قابل توجهی احتمال بروز آسیب های ناشی از تمرین را نیز کاهش می دهد.

مقدمه و اهداف اسکولیوز ناشناخته نوجوانی یک ناهنجاری پیچیده و با شیوع بالاست که راستای ستون فقرات، اختلال درکنترل پاسچر و مکانیک راه رفتن را تحت تأثیر قرار می دهد. این مطالعه تأثیرات بیومکانیکی سمت انحنای اسکولیوز کمری بر پارامترهای کینماتیکی مرکز فشار پا و گشتاور آزاد را ارزیابی کرد.مواد و روش ها در این مطالعه، 14 نوجوان مبتلا به اسکولیوز ناشناخته نوجوانی کمری (7 نفر با انحنای راست و 7 نفر با انحنای چپ) و 16 نفر دیگر که گروه کنترل سالم را تشکیل می دادند شرکت کردند. داده های مربوط به کینماتیک مرکز فشار پاها و گشتاور آزاد راه رفتن مبتنی بر خروجی 2 صفحه نیروی کیستلر در طول فاز استقرار راه رفتن جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از تکنیک های مانووا برای داده های گسسته و نقشه برداری پارامتری آماری  (SPM)برای داده های سری زمانی انجام شدند. یافته ها نتایج نشان داد گروه اسکولیوز اصلی طول قد (021/p=0) و طول تنه (052/p=0) بلندتری در مقایسه با گروه کنترل داشتند. همچنین تفاوت معنی داری در تغییرات مرکز فشار و گشتاور آزاد در پای راست بین گروه ها مشاهده نشد. با این حال زیرگروه اسکولیوز کمری چپ در پای چپ (سمت تحدب) دامنه(COPAP) بزرگ تری در مقایسه با گروه کنترل (0/027=p) و همچنین گشتاور آزاد و ضربه گشتاور آزاد بزرگ تری را در مقایسه با زیر گروه اسکولیوزکمری راست (019/p=0) نشان دادند.نتیجه گیری زیرگروه های اسکولیوز کمری راست و چپ سازگاری های راه رفتن مشخصی ، به ویژه در مرکز فشار و پویایی گشتاور آزاد را نشان دادند. ادغام زیرگروه ها تفاوت های بیومکانیکی قابل توجهی را پنهان کرد و نیاز به استراتژی های توان بخشی ویژه برای هر سمت انحنا را برای افزایش ثبات راه رفتن و کنترل عصبی عضلانی در اسکولیوز ناشناخته نوجوانی برجسته کرد. مطالعات آینده باید زیر گروه های اسکولیوز را به طور جداگانه تجزیه و تحلیل کنند تا پروفایل های بیومکانیکی آن ها را مشخص کنند.

مقدمه و اهداف سندرم درد کشککی رانی یکی از شایع ترین علل درد قدام زانو در جوانان و ورزشکاران است که با ضعف عضلات مرکزی، اختلالات کنترل پاسچر و ناهنجاری های بیومکانیکی اندام تحتانی همراه است. هدف این مطالعه، بررسی و مقایسه اثربخشی 6 هفته تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات عصبی عضلانی بر شدت درد، نوسانات مرکز فشار و عملکرد حرکتی در افراد مبتلا به سندرم درد کشکی رانی بود.مواد و روش ها این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده با 3 گروه موازی (2 گروه آزمایش و 1 گروه کنترل) بود. 45 شرکت کننده دارای سندرم درد کشکی رانی به صورت تصادفی در 3 گروه تمرینات ثبات مرکزی، تمرینات عصبی عضلانی و کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان 6 هفته و3 جلسه در هفته تمرین کردند؛ گروه اول تمرینات ثبات مرکزی و گروه دوم تمرینات عصبی عضلانی را انجام دادند. گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. شدت درد با استفاده از مقیاس دیداری سنجش درد، تعادل ایستا از طریق ارزیابی نوسانات مرکز فشار با دستگاه فورس پلیت و عملکرد زانو با استفاده از آزمون های اسکوات و پایین آمدن از پله، قبل و بعد از 6 هفته تمرین (در مراحل پیش آزمون و پس آزمون) اندازه گیری شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون تی زوجی، تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد. سطح معناداری در تمامی آزمون ها کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد.یافته ها نتایج نشان داد هر دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات عصبی عضلانی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری در شدت درد، نوسانات مرکز فشار و بهبود عملکرد حرکتی (اسکوات و گام به پایین) نشان دادند (برای همه متغیرها: P <0/001). بااین حال گروه تمرینات عصبی عضلانی در همه مؤلفه ها بهبود بیشتری داشت. به طور خاص، در کاهش شدت درد (P=0/001)، کاهش نوسان مرکز فشار (P=0/001)، و افزایش امتیاز عملکردی اسکوات (P=0/001) و گام به پایین از پله (P=0/001)، عملکرد گروه تمرینات عصبی عضلانی به طور معناداری بهتر از تمرینات ثبات مرکزی بود.نتیجه گیری تمرینات عصبی عضلانی اثربخشی بالاتری نسبت به تمرینات ثبات مرکزی در بهبود درد، تعادل ایستا و عملکرد زانو در بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی داشتند. توصیه می شود این نوع تمرینات به عنوان بخشی از پروتکل توان بخشی استاندارد برای این بیماران به کار گرفته شود.

مقدمه و اهداف علی رغم مطالعات فراوان در زمینه پوسچر هایپرکیفوز، هنوز سؤالات متعددی در مورد علت شناسی و عوامل مؤثر بر آن مطرح است. تاکنون تمرکز اکثر مطالعات قبلی بر زنان مسن بوده است. عوامل مؤثر بر هایپرکیفوز در مردان به خوبی بررسی نشده است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه قدرت، تحمل و توانایی بازسازی حس نیروی عضلات اکستانسور پشت در مردان مسن با و بدون پوسچر هایپرکیفوز است. مواد و روش ها این یک مطالعه پروتکل از یک مطالعه مقطعی روی70 مرد سالمند 60 تا 80 ساله است. بعد از تقسیم شرکت کنندگان به 2 گروه با (تعداد= 35) و بدون (تعداد=35) پوسچر هایپرکیفوز توراسیک، قدرت، تحمل و خطای بازسازی حس نیروی عضلات اکستانسور پشت اندازه گیری و بین 2 گروه مقایسه شد. کیفوز توراسیک با استفاده از خط کش منعطف و عملکرد عضلات اکستانسور پشت به کمک دستگاه لود سل اس شکل بررسی می شود. براساس نتایج آزمون شاپیرو ویلک، جهت مقایسه متغیرها بین 2 گروه از آزمون تی مستقل یا من ویتنی استفاده شد. برای بررسی رابطه بین متغیرهای عملکرد عضلات اکستانسور پشت با کیفوز توراسیک از آزمون پیرسون یا اسپیرمن استفاده می شود.