مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:526 |تعداد مقالات:5

مقدمه: کارسینومای سلول های سنگفرشی دهان (Oral squamous cell carcinoma یا OSCC) جزء 10 تومور بدخیم شایع در جهان است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات بیان Cytokeratin 19 (CK19) و عامل رشد اندوتلیال عروقی (Vascular endothelial growth factor یا VEGF) به عنوان نشانگرهای تشخیصی بود. روش ها: در این مطالعه، 30 فرد بیمار به عنوان گروه مورد و 30 فرد سالم به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. بیان ژن های CK19 و VEGF در سرم خون آن ها اندازه گیری شد. آزمون آماری t برای واکاوی داده ها مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: وجود نشانگر CK19 در افراد مبتلا به OSCC در 17 نفر از 30 نفر و نشانگر VEGF در 23 نفر از 30 نفر مثبت گزارش گردید. نتیجه گیری: بیان دو ژن VEGF و CK19 در بیماران مبتلا به کارسینومای سلول های سنگفرشی دهان، نسبت به افراد سالم بیشتر است. بنابراین، بررسی سطح بیان این دو نشانگر زیستی در خون بیماران OSCC، می تواند به عنوان یک روش تشخیصی غربالگری بیماری در مراحل اولیه ی بیماری در نظر گرفته شود. در مجموع، می توان نتیجه این تحقیق را به عنوان یک تست تشخیصی غربالگری در مراحل اولیه بیماری دانست.

مقدمه: ایسکمی/رپرفیوژن مغزی، باعث ایجاد آسیب های ساختاری و عملکردی در هیپوکامپ می شود. فعالیت فیزیکی، یک روش ضروری و کارآمد در توان بخشی زودهنگام پس از سکته ی مغزی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی زودهنگام بر روی تردمیل، بر بهبود نورون های ناحیه ی CA1 هیپوکامپ و بیان پروتئین A2A به دنبال ایسکمی/رپرفیوژن مغزی در موش صحرایی نر بود. روش ها: 21 سر موش صحرایی نر نژاد Wistar به طور تصادفی به سه گروه (Sham، ایسکمی و کنترل و نیز ایسکمی و تمرین) تقسیم شدند. موش های گروه ایسکمی و تمرین، 24 ساعت پس از القای ایسکمی به مدت 8 هفته، 5 روز در هفته روی نوار گردان دویدند. ایسکمی با انسداد هر دو شریان کاروتید مشترک به مدت 45 دقیقه ایجاد شد. از آزمون Ladder برای بررسی وضعیت عملکردی و از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین (H&E) جهت بررسی میزان مرگ نورونی استفاده گردید. همچنین، جهت بررسی بیان پروتئینی، از روش Immunohistochemistry استفاده شد. یافته ها: ایسکمی مغزی، با افزایش مرگ سلول های عصبی ناحیه ی CA1 هیپوکامپ و کاهش عملکرد شناختی و یادگیری حرکتی در حیوانات همراه بود. تمرین زودهنگام به طور معنی داری باعث کاهش مرگ سلولی و کاهش اختلال شناختی و یادگیری حرکتی شد. همچنین، بیان پروتئین A2A در گروه ایسکمی وتمرین نسبت به گروه ایسکمی + کنترل، تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: تمرین زودهنگام روی نوار گردان، به عنوان یک محرک توان بخشی، موجب اثرات محافظتی در برابر مرگ سلولی و بهبود عملکرد حرکتی خواهد شد.

مقدمه: پلاسما به دو روش مستقیم و غیر مستقیم برای درمان سلول های سرطانی به کار می رود. درمان مستقیم سلول ها یا بافت ها از طریق تابش مستقیم پلاسما صورت می گیرد، اما روش غیر مستقیم درمان توسط محیط فعال شده با تابش پلاسما برای از بین بردن سلول های سرطانی اسفاده می شود. روش ها: در این مطالعه ی تجربی، ابتدا شاخص های پلاسما مانند گونه های فعال و دما ارزیابی گردید و سپس اثرات محیط فعال شده توسط پلاسما با زمان های پردازش مختلف و ترکیب های گازی هلیوم و هلیوم + 5/0 درصد اکسیژن بر روی دو رده ی سلولی MDA-MB-231 و Hela به ترتیب مربوط به سرطان سینه و دهانه ی رحم مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بررسی اثر انتخابی پلاسما، این روش بر روی سلول های نرمال فیبروبلاست نیز آزمایش شد. آنالیزهای به کار رفته شامل طیف سنجی گسیل نوری (Optical emission spectrometry یا OES) و تست MTT بود. یافته ها: فاصله ی 1 سانتی متری نمونه و نازل جت پلاسما و ولتاژ کاری 5 کیلوولت جت پلاسما، حالت بهینه برای انجام آزمایش ها بود. همچنین، افزایش زمان پردازش محیط و زمان بین درمان و آنالیز، موجب کاهش زیست پذیری سلول های سرطانی شد. محیط فعال شده توسط پلاسما، زیست پذیری سلول های سرطانی را نسبت به سلول های نرمال، به میزان بیشتری کاهش داد. نتیجه گیری: محیط فعال شده توسط پلاسما، از روش های جدید و چالش برانگیزی است که اثرات سمی انتخابی برای از بین بردن سلول های سرطانی دارد. استفاده از این محیط، روش های استفاده از پلاسمای سرد اتمسفری را برای درمان سرطان، به عنوان ابزاری جهت شیمی درمانی گسترش داده است.

مقدمه: پرخاشگری، علامتی غیر اختصاصی و آسیب رسان ناشی از عوامل مختلف پزشکی است و پیش گیری ازعواقب آن، سرعت عمل درمانگران را می طلبد. برای این منظور، داروهای آنتی سایکوتیک به کار می روند. شناسایی سریع الاثرترین داروی آرام بخشی، ضروری است. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی سرعت آرام بخشی داروهای هالوپریدول، تری فلوپرازین، پرومتازین و کلرپرومازین در بیماران پرخاشگر بود. روش ها: این مطالعه، یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی بیماران پرخاشگری انجام شد که در سال 1395 به اورژانس روان پزشکی بیمارستان خورشید اصفهان مراجعه کرده بودند. طی این مطالعه، 76 بیمار به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند و هالوپریدول، تری فلوپرازین، پرومتازین و کلرپرومازین به صورت تزریق داخل عضلانی دریافت کردند. بیماران هر 30 دقیقه از نظر علایم پرخاشگری ارزیابی شدند و زمان مورد نیاز برای ایجاد آرام بخشی ثبت شد. یافته ها: میانگین سن بیماران 70/8 ± 85/32 سال بود و 8/61 درصد بیماران مرد بودند. 2/59 درصد از بیماران به اولین تزریق پاسخ دادند و 8/40 درصد نیاز به تزریق دوم پیدا کردند. زمان میانگین برای ایجاد اثرات آرام بخشی پس از تزریق اول 61/6 ± 41/19 دقیقه و 38/5 ± 71/18 دقیقه پس از دومین تزریق بود. یافته های آماری نشان داد که مدت زمان القای آرام بخشی با سن، جنس، نوع ماده ی مصرفی و نوع پرخاشگری ارتباط معنی داری نداشت. بعد از اولین و دومین تزریق، کوتاه ترین زمان القای آرام بخشی مربوط به گروه پرومتازین و طولانی ترین زمان مربوط به گروه کلرپرومازین بود. نتیجه گیری: پرومتازین، سریع ترین تأثیر داروی آرام بخش در بین داروهای مورد مطالعه در بیماران پرخاشگر بود. هیچ یک از داروها عوارض جانبی ایجاد نکرد.

مقدمه: با توجه به شیوع بالای مشکلات جنسی در زنان مبتلا به Multiple sclerosis (MS)، خودکارامدی جنسی به عنوان یک متغیر تاثیرگذار، نقش مهمی در سلامت جنسی و کیفیت زندگی جنسی این زنان ایفا می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین پیشگویی کننده های خودکارامدی جنسی در زنان مبتلا به MS انجام شد. روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی بود که در آن 200 زن مبتلا به بیماری MS با نمره ی شدت ناتوانی کمتر از 7 بر اساس معیار وضعیت ناتوانی گسترده (Expanded Disability Status Scale یا EDSS) در سال 1397 شرکت نمودند. نمونه های مورد نظر از انجمن MS ایران در تهران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع آوری اطلاعات و سنجش پیشگویی کننده های خودکارامدی جنسی در زنان مبتلا به MS، از پرسش نامه های استاندارد مرتبط استفاده گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های Independent t، ANOVA، همبستگی Pearson و Multiple linear regression در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 22/5 ± 33/36 سال و میانگین نمره ی خودکارامدی جنسی آن ها 27/7 ± 54/16 بود. با وارد کردن متغیرهای معنی دار حاصل از سنجش ارتباط هر یک از متغیرها به صورت تکی با نمره ی خودکارامدی جنسی در مدل Multiple linear regression جهت کنترل مخدوش کننده ها و سنجش اثر هم زمان آن ها، مشخص گردید که متغیرهای اختلال عملکرد جنسی (001/0 = P)، اضطراب (024/0 = P)، استرس (006/0 = P) و تعداد دفعات برقراری رابطه ی جنسی (013/0 = P)، پیشگویی کننده های نهایی خودکارامدی جنسی در زنان مبتلا به MS بود. نتیجه گیری: اختلال عملکرد جنسی، اضطراب، استرس و تعداد دفعات برقراری رابطه ی جنسی، پیشگویی کننده های خودکارامدی جنسی در زنان مبتلا به MS می باشد. بنابراین، در نظر گرفتن متغیرهای مذکور در روند درمان این بیماران، می تواند به ارتقای خودکارامدی جنسی و توانمندسازی آنان در زندگی جنسی کمک نماید.