مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1397 | دوره:16 | شماره:4 (مسلسل 63) |تعداد مقالات:6

پیش زمینه: هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین تغییرات ایجاد شده در سونوگرافی قبل و بعد از عمل جراحی برای سندرم تونل کارپ (CTS) است. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر از 15 بیمار مراحعه کننده وکاندید عمل جراحی برای سندرم تونل کارپ بین سال های 96-97 سونوگرافی قبل و سه ماه بعد از عمل جراحی بعمل آمد و تغییرات ساختاری به وجود آمده در عصب مدین و ارتباط آن با تونل کارپ مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در یافته های سونوگرافی نشان داده شد که بعد از عمل، یافته های مربوط به ارتفاع، قطر و سطح مقطع عصب مدین در تونل کارپ در ناحیه پیزیفرم، کاهش و در ناحیه هوک همیت افزایش یافت (P=0. 002 در پیزیفرم و P=0. 001 در هوک همیت) که دلیل بر رفع ادم عصب در پیزیفرم و برداشته شدن مؤثر فشار از روی عصب در هوک همیت است. نتیجه گیری: سونوگرافی عصب مدین از نظر بررسی تغییرات حاصله در مساحت عصب مدین می تواند به عنوان روشی مؤثر و دقیق در تشخیص و پیگیری بعد از عمل بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ باشد.

پیش زمینه: در جراحی تعویض مفصل زانو برای رسیدن به نتیجه مناسب اعاده ی زاویه 90 درجه بین سطح مفصل و محور مکانیکال ران مورد نظر می باشد و به طور معمول برش انتهای ران با زاویه 5-7 درجه توسط اکثر جراحان انتخاب می شود. در این مطالعه بر روی بیماران کاندید تعویض مفصل زانو با دفرمیتی واروس ما برای پاسخ به این سوال تلاش کردیم که ایا این زاویه برش انتهای ران یک طیف ثابت است یا خیر. مواد و روش ها: در این مطالعه کیفی case series سه ساله از سال ابتدای 1394 تا انتهای 1396 روی 123 بیمار کاندید تعویض مفصل زانو در بیمارستان طالقانی تهران با دفرمیتی واروس زوایای واروس اندام ( varus angle)، زاویه خمیدگی ران(bowing angle)، زاویه برش انتهایی استخوان ران (distal femoral cutting angle)، زاویه بین محور گردن ران با شفت ران(NSA=neck shaft angle)، زاویه بین محور مکانیکال ران و خط مفصلی(lateral distal femoral angle=LDFA ) اندازه گیری شدند. جهت برسی اماری از نرم افزار SPSS با ورژن 20 استفاده شد و از تست اماری t هم برای مقایسه اطلاعات قابل شمارش استفاده شد. یافته ها: متوسط زاویه واروس در مردان 4. 34± 13. 71 و در زنان 7. 87± 16. 41 بود. متوسط زاویه برش دیستال راندرجنس مذکر 1. 09± 6. 50 و در جنس مونث 1. 75± 7. 38 بود. در 48 بیمار(39%) زاویه برش دیستال ران خارج از محدوده 5-7 درجه بود. در 32 بیمار(26%) این زاویه بین 7-9 درجه بوده ودر 8 بیمار(6%) این زاویه بیشتر از 9 درجه بود. در 8 بیمار (6%) زاویه برش دیستال ران کمتر از 5 درجه بود. تمام زوایا بر اساس جنس تفاوت قابل توجه با هم نداشتند. ارتباط معنی دار خوبی بین زاویه برش دیستال ران با زاویه خمیدگی ران وجود داشت(r= 0. 769) همچنین ارتباط زاویه برش دیستال ران با زاویه NSAمتوسط بود(r=0. 523). ارتباط زاویه برش دیستال ران و LDFA بوده(r=0. 11)و ارتباط زاویه واروس و LDFA پایین بود(r= 0. 28) همچنین LDFA با زاویه NSA ارتباط داشتند(r=0. 15) بر اساس یافته های مطالعه ما، زاویه برش دیستال ران در بیمارانی که نیاز به تعویض مفصل زانو داشته و دفورمیتی واروس دارند ممکن است بیشتر از 7 درجه باشد. نتیجه گیری: زاویه برش دیستال ران در تعویض مفصل زانو بیماران با واروس شدید عدد ثابتی نداشته و ممکن است بیشتر از 7 درجه باشد. به همین دلیل در این گروه از بیماران بهتر است رادیوگرافی ایستاده از لگن تا مچ پا گرفته شده و زاویه بین محور مکانیکال ران با محور اناتومیکال ران در یک سوم دیستال تعیین شود. بر اساس یافته های مطالعه ما اگر زاویه خمیدگی ران نیز زیاد باشد زاویه برش دیستال ران نیز بیشتر خواهد شد.

پیش زمینه: جراحی های بازسازی غضروف مفصلی به علت عدم ترمیم خود به خودی این بافت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از این رو هدف اصلی این طرح استفاده از پیوند استخوانی_غضروفی زنوژنیک (گوساله جنینی) در ترمیم نقیصه غضروف مفصلی روی مدل حیوانی خرگوش می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه پژوهشی در بهار 97 در دانشگاه شهرکرد بر روی 10 قطعه خرگوش نر نیوزلندی یک ساله (دو گروه 5تایی) صورت گرفت. پس از مشاهده غضروف مفصلی زانو به روش جراحی و ایجاد نقیصه در ناحیه غیر وزن گیر با دریل، در گروه پیوندی، قطعه استخوانی_غضروفی گوساله جنینی در نقیصه قرار داده شد و در گروه شاهد، نقیصه بدون دستکاری رها شد. کپسول مفصلی و پوست در هر دو گروه بخیه گردید. در روزهای 14، 28 و 42 به صورت تصادفی یک خرگوش از هر گروه تحت عکس برداری رادیولوژی قرار گرفتند تا از نظر بروز واکنش های آرتریت بررسی شوند. در روز 60 به منظور نمونه برداری هیستوپاتولوژی خرگوش ها آسان کشی شدند. یافته ها: در ارزیابی های بالینی هیچ گونه التهاب و لنگشی مشاهده نشد که با بررسی های رادیوگرافی عدم بروز آرتریت تایید گردید. در ارزیابی هیستوپاتولوژی، نقیصه گروه پیوندی بدون پس زدن پیوند، به صورت بافت فیبروزی غالب (2 از 5)، بافت غضروفی غالب (2 از 5) و بافت کامل غضروف (1 از 5) پر شده بود. در گروه شاهد، نقیصه بدون هر گونه بافت ترمیمی و مملو از گلبول قرمز مشاهده گردید. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد، بافت استخوانی_غضروفی جنینی زنوژنیک به عنوان یک بافت کارامد در ترمیم نقیصه غضروف مفصلی نقش دارد.

این گزارش دررفتگی همزمان دوقطبی شانه و آرنج چپ است که به دنبال افتادن در یک پسر 16 ساله رخ داده است. هدف از گزارش این مطالعه توجه به دررفتگی همزمان اینفریور شانه و پوسترولترال مفصل آرنج بوده که بسیار نادر است. برای این بیمار پس از انجام معاینات بالینی (توجه به درد و تورم و دفورمیتی مفاصل شانه و آرنج و معاینات عصبی-عروقی) و انجام رادیوگرافی های لازم که در حد تحمل بیمار(شامل AP شانه و نیم رخ آرنج) قابل انجام بود، جا اندازی بسته دررفتگی ها با مانورهای لازم به صورت اورژانسی انجام شده و بیمار تحت فیزیوتراپی قرار گرفت. که با نتایج خوبی پس از 6 هفته از جااندازی مواجه شدیم. نکته آموزشی این گزارش توجه به مفصل مجاور در دررفتگی مفصل در یک اندام است. . .

سندروم اهلرز-دنلوس (EDS) یک بیماری ارثی بافت همبند می باشد که حاصل اختلال متابولیسم کلاژن می باشد. افزایش محدوده حرکات مفصلی و افزایش قابلیت ارتجاعی پوست از یافته های اصلی می باشند. نوعI یا نوع گراویس دارای ویژگی هایی از جمله افزایش قابلیت ارتجاعی پوست، افزایش محدوده حرکات مفصلی، فتق پوست، اتوزوم غالب وراثتی و پاره شدن زودرس «کیسه آب» و رگ واریسی به صورت غیرمنتظره می باشد. لیکن عقب ماندگی ذهنی گزارش نشده است که در این مقاله در دو برادر گزارش می شود...

باتوجه به وسعت معلولیت ناشی از آسیب های طناب نخاعی و افزایش روزافزون مبتلایان به آن، تلاش های زیادی برای ترمیم این ضایعه انجام شده است. آسیب های طناب نخاعی به دو دسته ضربه ای و غیرضربه ای تقسیم می شوند که البته بیشتر آسیب های رخ داده در جامعه از نوع ضربه ای است. میزان وقوع سالانه این آسیب بین 40-15 مورد به ازای هریک میلیون نفر در سراسر دنیا تخمین زده می شود. باتوجه به وسعت این اتفاق لزوم بررسی هرچه بیشتر آسیب های نخاعی به ویژه آسیب های ضربه ای بیشتر حس می شود. به دلیل مشکلات و محدودیت های عملی، اخلاقی و همچنین هزینه هنگفت انجام مطالعات تجربی بر روی نخاع زنده و اجساد انسانی، استفاده از مدل سازی به روش المان محدود ابزار قوی و مکملی برای بررسی بیومکانیک نخاع است. این روش قادر به پیش بینی چگونگی آسیب های نخاعی در بارگذاری های متفاوت بوده و می تواند به صورت تئوری میزان کرنش طناب نخاعی و حد بحرانی برای آسیب دیدگی های طناب نخاعی را تعیین کند. این نوع پیش بینی های نخاعی می تواند در نهایت نقش مهمی در ترمیم این ضایعات و بهبودی بیماران ایفا کند. در این مطالعه سعی شده است با بررسی مطالعات صورت گرفته روی نخاع انسان، روش های مختلف مدل سازی آن ارائه شده و جنبه های مختلف آن ازقبیل تعیین خواص، نحوه مدل سازی اجزا محدود و چگونگی بارگذاری و در نهایت چگونگی آسیب پذیری طناب نخاعی بررسی شده و مورد مقایسه قرار گیرد.