یکی از مهمترین عوارض مزمن دیابت، پای دیابتی است که چون منجر به بستری های طولانی مدت و در نهایت قطع عضو می شود بار سنگین روانی و اقتصادی به فرد و خانواده و سیستم بهداشتی وارد می کند. ایسکمی، نورپاتی و عفونت سه فاکتور پاتولوژیک مهم منجر به عوارض پای دیابتی است. اگر چه تمام زخم ها قابل پیشگیری نیستند ولی می توان از میزان آنها کاست. آگاهی پزشکان از مشکلات پا و معاینات بالینی و درمان به موقع و مناسب ضایعات کوچک و آموزش نکات بهداشتی ساده و نحوه پوشش پا به بیماران از بروز بسیاری از این زخم ها می کاهد.اصول پایه ای در درمان زخم پای دیابتی شامل: کنترل عفونت، برقراری جریان خون شریانی مناسب و برداشت فشار از پا می باشد.در کنار درمان های استاندارد، درمان های جانبی دیگری برای تسریع روند بهبود زخم به کار رفته است، از جمله پانسمان های نوین با هیدروژل، پلاسمای غنی از پلاکت، فاکتورهای رشد، سلول های بنیادی، Hyperbaric oxygen therapy (HBOT), vacuum-assisted closure (VAC)، درمان های گیاهی از جمله (Semelil AngiparsTM).روش کار: این مطالعه به بررسی مطالعات انجام شده در زمینه زخم پای دیابتی و درمان های آن پرداخته است. که برای جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از بانک های الکترونیک(Cohrane Library, Pupmed, Elsevier, Up To Date, Google scholar) و مجلات استفاده شده است.نتیجه گیری: اگر چه پیشرفت های گوناگونی در زمینه درمان زخم پا حاصل شده است اما بیشتر این درمان ها اثرات نسبی داشته و مکمل یکدیگر بوده اند و جهت درمان این عارضه نیاز به درمان های موثرتری می باشد.