مجله دانشکده پزشکی
سال:1382 | دوره:61 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

مقدمه: سیستم نورواندوکرین پراکنده (D.N.S = Dispersed Neuroendocrine) شامل طیف وسیعی از سلولهاست که در سیستم عصبی مرکزی و محیطی و در تعداد زیادی از ارگانهای اندوکرین کلاسیک و بافتهای مختلف از جمله دستگاه گوارش و تنفس و پوست و پروستات و پستان یافت می شوند و نئوپلاسمهای مشتق از آنها نیز اشکالی از تمایز نورواندوکرین را توسط میکروسکوپ الکترونی یا ایمونوهیستوشیمی یا تکنیکهای بیوشیمایی نشان می دهند.مواد و روشها: مطالعه حاضر به روش case-series به منظور بررسی ویژگیهای انواع کارسینوماهای نورواندوکرین در نقاط آناتومیک مختلف در یک مقطع زمانی 5 ساله  (79-1375) در بخش ایمونوهیستوشیمی انستیتوکانسر صورت گرفت. در این مطالعه 109 مورد انواع کارسینوماهای نورواندوکرین مشتمل بر تشخیص های کارسینوم نورواندوکرین، کارسینوم سلول کوچک، کارسینوم مدولاری تیروئید، تومور کارسینوئید و کارسینوم سلول مرکل مورد تایید قرار گرفتند.یافته ها: مابین موارد مطالعه شده، بیشترین فراوانی مربوط به تشخیص کارسینوم نورواندوکرین (50.5 درصد) بود. به علاوه حداکثر موارد در گروه سنی 40-49 سال قرار داشتند و 56 درصد کل موارد را مردان و 44 درصد را زنان تشکیل می دادند. از نظر توزیع آناتومیک تومور، در حدود 30 درصد موارد کارسیوم متاستاتیک و 30 درصد موارد در تیروئید و دستگاه تنفس و ناحیه سروگردن و مابقی در ارگانهای مختلف گسترده بودند در بیش از 50 درصد موارد یکی از انواع الگوهای اندوکرینوئید به صورت ترابکولار، ارگانوئید و یا ترکیبی از این دو دیده شد. از نظر مارکرهای ایمونوهیستوشیمی نیز N.S.E با 96 درصد واکنش مثبت حساسیت بالایی نشان می داد و مارکرهای نورواندوکرین اختصاصی تر کروموگرانین A در 80 درصد موارد و سیناپتوفیزین به دلیل استفاده کمتر در 24 درصد موارد واکنش مثبت داشتند. مارکرهای اپی تلیالی سیتوکراتین (CK5, 6, 8, 17, 19) و E.M.A  نیز به ترتیب در 74 درصد و 69 درصد کل موارد مثبت بودند.نتیجه گیری و توصیه ها : وضعیت بقای 5 ساله بیماران نشان می دهد که میزان بقای متوسط کل موارد کارسینومهای نورواندوکرین به 4.8 سال می رسد و همانطور که انتظار میرفت کمترین زمان بقا در بین بیماران کارسینوم سلول کوچک با 4.3 سال و طولانی ترین بقا در کارسینوم سلول مرکل می باشد.

مقدمه: تجویز داروهای اپیوئید درمان انتخابی برای تسکین دردهای مزمن ناشی از موارد پیشرفته سرطان می باشد. لازمه مصرف منطقی این داروها انتخاب دقیق بیماران، تجویز صحیح داروی اپیوئید، مراعات دوزاژ داروئی، توالی منظم مصرف، مراعات عوارض جانبی و تداخلات دارویی است. هدف از این مطالعه بررسی علل و وضعیت جاری تجویز و مصرف اپیوئیدها به بیماران پیشرفته سرطانی و ارائه راهکارهایی برای منطقی نمودن این فرایند بوده است. مواد و رشها: داده های دموگرافیک، مشخصات بیماری و شاخص های مصرف داروهای اپیوئید در 700 بیمار مبتلا به انواع سرطان پیشرفته دریافت کننده این داروها بطور گذشته نگر از بانک اطلاعات حوزه معاونت درمان و داروی دانشگاه تهران مورد بررسی قرار گرفت. در 219 نفر از بیماران فوق در درمانگاه انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی مصاحبه حضوری با استفاده از پرسشنامه معمل آمد. نتایج حاصله مورد تحلیل واقع شد.نتایج: گروه مطالعه شامل 304 نفر زن (42%) و 396 نفر مرد (58%) در سنین 17 تا 80 ساله با میانگین 57.25 می باشد. در زنان سرطانهای پستان، کولورکتال، ریه، معده و گرفتاری های استخوانی اولیه یا متاستاتیک به ترتیب با 21% و12%،7%،7%،6% و در مردان سرطانهای معده، ریه، کولورکتال، پروستات و گرفتاری های استخوانی اولیه و متاستاتیک به ترتیب با 17% ، 12% ، 11% ، 9% و 8% فراوان ترین علل تجویز داروهای اپیوئیدی می باشند. بیماری سرطانی پیشرفته اولیه، متاستازهای استخوانی و عوارض درمان به ترتیب با 52% ، 32% و 7% رایج ترین علل درد بیماران و تجویز اپیوئید در این بررسی بوده است. مورفین تزریقی، اپیوم خوراکی، متادون (تزریقی و خوراکی) فراوان ترین اشکال دارویی مخدر تجویز شده به بیماران می باشد. مقدار تجویز دارو در شبانه روز در 43% بیماران 21-30 میلی گرم مرفین یا معادل آن، در 27%  بیش از 30 میلی گرم، در 21% 11-20 میلی گرم، در 9% بین 5 تا 10 میلی گرم و مدت تجویز دارو در زمان مطالعه بطور متوسط 13.8 ماه بوده است. بحث و نتیجه گیری: تجویز و مصرف اپیوئیدها به بیماران سرطانی نارسا می باشد و از الگوی منظمی برخوردار نیست. به منظور بهینه سازی کنترل درد بیماران سرطانی اقدامات آموزشی و ترویجی بیشتری لازم است. به این منظور درمان گام به گام پیشنهادی سازمان جهانی بهداشت، بعنوان مناسب ترین دستوالعمل استاندارد درمانی برای دردهای بیماران سرطانی راهنمای خوبی می باشد.

آرتروفیبروز یکی از عوارض مشکل بدنیال تروما و اعمال جراحی اطراف زانو می باشد، این عارضه با محدودیت حرکات زانو خود را نشان داده و ناشی از تشکیل بافت فیبرو و چسبندگیها در داخل زانو است. امروزه موارد آرتروفیبروز زانو، بعلت شروع سریع حرکات مفصل بدنبال جراحی، استفاده از CPM و اهمیت دادن به فیزیوتراپی و بازتوانی زودرس، کاهش یافته است.مقاله ای که در پیش رو دارید نتایج آرترولیز آرتروسکوپیک را در 8 بیمار که طی سالهای 1376 تا 1380، بعلت بازسازی ACL یا شکستگیهای داخل زانو دچار محدودیت حرکتی زانو و آرتروفیبروز شده بودند، ارائه می کند.در این روش، توسط آرتروسکوپ، ابتدا چسبندگیهای ناحیه سوپراپاتلار پاچ و سپس ناودانهای پاراپاتلار داخلی و خارجی و در صورت نیاز ناحیه notch آزاد می شود.در این مطالعه متوسط میزان بهبود در دامنه حرکتی پس از 12.5 ماه پی گیری، 61 درجه بود که قابل مقایسه با مطالعات خارجی می باشد.

مقدمه: تب و نوتروپنی یکی از فوریتهای طب داخلی محسوب می شود که در صوت عدم تجویز زودهنگام آنتی بیوتیکهای وسیع الطیف مرگ و میر مبتلایان بطور قابل ملاحظه ای بالا خواهد بود لذا توصیه شده است درمان آنتی بیوتیکی بلافاصله پس از بررسی اولیه و گرفتن نمونه ها جهت کشت، شروع گردد. در مورد نوع رژیم آنتی بیوتیکی تجربی اولیه بصورت تک دارویی یا چند دارویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثر رژیم سفتریاکسون با رژیم سفتازیدیم + آمیکاسین بر قطع تب در مبتلایان به تب و نوتروپنی بود.مواد و روشها: در این مطالعه RCT (کارآزمایی بالینی تصادفی شده) که طی مدت یک سال در بخش خون بیمارستان امام خمینی (ره) انجام شد، افراد 12 سال به بالای با نوتروفیل کمتر یا مساوی 1000 عدد در میکرولیتر با دمای بدن در یک نوبت بیش از 38.5 درجه سانتیگراد و یا دو نوبت به فاصله 12 ساعت بیش از 38 درجه سانتیگراد به شرط عدم مصرف آنتی بیوتیک در 48 ساعت قبل و عدم نارسایی ارگانهای حیاتی یا منشا عفونت مشخص، بصورت تصادفی Block Randomization  در یک گروه با رژیم سفتریاکسون دو گرم روزانه به صورت داخل وریدی و یک گروه با رژیم سفتازیدیم دو گرم هر 8 ساعت داخل وریدی به همراه آمیکاسین 500 میلی گرم هر 12 ساعت داخل وریدی قرار گرفتند و در صورت قطع تب، حداکثر در مدت 72 ساعت و تداوم قطع تب حداقل به مدت 48 ساعت جواب به درمان مثبت درنظر گرفته می شد. در انتها 28 نفر تحت رژیم سفتریاکسون و 29 نفر تحت رژیم سفتازیدیم + آمیکاسین قرار گرفتند.یافته ها: توزیع جنسی، میانگین سنی و شدت نوتروپنی در دو گروه مشابه بوده در گروه با سفتریاکسون 19 (67.9%) و در گروه تحت درمان با سفتازیدیم + آمیکاسین 15 نفر (51.7%) به درمان پاسخ دادند (p=0.2) میانگین ± انحراف معیار طول مدت تب در افرادی کیه به درمان پاسخ داده بودند و گروه با سفتریاکسون 17 ± 37.9 و در گروه با سفتازیدیم + آمیکاسین 40.1±20.6 ساعت بود (P=0.7) نتیجه کشت خون در دو گروه مشابه بود. (نتایج کشت مثبت ادرار یا خون 25 درصد در گروه A و 27.6 درصد در گروهB ) نتیجه گیری و توصیه ها: پیشنهاد میشود با توجه به اثربخشی مشابه و انتظار کاهش عوارض دارویی و هزینه رژیم تک درمانی با رژیم ترکیبی، رژیم تک درمانی با استفاده از آنتی بیوتیک وسیع الطیف بعنوان درمان ابتدایی تب و نوتروپنی انتخاب شود.

مقدمه: تجویز بتامتازون به خانمهای با ریسک زایمان زودرس در سرکوب آدرنال نقش دارد.مواد و روشها: این مطالعه به شیوه مداخله ای (Interventional study) روی 25 زن باردار در معرض زایمان زودرس انجام شده است. در دو هفته متوالی دو کورس بتامتازون هر بار دوازده میلی گرم بتامتازون عضلانی و تکرار آن بیست و چهار ساعت بعد تزریق گردید. یک هفته بعد از هر تزریق، تست ACTH انجام شد که تست اول بین سن حاملگی 30-31 هفته و بعدی یک هفته بعد تکرار شد. سطح کورتیزول پایه قبل از تزریق دوز اول بتامتازون و سپس هفته آینده قبل و 30 دقیقه بعد از انجام هر تست HCTH اندازه گیری گردید.نتایج: همه خانمهای شرکت کننده باردار، کورتیزول پایه نرمال داشتند. سطح کورتیزول با هر تزریق بتامتازون از24.32±0.77µg/dI به 7.33±1.73 µgr/dI (یک هفته بعد از کورس دوم بتامتازون) رسید (P<0.0001)میانگین کورتیزول بعد از تست ACTHهمچنین از 23.93±1.44µg/dI  به 19.53±2.69 کاهش یافت (P<0.007) (یک هفته بعد از کورس دوم بتامتازون) 3 خانم حامله یک هفته بعد از اولین کورس دچار ساپرس آدرنال شدند و 15 مورد بعد از کورس دوم سرکوب آدرنال را تجربه کردند. کورتیزول کمتر از6µG/dI و هیچگونه علامتی دال بر جمله آدیسون در قبل از بارداری یا حوالی زایمان رخ نداد.بحث و نتیجه گیری: تجویز بتامتازون قبل از زایمان به خانمهایی که در معرض زایمان زودرس هستند سرکوب قابل اندازه ای آدرنال ایجاد می کند و تعداد خانمهایی که آدرنال آنها سرکوب شده است با تکرار بتامتازون هفتگی افزایش می یابد.

مقدمه: تشخیص سریع، درمان، ارزیابی و پیگیری عفونت ادراری از جمله اقدامات ضروری در راستای کاهش اسکار در پارانشیم کلیه می باشد. این مطالعه به منظور 1) بررسی توانایی سنتی گرافی، اولتراسوند و پارامترهای بیولوژیک در شناسایی گرفتاری کلیه در جریان پیلونفریت حاد 2) ارزیابی رابطه بین کلیرانس کراتینین و درگیری کلیه 3) مشخص نمودن فراوانی اسکار متعاقب پیلونفریت حاد انجام گردید.مواد و روشها: این پژوهش بطور آینده نگر در 54 کودک (با میانگین سنی 4.02±3.41 و گستره سنی 1 ماه تا 12 سال) که برای اولین بار با تشخیص پیلونفریت حاد در بخش بستری شده بودند، انجام گرفت. همه بیماران علاوه بر بررسی های بیولوژیک مثل شمارش گلبولهای سفید White blood cell (WBC) و اندازه گیری Erythrocyte sedimentation rate (ESR) و protein (CRP) C-reactive تحت سونوگرافی، سنتی گرافی کورتکس کلیه در 5 روز اول شروع عفونت و سیستویورتروگرافی طی 10 روز اول بستری قرار گرفتند. از همه بیماران با اسکن غیرطبیعی حداقل سه ماه پس از شروع بیماری، مجددا سنتی گرافی بعمل آمد.یافته ها: از 54 بیمار مورد بررسی در 93 از 108 واحد کلیه (86.1%) اسکن Technetium-99m dimercaptosuccinic acid(DMSA) در فاز حاد بیماری غیرطبیعی گزارش گردید. 42 کودک مجددا تحت سنتی گرافی قرار گرفتند که از این تعداد در 8 شیرخوار در محدوده سنی زیر یکسال 9 از 16 واحد کلیه (56.25%) در 16 کودک بین سنین 1 تا 5 سال 23 از 32 واحد کلیه (71.87%) و در 18 بیمار بزرگتر از 5 سال 33 از 36 واحد کلیه (93%) یافته ها به نفع پیدایش اسکار در پارانشیم کلیه بود. فراوانی اسکار کلیه در کودکان بزرگتر از 5 سال بیشتر از شیرخواران زیر یکسال بود. از کل بیماران مورد بررسی فقط در 10 بیمار (18.5%) سونوگرافی غیرطبیعی گزارش گردید. در سیستو یورتروگرافی در 21 از 108 واحد کلیه یافته ها به نفع برگشت ادراری بود. حساسیت پارامترهای بیولوژیک شامل WBC ، ESR، CRP و سونوگرافی به ترتیب 78.5%، 64.5% ، 69.9% و 18.5% و ویژگی آنها به ترتیب 40%،33.3%، 13.3%و 80% بود. رابطه بین میزان برطرف شدن تغییرات در پارانشیم کلیه در اسکن پیگیری و افزایش کلیرانس کراتینین از نظر آماری معنی دار بود(p<0.001)از طرف دیگر هیچگونه اختلاف معنی داری بین گروه ها در رابطه با ESR, WBC و RPC دیده نشد.نتیجه گیری و توصیه ها : نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که در ارزیابی کودک مبتلا به پیلونفریت و در معرض اسکار، استفاده از تکنیک سنتی گرافی می تواند از اعتبار و اطمینان بیشتری نسبت به سونوگرافی و پارامترهای بیولوژیک برخوردار باشد. در این مطالعه بین کاهش تغییرات پارانشیم کلیه در اسکن پیگیری و افزایش کلیرانس کراتینین رابطه معنی داری از نظر آماری مشاهده شد. بعلاوه این مطالعه نشان داد که تغییرات مشاهده شده در اولین اسکن ممکن است گذرا و موقتی باشد. به همین لحاظ ما پیشنهاد می کنیم حداقل سه ماه پس از شروع عفونت برای آگاهی از ماندگاری ضایعات و یا گذرا بودن آنها، از این بیماران مجددا اسکن DMSA به عمل آید.

مقدمه: تاکنون تنها گزارشات معدودی در مورد شیوع نئوپلاسمهای پلک در کشورهای آسیایی وجود داشته است که در مقایسه با آمار کتب مرجع، تفاوتهایی دارند. با توجه به این اختلاف آماری بر آن شدیم تا آماری از شیوع این تومورها در کشورمان تهیه نماییم.مواد و روشها: یک مطالعه مقطعی توصیفی و گذشته نگر بر روی پرونده بیماران مراجعه کننده طی سالهای 77-1368 در بیمارستان فارابی انجام گردید.یافته ها: در این مطالعه، 1103 بیمار مبتلا به نئوپلاسم پلک، از لحاظ مشخصات هیستوپاتولوژیک و اپیدمیولوژیک تومور مورد بررسی قرار گرفتند. 44 درصد این بیماران مبتلا به نئوپلاسم های خوش خیم پلک و 56 درصد مبتلا به نئوپلاسمهای بدخیم پلک بودند. در این بررسی شایع ترین نئوپلاسمهای خوش خیم پلک به ترتیب عبارتند از خال (37.7 درصد)، هامارتوم (19.6 درصد)، پاپیلوم (15.9 درصد)، نوروفیبروم (7 درصد) و پیلوماتریکسوما (5.1 درصد)، شایع ترین نئوپلاسمهای بدخیم پلک به ترتیب عبارتند از BCC (78.8درصد)، SCC  (11.8درصد)، ملانوم بدخیم (2.4 درصد) و کارسینوم غدد سباسه (1.9 درصد). میانه سن تشخیص در نئوپلاسم های خوش خیم پلک 36 سال و در نئوپلاسمهای بدخیم 57 سال بود. شایع ترین محل آناتومیک درگیری در نئوپلاسمهای خوش خیم به ترتیب پلک فوقانی (206 مورد)، پلک تحتانی (133 مورد)، کانتوس داخلی (20 مورد) و کانتوس خارجی (3 مورد) و در نئوپلاسمهای بدخیم به ترتیب پلک تحتانی (268 مورد)، پلک فوقانی (117مورد)، کانتوس داخلی (53 مورد)، کانتوس خارجی (17 مورد) بودند.نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه شیوع نئوپلاسمهای بدخیم در پلک چپ بیشتر از نئوپلاسمهای خوش خیم بود، ولیکن شیوع نئوپلاسمهای خوش خیم و بدخیم در پلک راست تقریبا برابر مشاهده گردید.

مقدمه: بروسلوز یکی از شایع ترین بیماریهای عفونی مشترک بین انسان و دام می باشد که انتشار جهانی دارد. اگرچه این بیماری در بعضی از کشورهای جهان ریشه کن شده است در ایران یک بیماری آندمیک می باشد. علائم بالینی بروسلوز متغیر و بسیار گسترده و متنوع می باشند. هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات گوارشی از جمله اختلالات کبدی در بیماران مبتلا به بروسلوز بوده است.مواد و روشها: بیمارانی که با تشخیص بروسلوز (علائم اپیدمیولوژی مثبت + علائم بالینی + سرولوژی مثبت) در مجتمع آموزشی درمانی امام خمینی طی سالهای 1374 تا 1380 بستری شده اند تحت بررسی قرار گرفتند.یافته ها : طی این مدت 188 بیمار با تشخیص قطعی بیماری بروسلوز تحت بررسی واقع شدند که از این میان 108 نفر مذکر و 80 نفر مونث بودند. میانگین سنی بیماران 34.80 سال بود (سال  Range=1-79) از میان 188 بیمار بستری 34 بیمار اختلال آنزیمهای کبدی بصورت اختلال SGPT و یا اختلال SGoT داشتند (18.08 درصد). از این 34 بیمار 27 بیمار اختلال توام SGPT و SOGT داشتند 6 بیمار SGOT به تنهایی و 1 بیمار اختلال  SGPT  به تنهایی داشتند. در آزمایشات انجام شده علاوه بر اختلالات آنزیمهای کبدی SGPT و SGOT که ذکر گردید 28 نفر آلکالن فسفاتاز بالا و 10 نفر بیلی روبین توتال بالا داشتند. از 188 بیمار مبتلا به بروسلوزیس 23 بیمار از تهوع و استفراغ، 74 بیمار از بی اشتهایی شکایت داشتند. 62 بیمار کاهش وزن را ذکر می نمودند. درد ناحیه اپیگاستر در 25 بیمار و درد ناحیه Right Upper Quadrant (RUQ) در 32 بیمار گزارش گردید. در معاینات انجام شده 28 بیمار مبتلا به هپاتومگالی بودند. زردی در 7 بیمار و آسیت در 3 بیمار گزارش گردید از 188 بیمار مبتلا به بروسلوزیس 57 بیمار مبتلا به فرم لوکالیزه یا موضعی بروسلوز بودند و 131 بیمار مبتلا به فرم غیرلوکالیزه بروسلوز بودند. در بین اشکال لوکالیزه 34 نفر فرم لوکالیزه استخوانی داشتند، 12 نفر فرم لوکالیزه ادراری تناسلی مردانه، 6 نفر فرم لوکالیزه کبدی و 5 نفر فرم لوکالیزه عصبی داشتند.نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که اگر چه تغییرات جزئی آنزیمهای کبدی و همچنین علائم بالینی ناشی از درگیری کبد از قبیل تهوع، استفراغ، درد شکم، هپاتومگالی و زردی خفیف و … در تعدادی از بیماران مبتلا به بروسلوزیس مشاهده می شود، اما با توجه به سویه غالب بروسلا در کشور ما (یعنی بروسلا ملی تنسیس) وجود شواهد بالینی و یا آزمایشگاهی دال بر درگیری شدید و واضح کبدی به صورت افزایش قابل توجه آنزیمهای کبدی، مقادیر بالای بیلی روبین و آلکالن فسفاتاز و بالاخره زردی شدید و آسیب در بروسلوزیس در این منطقه نادر بوده و بررسی سایر علل تشخیصی را ایجاب می نماید.

مقدمه: پرفیوژن مجدد (رسیدن دوباره خون به بافت) آسیب اولیه حاصل از حمله ایسکمی را به دلیل تولید رادیکالهای آزاد شدیدتر می کند. برای کاهش صدمات ناشی از ایسکمی - پرفیوژن مجدد لازم است راه کارهایی در نظر گرفته شود که یکی از آنها آماده سازی بافتی می باشد. بنابراین مدلی که بتوان از دوره های کوتاه مدت متناوب بستن و باز کردن سرخرگ کلیوی (آماده سازی ایسکمیک (Ischemic Pre-Conditioning=IPC جهت حفاظت عضو از اثرات متعاقب ایسکمی طولانی و پروفیوژن مجدد برروی کلیه موش صحرایی استفاده کرد، طراحی و برقرار شد.مواد و روشها: بدین منظور، 28 موش صحرایی نر به طور تصادفی و مساوی در 4 گروه تقسیم شدند:گروه کنترل  (Sham-operated)، گروه ایسکمی - پرفیوژن مجدد Ischemia-reperfusion (IR)، گروه آماده سازی بافتی ایسکمیک (IPC) و گروه ایسکمی - پرفیوژن مجدد متعاقب آماده سازی ایسکمیک (IPC-IR). آماده سازی ایسکمیک (IPC) شامل بستن متناوب سرخرگ کلیه برای 5 دقیقه و باز کردن آن برای 5 دقیقه، برای سه دوره می باشد. موثر بودن IPC با تعیین میزان تغییرات ویتامین E بافت و پلاسمای خون ورید کلیه به عنوان آنتی اکسیدان اندروژن پس از استخراج که به وسیله دستگاه HPLC اندازه گیری شد، مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که مقدار ویتامین E بافت و پلاسمای ورید کلیه در گروه IR نسبت بهگروه کنترل کاهش معنی داری نشان می دهد.(P<0.0001)  در حالیکه مقدار این ویتامین در هر دو بافت و پلاسما ورید کلیوی به طور معنی داری در گروه IPC-IR  بالاتر از گروه IR بوده است (p<0.0001) و لیکن نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری نشان نمی دهد.نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه، روش آماده سازی بافتی مانع از کاهش مقدار آنتی اکسیدان اندوژن (ویتامین (E در اثر ایسکمی بلندمدت متعاقب گردید. پیشنهاد می شود که آماده سازی بافتی می تواند از جهاتی کلیه را از ضایعات ناشی از ایسکمی - پرفیوژن مجدد حفظ کند.

مقدمه: یکی از مسائل مورد بحث در رشته های مختلف دندانپزشکی بررسی اثر نیروهای اعمال شده به دندان و ترمیمی های دندانی است که پس از معالجات دندان به آن وارد می شود. با توجه به اینکه هر جسم یا ماده ای دارای یک حد نهایی برای تحمل تن شها می باشد لذا کاربرد نیروهای بیش از حد توان باعث می گردند تا سلامت و کیفیت آن را تغییر دهند. به طور متداول نیروهای مضغی از ناحیه مولرها به سمت ثنایای میانی کاهش می یابند. میانگین تقریبی نیروهای اعمال شده برروی دندان مولر 170 پوند برابر 565 نیوتن، پره مولرهای 70 پوند و ثنایای میانی در حدود 37 پوند برابر با 155 نیوتن تخمین زده می شوند. این نیروها با افزایش سن به دلایل متنوع زیادتر می شوند. لذا برای یک دندانپزشک بررسی اثر نیروهای وارد بر روکش و سمان زیرین آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بنابراین او می تواند نکات ضعف در درمان Crownها را شناخته و در رفع آن تدابیر لازم را رعایت نماید. با توجه به اینکه روش Finite element در سه دهه اخیر در حل معضلات دندانپزشکی نقش ارزشمندی داشته است این مطالعه انجام پذیرفت. هدف از این مطالعه بررسی الگوی توزیع تنش بر سمان مصرفی بین Crown و عاج دندان ثنایای میانی بود.مواد و روشها: بدین منظور از روش Finite element (FE) که یک روش دقیق آنالیز کامپیوتری است استفاده گردید لذا با توجه به مطالب مذکور مدل دندان سانترال بالا توسط کامپیوتر ترسیم و آناتومی مدل دندان به دقت ملحوظ گردید تا یک مدل کامپیوتری ایده آل به وجود آید. نیروهای تنش زا با زوایای 30 و 50 درجه به لبه انسیزولینگوالی و یک سوم انسیزالی ناحیه لینگوال محور طولی دندان وارد گردید. با توجه به کتب و مقالات مرجع اطلاعات لازم به کامپیوتر منتقل و کامپیوتر آن Super sap انتحاب گردید.یافته ها: نتایج حاصل از روش دو بعدی نشان می دهند که میزان تنش برشی به وجود آمده در سمت لینگوال متفاوت از مقدار آن در سمت باکال است. در بارگذاری دوم (روش سه بعدی) میزان تنش در سمت لینگوال ناحیه طوق به مقدار چشمگیری کاهش می یابد و حدود 10 مگاپاسکال می رسد که این مقدار کمتر از میزان تحمل سمان زیرین روکش می باشد در صورتی که در بارگذاری اول مقدار تنش برابر با 17.8 مگاپاسکال است که این مقدار بیش از حد قابل تحمل آن است. مقایسه تنشهای ایجاد شده در سمان زیرین روکش ممکن است بستگی به آلیاژ انتخاب شده و ضخامت ساختار فلزی Crown آن داشته باشد.نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به استحکام بسیاری از سمانها اعمال نیروی زیاد ممکن است منجر به شکست لایه سمان در فاصله بین عاج دندان و ساختار فلزی شود و در نهایت منجر به شکست در درمان دندان مورد معالجه گردد.

در شکستگی های ناپایدار لگن، یکی از روشهای ثابت کردن قسمت خلفی لگن، استفاده از پیچ ایلیوساکرال است. این روش با وجودی که در بسیاری از مواقع روش انتخابی است ولی در ایران بعلت مشکلات تکنیکی در جاگذاری این پیچ، به طور شایعی مورد استفاده قرار نمی گیرد. ما روش معمولی پیچ گذاری ایلیوساکرال را با کمی تغییر برای افزایش کیفیت تصویرنگاری و کاهش خطر عوارض عصبی، به صورت پیچ گذاری با راهنمایی سی تی اسکن زیر بیحسی موضعی در دو بیمار انجام دادیم در هر دو مورد پیچ در جای مناسب قرار گرفته عوارض جانبی ناشی از آن به وجود نیامد.