مجله دانشکده پزشکی
سال:1390 | دوره:69 | شماره:8 |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: در جوامع در حال توسعه، اسهال حاد با اتیولوژی روتاویروس یکی از علل مرگ و میر شیرخواران است. هدف این مطالعه تعیین سیمای اپیدمیولوژیک، علایم بالینی و آنالیز مولکولی ژنوتیپ های VP4 [P] روتاویروس در چرخش بیماران بیمارستان کودکان بهرامی تهران طی زمستان 1387 تا پاییز 1388 بوده است. لذا بهره گیری از نتایج حاصله در راستای کاربرد واکسن مناسب روتاویروس جهت پیشگیری اسهال حاد ویروسی کودکان حایز اهمیت می باشد.روش بررسی: در این مطالعه (Case-series) 150 نمونه مدفوع کودکان زیر 14 سال که با بیماری اسهال حاد در بخش عفونی بیمارستان طی سال های 1387 و 1388 بستری بوده اند همراه با تنظیم پرسشنامه بر اساس پارامترهای اپیدمیولوژیک تهیه گردید. نمونه ها به انستیتو پاستور ارسال شد. در آزمایشگاه ویرولوژی با روش RNA-PAGE اقدام به شناسایی ژنوم (dsRNA) روتاویروس گردید. سپس در نمونه روتاویروس مثبت، ژنوتیپ های VP4 [P] ویروسی با تکنیک مولکولی RT-PCR مشخص شد. نهایتا بر اساس سکانس نوکلئوتید ژنوتیپ های ویروسی شناسایی شده نسبت به ترسیم Phylogenetic-tree اقدام گردید.یافته ها: در این مطالعه 29 نفر (19.3%) دارای اسهال حاد روتاویروس بوده که بیش از 90% دارای الگوی Long- RNA Pattern و کم تر از 10% عفونت ویروسی باShort RNA Pattern  بوده اند. در این مطالعه ژنوتیپ VP4 [P8] سویه غالب بود. 25 مورد  P [8]مثبت بوده (86%) و سایر ژنوتیپ های ویروسی شامل VP4 [P6] و VP4 [P4] با میزان شیوع برابر 6.9% بوده اند.نتیجه گیری: نتایج مطالعه بیان گر شیوع بالای اسهال حاد روتاویروس در کودکان سنین پایین در تهران بود. آنالیز مولکولی سویه های روتاویروسی در چرخش حاکی از تشابه ژنتیکی بالای در کشورهای آسیایی بود.

زمینه و هدف: تاکنون بیماران علامت دار با آنژیوگرافی منفی را دارای پیش آگهی خوب می دانستند اما شواهد اخیر پیشنهاد می دهند که پی آمدهای بالینی این بیماران شایع تر از میزان های مورد انتظار و دارای تفاوت های قابل توجهی در دو جنس است. هدف این پژوهش مقایسه عوامل موثر در وقوع پیامدهای قلبی- عروقی زنان و مردان با تشخیص سندرم کرونری حاد و نتیجه آنژیوگرافی منفی است.روش بررسی: در یک مطالعه کوهورت 191 زن با سندرم کرونر حاد و آنژیوگرافی منفی و 146 مرد با آنژیوگرافی منفی مقایسه شدند. پس از یک سال پی گیری پی آمدهای بالینی آن ها بررسی شد.یافته ها: پیامدهای بالینی یک سال بعد در زنان و مردان تفاوت معنی داری داشت. در زنان سکته قلبی با بالا رفتن قطعه ST 3 (1.6%) آنژین صدری ناپایدار (11.5%) 22 و سکته قلبی با موج (0.5%) Q 1 و هیچ موردی از سنکوپ مشاهده نگردید. در مردان (2.7%) 4 سکته قلبی با بالا رفتن قطعه ST- آنژین صدری ناپایدار در (19.9%) 29 موارد، (0.7%) 1 سکته قلبی با موج Q و (0.7%) 1 سنکوپ مشاهده گردید. در زنان: عدم فعالیت فیزیکی (P=0.035)، دیس لیپیدمی با (0.001=P) شاخص مچ پایی بازویی پایین با (P=0.024) و سن 50-40 سال (P=0.004) با پیامدهای بالینی دارای ارتباط معنی دار آماری بودند و در مردان، شاخص توده بدنی 39.99-30، با (0.011=P) با بروز بالاتری از پی آمدهای بالینی پس از یک سال همراه بود.نتیجه گیری: پی آمدها در زنان و مردان به طور معنی داری متفاوت است. این تفاوت ها بر اساس فاکتورهای خطر مختلف هم چنان معنی دار است. استمرار علایم نشان دهنده توسعه بیماری عروق کرونر علی رغم نتایج منفی آنژیوگرافی است.

زمینه و هدف: افتراق منشا تاکی کاردی بطنی با استفاده از الکتروکاردیوگرام دید بهتری نسبت به تشخیص این بیماران قبل از انجام پروسه های تهاجمی تر می دهد. مطالعه حاضر جهت مقایسه یافته های الکتروکاردیوگرام در بیماران مبتلا به تاکی کاردی های بطنی از منشا خروجی بطن چپ و بطن راست صورت گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه بررسی مقطعی، بیمارانی که با تشخیص تاکی کاردی بطنی با منشا خروجی بطن چپ و راست طی دو سال جهت انجام سوزاندن با کاتتر در بیمارستان شهید رجایی پذیرش شده بودند، وارد مطالعه شدند و شیوع دو آریتمی فوق و نتایج نوار قلب و میزان موفقیت سوزاندن با کاتتر در درمان دو نوع آریتمی ذکر شده در بیماران با منشا خروجی بطن چپ و راست مقایسه گردید.یافته ها: در بررسی 59 بیمار که 44.1% مذکر و 55.9% مونث بودند، میانگین سنی بیماران (SD=13.76) 41.67 سال بود. در مقایسه QRS transition و شکاف تفاوت معنی داری میان دو گروه وجود داشت (P=0.027, P=0.007). در مقایسه مدت R به QRS در لیدهای پره کوردیال، در بیماران با تاکی کاردی با منشا خروجی بطن راست، (SD=0.16) 0.69 و در بیماران با منشا خروجی بطن چپ، (SD=0.06) 0.81 بود (P=0.015). هم چنین ablation موفقیت آمیز در 30 بیمار (73.2%) با تاکی کاردی با منشا خروجی بطن راست، در مقابل 14 بیمار (93.3%) منشا خروجی بطن چپ صورت گرفت که تفاوت معنی دار نبود.نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر، موفقیت درمانی رادیو فرکوئنسی سوزاندن با کاتتر در بیماران با تاکی کاردی های بطنی با منشا خروجی بطن چپ و راست بالا بوده و میان آن ها از نظر شکاف، QRS transition و نسبت طول مدت R به QRS تفاوت وجود داشته که می تواند به عنوان عاملی جهت افتراق آن ها استفاده شود.

زمینه و هدف: تنگی ایزوله دریچه شریان ریوی 10-8% از نقایص مادرزادی قلب را تشکیل می دهد. این مطالعه برای بررسی نتایج بالن والولوپلاستی پولمونر در کودکان انجام شده است.روش بررسی: 78 بیمار تحت بالن والولوپلاستی قرار گرفتند. در پی گیری طی فواصل یک روزه، یک، سه و شش ماهه و یک ساله گرادیان سطح دریچه از طریق اکوکاردیوگرافی اندازه گیری شد. بیماران به دو دسته بدون تنگی ناحیه انفاندیبول و با تنگی ناحیه تقسیم شدند. گروه با تنگی ناحیه انفاندیبول نیز به دو دسته دریافت کننده ایندرال و بدون ایندرال تقسیم بندی شدند.یافته ها: از 78 بیمار، 35 مورد (44.9%) مونث و 43 مورد (59.1%) مذکر بودند. وزن بیماران در محدوده 16.18±8.8 کیلوگرم و سن بیماران 4.29±3.5 سال بود. گروه بدون تنگی انفاندیبولار 33 مورد (43%) و با تنگی انفاندیبولار 45 مورد (57%) این دو گروه از نظر سن، جنس، وزن، نوع بالن استفاده شده و نسبت سطح بالن به سطح بدن و شدت نارسایی دریچه ریوی (PR) با هم اختلاف معنی داری نداشتند. از میان 45 بیمار با تنگی انفاندیبول 27 بیمار (60%) به مدت شش ماه تحت دریافت ایندرال قرار گرفتند و 18 بیمار (40%) ایندرال نگرفتند. در این دو گروه هم بعد از بالن گرادیان به صورت معنی داری افت کرد (P<0.0001). در گروه دریافت کننده ایندرال سیر نزولی دایمی و شدیدتر بود. نسبت سطح بالن به سطح بدن با شدت PR متوسط و شدید رابطه معنی داری داشت (0.015=P).نتیجه گیری: بالن والولوپلاستی روش درمانی موثر برای تنگی پولمونر است. گرادیان باقی مانده در ناحیه انفاندیبول متعاقب بالن والولوپلاستی پولمونر به مرور زمان کاهش پیدا می کند. تجویز ایندرال به تسریع این روند کمک می کند.

زمینه و هدف: خواب و محرومیت از خواب نقش مهمی در آغاز حملات صرعی و اختلالات EEG و حملات صرعی ایدیوپاتیک و علامت دار دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه یافته های EEG اولیه با یافته های EEG حین خواب و بیداری به دنبال محروم نمودن بیمار از خواب، در بیماران مبتلا به حملات صرعی در خواب می باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی تحلیلی بیماران مبتلا به حملات صرعی در خواب مراجعه کننده به درمانگاه نورولوژی بیمارستان سینای تهران طی سال های 89-88 وارد مطالعه شده و از تمامی آن ها EEG بیداری انجام شد سپس از بیمار خواسته شد تا به مدت 24 ساعت محرومیت از خواب داشته باشند و مجددا برای بیماران، EEG در زمان بیداری و پس از آن EEG حین خواب انجام شد. یافته های اولین EEG روتین بیماران، با یافته های EEG بیداری و خواب به دنبال محرومیت از خواب مقایسه گردید.یافته ها: در این مطالعه 33 بیمار بررسی شدند که 16 نفر مونث (48.5%) و 17 نفر (51.5%) مذکر بودند. میانگین سنی بیماران (SD=10.69) 26.83 سال بود. در مقایسه یافته های EEG بیداری پایه و بیداری پس از محرومیت از خواب، تفاوت آماری معنی داری به دست آمد (P=0.042) هم چنین بین EEG پایه و EEG حین خواب نیز تفاوت آماری معنی داری به دست آمد (P=0.041). در مقایسه یافته های EEG بیداری و خواب پس از محرومیت از خواب نیز تفاوت آماری معنی داری دیده شد (P=0.048).نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر EEG بیداری و خواب پس از محرومیت از خواب، در افراد مبتلا به حملات صرعی در خواب ارزش تشخیصی بیشتری در مقایسه با EEG روتین دارند. به نظر می رسد ارزش تشخیصی EEG بیداری پس از محرومیت از خواب، از EEG خوابی که پس از محرومیت از خواب گرفته شده است، بیش تر باشد.

زمینه و هدف: مطالعه حاضر جهت مقایسه نتایج جراحی، عوارض و مدت زمان ترمیم لاپاروسکوپیک فتق اینگوینال در وضعیت ترندلنبرگ با ترندلنبرگ معکوس در مرحله دوختن پریتوان صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی بیماران بعد از تشخیص فتق اینگوینال توسط جراح بر اساس روش نمونه گیری Block randomization وارد مطالعه شدند. روش جراحی به صورت پره پریتونئال از راه شکم بود. در مرحله انتهایی (Repritonealization) در گروه مورد در وضعیت ترندلنبرگ معکوس 15 درجه قرار گرفتند. گروه شاهد در طول عمل در وضعیت ترندلنبرگ 15 درجه قرار داشتند بیماران روز بعد از جراحی در بیمارستان و یک هفته پس از جراحی بیمار توسط جراح ویزیت شده و از نظر بروز عوارض مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه 20 نفر با روش ترندلنبرگ و 19 نفر به روش ترندلنبرگ معکوس حین دوختن پریتوان جراحی شدند. در بررسی عوارض پارگی پریتوان در 9 بیمار (23%) خون ریزی از پوست تنها در یک بیمار (2.6%) مشاهده شد. کشش پریتوان حین ترمیم در 33 بیمار (84.6%) وجود داشت و مدت دوختن پریتوان در بیماران تحت لاپاروسکوپی در وضعیت ترندلنبرگ، بیش تر از بیماران تحت ترندلنبرگ معکوس بود. شدت درد روز اول پس از عمل در بیمارانی که دوختن پریتوان در وضعیت ترندلنبرگ انجام شد به طور معنی داری بیش تر بود. هم چنین زمان بازگشت به کار، مدت زمان بستری و فعالیت روزانه نیز در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر دوختن پریتوان به روش ترندلنبرگ معکوس زمان کمتری از نظر جراحی و دوختن پریتوان می برد و البته تفاوتی از نظر عوارض کوتاه مدت میان دو گروه مشاهده نشد.

زمینه و هدف: بیماری همورویید یکی از شایع ترین مشکلات آنورکتال است و انواع شدید آن، نیازمند درمان جراحی هستند. روش های جراحی مختلفی برای درمان بیماری همورویید ارایه شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه پیامدهای هموروییدکتومی به وسیله لیگاشور با هموروییدکتومی به روش باز است.روش بررسی: یک کارآزمایی تصادفی شده یک سوکور طراحی شد. 57 بیمار (28 بیمار در گروه لیگاشور و 29 بیمار در گروه هموروییدکتومی باز) وارد مطالعه شدند. تمامی اعمال جراحی توسط دو جراح اصلی مطالعه انجام شد. پیامد اصلی، مدت عمل جراحی (به ازای برداشت هر پاکه) بود. سایر پیامدها عبارت بودند از: درد بعد از عمل (بر اساس دوز مورفین بعد از عمل و نمره مقیاس آنالوگ بصری)، درد پس از ترخیص (دوز ایبوپروفن در منزل و میانگین نمرات مقیاس آنالوگ بصری طی 10-7 روز بعد از ترخیص)، عوارض (خون ریزی و احتباس ادراری) و زمان برگشت به فعالیت معمول.یافته ها: دو گروه از نظر داده های دموگرافیک به طور همسانی تصادفی شده بودند. متوسط زمان برداشت یک پاکه در گروه لیگاشور، 8.91 دقیقه و خیلی کم تر از متوسط گروه هموروییدکتومی باز (17.35 دقیقه) بود (P<0.001). درد بعد از عمل بر اساس دوز مورفین و نمره مقیاس آنالوگ بصری در گروه لیگاشور کم تر بود، اما این تفاوت به طور «قاطعانه» معنی دار نبود (به ترتیب P=0.055 و P=0.077). عوارض زودرس و تاخیری و نیز میزان بازگشت به فعالیت معمول در دو گروه مشابه بود.نتیجه گیری: هموروییدکتومی با لیگاشور روش بی خطری است و در دستان با تجربه، می تواند مدت عمل را به مقدار زیادی کاهش دهد. این روش ممکن است باعث قدری تخفیف در درد بعد از عمل نیز بشود.

زمینه و هدف: لیپوکالین وابسته به ژلاتیناز نوتروفیل (NGAL) Neutrophilic Gelatinase Associated Lipocaline به عنوان بیومارکر تشخیص زودرس آسیب های حاد کلیه، جایگاه ویژه ای پیدا کرده است. ولی این که در تمام آسیب ها به علل مختلف ارزش تشخیصی بالایی داشته باشد نیاز به مطالعات بیش تری وجود دارد. کنتراست نفروپاتی از جمله این موارد است که علی رغم مطالعات موجود، ارزش پیشگویی کننده NGAL در تشخیص زودرس نارسایی کلیه ناشی از مواد حاجب روشن نیست. هدف این مطالعه بررسی نقش این بیومارکر در تشخیص زودهنگام کنتراست نفروپاتی است.روش بررسی: در این مطالعه، 122 بیمار کاندیدای آنژیوگرافی/ آنژیوپلاستی در بهار و تابستان سال 88 وارد مطالعه شدند. در نمونه های ادراری ساعات مختلف غلظت NGAL اندازه گیری و میزان آن در بیماران مبتلا و غیرمبتلا مقایسه شد.یافته ها: 37 نفر (30.3%) از بیماران کنتراست نفروپاتی داشتند. افزایش غلظت ادراری NGAL، 12 ساعت پس از پروسیجر به ترتیب در مبتلایان و غیرمبتلایان 90.62±105.63 و 27.6±45.8، (P=0.0001) و غلظت ادراری آن 24 ساعت پس از پروسیجر 79.78±117.7 و 30.92±52.84، (P=0.002) بود. حساسیت و ویژگی NGAL ادرار 12 ساعت پس از پروسیجر با Cut-off هشت نانوگرم در میلی لیتر و 0.75 AUC ، به ترتیب 94% و 25% و ارزش اخباری منفی آن 91% بود. هم چنین حساسیت و ویژگی NGAL ادرار 24 ساعت پس از پروسیجر در 5.5 Cut-off نانوگرم بر میلی لیتر با0.70 AUC ، به ترتیب 97% و 24% و ارزش اخباری منفی آن 95% بود.نتیجه گیری: NGAL ادرار بیومارکری حساس برای تشخیص زودرس نارسایی حاد کلیوی ناشی از ماده حاجب می باشد.

زمینه و هدف: امروزه، از بوتولینیوم توکسین به طور وسیعی در اختلالات حرکتی کودکان فلج مغزی استفاده می شود. مطالعه حاضر به مقایسه تاثیر تزریق بوتولینیوم توکسین نوع A در عضلات هامسترینگ و کاف با و بدون گچ گیری سریال مچ پا در بهبود توانایی راه رفتن کودکان فلج مغزی می پردازد.روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور بود، که جامعه هدف آن کودکان فلج مغزی همی پلژیک و دای پلژیک 8-2 ساله شهر تهران بودند که از میان آن ها، 25 کودک که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، با در نظر گرفتن شرایط همگنی به صورت ساده و هدفمند انتخاب و به روش تصادفی ساده به دو گروه 13 و 12 نفره تقسیم شده و به ترتیب مداخلات درمانی تزریق بوتولینیوم توکسین نوع A به تنهایی و بوتولینیوم توکسین نوع A همراه با گچ گیری سریال مچ پا بر روی آن ها صورت گرفت.یافته ها: مقایسه بین دو گروه از نظر عملکرد حرکتی درشت، میزان اسپاستیسیتی زانوی راست و چپ و میزان دامنه حرکتی پاسیو زانوی راست و چپ در بازه های زمانی قبل، یک ماه، سه ماه، شش ماه و 12 ماه بعد از مداخله تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.1). در مقایسه بین دو گروه از نظر میزان اسپاستیسیتی مچ پای راست و چپ و دامنه حرکتی پاسیو مچ پای راست و چپ، در مقاطع زمانی قبل، یک ماه و سه ماه تفاوت معنی داری دیده نشد (P>0.1) ولی در بازه های زمانی شش ماه و دوازده ماه تفاوت معنی دار دیده شد (P<0.05).نتیجه گیری: درمان ترکیبی بوتولینیوم توکسین A همراه با گچ گیری سریال مچ پا نسبت به بوتولینیوم توکسین A به تنهایی بر کاهش میزان اسپاستیسیتی و افزایش دامنه حرکتی مچ پای کودکان فلج مغزی موثرتر می باشد.

زمینه و هدف: سین داکتیلی شایع ترین آنومالی مادرزادی دست و انسیدانس آن در حدود یک در 2500-2000 تولد زنده می باشد. بنابراین در این مطالعه به بررسی نتایج نهایی عمل جراحی و عوارض بیماران مبتلا به سین داکتیلی پرداختیم.روش بررسی: در این مطالعه بیماران مبتلا به سین داکتیلی دست که بین سال های 1375 تا 1390 در بیمارستان امام خمینی تحت عمل جراحی قرار گرفته اند و معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، از لحاظ چهار فاکتور عملکرد، ظاهر، حس و عوارض معاینه و بررسی شدند. مدت پی گیری بیماران حداقل سه سال بود.یافته ها: 42 بیمار (27 پسر، 15 دختر) مورد بررسی قرار گرفتند و میانگین سن بیماران 4.4 سال بود. سابقه فامیلی مثبت در هشت بیمار وجود داشت. از نظر ظاهری 71.4 درصد، از نظر حس 90.4 درصد و از نظر عملکرد 73.8 درصد در محدوده خوب بودند.نتیجه گیری: نتایج نهایی مطالعه ما 78.5 درصد خوب، 12.5 درصد متوسط و 8.4 درصد ضعیف بوده است. نتایج نهایی عمل جراحی پس از 18 ماهگی، بهتر بود.